สวัสดีสหาย ขอโทษอย่างยิ่งที่ข้าหายไปนานมาก ข้าอยากวิจารณ์นิยายเรื่องนี้มานานเเล้วแต่มันติดอีกเรื่องนึงก่อนหน้านี้ แต่ไม่เป็นไรข้าขอลัดคิวสักครั้งเถอะนะ มาเริ่มกันเลย ในที่นี้ข้าจะไม่เขียนอะไรเยอะมากนักเพราะว่าได้วิจารณ์ไปบ้างเป็นบางส่วนเเล้ว หากหลงลืมประเด็นไหนไปบ้างไม่ว่ากันนะ

ชื่อเรื่อง
เป็นชื่อที่ดีทั้งสองภาษา แต่ชื่ออังกฤษจะะตั้งว่า black merchants หรือ dark merchants ก็ได้ แล้วแต่ความชอบเจ้า แต่ข้าว่าอย่างหลังเท่กว่า เมื่อได้ยินชื่อนิยายเรื่องนี้ข้าคิดว่าพระเอกจะขายไอเท่มต้องห้ามหรืออะไรที่มันดูลึกลับๆซะอีก พ่อค้ามืดแห่งกรีนยาร์ด
ถ้าพูดถึงพ่อค้ามืด หรือตลาดมืด เรามักจะนึกถึงอะไรที่มันเป็นสิ่งที่ไม่ดี เช่น พวกของเถื่อนหรือของผิดกฏหมาย แต่ในเรื่องนี้พระเอกของเรา ก็ไม่ได้ขายของผิดกฏหมายอะไร ไม่ได้โกงไปทั่วหรือหลอกขายอะไรจนถึงกับเป็นพวกต้มตุ่น เขาก็แค่ขายข้อมูลลับเท่านั้นเอง
หลังการตั้งชื่อมีหลายหลักการแต่เจ้าเลือกตั้งชื่อตัวเอกของนิยาย ดังนั้นเนื้อเรื่องมันก็ต้องเป็นเรื่องราวของ ลันซ่า

ตัวละคร
คาเเร็คเตอร์ของตัวละครเรื่องนี้ในจำนวนทั้งหมดมีอยู่คนเดียวที่โดดเด่นก็คือพระเอก นอกนั้นก็ดูธรรมดา ตอนอ่านครั้งแรกรู้สึกว่าเขามีเอกลักษณ์อยู่ในตัวเอง มีแรงดึดดูดน่าสนใจ จนทำให้จินตนาการไปก่อนล่วงหน้า ว่าต้องเป็นแบบนี้แน่เลย เเต่พออ่านมาเรื่อยๆมันเริ่มไม่ใช่ พระเอกไม่ใช่หนุ่มกะล่อนค้าขายธรรมดาอย่างที่คิด เขาเหมือนจะเกิดมาเพื่อการขาย แต่เหมือนจะสนใจตามหาสมบัติหรืออะไรอย่างอื่นมากกว่า
และเริ่มมีบทน้อยลงๆ พวกตัวประกอบเริ่มจะเข้ามามีบทเยอะกว่าพระเอก มีมากจนเหมือนพระเอกและนางเอกกลายเป็นตัวประกอบไปเลย ตัวละครมีภูมิหลัง มีการบอกเล่าเรื่องลาวความเป็นมาทั้งของคนและสถานดี ได้อย่างดีเยี่ยม แต่ดันขาดสิ่งที่สำคัญที่สุดไป คือความมีมิติของตัวละคร ตัวละครในเรื่องนี้มีบางคน บางฉากที่ไร้ชีวิตชีวาเเละสีสัน ไม่มีความนึกคิดอะไรที่แตกต่างกัน หลายคนในเรื่องนี้จะชอบพูดอะไรเป็นคำคมเสมอ เจ้าพยามจะเขียนให้ทุกคนดูฉลาดเหมือนๆกัน ในนิยายเรื่องนึงเมื่อมีคนฉลาดมันก็ต้องมีคนโง่ คนบ้าๆบอๆมาสร้างสีสันให้ไม่น่าเบื่อ โลกจะได้ไม่ขาดสมดุล ถ้าทุกคนรู้ทันกันไปหมดมันจะสนุกอะไร
ในนิยายเรื่องนี้ในหัวของตัวละครมีแต่การต่อรองๆซะทุกอย่างเลย รวมถึงคนที่ไม่ได้เปนพ่อค้า หรือแม้แต่สัตว์ก็ตามที ถ้าทุกคนรู้ทันกันไปหมดมันจะสนุกอะไร

การบรรยาย
นิยายเรื่องนี้ใช้ภาษาดีมาก สำนวนก็ดีมาก การพรรณนาก็ยอดเยี่ยม แต่ขอให้เจ้ารักษาจังหวะการบรรยายให้ดีอย่างต่อเนื่องเเละสม่ำเสมอ การเปรียบเปรยอาจจะดูไม่เข้าใจในบางครั้ง ในตอนแรกๆเขียนกลับไปลับมาจนสับสน เว้นวรรคไม่ถูกต้อง
ถ้าเปรียบการบรรยายของเจ้าคงจะเปรียบได้กับการเดินของคนเมาที่ไม่ราบรื่น ตะกุกตะกักเเละติดขัดตกหลุมตกบ่อข้างทางอยู่เรื่อยเชียว และที่สำคัญมาก วินด์ เจ้าเรียงลำดับความสำคัญกับบทบรรยายไม่ถูก
นิยายเรื่องนี้จะสมบูรณ์แบบมากถ้าเจ้าบรรยายในสิ่งที่ควรบรรยาย และไม่บรรยายในสิ่งที่ไม่ควรบรรยาย ซึ่งต้องพิจารณาเองว่าควรหรือไม่ควรตรงไหน จุดนี้ถือว่าเป็นอะไรที่เข้าใจยากสำหรับคนไม่เข้าใจ ก็อย่างเช่น ตอนที่เนื้อเรื่องมันจะสนุก แต่กลับมีมีบทพูด แล้วก็ไปบรรยายในสิ่งที่มันไม่จำเป็น ส่วนที่คนอ่านอยากเห็นภาพกลับไม่บรรยาย
ย้อนอดีตมากเกินไป จนมันยืดเยื้อ อืมอันนี้ก็สำคัญนะ ถ้าเป็นไปได้ให้ย้อนฉะเพาะเรื่องที่สำคัญจริงๆกับการดำเนินเรื่องแบบที่ว่าถ้าไม่เล่านะนิยายจะไปต่อไม่ได้ สำหรับของพวกตัวประกอบไม่จำเป็นต้องพูดถึงเลย หรือถ้าเจ้าอยากจะเล่าก็ไม่ต้องย้อนเหตุการณ์แต่เขียนเล่าคราวๆในมุมมมองอื่นแทนแบบสั้นที่สุด
บทสนทนา ขาดความเป็นธรรมชาติ ไม่ค่อยสมบูรณ์ หรือ บางครั้งก็สบูรณ์มากเกินไปจนดูเว่อไปหน่อย อย่างคำว่า หัตถ์ขวาของราชาเนี่ย ใช้คำว่ามือก้ได้มั้ง มือขวาแห่งองค์ราชา ดูมีพลังกว่ากันตั้งเยอะ

เนื้อเรื่อง
เปิดอ่านมาตอนแรกรู้สึกชอบทันทีกับคาเเร็กเตอร์ของพระเอก เดาไปว่ามันต้องสนุกแน่ๆ คงเป็นคนที่ลึกลับทำให้สาวๆหลังไหล พลอตเรื่องเป็นอะไรที่นาสนใจและค่อนข้างหาอยากที่จะมีพระเอกทีตรงใจเช่นนี้ นางเอกก็ดูฉลาดรู้ทันพระเอกดีและคิดว่ามันคงจะเป็นเรื่องราวของลันซ่า
แต่มันไม่ใช่ ถ้าอ่านแบบเผินๆ จะเห็นว่านิยายเรื่องนี้เน้นเรื่องการค้าขาย การต่อรอง ชั้นเชิง และเน้นกลยุทธการตลาด แต่จริงๆมันไม่ใช่ สิ่งที่ข้ารับรู้ได้คือ สัญลักษณ์ต่างๆนาที่เจ้าต้องการให้คนอ่านรู้ และความขัดแย้งระหว่างหลายตระกูลที่อะไรก็ไม่รู้ เหมือนเจ้าจะเน้นสองอย่างนี้เอามากๆ ลันซ่า เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับสงครามของสองตระกูล แค่เพียงอยากได้ดาบ ถูกโยงให้มาพัวพันกับบัลลังกรีนยาด แล้วก้ได้รับการตอบแทนโดยการคุมตลาดของกรียนยาร์ด แต่เหมือนเขาไม่ดีใจกับตรงนี้เลย แล้วถ้ารู้ว่าใครเป็นคนฆ่าพ่อแม่จะนำไปสู่การโค่นราชบัลลังหรือป่าวเนี่ย จนข้าเริ่มสับสนว่าพลอตของนิยายเรื่องนี้คืออะไรกันเเน่ พ่อค้าหรือสงครามระหว่างดินแดน เท่าที่ดูมาลันซ่าไม่ได้ขายของเป็นชิ้นเป็นอันในฐานะพ่อค้าจริงๆเลยสักครั้ง เอ่อมีสมัยตอนเด็ก ไม่มีตอนไหนที่เขาขายเพราะอยากขาย มีแต่เบื้องหลังตลอด
พ่อค้าคนอื่นแน่นอนต้องการเงิน เเล้วจุดมุ่งหมายที่แท้จริงของลันซ่าคืออะไร รวมรวมผ้าคลุม หาสมบัติ ยุติความขัดแย้ง ค้นหาความจริง แก้แค้น ผจญภัย หรืออะไร สุดท้ายลันซ่าต้องการอะไรกันเน่
แต่ขอชื่นมว่าเจ้าผูกเรื่องได้ดี ตัวละครมีความเชื่อมโยงเกี่ยวพันกันเปนเรื่องราวทุกฝ่ายต่างมีเหตุผลของตน แต่บางทีก้เป็นเหตุผลที่ไม่อาจเข้าใจ เนื้อหาของเรื่องเป็นอะไรที่เครียดพอสมควร มีแต่การฆ่าฟันกัน สงสารตระกูลรอยมากเลยไม่รู้ทำไรผิดนักหนาใครก็จ้องจะฆ่า วันนี้ข้าก้ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าจะคว่ำบาทนาโคเปียเพื่ออะไร ไม่มีตัวละครหรือฉากไหนเรียกสีสันได้เลย ฉากที่เครียดมากๆก็ยังถ่ายอดออกมาได้ไม่ถึงอารมณ์พอ ตรงนี้ทำให้นิยายขาดความหน้าติดตาม ตั้งเเต่อ่านมา พระเอกกับนางเอกมีบทด้วยกันน้อยมาก ความสัมพันธยังไปไม่ถึงไหน โอ้ตรงนี้แหลที่ข้าอยากอ่านมากที่สุด

ขาดความสมเหตุสมผลที่พียงพอ เป็นเหตุให้คนอ่านแคลงใจในหลายๆด้าน และที่จะขาดไม่ได้ คือความเป็นที่สุดที่นิยายทุกเรื่องจะต้องมีอย่างน้อยหนึ่งอย่าง ไม่อย่างนั้นคนอ่านก็จะไม่รู้สึกอะไรเลย เช่น สนุกก็สนุกสุดๆ เศร้าก็เศร้ากันจนน้ำหูน้ำตาไหล ดราม่าจนเจ็บขั้วหัวใจ หรือตื่นเต้นจนหยุดอ่านไม่ได้ไปเลย หรืออื่นๆ

ปัญหา
ข้ามองเห็นปัญหาของเจ้าในนิยายเรื่องนี้เเละข้าจะบอกเจ้า เจ้าคนเดียวนะเนี่ยที่เพิ่มหัวข้อนี้ให้
1 รสนิยมในการตั้งชื่อ เอ่อ ข้าไม่รู้หรอกว่าจะเอามาจากไหน ภาษาอะไรไม่สำคัญ แต่ขอให้มันฟังดูดีและเข้ากับตัวละครจะดีมาก
2 คำคมแต่ไม่คม ข้าอยากบอกเจ้าว่า ดีแล้วที่มีคำคม แต่คำคมไม่จำเป็นต้องอยู่ในรุปแบบของการการเปรียบเทียบหรือคำพูดที่เข้าใจยากเสมอไป บางครั้งคำพูดที่แสนธรรมดาแต่กินใจมันก็กลายเป็นคำคมได้เหมือนกัน
3 ลำดับความสำคัญ เจ้าต้องแยกให้ออกระหว่างตัวเอกกับตัวประกอบว่าใครสำคัญกว่าและใครควรจะมาก่อน
4 เอกลักษณ์ที่หายไป นิยายเรื่องนี้มีเอกเอกลักษณ์อยู่แล้วตั้งแต่มองเห็นชื่อเรื่อง เเต่มันถูกมองข้าม มันไม่ถูกยิบยกเอามาทำให้โดดเด่น ผู้แต่งไปให้ความสำคัญกับสิ่งอื่นที่คนอ่านไม่ได้สนใจ และไม่ใช่สิ่งที่จะทำให้นิยายเรื่องนี้แตกต่าง

ทั้งหมดนี้ขอให้เจ้าไตรตรองดูเถิดมือขวาของข้า และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเจ้าจะไม่โกรธข้านะ ถ้าทำร้ายจิตใจเจ้าก็ต้องขอโทษด้วย

'ทั้งหมดที่เราวิจารณ์ออกไปใช่ว่านักวิจารณ์อย่างเราจะทำได้ดีไปทุกอย่าง เเต่เราหวังเป็นอย่างยิ่งว่าให้คุณทำได้


จงอย่าคาดหวังอะไรกับนักวิจารณ์นักเลย พวกเขาก็แค่คนธรรมดา

ปล นิกซ์ วันเดอเรอร์ รักทุกคน

สวัสดีขอรับท่านหญิงคนสวย ข้านิกซ์วันเดอเรอร์มารายงานตัวเเล้วครับ เเละต้องขออภัยอย่างยิ่งที่ปล่อยให้ท่านต้องคอยนาน ข้าได้เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้เมื่อนานมาเเล้ว แต่ต้องหยุดอ่านไปเพราะที่บ้านมีปัญหานิดหน่อย เลยต้องมาเริ่มอ่านใหม่ทั้งหมด ดั้งนั้นเรามาเริ่มกันเลยดีกว่า

ชื่อเรื่อง
Fortevermore ตำนานมายาศาสตราอัศวิน ชื่อเรื่องรู้สึกว่าเข้ากับนิยายมาก บ่งบอกได้ทันทีว่านิยายเรื่องนี้เป็นเรื่อเกี่ยวกับงอะไร แน่นอนคืออัศวิน แต่ข้ามีความรู้สึกว่าทำไมนิยายแฟนตาซีแนวนี้ถึงต้องมีคำว่า ตำนาน นำหน้า เห็นเยอะมากในเว็บนี้ ชื่อเรื่องของท่านมันก็ฟังดูแล้วยาวไปหน่อย ลองตัดคำว่าศาตรา ออกให้เหลือแค่ ตำนานมายาอัศวินดีไหมคนสวย

ตัวละคร
บุคคลิกของตัวละครถือว่ามีความชัดเจนในเเต่ละคนของตัวเอก ในสายตาของข้าคนที่เด่นที่สุดเหมือนจะเป็นแอชเต้ ส่วนตัวเเล้วข้าชอบเขาล่ะ 55 ท่านสามารถถ่ายทอดอารมณ์ของตัวละครออกมาได้มีมิติดีเลยล่ะ แต่เเค่ สามคนเท่านั้น คือ แอชเต้ มีมิติมากที่สุด รองมา อังเดร และ โซเรียล ที่ท่านบอกว่าเขาคือตัวเอกแต่ข้ารู้สึกว่าเขาจะโดนเเย่งซีน เป็นตัวเอกที่น่าเห็นใจเพราะมีบทน้อยเหลือเกิน บทของแอชเต้นี่เยอะเเละโด่นเด่นมากกว่าใคร จนบางครั้งข้าแอบคิดในใจว่า ใครคือตัวเอกกันเเน่ ในส่วนของอังเดรนี่เหมือนจะมีปมอะไรบางอย่างให้หน้าติดตาม โซเรียลก็ดูเย็นชาเหมือนพระเอกในนิยายทั่วไปๆ ซึ่งธรรมดามาก นิยายเรื่องนี้ดูมีสีสันขึ้นมาก็เพราะ แอชเเต้กับอังเดรนี่แหละที่ทำให้ข้ายิ้มได้ ไวน์เค้าท์ผู้นี้เป็นตัวละครที่มีสเน่ห์มาก
ในด้านของตัวประกอบ พวกเขาดูเหมือนกันไปหมดแทบทุกคน ข้าไม่ได้สำผัสอะไรเกี่ยวกับพวกเขาได้เลย เเม้กระทั่งชื่อเสียงเรียงนามก็ยังจำไม่ได้ รูปร่างท่าทางก็ไม่ไ่ม่ต้องไปพูดถึง เพราะชื่อเเต่ล่ะท่านช่างเรียกยากเหลือเกิน แถมยาวอีกด้วย

เนื้อเรื่อง
นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาที่ตรงกับชื่อเรื่องมาก ทั้งเรื่องแทบจะไม่มีอะไรอื่นๆเลยนอกจากอัศวิน นักดาบ โรงฝึก ข้าอยากให้เ้จ้าเพิ่มสีสันให้กับนิยายเรื่องนี้อีก เพื่อให้คนอ่านได้อรรถรสมากยิ่งขึ้น เเต่งฉากอะไรให้คนอ่านได้ลุ้นระทึก สนุก ตื่นเต้น ดราม่า หรือ มีความรักให้หัวใจเเช่มชื้นบ้าง ไม่ใช่เเต่วันๆเอาเเต่ฝึกๆๆๆ ฝึกๆๆ จนคนอ่านหัวใจห่อเหี่ยวเเละเริ่มรู้สึกเบื่อหน่าย
เกร็ดความรู้ที่ได้จากเรื่อง
อ่านนิยายเรื่องนี้เเล้วได้ความรู้เกี่ยวกับอัศวินมากขึ้น แล้วก็เรื่องดาบต่างๆ
พลอตเรื่อง
อ่านมาสิบตอนข้ายังมองไม่เห็นพลอตอะไรเลย ถ้าให้เดาคงจะเป็นแนวโรงเรียวอัศวินโดยตรงกระมั่ง หรืออาจจะยังดำเนินเรื่องไปไม่ถึงเเก่นเรื่อง หากถึงจุดนั้นคงจะรู้บ้างล่ะ

การใช้ภาษา
ในช่วงแรกท่านบรรยายได้เป็นตัวของตัวเองดี เข้าใจว่าผู้เเต่งก็อยากจะใช้ภาษาในการบรรยายให้สวยงามที่สุด แต่ดันไปเล่นคำยากๆที่บางครั้งอ่านเเล้วไม่เข้าใจ บางคำก้ดูเว่อเกิน ใช้คำไม่ถูกความหมายกับคน ได้แก่ หัตถ์ ถ้าคนธรรมดาก็ใช้คำธรรมดาเหอะ เเละ ยืนธำรงค์หง่าน มันคืออะไรเนี่ย อีกอย่างบรรยายเยอะไปหน่อย ใช้คำบางคำที่ไม่ควรใช้ เช่น แพลติตินั่ม และ ดูเอล อืมม ไม่เคยเห็นใครใช้มาก่อนเลยนะสองคำนี้ โดยฉะเพาะดูเอลเนี่ย
การพรรณาถึงสภาพแวดล้อมก็พอใช้ได้ ส่วนใหญ่ท่านจะเน้นหนักไปที่ธรรมชาติการบรรยายช่วงหลังเริ่มเห็นการพัฒนาดีขึ้นอีก แต่ก็ยังหลุดเอาคำที่เข้าใจยากมาอีกนั่นแหละ เหมือนท่านยืดประโยคมากๆใช่ช่วงแรกๆ ท่านพยามจะเขียนให้มันยาว ล้ำลึก พรรณามากจนฟุ่มเฟือย แบบจะเอาให้ละเอียดทุกอนู ซึ่งบางทีมันก็มากไป เช่น ในตอนแรกๆนั้นท่าน เอาเรื่องราวอะไรต่างๆนาของตัวละครมายัดๆๆๆ อัดๆๆ เข้ามา จนข้างุนงงไปหมดแล้ว ใครเป็นลูกใคร ญาติใคร ทำอะไรที่ไหน เรื่องราวของลำดับชั้นทางอัศวิน ชื่อเมื่อง ชื่อเเคว้นอะไรก็โหยย ยากแท้หยั่งถึง ศักดินาทางสงคมของญาติพี่น้องของใครอีก อะไรก็แล้วเเต่อีกมายที่ท่าน เขียนแบบเร่งให้คนอ่านเข้าใจซะว่า มันเป็นอย่างงี้นะ มีที่มาอย่างนี้ และต้องเป็นแบบนี้ ซึ่งคนอ่านอย่างข้ามึนไปหมดแล้ว แบบมันเยอะจัดท่านนึกออกไหม ข้าพยามจะเข้าใจเเละใช้หัวใจอ่านเเล้ว เเต่มันก็ยังเข้าไม่ถึง ซึ่งจุดนี้ ข้าขอเเนะนำว่า ถ้าหากท่านรีไรท์ ท่านไม่จำเป็นต้อง อัดมันมาให้คนอ่านรู้ตังเเต่เเรกๆก็ได้ ค่อยเขียนสอดเเทรกมาทีละนิดละน้อยไปเรื่อยๆ คลายปมไปทีละนิด ในที่สุดคนอ่านก็จะเข้าใจเอง ไม่ต้องบอกหมดซะที่เดียวคนอ่านจะรับ
ไม่ไหวเอา สิ่งที่ทำให้เรื่องท่านน่าติดตามน่าสนใจ ข้าคิดว่าไม่ใช่เรื่องของอัศวินโดยตรงหรอกแต่มันคือ ตัวละครของท่านมากกว่า ดังนั้นช่วยเเต่งให้เขามีบทพูดเยอะๆน้อย
คือแบบนี้นะท่านหญิง นิยายตำนานน่ะมีข้อเสียคือ น่าเบื่อจนเด้กไม่อยากอ่าน มันน่าเบื่อตรงตำนานนี่แหละ อะไรที่ เป็นตำนานเก่าแก่เเช่น้ำ ปรัมปรามากไป และไม่สำคัญ ก็ไม่ต้องไปพูดถึงมากหรอก เน้นตัวละครเเละเหตุการณ์ที่สนุกเร้าใจจะดีกว่า บางทีมันก็เป็นตรรกที่ยากจะเข้าใจ เเล้วที่สำคัญนิยายตำนานที่ไร้ซึ่งความรักมันจะมีอะไรที่ดึงดูดใจ หากว่าเรื่องนี้มีความรักในตอนท้ายเรื่องอยู่แล้วก็ดี ถ้ายังไม่มีขอให้ท่านจงพิจารณา กับคนอ่านที่เสพความรักอย่างข้าเเละคิดว่ามีคนแบบข้าอีกมากโข

การดำเนินเรื่อง
การดำเนินเรื่องยืดเยื้อมากเพราะติดที่มีบทบรรยายมากไปเเละมีบทสนทนาน้อย การบรรยายส่วนใหญ่คือตรรกะแห่งอัศวิน ถ้าอย่างรู้ว่าบทสนทนาสมบูรณ์หรือไม่ให้ลองอ่านดู ให้เลือกคำที่เป็นธรรมชาติของคนให้มากที่สุด บทพูดของท่านมีบางช่วงที่เเข็งไปหน่อย เเต่ส่วนใหญ่ก้ีดีเเล้วครับผม

คำนิยามของนิยายเรื่องนี้
นิกซ์วันเดอเรอร์ขอให้คำนิยามนิยายเรื่องนี้ว่า เป็นนิยายของอัศวิน โดยอัศวิน เเละเพื่ออัศวินอย่างแท้จริง

ถ้าหากสิ่งที่ข้าพูดมาทั้งหมดนี้มันไปทำร้ายจิตใจของท่านข้าคนนี้ก็ต้องขออภัยด้วยข้าไม่ได้มีเจตนาร้ายเลยนะท่านหญิง

ทั้งหมดที่เราวิจารณ์ออกไปใช่ว่านักวิจารณ์อย่างเราจะทำได้ดีไปทุกอย่าง เเต่เราหวังเป็นอย่างยิ่งว่าให้คุณทำได้ \

โอ้ย ผมรักร้านดีไซน์ร้านนี้ที่สุดเลยครับ รักเจ้าของร้านด้วย ทั้งน่ารัก ใจดีและเป็นกันเอง ต่างกับางร้านที่เจ้าของดูหยิ่งๆพิหล สั่งงานที่นี่เเล้วงานที่ได้มาก็สวยถูกใจมากเลยครับ ใส่ในผลงานเเม้เเต่รายละเอียดเล็กๆน้อยๆ ผมชอบงานทุกชิ้นที่สั่งจากที่นี่งับ
เมกเกอร์น้องซินไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ ใครที่คิดจะสั่งอย่าได้ลังเลนะครับ รับรองว่าได้งานสวยสั่งได้ดังใจเเน่นอนครับ คอนเฟริม!!

สวัสดีท่านซิลเเห่งอมิเซีย ขออภัยที่ให้รอเสียนานพอดีว่านิยายของท่านมันเป็นอะไรที่ข้าต้องใช้ความสามารถในการอ่านอย่างมากทีเดียวเลยต้องอ่านนานหน่อย ปกติคนที่สั่งกับข้าก็รอนานอยู่แล้ว เนื่องจากกว่าคิวงานข้ามันเเน่น
มาเริ่มกันเลยดีกว่านะ

ชื่อเรื่อง
สำหรับชื่อเรื่องนี้ถือว่าโอเค เหมาะสมดี บาลานซ์กับเนื้อเรื่องดีมาก คงไม่มีชื่อไหนจะดีเท่าชื่อนี้อีกแล้วล่ะ ถ้าจะให้ข้าเดาเหมือนจะป็นนิยายไตรภาครึป่าวนะ

ตัวละคร
คาเเร็คเตอร์ของตัวละครมีบุคลิกที่ไม่โดดเด่น ไม่มีส่วนไหนเลยที่แตกต่างไปจากนิยายเรื่องอื่นๆที่เคยผ่านหูตามา
ตัวเอกของเรื่องนี้คือเด็กธรรมดาๆ ที่บังเอิญเป็นผู้ถูกเลือกจากของวิเศษที่ทุกคนฝันจะครอบครอง มีพลังอำนาจ ซึ่งมันไปคล้ายคลึงกับวรรณกรรมตะวันตกที่โด่งดังหลายเรื่องเจ้าว่าจริงมั้ย
ความสามรถของตัวละครในเรื่องนี้ทำให้ข้าสับสน เกิดความไม่เข้าใจ คือว่า พระเอกเป็นเเค่เด็กมนุษย์ทำไมจึงเเต่งให้เขาใช้เวทย์มนต์ได้ ความจริงเเล้วมนุษย์ไม่น่าจะใช้ได้นะ แล้วอย่างงี้ไม่ไม่ว่าเผ่าพันธุ์ไหนก็ใช้เวทย์มนต์ได้อย่างงั้นหรือ คนเเคระ ปีศาจ ก็ใช้เวทย์มนต์ได้หมดหากมีพรสวรรค์ ตายๆอย่างงี้มันจะทำให้เรื่องขาดความสมดุลกันพอดี บางทีถึงจะเป็นนิยายแฟนตาซีเหนือจินตนาการเเค่ไหนก็เถอะ
ถ้าทุกคนมีพลังมั่วกันหมดแล้วอะไรล่ะจะทำให้ตัวเอกของเจ้าดูแตกต่าง เราควรจะสร้างกรอบให้นิยายทีเราเเต่งเพื่อไม่ให้มันหลุดออกไปจากความเป็นจริง ไม่ให้มันเว่อจนเกินไปจนคนอ่านรู้สึกไปถึงเกมออนไลน์เรื่องนักเวทย์อะไรพวกนี้ ในเมื่อทุกคนฝึกใช้เวทมนต์ได้ก้เป็นพ่อมดกันได้หมดเลยสิทีนี้ โอ้ไม่ แล้วอีกอย่างเรื่องนี้ไม่มีนางเอกหรือ อ่านมาครึ่งเรื่องยังไม่เจอสักที
ตอนเเรกๆข้าคิดว่าบรอสวาซจะเป็นอัศวินหรือนักรบเเห่งเเสงเสียอีกก้เห็นชูแหวนแล้วพวกอันตพาลถึงกับหนี เเต่จริงๆเป็นเชื้อพระวงค์ โดยปกติถ้าเรารู้ตัวว่าเสียมารยาทกับเชื้อพระวงค์เราควรจะขอโทษนะไม่ใช่หนีไปแบบนั้น หากเป็นข้าคงจะคุกเข่าเเล้วพูดว่า อภัยข้าด้วยฝ่าบาท ข้ามันสมควรตาย แต่นี่วิ่งหนีป่าราบเหมือนกับเห็นผี
แล้วก็ตัวละครที่ชื่อมีเรียเนี่ย เป็นเเม่ชีหรอ นิยายเรื่องนี้เหมือนมีอะไรขัดกันเเย้งอย่างมากระหว่าง พระเจ้า กับ เทพเจ้า สองสิ่งนี้ไม่ควรจะนำมาใส่ในนิยายเรื่องเดียวกันเลย ยิ่งเป็นแฟนตาซีโบราณด้วยเเล้วเนี่ย จะเอาเทพเจ้าหรือพระเจ้าเเห่งศาสนจักรก็เอาสักอย่างเถอะ แล้วก็นะ ถ้าเป็นสถานที่สำหรับใช้บูชาเทพเจ้าน่ะเขาไม่ได้เรียกว่าโบสถ์ แต่เรียกว่า วิหาร แล้วตามด้วยชื่อของเทพนั้นๆ ส่วนใหญ่จะไม่อยู่รวมกัน เทพเจ้าจะมีวิหารของใครของมัน เช่นวิหารเเห่งเทพีอมิลูน เเละมีผู้พิทักษ์วิหารหรือว่าหญิงรับใช้ คือมีเรีย ไม่น่าจะเป็นนักบวชนะ จะบวชทำไม บวชให้เทพเจ้าหรอ
ผู้เเต่งควรหาข้อมูลมาให้มากพอที่จะเเต่งให้สอดคล้องกับความจริงให้มากที่สุด เว้นเสียแต่ว่าสิ่งนั้นมันจะไม่เคยมีอยู่ พึ่งเคยได้ยินนี่แหละว่าพวกปีศาจทางยุโรปเขาถอดหัวใจกันด้วย นึกว่าจะมีเเต่ปีศาจของไทยนะเนี่ยที่ใช้วิถีถอดหัวใจ อ่านๆแล้วเหมือนได้กลิ่นอายวรรกรรมที่เคยเรียนตอนเด็กๆเรื่องรามเกียรติที่ทศกรรณ์ถอดหัวใจไปซ่อน

การบรรยาย
นิยายเรื่องนี้ใช้ภาษาในการบรรยายที่ธรรมดาเรียบๆ อ่านเเล้วเข้าใจง่ายดี ไม่ต้องไปคิดตีความอะไรให้ปวดหัว ผู้เเต่งบรรยายได้ละเอียดและชัดเจนดีจริงๆ ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะเป็นผู้ชาย ใสใจเเม้เเต่รายละเอียดเล็กๆน้อยๆ ข้าเคยเจอมาเเล้วเรื่องหนึ่งผู้ชายที่เเต่งนิยายเเนววนี้แต่งประณีตกันจริงๆ
การรพรรณาถือว่าอยู่ในระดับดีทำให้ผู้อ่านเห็นภาพรวมหลายมุมมอง บรรยายสภาพเเวดล้อมได้เหมือนเรานั่งอยู่ตรงนั้นจริงๆ เเละเกิดจินตนาการร่วมไปได้ดีทั้งเรื่องเลย
ฉากที่ตื่นเต้นก็ตื่นเต้นดีจริงๆ ทำให้ข้าลุ้นๆ ว่าต่อไปมันจะมีอะไรคอยพวกเขาจยู่นะ ตั้งเเต่เปิดร้านวิจารณ์นิยายมา เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองที่ทำให้ข้าอ่านเเล้วอยากอ่านตอนต่อไปได้ จริงๆแล้วอยากอ่านให้จบเเล้วมาวิจารณ์แต่กลัวเจ้ารอนานเกินไป รู้มั้ยว่าข้าเปิดอ่านเรื้องนี้ในมือถือทุกคืนก่อนนอน
เเเต่ศัพท์และสำนวนการบรรยายยังต้องปรับปรุง ยิ่งเป็นนิยายเเฟนตาซีคลาดสิคด้วยเเล้ว ศัพท์และสำนวนยิ่งต้องเน้นให้มาก หากใช้ศัพท์ชั้นสูงได้จะเป็นอะไรที่สุดยอดมาก แต่เจ้าเเต่งประโยคสนทนาได้สมบูณ์แบบและกินใจมาก นี่ล่ะคือสิ่งที่ทำให้ข้าชอบนิยายเรื่องนี้

การดำเนินเรื่อง
การดำเนินเรื่องค่อนข้างยืดเยื้อมาก หรือว่าเจ้าบรรยายมากเกินไปก้ไม่รู้นะ บางทีบทพูดก็มีน้อยจนเกินไปจนทำให้นิยายเรื่องนี้ขาดสีสัน ลืมบอกไป ในบางช่วงเจ้ายังใช้คำได้ไม่เหมาะกับนิยาย เจ้าเเต่งนิยายตะวันตกเเต่ใช้ศัพท์ไทยโบราณอย่างเช่น ขาดสะพ่ายเเล่ง และยังมีอีก ฟังดูแล้วเหมือนเป็นว่าสงครามบางระจัน ซึ่งข้าก็ไม่เคยได้ยินคำนี้ในหนังฝรั่งเรื่องไหนมาก่อน

เนื้อเรื่อง
นี่คือปัจจัญที่ทำให้ข้าอดรนทนไม่ไหวอยากจะวิจารณ์ใจจะขาดอยู่แล้ว เอ่อ คือว่านิยายเรื่องนี้มันเหมือนจะดัดแปลงมาจากนิยายหลายๆเรื่อง แล้วก็ยังคล้ายๆกับนิยายระดับโลกแนวเดียวกันคือ the lord of the rings
ถ้าหากข้าไม่เคยรู้จักเดอะลอด มาก่อน ข้าคงจะยอมรับเลยว่านิยายเรื่องนี้เป็นตำนานของจริง อย่าพึ่งของขึ้น ใจเย็นๆก่อนสะหาย ข้าไม่ได้พูดปล่าวโดยไม่มีอะไรชี้เเจงหรอกนะ ข้าก็ไม่อยากจะคิดไปเองนะเเต่ว่ามันมีอะไรหลายๆอย่าที่เหมือนกัน ยกตัวอย่างเลยเเล้วกัน
1 ตอนเปิดเรื่องในส่วนของเรื่องตำนาน จุดจบสงครามในเดอะลอดคือฝ่ายคนดีเกือบจะเเพ้เเต่ดันไปฆ่าฝ่ายคนร้ายได้โดยบังเอิญในนาทีที่ความหวังกำลังสูญสิ้น แล้วนนิยายเรื่องนี้ก็เป็นอย่างนั้น หลังจากนั้นสงครามก็จบลงและเรื่องเรากลายเป็นตำนาน
2 ชื่อคนคล้ายๆกัน บิวโบ้ กับ บิวเบอร์ คนเเคระชื่อ กิมลี่ กับ คลิมบลี่
3 โฟโด้กับแกรนดาฟพบกันที่หมูบ้านของโฟโด้ เวธิไอม์กับบรอสวาซก็เช่นกันแถมบุคคลิกของทั้งสองเรื่องก็ยังเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน เด็กกับคนแก่ที่เป็นนักเดินทาง ยอมรับจากใจเลยนะว่า เวลาข้าอ่านนิยายเรื่องนี้ ข้าไม่ได้รู้สึกถึงเวธิไอม์หรือความเป็นตัวตนของเขาเลย เเต่ข้าอ่านเเล้วมองเห็นเป็นภาพของเเกนดราฟกับโฟโด้ โดยฉะเพาะตอนที่ขี่ม้า
4 ฉากงานเลี้ยงในหมู่บ้าน ผู้อวุโสขึ้นเปิดงาน โฟโด้ได้แหวนในคืนนั้น พวกเวธิไอม์ก็จัดงานแลได้ไข่มาครอบครอง
4 โฟโด้รู้ความจริงว่าสิ่งที่ได้มาคือหายยะนะก็รีบยัดเยียดให้แกรนดาฟ เวธิไอม์ก็ทำแบบเดียวกัน เเละที่สำคัญ บรอสวาซก็ไม่เอาเหมือนกันเลยกับแกรนดาฟ เเละอ้างเหตุผลว่า เจ้าคือผู้ถูกเลือก หึหึ ช่างเป็นเหตุผลที่ล้ำลึกมาก
5 แกนดราฟสั่งว่าต้องพาของวิเศษไปอยู่ในที่ปลอดภัยใน ริเวนเดล อื้ม บรอสวาซก็พาเวธิไอไปที่ปลอดภัยคือ ริออ เเหม่ชื่อยังคล้ายกันอีก แต่ก่อนจะไปริออก็ไปหาเพื่อนก่อน เหมือนกับที่แกรนดาฟไปหาซารูแมนแล้วบอกว่าพบแหวนแล้ว แต่เรื่องนี้เป็น พบไข่เเห่งเเสงเเล้ว
6 โฟโด้ถูกพลังศิลาส่องหล้าครอบงำจิตใจ เวธิไอม์ถูกศิลาแห่งความทรงจำครอบงำ แถมยังเป็นศิลาเหมือนกันอีก

และทุกอย่างที่ทำไปทั้งหมดมีเหตุผลเดียวกันคือว่า ป้องกันไม่ให้จอมโฉดกลับ
มาคืนบัลลังก์ อื่มนี่ยังไม่รวมปลีกย่อยที่ข้าอ่านเเล้วจำไม่ได้อีกนะ
ใครก็ได้บอกข้าสิว่าข้าคิดไปเอง นิยายเรื่องนี้ไม่ได้มีอะไรที่เหมือน เดอะลอดตรงไหนเลย แต่ก็มีส่วนที่ต่างอยู่นะคือ เปลี่ยนจากแหวนเป็นไข่ไงไง ของเขา อภินิหารแหวนครองภิภพ ของเราเป็น อภินิหารไข่สะท้านโลกา แต่ถ้าไข่ออกมาเป็นมังกรอีกนี่ข้าก็คงจะพูดอะไรไม่ออกเลยที่เดียว

อย่าพึ่งคิดมากๆ นิยายแนวเดียวกันมันก็ยอมเหมือนกันได้อยุ่แล้ว บางทีเจ้าอาจมีนิยายเรื่องนั้นเป็นแรงบรรดาลใจก้ได้ใครจะไปรู้ เเต่ก็ไม่ควรจะเหมือนกันทั้งพลอตทั้งยวงแบบนี้ พูดง่ายๆคือทำยังไงก็ได้ ไม่ให้คนอ่านดูออกหรือจับผิดได้ขนาดนี้ ทางทีดีอย่าไปเหมือนของเขาดีกว่า จงเเสดงความเป็นตัวตนของเราให้คนอ่านได้รับรู้นั่นล่ะคือนักเขียนที่ดี

หลังจากที่อ่านคำวิจารณ์นี้ไปทั้งหมดแล้ว เจ้ายังยืนยันว่าเจ้าไม่ได้ลอกหรือดัดแปลงนิยายของใครมา เจ้าช่วยบอกข้ามาได้ไหมว่านิยายเรื่องนี้มันมีเอกษลักษณ์อะไรที่บ่งบอกว่าเป็นตัวเจ้า

หากสิ่งที่ข้าพูดออกไปทั้งหมดนี้มันทำร้ายจิตใจของท่าน ข้าก็ขอโทษด้วย
นิกซ์วันเดอเรอร์คนนี้ไม่ได้มีเจตนาร้ายเลยนะ เเละขออภัยเป็นอย่างยิ่งที่ต้องแหกกฏร้านโดยไม่ได้โหวตเต็ม

'ทั้งหมดที่เราวิจารณ์ออกไปใช่ว่านักวิจารณ์อย่างเราจะทำได้ดีไปทุกอย่าง เเต่เราหวังเป็นอย่างยิ่งว่าให้คุณทำได้
'จงอย่าคาดหวังอะไรกับนักวิจารณ์นักเลย พวกเขาก็แค่คนธรรมดา

ป ล นิกซ์รักทุกคน

หวัดดีสหาย ข้านิกซ์วันเดอเรอร์เดินทางมาถึงที่นี่แล้ว

โฮะๆๆๆ กว่าข้าจะเดินทางมาถึงหุบเขาสีขาวแห่งนี้มันช่างยากลำบาก เพราะข้ามัวเเต่หลงอยู่ในดงนางพราย มันยั่วยวนไม่ยอมปล่อยข้ามา นี่ข้าแอบมาตอนนางหลับนะเนี่ย ไหนๆก็มาถึงแล้วข้าจะนั่งสูปไปป์และวิจารณ์ให้เจ้าเลยแล้วกัน จะมาว่ากันด้วยหัวข้อดังต่อไปนี้ที่ข้าเห็นว่ามันสมควรพูด

1 ชื่อเรื่อง
ข้าว่าชื่อเรื่องของเจ้ามันยาวไปสักนิดนะ มันเพราะและฟังดูดี แต่ยังไม่กระชับเท่าที่ควร ชื่อภาษาอังกฤษก็ยาวพอเเล้วชื่อไทยยังจะยาวอีก เอางี้ ข้า เเนะนำแล้วกันว่า
ให้ใช้ชื่ออังกฤษเดิมนั่นแหละ เพียงเเค่เปลี่ยนชื่อไทยเป็น จารึกคำภีร์มหัศจรรย์ ก็พอรวมแล้วก็เป็น The Tales of Pangerrics จารึกคำภียร์มหัศจรรย์ เพราะในภาษาอังกฤษมันก็มีคำว่าพันเจอริคส์ อยู่แล้วไง

2 คำโปรย
เจ้าเขียนคำโปรยได้ดี ส่วนข้อความต้อนรับอะไรก็ดีเหมือนกันอ่านเเล้วรู้สักว่า ข้ากำลังจะเปนคนที่ได้ออกผจญภัยซะเอง 55 รู้สึกตื่นเต้นนิดๆพอซาวด์แทร็กดังขึ้น ราวกับข้าอยู่ในโลกแห่งจินตนาการ จากที่ดูรวมๆทั้งหมดแล้ว เจ้าช่างเป็นผู้ชายที่รอบคอบและใส่ใจในทุกรายละเอียดจริงๆ แต่ข้าแอบฮาตรงตัวหนังสือสีน้ำเงินหน้าบทความนิดหน่อยที่ว่า ทุกประโยคที่ได้ลงมือเขียนไปมิได้เกิดจากความประหม่า หรือขาดสติ เอ่อ อันนี้ไม่ต้องเขียนก็ได้มั้ง ถึงไม่บอกคนอ่านก็คงรู้หรอกว่าเจ้าคงไม่ได้เขียนตอนที่ เมาหรือขาดสติ

3 ตัวละคร
จากที่อ่านมาหลายๆบทเเล้ว ข้ามีความรู้สึกว่าคาเเร็คเตอร์ตัวละครของเจ้าดูไม่โดดเด่นเลย พระเอกและเพื่อนพระเอกดูเหมือนกันไปหมด ไม่รู้สึกว่ามีอะไรเเต่กต่างกัน ดูเฉยๆและธรรมดามาก เหมือนนิยายเเนวนี้ที่เคยอ่านมาทั่วๆไป ชื่อพระเอกเรียกง่ายดีนะ โอเคผ่าน แต่เพื่อนพระเอกทำไมต้องมาชื่อคล้ายพระเอกด้วย มิดเทลส์ น่ะ พยามอย่าให้ชื่อตัวละครอื่นมาคล้ายตัวเอกจะดีมาก ข้ายังอ่านไม่จบแต่เรื่องนี้ไม่มีนางเอกหรอ ไม่เห็นเจ้าเเนะนำ การที่ไม่มีนางเอกหรือไม่มีความรักอยู่ในเรื่องมันจะทำให้นิยายไม่ดึงดูดใจคนอ่านเอาเสียเลย

4 พลอตเรื่อง
ข้าอ่านยังไม่ถึงตอนจบ ข้าบอกไม่ได้หรอกว่าพลอตเรื่องดีหรือไม่ดี เเต่นิยายเรื่องนี้เป็นแนวผจญภัยก็พอจะเดาได้ไม่ยากว่าจะเป็นยังไง เห็นจากชื่อตอนหลังๆมาแล้วนี่เหมือนจะออกเดินทางท่องโลกกว้างเเล้วผ่านพบเจออะไรแปลกมากมาย
นิยายเแฟนตาซีโบราณนี่เป็นอะไรที่ข้าชอบมาก จะว่าไปแล้วเรามันก็คอเดียวกันนิ
แต่หาอ่านยากเหลือเกินนิยายโบราณดีๆที่อ่านแล้วสนุก ส่วนมากจะเจอเเต่ออนไลน์ แล้วนิยายของเจ้ามีพลอตเรื่องอะไรที่ดึงดูดคน นิยายของเจ้ามีอะไรที่เเตกต่างจากเรื่องอื่น อ่านดูแล้วมันก็เหมือนทั่วๆไป ถ้าคนอ่านเคยอ่านนิยายแบบนี้ของคนอื่นมาแล้ว พอมาเจอของเจ้า เเ้ล้วถ้ายิ่งพลอตเรื่องมันเหมือนกัน ผจญภัยคล้ายๆกัน มันก็ไม่น่าชวนให้อ่านนะคือแบบมันจำเจ ไม่มีอะไรแปลกใหม่ มีแต่อะไรเดิมๆ ไม่ต้องอ่านก็คงรู้ว่าจะเจออะไร เช่น พ่อมด หรือ เอลฟ์ ข้าไม่ได้ว่าเจ้าเหมือนใคร เเต่นิยายประเภทเดียวกันก็อาจจะคล้ายๆกันได้คือมันเป็นแนวกัน ก็ต้องคล้ายกันสิจริงไหม สำหรับข้าข้าคิดว่ายิ่งเเต่กต่างยิ่งหน้าค้นหา
นิยายเเนวแฟนตาซีน่ะ ไม่ว่าจะเป็นสไตน์ไหน สมัยใหม่หรือโบราณก็แล้วเเต่ ถ้าเเต่งดีมันก็จะดีไป คนอ่านเข้าใจเเละก็จินตนาการณ์ตามไปได้ ถ้าเเต่งไม่ดีก็คือมั่วจนคนอ่านจินตนาการไม่ถูกเลย อ่านเเล้วแทบจะบ้าตายไปเลยอะ คือข้าเคยเจอมาเเล้ว และข้าคิดว่าเจ้าเเต่งดี! เดี๋ยวก่อนอย่าพึ่งเครียส ใจเย็นๆ

4 ภาษา
เจ้าบรรณาดังสภาพเเวดล้อม ดินฟ้าอากาสได้เยี่ยมมากเลย ทำให้คนอ่านจินตการการตามไปได้เเบบเหมือนไปนั่งอยู่ในสถาณที่นั้นจริงๆ จากที่เจ้าบรรยายมา ไม่มีตรงไหนที่ข้างง หรือนึกภาพไม่ออกเลย มันชัดเจนจนผู้อ่านสามารถเข้าถึงเจตนารมของผู้เขียนได้ว่ากำลังสื่ออะไรอยู่ ให้อารมณ์ค่อนข้างเหมือนนิยายแปล ช่วงเเรกๆที่ได้อ่านมารู้สึกว่าภาษาของเจ้ายังไม่ลื่นไหล ตะกุกตะกัก อ่านแล้วสดุดพอสมควร และที่สำคัญ สำนวนภาษาของเจ้ามันเเข็งทื่อ มันบ่งบอกได้เลยว่าคนเขียนเป็นผู้ชาย ไม่อ้อนช้อยสวยงาม นิยายแฟนตาซีโดยฉะเพาะแฟนตาซีโบราณควรจะใช้ภาษาที่งดงามและพริ้วไหว รวมไปถึงการเล่นคำต่างๆ พยามใช้คำที่สละสวยอย่าใช้ที่มันดูดิบๆด้านๆ เเละอีกอย่าง อย่าใช้คำพูดอะไรที่มันซ้ำกันให้มากนัก มันทำให้อารมณ์มันขาดตอนไม่ต่อเนื่อง ซึ่งในเรื่องของเจ้ามีมากทีเดียวลองไปตรวจหาดูเอา
สรุปได้ว่า จินตนาการของเจ้ามันดีแล้วแต่สำนวนภาษาของเจ้ายังไม่ดีพอ

4 เนื้อเรื่องและการดำเนินเรื่อง
เนื้อเรื่องของเจ้าไม่มีอะไรที่ดึงดูดใจคนอ่านได้เลย มันไม่มีสีสันเหมือนมันขาดอะไรไปสักอย่าง ดูเหมือนสิ่งที่ขาดไปมันจะสำคัญมาก ก็คือ สีสันของเรื่อง ไม่มีตัวละครตัวไหนที่จะมาสร้างสีสัน ตั้งเเต่ที่ข้าอ่านเรื่องนี้มายังไม่มีตอนไหนเลยที่ทำให้ข้ายิ้ม หัวเราะ หรือร้องไห้ได้ ตอนที่ผจญภัยไปเจอภูตสาวก็ไม่รู้สึกตื่นเต้นอะไรเลย หรือบางทีเจ้ายังบรรยายได้ไม่เข้าถึงอารมรณ์พอ
คือมันอ่านเเล้วเห็นภาพชัดเจนทุกอย่างนะ แต่มันไม่รู้สึกอะไรเลย
การดำเนินเรื่องยืดเยื้อมาก อ่านมาห้าตอนเเละยังไม่ไปถึงไหนเลย บางเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นเเละบรรยายผ่านมาเเล้วพยามอย่าเเต่งให้มันเกิดขึ้นซ้ำอีกหลายครั้ง มันน่าเบื่อ ถ้าถามหาความสมเหตุสมผลไหมในนิยายเรื่องนี้ข้าก็ตอบว่า ก็ดูสมเหตุสมผลดี ในนิยายแฟนตาซีบางทีก็ไม่ต้องมีเหตุผลอะไรมากมายนักหรอก

ง่ายๆคือเจ้าต้องหาอะไรสอดแทรกเข้าไปใหม่ในนิยายเรื่องนี้แล้วล่ะ ถ้าเจ้าอยากให้มีคนอ่านมากขึ้นกว่านี้อะนะ อาจจะเป็นมุขตลกหรือเพิ่มฉากที่เรียกรอยยิ้มจากคนอ่านให้ได้มากที่สุด เเละถ้าเจ้าอยากให้คนอ่าน อ่านเเล้วไม่เบื่อ เจ้าต้องเพิ่มความเป็นที่สุดเข้าไป เช่น ตลกก็ตลกสุดๆ ทะลึ่งๆก็ทะลึ่งๆสุดๆ (อันนี้แหละถ้ามีนะรับรองว่าคนอ่านติดตาย) สนุกก็สนุกให้สุดๆ เครียดก็เครียดให้สุดๆ ดราม่าก็ดราม่าให้สุดๆ แต่สำหรับข้านะ ถ้าข้าเป็นเจ้า ข้าจะเพิ่มความรักลงไปในนิยายเรื่องนี้ ข้าคิดว่าถ้านิยายเรื่องไหนไร้ซึ่งความรักแล้วละก็ มันก็จะไม่น่าอ่านเอาซะเลย

หลังจากที่เจ้าอ่านคำวิจารณ์นี้จบแล้ว ไม่ว่าเจ้าจะเชื่อข้าหรือไม่ ถ้าหากมันทำให้เจ้ารู้สึกไม่ดีข้าก็ต้องขออภัยด้วย เพราะข้าเป็นคนแบบนี้ ข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย

คำวิจารณ์ทั้งหมดนี้ไม่ใช่ว่านักวิจารณ์อย่างพวกข้าจะทำได้ดีไปเสียหมด แต่เราหวังให้เจ้าทำได้

จงนำทั้งหมดนี้ไปปรับปรุงเเล้วทำให้ดีขึ้น เพื่อคุณภาพของนิยายต่อไป

(คำวิจารณ์ที่สรรเสริญเยินย่อจะมีประโยชน์อะไร ถ้าหากเราไม่ได้เห็นข้อบกพร่องของตนเอง)

สุดท้ายนี้จงเชื่อมั่นในสิ่งที่เจ้าทำ เชื่อมั่นในผลงานของเจ้า และทำมันให้ดีที่สุดข้าเชื่อว่าเจ้าจะได้คอมเม้น

มากขึ้นอย่างเเน่นอน

ป.ล. นิกซ์รักทุกคน