คำแรกที่อยากจะพูดคือ กระผมเป็นเมน "ปชย." นะขั่บ... *เหล่มองตัวเอง*
ก็ไม่ได้บอกว่าอิปาร์คจะต้องดีงาม เลิศเลอ สุภาพบุรุษขนาดวังจุฑาเทพก็ดร๊ายยย!
แต่แม่มคาแรคเตอร์ในฟิคเรื่องนี้คือ.. OMG! ไม่มีคำบรรยายใดๆ ทั้งสิ้นฮร่ะ...

ตอนแรกนางโผล่มา รังสีความกาม + จิตคือโคตรพวยพุ่ง! เมิงต้องมีจุดประสงค์ใช่ม้อย!!
พอฉากตอแหลลากไปที่ห้องสี่เหลี่ยมนั่นล่ะคือชัดเลย... อิเหร้ปาร์ค! กูว่าแล้วว่าเมิงต้องทำงี้!
อ่านแล้วอยากจะบ้าตาย! คือรักปาร์คนะ แต่เจอปาร์คโหมดนี้แล้วอยากกระทืบวันละสิบหน!

บั่บบรรยากาศฉากสีชมพูท่ามกลางสีเท่าหม่นในคุกของพ่อหม้ายกับเด็กหนุ่มคือดีงาม!
ชอบมากว่าอย่างน้อยมันก็มีสอื่นๆ ให้เห็นบ้าง (นึกว่าคนอ่านเองก็อาจจะตาบอดสีแล้ว)
แต่พออิปาร์คคัมแบ็ครอบสอง... โอ้ย!!!! เมิงกลับมาอีกทำหอยหลอดอัลไล!!!! OTL"

แล้วฉากตอนที่ 11 นี่คือ... เมิงอ่อนกว่าพ่อหม้าย เมิงเลยเล่นวิธีสปกรกแบบนี้ช๊ะ?
รีดเดอร์จิไม่ทนนะแจ๊ะ! ยังไม่ได้คิดบัญชีกับเมิงตอนรอบแรกเลย เมิงก่อคดีเพิ่มอีกละ!
นี่คือเลาห์กำลังช้ำใจมาก เปิดมานึกว่าจะมีการเริ่มด้วยคู่ชานซู/คริสยอล ไว้เสียอีก...

ปูเล.ยังไงก็ขอให้ไฝว้ต่อไปกับฟิคเรื่องเยี่ยมนะครับ คุณภาพดีงามคับจอแก้วจริงๆ

นี่คือการทดสอบ เพื่อแงะ class ของบทความให้ได้มากที่สุด lol
ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะช่วยอะไรมากไหม? ยังไม่ได้ลองอะไรมากมายเหมือนกัน

เรื่อง capio . แคปพิโอ้'
x x x x x x x x x x x


เรื่อง capio . แคปพิโอ้'
x x x x x x x x x x x


เรื่อง capio . แคปพิโอ้'
x x x x x x x x x x x


เรื่อง capio . แคปพิโอ้'
x x x x x x x x x x x

้"งานเขียนที่ทรงคุณค่า มักต้องแลกมาด้วยหยาดน้ำตาเสมอ"
สำหรับผมแล้ว คิดว่าถ้อยวลีนี้คงเหมาะสมสำหรับไรต์เตอร์พลอยจริงๆ
เพราะทุกความใส่ใจและความพิถีพิถันมัน 'ปรากฏ' ให้เห็นชัดอยู่แล้วในฟิค...

ยอมรับว่าตัวเองเป็นคนที่ไม่ชอบฟิคแนวพล็อตซ้ำซาก หรือเรียบง่ายทั่วๆ ไป
พอได้มาเจอฟิค #HMNFIC ที่ผสมผสานความเป็นไซฟาย + แฟนตาซีเอาไว้
มันก็เหมือนทำให้เราได้ค้นพบ 'สิ่งที่เรารอคอย' หรือหวังมานานในท้ายที่สุด..

สิ่งที่เป็นเอกลักษณ์ของฟิคเรื่องนี้ คือ ลักษณะการบรรยายที่เหมือนนิยายแปล
ซึ่งรีดเดอร์ที่ชื่นชอบนิยายรูปแบบนี้คงจะรู้สึกถูกดึงดูดจากฟิคเรื่องนี้โดยไม่รู้ตัว
และปมที่ผูกไว้เพื่อให้รองรับสถานะของตัวละคร หรืออุปนิสัยก็สอดคล้องกันมาก

ทุกคนดูมี 'เจตจำนง' และ 'ปนิธาน' ส่วนตัวที่อัดแน่นเอาไว้ในบุคลิกและตัวตน
หากสังเกตลักษณะของตัวละครดีๆ เราก็สามารถ 'วิเคราะห์' สิ่งที่ถูกซ่อนไว้ได้
และนี่เองที่เป็นผลทำให้บทบาทของตัวละครทุกคนดูมีพลังและน่าติดตาม

ยอมรับเลยครับว่าเพราะดูหนังมาสดๆ ร้อนๆ เลยอยากจะหาแหล่งรีวิวเวอร์ชั่นนิยายเพื่อมาสนองความติ่งของตัวเอง แต่พอหาดูก็ต้องพบกับความผิดหวังว่า " ยังไม่มีฉบับแปลไทยวางขาย " คือตอนนั้นเหมือนโลกถล่มใส่จริงๆ ครับ แต่พอมาเจอคุณทรานส์ฯ จัดการแปลมาแบบมาราธอนขนาดนี้ ผมก็ยิ่งรู้สึกดีใจมากครับ ไม่คิดว่าจะมีคนใจดีมาแปลให้คนโง่อังกฤษอย่างผมได้อ่านแก้ความกระหายด้วย แถมภาษาที่เลือกใช้ก็ไหลลื่น ดูเหมาะสมกับตัวเนื้อเรื่องด้วยครับ ถ้อยคำที่เลือกใช้ถึงมันจะไม่อลังการหรูเลิศเหมือนนิยายโปรเจ็คฟอร์มใหญ่ แต่มันก็เต็มไปด้วย " กลิ่กลิ่นอายของนิยายสยองขวัญ " และความหอมหวลของ " ความเรียบง่าย " ในด้านนิยายรักที่ครบรส แต่ก็มีความแปลกใหม่ในตนเอง สุดท้ายนี้ ผมหวังว่าคุณทรานส์จะได้มีกำลังใจ และไม่ท้อแท้ต่ออุปสรรคนะครับ เพราะยังมีรีดเดอร์อีกหลายคนที่รอคอย " บทสรุป " ของนิยายรักเรื่ิองนี้อยู่อีกมากมายแน่นอนครับ (*¯︶¯*)

เอ่อ ... ผมเป็นมือใหม่ เพราะไม่รู้ว่าจะต้องเขียนวิจารณ์อย่างไร
สำหรับการวิจารณ์นิยายแฟนตาซีของคนอื่นเป็นครั้งแรกน่ะครับ
เอาเป็นว่า ก่อนอื่นต้องมาพูดกันก่อนในเรื่องคะแนนที่ผมให้ไปนะครับ

ถามว่าทำไมต้อง 9 / 10 ผมขอหักคะแนนในส่วนคำแสลงนะครับ
เพราะนิยายเรื่องนี้ดำเนินมาได้ดีมากจริง ๆ มันมีส่วนที่ลงตัวอยู่แล้ว
อีกทั้งยังมีภาษาที่เข้าใจ + เหมาะสำหรับการเป็นวรรณกรรมระดับเยาวชน

ผมคิดว่าไรเตอร์น่าจะได้รับแรงบันดาลใจจากเพอร์ซี่ย์ แจ็คสัน , แฮร์รี่ พ็อตเตอร์
แล้วก็เดอะ ลอร์ด ออฟ เดอะ ริงส์ รวมไปถึงการ์ตุนญี่ปุ่น อย่าง รีบอร์นใช่มั้ยครับ
นับว่าเป็นการดึงเอารายละเอียดเด่น ๆ เข้ามาสู่การสร้างวรรณกรรมของตัวเองได้ดี

ไรเตอร์น่าจะลองนำการใช้แสลงออก + ใช้ภาษาที่ถูกหลักในการแสดงอารมณ์
อีกทั้งตามคำวิจารณ์แรกที่บอก คือ พยายามใช้คำศัพท์ที่สละสลวยหน่อยนะครับ
บางครั้งการใช้คำแสลงอาจจะดูได้อารมณ์ + ทำให้ผู้อ่านรู้สึกขำขันไปกับมัน

แต่ในกรณีนี้ ผมคิดว่ามันจะเป็นตัวที่ลดทอน " ความสวยงาม " ไปเสียมากกว่า
ลองหาคำอื่น ๆ มาแทนดูนะครับ ถึงแม้มันจะเป็นคำที่เรียบง่ายจนรู้สึกว่าน่าเบื่อ
หากสามารถนำมาปรับใช้ให้ได้ถูกจังหวะล่ะก็ มันก็จะกลายเป็นพลังที่ยิ่งใหญ่ครับ

ปล . คนที่เห็นด้วยก็กดให้กำลังใจไรเตอร์ตามความเป็นธรรมนะครับ :)
อย่ากดเล่นเพราะความคะนอง มันจะเกิดผลเสียต่อคนแต่งเป็นอย่างมาก
และก็พยายามทวงไรเตอร์กันเองนะครับ ถ้าไรเตอร์เกิดดองขึ้นมา ฮ่า ๆๆ

แวะมาทดสอบเพื่อความแน่ใจ อยากจะรู้ว่าโค้ดติดมั้ย กิ๊ว ๆ
แต่ปี๊ก็รู้นะว่าปลาคงจะงง ไอนี่มาเกรียนทำไมในวิจารณ์ฟระ 55 +
เพราะอยากให้งง + ฉงนใจ ปี๊ก็เลยมาตะลาล๊านี่แหล่ะ อุคริ ๆ
มันบังคับให้เขียนไม่ต่ำกว่า 200 ตัวอักษรอ่ะ ยังไงก็ทนอ่านหน่อยนะ
อ้าว !? มันเกินตั้งแต่เมื่อไหร่หว่า ?? ปี๊ไม่เห็นรู้เรื่องเบย อิย๊ากกกก !!!

เจิมคนที่สอง มีแต่คนรักคนหลง เอ้ย ! ไม่ใช่ละ 55 +

วันนี้แวะมาอวยฟินเป็นรายต่อไปต่างหาก ฮริ้ววววว ~

เอาล่ะ ! มาเข้าเรื่องกันดีกว่า ก่อนที่พี่จะเกรียนไปหนักกว่านี้ !

สิ่งที่พี่อยากจะบอกฟินก็คือ ทุกครั้งที่พี่มีโอกาสเข้ามาในบทความ

พี่ยอมรับเลยว่าธีมของฟินมันครบเครื่องจริง ๆ แจกทั้งโค้ดดิบ + ออพชั่น

ปล . ข้อเสียอย่างใหญ่หลวงของที่นี่ คือ ดองบทความ + ไม่ยอมอัพซักที lol

คือว่า แอบยอมรับว่าเข้ามาอ่านเรื่องนี้เพราะสมการครับ :)
แบบผมเป็นเเอฟซีสมการคู่ 0027 , sg อยู่แล้วทั้งหัวสมอง lol
แต่พอมาเจอเรื่องนี้ ใจนี่เทเอียงให้ตัวละครเกือบทั้งเรื่องจริง ๆ

มันเป็นฟิคที่มีความลื่นไหลอยู่ในตัวเองอยู่แล้วครับ ไม่จำเป็นต้องเวิ้นเว้อ
ไม่น่าเชื่อว่า คำพูดของตัวละครเพียงไม่กี่คำมันก็ทำให้เราฮากลิ้งได้ขนาดนี้
แต่คนที่ทำให้รอยยิ้มของผมเกิดขึ้นตลอดเวลา คงไม่พ้นสองปู่ โค - จี นี่แหล่ะครับ

หวังว่าคุณไลท์จะไม่ใจร้าย ทิ้งให้คนอ่านคอยกันนานนะครับ Q v Q
เพราะแค่ตอนนี้คนอ่านก็แทบจะลงแดงตายอยู่แล้วครับ ฮ่า ๆ ๆ ๆ
สุดท้ายนี้ ผมก็ขอบคุณนะครับ ที่ปั่นฟิคสนุก ๆ มาให้พวกเราได้อ่านกัน :D

สำหรับความเห็นนี้ ใครจะคิดเหมือนพี่รึเปล่าพี่ก็ไม่แน่ใจนะ ...

แต่สำหรับพี่แล้ว ' เท็นพ็อยท์ ' คือ สุดยอดของความอมตะจริง ๆ

ธีมที่แจกสำหรับให้เลือกใช้จะไปในโทนสีพาสเทล + คลาสสิค

ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ ' เนเวอร์ ดาย ' มาก ๆ แถมยังอยู่ไปได้นานอีกต่างหาก

แต่ยังไงสาวน้อยของพี่ก็อย่าลืมอัพบทความบ่อย ๆ หน่อยนะจ๊า 55 +