งานศพสีชมพู

ข้อมูลเบื้องต้น

กรี๊ง..พ่อของผมรับโทรศัพท์ที่ก้องขึ้น พ่อผมคุยด้วยสีหน้าเศร้าๆ ด้วยเรื่องอะไรก็ไม่รู้ แต่ตอนจบของเรื่องนี้ บางทีผมอาจจะดีใจสุดชีวิตก็ได้

เนื้อเรื่อง

งานศพสีชมพู
ปิดเทอมฤดูร้อนปีนี้ ปิดเทอมฤดูร้อนปีนี้ ผมถูกพ่อบังคับให้ไปงานศพของแม่ที่ต่างจังหวัดอันไกลโพ้น ความจริงก็มีอยู่ว่า พ่อและแม่ของผมแยกทางกันมาแล้วตั้งแต่ผมอายุราว 4-5 ขวบ หลังจากพ่อและแม่ผมแยกทาง พ่อตัดสินใจย้ายมาอยู่ตัวเมืองอันแสนศรีวิไล เพื่อหางานทำเพื่อและแยกจากกับแม่ แน่นอนผมไม่อยากไปหร๊อก แต่ถ้าผมไม่ไปผมก็ไม่รู้จะอยู่บ้านกับใคร  หลังจากนั่งรถทัวร์มาชาติเศษ ผมและพ่อก็เดินทางมาถึงวัดแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นที่ตั้งของศพแม่ ไปถึงพ่อผมรีบตรงปรี่ไปหาเพื่อนเก่าที่นั่งดื่มสุราเมามายกันอยู่ และกำชับให้ผมนั่งฟังพระเทศน์ต่อไป และก็ต่อไป ผมทำท่าจะหลับแหล่มิหลับแหล่อยู่แล้วเชียว ก็มีคนมาสะกิดผม พ่อผมนั่นเอง เฮ้อ~ พ่อผมชี้นิ้วไปหาวัยรุ่นรุ่นราวคราวเดียวกับผม พ่อผมแนะนำว่า ชายคนนี้ชื่อหนุ่ย เป็นลูกเพื่อนสนิทพ่อเอง ผมก็ไหว้ตอบเป็นมารยาท ซึ่งแน่นอนผมจำมันมะได้หรอก ส่วนอีกคน เพียงเหลือกตาก็รู้ว่าโดนใจ เธอเป็สาวสวยทีเดียว พ่อผมแนะนะว่า คนที่สวยๆคนนี้ชื่อแก้ว เป็นลูกของป้าเกล้า ขายอาหารตามสั่งข้างๆบ้านเราในอดีต แน่นอน ผมจำไม่ได้หรอก แต่ก็ไหว้แบบเขินๆ เพราะเธอสวยม๊าก มาก งานศพวันที่2วันที่3รู้สึกว่าพ่อผมจะสนิทกับเพื่อนเกินเหตุ ผมจึงต้องตีสนิทกับหนุ่ยและแก้วแก้เซง แน่นอน ผมสนิทกับหนุ่ยมากกว่าแก้วอยู่แล้ว ผมยังไม่กล้าแม้แต่มองหน้าเลย เฮ้อ~~ งานศพวันสุดท้าย มีพิธีแต่เช้าตรู่ หนุ่ยเดินเข้ามาหาผมอย่างเครียดๆ เขาเปิดอกเห็นหัวนม เฮ้ย!! เปิดอกคุยกับผมว่า  เราชอบแก้วมานานแล้วละ แต่ไม้กล้าบอก แต่เราต้องย้ายบ้านไปอังกฤษ เนื่องจากพ่อเราเป็นเจ้าของหุ้นทีมฟุตบอลแมนเชสเตอร์ ซิตี้ 1% พ่อเราจึงต้องย้ายไปปรึกษาการลงทุน เราอยากจะบอกรักแก้ง แต่ก็ไม่กล้า กลัวจะอกหักก่อนไปอังกฤษ แต่เราก็ไม่อยากพลาดโอกาสสุดท้ายไป .... ผมอึ้งไป 1 นาโนวินาที ผมรักแก้วก็จริง แต่ไม่อยากปรึกษาผิดๆเสียเพื่อนไป ผมจึงตอบหนุ่ยไปตามตรงว่า มองดูศพแม่เราสิ แม่เราตายไปพร้อมความฝัน ความพยายาม ความรัก ครั้นตายไปแล้ว แม่เราไม่อาจจะทำอะไรได้ เราอยากทำอะไรก็ต้องทำก่อนตาย เราตายไปแล้ว แม้แต่เสียใจยังทำไม่ได้เลยนะ หนุ่ยได้ฟังก็ยิ้มๆ ก่อนพูดอย่างมีความสุข ขอบใจนะ แม้เราได้รู้จักเป็นเวลาสั้นๆ แต่นายจะเป็นเพื่อนที่ดีเสมอในใจเรา หนุ่ยก็เดินจากผมไป ผมคงเดาได้ต้องไปบอกรักแก้วแน่เลย ช่วงสายๆมีพิธีเผาศพแม่ ผมขอพ่อห้องน้ำก่อน ขณะเดิน ผมกลับเห็นภาพบาดตา หนุ่ยเดินเข้าไปบอกรักแก้วพร้อมดอกกุหลาบสีสวยสด ตามประสาคนรวย ผมถึงกับเบือนหน้าหนี หลังจากเผาศพแม่ของผมเสร็จ เหลือเวลาสัก3ชั่วโมงรถทัวร์จะออก พ่อของผมบอกให้ไปกินอาหารบ้านป้าเกล้าก่อน ผมสะดุ้งโหยง เฮ้ย มันบ้านแก้วนี่หว่า ผมรั้นยังไงพ่อก็จะไป เวรกรรม เราต้องเจ็บปวดอีกงั้นหรือ ผมไปถึงรู้สึกว่าแก้วยังไม่อยู่แฮะ ผมกินอย่างรีบๆเพื่อจะได้ไปสักที หลังจากอิ่มแล้ว(ทั้งๆที่กินไปแค่ครึ่งจาน) พ่อของผมก็เดินไปสั่งเบียร์ร้านข้างๆ ทิ้งผมไว้คนเดียว ผมมองพ่อด้วยแววตาเซงๆ แต่แล้ว ผมกลับมองเห็นภาพบาดตาอีกครั้ง แก้งเดินควงหนุ่ยเข้ามาในร้านป้าเกล้า(แม่ของแก้ว) ผมรีบวิ่งหนีไปในห้องน้ำของป้าเกล้าทันที สักพักผมก็ได้ยินเสียงพ่อเรียกให้กลับไปช่วยขนสัมภาระจากที่พักเพื่อเตรียมเดินทางกลับ แน่นอนผมไม่ได้ลาแก้วและหนุ่ย ก่อนขึ้นรถทัวร์ผมถึงกับน้ำตานอง ก่อนเปรยว่า คนรวยกับคนสวยต้องอยู่ด้วยกันสินะ ผมนั่งรถทัวร์อย่างซึมๆ สักพักก็มีโทรศัพท์ดังขึ้น เวรกรรม หนุ่ยโทรมา ผมรับอย่างนึกไม่ถึง หนุ่ยบอกประโยคหนึ่งกับผม ขอบคุณนะ ที่นายทำให้เราได้บอกรักแก้วไป แต่น่าเสียดาย แก้วเขามีคนที่เขาชอบแล้วล่ะ แต่เราไม่เสียดายหรอก ผมบอกสวนไปว่า เสียใจด้วยนะ หนุ่ยก็พูดอีกครั้ง มันอาจเป็นประโยคที่ผมจำจนวันตาย แก้วเขาชอบนายนะ เราให้เบอร์นายกับแก้วไว้แล้ว เดี๋ยวแก้วจะโทรมาหานาย ผมดีใจสุดขีดแต่ต้องซ่อนอาการไม่ให้หนุ่ยต้องเศร้ามากไปกว่านี้ สักพักโทรศัพท์ดังขึ้น ผมรีบกดรับทันที "กรุณาชำระค่าโทรศัพท์ก่อนวันที่..." ผมแทบจะปาโทรศัพท์ทิ้ง เฮ้อ~~ แต่แล้วก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นอีกคั้งหนึ่ง แล้วเสียงที่ปรารถนาก็พูดขึ้น "ฮัลโหล แก้วพูดค่ะ"