ผิดไหม ถ้าหัวใจสั่งลุย!!! #1

ตั้งแต่สมัยมัธยม เราอยู่โรงเรียน ญ ล้วนมาตลอด การได้เห็นคู่รักที่เปนเพศเดียวกัน จึงนับเปนเรื่องปกติในโรงเรียนของฉัน และในสมัย ม.ต้น ฉันเองก็เคยมี ผญ มาชอบ (เขาคงคิดว่าเราเปนทอม แต่ตอนนั้นเราก็ดูห้าวๆ จริงๆ เหระ แค่เราไม่ชอบแต่งตัวแบบ ผญ ทั่วไป ชอบใส่แต่กางเกง - -") แต่เราไม่เคยคบ ผญ นะ พอขึ้นม.ปลาย ก็เริ่มสับสนหนัก มีทั้ง ญ และ ช มาชอบ>o<กรณีของ ญ ที่เข้ามาเนี่ย เปน ญ ปกติที่ชอบ ผช สะด้วยสิ (เอ่..? หรือพวกนั้นก็ยังไม่รู้ตัวหว่า??) ในตอนนั้น เราเริ่มสังเกตหัวใจตัวเองอย่างจริงจังว่าเราชอบใคร (ญ/ช) เราตอบตัวเองได้ว่า ขณะนั้นเราชอบ ผญแต่สุดท้ายเราก็ไม่ได้คบกับเค้า เพราะเค้าก็คงรอความชัดเจนจากเราไม่ไหว เค้าเลยไปคบกับ ผช เหมือนเดิม (เงิบสิฉัน - -)และมันคงเหมือนเปนไปตามกระแส ญ รัก ญ ในช่วงเวลานั้นด้วยละมั้ง (พยายามเข้าข้างตัวเอง)ส่วนกรณีของ ผช ที่มาชอบฉันพร้อมกันถึงสี่คน (โอ้ววววว) ก็เปนเด็กที่อยู่ต่างโรงเรียนกัน เจอกันตามเวลาเดินห้าง หรือกลับบ้านทางเดียวกันสุดท้ายฉันก็ตกลงคบกับรุ่นพี่ ผช คนนึง อายุห่างกันสี่ปี เค้าเปนคนที่แอบชอบฉันมาพักใหญ่ๆ แต่เปน ผช ขี้อาย ไม่กล้าจีบ จนเพื่อนของฉันยุให้จีบฉัน เราเลยได้คบกัน จนแล้วจนเล่าพอฉันเข้ามหาลัย ฉันก็เลิกกับพี่คนนั้น ต่างคนต่างไปมีแฟนใหม่ ส่วนคนที่มาจีบฉันก็มีทั้ง ญ และ ช (อีกแล้ว555)ญ ที่มาจีบฉันเปนรูมเมทของฉันเอง เราเจอกันเกือบ 24 ชม(ยกเว้นเวลาเรียน เพราะเราเรียนคนละคณะกัน) ส่วน ผช เปนเพื่อนของเพื่อนฉันอีกที ฉันใช้เวลาคุยไปพร้อมๆ กันทั้งสองคน (ตัดสินใจไม่ถูก) แต่เพราะด้วยความใกล้ชิดกับรูมเมท ฉันตกลงคบเทอเพื่อตอบความรุ้สึกลึกๆในใจที่ฉันสับสนตลอดมา(ฉันให้สัญญากับตัวเองว่า ฉันจะคบ ผญ แค่คนเดียวในชีวิต ถ้าเลิกกับคนนี้ไป ฉันจะคบแต่ ผช เท่านั้น!) ในที่สุดเราก็เลิกกันตอนเรียนจบ T-T ตอนนั้นชีวิตฉันเปลี่ยนแปลงมาก ด้วยสังคมที่ต้องเปลี่ยนบทบาทไปเปนคนทำงาน ก้าวเปนผู้ใหญ่อีกขั้น แต่ในขณะที่ฉันคบกับเทอคนนั้น ฉันแฮปปี้ และไม่ได้รุ้สึกว่า ญ จะต้องคู่กับ ช เสมอไป (อ่าวววว)แต่แล้วสังคมภายนอกก็ทำให้ฉันต้องคิดหนักอีกครั้ง (เอาแล้วไง)ด้วยความที่ญาติที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับฉันพากันแต่งงานมีลูกไปกันหมด ฉันเหมือนถูกกดดันอีกครั้ง ญาติๆพากันถามด้วยคำถามเดียวกันว่า เมื่อไรฉันจะแต่งงานสะที? (ฉันเบื่อคำถามนี้มาก ไม่ค่อยอยากตอบ Y_Y) อกหักครั้งก่อนทำให้ฉันเคว้งคว้างด้วยเพราะฉันเปนคนที่จริงจังเรื่องความรัก สุดท้ายความรักสำหรับฉันก็คือความไม่แน่นอนไม่สามารถคาดหวังได้ฉันเสียศรัทธากับความรักไปมากจนกลายเปนคนที่ไม่เชื่อ ไม่ไว้ใจใครที่ผ่านเข้ามา ฉันครองโสดไปพักใหญ่ แต่ในระหว่างนั้นก็มี ผช ผ่านเข้ามาทำความรู้จักเรื่อยๆ ฉันไม่เคยคบใครจริงจัง ใช้เวลาคุยสักพักก็เลิก ยังไม่เทหัวใจให้ใครเสียที เพราะกลัวความรักจะทำร้ายฉันอีกครั้ง (ลึกๆแล้วฉันยังไม่อาจรับความเสี่ยงนั้นได้) จนเมื่อฉันได้เข้ามาเรียนต่อ ป โท สังคมฉันเปลี่ยนไปอีกครั้งฉันได้พบเพื่อนคนนึง (ทายสิว่า ญ หรือ ช ?) เพื่อนรุ่นน้องคนนี้เปนคนที่ดูภายนอกเหมือนจะเปนคนหยิ่งๆ จึงทำให้ฉันไม่ค่อยกล้าเข้าหาสักเท่าไร(แอบรุ้สึกไม่ถูกชะตาแต่แรก)ฉันเพิ่งมารุ้ทีหลังว่า เราอยู่หอใกล้กันมาตลอดหนึ่งปี แต่เราไม่เคยได้คุยกันเลย จะคุ้นหน้ากันบ้างตามประสาพี่น้องร่วมสถาบันเดียวกัน เทอคนนี้เปนรุ่นน้องฉันหนึ่งปี เราได้มาคุยกัน ทำกิจกรรมร่วมกันก็เมื่อปีก่อน เพราะมีกิจกรรมเล่นบัดดี้ ที่ต้องคอยสืบ คอยหาของมาเทคกัน ดูแลกัน นี่เหระฉันจึงรุ้จักเทอมากขึ้นเรื่อยๆ ได้เรียนรู้นิสัยใจคอกัน แล้วก็พบว่าเทอเปนคนธรรมดาที่ไม่ธรรมดาจริงๆ ลักษณะเทอเปนสาวสังคม ชอบเที่ยว ชอบแฟชั่น สำอางค์ รักสวยรักงาม แต่ก็ไม่ได้เหลวไหล หรือดูแย่แบดเกิร์ลอะไร เทอยังมีความน่ารักเรียบร้อย วางมาดคุณหนูหน่อยๆ ทำงานเนี้ยบ ชอบทำของกระจุกกระจิกอยู่บ่อยๆ แต่ก็มีบ้างที่เทอจะจุกจิก ขี้บ่น ขี้งอนขี้ป่วยบ่อยๆ ฉันแอบชื่นชมและขบขันเทอในบางมุมจริงๆเทอก็นิสัยเหมือน ผญ ทั่วไปนั่นเหระ แต่ฉันยังหาคำตอบไม่ได้ว่าทำไมเทอถึงกลายเปนคนที่ทำให้ฉันรุ้สึกดีได้ขนาดนี้??? (มันน่าจะมีพลังงานพิเศษบางอย่าง)ฉันคุยกับเทอไม่บ่อยนัก แต่ทุกครั้งที่คุยกัน ฉันก็รุ้สึกดี อยากจะคุยต่อไปอีกนานๆ เทอเคยเล่าให้ฟังว่าเทอก็เคยแอบปลื้มรุ่นพี่สมัยมัธยมที่เปนทอมบอยแต่เทอก็ไม่เคยคบกับผญ ด้วยกัน ชีวิตเทอคล้ายๆ กับฉันตรงที่ต่างก็เคยมีทั้ง ญ และ ช ผ่านเข้ามา(แต่เทอเลือกจะคบกับ ผช เปนแฟน) บางครั้งฉันแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าเทอก็ไม่ได้รังเกียจผญด้วยกัน และน่าจะมีสิทธิ์กิ๊กกันได้ (อิอิ) ฉันเริ่มหาทางทำความรุ้จักเทอมากขึ้นด้วยการหาความชอบในเรื่องเดียวกันแล้วฉันก็เริ่มชวนเทอกินข้าวด้วยกัน สืบรู้มาว่าเทอชอบการเซอไพรส์ชอบอะไรที่โรแมนติกฉันคิดออกทันทีว่าจะทำอะไรให้เทอ เช้าวันนั้นฉันจึงไปสั่งดอกกุหลาบขาวหนึ่งดอกจัดช่ออย่างกะทัดรัด ดูน่ารัก น่าถือ ฉันแอบหวังว่าจะยื่นให้เทอตอนเจอกันทันที และหวังว่าเทอจะมากินข้าวกับฉันคนเดียว แต่เหตุการณ์พลิกผันเทอมาพร้อมกับเพื่อนอีกสองคน!! (โอ้วมายก้อดดด) ฉันจึงตัดสินใจยังไม่มอบดอกไม้ให้เทอ เพราะฉันเขินเกินที่จะสู้หน้าตอบคำถามกับเพื่อนของเทอได้ >///< ฉันได้แต่บอกเลี่ยงๆ เรื่องที่มาของดอกไม้ ด้วยเหตุผลที่ว่า..น้องรหัสให้ฉันมา เทอและเพื่อนๆ ต่างก็เชื่อ และไม่สงสัยใดๆ ฉันคิดว่าวันนั้นคงจะไม่ได้ให้ดอกไม้เทอแล้ว T^T แต่ในที่สุด!!! เพื่อนสนิทฉันก็โทมากระตุ้นให้ฉันหาโอกาสมอบดอกไม้ให้เทอให้ได้!! ขณะที่เราทั้งหมดกำลังแยกย้ายกันกลับบ้าน ฉันรีบโทหาเทอเพื่อจะตามเอาดอกไม้ไปให้ ฉันจำเปนต้องโกหกเทอไปว่าฉันนัดเจอเพื่อนที่ลาดพร้าว ขอกลับพร้อมเทอได้ไหม เทอไม่ติดใจอะไร เราจึงนัดเจอกันที่รถไฟฟ้าใต้ดินสถานีอโศก ฉันสูดหายใจลึกๆ อีกครั้งเรียกความมั่นใจคืนมา (ฮึบๆ) แล้วเดินตรงไปหาเทอพร้อมกับชวนคุยเรื่องทั่วไปจนกว่าจะถึงสถานีที่เทอลง และแล้วก็ถึงเวลา.. (เอาแล้วสิ show time !) ฉันตื่นเต้นมาก รู้สึกเหมือนจะหัวใจจะวายจริงๆ ฉันเดินตามเทอออกจากรถไฟไปจนเกือบสุดทาง เทอถามฉันว่าจะไปส่งเทอที่บ้านหรอ? ฉันจึงยื่นดอกไม้ให้เทอ เทอทำหน้างง ประหลาดใจขึ้นมาทันที *o* พร้อมกับถามว่า.. ให้เนื่องในโอกาสอะไร? สีหน้าเทอแสดงความสับสนและสงสัยอยู่ไม่น้อย) ฉันจึงบอกเทอไปว่า ไม่มีโอกาสอะไร ฉันอยากให้เทอเท่านั้นจริงๆ :D เทอยิ้มและรับดอกไม้ฉันไปพร้อมกับขอบคุณ (สีหน้าเทอเปลี่ยนเปนดีใจมาก) นาทีนั้นฉันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกได้ว่าภารกิจวันนี้ของฉันเสร็จสิ้นไปด้วยดี แฮปปี้มากๆ เราต่างแยกย้ายกันกลับบ้านพร้อมกับความอิ่มเอมใจ (เห้ออออ อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้จัง) คืนนั้นเทอโพสรูปดอกไม้ลงในไอจีและเฟสบุค พร้อมทั้งแท็กชื่อฉันลงไปด้วย ฉันเขินมาก ไม่กล้าไปคอมเม้น ได้แต่ไปกดไลค์ให้เทอเบาๆ >< ตั้งแต่นั้นมาฉันอยากคุยกับเทอมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็กลัวว่าเทอจะรำคาญ ฉันจึงได้แต่คอยเปนห่วง (รักเทออยู่ห่างๆ) ติดตามฟอลโล่เทอ มีโอกาสก็ไปเม้นให้เทอบ้าง แสดงให้รู้ว่าฉันยังไม่ห่างหายไปไหน (แต่รู้ไหม ฉันอยากไลน์ไปคุยกับเทอใจจะขาดดด) เทอเองก็ยังคงทักทายฉันในโลกออนไลน์ตามปกติ แต่เทอคงไม่รู้หรอกว่าฉันเริ่มชอบเทอมากขึ้นทุกทีสะแล้วสิ..! ฉันเริ่มคิดวางแผนนัดต่อไป.. แต่คราวนี้เทอกับฉันต้องไป(เดท)ด้วยกันสองต่อสองให้ได้ ! โปรดติดตามตอนต่อไป ;)