คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 5' :อิหนูรับจ้างชั่วคราวที่ได้ค่าจ้างเป็นน้องทงเฮ
"พี่ครับ ผมว่าพี่..."
"มึงหุบปากนะ!"
"แต่ว่าพี่ครับ ผมว่า..."
"กูบอกให้มึงหุบปากไง!"
พอสั่งให้เจ้าเด็กอ้วนดำแก้มยุ้ยในชุดเสื้อช๊อปสีเลือดหมูของคณะวิทยาศาสตร์(ที่สอบถามอย่างจริงจังมาแล้วว่าชื่อคิมคิบอม)เป็นครั้งที่สองเสร็จ เขาก็กลับมานั่งกุมกบาลเครียดอยู่คนเดียวเหมือนเดิม...คือจริงๆแล้วโจวคยูฮยอนควรจะรู้สึกปลอดภัยนะที่ไล่อิหนูตัวล่ำให้ไปได้ด้วยการปประกาศเอาไอ้เด็กอ้วนดำแก้มยุ้ยคิบอมมาเป็นอิหนูคนใหม่เอาดื้อๆกลางฟุตบาธแบบนั้น ไอ้เชี่ยวอนแม่งเดินหายไปเฉยเลย...แต่นั่นล่ะที่แม่งน่ากลัวอ่ะ! ตอนนี้เขาเลยมาตกม้าตาย(?)อยู่ที่ข้างสนามบาส นั่งเฝ้าน้องทงเฮกับคุณฮยอกแจคนสวย(น่ากลัวมาก ทิ้งไว้ด้วยกันแป๊บเดียวเดินจับมือกันแล้วอ่ะ! ถือว่าเสี่ยงมากจริงๆ)เล่นบาสโดยไม่ลืมที่จะหนีบน้องแก้มยุ้ยเอาไว้ข้างตัวอยู่ตลอดเวลา...ก็ไม่ได้อยากจะประสาทหรอกนะ แต่ฟ้ายิ่งมืดเขาก็ยิ่งจิตตกน่ะ
"ทะเลาะกับผัวก็อย่าเอามาลงที่ผมสิครับพี่"
ผัวเราะ?!...แค่คนรู้จักกูยังไม่อยากนับมันรวมเข้ามาเลยด้วยซ้ำเหอะ!
"ผัวห่าอะไร มึงน่ะนั่งเงียบๆเฝ้าน้องทงเฮของกูให้ดีก็พอ"
"หืมม?...ฟังดูแปลกๆนะครับพี่"
คยูฮยอนสะบัดเสียงเหอะใส่ท่าทางผู้ดีจอมปลอมของไอ้เด็กวิดยาแก้มยุ้ยคล้ายจะหมั่นไส้กับน้ำเสียงที่ฟังดูสุภาพนั่นก่อนจะชะเง้อคอมองหาเพื่อนโย่งที่เขาไล่มันไปสืบข่าวได้สักครึ่งชั่วโมงเข้าไปแล้ว แต่แล้วก็ต้องกระแทกหลังพิงกับรั้วตะข่ายแรงๆเมื่อไอ้เพื่อนโย่งที่พึ่งพายามยากไม่เคยได้ก็ยังคงพึ่งพาไม่ได้อยู่เหมือนเดิม...แม่งหนีตามไอ้เชี่ยวอนไปรึไงวะ!
"พี่เอาผมหนีบติดไว้แบบนี้ ผัวพี่เค้าก็คงไม่มาง้อพี่หรอกนะครับ"
"นี่มึงนั่งเงียบๆไม่เป็นเลยใช่มั้ย กูอุตส่าห์หวังดีพามึงมาเฝ้าน้องทงเฮนะ มึงควรจะสำนึกในความเมตตากรุณาของกูซะบ้างไอ้น้อง"
"ทงเฮกับผมรักกันดี พี่ไม่ต้องห่วงพวกเราหรอกครับ"
"เหอะ!"
ไอ้เด็กอ้วนดำแก้มยุ้ยลอยหน้าลอยตาประกาศความรักของตัวเองได้อย่างน่าหมั่นไส้(หน้าตามันจริงจัง แต่เนื้อความมันน่าหมั่นไส้น่ะ) คยูฮยอนแค่นเสียงขึ้นจมูก ทำปากยู่อย่างอารมณ์เสียพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอกฉับ
"เอ้อออ!...รักกันได้รักกันไป รักกันให้นานก่อนน้องทงเฮจะค้นพบตัวเองเจอละกัน แล้วมึงจะต้องมาขอบคุณกูที่หนีบมึงมาแบบนี้ไอ้น้อง"
"พี่ไม่พอใจผัวพี่ก็ตามใจพี่สิครับ อย่าเอามาลงกับผมกับทงเฮสิ ทำลายความรักคนอื่นมันบาปนะพี่รู้มั้ย"
กูทำบาปได้มากกว่านี้อีกมึงรู้รึเปล่าไอ้เด็กแก้มยุ้ย!
สีหน้าของคิบอมโคตรจริงจังยามเอ่ยถ้อยคำพวกนั้นออกมา และมันก็ทำให้เขาหมั่นไส้ได้ยิ่งกว่าไอ้เด็กนี่ทำหน้าตาอวดเบ่งใส่เสียอีก คยูฮยอนพ่นเสียงเหอะออกมาอีกครั้งพลางล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาเล่นเกมส์ฆ่าเวลา...เชี่ยวอนก็เดาไม่ได้ เชี่ยโย่งก็พึ่งพาไม่ได้ ไอ้เด็กดำนี่ก็ยังหุบปากไม่ได้อีก!...ให้ตายเหอะ! นี่แม่ลืมสวดมนตร์ภาวนาแผ่เมตตามาให้เขารึเปล่าวะ?!!
"รักกันพี่ก็ต้องยอมผัวพี่บ้างสิครับ ไม่ใช่เอะอะอะไรก็ประชดมีใหม่ตลอด เป็นผมเจอแบบนี้ผมก็เบื่อนะครับ แล้วนี่ถ้าพี่ไปคว้ามือคนอื่นที่ไม่ใช่ผมขึ้นมาจะทำยังไง ไม่มีใครดีที่หนึ่งเหมือนผมอีกแล้วพี่รู้มั้ย เป็นคนอื่นเค้าได้อึ๊บพี่ไปแล้วนะ"
ไอ้เด็กคิบอมช่างเข้าใจเลือกคำที่ไม่ค่อยทำร้ายจิตใจอย่างคำว่าอึ๊บ
แต่ห่าเหอะ!...มึงเลิกห่วงใยชีวิตคู่ของกูก็ได้นะขอบคุณ!
"เออขอบคุณ! มึงหุบปากสักทีเหอะกูรำคาญ กูบอกให้มึงเฝ้าน้องทงเฮของกูไว้อย่าให้คลาดสายตาไง"
คยูฮยอนตอบกลับไปเซ็งๆพลางรัวนิ้วลงบนหน้าจอทัชสกรีนของมือถือของตัวเองเพื่อไล่ฆ่าไอ้ตัวประหลาดในเกมส์ให้ตายๆไปเสียที...อันที่จริงโจวคยูฮยอนก็ไม่ใช่เด็กมีปัญหาชอบระบายออกด้วยความรุนแรงหรอกนะ แต่ต้องขอยอมรับว่าเล่นเกมส์เลือดสาดแบบนี้บางครั้งก็ทำให้สบายใจดีเหมือนกัน
"คำพูดพี่ฟังดูแปลกๆทุกทีเลย"
"ขอบคุณที่ชมว่ะ!"
"เมื่อไรพี่จะปล่อยผมไปสักทีครับ มันทำให้ผัวพี่หึงแล้วกลับมาซบอกพี่เหมือนเดิมไม่ได้หรอกนะครับวิธีนี้น่ะ"
ไอ้เด็กเหี้ยนี่พูดไม่หยุดเลยเว้ย!
"กูจ้างมึงเลยก็ได้เอ้า! ค่าจ้างป็นตูดน้องทงเฮที่ผ่านกูมาแล้วอย่างต่ำสามยกเลยตกลงมั้ยไอ้น้อง! มึงจะหุบปากได้รึยัง โอเคแล้วใช่มั้ย ทีนี้มึงก็ช่วยนั่งเงียบๆสักที!"
เขาหันไปว้ากใส่ไอ้เด็กหน้าแฉล้มที่ชอบทำหน้าเหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรแบบมีวิชาการ(?)ใส่เขาทุกทีก่อนเขาจะหันกลับมาสนใจเกมส์ในมือถือของตัวเองตามเดิม หูก็ได้ยินเสียงหัวเราะของน้องทงเฮแว่วๆดังแทรกมากับเสียงลูกบาสกระทบพื้น...ชีวิตพี่คยูก็สุนทรีย์ได้เพียงแค่ได้ยินเสียงน้องทงเฮหัวเราะนะครับ!
"ไอ้คยู! ไอ้คยู!"
เสียงบาดหูของไอ้เชี่ยโย่งที่ดังกลบเสียงของน้องทงเฮมาแต่ไกลทำให้เขาเบิ่งตากว้างขึ้นมาทันที และแน่ล่ะ...เขาหันขวับไปหาต้นเสียงอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าติดเรด้าไว้เสียอีก คยูฮยอนโยนโทรศัพท์มือถือไปให้อิหนูรับจ้างของเขารับช่วงต่อก่อนจะลุกขึ้นวิ่งแท่ดๆไปหยุดรถจักรยานของเพื่อนสนิทเอาไว้
"มึงได้มาว่าไงมั่ง ไอ้ซีวอนมันโกรธกูมากรึเปล่า มันไม่ได้คิดจะทำอะไรกูใช่มั้ย"
"ไม่รู้ว่ะ กูคลาดสายตากับมันนิดเดียวเอง"
"พ่อมึงงงงง! แล้วมึงกลับมาทำไมไอ้เชี่ยโย่งงงง!!"
มือเรียงทั้งสองข้างของคนที่รับความผิดหวังไม่ได้(?)คว้าหมับเข้าที่เส้นผมของคนที่ยังนั่งคร่อมอยู่บนจักรยานก่อนจะออกแรงจิกทึ้งมันไปมาประหนึ่งกำลังถอนวัชพืชออกจากสนามหญ้าหน้าบ้าน(?) โอ้ แน่ล่ะ...พอคลุ้มคลั้งแล้วมือไม้ของโจวคยูฮยอนมักจะไปเร็วมาเร็วกว่าปกติประมาณสิบสามเท่าได้
"อ๊ากกกก!!...เชี่ยคยูวววว!! มันเจ็บนะสัดแมว! มึงปล่อยกูนะสาดดดด!!"
"ทำไมมึงไม่เคยพึ่งพาได้เลยวะไอ้เชี่ยยย! กูเป็นพี่มึงนะ! ทำไมมึงไม่เคยดูแลกูให้ดีเลยวะไอ้กาก! มึงเคยประจักษ์กับความลำเค็ญของกูมั้ยไอ้ห่า!!"
"พี่คยูฮยอนอย่าทำตัวเหี้ยสิครับ ใจเย็นๆนะ"
เรียกได้ว่าชเวกังชางมินรอดพ้นจากการถูกจับหัวโขกแฮนด์จักรยานมาได้อย่างหวุดหวิดโดยฝีมือของอิหนูรับจ้างชั่วคราวที่เข้ามาดึงตัวของเขาออกมาให้ห่างได้ทัน...เรียกได้ว่าทำงานดูแลป๋าเป็นอย่างดีสมค่าจ้างจริงๆ เสียงกรีดร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวด(?)ของชางมินเรียกให้คนทั้งสนามบาสหันมาสนใจพวกเขาและวิ่งกรูกันเข้ามาจับพวกเขาทั้งสองคนให้ออกห่างจากกันยิ่งกว่าเก่า น้องทงเฮตรงเข้ามายืนขวางหน้าเขาเอาไว้กันเขากระโดดกลับเข้าไปกัดคอเพื่อนสนิทพร้อมกับใช้แขนเล็กๆของหนึ่งล๊อคเอวของเขาไว้
"พี่คยูฮยอนใจเย็นๆนะครับ มีอะไรค่อยๆพูดกันนะ"
เสียงของน้องทงเฮเหมือนนางฟ้าจริงๆ เพราะแค่น้องทงเฮคนน่ารักพูดปลอบพร้อมกับส่งรอยยิ้มอ่อนหวานมาให้ พี่คยูก็เชื่อฟังและสงบลงตามประสงค์อย่างว่าง่ายเป็นที่สุด แต่มันก็เท่านั้นนั่นล่ะ เมื่อไอ้เชี่ยโย่งที่ไม่เคยจะพึ่งพาได้ยังแยกเขี้ยวขู่ฟ่อๆข้ามหัวน้องทงเฮมาให้จากอีกฝั่งหนึ่ง ลูกผู้ชายฆ่าได้หยามไม่ได้อย่างโจวคยูฮยอนจะไปยอมมันให้เสียฟอร์มได้อย่างไรกัน!
"กูเห็นมันคุยอยู่กับไอ้ผู้ชายหน้ากบตัวเหมือนเสาไฟว่าจะไปร้านอะไรสักอย่างของพี่ห่าอะไรนั่นล่ะ แล้วมันก็กระโดดขึ้นมอ'ไซต์ไป มันเป็นความผิดของกูรึไงที่ปั่นจักรยานตามมันไม่ทันน่ะห๊าา! ไอ้ห่าหน้าแมวสมองปลากัด!...มึงใช้ส้นตีนคิดรึยังก่อนจะมาจิกกบาลกูเนี่ยห๊าา!!"
น้องทงเฮดูไอ้เชี่ยโย่งมันพูดสิครับ!
มันด่าพี่คยูสมองปลากัดอ้ะ!!
"เพื่อนพี่นี่เหี้ยเหมือนพี่เลยนะครับ ไปครับพี่...ไปนั่งก่อน ทำตัวเหี้ยแบบนี้ผัวพี่ไม่ชอบหรอกนะครับ"
มึงก็เหี้ยเหมือนกันนั่นล่ะไอ้เด็กอ้วนดำแก้มยุ้ย!
อิหนูรับจ้างชั่วคราวของเขาพูดปลอบ(?)พลางดึงเขาให้เดินกลับไปนั่งยังม้านั่งตัวเดิม คิบอมกดไหล่ของเขาหนักๆให้เขาทรุดตัวนั่งลงไปในขณะที่ตัวเองยืนค้ำหัวเขาอยู่แบบนั้นพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอก กดตามองหน้าเขาด้วยสายตาตำหนิ
"ก็เพราะพี่นิสัยเหี้ยแบบนี้น่ะสิ ผัวพี่ถึงไม่มาง้อพี่สักที"
"คิบอมพูดกับพี่คยูฮยอนดีๆสิ เขาเป็นรุ่นพี่เรานะ แล้วแฟนของพี่คยูฮยอนที่คิบอมพูดถึงก็เป็นเพื่อนของพี่ฮยอกแจด้วย คิบอมต้องเคารพรุ่นพี่นะ ทงเฮไม่ชอบให้คิบอมทำตัวแบบนี้เลย"
โดนน้องทงเฮของกูซะบ้าง!
น้องทงเฮเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขาพร้อมกับคุณฮยอกแจคนสวย จัดการเทศนาไอ้แฟนแก้มยุ้ยกัณฑ์ใหญ่จนไอ้เด็กดำนั่นหน้าหงอลงเล็กๆ เลิกทำตัวซ่ากับเขาไปทันที คิบอมพึมพำงึมงำคำขอโทษออกมาเบาๆพลางกระแทกตัวลงนั่งข้างๆเขา เหอะ!...สมน้ำหน้ามึง! โดนเมียด่าซะบ้าง! แต่น้องทงเฮครับ...ไอ้ซีวอนไม่ใช่แฟนของพี่คยูนะ น้องทงเฮคนน่ารักอย่าเข้าใจผิดสิ!
"แล้วมึงจะเอายังไงต่อไอ้คยู"
ชางมินเดินมาทรุดตัวนั่งลงที่อีกด้านของเขา...เสียงยังพาลๆอยู่ แต่เขาก็คิดว่ามันน่าจะหายโกรธแล้ว โดนเขาจิกกบาลมาตั้งเท่าไร(ก็หลายปีอยู่นะ) หนังหัวมาคงชินต่อความรุนแรงระดับนั้นเกินกว่าที่จะเอามาโกรธแล้วล่ะ...ประมาณแบบเจ็บและชินไปเองอะไรทำนองนั้น ไอ้เพื่อนสนิทตัวโย่งเหลือบสายตามามองค้อนเขานิดๆเหมือนจะบอกว่าถึงจะหายโกรธแต่ก็ยังงอนอยู่นะก่อนมันจะสะบัดหน้าหนีไปทางอื่นเสียอย่างนั้น
"ก็ไม่ไง พาน้องทงเฮกับฮยอกแจไปกินข้าวเย็นแล้วก็จะกลับหอไปทำรายงานต่อ"
คนที่เขาจะพาไปทานข้าวเย็นทั้งสองคนยิ้มแป้นมาให้เขาอย่างน่ารัก(แม่งง! เจอดับเบิ้ลแอ๊คแทคระยะใกล้แบบนี้ พี่คยูเกือบขาดใจแหน่ะ!)ก่อนคนตัวเล็กทั้งสองคนจะจับมือพากันกลับไปเล่นบาสเหมือนเดิมเมื่อห็นว่าเขาคืนดี(?)กับเพื่อนสนิทเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไอ้เชี่ยโย่งเหล่ตามามองเขาอีกรอบ
"แน่ใจว่าจะไม่มานอนห้องกู? ไม่กลัวอิหนูจับปล้ำอีกรอบรึไง"
"นี่พี่ย้ายเข้าไปอยู่กับผัวพี่แล้วหรอ ทำไมไม่เล่นตัวหน่อยล่ะครับ เสียบรูเดิมบ่อยๆผัวพี่ก็เบื่อได้เหมือนกันนะ"
"ใครบอกให้มึงพูดห๊าาา! หุบปากไปเลยไป๊!"
หันไปแว้ดใส่ไอ้เด็กแก้มยุ้ยที่ชอบสอดปากเข้ามาในเรื่องของเขาอยู่เรื่อยก่อนจะกลับมาถลึงตาใส่ไอ้เชี่ยโย่งที่แยกเขี้ยวส่งมาให้เหมือนพร้อมจะรับกับทุกสถานการณ์เลวร้ายที่อาจเกิดขึ้นได้(?)
"ไอ้เชี่ยวอนจะไม่ได้แอ้มตูดกู มึงจำคำกูไว้"
"แต่มันก็แอ้มมึงไปแล้ว เสียใจด้วยว่ะ"
"ไอ้เชี่ยโย่ง!"
ไอ้เพื่อนสนิทที่ไม่เคยคิดซื่อกับเขา(เพราะแม่งหาเรื่องด่ากันตลอด!)แสยะยิ้มส่งมาให้ด้วยท่าทางสะใจสุดๆก่อนจะนั่งเอนหลังพิงรั้ว ยกมือขึ้นกอดอกด้วยท่าทางที่ดูสบายอารมณ์ยังไงพิกล...เอาคืนด้วยคำพูดไม่สะใจเท่ากูได้จิกกบาลมึงหรอกไอ้เชี่ยโย่ง!
"เดี๋ยวอิหนูมึงได้จัดหนักแน่กูเชื่อ"
"มึงรู้ได้ไง"
"สัญชาตญาณกูมันบอก ไม่รอดแน่มึงเอ๊ยยย! พรุ่งนี้เรียนอาจารย์ควอนด้วย แกยิ่งชอบพาออกไปเดินดูตึกอื่นอยู่...เดินไม่ไหวแน่มึง ตอนอาจารย์ถามว่าทำไมเดินไม่ไหวก็บอกไปนะว่าโดนผัวอัดตูดมา...อ่าาา แค่คิดกูก็ฮาแล้วว่ะ"
ถือว่าการไซโคของไอ้เชี่ยโย่งได้ผลในระดับที่น่าพอใจ เพราะเขาชักจะเริ่มคล้อยตามมันไปจริงๆ...ยิ่งเมื่อไอ้เชี่ยวอนแดกตีนอารมณ์แปรปรวนเดาพฤติกรรมอะไรไม่ค่อยได้อยู่ด้วยเนี่ย ไอ้เชี่ยโย่งแม่งโคตรบั่นทอนกำลังใจอ่ะ! คยูฮยอนกัดริมฝีปากของตัวเองนิดๆคล้ายจะชั่งใจว่าจะเชื่อข้อสันนิษฐานที่ไอ้เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อพ่นออกมาดีรึเปล่า แต่ไอ้คนที่นั่งทำเสียงฮึดฮัดงึดงัด(?)อยู่อีกข้างก็ทำให้เขาเลิกใส่ใจสิ่งที่ชางมินพูดมาในทันที...เรียกได้ว่าความมั่นใจกลับมาเต็มเปี่ยมเหมือนเดิมอ่ะ!
"ไม่กลัวเว้ย! กูมีน้องคิบอมอยู่ทั้งคนทำไมกูจะต้องกลัว...วันนี้มึงไปนอนกับกูไอ้น้อง! มึงไม่ต้องส่ายหน้า กูสั่งเข้าใจมั้ย!"
............................................................
"นี่พี่เอารูมเมทเป็นผัวหรอ? ไปขืนใจเค้าตอนเค้าเผลอล่ะสิ ทำแบบนี้ผิดนะครับ ผัวพี่เสียใจแย่เลย...ไม่น่า ไม่มาง้อพี่สักที"
"ทำไมมึงไม่คิดว่ากูโดนมันเอาเป็นเมียบ้างวะถามจริง มึงคิดว่าหน้าวอนแดกตีนอย่างนั้นจะโดนกูปล้ำได้รึไง"
"ก็เป็นไปได้นี่ครับ หน้าพี่มันไม่ซื่อแถมยังนิสัยเหี้ยชอบประชดใช้ความรุนแรงอีก...พูดแบบนี้แสดงว่าพี่ปล้ำรูมเมททำผัวจริงดิ่?"
พ่อมึงสิ!...ทำไมยิ่งพูดกับไอ้เด็กนี่เขายิ่งอารมณ์เสียวะ!!
คยูฮยอนไม่ตอบคำถาม เขาเหวี่ยงกระดานวาดรูปไปวางกองไว้บนโซฟาตามด้วยกระเป๋าสะพายอย่างไม่ค่อยใส่ใจในความเรียบร้อยเท่าไรนักก่อนจะย้ำโครมๆเดินเข้าไปในครัวเล็กๆของห้องพักที่มีเพียงตูเย็นไซส์เล็ก อ่างล้างจาน เตาแก๊ซ และเค้าน์เตอร์อีกเพียงหนึ่งตัวที่มีไมโครเวฟของรูมเมทตั้งอยู่(มันเป็นคนซื้อเข้ามาส่วนเขาเป็นคนใช้)
"แดกอะไรมั้ย มีนมกับเบียร์"
"ไม่มีน้ำส้มหรอครับ"
"แล้วกูพูดถึงน้ำส้มรึเปล่าล่ะไอ้สัด! เลือกมา เรื่องมากก็ไม่ต้องแดก อยากแดกลงไปซื้อเองเว้ย! ไม่มีบริการรูมเซอร์วิสให้!"
"งั้น...ไม่ทานก็ได้ครับ"
แขกคนพิเศษ(และเหี้ยที่สุดที่เคยเข้ามาเหยียบในห้องเลย...ไม่รวมเจ้าของห้องนะ ถ้ารวม ไอ้เชี่ยวอนเหี้ยสุด)ของเขาตอบเสียงอ้อมแอ้มกลับมาเบาๆพลางจัดข้าวของที่เจ้าของห้องเหวี่ยงมาวางกองไว้ส่งๆบนโซฟาให้เป็นระเบียบมากขึ้นก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งโดยมีกระเป๋าสัมภาระใบย่อมว่างอยู่บนหน้าตักอย่างเรียบร้อย...ทำไมเขารู้สึกเหมือนพวกโรคจิตหลอกเด็กเนิร์ดมาตุ๋ยตูดแลกเกรดเลยว่ะแม่ง!
"นอนตรงนั้นล่ะ ถ้ารูมเมทกูไม่กลับ มึงค่อยย้ายมานอนเตียงมัน"
คยูฮยอนว่าพลางหยิบกล่องนมออกมาจากตู้เย็นและยกมันขึ้นซดทั้งกล่องใหญ่ๆแบบนั้นอย่างไม่คิดสนจะเทมันใส่แก้วเพื่อความอนามัยหรือแม้แต่ใครจะเป็นคนซื้อมันเข้ามา(ไม่ใช่เขาคนหนึ่งล่ะที่แน่ๆ)
"พี่ควรจะเทใส่แก้วนะครับ"
คยูฮยอนพยายามจะใจเย็น เขาลดกล่องนมวางลงบนโต๊ะก่อนจะตวัดชี้นิ้วไปยังประตูห้องน้ำที่อยู่ไม่ห่างเท่าไร โอ้ แน่ล่ะ...ความใจเย็นของเขาแสดงออกทางสีหน้าชัดเจนอยู่แล้ว เจ้าของห้อง1013สูดหายใจเข้าลึก
"มึงไปอาบน้ำ เดี๋ยวกูไปหยิบผ้าห่มให้"
"แต่ว่าพี่ครับ..."
"กูให้มึงเสนอความคิดเห็นรึไง ห้องนี้ปกครองแบบเผด็จการเว้ย!"
ตวาดออกไปได้แว้ดเดียว ไอ้เด็กคิบอมก็วิ่งแท่ดๆหายเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องรอให้เขาลงมือ(?)เป็นครั้งที่สอง คยูฮยอนพ่นคำสบถออกมาพลางเก็บกล่องนม(ของไอ้เชี่ยวอนแน่ๆ)เข้าตู้เย็นไป...ไอ้เด็กแก้มยุ้ยแม่งทำเขาหมดอารมณ์แดกเลยดูซิ! แต่เสียงน้ำที่ดังลอดออกมาจากประตูห้องน้ำก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาหน่อยที่อย่างน้อยไอ้เด็กบ้านั่นก็ยังเชื่อฟังเขา
ร่างโปร่งเดินไปหยิบข้าวของที่ตัวเองโยนทิ้งไว้ที่โซฟาแล้วจึงหมุนตัวเดินเข้าห้องนอนไป ผ้าปูเตียงของเตียงทั้งสองหลังที่ตั้งอยู่ห่างกันอยู่คนละฝากห้องยังคงเรียบตึง แสดงให้เห็นว่าไอ้เชี่ยวอนไม่ได้กลับมาซ่องสุมกำลัง(?)ที่นี่ในช่วงเย็นที่มันหายหัวไป คยูฮยอนวางของลงบนโต๊ะเขียนหนังสือที่ตั้งถัดมาจากเตียง ถอดเสื้อยืดของตัวเองออกให้เหลือเพียงเสื้อกล้ามอย่างที่ชอบทำเวลาอยู่ห้อง
กิจวัตรประจำวันก็ปกติดี...นี่ไอ้เชี่ยวอนหลอกให้เขาตายใจรึเปล่าวะ?!!
เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดูเวลาเล็กน้อยแล้วจึงโยนมันไปวางกองรวมๆไว้กับข้าวของเมื่อครู่ก่อนจะจัดการกดเปิดแล็ปท็อปของตัวเองขึ้นมา...สตาร์คราฟต์สักยกสองยกก่อนทำรายงานน่าจะทำให้หัวแล่น(หรือไม่ก็นั่งแช่ตรงนี้ยาวไปถึงเช้าเลย) กำลังจะกดเข้าเกมส์อยู่แล้วเชียว ดันนึกขึ้นมาได้ว่ามีใครอีกคนรออยู่ด้านนอก คยูฮยอนลุกเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบหมอนกับผ้าห่มสำรองออกมาจากตู้ชั้นบนแล้วจึงเดินออกไปด้านนอก เป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูห้องน้ำถูกผลักออกมาโดยฝีมืออิหนูของเขาที่มีผ้าเช็ดตัวสีฟ้าพันช่วงล่างอยู่ผืนเดียว
"ผมใช้ผ้าเช็ดตัวผืนนี้ได้ใช่มั้ยครับ"
ทำตัวสุภาพมึงก็ทำได้นี่ไอ้เด็กแก้มยุ้ย!
"เดี๋ยวกูหยิบผืนใหม่ให้ อันนั้นของรูมเมทกู...นี่หมอนข้างกับผ้าห่ม กูเอา..."
พูดยังไม่ทันจบ ประตูห้องพักหมายเลข1013(หลังๆมานี่เขากำลังคิดว่าแม่งเป็นเลขอาถรรพ์)ก็เปิดผ่างเข้ามาโดยไม่มีการเคาะเตือน และที่ยืนทำหน้าวอนแดกตีนอยู่ตรงหน้าประตูก็คือคุณรูมเมทคนดีของเขา(ที่แม่งหลอกให้เขาตายใจจริงๆด้วย!) ซีวอนตวัดตามองหน้าเขาที มองหน้าอิหนูคนใหม่ของเขาทีก่อนหมอนั่นจะกระตุกรอยยิ้มร้ายกาจตามนิสัยขึ้นมาบนเรียวปาก
แม่งเอ๊ยยยย!...โดนความชิบหายวิ่งชนไม่หยุดไม่หย่อนเลยเว้ยกู!
.............................................................................
ที่จริงตอนนี้ยาวกว่านี้อีก แต่ว่าตัดเอามาแค่นี้พอเพราะมันยาวเกินไป= = ตอนนี้มันก็เลยเนื้อน้อยไปหน่อย มีแต่น้ำและอิหนูอ้วนดำคนใหม่ของนายเอกของเราที่มากันแบบ...นิ่งๆเงียบๆ แต่ปากร้ายดีเป็นบ้านะ= = คู่หูอึนเฮเฮอึนของเราก็ไวไฟดี แป๊บเดียวแกเดินจับมือกันแล้วนะ ก้ต้องลุ้นกันต่ออีกว่ามันจะตกลงตำแหน่งกันยังไง หรือน้องทงเฮคนน่ารักจะรักมั่น(?)อยู่กับไอ้เด็กแก้มยุ้ยไม่เปลี่ยนนะ และตอนนี้ก็...ชิมชางมินคนหล่อก็โดนจิกผมอีกแล้ว สงสารคนหล่อจังเลยยยย
ตอนหน้า ลุ้นกันต่อว่าอิหนูทั้งสองของป๋ากี้(?)จะวิ่งเข้าตบกันเหมือนในละครรึเปล่านะ
เจอกันครั้งหน้าค่ะ^^
ความคิดเห็น