คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 4' :คงต้องพึ่งไอ้เด็กอ้วนดำแก้มยุ้ยแล้วว่ะ
"กูไม่คิด"
"โธ่มึงนี่ก็...อย่าหลอกตัวเองสิวะ มึงอาจจะเป็นพลังธาตุวายสายเคะมาตั้งแต่แรกแล้วก็ได้ อาการตอนเมามันไม่โกหกหรอกนะเว้ย!"
"กูบอกไม่อยากคิดไงสัด!"
หลอดดูดน้ำในมือที่กำลังจะเสียบเข้าไปในขวดถูกปาใส่เพื่อนตัวโย่งที่นั่งอยู่อีกฝั่งของโต๊ะอาหารด้วยหวังจะให้มันหุบปากหยุดพูดอะไรแสลงหูสักที แต่มันก็เท่านั้นนั่นล่ะ นอกจากเขาจะเสียหลอดไปโดยไม่เกิดประโยชน์ใดๆแล้ว(ก็แม่งหลบได้อ่ะ!) ไอ้เชี่ยโย่งก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะสำนึกที่ทำให้เขาโกรธแถมยังหัวเราะออกมาเสียงดังลั่นจนคนเกือบค่อนโรงอาหารกลางหันมามองโต๊ะที่พวกเขานั่งอยู่
"แค่นี้ทำเป็นรับไม่ได้รึไงครับมึง รูมเมทของมึงมันยังบอกเลยไม่ใช่รึไงว่ามึงร้องหาน้องทงเฮตอนไปขย่มมันอ่ะ"
"นี่มึงเชื่อมันมากกว่ากูหรอไอ้เชี่ยโย่ง!"
"ลูกชายเจ้าของโรงงานทำไวน์ที่ฝรั่งเศสเห็นว่าถูกกูก็ว่าถูก"
ชางมินทำสีหน้าท่าทางตอนตอบได้น่าเตะเป็นบ้า คนที่เห็นดีเห็นงามไปกับทุกอย่างที่ไอ้เชี่ยวอนทำส่งรอยยิ้มที่แลดูเหมือนสะใจอยู่ลึกๆมาให้เขาพลางคีบเส้นจาจังมยอนในชามของตนเข้าปากคำโตด้วยท่าทางเปรมปรีดิ์ที่ได้จัดหมวดหมู่(?)ให้เขาแบบสุดๆ
พ่องเอ๊ยย!...นี่มึงซื้อได้ด้วยเงินหรอเชี่ยโย่ง!
ลูกแมวตัวขาวที่โดนคนทั้งโลกหันหลังให้อย่างไม่เป็นธรรมเพียงเพราะคู่กรณีมีพ่อเป็นเจ้าของโรงงานทำไวน์อยู่ที่ฝรั่งเศส(?)สบถงึมงำออกมาอย่างหัวเสียก่อนจะยกขวดน้ำขึ้นจรดริมฝีปาก(ก็ใช้หลอดปาใส่ไอ้เชี่ยโย่งไปแล้วนี่นา) คงรุนแรงไปเสียหน่อยน้ำเลยกระเฉาะหกออกมาจากปาก ไหลเปื้อนเลอะเทอะเต็มเสื้อไปหมด
"ทำเซ็กซี่ล่ออิหนูคนใหม่อีกละ"
พ่อมึงตายสิเชี่ยวอน!
คยูฮยอนรีบกลืนน้ำที่อมอยู่เต็มปากลงคอ(ดีไม่พ่นออกมาใส่หน้าไอ้เชี่ยโย่งมัน ถ้าเป็นงั้นมีหวังแม่งคงขายเขาแลกกับไวน์แค่ครึ่งขวดแหงๆ) ใช้หลังมือปาดเช็ดน้ำที่เปียกอยู่ตามคางออกลวกๆก่อนจะตวัดตาขวับไปหาอิหนูตัวล่ำขี้น้อยใจ(?)ของเขาที่มายืนเกาะอยู่ที่ขอบโต๊ะพร้อมกับแก้วกาแฟสตาร์บั๊คในมือข้างหนึ่ง(แม่งไปหาซื้อมาแดกจากไหนก็ไม่รู้)
"อะไรของมึง!"
"เปล่า เห็นป๋าทำตัวแบบนี้แล้วเสียใจ ผิดรึไง"
ซีวอนลอยหน้าลอยตาตอบพร้อมกับยกแก้วกาแฟในมือขึ้นดูดด้วยท่าทางที่ดูตอแหลดีชะมัด ไอ้หนุ่มกล้ามใหญ่ประจำคณะวิศวะที่ใส่เพียงแค่เสื้อกล้ามสีดำพอดีตัวและกางเกงยีนส์เยินๆมาเรียนเลิกคิ้วให้เขานิดเหมือนอยากจะให้เขาโต้ตอบกลับไป แต่ก็นั่นล่ะ...เจอไอ้เชี่ยวอนกวนตีนใส่ทีไร เขาเป็นต้องแรมต่ำคิดอะไรไม่ออกไปเสียทุกที
"หน็อยยยย!...เมิงงงง!!"
"เห้ยยยๆๆๆ!...เพื่อนคยูครับ ใจเย็นๆครับ"
ชางมินรีบลุกขึ้นมากดไหล่ของเขาให้กลับลงไปนั่งดีๆตามเดิมพร้อมด้วยรอยยิ้มที่ดูประจบประแจงเหมือนตัวโกงชิบหาย คนที่ตั้งท่าจะกระโดดเตะรูมเมทเมื่อกี้เลยต้องกระแทกตัวกลับลงมานั่งตามเดิม(แผลตกสะเก็ดหายแล้วเว้ย!) ซีวอนยักคิ้วให้พร้อมด้วยรอยยิ้มวอนแดกตีนแบบเดิมๆ คนตัวสูงอิงสะโพกเข้ากับขอบโต๊ะพลางยกมือขึ้นกอดอก กดตามองเข้าด้วยสายตากวนตีนกันสุดๆ
"น้องเตี้ยล่ำของมึงน่ะ..."
"มึงว่าไงนะ?!!"
อย่ามาบังอาจเรียกน้องทงเฮคนน่ารักของกูแบบนั้นนะเฟ้ย!!
ไอ้รูมเมทถ่อยของเขาหัวเราะเหอะออกมาให้กับท่าทางเป็นเดือดเป็นร้อนของเขา มันยกกาแฟขึ้นดูดอีกครั้งก่อนจะใช้นิ้วดีดเป๊าะเข้าให้ที่หน้าผากของเขา...ทำไมแม่งชอบเล่นแบบนี้นักวะ!
"เชี่ย!...เจ็บนะสัด!"
"ดูแลน้องเตี้ยล่ำของมึงให้ดีนะป๋า เกิดมาเสียบเพื่อนกูเข้าเนี่ย กูจะมาเรียกร้องเอากับมึงแทนนะ...ไปล่ะ"
ซีวอนใช้จังหวะที่เขายกมือกุมหน้าผากอยู่พูดออกมายาวเหยียดก่อนจะเดินนวยนาดจากไป ไม่ปล่อยให้เขาได้อ้าปากด่ากลับเลยสักนิด...วอนตีนสัดอ่ะ! แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น เดินไปได้ตั้งไกลแล้ว แม่งก็ยังไม่วายหันมาทำตาอ้อยใส่อีกรอบจนเขาล่ะอยากจะลุกเดินไปเตะชะมัด แต่ยังก่อน...โจวคยูฮยอนเป็นคนใจเย็นม๊ากมากอยู่แล้ว
"อิหนูมึงนี่ขี้น้อยใจนะ"
วอนแดกตีนน่ะสิไม่ว่า!
คนที่วันนี้กะจะอารมณ์ดีเข้าเรียนช่วงบ่ายเสียหน่อยตวัดตาดุๆใส่เพื่อนสนิทคนดีที่หนึ่ง(?)ก่อนจะยกกิมจิที่แถมมากับอาหารกลางวันด้วยให้มันไปเป็นค่าหุบปาก โอ้แน่ล่ะ...สำหรับชเวกังชางมิน เงิน เหล้า ผู้หญิง เซ็กส์ และอาหารมาก่อนโจวคยูฮยอนคนนี้เสมอ(อ้อ...ลืมคิมแจจุงไปอีกคน) แม่งนั่งแดกเงียบกริ๊บทันที
"สัด!!"
ระบายความในใจ(?)ออกมาให้เพื่อนร่วมโต๊ะอาหารได้รับรู้แล้ว คยูฮยอน(ที่ช่วงนี้เหมือนจะโดนรูมเมททำให้หน้ามืดตลอด)ก็ดูท่าจะสบายใจขึ้นมาหน่อย และมีอารมณ์พอที่จะหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบข้าวเข้าปากเหมือนเดิม...แต่ก็ด้วยอากัปรที่กระแทกกระทั้นไปหน่อยล่ะนะ
"มึงก็คิดมาก ซีวอนอาจจะแหย่มึงเล่นอยู่ก็ได้"
ในที่สุดชิมชางมินก็รู้ตัวเสียทีว่าควรจะทำตัวเป็นเพื่อนสนิทที่ดีกับคนอื่นเค้าเสียบ้าง(หรือว่ามึงซื้อได้ด้วยกิมจิถ้วยเล็กๆถ้วยเดียววะเชี่ยโย่ง?!) แต่ก็ดูเหมือนจะช้าไปนั่นล่ะสำหรับคำปลอบใจแบบนี้ เพราะคยูฮยอนเก็บเอามันมาหมกมุ่น(?)เสียแล้ว
"กูจะไปขอความช่วยเหลือจากผัวน้องทงเฮ!"
"หาา?...ไม่ดีมั้งครับเพื่อน งี้ผัวเค้าก็รู้หมดน่ะสิว่ามึงหวังเสียบน้องทงเฮอยู่น่ะ"
"ช่าง!...กูบริสุทธิ์ใจกับน้องทงเฮเว้ย! อยากเย้ดแค่ทีสองทีนี่มึงว่าไม่บริสุทธิ์ใจหรอสัด!"
"หืมม?...พูดผิดแล้วมั้งครับเพื่อนคยู"
ชางมินร้องออกมาเมื่อเพื่อนสนิทของเขาเหมือนจะสับสนอะไรบางอย่างอยู่มากโข แต่โจวคยูฮยอนก็ดูท่าจะอาหารหนักจนกู่กลับมาไม่ได้ง่ายๆเสียแล้ว(ปกติเพื่อนโจวไม่เป็นมากขนาดนี้หรอกนะ โดนรูมเมทเสียบไปทีเดียวเครื่องช๊อตหนักซ่อมไม่ได้ไปเลย...ชางมินล่ะเบื่อจริงๆ)
"เรื่องแบบนี้ต้องพึ่งผัวอ้วนดำแก้มยุ้ยของน้องทงเฮเท่านั้นเว้ย!"
...................................................................................
ถ้าจะถามว่าข่าวของน้องทงเฮที่หนีไปมีผัวอ้วนดำแก้มยุ้ยอยู่นอกคณะมาจากไหน ก็ขอบอกตามตรงเลยละกันว่าเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน น้องทงเฮไม่เคยพูด เขาก็ไปฟังจากคนอื่นมาอีกที ตอนแรกว่าจะไม่เชื่อ แต่พอเห็นเอาคาตาว่าน้องทงเฮไปเดินจับมือถือแขนแถมยังมีหอมแก้มกับคนอื่นที่ไม่ใช่พี่คยู...หัวใจก็ร้าวราน(เหมือนปีสามอีกกว่าค่อนรุ่น)แล้ว!
คยูฮยอนเดินอาดๆเข้ามาในตึกคณะวิทยาศาสตร์พร้อมด้วยกระดานรองวาดรูปคู่ใจที่หนีบอยู่ใต้แขนข้างซ้าย(ก็รู้ว่าเกะกะ แต่ถือมาด้วยแล้วรู้สึกปลอดภัยน่ะ) และมีเพื่อนโย่งหนีบมาด้วยที่แขนข้างขวา ดวงตากลมโตที่โดนไอ้รูมเมทถ่อยประณามว่าเหมือนดวงตาของลูกแมวตั้งแต่เจอหน้ากันครั้งแรก(ถ่อยสัดตั้งแต่แรกพบอ่ะ!)กวาดมองไปทั่วลานโล่งชั้นล่างเพื่อมองหาใครสักคนที่พอจะเข้าไปคุยด้วยได้
"กูบอกให้ไปดักน้องทงเฮที่สนามบาสก็ไม่เชื่อ ไอ้เด็กแก้มยุ้ยนั่นคงเดินลงบันไดมาให้มึงคุยหรอก คนเป็นแสน"
ชางมินบ่นประปอดกระแปดไปตามประสาพวกชอบติทุกอย่างที่ไม่ใช่เงิน เหล้า ผู้หญิง เซ็กส์และอาหาร(รวมของสวยงามอย่างคิมแจจุงเข้าไปด้วยอีกคน)พลางใช้สมุดสเก็ตภาพในมือโบกไปมาเพื่อคลายความร้อนให้กับตัวเอง
"เสือกนา!"
"หยาบคายจริงๆ"
คนที่รับคำหยาบคายไม่ได้(ตอแหลสัดอ่ะ!)ส่ายหน้าไปมาด้วยท่าทางตอแหลยิ่งกว่าคำพูดของเจ้าตัวเสียอีกก่อนจะปลีกตัวเดินไปหาเก้าอี้นั่งรอเขาจัดการชีวิตของตัวเองให้เรียบร้อย ปล่อยให้เขายืนกระฟัดกระเฟียดกับความโง่(?)ของตัวเองอยู่ตรงนั้นคนเดียว...ก็ไม่ใช่ไม่รู้หรอกว่าควรจะไปดักน้องทงเฮที่สนามบาส แต่ถ้าไปก็เจอเชี่ยวอนน่ะสิ!...เขาไม่อยากจะฟาดปาก(หมายถึงทะเลาะน่ะ)กับมันแล้วนี่!
"คยูฮยอน?...อ่าาา ใช่คยูฮยอนจริงๆด้วย"
เจ้าของชื่อหันไปหาเสียงเรียกที่ดังมาจากด้านหลังด้วยสีหน้าแปลกใจ และก็พบเข้ากับร่างสูงใหญ่ของคนที่เขาจำได้คับคล้ายคับคลาว่าเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับรูมเมท(มั้งนะ...ไม่รู้สิ เด็กวิศวะก็หน้าถ่อยคล้ายๆกันหมดอ่ะ)...ชื่ออะไรสักอย่างนั่นล่ะ เขาไม่รู้หรอก เพื่อนของเชี่ยวอนคนเดียวที่เขาจำได้แม่นก็มีแค่คุณฮยอกแจคนสวยคนเดียวเท่านั้นเอง แต่เขาก็ไม่ต้องมายืนนึกให้เสียเวลา เพราะบนอกเสื้อด้านซ้ายของช๊อปสีกรมมีตัวอักษะปักหลาไว้ว่าคิมยองอุน คยูฮยอนส่งรอยยิ้มไปให้คนที่ไม่เชิงเป็นคนแปลกหน้าเล็กน้อย
"สวัสดี"
ใครๆก็ว่าโจวคยูฮยอนเป็นคนสุภาพนะขอบอก!
"คยูฮยอนมาทำอะไรที่ตึกวิดยา ไอ้ซีวอนรู้โกรธตายเลย"
แล้วทำไมเชี่ยวอนมันจะต้องโกรธด้วยล่ะวะ!
"ไม่มีอะไรหรอก กำลังจะไปแล้ว...ชางมิน!"
ไม่มีประโยคคำถามเบสิคอย่างแล้วนายล่ะมาทำอะไรที่นี่ คยูฮยอนหันไปตะโกนเรียกเพื่อนสนิทที่เด้งตัวมายืนอยู่ข้างๆเขาทันทีอย่างรู้งานก่อนเขาจะหันไปส่งรอยยิ้มไปให้คิมยองอุนคนนั้นเป็นครั้งสุดท้าย แล้วจึงคว้าแขนเพื่อนโย่งเผ่นพรวดออกมาจากใต้ตึกคณะวิทยาศาสตร์อย่างรวดเร็วพอๆกับตอนขาเข้ามา
"รูมึงนี่ท่าทางจะเป็นของขลังค์ของไอ้พวกเด็กวิศวะนะ ไอ้ห่านั่นแม่งกะเสียบมึงต่อจากรูมเมทมึงเลยนะนั่น ดูตากูก็รู้แล้ว"
"อย่ามาพูดจาหมาๆนะเชี่ยโย่ง!"
"ก็จริงนี่! อิหนูกล้ามใหญ่ของมึงต้องไม่ชอบแน่ๆ"
อิหนูกล้ามใหญ่วอนแดกตีนนั่นน่ะเรอะ?!!
คยูฮยอนทำเสียงฮึดฮัดคล้ายจะไม่ชอบใจกับความคิดนั้นเท่าไรพลางกระโดดขึ้นซ้อนท้ายจักรยานสีเหลืองคันเก่าของเพื่อนสนิทอย่างไม่คิดจะเสนอตัวขอเป็นคนปั่นกลับเลยสักนิด...ก็นึกถึงไอ้เชี่ยวอนแล้วหงุดหงิดนี่นา!
"นั่งเป็นคุณนายเลยนะมึง จะไปไหนอีกล่ะ...กลับหอไปเล่นเกมส์เหอะ กูเหนื่อยแล้วว่ะ"
"ไม่กลับ!...ไม่เจอไอ้เด็กอ้วนดำ กูไม่กลับ!"
.....................................................................
ความพยายามของโจวคยูฮยอน(อันที่จริงต้องบอกว่าเป็นความพยายามของชิมชางมินมากกว่าเพราะรายนั้นเป็นคนออกแรงปั่นจักรยาน)มาสิ้นสุดลงที่สนามบาสข้างตึกคณะวิศวะในที่สุดจนคนที่เสนอให้มาดักที่นี่ตั้งแต่ต้นอย่างชิมชางมินปรี๊ดแตก(?) และไล่ตะเพิดให้เขาลงเดินเองเอาเสียอย่างนั้น อ้อแน่ล่ะ...คนอย่างชเวกังชางมินไม่เคยมีล้อเล่นอย่าง'เฮ้ยกูพูดเล่นว่ะ ขึ้นมาๆ กูไปส่ง'อยู่แล้ว ไล่เขาลงหน้าตึกวิศวะปุ๊บ ไอ้เชี่ยโย่งก็ปั่นจักรยานหนีไปคอยอยู่ที่สนามบาสปั๊บโดยไม่มีแม้แต่จะหันมาบอกให้เขาสู้ๆด้วยซ้ำ...ดีนะมันยังอาสาเอากระดานรองวาดรูปของเขาไปให้น่ะ!
"แค่นี้ทำเป็นโกรธ...เหอะ! ทีลากกูไปป้อแจจุงกูยังไม่โกรธเลย"
ลูกแมวโดนทิ้งบ่นงึมงำไปตามประสาพลางย้ำเท้าโครมๆเดินไปตามถนนด้านนอกเพื่ออ้อมไปยังด้านหลังตึกคณะวิศวะ...เดินเข้าไปในตึกไปทะลุออกด้านหลังเลยสั้นกว่า เขารู้ แต่เขากลัวเจอไอ้เชี่ยวอนนี่!
คยูฮยอนกระชับกระเป๋าของตนเข้าแนบหัวไหล่มากขึ้นพร้อมกับตั้งหน้าตั้งตาเดินต่อไปอย่างอดทน แต่ก็เหมือนพรหมลิขิตจะเป็นใจ(เชี่ยแม่ง!...ต้องมีคนทำพิธีผูกดวงของเขาเข้ากับไอ้ห่านี่แน่ๆ แต่ก่อนยังไม่เจอกันบ่อยขนาดนี้เลย!) อุตส่าห์ยอมลงทุนอดทนเดินทางอ้อมก็แล้ว เขาก็ยังไม่วายเจอเข้ากับรูมเมทตัวยาวที่เดินสวนผ่านมาพอดีพร้อมกับคุณฮยอกแจคนสวยที่มีเสื้อช๊อปสีกรมของใครสักคนวางคลุมอยู่บนหัวและสองมือกำลังจับประคองแก้วพลาสติกทรงสูงอยู่(ดูจากสีและวิปครีมแล้วน่าจะเป็นช๊อคโกแล๊ตเย็นนะ) และก็แน่ล่ะ...เชวซีวอนไม่ปล่อยให้โอกาสในการเข้ามาเหน็บแนมเขาสูญเสียไปโดยใช้เหตุอยู่แล้ว ร่างสูงวาดแขนล๊อคคอเพื่อนสนิทตัวเล็กเอาไว้ก่อนจะก้าวอาดๆตรงเข้ามาหาเขา ซีวอนเหยียดยิ้ม
"มาทำอะไรแถวนี้ป๋า คิดถึงกันแล้วรึไง เพิ่งเจอกันตอนพักเที่ยงเองไม่ใช่หรอ"
หยุดกวนตีนกูสักวันนี่สมรรถภาพมึงจะเสื่อมรึไงวะสัด!
คยูฮยอนก็พยายามจะคิดคำโต้ตอบเจ็บๆด่ากลับไปอยู่หรอกนะ แต่คนแรมต่ำอย่างเขาก็มักจะทำอะไรสองอย่างพร้อมกันไม่ค่อยได้...ก็วันนี้น่ะ คุณฮยอกแจคนสวยสวยสุดโลกหล้าไปเลยน่ะสิ มีการใส่ที่คาดหน้าผากมาด้วย...พ่องเหอะ! คุณคนสวยโดนเชี่ยเชวล้อลวงด้วยน้ำมันพรายใช่มั้ยครับ บอกคุณโจวมาเถอะ! ฮยอกแจช้อนตาขึ้นมองเขานิด ใบหน้าขาวใสดูสวยหวานสะดุดตาได้อย่างไม่น่าเชื่อใต้เงาของเสื้อช๊อปที่คลุมอยู่บนหัวจนทำเอาเขาเผลอหน้าแดงวูบบไปทันทีที่สบตาเข้า ฮยอกแจส่งยิ้มมาให้เล็กๆก่อนเจ้าตัวจะก้มกลับลงไปสนใจช๊อคโกแล็ตเย็นในมือตามเดิม
เป๊าะ!
"เจ้าชู้อีกแล้วนะป๋า กูยืนอยู่ตรงนี้แท้ๆ...เสียใจว่ะ"
"เจ็บนะสัด!"
คยูฮยอนยกสองมือขึ้นกุมหน้าผากที่โดนดีดเข้าให้เป็นรอบที่สองของวันพร้อมกับตวัดตาขึ้นมองไอ้รูมเมทนิสัยถ่อยที่ชอบแกล้งเขาอยู่เรื่อยด้วยสายตาเคืองๆ ซีวอนหัวเราะเหอะออกมาด้วยท่าทางที่ดูน่าหมั่นไส้เป็นบ้าก่อนร่างสูงสมส่วนจะเปลี่ยนท่ายืนมาเป็นกอดอก ปรายตามองเขาด้วยท่าทางวอนตีนเป็นที่สุด
"ว่าไง ยังไม่ตอบกูเลยนะว่ามาทำอะไรแถวนี้"
"หาห้องน้ำเข้ามั้งห่า!"
"ปวดห้องน้ำก็ไม่บอก"
ทีแบบนี้มึงเชื่อนะสัด!
"พี่คยูฮยอน!...พี่คยูฮยอน!"
ถ้าชิมชางมินศรัทธาคิมแจจุงได้มากเท่าไหน โจวคยูฮยอนก็ศรัทธาน้องทงเฮคนน่ารักได้เท่านั้นนั่นล่ะ(ถึงเมื่อกี้ที่คาดหน้าผากของคุณฮยอกแจจะทำเอาเขวไปหน่อยก็เหอะ) เพราะเสียงร้องเรียกแว่วหวานนั่นจุดรดอยยิ้มขึ้นมาบนเรียวปากของเขาในทันทีโดยไม่ต้องหันไปมองด้วยซ้ำว่าคนร้องเรียกอยู่ทางไหน ร่างบอบบางของน้องทงเฮกระโดดเข้ามาจับแขนเขาหมับจากด้านหลังก่อนเจ้าตัวจะชะโงกหน้ามาส่งรอยยิ้มทะเล้นๆแสนซนให้กับเขาด้วยท่าทางน่ารัก
แหม...แค่เห็นหน้าน้องทงเฮแบบนี้ พี่คยูก็ชื่นใจมีแรงตบตีกับไอ้เชี่ยวอนแล้วครับ
"มาทำอะไรแถวนี้ครับพี่คยูฮยอน...โอ๊ะ! คุยกับเพื่อนอยู่หรอครับ อ่าา...สวัสดีครับ"
น้องทงเฮยังทำให้เขารักยิ่งๆขึ้นไปอีกด้วยการทำตัวมีสัมมาคารวะอย่างการหันไปก้มศีรษะให้กับเด็กวิศวะทั้งสองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ทงเฮกระชับกระเป๋าใส่กระดานรองวาดรูปใบใหญ่เกินตัวเข้ากับหัวไหล่มากขึ้นพลางส่งรอยยิ้มสดใสแบบสุดๆตามสไตล์ไปให้คนแปลกหน้าทั้งสองคนอย่างเป็นมิตร
พี่คยูล่ะภูมิใจในตัวน้องทงเฮคนสวยจริงๆ
แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตอบคำถามของน้องทงเฮ รอยยิ้มของรูมเมทที่เขาเหลือบไปเห็นเข้าพอดีก็ทำเอาเขาที่กำลังจะอ้าปากพูดอ้าปากค้างไป ดวงตาคมๆของซีวอนทอประกายวิบวับ...และเขาก็หมายความตามนั้นนั่นล่ะ มันวิบวับแบบตัวร้ายสัดๆด้วย!
"หว้าาา...กระเด็นเลยว่ะ"
เสียงอุทานของฮยอกแจที่เพิ่งแงะฝาพลาสติกที่ครอบอยู่บนปากแก้วออกได้เป็นสำเร็จเรียกความสนใจจากเขาได้เล็กน้อย ใบหน้าขาวใสที่มีแบนด์คาดอยู่ที่หน้าผากยู่เข้าหากันนิดๆเมื่อดูเหมือนเสื้อผ้าของเจ้าตัวจะโดนช็อคโกแล็ตเย็นกระเด็นเปื้อนใส่ เด็กวิศวะคนสวยเงยหน้าขึ้นมายิ้มแหยๆให้เขานิดเหมือนจะอายกับความซุ่มซ่ามของตัวเองก่อนจะก้มกลับลงไปสนใจรอยเปื้อนบนเสื้อผ้าของตนเหมือนเดิม
รอยยิ้มของซีวอนทิ่มเข้ามาในลูกตาของเขาอีกรอบ เขาขมวดคิ้วมองหน้ามันเหมือนจะถามว่ากำลังจะเล่นอะไร แต่พอเห็นสายตาของมันที่มองตวัดไปมาระหว่างฮยอกแจกับทงเฮ(ที่มองแก้วช๊อคโกแล็ตเย็นในมือของฮยอกแจคนสวยตาวาวเชียว)แล้วเขาก็ต้องอ้าปากค้างอีกรอบ
พระ-แม่-เจ้า-ชิบ-หาย-แล้ว!
"น้องทงเฮ พี่ว่าเราไป..."
"ขอยืมตัวคยูฮยอนแป๊บนึงนะครับ...ฮยอกแจมึงดูแลน้องเค้าด้วยเข้าใจมั้ย"
คว้าจับมือน้องทงเฮได้หน่อยเดียว ซีวอนก็มาปัดมือของเขาออกอย่างรวดเร็วและดึงมือของเขาไปเกาะกุมเอาไว้เสียเอง ไอ้คนที่ชอบแอ๊บทำตัวสุภาพเอาหน้าอยู่เรื่อยหันไปคุยกับน้องทงเฮของเขาด้วยน้ำเสียงและรอยยิ้มที่สุภาพเสียยิ่งกว่าวันแรกที่พวกเขาเจอกันก่อนจะหันไปสั่งเสีย(?)เพื่อนสนิทตัวเล็กคนสวยด้วยโทนเสียงที่ต่างไปนิด(แต่ก็ยังดีกว่าที่มันใช้คุยกับเขาอยู่ดี) แล้วจึงกระชากลากรั้งเขาออกมาจากตรงนั้น
"ปล่อยกูนะไอ้เชี่ย!"
"ป๋าอยู่เงียบๆแล้วมาดูธาตุแท้ของไอ้เด็กเตี้ยล่ำของป๋าดีกว่านาา"
สมคบคิด!...มันคือการสมคบคิดแน่ๆ เขามั่นใจ!
เชี่ยโย่งคนแรก ต่อด้วยคิมยองอุนที่เจอกันระหว่างทาง ตบท้ายด้วยคุณฮยอกแจคนสวย...ต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ!
"กูไม่ดูอะไรทั้งนั้นอ่ะ! อย่ามาลากกูแบบนี้นะ!"
คยูฮยอนรู้ว่าบางทีเขาก็อาจจะเคะไปบ้าง(ก็แค่บางทีเท่านั้นเว้ย!)...ก็ถ้าเคะแล้วมีคนตามใจก็ยอมหมดนั่นล่ะ! เขาสะบัดข้อมือไปมา แต่ไอ้เชี่ยวอนก็แรงเยอะสมกับที่มันหมั่นออกกำลังกายนั่นล่ะ เพราะมือใหญ่ที่กอบกุมข้อมือของเขาได้จนมิดนั้นไม่ได้มีท่าทีว่าจะสะทกสะท้านใดๆต่อแรงสะบัดของเขาเลยสักนิด ลูกแมวสิ้นฤทธิ์สบถออกมาดังลั่น
"นี่โกรธเพราะอยู่กับกูสองต่อสอง หรือว่าโกรธที่กูปล่อยฮยอกแจไว้กับไอ้เตี้ยล่ำ?"
ซีวอนยอมหยุดเดินและเหลือบสายตามามองเขาที่ยืนเยื้องอยู่ด้านหลังนิดๆด้วยท่าทางเย้ยกันยังไงพิกล หมอนั่นเหยียดมุมปากข้างหนึ่งขึ้นเป็นรอยยิ้ม และเมื่อมองประกอบกันรอยสักที่แขนข้างซ้ายแล้วด้วยเนี่ย...เขาก็คิดว่าบ้านไอ้ห่านี่คงต้องค้าอาวุธเถื่อนแล้วเปิดโรงงานไวน์เอาไว้บังหน้าแน่ๆ แต่นั่นก็ปะไร!...ไอ้เชี่ยวอนจะทำอะไรคนจริง(?)อย่างท่านโจวได้! คยูฮยอนเชิดปลายคางขึ้นด้วยท่าทางที่คิดว่าหยิ่งสุดๆ
"ก็ทั้งสะ..."
"ตอบดีๆนะป๋า ถ้าไม่เข้าหู กูจูบนะ"
นี่มึงกล้าขู่คนอย่างท่านโจวเรอะ?!
คิดว่ากูจะกลัวรึไงวะ!
(เจอของใหญ่ของมึงมาแล้ว กูไม่มีอะไรจะต้องเสียแล้วเว้ย!)
"ทั้งสะ...หะ...เหี้ย! กูยังไม่ได้ตอบเลยนะ!"
"เตรียมไว้ก่อนน่ะ"
ไอ้คนที่ตวัดแขนรั้งเอวของเขาเข้าไปแนบชิดตอบออกมาหน้าตาเฉยพร้อมกับส่งรอยยิ้มมาใส่ตาของเขาด้วยมาดตัวร้ายที่หมายปลุกปล้ำนางเอกสุดๆ...และคือ ตอนนี้โจวคยูฮยอนไม่มีพระเอกมาช่วยไง! คนตัวผอมทำตาโตหน้าตื่น และเมื่อยิ่งเพิ่งสังเกตว่าตอนนี้พวกเขายังคงยืนอยู่กันที่ริมถนนซึ่งมีนักศึกษาเดินผ่านไปผ่านมาให้ว่อนไปหมดแล้วด้วยเนี่ย คยูฮยอนก็ยิ่งตื่นตระหนกเลยล่ะ ลูกแมวตัวขาวหันมองซ้ายขวาเลิกลั่ก...ไอ้เพื่อนเชี่ยชางมินก็ไม่เคยอยู่ตอนเขาเดือดร้อนต้องการความช่วยเหลืออ่ะ!
"ปล่อยกูนะ!"
"ให้ปล่อยอีกละ นี่ป๋าคิดจะเขี่ยกูทิ้งจริงๆใช่มั้ยเนี่ย"
"เออ! อิหนูนิสัยเหี้ยอย่างมึงกูไม่เก็บไว้หรอก!"
"หืมม?...ป๋าว่าไงนะ"
คิ้วเข้มของซีวอนกระตุกขึ้นมาปึ๊ดนึง เขาสังเกตเห็น และก็ไม่อยากจะบอกหรอกนะว่าอาการแบบนั้นของไอ้รูมเมทถ่อยทำเอาเขาใจแกว่งไปเล็กน้อย(ไม่ได้อายนะ แต่กลัวน่ะ) คยูฮยอนกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะเชิดหน้าขึ้นอีกครั้งเหมือนไม่ได้กำลังรู้สึกกลัวอะไรมากมาย
"กูพูดชัดแล้วนี่ กูจะเขี่ยมึงทิ้งแล้วเอาคนนี้เป็นอิหนูคนใหม่ของกูเว้ย!"
มือเรียวข้างที่เป็นอิสระเอื้อมออกไปคว้าจับข้อมือของใครสักคนที่เดินผ่านมาพอดีและเขาก็หมายมาดเอาไว้แล้วว่าจะเอามาเป็นอิหนูคนใหม่แทนอิหนูกล้ามใหญ่คนเก่า...คือโกรธหน้ามืดน่ะ คว้าใครได้เขาก็เอาหมดนั่นล่ะ แต่พอหันไปสบตากับเจ้าของข้อมือข้างนั้น เขาก็ต้องอ้าปากค้างด้วยท่าทางตกตะลึงไม่ต่างจากอาการประหลาดใจของคนที่เขาอุปโลกขึ้นมาเป็นอิหนูคนใหม่ของเขาเท่าไรนัก
ว่าแล้วว่างานนี้ต้องพึ่งผัวน้องทงเฮ
นี่เขาเอาไอ้เด็กอ้วนดำแก้มยุ้ยมาเป็นอิหนูจำเป็นหรอวะเนี่ย!!
.................................................................
แนะนำตัวนิดนึงก็แล้วกัน(ห้าตอนแล้ว ไม่ช้าไปหรอกเนอะ^^")
ไรเตอร์ชื่อปิ่น ขึ้นปีสามแล้วค่ะ เรียกอะไรก็ตาบสบายน้าา
อุตส่าห์ขึ้นชื่อตอนเป็นผัวของน้องทงเฮ แต่พอเอาเข้าจริงๆ ผัวของน้องทงเฮก็ดันไม่มีบทเลยอ่านะ(ก็คยูหาไม่เจอเองนี่นา) แต่อย่างน้อย ผัวของน้องทงเฮก็มีตัวตนจริงๆนะ= = น่าสงสารคยูจริงๆ ไม่มีใครเชียร์ว่าหนูจะชนะพนันเลยอ่ะ ไม่เป็นไรนะคะคนดี *ลูบหัวปลอบ* ตอนนี้ก็ยังมึนๆเมาๆเหมือนเดิม เนื้อไม่มี หนักน้ำอย่างเดียว= = แต่ตอนนี้อ่ะ...ลีฮยอกแจชนะเลิศอ่า ชอบฮยอกใส่ไอ้ที่คาดหน้าผาก(ไม่ว่ามันจะเรียกว่าอะไรก็ตามอ่านะ)มว๊ากกกกเท่าโลกกว้าง หนูเกิดมาเพื่อสิ่งนี้อ่ะฮยอกแจ ก้ต้องมาดูกันต่อไปว่าน้องทงเฮคนน่ารักจะสป๊าคติดกับฮยอกแจคนสวยรึเปล่านะ
ตอนหน้าก็ยังคงเปนคู่หูรูมเมทห้อง1013เหมือนเดิมค่ะ ไปลุ้นกันต่อว่าผัวน้องทงเฮที่คยูไปคว้ามือมาไว้ได้เพื่อเป็นอิหนูคนใหม่เนี่ย จะเป็นไงบ้างนะ^^
เจอกันครั้งหน้าจ้า^^
ปล. อืมมม .. คิมยองอุนใช่เพื่อนกลุ่มเดียวกับซีวอนจิงง่ะ??
*แถมรอยสักของซีวอนค่ะ^^*
ตัดต่อแย่มาก แต่ถ้าคร่าวๆก็อารมณ์ประมาณนี้ล่ะค่ะ(ชุดที่วอนใส่มาทั้งตอน(ยันตอนที่แล้ว)ก็ชุดนี้เหมือนกัน)
คนถ่ายภาพนี้คงตายอย่างสงบไปแล้วอ่านะไรเตอร์ว่า วอนจ้องกล้องเขม็งเลยอ่ะ><
คำถาม .. วอนจะสักแค่นี้จริงเร้อออ??
ความคิดเห็น