คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : 20' :อาชญากรแสนร้ายกาจที่ทำตัวน่า รัก ได้แบบไม่มีที่สิ้นสุด - END
ช่างเป็นลูกแมวที่ขี้หวงเสียจริง
ร่างโปร่งเบียดตัวเข้าหาเขาที่นอนตะแคงอยู่เช่นกันเหมือนจะบอกว่าอากาศในตอนเช้านั้นเย็นมากเกินไป ซีวอนหลุดหัวเราะออกมาแผ่วเบาให้กับอากัปรอย่างนั้นพลางวาดแขนรั้งตัวผอมๆนั่นให้เข้ามาแนบกายมากขึ้น ซุกใบหน้าอยู่กับแผ่นอกบางคล้ายอยากจะเสาะหาต้นเสียงตุบตับผะแผ่วที่เขานอนฟังมาทั้งคืน...และไออุ่นจากร่างกายของโจวคยูฮยอนก็น่าพึงใจไม่เคยเปลี่ยน
"อืมม"
โจวคยูฮยอนงัวเงียครึ่งหลับครึ่งตื่น ดูเหมือนจะยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าอยู่ที่ไหน ซีวอนยอมผละออกมาจากอ้อมแขนของคนที่เขาแสนรักและชันตัวลุกขึ้นนั่ง แสงแดดที่ลอดผ่านรอยแง้มของม่านเข้ามากระทบเตียงพอดีทำให้เขาต้องหรี่ตาลงนิดเพื่อไม่ให้มันทำร้ายดวงตาของเขามากเกินไปนัก ร่างสูงกางแขนบิดขี้เกียจจนสุดตัวก่อนจะจัดการขยับตัวลุกเดินไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำอย่างอารมณ์ดี
แหงล่ะ...เขาอารมณ์ดีแน่อยู่แล้ว
เขาไม่อยากจะรู้หรอกนะว่าโจวคยูฮยอนรู้ได้ยังไง
เพราะไม่ว่าจะเป็นด้วยวิธีไหน...ตอนนี้เขาก็มีความสุขมากจริงๆ
"ซีวอนนน"
เสียงเรียกร้องดังหงุงหงิงมาจากด้านนอกห้องน้ำทำให้เขาของชื่ออดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ เขาใช้ผ้าขนหนูที่ทางที่พักมีเตรียมไว้ให้เช็ดน้ำออกจากใบหน้าให้เรียบร้อยแล้วจึงก้าวออกไปหาคนเอ่ยเรียก คยูฮยอนที่นั่งอยู่ท่ามกลางกองผ้าห่มยุ่งๆเบือนหน้ามามองเขาทั้งๆที่ดวงตายังไม่เปิดลืมดีเสียด้วยซ้ำ และเมื่อบวกกับผมยุ่งๆกับหน้าง่วงๆแบบนั้น โจวคยูฮยอนก็ยิ่งดูเหมือนลูกแมวขนฟูที่เพิ่งตื่นเข้าไปใหญ่
"มาแล้วๆ"
เขาขานรับพลางยกเข่าข้างหนึ่งขึ้นไปวางบนเตียงตรงหน้าลูกแมวขี้เซา ซีวอนเอื้อมสองมือไปจับประคองแก้มนิ่มเอาไว้ในอุ้งมืออย่างแผ่วเบา และโจวคยูฮยอนก็ทำให้ตัวเองเหมือนลูกแมวยิ่งๆขึ้นไปอีกด้วยการยู่ปากออกมานิดๆพร้อมกับพองแก้มออกมาหน่อยๆ(อธิบายไม่ถูก แต่ทำหน้าพองๆเหมือนแมวเปี๊ยบเลย)
เชวซีวอนเป็นคนคำไหนคำนั้นอยู่แล้วนั่นล่ะ
"อรุณสวัสดิ์...กูรักมึงนะโจวคยูฮยอน"
ดวงตากลมที่จะปิดแหล่มิปิดแหล่ของคนโดนบอกรักเบิกโตขึ้นพรึ่บเหมือนเห็นผีในทันทีที่สิ้นคำของเขา แก้มขาวขึ้นสีจัด และมันก็ร้อนอยู่ในฝ่ามือของเขาอย่างน่าขันจนเขาอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ ซีวอนกดจูบลงเบาๆที่หน้าผากของคนตรงหน้า...และก็เหมือนโดนกดสวิตช์เลยล่ะ เพราะโจวคยูฮยอนหงายหลังล้มตึงลงไปนอนแผ่อยู่บนเตียงเหมือนเครื่องช๊อตทันทีที่เขาผละริมฝีปากออกมา
ให้ตายเหอะ! เขารักรักรักจนไม่รู้จะรักมากกว่านี้ได้ยังแล้วนะ!
ก็โจวคยูฮยอนเล่นน่ารักได้แบบไม่มีที่สิ้นสุดแบบนี้ ..
เขามีทางเลือกที่ไหนกันล่ะ!
…………………………………………………………………
"นี่ป๋า อย่างอแงจะได้มั้ย"
หลังจากรีสตาร์ทตัวเองไปเมื่อเช้าแบบน่าฟัดสุดๆ(?) โจวคยูฮยอนก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยอยู่กับร่องกับรอยเท่าไรนัก...ทำนองแบบ ระบบปฏิบัติการคยูOSเออเร่อไปเลยน่ะ สบตากับเขาได้หน่อยก็หลบตาแก้มแดงหูแดงไปหมด...มันน่าฟัดน้อยเสียที่ไหนล่ะ!
ซีวอนที่ตอนนี้นั่งคร่อมอยู่บนตัวถึงรถมอเตอร์ไซต์ของตัวเองพร้อมสตาร์ทเครื่องยกมือขึ้นกอดอกฉับพร้อมกับแสร้งทำหน้าดุใส่ลูกแมวที่ยืนเหนียม(?)อยู่ข้างรถ(และเดี๋ยวนี้แรมของโจวคยูฮยอนก็เร็วขึ้นเยอะ เพราะเล่นขยับไปยืนอยู่ไกลเกินกว่าที่มือของเขาจะเอื้อมถึงเสียด้วย)
"ขึ้นมาสักทีสิป๋า ไม่อยากกลับห้องไปเปลี่ยนเสื้อรึไง กูเหนียวตัวจะตายอยู่แล้วเนี่ย"
"..."
"ถ้ามึงไม่ขึ้น กูจะบอกรักมึงตรงนี้ล่ะนะ"
"ดะ...เดี๋ยว! ขึ้นแล้ว ขะ...!"
"กูรักมึงว่ะโจวคยูฮยอน...ทีนี้ป๋าจะขึ้นมาได้รึยัง"
แกล้งให้ลูกแมวหน้าแดงน่ะ...กระชุ่มกระชวยดีชะมัด!
……………………………………………………
"เพื่อนคยู๊ววววว! เพื่อนชิมเป็นห่วงเพื่อนคยูม๊ากมา....แอ๊ฟ!"
ร่างสูงที่วิ่งโร่มาหาทันทีที่เขาก้าวเท้าเหยียบหอพักโดนเขาเหวี่ยงกระเป๋าสะพายฟาดใส่หน้าสุดแรงจนหมอนั่นหงายหลังล้มตึงลงไปนั่งกองอยู่กับพื้นพร้อมกับใช้สองมือกุมหน้ากุมจมูกเอาไว้ด้วยท่าทางเจ็บปวดสุดๆ คนที่ชอบใช้ความรุนแรงกับเพื่อนสนิทอยู่เรื่อยแสยะยิ้มออกมาอย่างสะใจพลางยกมือขึ้นกอดอกยืนจังก้าอยู่ตรงหน้าเพื่อนด้วยท่าทางข่มขวัญแบบสุดๆ
ดี! เจ็บปวดเหมือนกูซะบ้าง!
"กูบอกแล้วใช่มั้ยว่าให้เตรียหัวกบาลมึงเอาไว้ให้พร้อมชิมชางมิน...ตายแน่มึง! กูไม่เอาเพื่อนเชี่ยหิสัยเหี้ยชอบทำตัวกากอย่างมึงเอาไว้แน่!!"
"อย่าทะเลาะกันเพื่อนสิป๋า"
ลูกแมวที่กำลังเงื้อกระเป๋าขึ้นเตรียมฟาดใส่หน้าคนที่นั่งเอ้เต้หมดสภาพอยู่บนพื้นโดนเจ้าของใช้แขนเพียงข้างเดียวสอดเข้ามารวบกอดเอวเอาไว้แน่นๆจากด้านหลังพร้อมกับดึงออกมาให้ห่างจากคนบนพื้น คยูฮยอนค้างอยู่ในท่าที่เรียกได้ว่าทุเรศ และเมื่อบวกกับสายตาของไอ้เชี่ยโย่ง(ที่เมื่อกี้กำลังหลบอย่างเอาเป็นเอาตาย)ซึ่งทอประกายวิบวับขึ้นมาทันทีที่รูมเมทของเขาปรากฏตัวก็ทำให้เขารู้สึกว่าข้างแก้มของเขาร้อนจัดขึ้นมาอย่างน่าขายหน้าเป็นที่สุด(แต่ว่าก็ว่าเถอะ...นี่มึงคิดอะไรกับรูมเมทของกูรึเปล่าสัด!)
"ไปป๋า กลับห้องกัน"
เขาโดนไอ้ถ่อยเถื่อนตัวใหญ่ยักษ์ผู้ซึ่งเป็นรูมเมทลากขึ้นลิฟต์ไปในท่านั้นท่ามกลางสายตาสงสัยของคนที่เดินผ่านไปผ่านมา...ก็ไม่ได้อยากจะบอกหรอกนะว่าเขินมาก แต่แม่งเขินจะตายห่าอยู่แล้วว่ะ! เดี๋ยวนี้เขางุงิถึงขั้นนั้นแล้วนะ!
"เฮ้ย! มึงอย่าเอากันบนโซฟานะไอ้ยุนโฮ กูเพิ่งแกะมันออกมาตากแดดนะเว้ย...โธ่ คุณแจจุงอย่าทำหน้าอย่างนั้นสิครับ ผมไม่โทษคุณหรอกนะถ้ามันเปื้อนอะไรๆของคุณน่ะ"
ปาร์คยูชอนที่กำลังก้าวออกมาจากห้องและดึงประตูปิดเหลือบสายตามามองพวกเขาที่เดินมาถึงประตูหน้าห้องพอดีนิด หมอนั่นทำหน้าทำตาตื่นตกใจขึ้นมาครู่หนึ่งเหมือนเห็นเดจาวูก่อนไอ้เด็กนิเทศศิลป์โคตรติ๊สต์นั่นจะส่งรอยยิ้มแหยๆมาให้เขาและรีบหมุนตัววิ่งหายไปโดยไม่ได้เอ่ยทักทายเหมือนเคย
อะไรของแม่งวะ
(แต่ชื่อยุนโฮกับแจจุงนี่...คุ้นม๊ากกกกกกอ่ะ!)
"เข้าห้องสิป๋า"
พูดไม่เชิงเรียก ยังไม่ทันที่เขาจะหันกลับไปสบตากับมันด้วยซ้ำ รูมเมทถ่อยเถื่อนของเขาก็คว้าเอวของเขาเอาไว้ด้วยแขนเดียวและลากเข้ามาในห้อง(ท่าเดิม) กลิ่นอันคุ้นเคยของห้องที่เขาใช้ซุกหัวนอนมาถึงสามปีทำให้เขารู้สึกเหมือนได้กลับบ้านยังไพิกล เขายิ้มร่า วิ่งปร๋อไปกระโดดล้มตัวนอนลงบนโซฟาสุดแรง เจ้าตุ๊กตาหมียักษ์ที่มานั่งเอกเขนกอยู่ตรงนี้ได้ยังไงก็ไม่รู้กระดอนขึ้นมาหน่อย แต่เขาก็ไม่รู้สึกหมั่นไส้หน้าตาแอ๊บแบ๊วของมันเหมือนเคย คยูฮยอนเหยียดแขนไปคว้ามันมากอด ซุกหน้าแนบอยู่กับหน้าท้องนิ่มๆของมันด้วยท่าทางแสนเกียจคร้าน
หัวใจทำงานหนักมาหลายวัน
ให้กูพักผ่อนมั่งเหอะ!
"ลุกไปอาบน้ำก่อนสิป๋า"
"ยุ่ง!"
"รึป๋าจะให้กูอาบให้....แถมบอกรักอีกสี่ครั้งเลยอ่ะ"
ไอ้...! ไอ้...!!
โจวคยูฮยอนพลาดมาก! พลาดแบบมากๆ!!
สาดดดดด! ทำกูเขินนี่มึงสนุกมากนักหรอวะ!!
…………………………………………………………….
"เสียงสดใสดีนี่เรา"
"ครับแม่"
"เจ้ายองอุนโทรมาฟ้องใหญ่ว่าตัวเล็กมีแฟนแล้ว น่ารักอย่างนู้นอย่างนี้ แม่เลยโทรมาเช็คสักหน่อย ซีวอนมีอะไรไม่เคยเล่าให้แม่ฟังเลย ลืมแม่แล้วล่ะสิท่า"
คนที่ตอนสมัยเด็กๆตัวเล็กหน่อยเดียวจนโดนไอ้ญาติอ้วนนั่นแกล้งมาตลอด(แม่งเป็นตราบาปมาก! ต่อให้ตายเขาก็จะไม่เล่าให้ใครฟังอ่ะ!)เบ้หน้าให้กับเรื่องที่คนปลายสายเล่านิดก่อนจะต้องคลี่ยิ้มออกมาให้กับน้ำเสียงแสนงอนของมารดาที่ตอนนี้อยู่ไกลถึงฝรั่งเศส ร่างสูงที่ใส่เพียงแค่กางเกงวอร์มขายาวเก่าๆตัวเดียวเปลี่ยนมือที่ถือโรทรศัพท์พลางเหลือบสายตาข้ามไหล่ตัวเองไปมองแฟนที่ไอ้หมีอ้วนเอาไปฟ้องแม่แล้วก็ต้องกลั้นเสียงหัวเราะ เพราะภาพที่โจวคยูฮยอนนอนคว่ำอยู่บนโซฟาโดยเอาแก้มเกยไว้กับขาของตุ๊กตาหมีนั้นช่างน่าเอ็นดูและชวนให้ตกหลุมรักซ้ำอีกสักครั้ง
"ลืมที่ไหนล่ะครับ แม่ก็อยากไปเชื่อไอ้ยองอุนมันมากนักสิ ผมลูกแม่นะ"
ลูกชายที่ตอนนี้โตมาตัวสูงใหญ่เกินเกณฑ์ว่าพลางใช้มืออีกข้างเปิดตู้เย็นเพื่อมองหาอะไรทานรองท้อง ผมที่ยังเปียกชื้นเพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆทำให้ไอเย็นจากตู้เย็นหนาวมากเกินไปสำหรับเขานิด ซีวอนรีบหยิบกล่องนมที่ตัวเองต้องการออกมาแล้วจึงใช้ไหล่กระแทกประตูตู้เย็นปิดเบาๆ
"แม่รักซีวอนที่สุดอยู่แล้วนั่นล่ะ อย่าเพิ่งน้อยใจสิจ้ะ ว่าไงล่ะ ซีวอนยังไม่ได้ตอบคำถามของแม่เลยนะ"
"แฟนที่ไหนกันล่ะครับ ตอนนี้ยังไม่ใช่สักหน่อย"
ป๋าลูกแมวอีหนูเยอะ(?)คนนั้นน่ะ...ยังใช้คำว่าแฟนไม่ได้หรอก
ซีวอนอมยิ้มอยู่กับตัวเอง เขายกไหล่ข้างหนึ่งขึ้นมาหนีบโทรศัพท์เอาไว้แนบหูเพื่อจะได้ใช้สองมือเทนมออกมาใส่แก้วมัคใบใหญ่ได้สะดวกๆ เขาได้ยินเสียงบ่นหงุงหงิงมาตามสายเหมือนคนที่อยู่ไกลถึงฝรั่งเศสจะน้อยใจที่เขาเห็นหล่อนเป็นคนอื่นคนไกล ซีวอนยกแก้วนมขึ้นจิบนิด แล้วจึงเดินถือแก้วไปทรุดตัวนั่งอยู่บนพื้นด้านหน้าโซฟา เอนหลังผิงตัวโซฟาเอาไว้และชันเข่าข้างหนึ่งขึ้นอย่างแสนสบาย
"ถ้าไม่ใช่ แล้วยองอุนเอาที่ไหนมาพูดล่ะ อย่ามาโกหกแม่เลยซีวอน"
"ผมเปล่าสักหน่อย ที่บอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมไม่มีนี่นา"
เสียงของเขาคงไปปลุกให้คนที่เผลอหลับไปทันทีที่อาบน้ำเสร็จรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา คยูฮยอนขยับพลิกตัวขยุกขยิกก่อนสุดท้ายจะมจบท้ายด้วยการพลิกหน้าหันออกมาหาเขา ปลายจมูกเย็นๆปัดป่ายอยู่ที่หัวไหล่เปลือยเปล่าของเขา หากแต่ลมหายใจอุ่นที่รวยรินอยู่ใกล้ๆก็ทำให้เขาแทบไม่รู้สึกว่าแท้จริงแล้วมันเย็นมากขนาดไหน ซีวอนเหลือบสายตาข้ามไหล่ของตัวเองไปมองคนที่ยังหลับตาพริ้มเล็กน้อย
และแน่ล่ะ...เขาตกหลุมรักโจวคยูฮยอนไปอีกครั้ง
ก็เล่นน่า'รัก'ขนาดนี้...เขามีทางเลือกมากนักรึไงล่ะ!
"แสดงว่ามีสินะ แนะนำให้แม่รู้จักเลยนะซีวอน"
"แม่อยากรู้จักอย่างนั้นหรอครับ"
"แน่น่ะสิ ไม่อย่างนั้นแม่ไม่โทรมาหรอกนะ แฟนของซีวอนแต่ละคนไม่เคยถูกใจแม่เลย"
ลูกชายคนดีของบ้านตระกูลเชวอันร่ำรวยยกนมขึ้นจิบนิดก่อนจะหันไปหาคนที่นอนหลับอุตุอยู่บนโซฟาด้านหลังอีกครั้ง เขากดจูบลงบนเปลือกตาบางเบาๆ และถ้ามีคนบอกว่าโจวคยูฮยอนเป็นเจ้าหญิงนิทรา เขาก็คงจะเชื่อแบบนั้นเหมือนคนโง่ เพราะดวงตากลมโตคู่นั้นปรอยปรือเปิดลืมขึ้นมาในทันทีหลังจากจูบของเขา
"ทำมายยย"
"พูดสวัสดีหน่อยนะป๋า"
"พูดทำมายย"
"พูดหน่อยนะ"
เขาเอื้อมมือไปเอาโทรศัพท์แนบเข้ากับหูของคนที่ยังคงงัวเงีย โจวคยูฮยอนทำหน้าโมเอ้แบบงงๆ(?)ใส่เขาเหมือนจะไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ แต่ก็นะ...ลูกแมวตอนที่เครื่องยังทำงานได้ไม่เต็มที่น่ะว่าง่ายกว่าตอนปกติเยอะ!
"หวัดดี"
น่ารักซะไม่มีอ่ะ!
"แม่พอใจรึยัง ผมต้องวางแล้วนะ"
"เดี๋ยวสิซีวอน! เมื่อกี้น่ะเสียง..."
"โอ เรอวัวร์ครับแม่"
เขาตัดบทด้วยการชิงเอ่ยบอกลาแล้วจึงกดวางสายไปและไส(?)โทรศัพท์ราคาแพงของตัวเองออกไปให้ห่างจากตัวเหมือนไม่อยากจะให้มันดังขึ้นมารบกวนเขาอีก ลูกชายคนดีหัวเราะคึๆอยู่กับตัวเองเบาๆพลางยกแก้วนมขึ้นจิบอีกครั้ง ลูกแมวของเขาครางอือออออกมาเบาๆเหมือนจะบ่นที่ตัวเองกลับไปหลับต่อไม่ได้พร้อมกับขยับตัวพลิกหน้าไปมา(ยังนอนคว่ำเหมือนเดิม สงสัยจริงๆว่าหายใจได้ยังไง)
"กินนมมั้ยป๋า"
"อืออ"
ครางอือออกมาได้หน่อยเดียวก็ยันตัวเองลุกขึ้นมานั่งอยู่บนโซฟาด้วยท่าทางเหมือนจะงงๆว่ากำลังฝันอยู่รึเปล่า เขายื่นแก้วใส่นมส่งไปให้ และโจว คยูฮยอนก็ใช้สองมือถือประคองมันขึ้นจรดริมฝีปากด้วยท่าทางน่าชังจนเขาอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้
"นี่ป๋า..."
"หืออ?"
"เมื่อไรป๋าจะเอากูเป็นตัวจริงของป๋าสักทีล่ะ กูจะได้ไปบอกแม่กูสักที"
"แค่กๆๆ!...บอกอะไร! ทำไมต้องบอกด้วย! ตัวจริงอะไรของมึง! บ้าป้ะ?!!"
ถือว่าโจวคยูฮยอนอัพแรมของตัวเองให้เร็วขึ้นมากทีเดียวถึงได้สามารถรัวคำถามออกมาใส่เขาโดยไม่สะดุดเลยสักคำได้แบบนี้ทันทีที่เขาพูดจบ ลูกแมวไอ ค่อกแค่กหน้าดำหน้าแดงอยู่พักใหญ่ก่อนจะขยับตัวถอยห่างออกไปนั่งเสียสุดปลายโซฟาด้วยท่าทางเหมือนลูกแมวขี้กลัว ซีวอนเหยียดรอยยิ้มส่งไปให้พลางบิดตัวไปเกยคางวางอยู่บนโซฟา สองแขนเอื้อมยืดออกไปบนโซฟาคล้ายอยากจะคว้าดึงคนตัวผอมให้กลับเข้าอยู่ในที่เดิมอีกครั้ง หากแต่โจวคยูฮยอนก็อยู่ไกลเกินกว่าที่มือของเขาสามารถเอื้อมถึง(บอกแล้วไงล่ะว่าเดี๋ยวนี้ลูกแมวหัวว๊ายยยไว!)
"ก็...จะให้กูบอกแม่กูได้ยังไงว่ากูเป็นอีหนูของป๋าน่ะ นี่กูชักจะน้อยใจอีกแล้วนะ"
สภาพของเขาที่ตอนนี้นั่งเกยอยู่กับโซฟาเหมือนตัวอะไรสักอย่างและกำลังเอื้อมมือไขว่คว้าหาบางสิ่งที่อยู่ไกลเกินเอื้อมถึงมาเสมอคงน่าเกลียดพิลึกจนเขานึกจะสมเพชตัวเองขึ้นมาตะหงิดๆที่ลูกแมวตัวเดียวสามารถทำให้เขาเป็นได้ถึงขั้นนี้โดยไม่ต้องลงมือลงแรงทำอะไรเลย เจ้าลูกแมวแสนร้ายกาจแก้มแดงวาบขึ้นมาพร้อมกับที่เจ้าตัวชันเข่าทั้งสองข้างจั้นมาแนบอก ขดตัวหลบมือของเขาเสียจบตัวกลมดิกเหมือนลูกแมวขนฟู
"นะ....น้อยใจอะไร...ไม่ต้องขึ้นมานะไอ้ห่า! อยู่ตรงนั้นล่ะ!"
พอเขาจะขยับขึ้นไปนั่งตีเสมอ ลูกแมวตัวร้ายก็ใช้ตีน(ปวดใจที่ต้องใช้คำนี้ แต่เกรงว่าคงไม่มีคำอื่นใดที่เหมาะที่จะใช้เรียกสิ่งนั้นอีกแล้ว)เขี่ยเขาให้กลับลงมานั่งอยู่ในท่าเดิมด้วยท่าทางตื่นกลัวชัดเจน
แต่ก็บอกแล้วนั่นล่ะ...
เขาจะคิดก็ต่อเมื่อโจวคยูฮยอนรู้สึก
"กูบอกรักมึงก็แล้ว ให้มึงออนท๊อปกูก็แล้ว กูก็ยังเป็นได้แค่อีหนูของป๋าที่ป๋าจะเขี่ยทิ้งเมื่อไรก็ได้สินะ...นี่กูเสียใจนะป๋า"
"ดะ...เดี๋ยวสิ!"
พอเขางอนตั้งท่าจะลุกเดินหนีออกมา โจวคยูฮยอนก็ผวาเข้ามาโอบกอดลำคอของเขาเอาไว้จากด้านหลังเพื่อรั้งไม่ให้เขาได้ไปไหนไกล ตัวผอมบางนอนคว่ำราบไปกับเบาะโซฟาด้วยท่าทางที่ไม่น่าจะสบายมากเท่าไร แต่ลูกแมวก็ล๊อคคอของเขาเอาไว้แน่พร้อมกับกดตัวของเขาให้ทรุดตัวนั่งกลับลงมาที่เดิมอย่างเอาแต่ใจ
"ทำแบบนี้คิดอะไรกับกูป้ะเนี่ยป๋า"
และก็เหมือนจะรู้ตัวนั่นล่ะ พอเขาเอ่ยปากแหย่ได้หน่อย ลูกแมวก็ทำท่าจะปล่อยมือหนี หากแต่ก็ยังช้ากว่าเขาอยู่ดี เพราะเขาได้ใช้มือยึดจับแขนผอมๆนั่นเอาไว้เสียแล้ว ซีวอนเอนหลังทิ้งตัวพิงโซฟา ปล่อยให้ผมนิ่มๆที่กรุ่นไปด้วยกลิ่นของแชมพูยี่ห้อเดียวกับเขาคลอเคลียอยู่ที่ข้างแก้มโดยไม่คิดรำคาญ
"ป๋าง้อกูอีกละ ให้ความหวังกูตลอดอ่ะ"
แก้มของโจวคยูฮยอนร้อนฉ่าเชียวล่ะ
ก็ขนาดอยู่ห่างตั้งเท่านี้ เขายังรู้สึกเลย
คยูฮยอนดิ้นขยุกขยิกเพื่อพยายามถอยตัวให้ห่างออกมาจากเขามากกว่านี้ แต่เขาไม่ยอมให้อีกฝ่ายถอยหนีห่างออกไปมากกว่านี้เสียหรอกนะ! ผู้ชายเอาแต่ใจที่อยากได้อะไรก็ต้องได้แต่ก็ไม่เคยเอื้อมคว้าโจวคยูฮยอนได้สักทีเหยียดรอยยิ้มออกมานิดพลางเหลือบไปมองใบหน้าขาวๆของคนที่กึ่งๆจะวางคางเกยอยู่บนไหล่ของเขา
"นี่ป๋า..."
"อืออ?"
พอประชิดตัว โจวคยูฮยอนก็กลายเป็นคนพูดน้อยขึ้นมากระทันหันจนเขาอดไม่ได้ที่จะหันไปฝังจมูกลงไปหนักๆที่ข้าแก้มแกงๆนั่นแรงๆอย่างหมั่นไส้ ลูกแมวทำตาโตขึ้นมาก่อนจะรีบมุดหน้าอยู่กับวงแขนของตัวเองเหมือนไม่อยากจะโดนเขาแกล้งแบบนั้นอีก
"เลิกแกล้งกูสักทีสิวะ"
"ป๋าก็ตอบคำถามกูสักทีสิ"
"คำถามอะไร ไม่มีอะไรที่กูต้องตอบสักหน่อย"
"อ๋อ...สรุปต่อให้กูบอกรักป๋าอีกสิบสามล้านครั้งอย่างที่ป๋าอยากฟังกูก็ยังเป็นได้แค่อีหนูของป๋าสินะ...เฮ้ออออ! ชีวิตกูนี่อาภัพรักจริงๆ"
"อ่า..."
"กูรักป๋าจริงๆนะ กูรักป๋ามานานแล้วด้วย แล้วกูก็จะยังรักป๋าต่อไปนั่นล่ะ แต่ถ้ากูยังรักป๋าอยู่อย่างนี้ล่ะก็นะ กูต้องรักป๋าไปตลอดแน่ๆเลยว่ะ แต่กูรักป๋ามากๆเลยนะ กูระ...อืมม!"
มือเรียวเย็นเฉียบเลื่อนขึ้นมาปิดปากเขาหมับเพื่อหยุดประโยคที่เหลือของเขา และก็แน่ล่ะ...ใบหน้าขาวๆของโจวคยูฮยอนที่เขาเห็นได้จากหางตาน่ะแดงจัดจนไม่รู้ว่าจะแดงยังไงแล้ว ลูกแมวแยกเขี้ยวขู่ฟ่อใส่เขาพร้อมกับออกแรงปิดปากเขามากขึ้น
"หยุดพูดนะสัด! มึงจะพูดอะไรเยอะแยะ! กูรู้แล้วนาไอ้ห่า!"
"ก็ป๋าไม่ตอบรับกูสักที กูก็น้อยใจน่ะสิ"
เขาตอบอู้อี้ผ่ามือขาวๆที่ปิดปากของเขาอยู่กลับไปพลางใช้ปลายลิ้นไล้เลียเข้าที่นิ้วเรียวเบาๆอย่างหยอกล้อ และเขาก็ได้รับบทลงโทษที่ทำตัวซุกซนเป็นมือที่กดแนบลงมากับริมฝีปากของเขามากขึ้นจนเขาไม่สามารถขยับอ้าปากพูดได้อีกต่อไป
ร้ายกาจมาก!
"มึงกับกูต้องมาตกลงกันก่อน โอเคป้ะ"
หัวการค้าซะด้วย
คยูฮยอนรอจนเขาพยักหน้าตอบรับข้อตกลงแล้วจึงค่อยๆปล่อยมือออกมาจากริมฝีปากของเขา ร่างโปร่งรีบขยับตัวถอยออกไปนั่งที่ริมโซฟาอีกครั้งพร้อมกับชันเข่าขึ้นมาแนบอกในท่าเดิมอีกต่างหาก ลูกแมวชูนิ้วชี้ขึ้นมาเป็นสัญญาณบอกว่ากำลังจะพูดถึงข้อตกลงข้อที่หนึ่ง
"ห้ามเสียบกูอีก"
ไปบอกให้ไอ้ฮยอกแจเมะให้ไอ้เด็กเตี้ยล่ำของมันยังเป็นไปได้กว่าเลย!
"กูให้ห้าวันต่อสัปดาห์ขาดตัว"
"วันเดียวละกันนะ"
"หรือป๋าจะเอาทุกวัน? กูทำได้อยู่แล้ว"
เชวซีวอน 1 แต้ม!
คยูฮยอนมุ่ยหน้าอย่างขัดเคืองเมื่อเห็นทีท่าว่าตัวเองกำลังจะแพ้การต่อรอง ริมฝีปากแดงจัดคู่นั้นเม้มเข้าหากันนิดๆเหมือนเจ้าตัวอยากจะเถียงอะไรออกมาสักอย่าง หากแต่พอเจอรอยยิ้มของเขา ลูกแมวก็ยอมแพ้ไปอย่างว่าง่ายพร้อมกับเพิ่มนิ้วขึ้นมาเป็นสองนิ้วเพื่อเริ่มพูดถึงข้อตกลงข้อที่สองของตัวเอง ซีวอนยกมือขึ้นกอดอกระหว่างที่รอให้อีกฝ่ายคิดข้อตกลงออกมาเสนออย่างใจเย็น...เขาล่ะอยากรู้ว่าเจ้าลูกแมวหัวหมอจะเอาตัวรอดไปได้สักกี่น้ำ
"ต้องรักกูที่สุดนะ"
ก็ยังร้ายกาจได้ตั้งแต่ต้นยันจบล่ะนะ
"ตกลง"
"ห้ามเลิกรักกูจนกว่ากูจะสั่งด้วย"
ซีวอนเหยียดยิ้มพลางยกมือขึ้นกระดิกนิ้วเรียกลูกแมวหัวหมอให้เข้ามาใกล้ และโจวคยูฮยอนก็ทำตัวเป็นลูกแมวแสนเชื่องด้วยการคลานเข้ามาหาเขาอย่างว่าง่าย เขาคว้าปลายคางของอีกฝ่ายเอาไว้และดึงใบหน้าขาวให้เข้ามาใกล้ เขาเหยียดยิ้มใส่ดวงตาของอีกฝ่ายที่ดูจะยังคงงงๆอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้น
"ถ้ากูตอบตกลง กูจะได้เลื่อนขั้นป้ะ"
"คะ...คงงั้น...มั้ง"
"เป็นที่รักนะ?"
ดวงตากลมโตเสเบือนออกไปมองทางอื่นเหมือนจะเขินที่ได้สบตากับเขาในระยะที่ห่างกันเพียงแค่ลมหายใจกั้นแบบนี้ คยูฮยอนครางอือออกอยู่ในลำคอแบบจับใจความไม่ได้ว่าเป็นคำตอบรับหรือปฏิเสธกันแน่ เขาดึงความสนใจของลูกแมวกลับมาที่เขาอีกครั้งด้วยการเกลี่ยไล้ปลายจมูกของตัวเองไปมาอยู่ที่ข้างแก้มร้อนจัดนั่น ซีวอนค่อยๆกดริมฝีปากลงไปเบาๆที่เรียวปากแสนหวานของคนแสนร้ายกาจที่ทำให้เขาตกหลุมรักอย่างไม่มีทางออกมาได้เนิ่นนานมากเหลือเกินอย่างอ่อนโยน
ไม่ไหวเลยจริงๆ
"ตกลงครับ...ที่รัก"
โจวคยูฮยอนช่างเป็นคนที่แสนร้ายกาจ
เป็นอาชญากรตัวร้ายที่ทำตัวน่ารักให้เขาได้หลงรักได้ไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ!
.....................................................................................
.. FIN ..
หลังจากอ่านมายี่สิบกว่าตอนเนี่ย
รีดเดอร์คิดว่า ใครกันแน่คะที่ทำตัวเป็นสุดที่รักที่แสนร้ายกาจเหมือนชื่อเรื่อง :)
จบสักทีเถอะนะ = = เรื่องเริ่มขึ้นในห้องก็ต้องกลับมาจบที่ในห้องนะไรเตอร์ว่า ตอนจบค่อนข้าง...อืมม...ตัดตอนไปสักหน่อย แต่ไรเตอร์คิดว่าแค่นี้น่าจะทำให้เรื่องสมบูรณ์แล้วล่ะนะ เวิ่นเว้อนมากไปก็ไม่ดีนะไรเตอร์ว่า ก็...สุดท้ายแล้วเนอะ พูดอะไรสักหน่อยละกัน ต้องยอมรับว่าเรื่องนี้ค่อนข้างได้รับอิทธิพลจากมังงะเยอะมาก เพราะช่วงที่แต่งเรื่องนี้ไรเตอร์เสพมังงะแทบจะวันละเรื่องเลย บรรยากาศของเรื่องเลยค่อนข้างจะไปแนวมังงะมากกว่า ไม่ค่อยมีคำพูดสวยหรูมากแต่ช๊อตสวิงกิ้ง(?)เยอะพอสมควร อะไรทำนองนั้น ไรเตอร์คิดว่าถ้าเรื่องนี้วาดเป็นการ์ตูนคงต้องออกมาดูดีกว่าการเขียนแบบนี้แหงๆ ไม่รู้สิ การเคลื่อนไหวของตัวละครในเรื่องนี้ค่อนข้างเท่ห์น่ะไรเตอร์ว่า โดยเฉพาะอีหนูกล้ามใหญ่ขี้น้อยใจเลย พ่อคุณทูนหัวให้ความรู้สึกเหมือนพระเอกการ์ตูนตาหวานมากที่สุดในเรื่องเลย(เน้นเท่ห์ไว้ก่อนไรงี้) แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น การสูบบุหรี่ไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ(เตือนช้าไปมั้ย= =) ถึงไรเตอร์จะชอบมือของผู้ชายเวลาถือบุหรี่ก็เหอะ แต่เด็กๆอย่าสูบนะคะ^^ ส่วนตาป๋าลูกแมวสุดที่รักของไรเตอร์ก็ ความเคะของเธอเพิ่มขึ้นเรื่อยๆตามจำนวนตอนอ่ะนะ= = ไรเตอร์พยายามแล้วที่จะคงความป่าเถื่อน(?)ของป๋าไว้ แต่ไปๆมาๆกินนอนนั่งเธอเป็นแมวไปหมดเลย(เหมือนน้องรีดเดอร์คนนึงเม้นต์บอกไว้) = = ก็มันน่ารักดีนี่นา จะให้ไรเตอร์ทำยังไงล่ะ(*เอานิ้วชี้จิ้มๆ*)
เรื่องนี้ก็น้ำเยอะ เนื้อหาน้อยมาทั้งเรื่องเลย= = แถมถ้านับกันดีๆ ทั้งเรื่องนี่ผ่านไปแค่ไม่กี่วันเองนะ ตั้งแต่วันเกิดเหตุยันตอนจบ ช่วงเวลาไม่กระโดดเลย ไล่ตามวันไปเรื่อยๆ เหตุการณ์ในเรื่องผ่านไปไม่กี่วันเท่านั้นเอง แต่ยังไงซะ ก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเข้ามาเม้นให้นะคะ^^ ไรเตอร์ดีใจนะที่ฟิคเรื่องนี้ทำให้หลายคนหัวเราะได้(ถึงแม้ช่วงหหลังจะดราม่าจ๋าไปสักหน่อย แต่ก็เล็กน้อยนา) ฟิคเรื่องนี้ค่อนข้างสั้นไปสักหน่อย แต่ก็ทำให้ไรเตอร์ได้รู้จักใครเพิ่มเยอะเลย อีกสักที...ขอบคุณที่รักฟิคเรื่องนี้นะคะ^^
ใครจองรวมเล่มไว้ รายละเอียดฉบับบสมบูรณ์และการโอนเงินมาแล้วเน้อออ ติดตามได้นะคะ ส่วนคนที่อยากรู้เรื่องของคู่เฮอึน ติดตามต่อจ้า มีสี่ตอนมาให้อ่านเร็วๆนี้ค่ะ(ตอนแรกว่าห้า แต่แม่งเยอะไป ขอสี่เหมือนที่ตั้งใจไว้แต่แรกเลยละกัน)
แถมสักหน่อย เห็นภาพนี้แล้วก็นึกถึงเรื่องนี้เลย .. ดูก็รู้ว่าเอ็งสูบบุหรี่ไม่เป็นเชวซีวอนนน
ความคิดเห็น