คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 6' :จะไม่ทน .. อีกต่อไปแล้ว
"นี่ป๋าทำกูเสียใจมากกว่าเดิมอีกรู้มั้ย" กูจะไปรู้มั้ยวะว่ามึงคิดอะไรอยู่! "กูคงต้องเรียกร้องสินะ" คยูฮยอนไม่แน่ใจเท่าไรว่าสิ่งที่รูมเมทพูดหมายความว่าไง แต่ยังไม่ทันที่จะได้เข้าใจ ร่างสูงๆนั่นก็เดินดุ่มๆเข้ามาในห้อง จัดการดึงคิบอมที่ยังงงพอๆกับเขาเหวี่ยง(?)ออกไปนอกห้องทั้งอย่างนั้นแล้วจึงผลักประตูปิดเสียงดังพร้อมกับล๊อคลงกรอนอย่างแน่นหนา มันก็ไม่อะไรมากมายหรอกนะ(เขาไม่คิดจะสนอยู่แล้วว่าไอ้เด็กแก้มยุ้ยจะเดินกลับหอไปทั้งแบบนั้นได้รึเปล่า) แต่พอไอ้ห่านั่นหันกลับมาแสยะรอยยิ้มร้ายกาจโคตรพ่อมาให้ เขาก็ชักจะหนาวๆร้อนๆขึ้นมาเสียอย่างนั้นและปรารถนาให้น้องคิบอมคนดี(?)อยู่ตรงนี้ด้วยจริงๆ(นี่จากใจเลยนะ) "มึงทำงี้กับน้องเค้าไม่ได้นะเว้ย!" เสียงของเขาฟังดูเคะอีกแล้วยามที่เอ่ยปากปกป้องน้องอ้วนดำแก้มยุ้ยออกไป(พี่คยูพยายามแล้วนะครับ) แต่ช่างมัน!...ตอนนี้เขาไม่แคร์เว้ย! คิ้วเข้มของรูมเมทกระตุกขึ้นมาปึ้ดหนึ่งทันทีที่สิ้นคำของเขาก่อนไอ้หมอนั่นจะย่างสามขุมเข้ามาใกล้...ทำให้เขารู้สึกผิดในทันทีที่ไปห่วงใยไอ้เด็กวิดยาแก้มยุ้ยนั่น ไอ้เด็กเหี้ยนั่นไม่เคยทำให้ชีวิตเขาเจอสิ่งที่ดีเหมือนไอ้เชี่ยโย่งเลยว่ะแม่ง! "ปกป้อง?...ป๋าทำกูเสียใจอีกละ" "มันไม่...!" "ช่างเหอะ เพราะยังไซะกูก็จะไม่ทนอีกแล้ว" คำพูดของซีวอนฟังดูพิกล แน่ล่ะ...คนแรมต่ำอย่างเขาต้องใช้เวลาเข้าใจนานกว่าปกติไปสักหน่อย แต่เหมือนรูมเมทของเขาจะไม่อยากเสียเวลาคอยให้เขาคิดเสร็จอีกต่อไป ร่างสูงอาศัยจังหวะที่เขานิ่งไปปัดหมอนและผ้าห่มในมือของเขาออกก่อนจะก้าวข้ามมาดันตัวของเขาไปกระแทกเข้ากับกำแพงห้องด้านหลัง ใช้สองมือกดตรึงข้อมือทั้งสองข้างของเขาเอาไว้บนกำแพง แนบลำตัวชิดเข้ามาจนทาบสัมผัสกันแทบจะทุกสัดส่วน ชิบ-หาย-แล้วว!! "ไอ้เหี้ย! ปล่อยกูนะสัด!...เอ่อ...มึงใจเย็นนะซีวอน" สบถด่าออกไปได้สองคำ สีหน้าของเพื่อนวอน(ณ จุดนี้คงต้องสุภาพกันหน่อยล่ะนะ)ก็กระตุกไปนิดจนเขาต้องเปลี่ยนแผนมาเป็นการยิ้มสู้และพูดจาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน(?) แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่คุ้นชินกับภาษาดอกไม้สวยๆแบบนี้เท่าไร เพราะนอกจากไอ้หมอนั่นจะฟังไม่เข้าใจแล้ว(?)มันยังส่งรอยยิ้มร้ายกาจมาให้อีกต่างหาก พ่อคนหล่อร้ายกาจเอนคอมองหน้าเขาด้วยแววตาที่ทำให้รู้สึกไม่ดีในช่องท้องเอาเสียเลย ไม่ดี!...ไม่ดีเลยจริงๆ!! "กูดูเหมือนกำลังโกรธรึเปล่าล่ะ" เป็นอีกครั้งที่เขาพบว่าถ้อยคำของรูมเมทช่างเข้าใจยากเข้าใจเย็น...คือว่าก็ไม่ได้โง่นะ แต่มันแบบ...เอิ่ม...ใจเต้นจะทะลุออกมาจากอกอยู่แล้วแบบนี้จะให้คิดอะไรเร็วๆได้ยังไงล่ะวะ! ริมฝีปากหยักที่บางครั้งเขาก็เห็นมันเอาไว้ใช้คาบบุหรี่ขยับพ่นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆก่อนมันจะกดแนบลงมาหนักๆที่เรียวปากของเขา บดขยี้เคล้นคลึงอย่างเอาแต่ใจ...ปั่นโลกในตาของเขาให้หมุนติ้วด้วยการแทรกลิ้นเข้ามาหยอกล้อล่อลวงให้เขาตอบสนอง มารู้ตัวอีกทีว่าใกล้ขาดอากาศหายใจมากขนาดไหนก็ตอนที่อีกฝ่ายผละออกห่างมาคลอเคลียปลายจมูกอยู่ที่ข้างแก้มเสียแล้ว คยูฮยอนหอบหายใจหนัก "แอบแดกนมที่กูซื้อมาอีกแล้วใช่มั้ย หัดซื้อเองบ้างสิป๋า" น้ำเสียงหยอกเย้าเจือด้วยเสียงหัวเราะยิ่งเป็นเหมือนสิ่งที่มอมเมาให้เขามึนงงและไม่รู้ว่าควรจะตอบโต้กลับไปอย่างไร เลยได้แต่ยืนนิ่งหอบหายใจหนักๆและปล่อยให้อีกฝ่ายแนบริมฝีปากร้อนลงมาดูดดึงผิวบริเวณแนวลำคออย่างซุกซนจนปรากฏรอยแดงขึ้นมาเด่นตา...โจวคยูฮยอนต้องตั้งสติหน่อยแล้วล่ะ โดนจูบทีไรเป็นได้ต้องรู้สึกหน้ามืดเหมือนจะเป็นลมทุกที "เฮ้ยมึง!...หยุดก่อนน!!...ไอ้เชี่ยวอนนนน!! มึงปล้ำกูแบบนี้ไม่ได้นะสาดดดด!!" ถึงจะรีเฟล็คช้าไปนิด(?) แต่คยูฮยอนก็ประทับใจกับปฏิกริยาตอบโต้ของตัวเองไม่น้อย เขาตะโกน เขาดิ้นรน...แต่ไอ้ห่านั่นก็ไม่สะเทือนเลยสักนิด แม่งเหนื่อยเปล่าชิบหายอ่ะ! ดวงตาคู่โตถลึงมองคนตรงหน้าด้วยใบหน้าบึ้งตึงที่แดงเถือกไปหมด แต่รูมเมทของเขาก็ไม่ได้สะดุ้งสะเทือนอะไรมากมายนัก หมอนั่นเหยียดรอยยิ้มร้ายกาจส่งมาให้เขากว้างขึ้น ไอ้สันหอก!...ใครสอนให้มึงยิ้มแบบนี้วะสัด! "ป๋าไม่เอาตรงนี้?...ไปทำที่เตียงท่าเดิมก็ได้ ครั้งที่แล้วก็บนเตียง กูก็กลัวจะเบื่อ" ไอ้ปลวกอินเดียกลายพันธุ์!!! พ่อมึงสิวะสาดดดด!! "ไม่ใช่เว้ย! มึงเดี๋ยวก่อน มึงฟังกูก่อ...อุ๊บ!" ริมฝีปากหยักประกบลงมาอีกครั้งอย่างร้อนแรงเพื่อปิดกั้นคำพูดที่เหลือของเขาพร้อมกับที่อิหนูจอมเผด็จการจะยกตัวของเขาขึ้น...และมันก็หมายความตามตัวอักษรนั่นล่ะ ซีวอนเกี่ยวขาทั้งสองข้างของเขาขึ้นมาตวัดไว้รอบเอว จัดการวางมือของเขาแหมะลงบนบ่าแล้วจึงพาเดินเข้าห้องนอนไปทั้งอย่างนั้น และคนที่ทำอะไรเพื่อให้ตัวเองรอดไม่ได้เลย(น่าเศร้าเนอะ)ก็ได้แต่กอดกระชับลำคอแกร่งเอาไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองหงายหลังตกลงไป หรือมึงไปเล่นกล้ามมาเพราะแบบนี้วะ?!! ไม่รู้ว่าถูกรูมเมทดูดกลืนลมหายใจอยู่นานแค่ไหน เพราะมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่แผ่นหลังกระทบพื้นเตียงโดยมีตัวของรูมเมทแทรกอยู่ตรงกลางระหว่างขาเสียแล้ว คยูฮยอนหอบหายใจหนักอีกครั้งทันทีที่อีกฝ่ายผละริมฝีปากออกห่าง แก้มแดงปลั่งไปหมดจนรู้สึกเหมือนมันแผ่ความร้อนลามไปทั่วตัว ริมฝีปากช้ำแดงเผยออ้าโกยอากาศเข้าปอดท่ามกลางสายตาคมกล้าที่กดจ้องมองลงมาอย่างร้ายกาจ "ถึงเตียงแล้ว ป๋าพอใจแล้วใช่มั้ย กูจะได้ทำหน้าที่ของกูสักที" ลูกแมวแรมต่ำคิดว่าเครื่องของตัวเองกำลังจะช๊อตเพราะประมวลข้อมูลมากเกินไป เขายังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าโดนถกเสื้อกล้ามขึ้นและปล่อยให้แผ่นอกโดนเย้าแหย่ด้วยฝ่ามืออุ่นตั้งแต่เมื่อไร กว่าจะประมวลผลออกมาได้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังจะโดนปล้ำทั้งๆที่ยังไม่ได้ว้าบ(?) แม่งก็เป็นตอนที่อิหนูตัวล่ำของเขาประทับริมฝีปากลงมาที่ยอดอกข้างหนึ่งเสียแล้ว ลิ้นร้อนไล้เลียดูดดึง ขณะที่ปลายนิ้วก็หยอกล้ออยู่กับที่ยอดอกอีกข้างราวกับกลัวมันจะน้อยหน้า...เครื่องของคยูฮยอนตอนนี้นอกจากจะช๊อตแล้ว มันกำลังจะโอเว่อร์ฮีตด้วยแล้วล่ะ "ซีวอนเดี๋ยวก่อน!...อื้อออ!...กูบอกว่าเดี๋ยวก่อนไงวะสะ...เชี่ย! อย่ากัดสิวะ!" แผ่นอกบางสะท้อนขึ้นลงถี่รัวตามจังหวะการหายใจของผู้เป็นเจ้าของที่บัดนี้แดงไปทั้งตัวอย่างน่าชัง ซีวอนเงยหน้าขึ้นมาเหยียดรอยยิ้มส่งไปให้คนที่ทำสีหน้าเหมือนจะโกรธก็ไม่ใช่จะร้องไห้ก็ไม่เชิงก่อนจะเลื่อนตัวขึ้นไปกดจูบลงเบาๆที่ริมฝีปากแดงจัดบวมเจ่อคู่นั้น จงใจใช้ลำตัวเสียดสีกึ่งกลางลำตัวซึ่งซ่อนอยู่ใต้กางเกงยีนส์เนื้อหนาของคนด้านล่างจนอีกฝ่ายครางเครืออยู่ในลำคอพร้อมกับหลับตาปี๋อย่างน่าเอ็นดู...โจวคยูฮยอนไม่ได้ไร้เดียงสา เขารู้ แถมยังร้ายพอที่จะทำตัวให้น่าเอ็นดูได้อย่างน่าชังอีก...ร้ายกาจมากจริงๆ แต่ก็นั่นอีกนั่นล่ะ...โจวคยูฮยอนก็ยังซื่อได้มากเท่านั้นอยู่ดี "เจ็บหรอ คราวก่อนบอกแต่ให้กูทำแรงอีกแรงอีกนี่นา...ก็นึกว่าชอบแบบนี้" ดวงตากลมโตที่ทอแววดื้อรั้นเหมือนลูกแมวแสนหยิ่งตัวหนึ่งที่แม่เคยเลี้ยงคู่นั้นถลึงจ้องมองขึ้นมายังเขาอย่างเอาเรื่อง และถ้าหากแก้มขาวๆทั้งสองข้างนั่นยังมีที่ว่างให้ขึ้นสีแดงเพิ่มได้อีกสักเฉดสองเฉดล่ะก็ มันก็คงจะแดงขึ้นมาจนสุดเฉดที่ผิวหนังมนุษย์จะทำได้ "ปล่อยกูนะสัด! ไม่งั้นกูจะร้องให้คนช่วยจริงๆด้วย" ก็รู้ว่าไม่ได้ผล ลูกแมวก็ยังขยันส่งเสียงขู่...น่ารักจริงๆ แต่ก็อย่างที่บอก...เขาจะไม่ทนแล้ว และมันก็หมายความว่าเขาจะไม่ทนจริงๆ ซีวอนอาศัยความมือไวและความแรมต่ำ(?)ของรูมเมทปลดกระดุมกางเกงยีนส์พอดีที่อีกฝ่ายใส่อยู่ออก ปลุกปล้ำใช้กำลังกันอยู่พักใหญ่กว่าจะดันลงไปกองอยู่ที่หัวเข่าพร้อมกับบ๊อกเซอร์ตัวในได้ เพราะไอ้คนที่ว่าผอมบางก็ไม่ได้ตัวเล็กเหมือนคนอื่นเค้า(ในที่นี้หมายถึงเคะทั่วไป) มันก็เลยต้องใช้แรงมากกว่าปกติอยู่เสียหน่อย แต่ถึงจะดันลงไปได้แค่นั้น เขาก็ยังถือว่าตัวเองประสบความสำเร็จในการทำให้อีกฝ่ายเปลือยเปล่าอยู่ดี คยูฮยอนดิ้นพล่าน กำลังจะอ้าปากสบถออกมาเหมือนเคย แต่พอเขาจัดการจับเจ้าตัวพลิกหน้าคว่ำลงกับเตียงเท่านั้น ลูกแมวจอมดื้อของเขาก็นิ่งไป...คงต้องกำลังคิดอยู่เหมือนเดิมนั่นล่ะ แต่ก็นะ...ซื่อเกินไปแบบนี้น่ะสิถึงหัวได้ช้าคิดอะไรไม่ทันคนอื่นเค้าสักที เขาทาบตัวลงบนแผ่นหลังแคบ ไล้ปลายจมูกไปตามแนวข้างลำคอเรื่อยไปจบอยู่ที่ข้างใบหูนิ่ม "ถ้าคิดว่าทำอย่างนั้นแล้วรอด ป๋าก็ทำเลย มันไม่ขัดขวางการทำหน้าที่ของกูอยู่แล้ว" หยามมาก!...ไอ้เชี่ยวอนแม่งหยามศักดิ์ศรีลูกผู้ชายของกูมาก! "ไอ้กร๊วกกกก!!...มึงทำแบบนี้กับกูไม่ได้นะ" "แล้วทำไมกูถึงทำไม่ได้ล่ะป๋า" น้ำเสียงของเชวซีวอนช่างฟังดูวอนแดกตีนดีเป็นบ้าจนเขาล่ะอยากจะเอาตีนลูบหน้ามันสักทีสองที แต่มันก็เท่านั้นนั่นล่ะ...นอนอยู่ในท่าเตรียมพร้อมโดนมันเสียบอยู่แบบนี้จะไปทำอะไรมันได้! คยูฮยอนกัดปากของตัวเองนิด กำลังคิดอยู่ว่าควรจะสวนมันกลับไปดีหรือแหกปากเรียกให้ไอ้ปาร์คข้างห้องเข้ามาช่วยดี แต่ยังไม่ทันทีจะตัดสินใจได้ นิ้วเรียวของคนที่นอนซ้อนอยู่ที่ด้านหลังก็ลากต่ำระเรื่อยลงมาตามแนวสันหลังผ่านเนื้อผ้า ในขณะที่ปลายจมูกโด่งก็ปล่อยลมหายใจให้รวยรินอยู่ข้างหูจนเขาขนลุกไปหมด พ่อมึงแม่มึง! ไอ้ปลวกอินเดียกำลังทำให้เขามีอารมณ์!! "ก็กู...ก็กู...อื้อออ!" ประโยคที่เหลือชะงักหาย ทิ้งไว้เพียงเสียงครางเครือลึกในลำคอเพราะฝ่ามือร้อนที่ล้วงลึกเข้ามาจับส่วนอ่อนไหวพร้อมกับขยับรูดเนิบช้า คยูฮยอนเกร็งตัว แก้มร้อนเห่อจนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะไหม้เพราะไอร้อนจากคนที่นอนซ้อนอยู่ด้านหลัง...แค่สัมผัส ความคิดของเขาก็ว่างเปล่าไปหมดแล้ว เขาได้ยินเสียงหัวเราะหึดังแผ่วอยู่ที่ข้างหู "ป๋าไปไกลตั้งเท่านี้แล้วนะ หยุดไม่ได้แล้วมั้ง ครางดังๆนะป๋า กูอยากได้ยินเสียงมึงว่ะ" ซีวอนเพลิดเพลินกับสีหน้าของคนใต้ร่างของเขาไม่น้อย...ถ้าจะยั่วยวนกันด้วยสีหน้าแบบนั้นล่ะก็นะ ถือว่ามันได้ผลอย่างร้ายกาจเชียวล่ะ! เขากดจูบลงไปที่ข้างลำคอขาว ฝากรอยทิ้งเอาไว้สักรอย...แต่พอมีรอยแรก รอยที่สองสามสี่ห้าก็ตามมาอย่างช่วยไม่ได้ คยูฮยอนดิ้นกึกกักทั้งๆที่ก็ตัวสั่นสะท้านไปหมด เขาได้ยินเสียงลูกแมวสบถงึมงำออกมาเบาๆปนกับเสียงหอบหนัก ดวงตากลมฉ่ำน้ำตาทอประกายดื้อรั้นไม่ยอมแพ้เหมือนเดิมยามเมื่อมันตวัดกลับมามองหน้าเขาอย่างหมายมาดมุ่งร้ายสุดๆ...ถ้าไม่โดนจับกดอยู่ในท่านี้ล่ะก็นะ เขาคงมีแผลเต็มตัวแล้วแน่ๆ เขามั่นใจ "ไอ้สัด!...อย่าให้กู...อ้ะ! เชี่ยวอน!" โจวคยูฮยอนไม่เคยใช่ผู้ชายที่ยอมแพ้อะไรง่ายๆเลยจริงๆ เขาเหยียดยิ้มให้กับเสียงครางหวานที่หลุดลอดผ่านริมฝีปากแดงๆคู่นั้นออกมา มือใหญ่ละผละห่างออกมาจากส่วนอ่อนไหวร้อนจัดของคนที่ใกล้สุขสมเต็มทีราวกับอยากจะลงโทษที่พูดจาไม่เพราะเอาเสียเลยก่อนจะออกแรงพลิกร่างผอมบางของคนพูดไม่เพราะให้กลับขึ้นมานอนหงายอีกครั้ง...ตัวอ่อนปวกเปียกตาเยิ้มไปหมดแล้ว น่ารักจริงๆ ซีวอนอาศัยช่วงเวลาที่รูมเมทหอบสั่นอยู่นิ่งๆ(คงงงอยู่เหมือนเดิมอีกนั่นล่ะ)ปลดกางเกงยีนส์ของตัวเองลง แต่ดันลงยังไม่ทันจะพ้นสะโพกดี เขาก็ต้องรีบก้มลงไปใช้สองมือกดตรึงข้อมือเล็กของคนที่เริ่มตามเหตุการณ์ทันแล้ว(?)ลงแนบกับพื้นเตียง แต่ไม่เป็นไร...ถอดมากถอดน้อยไม่สำคัญ เขา'ทำ'ได้ในสภาพแบบนี้ล่ะกันนาาา! "กูจะไม่ทำแรงๆให้มึงเจ็บนะ สัญญาเลย" รอยยิ้มของเขาคงไม่ค่อยถูกใจคนที่นอนอยู่ใต้เงาของเขาเสียเท่าไร เพราะตอนนี้นอกจากโจวคยูฮยอนจะแก้มแดงหน้าบึ้งแล้ว ยังตั้งท่าจะเบะปากร้องไห้ข่มเขาอีกต่างหาก ดวงตาที่ไม่โตเท่าไรแต่ก็กลมป๊อกแบ๊วๆดีเป็นบ้าในบาครั้งวาววับไปด้วยน้ำตาจ้องหน้าเขาเขม็ง แต่ก็นะ...ทำตัวน่าฟัดแบบนี้ไม่เวิร์คหรอกนะลูกแมว! "ถ้ามึงเสียบ กูโกรธ" "หืมม?" "กูจะโกรธจริงๆนะสัด!" ไม่ไหวๆ...คำพูดคำจาน่าฟัดแบบนี้จะรอดไปได้ยังไง! ซีวอนเหยียดยิ้มนิดพลางใช้มือเดียวรวบจับข้อมือของคนที่ปากบอกว่าจะโกรธเอาไว้ก่อนจะใช้มือข้างที่ว่างลากต่ำลงไป คยูฮยอนหายใจกระตุกเลยล่ะตอนที่มือของเขาสอดลึกเข้าไปในกางเกงและใช้นิ้ววนเวียนกดย้ำอยู่ที่ช่องทางด้านหลัง เขาเอนคอ แสร้งทำหน้าไม่เข้าใจส่งไปให้(ท่าถนัดเชียวล่ะ!) "ที่ว่าเสียบป๋าหมายถึงของกูหรือนิ้วล่ะ" "กูมะ...อื้อออ!!" เขากดนิ้วกลางเข้าไปด้านในอย่างเชื่องช้า คยูฮยอนเบิกตากว้างขึ้น ผวาตัวขึ้นมาจากพื้นเตียงด้วยท่าทางตื่นตกใจชัดเจนจนเขาอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปจูบปลอบประโลมที่ข้างแก้ม ข้อมือที่เขาจับตรึงไว้อยู่เกร็งไปหมดเช่นเดียวกับช่องทางด้านหลังที่บีบรัดนิ้วของเขาจนแน่น "คยูฮยอนใจเย็นๆ แค่นิ้วเอง เดี๋ยวก็จะรู้สึกดีนะ" "เอาออก! ไอ้สันขวาน! เอาออกไป...อ้ะ!...จากตัวกูนะ!" เสียงของคยูฮยอนสั่นไหว...ทั้งโกรธทั้งจะร้องไห้ แต่ตอนนี้ช้าไปแล้ว...ช้าไปมากจริงๆ เพราะสำหรับเชวซีวอน...ไม่ทนก็คือไม่ทน เขาป้อนจูบลึกซึ้งดูดกลืนให้อีกฝ่ายพลางดึงนิ้วตัวเองออกมาเพื่อจับจรดสิ่งที่ใหญ่กว่าเข้าไปแทน ลมหายใจของคยูฮยอนกระตุกไปในทันทีที่เขาพยายามดันตัวเองเข้าไป ร่างผอมบางขาวจัดจนเกือบซีดเริ่มดิ้นพล่าน "ซีวอนไม่เอา! กูโกรธนะสัด!...โกรธจริงๆนะเว้ย!" "มึงพูดเหมือนถ้ากูหยุดตอนนี้มึงจะไม่โกรธกูอย่างนั้นล่ะคยูฮยอน" ซีวอนไม่สนใจคำพูดต่อไปที่รูมเมทอาจจะพ่นออกมาให้เขาได้เอ็นดูเล่น เขาละมือออกมาจากข้อมือเล็กที่ตอนนี้แดงเถือกไปหมดแล้วจึงเลื่อนมันไปช้อนประคองศีรษะของคนตัวผอมเอาไว้ แขนอีกข้างก็สอดเข้าใต้แผ่นหลังแคบเพื่อโอบเข้ามาให้แนบชิดกว่าเก่า เมื่อสัญญาแล้วว่าจะไม่ทำให้เจ็บ...เขาก็จะไม่ทำให้เจ็บ ชายหนุ่มค่อยๆดันตัวเองเข้าไปจนสุดอย่างใจเย็น...และคยูฮยอนก็ไม่ได้ปล่อยให้เขาใจเย็นได้ตลอดเลยจริงๆ "ถ้าเกร็งกูจะทำให้มึงไม่เจ็บไม่ได้นะคยูฮยอน" เขาแช่ตัวนิ่งอยู่ในความร้อนรุ่มอันตอดรัดที่ไม่ได้ทำให้อะไรง่ายขึ้นเลยสักนิดอย่างจเย็น โอ้ แน่ล่ะ...เชวซีวอนเป็นคนใจเย็นมากอยู่แล้ว คยูฮยอนหอบหายใจหนัก ตาเบิกค้างกว้างเหม่อมองขึ้นไปด้านบน ผิวกายแดงจัดเพราะทั้งความร้อนแล้วรอยคิสมาร์คของเขา...เป็นภาพที่น่ามองสุดๆไปเลยล่ะ ซีวอนกดจูบลงไปเบาๆที่เปลือกตาราวกับอยากจะซับน้ำตาที่เอ่อคลออยู่ตรงขอบตาไม่ให้มันไหลออกมาให้เขาได้ใจเสีย ไม่มีใครอยากเห็นโจวคยูฮยอนร้องไห้หรอก...จริงๆนะ "เป็นอะไรลูกแมว" รูมเมทตัวสูงใช้ปลายจมูกสะกิดไปมาเบาๆที่ข้างแก้มนิ่มของคนใต้ร่างด้วยอากัปรเหมือนลูกแมวกำลังเรียกร้องความสนใจ คยูฮยอนไม่ได้ตอบอะไรเขากลับมาในทันที ลูกแมวของเขานิ่งไป และแน่ล่ะ...มันทำให้เขาใจเสีย "คยูฮยอน..." "โกร...อ้ะ!" ซีวอนไม่รอฟังคำนั้นจนจบเพราะมันช่างไม่น่าฟังเอาเสียเลย เขากระแทกตัวเข้าไป...ถี่กระชั้นร้อนแรนจนลูกแมวร้องครางระงมออกมาไม่เป็นคำ มือบางป่ะป่ายไปทั่วก่อนสุดท้ายสุดท้านจะยกขึ้นมากระชับบ่าของเขาเอาไว้เพื่อยึดไม่ให้ตัวเองสั่นคลอนมากจนเกินไป เล็บคมจิกลงบนผิวของเขาจนเจ็บไปหมด แต่เสียงครางหวานและช่องทางอันบีบรัดก็ทำให้เขาไม่รู้สึกถึงมันเลยสักนิด...ไม่รู้สึกถึงอะไรเลยนอกจากโจวคยูฮยอนที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาตอนนี้ คนคนหนึ่ง...เติมเต็มความคิดของคนอื่นให้ล้นไปด้วยตัวเองได้มากขนาดนั้นโดยไม่ผิดกฎหมายได้ยังไงกัน นั่นน่ะ...เป็นอาชญากรรมร้ายแรงเลยนะ! ............................................................................... "อ่าวเฮ้ย! ไปทำอะไรมาวะคยูฮยอน สภาพเหมือนโดนรุมโทรมมาเลยว่ะ" ปากไอ้ปาร์คแม่ง... ปาร์คยูชอนร้องออกมาเสียลั่นชั้นตอนที่มันเปิดประตูห้องออกมาตามเสียงเคาะเรียกและเจอเขายืนเหี่ยวสะโหลสะเหลอยู่หน้าห้อง คยูฮยอนขยับริมฝีปากนิดในลักษณะที่เขาคิดว่ามันคือรอยยิ้มก่อนจะลากสังขารตัวเองเข้าไปในห้องหมายเลข1012อย่างไม่คิดจะเอ่ยปากขออนุญาตเจ้าของห้องเลยสักนิด ลูกแมวตัวขาวเดินเตาะแตะไปล้มตัวนอนคว้ำเหยียดยาวที่โซฟากลิ่นตุ่นๆที่ตั้งอยู่กลางห้อง "เป็นอะไรแต่เช้าวะมึง ไม่มีเรียนรึไง" "ไม่มี" คนไม่มีเรียนงึมงำตอบกลับไปทั้งๆที่ใบหน้ายังฝังแนบอยู่กับเบาะโซฟา...ถ้าเลือกได้ เขาก็ไม่คิดจะมาพึ่งไอ้ห่าบ้ากามนี่หรอก แต่สังขารเยี่ยงนี้ เขาลากตัวเองไปหาไอ้เชี่ยโย่งที่กระแดะไปอยู่หอนอกไม่ไหว เลยต้องมาตายรังอยู่ที่ห้องข้างๆ(เหมือนเดิม) แค่เดินออกมาแค่สองก้าวเขาก็ปวดตูดจะตายห่าอยู่แล้ว จะเดินไปหาไอ้เชี่ยโย่งที่หอนอกยังไงไหววะ!...โชคดีนะที่ไอ้เชี่ยวอนแม่งตื่นยากตื่นเย็น เขาก็เลยลุกเผ่นออกมาได้ไม่ลำบากมากมายอะไรนัก "แล้วมึงตื่นมาทำไมแต่เช้าวะ ทะเลาะกับซีวอนอีกแล้วรึไง" "เปล่าสักหน่อย" แม่งปล้ำกูอีกแล้วต่างหากล่ะ! "ถ้าเปล่าสักหน่อยแล้วหนีออกจากห้องมาทำไมวะ ทำเป็นพวกฟันแล้วทิ้งไปได้" กูต่างหากที่โดนฟันอ่ะ! คนโดนฟันเป็นฝ่ายทิ้งไอ้คนฟันบ้างไม่ได้รึไงวะ?!! "ช่างกูเหอะนาา ขอกูงีบแป๊บนึงละกัน" "เออๆ ตามใจมึงเหอะ อยากทำอะไรก็ทำ" หนึ่งในเจ้าของห้อง1012ตอบกลับมาอย่างไม่ใส่ใจเท่าไรนักก่อนจะหันกลับไปสาละวนอยู่กับสิ่งที่ตัวเองทำค้างเอาไว้ตามเดิม คยูฮยอนปิดเปลือกตาลงพลางขยับตัวไปมานิดเพื่อหามุมสบายให้ตัวเอง แต่อาการปวดตัวก็ทำให้ไม่ว่าจะท่าไหนๆแม่งก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกสบายเลยสักนิด...ถึงแม่งจะเป็นอาการที่สามารถเรียกได้ว่าคุ้นเคยแล้วก็เหอะ! เขาสบถงึมงำพลางพลิกหน้าแนบแก้มลงกับเบาะโซฟา(ที่น่ากลัวว่าจะทำให้เขาเป็นสิวยิ่งกว่าเก่า) สาบานกับพระเจ้าเลยนะ...ไอ้เชวซีวอนต้องได้ชดใช้แน่!! "จำไว้เลยนะมึง กูจะแก้แค้น!" ปึงๆๆๆๆๆ!!!! "โจวคยูฮยอน!" ประตูห้องพักหมายเลข1012ถูกอะไรบางอย่าง(ที่คงไม่พ้นตีนแน่ๆ)ทุบปึงปังแบบไม่ถนอมว่ามันเป็นทรัพย์สินของหลวงเลยสักนิดพร้อมกับที่ไอ้คนด้านนอกตะโกนเรียกชื่อของเขา(ผู้ซึ่งไม่ใช้เจ้าของห้อง)เสียงดังลั่นไปแปดห้องเก้าห้อง ยูชอนสะดุ้งเฮือก เผลอทำแก้วสแตนเลสในมือตกพื้นเสียงดังก๊องแก๊งบาดหู ในขณะที่เขาผวาเฮือกขึ้นมานั่งหลังตรงแทบจะในจังหวะเดียวกัน ไอ้เชี่ยวอนรู้ได้ไงวะ?!! "กูรู้นะว่ามึงอยู่ในนั้นโจวคยูฮยอน!" "คยูฮยอนอ่าา..." เพื่อนปาร์คอย่าทำเสียงสั่นสิครับ...เพื่อนปาร์คอย่าไปกลัวมันสิครับ! "ยูชอนอ่าา อย่าทำแบบนั้นนะ อย่าทรยศกูนะ!" "ขอโทษนะคยูฮยอนอ่าา กูกลัวซีวอนปาดคอว่ะ" "ยูช๊อนนนนน!!" "อรุณสวัสดิ์ซีวอน" ไอ้ปาร์คปากห้อยหันมายิ้มแหยๆให้เขาเหมือนจะเป็นการบอกลากลายๆก่อนจะรีบแจ้นไปเปิดประตูรับแขกยามเช้าอีกคนด้วยสีหน้าที่ปั้นให้ยิ้มแย้มแบบสดใสรับอรุณสุดๆ(แน่ล่ะ...ปวดตูดจะตายห่า มันเดินจงกรมไปเปิด เขาก็คงไปคว้าตัวมันไว้ไม่ทันหรอก) ต่างจากไอ้คนที่ยืนกอดอกโชว์แผ่นอกล่ำๆและรอยสักเท่ห์ๆอยู่ที่หน้าประตูลิบลับเลยล่ะ(ถ้ายืนท่านี้ตั้งแต่แรกล่ะก็ เสียงทุบเมื่อกี้ก็คงตีนเป็นแน่แท้) ใบหน้าของซีวอนบึ้งตึง แต่กระนั้นก็ยังทอแววง่วงงุนเหมือนจะอารมณ์เสียที่ถูกทำให้ตื่นขึ้นมากลางคัน คนที่สวมเพียงกางเกงยีนส์เยินๆตัวเมื่อวาน(ที่อยู่ในสภาพรูดซิปติดกระดุมไม่เรียบร้อยเท่าไรด้วย)ตวัดสายตาที่ยังแลดูง่วงๆอยู่ขึ้นมามองเขานิด หมอนั่นยกมือขึ้นเสยผมออกจากตาลวกๆก่อนจะยื่นมืออกมาหาเขาที่นั่งอยู่ห่างออกไป "อย่าให้กูเข้าไปหานะลูกแมว" เสียงแหบพร่าของคนที่เขาคาดว่าน่าจะเพิ่งลุกออกมาจากเตียงเมื่อกี้สดๆร้อนๆห้วนสั้นให้ความรู้สึกว่ากำลังอารมณ์ไม่ดีชัดเจน และแน่ล่ะ...เมื่อเพื่อนวอนอารมณ์ไม่เสถียร คงไม่เป็นการดีที่เพื่อนคยูจะขัดใจ ลูกแมวที่เจ้าของมาตามกลับบ้านลุกเดินกลับไปหาเจ้าของอย่างว่าง่าย เขาพึมพำขอโทษเพื่อนข้างห้องที่มารบกวนแล้วจึงยื่นมือออกไปจับมือของคนที่ยืนรออยู่ มือของซีวอนใหญ่ หยาบกร้าน...แต่ก็อุ่นดีชะมัด "คุยกันดีๆนะ" มึงระวังตัวไว้เลยไอ้ปาร์คปากห้อย! กูจะแก้แค้นมึงเหมือนกัน! ซีวอนไม่ได้พูดอะไรอีก คนตัวสูงกระชับมือของเขาให้แน่นขึ้นก่อนจะหมุนตัวจูงเขาเดินกลับห้อง...คยูฮยอนเปล่ากลัวหรอกนะ แต่ไอ้เชี่ยวอนขี้เซาจะตาย มันไม่ชอบถูกปลุกมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ก็แค่ไม่อยากเสี่ยงตอนมันอารมณ์ไม่มั่นคงน่ะ! รอยสักเป็นข้อความตัวอักษรสีดำที่อยู่บริเวณด้านบนของแผ่นหลังกว้างของคนที่เดินนำอยู่ตรงหน้าดึงความสนใจของเขาไปได้เล็กน้อย...เขาคิดว่าเขาไม่เคยเห็นรอยนี้มาก่อนนะ "ไป...เอ่อ...สักมาใหม่หรอ" "ว่าง" มึงไม่ต้องตอบก็ได้นะถ้างั้นล่ะก็! ไอ้เชี่ยวอนตอบคำถามของเขากลับมาส่งๆพลางปิดประตูห้องเสียงดัง เขาโดนจูงตรงกลับเข้าไปในห้องนอนก่อนจะโดนผลักให้ล้มลงไปนอนอยู่ในท่าเดิมเปี๊ยบ...มีแขนของเชวซีวอนพาดอยู่ตรงเอวและมีจมูกของเชวซีวอนซุกอยู่ตรงซอกคอน่ะสิ! คยูฮยอนดิ้นขลุกขลุก แต่ยิ่งดิ้น ไอ้รูมเมทถ่อยที่ชอบทำอะไรตรงข้ามกับความต้องการของเขาอยู่เรื่อยก็ยิ่งกอดดเขาแน่นขึ้นจนแผ่นหลังของเขาไม่สามารถบดเบียดกับแผ่นอกกว้างได้มากไปกว่านี้อีกแล้ว "มึงจะนอนก็นอนสิ กูตื่นแล้ว" "ไม่ได้ มึงต้องนอนจนกว่ากูจะตื่น" "ห๊าาา?!! อย่ามาพูดจาแปลกๆนะสัด!" "ก็ตื่นแล้วไม่เห็นหน้ามึงมันหงุดหงิด ความผิดกูรึไงล่ะ" แล้วมันใช้ความผิดของกูที่ไหนล่ะวะ! ความผิดมึงชัดๆอ่ะสัดวอน! ........................................................................... เป็นเอ็นซีที่มากันแบบงงๆนะ= = ดูมันแหม่งๆไงไม่รู้แฮะ อิหนูรับจ้างชั่วคราวของเราก็โดนเหวี่ยงออกไปง่ายๆแบบนั้นเลยเนอะ เชวซีวอนนี่สุดยอดจริงจังอ่ะ = =b คุณคยูก็ยังแรมต่ำเสมอต้นเสมอปลาย คิดอะไรช้าตัลหลอดด มันก็เลยนะ...โดนเขาเสียบอีกจนได้(ไม่ได้แอ้มน้องทงเฮแล้วล่ะมั้งคยู) ไรเตอร์ไม่รู้ว่าใครฟินตรงไหนนะ แต่สำหรับเรา ตอนวอนยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องปาร์คอ่ะ...ฟินสุด! ตอนหน้า ขอกลับไปหาอีกคู่บ้างค่ะ เปลี่ยนอารมณ์กันมั้งเนอะ^^ เจอกันครั้งหน้าจ้า ใครสอบอยู่โชคดีนะคะ ใครใกล้สอบ(เหมือนไรเตอร์)ก็ตั้งใจอ่านหนังสือน้า ^^
ความคิดเห็น