คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : 12' :แค่รู้ตัว .. แต่ไม่รู้สึก (100%)
คยูฮยอนคิดว่านางเอกในละครหลังข่าวต้องรู้สึกแบบนี้แน่ๆตอนโดนอะไรแบบนี้
รู้สึกงงๆ...อะไรทำนองนั้นอ่านะ
"ถ้ามึงจะมีเรื่อง กูขอกลับบ้านก่อนได้รึเปล่าวะ"
โจวคยูฮยอนไม่ใช่คนขี้ขลาดหรอกนะ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น...มันก็แค่ปลอดภัยไว้ก่อนน่ะ เรื่องที่ไม่ใช่ของเขา เขาไม่วิ่งเข้าไปหาให้เจ็บตัวเปล่าหรอกนะขอบอก ซีวอนเหลือบสายตาข้ามไหล่มามองหน้าเขานิดด้วยแววตาเหี้ยมยังไงพิกลก่อนมันจะหันกลับไปพร้อมกับบีบจับข้อมือของเขาแน่นขึ้น...แบบนี้ถือว่าปฏิเสธใช่รึเปล่าวะ
"กูจะเลี้ยงเค้กป๋า กูบอกแล้วนี่"
เขาก็ซึ้งใจที่รูมเมทกล้ามใหญ่ที่ชอบทำตัวถ่อยไปวันๆของเขาใส่ใจกันขนาดนี้ แต่ว่าก็ว่าเถอะนะ...กูยังอยู่กับมึงอีกนานนะไอ้ห่า! วันหลังก็ได้นี่! คยูฮยอนก็อยากจะเถียงแบบนั้นกลับไปอยู่หรอก แต่บรรยากาศมาคุระหว่างเด็กวิศวะทั้งสองคนก็ทำให้เขาเลือกที่จะหุบปากเงียบและเฝ้ามองสถานการณ์อยู่ที่ด้านหลังเงียบๆโดยมีเสื้อช๊อปตัวใหญ่วางแปะอยู่บนหัวจะปิดตาแหล่มิปิดตาแหล่อยู่รอมร่อ
"คนของมึง? แล้วเด็กทันตะที่มึงเอาเค้าไปแล้วเมื่ออาทิตย์ก่อนไม่ได้เป็นคนของมึงแล้วรึไง"
คำพูดของคิมยองอุนที่เขาคุ้นหน้าแต่ไม่รู้จัก(?)ทำให้ลมหายใจของเขาสะดุดลงไปนิด ดวงตาของเขาเผลอเหลือบไปมองคนที่ถูกกล่าวหาว่าไปเอาเด็กทันตะเมื่ออาทิตย์ก่อนแล้วทิ้งคล้ายอยากจะหาคำตอบให้กับคำถามนั้นด้วยตัวเอง และดวงตาที่เสเบือนกลับมาสบตาด้วยก็ไม่ได้มอบความกระจ่างใดๆให้แก่เขาเลยสักนิด
เขาไม่ชอบให้ตัวเองรู้สึกหน่วงๆแบบนี้เลยจริงๆ
"คนก็พูดไปเรื่อยมึงก็รู้นี่"
"เหอะ! ใครจะว่าคุณเดือนคณะได้ล่ะ คยูฮยอนว่างั้นมั้ยครับ"
ท่าทางประชดประชันเปลี่ยนมาเป็นสุภาพพทันทีที่อีกฝ่ายหันมาเอ่ยถามเขาที่ท่อนท้ายของประโยค คิมยองอุนคนนั้น(ที่เขายังไม่แน่ใจเท่าไรว่าตัวเองเคยไปทำความรู้จักตั้งแต่เมื่อไร)ส่งรอยยิ้มมาให้เขาอย่างเป็นมิตรจนเขาอดที่จะส่งรอยยิ้มเกร็งๆกลับไปให้ไม่ได้พร้อมกับเสียงอือออตอบรับกลับไปพอให้ตัวเองดูเป็นผู้ชายมารยาทดี
"คงงั้น...เอ่อ...ล่ะมั้ง"
ซีวอนตวัดตาขวับมามองหน้าทันทีที่เขาพึมพำคำตอบรับกลับไป ใบหน้าคมเข้มที่เขาไม่เคยเข้าใจจริงๆว่าพระเจ้าปั้นมาให้มันได้ยังไงทั้งๆที่แม่งไม่เคยแหย่หัวแม่ตีนเข้าไปในโบสถ์เลยสักครั้งขมวดขึงขึ้นมาอย่างไม่พอใจ เรียวปากหยักเม้มเข้าหากันนิดๆด้วยท่าทางเหมือนจะขัดเคืองที่เขาเอ่ยปากพูดก่อนที่เจ้าตัวจะอนุญาต
"ห่าเหอะ!"
หมอนั่นสบถออกมาใส่หน้าเขาเบาๆพลางดึงมวนบุหรี่ที่คาบค้างอยู่ที่เรียวปากไม่ยอมจุดเสียทีเขวี้ยงทิ้งลงพื้นด้วยท่าทางพาลๆก่อนหมอนั่นจะเอี้ยวตัวมาดึงเขาออกมาจากด้านหลัง จัดการกดฝ่ามือทั้งสองข้างแนบเนื้อผ้าเข้ามาปิดหูของเขาพร้อมกับดึงใบหน้าของเขาเข้าไปฝังอยู่แนบอกเร็วๆจนเขาเซถลาเข้าไปชนมันทั้งตัว
เหี้ยมึง! ทำอะไรไม่เคยเตี๊ยมกับกูก่อนอ่ะ!
"ไอ้เชี่ยวอน! ปล่อยกูนะ!"
"อยู่นิ่งๆแล้วหยุดโวยวายสักที"
ท่านโจวเลป่ากลัวรูมเมททำเสียงเหี้ยมใส่หรอกนะจะบอกให้!
ลูกแมวขยับตัวขยุกขยิกนิดเหมือนอยากจะบอกไอ้คนนิสัยถ่อยสถุลชอบทำตัวเหี้ยใส่อยู่เรื่อยว่าเขาไม่ได้เต็มใจฟังคำสั่งเท่าไรหรอกนะก่อนจะยืนนิ่งให้เจ้าของ(?)ปิดหูอยู่อย่างนั้นโดยไม่ร้องโวยวายงอแง(?)อีกต่อไป เขารู้สึกได้ว่าซีวอนกำลังพูดอะไรบางอย่างกับผู้ชายคนนั้น หากแต่เขาก็ได้ยินไม่ชัดนักว่าพูดว่าอะไร แถมยังมองอะไรไม่เห็นนอกจากเสื้อกล้ามสีดำพอดีตัวที่อีกฝ่ายสวมอยู่กับเสื้อช๊อปที่วางคลุมอยู่บนหัวอีกต่างหาก
แต่อยู่แบบนี้ก็อุ่นดี...เขาชอบ
เปล่าพิสวาสมันหรืออะไรหรอกนะ! แค่อากาศมันเย็นเกินไปต่างหากล่ะ!
คยูฮยอนแนบหน้าผากเข้ากับแผ่นอกกว้างอย่างยอมแพ้พลางสบถพึมพำอยู่กับตัวเองคนเดียว...แม่งไม่เคยจะทำอะไรให้เข้าใจง่ายอ่ะ! เขาได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากด้านหลัง ครั้นจะหันไปมองว่าเกิดอะไรขึ้น ไอ้คนที่ชอบบังคับเขาอยู่เรื่อยก็ใช้สองมือบังคับให้ใบหน้าของเขาอยู่นิ่งๆ จะเงยหน้าขึ้นไปใช้สายตาด่า(?)ก็ทำไม่ได้อีกนั่นล่ะ สุดท้ายเลยได้แต่ยืนอยู่เฉยๆเหมือนเดิม ไม่นาน มือใหญ่ที่ปิดแนบอยู่กับใบหูของเขาก็ผละออกมา
"เหตุผลน่ะหรอ? ไม่อะไรหรอกว่ะ เห็นมึงเป็นแบบนี้แล้วจี้ดี อีกอย่าง คยูฮยอนก็น่ารักดีไม่ใช่รึไง... ผมไปล่ะ โชคดีนะครับคยูฮยอน"
"อ่า...อุ๊บส์! เชี่ยวอน!"
เมื่อรู้สึกเหมือนโดนพูดด้วย เขาก็ตั้งท่าจะหันกลับไปสบตากับคิมยองอุนคนนั้น แต่ยังไม่ทันที่จะหันไปสบตาแบบครบองศาดี ไอ้รูมเมทตัวร้ายกลับใช้สองแขนตวัดกอดลำคอของเขาเอาไว้และดึงใบหน้าของเขากลับลงไปฝังอยู่แนบอกอีกรอบ
"ป๋าอย่าไปคุยกับมัน กูไม่อนุญาต ห้ามมองมันอยู่ในสายตาด้วยเหมือนกัน"
ห๊าาา?!! มึงนี่ชักจะเป็นเอามากแล้วนะเชี่ยวอน!
"ไปให้พ้นหน้ากูสักทีคิมยองอุน"
เขาได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วๆดังตามถ้อยคำนั้นมาก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเดินห่างออกไป คยูฮยอนดิ้นขยุกขยิก พยายามดันตัวเองออกมาให้เป็นอิสระจากไอ้คนตัวใหญ่แรงเยอะที่ชอบบังคับขืนใจ(?)เขาอยู่เรื่อย
"ปล่อยกูนะ!"
รูมเมทตัวใหญ่ยักษ์นิสัยถ่อยสถุลของเขาดันไหล่ของเขาออกห่างตามคำขอ แต่กระนั้นก็ยังล๊อคตัวของเขาเอาไว้ไม่ให้ถอยห่างออกไปมากเกินกว่าจะเอื้อมถึงด้วยการใช้สองมือยึดจับไหล่ของเขาเอาไว้ ไอ้เชี่ยวอนเหยียดยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มวอนตีนเป็นที่สุด
"เสน่ห์แรงนะป๋า"
"มึงว่าไงนะ?!"
"นี่ป๋าไปทำอิท่าไหน ไอ้เหี้ยนั่นถึงจะมาเป็นเด็กป๋าอีกคนล่ะ"
"กูจะไปรู้ได้ไง เขาเพื่อนมึงไม่ใช่เรอะ?!"
"ป๋าเคยเข้าใจอะไรบ้างรึเปล่าเนี่ย นี่กูจริงจังอยู่นะป๋ารู้มั้ย"
"เข้าใจเรื่องอะไร มึงก็เอาแต่บังคับกูตลอดอ่ะ!"
ซีวอนรู้สึกเหมือนตัวเองถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ...และที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้น เขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังทำหน้าเหนื่อยๆอยู่ด้วยเหมือนกัน อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยละกันนะ...คุยกับลูกแมวหัวช้าเป็นที่หนึ่งน่ะเหนื่อยน้อยเสียที่ไหนกันล่ะ
บังคับหรอ?
ถ้าอดทนขนาดนี้แล้วยังเรียกว่าบังคับล่ะก็นะ...
เขาคงเป็นคนมักน้อยที่พอใจกับอะไรนิดๆหน่อยๆพอดู
แต่ความจริงคือเชวซีวอนไม่ใช่คนมักน้อย...ไม่เคยใช่มาตลอดอยู่แล้ว สิ่งที่เขาอยากได้...ให้ตายยังไงก็ต้องกลายมาเป็นของเขาทั้งหมด มันเป็นแบบนั้นมาตลอดต่างหากล่ะ...เชวซีวอนเป็นคนแบบนั้นมาตลอดอยู่แล้ว
คนที่ไม่เคยรู้อะไรเลยคือโจวคยูฮยอนต่างหาก
"มึงเคยเข้าใจอะไรบ้างมั้ยล่ะคยูฮยอน"
"ห่ะ?"
"มึงก็ไม่เคยคิดจะเข้าใจอะไรกูสักอย่างนั่นล่ะ"
สีหน้าของโจวคยูฮยอนที่บนหัวยังมีเสื้อช๊อปของเขาวางคลุมอยู่ตอนนี้ดูทั้งน่าขันปะปนไปกับคำว่าน่าเอ็นดู...ก็เล่นเบิ่งตาโต ทำสีหน้าสีตาเหมือนกำลังพูดว่านี่กูผิดหรอแบบนั้น จะไม่ให้เขาห้ามตัวเองไม่ให้ทำตัวใจร้ายอย่างที่ชอบทำได้ยังไง ซีวอนเลื่อนมือขึ้นมาจับเข้าที่สาบเสื้อช๊อปที่คลุมอยู่บนศีรษะของคนตัวบางตรงหน้าพลางลดใบหน้าของตัวเองเข้าไปใต้เงามืดที่เสื้อช๊อปสีเข้มของเขาบดบังใบหน้ขาวของคนที่เขาชอบมากเหลือเกินเอาไว้อยู่ เรียวปากหยักขยับเหยียดยิ้มออกมาให้กับลูกแมวตัวขาวของเขาภายใต้เงามืดก่อนจะกดริมฝีปากลงไปเบาๆที่ริมฝีปากแดงจัดคู่นั้นอย่างอ่อนหวาน
แต่ก็นั่นล่ะนะ...
โจวคยูฮยอนก็ทำให้เขาอยากทำตัวอ่อนหวานได้เท่านั้นอยู่ดี
โจวคยูฮยอนก็ทำให้เขาอยากทำตัวอ่อนโยนได้เท่านั้นอยู่ดี
ร้ายกาจมากจริงๆนั่นล่ะ
"นี่กูหึงอยู่ มึงรู้ตัวมั้ยโจวคยูฮยอน"
"ห๊าา?!"
"พี่คยูฮยอน?!!!"
ชิบ-หาย!
คยูฮยอนแน่ใจว่าตัวเองเผลอหลุดคำนั้นออกมาแน่ๆเมื่อเสียงของใครบางคนเอ่ยเรียกชื่อของเขา โอ้ แน่ล่ะ...พี่คยูฮยอนจำแม่นเชียวว่าเสียงใสๆแบบนี้น่ะเป็นของใคร เขาผลักไอ้รูมเมทตัวใหญ่ยักษ์ให้ถอยห่างก่อนจะรีบมุดออกมาจากใต้เสื้อช๊อปและหันไปยิ้มหวานให้น้องทงเฮด้วยท่าทางเหมือนไม่ได้มีอะไรบัดสีเกิดขึ้นเมื่อครู่ และก็...โอ้ คุณพระ! น้องทงเฮดันเดินจับมือคุณฮยอกแจออกมาจากร้านเค้กอีกต่างหาก
"ทำอะไรกันอ่ะ!"
น้องทงเฮดูสนุกกับความทุกข์ทรมานของเขา(?)เป็นบ้า คนน่ารักกลั้นหัวเราะจนไหล่สั่นแก้มแดงไปหมด แถมยังมองเขาด้วยสายตาล้อเลียนแบบไม่มีปิดบังอีกต่างหาก...มันน่าจับปล้ำให้หายซ่าจริงๆ!
"คือว่า...เอ่อ...น้องทงเฮครับ"
"พี่คยูฮยอนมีแฟนแล้วก็ไม่บอกทงเฮ ปิดบังทงเฮแบบนี้ได้ไงอ้ะ!"
ท่อนท้ายของประโยค ทงเฮตวัดเสียงขึ้นสูงนิดเหมือนจะตัดพ้อต่อว่าที่เขาออกเรือน(?)ไปโดยไม่แจ้งข่าว หากแต่สีหน้าท่าทางล้อเลียนชัดเจนเหมือนจะแกล้งบ่นออกมาแบบนั้น คยูฮยอนบรรยายไม่ถูกเลยล่ะว่าตอนนี้ตัวเองกำลังทำสีหน้าแบบไหนอยู่ แต่ไอ้เชี่ยวอนน่ะ...ทำหน้าทำตาวอนตีนมากอ่ะ!
"ได้กันนานแล้วเพิ่งเป็นแฟนกันรึไง"
ถ้าคุณฮยอกแจคนสวยจะพูดจาหมาไม่แดกแบบนี้ล่ะก็นะ..
มาให้เขาปล้ำสักสองรอบเลยดีกว่าป้ะ?!
น้องทงเฮทำตาโตให้กับคำพูดของคุณฮยอกแจก่อนเจ้าตัวจะหัวเราะคิกคักออกมาด้วยท่าทางน่ารัก เอามือข้างที่ว่างยกขึ้นมาปิดแก้มแกล้งทำเป็นเขินอาย แหม...น่ารักเชียวล่ะ ถ้าไอ้เชี่ยวอนไม่วาดแขนโอบบ่าของเขาเอาไว้เมื่อกี้ล่ะก็นะ เขาคงเพลิดเพลินไปกับความน่ารักนั่นอีกนานเชียวล่ะ
"เรื่องแบบนี้ต้องใช้เวลา เดี๋ยวเขาจะคิดว่ากูหวังฟันอย่างเดียว"
สีหน้าตอนนี้ของลูกแมวฮามากพูดตามตรง...สุดๆไปเลยล่ะ ทำตาโตช๊อคสุดขีดแบบนั้นน่ะ น่าฟัดชะมัดเลยจริงๆ! เขารั้งไหล่ผอมๆของคนที่ยืนอยู่ข้างกายเข้ามาชิดตัวมากขึ้น ซีวอนกระตุกยิ้มให้เจ้าเพื่อนสนิทตัวเล็กของเขาที่ทำสีหน้าสีตาล้อเลียนกันสุดๆกลับมาให้กับคำตอบของเขาพลางพยักเพยิดใหเอีกฝ่ายพาเจ้าเด็กเตี้ยล่ำกล้ามใหญ่ที่ชอบแอ๊บแบ๊วใส่ลูกแมวของเขาอยู่เรื่อยนั่นให้ไปพ้นหูพ้นตาเขาเสียที ฮยอกแจย่นจมูกใส่เขาทันทีที่เข้าใจ แต่ก็นั่นล่ะ...ใครจะไปสนมันล่ะ
"เหอะ! มีแต่คนได้เมียแล้วทิ้งกู อย่าให้กูมีเมียบ้างละกัน"
มึงจะโดนเด็กล้ำจับทำเมียน่ะสิไม่ว่า!
ซีวอนเก็บถ้อยคำของฮยอกแจมาค่อนคอดในใจพลางเฝ้ามองอีกฝ่ายจูงมือเจ้าเด็กกล้ามใหญ่เดินจากไป คยูฮยอนขยับตัวขยุกขยิกอยู่ในวงแขนของเขาพ้อมกับสบถพึมพำกับตัวเองไปตามประสาคนขี้โวยวายก่อนหมอนั่นจะตวัดตาขวับขึ้นมามองหน้าเขาตาขวาง...ก็ดูเหมือนจะยังไม่รู้ตัวอีกนั่นล่ะว่าอยู่ใกล้เขามากขนาดไหน
"ทำไมป๋า โกรธที่กูแสดงความเป็นเจ้าของรึไง"
"เออ! น้องทงเฮเข้าใจกูผิดเลยเห็นมั้ยสัด!"
"ผิดตรงไหนกัน...โอ๊ะ! ลืมไป กูเป็นแค่อิหนูที่โดนป๋าออนท๊อปแล้วจะทิ้งเมื่อไรก็ได้นี่เนอะ...เฮ้ออออ! กูนี่น่าสงสารจริงๆ"
เขาแสร้งทำเป็นถอนหายใจออกมาเสียงดังพร้อมกับส่ายหน้าไปมาเหมือนสงสารชะตากรรมของตัวเองเสียเต็มประดา แต่ก็นั่นล่ะนะ...เขาก็สงสารตัวเองอยู่จริงๆนั่นล่ะ ก็ลูกแมวเล่นไม่เคยเข้าใจอะไรเลยแบบนี้ จะให้เขาทำยังไงดีกันนะ คยูฮยอนอ้าปากค้าง โต้ตอบอะไรออกมาไม่ทันไปชั่วขณะ กระทั้งเขาใช้อีกมือเอื้อมไปบีบจมูกนั่นล่ะถึงได้มีเสียงโวยวายออกมาได้
"อื้อออ!"
"จะกินมั้ยเค้กน่ะ"
"กินเด่ะ!"
แมวเหมียวปัดมือของเขาออกจากใบหน้าของตนพร้อมกับหันขวับมาทำหน้ามุ่ยตุ้ยใส่เขาเสียหนึ่งที(?)เป็นการประกาศความขุ่นเคืองจนเขาอดหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดูไม่ได้ ซีวอนตั้งท่าจะพาอีกฝ่ายเดินเข้าไปในร้าน แต่มือเรียวที่ยกขึ้นมาใช้ปลายนิ้วลูบแรงๆที่สันแก้มของเขาก็ทำให้เขาชะงักการก้าวเท้าไป เขาเหลือบสายตามองคนข้างกายเพื่อตั้งคำถามว่าคิดจะทำอะไร
"หัดดูสารรูปตัวเองซะมั้ง ชอบทำอะไรให้กูขายขี้หน้าอยู่เรื่อย"
เจ้าลูกแมวตวัดเสียงห้วนใส่หน้าเขาพลางยกปลายนิ้วเมื่อครู่ขึ้นมาตรงหน้าเขา(จะกระแทกเข้ามาจิ้มตาอยู่แล้ว)เพื่อให้เขาดูว่ามันมีเขม่าน้ำมันเปื้อนอยู่บนใบหน้าของเขาก่อนเจ้าตัววจะเช็ดปลายนิ้วเข้ากับเสื้อกล้ามของเขาด้วยท่าทางรังเกียจที่เว่อร์เกินไปนิด(แต่ดูดีๆแล้วก็น่ารักดีเป็นบ้า)
"ไปกันได้แล้ว"
หัวใจของซีวอนกระตุก
แน่ล่ะ...ความรักของเขาอยู่ใกล้ขนาดนี้ต้องกระตุกแน่อยู่แล้ว
อะไรทำให้โจวคยูฮยอนเป็นอาชญากรที่ร้ายกาจได้ขนาดนี้นะ!
.................................................................
คนอย่างโจวคยูฮยอนไม่เคยแก้ตัวหรอกนะ
จริงจริ๊งงงงง!
"เอ่อ...น้องทงเฮมานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียวครับ"
คนตัวเล็กที่มานั่งหลบวาดรูปอยู่ตามสุมทุมพุ่มไม้ข้างตึกคณะละสายตาออกมาจากกระดานรองวาดรูปที่วางอยู่บนหน้าตักและช้อนสายตาขึ้นมามองหน้าเขา ก่อนเจ้าตัวจะแจกรอยยิ้มหวานตามมาอย่างที่เขาคาดการณ์เอาไว้แล้ว ทงเฮวางดินสอสองอีในมือของตนลงพลางขยับตัวเล็กน้อยเพื่อเปิดพื้นที่ให้เขาได้ทรุดตัวนั่งลงเคียงข้าง
"ทงเฮอยากวาดรูปเงียบๆน่ะครับ พี่ชางมินไม่อยู่หรอครับ วันนี้ทงเฮยังไม่เห็นพี่ชางมินเลย"
"วันนี้มันกลับบ้านน่ะครับ"
คยูฮยอนอ้อมแอ้มตอบกลับไปพลางขยับตัวขยุกขยิกไปมาเล็กน้อยเพื่อหาท่านั่งที่สบายตัวมากที่สุด ต่างจากน้องทงเฮคนน่ารักที่ดูเหมือนจะไม่เมื่อยอะไรมากมายเลยสักนิดทั้งๆที่ดูจากภาพวาดแล้วน่าจะมานั่งหลบอยู่ตรงนี้หลายมาชั่วโมงกว่าเข้าไปแล้ว คนตัวเล็กพึมพำอะไรบางอย่างกับตัวเองเบาๆก่อนจะก้มหน้ากลับลงไปจับดินสอและขยับมือวาดภาพของตัวเองต่อไป
"พี่คยูฮยอนเป็นแฟนกับเพื่อนของพี่ฮยอกแจคนนั้นจริงดิ่?"
น้องทงเฮคนน่ารักไม่คิดจะถนอมน้ำใจพี่คยูอย่างการพูดอ้อมๆหน่อยเลยหรอครับ!
"มะ...ไม่ใช่สักหน่อย น้องทงเฮเข้าใจผิดแล้ว เราเป็นรูมเมทกันเฉยๆ"
"เข้าใจผิดที่ไหนกัน มีเสื้อช๊อปของเค้าคลุมอยู่บนหัวแบบนั้นอ่ะ พี่คยูฮยอนอย่ามาแอ๊บเมะกับทงเฮดีกว่า"
แอ๊บเมะเรอะ?! ถ้าน้องทงเฮคนน่ารักจะดูถูกกันขนาดนี้ล่ะก็นะ..!
"อ่าา...ครับ?"
"พี่คยูฮยอนคิดจะปิดบังทงเฮหรอ คิดว่าทงเฮไม่รู้รึไง เพื่อนทงเฮเรียนอยู่วิศวะกันทั้งนั้น เรื่องเล่าแบบนั้นทงเฮรู้หมดนั่นล่ะ เรื่องที่เสื้อช๊อปใช้แสดงความเป็นเจ้าของน่ะ เพื่อนก็เล่าให้ทงเฮฟังเหมือนกัน"
น้องทงเฮหันมามองค้อนใส่เขานิดเหมือนจะบอกว่านี่มองทงเฮเป็นคนอื่นคนไกลรึไงถึงต้องโกหกกันด้วยก่อนเจ้าตัวจะหันกลับไปสนใจภาพวาดของตัวเองเหมือนเดิมโดยมีรอยยิ้มล้อๆแต้มอยู่บนเรียวปาก คนน่ารักหลุดเสียงหัวเราะคิกคักออกมา
"น้องซองมินน้องรหัสของทงเฮต้องเสียใจมากแน่ๆ เจ้าเด็กนั่นชอบพี่คยูฮยอนมากๆเลย ชอบแอบมาถามเรื่องของพี่คยูฮยอนกับทงเฮอยู่เรื่อยเลย"
เดี๋ยวๆๆนะ! เขาชักตามไม่ทันแล้วล่ะ
(ถึงแม้จะจับได้ลางๆว่ามีคนแอบชอบเขาก็เหอะ นี่ไอ้ห่าวอนนอกจากจะทำให้เขาอกหักจากน้องทงเฮแล้วยังทำให้เขาอกหักจากเด็กที่แอบชอบด้วยอีกหรอวะ?!)
"คือ...พี่ไม่เข้าใจที่น้องทงเฮพูดน่ะครับ"
สีหน้าของเขาตอนนี้ต้องดูโง่มากแน่ๆน้องทงเฮถึงได้หันมาทำหน้าเหนื่อยๆใส่เขาแบบนี้ คนตัวเล็กย่นคิ้วใส่เขานิดๆด้วยท่าทางน่ารักเหมือนจะบ่นว่านี่เขาไม่รู้อะไรเลยรึไง(แต่ก็สุภาพเกินกว่าจะพ่นประโยคนั้นออกมาใส่หน้าเขาจริงๆ)
"เสื้อช๊อปของเด็กวิศวะคลุมอยู่บนหัวใตร คนคนนั้นก็เป็นคนของเจ้าของเสื้อไง พี่คยูฮยอนไม่รู้ได้ไงเนี่ย!"
ห๊าาา?! นี่มึง...เชี่ยวอน!
มึงจงใจวางแผนให้น้องทงเฮเข้าใจกูผิดใช่มั้ยสัดดดด!!!
.......................................................................
มีคนเดาถูกเยอะแยะเลยว่าคนที่เรียกเป็นน้องทงเฮ...ก็ทั้งเรื่องมีคนเคารพแกอยู่คนเดียวอ่ะคยู= = ส่วนเรื่องของเสื้อช๊อป ไรเตอร์ก็สามารถปั้นเรื่องปั้นราวขึ้นมาเองได้อ่านะ บอกใบ้ให้นิดนึง มีคนโดนเสื้อช๊อปคลุมหัวก่อนคยูไปแล้วคนหนึ่งนะคะถ้าใครจำได้ แต่เป้นใคร และเปนเสื้อของใคร ไรเตอร์ไม่บอก ไปย้อนหาเอาเอง:P ตอนนี้ก็หายไปนาน กลับมาอีกทีก็ได้มาหนึ่งจุ๊บและโมเม้นตืสวิงกิ้ง(?)อีกเล็กน้อย อืมมม...ถือว่าชดเชยกันไปละกันนะคะ
ว่าแล้วว่าต้องมีคนทวงหนูคยูกับซีวึนฮยองง ไรเตอร์ยังใช้บอร์ดใหม่ไม่ค่อยคล่องเลยจ้าา
รอไรเตอร์เก็บแต้มให้ครบก่อนน้าาา (ซึ่งคงอีกสักพักใหย่ๆเลยแหละ)
ตอนหน้ายังคงเปนวอนคยูค่ะ
(แม้แต่น้องทงเฮคนน่ารักยังเอืมระอาแกอ่ะคยู พิจารณาตัวเองด่วนนะจ้ะที่รัก)
เจอกันจ้าา บ้านใครน้ำยังไม่ลดก็สู้ๆนะคะ
บ้านไรเตอร์ก็ยังอยู่ไม่ได้เหมือนกันT^T
ความคิดเห็น