คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : [SF] 4Romance ฝัน หวาน อาย จูบ, .. อาย - You Belong With Me
ถ้าจะถามโจวคยูฮยอนว่าคิดยังไงกับคู่หมั้นที่ชื่อเชวซีวอน(ซึ่งที่บ้านไปหามาจากที่ไหนก็ไม่รู้)
ในสายตาของเด็กแปดขวบ...แม่งเหี้ยมากอ่ะ! แล้วทำไมเขาจะต้องหมั้นกับผู้ชายด้วยล่ะ!
พอสิบสอง...อืมม...มันก็ดีนะ เชวซีวอนก็ไม่เลว เล่นเกมส์อ่อนเป็นบ้า เขาล่ะชนะทุกที
พอสิบห้า...เฮ้อออ...เชวซีวอนเทคแคร์เก่งแบบนี้อยู่แล้วหรือว่าเขาเพิ่งรู้สึกวะ ชักจะน่า'รัก'เกินไปแล้วนะ!
แต่พออายุได้สักสิบแปดย่างเข้าสิบเก้า มันก็ชิบหายเอาตอนนั้นล่ะ...
เชวซีวอนทำให้เขาชอบหัวปักหัวปำเหมือนโดนน้ำมันพรายเลยล่ะ!
ชีวิตเฟรชชี่ก็ไม่ได้แย่ แต่สำหรับเขา...สิ่งเดียวที่ทำให้ชีวิตเฟรชชี่โคตรแย่และไม่น่าจดจำแบบชิบหายคือรุ่นพี่...โอ้ แน่ล่ะ ทางบ้านไม่ได้สอนให้คุณคนเล็กโจวคยูฮยอนเป็นคนไร้สัมมาคารวะไม่เคารพผู้หลักผู้ใหญ่หรอกนะ แต่บางครั้งผู้ใหญ่ก็ทำตัวเหี้ยเกินไปจนมันไม่น่าเคารพนี่นา เขาไม่ได้ถูกสอนใให้เคารพเหี้ยหรอกนะจะบอกให้!(ไม่ได้หยาบคายนะ แต่เป็นคนตรงๆน่ะ)
"นี่พี่จะบ้ารึไง!...ผมไม่ทำอ่ะ!"
"บ๊ะ! ไอ้เด็กนี่วอนตายซะแล้ว! แบบนี้มันต้องให้เจ๊ฮีฮีจัดการอีกคน!"
คยูฮยอนก็ไม่รู้หรอกว่าเจ๊ฮีฮีเป็นใครใหญ่มาจากไหนอยู่ปีอะไร แต่ใบหน้าที่ไม่มีตารางนิ้วไหนว่างให้เปื้อนนมข้น เม็ดแมงลัก หรือน้ำแดงอีกต่อไปแล้วก็ไม่ได้ลดความบึ้งตึงลงเลยสักนิด แถมยังเตรียมพร้อมรับมือกับเจ๊ฮีฮีที่ว่าอย่างเต็มที่ด้วยการทำให้มันบึ้งยิ่งๆขึ้นไปอีกเพื่อให้ทุกคนประจักษ์ได้ชัดตากว่านี้ว่าโจวคยูฮยอนคนนี้จะไม่เอาหัวจุ่มลงไปในโคลนหรืออะไรก็ตามแต่ที่อยู่ในหม้อตรงหน้าเป็นอันขาด เพื่อนร่วมชั้นปีที่มีสภาพสะบักสะบอมยิ่งกว่ากลับมาจากออกรบไม่แพ้เขาพากันมองหน้ากันเลิกลั่กก่อนจะพากันพร้อมใจถอยมายืนหลบอยู่ด้านหลังของเขา...ถึงจะไม่มีทัพหน้า แต่อย่างน้อยเขาก็ยังมีกองหนุนล่ะวะ!
"แดดก็ร้อน เปื้อนก็เปื้อน อย่าให้ฉันต้องออกมาจากร่มบ่อยๆจะได้มั้ย! มันร้อนนะยะ!...ไหนๆ ไอ้เด็กคนไหนมันเรื่องมากอีก!"
เสียงคนที่เขาคิดว่าเป็นเจ๊ฮีฮีดังแหลมมาแต่ไกล ก่อนผู้ชายในวิกผมสีทองยาว(ที่เขาคิดว่าน่าจะเป็นรุ่นพี่ที่ประจำอยู่ในฐานถัดไปนี่แหละ)จะย่ำเดินโครมๆเข้ามา และก็แน่ล่ะ...สภาพของเจ๊ฮีฮีที่ว่าน่ะสวยงามยังกับออกมาจากหนังสือแฟชั่นต่างกับพวกเขายิ่งกว่าฟ้ากับส้นตีนเลยล่ะ รุ่นพี่หน้าสวยในชุดประหลาดตา(แถมยังสะท้อนแสงอีก)และวิกผมน่าตกใจเท้าเอวจิกตามองเขาด้วยท่าทางเหยียดหยามกันสุดๆจนคนถูกมองได้แต่เก็บเอาไปปรี๊ดในใจอยู่คนเดียวเงียบๆ(ต้องดูสถานการณ์ก่อน ปรี๊ดออกไปตอนนี้อาจเสียเปรียบได้)
"เป็นลูกแมวตัวกะเปี๊ยกคิดว่าซ่าได้แล้วรึไง"
นี่กูสูงกว่าเจ๊อีกนะ! ตัวกะเปี๊ยกที่ไหนกันล่ะ!!
"นี่...!"
"อ้ะๆ...คิดก่อนพูดนะจ้ะลูกแมว พูดอะไรออกมา ฉันก็จะให้เธอกลับอย่างนั้นนะ"
เจ๊ฮีฮี(สรุปว่าเจ๊แกชื่ออะไรกันแน่เนี่ย!)ส่ายนิ้วชี้ไปมาตรงหน้าเขาพร้อมด้วยรอยยิ้มร้ายๆที่ดูเหมือนนางอิจฉาในละครหลังข่าวเป็นบ้า คนที่กำลังจะพ่นคำพูดไม่คิดออกไปหุบปากฉับลงมาทันทีที่สิ้นคำเตือน ลูกแมวจ้องหน้าคนหน้าสวยตรงหน้าเขม็ง แต่ก่อนที่จะทันได้พูดอะไรออกไปใหม่ ใครบางคนก็ก้าวเข้ามาอยู่ในกรอบสายตาและเดินตรงเข้าไปเกาะหมับเข้าที่แขนของยัยรุ่นพี่นางร้ายด้วยท่าทางสนิทสนมกันสุดๆทันทีโดยไม่แม้แต่จะชายหางตาแลมาทางเขาเลยสักนิด
แบบนั้นน่ะโกรธมากเลยนะขอบอก!
"อ้าวน้องซีวอน! วิศวะไม่มีซ้อมหลีดหรอไงถึงได้เดินข้ามมาตึกอักษรได้เนี่ย"
สาบานได้ว่าโจวคยูฮยอนไม่ได้หึง...ไม่ได้หึงเลยสักนิดจริงๆ! เขากำมือแน่น จ้องมองรอยยิ้มของคู่หมั้นหนุ่มของตัวเองที่มีให้กับคนอื่นเขม็งราวกับอยากจะขโมยมันกลับมาให้เป็นของตนเพียงคนเดียว เชวซีวอน(ที่เขาไม่ได้คุยไม่ได้เจอมาพักใหญ่เพราะต้องเตรียมเอนท์กันทั้งคู่)ส่งรอยยิ้มหวานไปประจบรุ่นพี่หน้าสวยคนนั้นกว้างขึ้นจนปรากฏลักยิ้มบุ๋มลึกลงที่สองข้างแก้มอย่างน่าเอ็นดู
"พักเที่ยงน่ะครับ กำลังหาคนไปทานข้าวเที่ยงด้วย พี่ฮีชอลไปทานเป็นเพื่อนกันนะ"
"อยากให้เลี้ยงก็บอกกันมาตรงๆเหอะเจ้าเด็กปากหวาน"
"สวยแล้วยังรู้ทันอีก...เกลียดจริงๆเลย"
ซีวอนยิ้มเผล่ไปให้คนรู้ทันได้อย่างน่าเอ็นดูเป็นที่สุดจนตัวเองโดนเจ๊คนสวย(ที่ท่าทางจะบ้ายออยู่ในระดับหนึ่ง)มะเหงกเข้าให้ที่หัวไปเสียหนึ่งที พี่ฮีชอล(รู้ชื่อสักที แต่ว่านะ...แล้วคู่หมั้นของเขาไปรู้ชื่อเจ๊แกมาจากไหนวะ?!!)หัวเราะออกมาด้วยท่าทางเหมือนคนแก่ที่โดนลูกหลานเอาใจ(?)ก่อนจะหันมาเชิดหน้าจิกตาใส่เขาอีกรอบ...เอ้อออ!!...กูมันไม่หล่อนี่! อย่าให้กูหล่อแบบนั้นบ้างละกัน!!!
"ถือว่าโชคดีนะจ้ะน้องลูกแมว วันหลังก็ไปขอบคุณซีวอนของฉันด้วยนะ...ไปกันเถอะน้องซีวอน ตรงนี้ร้อนมากอ่ะ"
ของเจ๊งั้นเรอะ?!
ของมึงงั้นเรอะ?!!
เชวซีวอนน่ะของกูตั้งแต่แปดขวบแล้วเฟ้ย!!
........................................................................
"ถ้าหึงแล้วทำไมไม่บอกเขาไปล่ะ"
"บอกแล้วไงว่าไม่ได้หึง!"
คนไม่ได้หึวตวัดเสียงใส่เพื่อนที่นั่งตัดกระดาษอยู่ที่อีกด้านของบอร์ดเสียงดังลั่นจนเรียกสายตาจากเพื่อร่วมชั้นปีที่นั่งทำงานอยู่ด้วยกันที่โถงด้านล่างตึกคณะได้อีกกว่าค่อน รยออุค(ไม่อยากจะเล่าว่ารู้จักกันตั้งแต่เมื่อไร แต่เอาเป็นว่ารู้จักกันก่อนที่จะมีเชวซีวอนโผล่เข้ามาก็แล้วกัน)เบ้หน้านิดที่เขาเสียงดังใส่ก่อนยัยคนเสียงหวานจะปาเศษกระดาษข้ามบอร์ดมาใส่เขาเป็นการลงโทษ
"ก็ไม่เห็นจะต้องเสียงดังก็ได้นี่! ไม่ได้หึงก็ไม่ได้หึงสิ!"
ตัวเองก็เสียงดังเหมือนกันนั่นล่ะ ทำมาเป็นพูด อิโธ่!
คยูฮยอนเก็บเอามาบ่นในใจ(บ่นออกไปดังๆเดี๋ยวก็ได้โดนอีก...เบื่อออออ!)พลางก้มหน้าก้มตาตัดกระดาษสำหรับตกแต่งบอร์ดในส่วนของตนต่อไป...ก็แล้วทำไมจะต้องหึงล่ะ มันก็แค่...เชวซีวอนเป็นของเขานี่! จะให้คนอื่นเป็นเจ้าเข้าเจ้าของร่วมกับเขาได้ยังไงกัน!...ไม่ได้เรื่องเลย!!
"แล้วซีวอนรู้รึเปล่าว่า...เอ่อ...นายชอบเขาน่ะ"
รยออุคลดเสียงลงในท่อนท้ายเล็กน้อยเพื่อไม่ให้คนอื่นได้ยินเรื่องที่พวกเขากำลังพูดกันอยู่ และถ้าเป็นไปได้...ทำให้เขาไม่ได้ยินไปอีกคนก็คงจะดีเหมือนกัน คยูฮยอนมุ่ยหน้า ตัดกระดาษของตัวเองฉับเดียวเล่นเอาขาดแควกทั้งแผ่น(มันก็ขาดเหมือนกันป้ะล่ะ! อย่าเรื่องมากจะได้มั้ย!)...ก็ไม่อะไรยังไงหรอก ได้ยินแล้วมันหงุดหงิดนี่!
"จะไปรู้ได้ไง คนงี่เง่าซื่อบื้อสนใจทุกคนยกเว้นฉันจะไปรู้เรื่องอะไร!"
"นายก็ไปบอกเขาสิ ง่ายออกจะตายไป"
โห้ยยยย!....ง่ายห่าอะไรล่ะ!
สำหรับคนอย่างโจวคยูฮยอนมันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ
"ไม่เอาหรอก"
"ทำไมอ่ะ ส่งข้อความไปบอกก็ได้ ซีวอนเค้าจะได้เลิกทำตัวแบบนี้ไง"
ก็...
"ฉันอายนี่!"
..............................................................
"ซีวอน!...ซีวอนอ่า!!"
"รยออุคหยุดนะ!"
คยูฮยอนอาศัยความยาวของช่วงแขนที่มีมากกว่าอยู่หลายคืบตะครุบหมับเข้าที่ปากของยัยเพื่อนปากมาก(แถมยังเตี้ยอีก)ก่อนจะออกแรงล๊อคคอ ลากเข้าพง(?)ด้วยสุดแรงที่มี(ถึงจะผอมแต่ใครๆก็บอกว่าคยูฮยอนแรงเยอะนะ!) แต่มันก็ยังช้ากว่าคู่หมั้นของเขาที่หันขวับมาทันทีที่สิ้นเสียงเรียก เชวซีวอนคนดัง(เข้าเรียนได้ไม่ถึงสองอาทิตย์ดีก็มีแฟนคลัปทำเว็ปเพจให้แล้ว!...ได้ไงวะ! เชวซีวอนไม่ใช่คนของสาธารณะเหมือนซุเปอร์จูเนียร์ซีวอนที่ใครๆจะมองเป้ามองนม(?)ก็ได้สักหน่อยนะ! เชวซีวอนคนนี้เป็นแค่ของโจวคยูฮยอนคนเดียวต่างหากล่ะ!)ส่งรอยยิ้มขำขันมาให้เขาพลางหมุนตัวสาวเท้าเดินเข้ามาหาด้วยท่าทางที่เหมือนนายแบบดีเป็นบ้า
"ทำร้ายเพื่อนหรอยัยลูกแมว"
เสียงทุ้มนุ่มของคนที่ยังไม่ได้คุยกันเลยตั้งแต่เข้ามหาลัยมาทำเอาคยูฮยอนชะงักไปนิดพร้อมกับหัวใจที่แกว่งไปหน่อย...และเมื่อประกอบกับรอยยิ้มจางๆบนเรียวปากหยักคู่นั้นแล้วด้วยเนี่ย เขาก็รู้สึกเหมือนหน้าตัวเองแดงวูบขึ้นมาอย่างที่มันไม่ควรจะเกิดขึ้นเลยสักนิด
"ป่ะ...เปล่าสักหน่อย! อย่ามาใส่ความกันนะ!"
แต่โจวคยูฮยอนก็ยังเป็นโจวคยูฮยอนอยู่วันยังค่ำ...ปากไปก่อนสมองและหัวใจเสมอ ซีวอนหลุดหัวเราะออกมาเบาๆให้กับท่าทางพาลๆของเขาก่อนจะเอื้อมมือมาหยิกแก้มเขาเสียหนึ่งทีคล้ายจะหมั่นเขี้ยว รยออุคอาศัยจังหวะนั้นมุดตัวออกมาจากท่าเฮดล๊อคของเขา(ทำได้ไงก็ไม่รู้...ร้ายจริงๆ!) ส่งจูบผ่านอากาศมาให้เขานิดๆด้วยท่าทางที่ถ้าเขารอดไปได้ต้องไปด่าสักยกก่อนจะวิ่งหายไปเฉย ทิ้งเขาไว้กับไอ้คุณคู่หมั้นตัวสูงที่บิดแก้มเขาเล่นไม่เลิกไม่ราเสียที(ร้ายมาก!...คิมรยออุคร้ายกาจมาก!)
"ลูกแมวโดนเพื่อนทิ้งแล้ว นิสัยไม่ดีก็เงี้ย"
"ยุ่งนา!...เลิกจับสักที มันเจ็บนะ!"
ยัยลูกแมวปัดมือใหญ่ออกจากข้างแก้มพร้อมกับขู่ฟ่อใส่คนตัวสูงด้วยท่าทางที่เหมือนแมวดีเป็นบ้าจนอีกฝ่ายต้องหลุดหัวเราะออกมาอีกรอบ ซีวอนยอมละมือออกมาจากแก้มของเขาแต่โดยดีและเปลี่ยนท่ามาเป็นยืนกอดอกแทน...และท่าทางการยืนแบบนั้นก็ดูดีเป็นบ้าจนน่าอิจฉา!
"เรียนเป็นไงบ้าง ยังไม่มีเวลาโทรถามเลย"
โอ้ แน่สิ...จะมีเวลาได้ไง เที่ยวอ้อนคนนู้นทีคนนั้นทีจนตอนนี้เจ๊ฮีฮีจะซื้อบ้านพร้อมที่ดินถวายให้อยู่แล้ว!
"ทำไมทำหน้าแบบนั้น เรียนไม่สนุกรึไง...หรือโกรธที่ฉันไม่โทรหา?"
คนที่กำลังทำหน้ามุ่ยยิ่งทำหน้ามุ่ยหนักกว่าเก่าเมื่อโดนอีกฝ่ายทักด้วยท่าทางล้อๆแบบนั้น...จะให้พูดได้ไงว่าไม่อยากให้ไปให้คนอื่นทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ'ซีวอนของฉัน ซีวอนของฉัน'แบบนั้น(ไม่ได้หึง ย้ำอีกที!) น่าอายจะตายไป!
"ไปแล้ว มีงานต้องทำอีก"
"เดี๋ยวสิยัยลูกแมว ยังไม่ได้ตอบคำถามของฉันเลยนะ ต้องให้เอานมมาล่อด้วยรึเปล่าถึงจะยอมตอบน่ะ"
"ฉันไม่ใช่แมวนะเชวซีวอน!"
โดนแมวเหมียวขู่ฟ่อใส่อีกรอบ เชวซีวอนก็ดูเหมือนจะยิ่งเป็นสุข(ท่าทางมาโซเห็นๆ) เพราะคนดังของคณะวิศวะหัวเราะออกมาลั่นทันที คู่หมั้นหนุ่มตัวสูงของเขาเอื้อมมือมาหยิกแก้มเขาอีกรอบจนเขาต้องปัดทิ้งให้วุ่นวาย แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ร้องโวยวายอะไรออกไปให้หนำใจ ร่างบางของเจ๊ฮีฮีก็โผล่พรวดออกมาจากมิติที่สี่(?) ตรงเข้ามาเกาะหมับที่แขนของคู่หมั้นของเขาด้วยท่าทางสนิทสนมกันยิ่งกว่าครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นทั้งสองคนอยู่ด้วยกันเสียอีก(ก็ไอ้วันรับน้องนั่นล่ะ!...แล้วไหนใครบอกว่าเจ๊ฮีฮีมีผัวอยู่แล้วไงวะ?!!)
"น้องซีวอนจะไปซ้อมหลีดใช่รึเปล่า พี่เพิ่งเดินสวนกับไอ้ยุนโฮมาเมื่อกี้เอง"
สิ่งที่น่าโมโหมากกว่าการที่เจ๊ฮีฮี(ซึ่งลือกันว่ามีผัวซุกไว้อยู่ที่ไหนสักแห่ง)มายืนทำตาหวานแบบอ้อยสุดๆ(แล้วผัวเจ๊ไปอยู่ไหนล่ะ?!!)ให้กับคู่หมั้นของเขาแบบต่อหน้าต่อตาคืออะไรรู้มั้ย...คือการที่ไอ้คู่หมั้นของเขาก็ดันหันไปส่งรอยยิ้มขี้ประจบใส่ยัยรุ่นพี่ที่เกิดมาเพื่อเป็นตัวร้ายคนนั้นเหมือนไม่ได้เข้ามาขัดจังหวัการสนทนาใดๆทั้งสิ้นน่ะสิ!
"ก็ว่าจะเลยมาหยิบรองเท้าที่รถก่อนแล้วค่อยไปน่ะครับ"
คยูฮยอนก็รู้ว่าเชวซีวอนเป็นแบบนี้กับทุกคน
คยูฮยอนก็รู้ว่าเชวซีวอนทำตัวขี้อ้อนน่าเอ็นดูกับทุกคน
แต่เชวซีวอนเป็นของเขานี่!...แค่ของเขาด้วย!
"ว่าไงเจ้าเด็กหน้าแมว ได้ขอบคุณซีวอนของฉันเรื่องเมื่อวันรับน้องรึยัง"
เจ้าเด็กหน้าแมวใช้ฟันกัดงับเข้าที่ริมฝีปากแดงๆของตัวเองอย่างรวดเร็วเพื่อกันไม่ใช้ตัวเองพ่นอะไรไม่คิดออกไป แต่ตอนนี้ก็พูดอะไรไม่ค่อยออกหรอก เพราะขอบตาร้อนผ่าวไปหมดเพียงแค่เชวซีวอนใช้มือปัดเศษกิ่งไม้ออกจากผมของรุ่นพี่ฮีชอล...และเขาก็เห็นมันในระยะที่ใกล้มากเหลือเกิน...ใกล้มากพอที่จะดึงเชวซีวอนคนนั้นเข้ามาและบอกว่าผู้ชายคนนี้เป็นของเขาแค่เพียงคนเดียวเท่านั้น
"ไม่ใช่เรื่อง!"
สะบัดเสียงใส่หน้าคนทั้งคู่ไปแบบนั้นก่อนจะหมุนตัวย่ำโครมๆเดินหนีมา(สาบานอีกทีว่าไม่ได้หึงหน้ามืดจริงๆ) คยูฮยอนไม่ชอบเลย...ไม่ชอบเลยจริงๆ!...ถึงจะอายที่จะบอก แต่ยังไงซะ...
เชวซีวอนก็เป็นแค่ของเขานะ!!
..................................................................
[b]You've got 25 missed calls from Siwon<3
You've got 13 messages sent from Siwon<3[/b]
คยูฮยอนเหลือบสายตามองโทรศัพท์มือถือของตนที่ตอนนี้ตัวเลขข้อความที่ยังไม่ได้เปิดอ่านเพิ่มขึ้นเป็นสิบสี่แล้วด้วยสายตาค้อนๆก่อนจะพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้มันเมื่อมันเริ่มสั่นส่งเสียงครืดคราดออกมาอีกรอบ...และเขาก็ปล่อยมันทิ้งไว้ให้กลายเป็นมิสคอลล์ที่26แบบนั้นโดยไม่คิดจะใส่ใจอะไร เขากางหนังสือที่อ่านค้างอยู่ให้เปิดออก แต่เสียงครืดคราดของมือถือที่สั่นไม่หยุดเสียทีก็ทำให้เขาต้องคว้ำหนังสือลงกับเตียงและมุดหัวของตัวเองเข้าไปซุกอยู่ใต้หมอนใบใหญ่แทน
เชวซีวอนเป็นคนไม่ได้เรื่องเลย!
"โทรให้มือหงิกไปเลย ไม่รับหรอก...โกรธมากแล้ว"
แต่ก็นั่นล่ะ...
บางทีเขาอาจจะแค่อายที่จะบอกอีกฝ่ายว่ากำลังโกรธเรื่องอะไรอยู่ก็ได้
.......................................................................
"นี่ยัยลูกแมว!...คยูฮยอนอ่า!"
คยูฮยอนพยายามจะทำเป็นไม่ได้ยินเสียงตะโกนเรียกนั่นโดยการล้วงไปหยิบไอพอดมากดเร่งเสียงให้ดังมากขึ้นและสาวเท้าให้เดินผ่านตรงนี้ไปให้เร็วกว่าเดิม...ไม่น่าหาเรื่องมาเดินผ่านตึกกิจกรรมคนเดียวเลย ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าเด็กวิศวะใช้พื้นที่หน้าตึกกิจเป็นที่ซ้อมหลีดอ่ะ! เขากอดหนังสือเรียนเล่มหนาเข้าแนบอก ก้มหน้าก้มตาทำตัวเพรียวลมเต็มที่เพื่อเวลาเดินจะได้ไม่ต้านลมมานัก(ไม่ค่อยเกี่ยว แต่อยากทำ ใครจะทำไม!) แต่มันก็เท่านั้นนั่นล่ะ...เชวซีวอนขายาวเป็นกิโล(?) ออกแรงวิ่งหน่อย หมอนั่นก็คว้าจับตัวของเขาเอาไว้ได้ทันแล้ว คนขายาวหมุนตัวของเขาให้หันไปหาก่อนจะใช้สองมือดึงหูฟังออกจากหูของเขา
"ทำไมเมื่อคืนไม่รับโทรศัพท์ล่ะ โกรธฉันจริงๆงั้นหรอ"
คนตัวสูงที่ดูเหนื่อยจากการโบกแขนท่าเบสิคอยู่มากโขเอ่ยถามออกมาพร้อมกับใช้มือข้างหนึ่งยึดจับข้อมือของเขาเอาไว้แน่นราวกับกลัวว่าเขาจะหมุนตัวเดินหนีไปอีกเหมือนเมื่อวาน คยูฮยอนยังไม่ได้เตรียมใจเลยว่าจะทำสีหน้ายังไงดีตอนเจอกัน ตอนนี้เขาก็เลยได้แต่ก้มหน้าก้มตามองปลายเท้าของตนไปเรื่อยเปื่อย
"เปล่านะ ไม่ได้โกรธสักหน่อย ปล่อยได้รึยัง นายกำลังทำให้ฉันเสียเวลานะ"
แรงบีบจับที่ข้อมือของเขาแน่นมากขึ้นจนเขาต้องตวัดดวงตาขึ้นมามอง...เขาก็แค่คิดว่าบางทีซีวอนอาจจะกำลังส่งรอยยิ้มอ่อนๆมาให้เขาอยู่เหมือนเคย แต่เขาก็คิดผิด เพราะแววตาของซีวอนไม่แม้แต่จะอบอุ่นด้วยซ้ำ มันทำให้ลมหายใจของเขาชะงักไปนิด
"นายเป็นคู่หมั้นของฉันนะโจวคยูฮยอน"
มีสิทธิอะไรมาโกรธกัน!
เชวซีวอนมีสิทธิอะไรมากโกรธโจวคยูฮยอนคนนี้กัน!
ไม่มี!...ไม่มีเลยสักนิด!
"นายก็เป็นคู่หมั้นของฉันเหมือนกันนะเชวซีวอน!"
คยูฮยอนตะโกนใส่หน้าคู่หมั้นที่ไม่เคยรู้ตัวเลยว่าตัวเองเป็นของใครพร้อมกับสะบัดข้อมือออกมาจากการเกาะกุม และเมื่ออีกฝ่ายตั้งท่าจะก้าวเข้ามาใกล้เพื่อคว้ามันกลับไปจับไว้อีกครั้ง เขาก็ถอยหนีห่างออกมา ปาหนังสือเรียนเล่มหนาในอ้อมแขนใส่อกกว้างไปสุดแรงจนอีกฝ่ายผงะถอย ขอบตาของเขาเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมา แต่คนอย่างโจวคยูฮยอนก็ยังคงเป็นคนที่ปากมักจะไปก่อนสมองเสมอ
"คนอื่นเอาแต่พูดว่า'ซีวอนของฉันแบบนั้น ซีวอนของฉันแบบนี้'...นายก็เป็นของพวกเขาทุกคนงั้นรึไง!"
"นี่ยัยลูกแมว อย่าเพิ่งโกรธสิ"
เชวซีวอนเป็นคนใจเย็น ขี้อ้อน แต่กระนั้นก็ยังอ่อนหวานช่างเอาใจได้ยิ่งกว่าใคร เขารู้ดี...เพราะแบบนั้นเขาถึงได้ชอบเชวซีวอนมากเหลือเกินแบบนี้ ไม่ได้โกรธ...ไม่ได้โกรธจริงๆนะ มันก็เพียงแค่...
[b]"นายเป็นของฉันนะ!...เป็นแค่ของฉันคนเดียว...ฮึก...ฉันไม่ชอบเลย...ฮึก...ไม่ชอบแบ่งนายกับใคร...ฮึก...ก็นายเป็นของฉันนี่"
ลูกแมวขี้วีนปล่อยโฮออกมาเอากลางประโยคที่ตัวเองกำลังตะโกนออกมาจนคนที่โจวคยูฮยอนไม่อยากจะแบ่งกับใครแม้เพียงสักคนต้องอมยิ้มกับตัวเองและเดินเข้ามารวบตัวบางๆเข้าไปกอดแนบกายแน่นๆ ซีวอนกดจูบลงเบาๆเข้าที่กลุ่มผมนุ่มสีน้ำตาลเข้มแล้วจึงวางปลายคงลงบนไหล่ลาดบาง เขาคลี่ยิ้มออกมากว้างขึ้นพลางโยกเอนคนในอ้อมแขนที่เขากอดรวบเอาไว้ทั้งตัวไปมาเบาๆ...โจวคยูฮยอนมีน้ำตาไม่นานหรอก เขารู้ดี น้ำตาหยดได้สองหยด ยังไม่ทันจะใช้นิ้วเช็ดให้ก็หยุดร้องไห้แล้ว นั่นไงล่ะ...สะอื้นได้หน่อยก็เงียบเสียงไปแล้ว
"ยัยลูกแมวขี้งก ชอบฉันขนาดนั้นเลยรึไง"
"อื้อ!"
ยัยลูกแมวขี้งกของเขาครางอื้อออกมาได้อย่างน่ารักจนเขาหมั่นเขี้ยวอยากจะฟัดไอ้แก้มนุ่มๆนั่นสักที แต่เขาก็เลือกที่จะอดทน(เชวซีวอนเป็นคนชอบทบทีเดียวชุดใหญ่เลยน่ะ....จัดหนักทีเดียวคุ้มกว่ากันเยอะ) และทำเพียงแค่กอดคนในอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีกจนตัวบางๆนั่นแทบจะจมหายเข้าไปในอกของเขาอยู่แล้ว เพื่อนร่วมคณะที่ซ้อมหลีดอยู่ด้วยกัน(ซึ่งแม่งเคลื่อนตัวเข้ามาดูสถานการณ์ใกล้ๆตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้)ส่งสายตาล้อเลียนมาให้เขา แต่ก็นั่นล่ะ...คนอย่างเชวซีวอนไม่เคยอายอยู่แล้ว โดยเฉพาะกับคนที่เขารักมากๆน่ะ...แสดงความรักกันน่าอายที่ไหน! ทำให้คนอื่นอิจฉาตาร้อนผ่าวๆน่ะได้บุญ(?)เยอะจะตายไป!
"ถ้างั้น...แลกกันก็แล้วกันนะ ฉันจะรักนายให้มากๆๆๆๆยิ่งไปกว่าตอนนี้ที่รักมากๆๆละกัน ดีมั้ย"
"ดีมาก"
ปากดี!
"เรื่องนั้นน่ะ...จริงๆนะ นายก็รู้ว่าฉันเป็นคนแบบนั้น ฉันไม่ได้คิดอะไรกับคนพวกนั้นสักหน่อย นายควรจะขอบใจฉันเรื่องพี่ฮีชอลนะจะบอกให้ ถ้าวันนั้นฉันไม่ได้โดดซ้อมมานั่งเฝ้านายล่ะก็ นายก็จะได้ทะเลาะกับพี่ฮีชอลน่ะสิ แล้วพี่ฮีชอลก็จะสั่งให้ลูกแมวของฉันไปกระโดดลงบ่อน้ำหน้าตึกเรียนรวมเหมือนที่คนกลุ่มที่แล้วโดน ฉันจะยอมให้ลูกแมวของฉันเปียกน้ำได้ยังไง ไม่ยอมหรอกนะ เสื้อเปียกแนบเนื้อแบบนั้นน่ะ ฉันหวงเหมือนกันนี่ ไม่อยากให้ใครเห็นหรอก ฉันต้องไปอ้อนอยู่ตั้งหลายวันนะพี่ฮีชอลถึงได้ลืมเรื่องที่นายไปต่อปากต่อคำกับพี่เค้าน่ะ...เห็นมั้ยว่าฉันรักนายมากขนาดไหน"
"ไม่เห็น!"
แสดงว่าหายดราม่าแล้ว
ซีวอนลอบยิ้มให้กับอารมณ์ที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ของคู่หมั้นตัวขาวของตนพลางแนบแก้มของตัวเองเข้ากับแก้มขาวๆที่เขาคิดจะเก็บเอาไปไว้ฟัดวันหลัง(รวมกับส่วนอื่นๆด้วย) ไอ้เพื่อนหลีดส่งเสียงเป่าปากร้องเกรียวมาดังลั่นเหมือนอยากจะล้อให้เขาได้อาย แต่ก็อย่างที่บอก...เรื่องทำรักน่ะ(หมายถึงแสดงความรักน่ะ) เชวซีวอนไม่อายโว้ยย!
"นี่ยัยลูกแมว...พูดให้ฟังอีกรอบสิ ที่ว่าชอบน่ะ"
"ไม่เอาแล้ว!"
เขาพยายามจะดันตัวบางๆออกให้ห่างเล็กนอยเพื่อจะได้ก้มลงไปสบตา แต่คยูฮยอนกลับสอดมือเข้ามากอดเอวของเขาเอาไว้แน่นพร้อมกับซุกหน้าหลบอยู่ที่ไหล่ของเขาใหญ่ ยิ่งเมื่อไอ้เพื่อนหลีดของเขาส่งเสียงล้อหนักเข้ากว่าเดิม ลูกแมวของเขาก็ยิ่งมุดหน้าหนีเข้าไปใหญ่และเอาแต่ครางแง้วๆออกมาเบาๆอยู่ที่ข้างหูจนเขาล่ะอยากจะจับมาฟัดหนักๆนัก(แต่ไม่เป็นไร เชวซีวอนอดทนได้)
"ทำไมล่ะ...นะครับน้าา อีกทีนะ"
หู้ยยยย!....ไม่เคยมีใครเข้าใจโจวคยูฮยอนเลยสักคนจริงๆ!
"ก็ฉันอายนี่นา!"
.......................................................
- END -
ความคิดเห็น