The Lost Zero Online : มหาสงครามราชันข้ามฟ้า

ลำดับตอนที่ #66 : CHAPTER 60 : ออฟไลน์ครั้งที่ 3 (4)

CHAPTER 60 : ออฟไลน์ครั้งที่ 3 (4)

ประเทศไทย

กรุงเทพมหานคร

ณ  มหาวิทยาลัยแคสเบี้ยน

ฟืด~

"เอ้อชุน!"

เสียงเล็กๆของหญิงสาวหน้าสวยหวานที่ตอนนี้อยู่ภายใต้แว่นหนาเต้อะ ทำให้ความสวยของเธอถูกปกปิดเอาไว้ 

 เธอที่ให้ชุนปิดประตูรถให้เสร็จ  ก็นึกอะไรบางอย่างได้ขึ้นมา  ก็หันไปพูดกับชุนทันที

"อะไรเหรอครับ?"  

ชุนเลิกคิ้วถามอย่างสงสัยหลังจากปิดประตูรถให้เธอเสร็จ

"ตอนนี้ในเกมส์น่ะ ฉันกำลังอยู่กับผู้หญิงที่ชื่อมณีคนของคุณน่ะ"

"หา!คุณอยู่กับยัยมณีเหรอตอนนี้ แล้ว...มีอะไรงั้นเหรอ-_-?"

ชุนสะดุ้งตกใจ แต่แล้วซักพักเขาก็คิดได้ว่ามันไม่ใช่เรื่องแปลกที่สองคนนี้จะเจอกัน  เพราะถึงทวีปและเมืองในเกมส์จะใหญ่แค่ไหน... 

... การจะบังเอิญฟลุ้คเจอกันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก  ชุนจึงเปลี่ยนกลับมาเป็นสีหน้าเฉยๆ แต่เขาก็ต้องตกใจกับคำพูดหลังจากนั้นขอเดียร์

"ก็ตอนนี้เธอกำลังบาดเจ็บหนักจากการโจมตีของพวกอสูรกายบนหิมะ  ถึงฉันจะรักษาเธอจนอาการดีขึ้นแล้วก็เถอะ  แต่ฉันก็อยากให้คุณมารับเธอไปนะ  

เพราะฉันเองก็มีธุระของฉันเหมือนกัน  จึงไม่อาจดูแลเธอไปได้ตลอด  แถมอีกอย่างระดับอย่างเธอไม่ควรมาภูเขานี่ด้วยซ้ำ"

"ภูเขา?"

ชุนฟังอย่างกังวลเล็กน้อย เมื่อฟังดูแล้วแม่เมดของเขาตอนนี้น่ากำลังเผชิญความยากลำบากอยู่  แถมชุนก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย...

  เพราะแม่มณีของเขาตั้งแต่เจอหน้ากันตอนเช้าก็ไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ฟังเลย  ตอนเขาถามก็บอกเพียงว่ากำลังใกล้ถึงทวีปเธเรเบียตามเป้าหมายแล้วแค่นั้น

 แล้วเธอก็ไปทำธุระให้พ่อและแม่ของเขาแต่เช้า...

ชุนก็ส่ายหน้ากับนิสัยของแม่เมดมณีของเขาเล็กน้อย  ก่อนจะถามขึ้นพอได้ฟังว่าพวกเธอกำลังอยู่บนภูเขา

"ภูเขาที่พวกคุณอยู่มันอยู่ที่ไหนเหรอ?" 

 ชุนถามขึ้นพลางเดินไปกับเธอที่กำลังเดินตรงไปนั่งที่ม้านั่งหินอ่อนตัวนึง ที่อยู่ด้านหลังสนามฟุตบอลที่เหล่าชายหนุ่มนักศึกษาปี2 และปี3 กำลังแข่งกันอยู่

"........"

"ลุยมันเข้าไป!!โอ้ววว!!"

ชุนก็มองชายคนนึงในสนามฟุตบอล ที่เป็นกัปตันทีมของปี3 ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน มันก็คือไอ้กันย์ เพื่อนซี้ของเขานั่นเอง ธัน กับนนก็อยู่ด้วย

ชุนมองเล็กน้อยก่อนจะเลิกสนใจ แล้วหันมาสนใจสิ่งที่เดียร์พูดต่อพร้อมจ้องมองใบหน้าของเธอ ด้วยสีหน้ายิ้มๆ

"....."

เดียร์ก็เลิกคิ้วมองตาชุนที่มองมาที่เธอเล็กน้อย ก่อนเธอจะเลิกสนใจและตอบคำถามของชุน

"ทวีปปอมปีอาค่ะ ภูเขาหิมะนี้ก็น่าจะอยู่ใน...เมืองโซปราโร่ค่ะ" 

เดียร์นำมือเกาคางเรียวๆของเธอเป็นเชิงนึก ก่อนจะตอบขึ้นอย่างไม่มั่นใจ เพราะเธอก็ไม่ได้สนใจอะไรกับชื่อเมืองอยู่แล้ว

 เพราะเธอแค่ตะลอนไปหาอสูรโหดๆไปทั่วเพื่อเก็บระดับเพียงเท่านั้น

"น่าจะ...เนี่ยนะครับ-_-"  ชุนเหล่มองไปทางเธอ

"อย่ามองอย่างงั้นซีค่ะ ก็ชื่อแต่ละเมืองมันจำยากนี่นา~" 

เดียร์ที่นั่งอยู่ม้านั่งข้างๆชุนพอเห็นเขามองมาด้วยสายตาแบบนั้น...

 เธอก็เลยลากเสียงตอบย้อนเขาด้วยท่าทางน่ารักไปในทันที เพื่อจะบอกไม่ผิดที่เธอซะหน่อยที่จำไม่ได้ เป็นความผิดของคนตั้งชื่อเมืองต่างหาก

"อะ..โอเคครับ เดี๋ยวผมจะรีบเสร็จธุระที่ผมทำอยู่ก่อน แล้วค่อยไปรับมณี..ช่วงเวลานั้นก็ฝากคุณดูแลเธอหน่อยละกัน"

ชุนยิ้มอย่างเกร็งๆอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ก่อนจะปั้นสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด

"ค่ะ...เอ่อชุน...คณะของฉันเรียนตอนเช้าน่ะขอตัวก่อนนะ แล้วมารอรับฉันด้วยละตอน 5 โมงเย็นนะ^^"

"เอ่อ...ครับ"

'แจ๋ว ประหยัดค่ารถกลับบ้านแล้วเรา!ยิ้ปปี้!!>[]<'

เดียร์ที่ลุกขึ้นพร้อมหันมาบอกชุนเรื่องที่เธอจะเรียนแล้ว จึงต้องขอตัวไปก่อน พร้อมพูดสั่งให้เขารับเธอกลับด้วย 

ชุนที่ยังเกร็งๆอยู่เพราะอะไรไม่รู้ ก็เออออตอบรับเธอไป เดียร์ได้ยินดังนั้นก็ยิ้มดีใจที่ประหยัดค่ารถขากลับอีก จึงเดินจากไปอย่างมีความสุขทันที

ตึก ตึก

โดยเธอไม่รู้เลยว่าคำพูดของเธอ การแสดงท่าทางของเธอ และรอยยิ้มของเธอ

 

ไปปั่นป่วนหัวใจของชุนเข้าซะแล้ว...

'...ผู้หญิงคนนี้ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ได้เจอกัน...เธอก็สามารถทำให้หัวใจของเราเต้นได้ตลอดเลย...ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลยแฮะ'

ชุนที่ชายตามองเธอจนลับไป ก็กำหน้าอกตัวเองแน่นด้วยใบหน้าที่แดงก่ำอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...

แกรบ..

"....."

แต่จู่ๆเขาที่กำลังกำหน้าอกอยู่นั้น ก็รู้ได้ว่ากำลังขยำอะไรบางอย่างอยู่ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อของตัวเอง 

ทำให้เขาเลิกคิ้วอย่างสงสัย ก่อนจะหยิบอะไรที่เหมือนแผ่นกระดาษขึ้นมา...

ฟึบ

"!!"

ชุนสะดุ้งทันทีเมื่อเห็นกระดาษแผ่นนั้น ก่อนสีหน้าที่ตกใจนั่นจะกลายมาเป็นสีหน้าที่เหมือนไม่เข้าใจตนเอง...

"...ฮยอนอา"

ชุนพูดเบาๆพร้อมมองแผ่นกระดาษแผ่นนั้น มันคือแผ่นกระดาษที่ชุนจดขึ้นเมื่อเช้า ในกระดาษแผ่นนั้นก็คือเบอร์โทรศัพท์ของฮยอนอาที่เขาจดเอาไว้อีกทีเพื่อกันลืมนั่นเอง

ครืน~

เหนือพื้นดินหลายพันฟุต ตอนนี้ก็ได้มีเครื่องบินโดยสารลำยักษ์แห่งสายการบินของเกาหลีกำลังบินอยู่เหนือน่านฟ้านั้น

"ฮื้อ~ฮืม ลัล ลัล ลา"

ที่เบาะที่นั่งชั้นเฟิร์สคลาสที่หนึ่ง...

 ตอนนี้ก็ได้มีหญิงสาวหน้าหวานเจ้าเรือนผมสีน้ำตาลยาว และดวงตาสีดำกลมโตในชุดเสื้อยืดสีขาวแขนยาว และสวมกางเกงยีนส์ขายาวกำลังนั่งฟังเฮดโฟนพร้อมฮัมเพลงอย่างมีความสุขอยู่...

"ตกลงเธอเอาจริงแน่นะยะ ที่จะคบคนที่ยังไม่รู้หัวนอนปลายเท้าแบบนั้น แถมยังเจอพบกันในเกมส์อีก...ถึงหน้าตาจะหล่อก็เถอะ"

เสียงของกระเทยนางหนึ่งดังขึ้นจากข้างตัวเธอ  ถึงภายนอกจะดูเป็นผู้หญิงมีผมยาวมีหน้าอกก็เถอะ 

แต่ไหล่ที่กว้างกับหน้า...สมชายแบบนี้ก็ทำให้รู้ได้ทันทีว่าเธอเป็นกระเทยอย่างแน่นอน 

เสียงของกระเทยหรือผู้จัดการส่วนตัวของหญิงสาวหน้าหวานที่กำลังฮัมเพลงอยู่หรือฮยอนอาพูดขึ้น 

พลางนึกไปถึงหน้าชายหนุ่มจากรูปถ่ายที่ฮยอนอาแอบถ่ายเอาไว้ในเกมส์ แล้วเซฟลงเข้าโทรศัพท์มือถือของเธอ  ตอนแรกเธอก็ไม่เห็นด้วยแหละ แต่พอเจอความหล่อของชายในรูปเข้าที่หาได้ยากยิ่ง 

จึงทำให้หล่อนใจอ่อนในที่สุด  แต่ก็ขอตะไปเจอตัวผู้ชายคนนี้เป็นเพื่อนฮยอนอาด้วย

"แน่นอนสิค่ะพี่ฮัน ถ้าพี่ได้รู้จักชุนละก็พี่จะต้องชอบเขาแน่ และอีกอย่างหนูรักเขามากค่ะ...."

ฮยอนพูดขึ้นด้วยสีหน้ามั่นใจออกตัวแทนแฟนหนุ่มที่กล่าวถึง ก่อนจะพูดคำหลังเบาลงพี้อมใบหน้าที่แดงก่ำ

 ฮันกระเทยผู้จัดการส่วนตัวของฮยอนอาก็มองเธออย่างเอ็นดูราวกับเธอเป็นเด็กเล็กน้อย เพราะรู้ว่าหญิงสาวคนนี้เป็นผู้หญิงที่มีจิตใจบริสุทธิ์ ขาวสะอาดราวกับเด็กที่เพิ่งเปิดตามาดูโลก

ทำให้เจ๊ฮันคนนี้ต้องคอยระวังและดูแลคุ้มครองเธอในหลายๆเรื่องตลอด แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่จะต้องมาดูแลเธอเกี่ยวกับ...

....ด้านความรักแบบนี้

"จ้ะ จ้ะ อย่าไปโดนเขาหลอกละกันดูกันไปให้นานๆ และอีกอย่างเป็นไปได้ฉันก็ไม่อยากให้เธอมีแฟนหรอกนะยะ เพราะมันจะส่งผลกระทบต่อความนิยมเธอได้...

...แต่ฉันก็ไม่ใช่คนใจร้ายไส้ระกำอะไรขนาดที่ต้องไปกีดขวางเรื่องแบบนี้  ถ้ายังไงเวลาจะไปเจอเขาก็ปิดบังตัวตนหน่อยละกัน"

เจ๊ฮันกอดอกพลางส่งยิ้มเล็กๆที่มุมปากให้เธอ  ฮยอนอาเห็นผู้จัดการของเธอเปิดไฟเขียวแบบนี้ก็ตาลุกวาวเป็นประกาย

ก่อนจะเข้าไปสวมกอดหล่อนทันที...

หมับ!

"ร้ากพี่ฮะนที่สุดเลย~!>///<"

"จ้ะ จ้ะ แต่ถึงจะเป็นเธอก็อย่ามากอดฉันแน่นขนาดนี้ ฉันไม่ชอบถูกตัวกับชะนีมากนักนะยะ"

 เจ๊ฮันนิ้มเล็กก่อนที่จะปั้นสีหน้าเป็นเชิงไล่ฮยอนอาที่กอดเธอแร่นราวกัยตุ๊กตาหมี

"โถ่~พี่ฮันอ่า~"

ฮยอนอาทำแก้มป่องงอนใส่ผู้จัดการกระเทยสาว..ของเธอทันที

ตื๊ด~ตื้ด~

"หือx2?"

แต่ซักพักก็มีเสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายใบเล็กของฮยอนอาก็ดังขึ้น   ทำให้ทั้งสองคนหันมามอง

"....."

 เจ๊ฮันก็ขมวดคิ้วพร้อมมองมาที่ฮยอนอาก่อนพูดขึ้น  

"นี่อยู่บนเครื่องบินฉันบอกให้ปิดเครื่องแล้วไง เดี๋ยวก็ได้โดนยัยชะนีชุดฟ้ามาด่าเอาให้หรอก(แอร์โฮสเตส)" เจ๊ฮันว่าขึ้น

"ทะ...โทษทีค่ะจะปิดเดี๋ยวนี้แหละค่ะ...หืม?"

ฮยอนอาก็หัวเราะแหงๆเป็นเชิงขอโทษ ก่อนจะมองไปที่เบอร์โทรเข้ามาเธอก็ต้องเบิกตาโพลง

"ชุน!!"

ฮยอนอาเห็นเบอร์ที่เธอเมมไว้ตอนที่ชุนให้เบอร์ของเขามา เธอที่ออกมายังโลกจริงจึงรีบเมมเก็บไว้ทันที แต่ไม่คิดว่าชุนจะเป็นฝ่ายโทรมาก่อนแบบนี้...

เพราะเธอคิดว่าชุนน่าจะรอเธอมาถึงประเทศเขาก่อน และรอเธอที่มาถึงแล้วเป็นคนโทรไปเองซะอีก

ติ๊ด!

ฮยอนอากดรับสายทันที ส่วนเจ๊ฮันพอรู้ว่าใครเป็นคนโทรหาเธอจึงรู้สึกสนใจและเงี่ยหูรอฟัง

"งะ..ไงค่ะชุน ไม่คิดว่าคุณจะเป็นคนโทรมาหาเอง อ้าวตายละ!ลืมไปชุนเป็นคนไทยนี่นา งั้นฉันจะพูดภาษาอังกฤษแทนละกันนะคะ..."

ฮยอนอาที่พูดภาษาเกาหลีอยู่พอนึกขึ้นๆด้วยชุนเป็นคนไทย จะคิดจะพูดเหมือนในเกมส์ที่ทำการปรับให้ทุกภาษาสามารถสื่อกันรู้เรื่องได้ไม่ได้แล้ว 

เธอจึงเปลี่ยนจะมาพูดเป็นภาษาอังกฤษแทนแต่ว่า...

"ซารงเฮโย (ผมรักคุณนะ)"

 ชุนจู่ๆก็พูดภาษาของเธอออกมาทันที  แถมเป็นคำบอกรักด้วย ทำให้ฮยอนอาหน้าแดงไปชั่วขณะ ก่อนจะฟังภาษาเกาหลีจากปากเขาปร๋อ

"ไง ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้แล่วใช่มั๊ยล่า ผมสามารถพูดได้หมดทุกภาษาแหละ อิ อิ"

"สะ...สุดยอดไปเลย คุณพูดได้ทุกภาษาจริงเหรอเนี่ย!"

ฮยอนอาที่กำลังทึ่งกับความสามารถของชุน ก็ถามขึ้นอย่างตื่นเต้น เพราะตอนนี้เธอคงไม่ต้องกังวลที่จะคุยกับชุนเป็นภาษาอังกฤษตลอดแล้วสิ

"แน่นอนครับ เพราะครอบครัวผมต้องไปทำธุระที่ต่างประเทศบ่อย ผมจึงต้องเรียนทุกภาษาตั้งแต่ยังเด็กแล้ว "

'ไม่คิดเลยว่าการลำบากเรียนตามใจพ่อแม่ตอนนั้น จะส่งผลดีขนาดนี้ อย่างงี้เราก็จีบสาวๆได้ทุกประเทศแล้วสิ ฮะฮ่าๆ'

ชุนตอบแฟนสาวพร้อมคิดในใจว่าดีจริงๆที่เชื่อฟังพ่อและแม่ในตอนนั้น

"ว่างๆก็สอนภาษาให้ฉันมั่งนะคะ ฉันได้แค่ภาษาอังกฤษเอง..."

ฮยอนอาเห็นชุนเก่งภาษาแบบนั้น ก็พูดเป็นเชิงให้ถ้าว่างๆก็ให้มาสอนเธอหน่อยด้วยน้ำเสียงน้อยเนื้อต่ำใจ 

เพราะคิดว่าเธอตอนนี้เธออาจกำลังดูโง่ในสายตาของเขา

ชุนฟังน้ำเสียงของแฟนสาวก็รู้เธอกำลังคิดมากเรื่องอะไร ชุนจึงส่ายหน้ายิ้มขำๆให้กับแฟนสาวนิสัยบริสุทธิ์แบบนี้

"แหม~ฮยอนอาอย่าดูถูกตัวเองสิ แค่เธอพูดภาษาอังกฤษภาษากลางพูดกับคนอื่นได้ก็เก่งแล้ว ไม่จำเป็นต้องพูดได้ทุกภาษาแบบผมหรอก

เพราะฉะนั้นอย่าไปคิดมากเลยนะครับ เพราะถึงคุณจะเป็นยังไงผมก็รักคุณอยู่ดีนั่นแหละ แม่เจ้าหญิงน้อยของผม^^"

ชุนพูดเป็นเชิงให้เธอเลิกคิดมากด้วยถ้อยคำหวานๆ จนฮยอนอาหน้าแดงแจ๋พร้อมพูดย้อนกลับแฟนหนุ่มไปว่า...

"บ้า..."

"ถึงบ้าก็...บ้ารักนะครับ^^"

'ชุนบ้าๆๆๆๆๆๆๆพูดอะไรก็ไม่รู้>/////<

ฮยอนอาที่ฟังคำพูดของชุน ทำให้ตอนนี้เธออยากจะกรี๊ดแล้วดิ้นไปดิ้นมาจริงๆ

 

"......"

เจ๊ฮันก็เหล่มองท่าทางของฮยอนอาเล็กน้อย เพราะดูท่านักร้องสาวผู้น่ารักของหล่อนตอนนี้กลายเป็นหญิงสาวผู้คลั่งในความรักไปแล้ว

"....แล้วว่าแต่โทรมามีอะไรรึเปล่าคะ?คุยกันเพลินจนลืมถามเลย"

ฮยอนอาที่ตั้งสติกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ ก็ถามเรื่องนี้ขึ้น

"ออใช่!ที่ผมโทรมาเนี่ยเพื่อจะถามว่าคุณจะมาถึงกี่โมง สนามบินไหนด้วย ผมจะได้...ไปรอรับเลย"

"จริงเหอคะ!" ฮยอนอาอุทานขึ้นอย่างตกใจเมื่อฟังดังนั้น

"ครับ ผมรู้ว่าก่อนงานเปิดตัวคุณก็ต้องพักก่อนหนึ่งวันใช่มั๊ยละ ผมจะได้ให้คุณมาพักที่บ้านผมเลย ไม่ต้องไปจองโรงรงโรงแรมที่ไหนให้เปลืองตังค์"

"!!!"

ฮยอนอาฟังคำพูดของแฟนหนุ่มเสร็จก็สะดุ้งขึ้น เพราะไม่คิดว่าเขาจะชวนให้มาที่บ้านของเขาเลยแบบนี้ 

จึงหน้าแดงเล็กน้อยก่อนจะเหล่ไปมองเจ๊ฮันผู้จัดการของเธอ

"เอ้ะ!"

แล้วเธอก็ต้องตกใจอีกเมื่อเห็นผู้จัดการกระเทยสาวของเธอยกนิ้วโป้ง เป็นเหมือนการให้สัญญานผ่านไฟเขียวแบบนั้น

"ค่ะ..ชุนเอาตามนั้นเลยค่ะ ฉันจะลงเครื่องวันนี้ตอน 6 โมงเย็น ที่สนามบินสุวรรณภูมิ"

ฮยอนอาตอบแฟนหนุ่มไปด้วยหน้าที่แดงก่ำ พร้อมเหล่มองผู้จัดการของเธออย่างสงสัยว่าทำไมให้ไฟเขียวง่ายขนาดนี้

"6 โมงสินะครับโอเคครับ แล้วผมจะไปรับนะครับ แฟนสุดที่รักของผม จุ้บๆ เจอกันครับ^^"

ตื๊อ...ตื๊อ...

จุ้บ..

"...เช่นกันค่ะ"

พอชุนตัดสายไป ฮยอนอาก็มองมือถือของตนด้วยใบหน้าแเดงๆ ก่อนจะยิ้มแล้วนำริมฝีปากแตะเบาๆที่มือถือของตน

 ซักพักเธอจึงถอนริมฝีปากออกมาพร้อมพูดบอกแฟนหนุ่มที่ตอนนี้ไม่ได้ยินแล้วเบาๆ

ก่อนจะตั้งสติแล้วหันไปถามผู้จัดการเธออย่างร้อนรน ว่าทำไมถึงให้ไฟเขียวกับเรื่องแบบนี้ง่ายดายขนาดนั้น

"อ้ะ!"

แต่พอเธอหันไปเท่านั้น ก็เห็นโน๊ตบุ้คของเจ๊ฮันที่เปิดให้เธอดูอยู่ตอนนี้ มันอยู่ในหน้าข้อมูลของชายคนหนึ่ง

.... ที่มีใบหน้าเหมือนแฟนหนุ่มของเธอในโลกเกมส์เป้ะ ต่างแค่ว่าชุดที่เขาใส่เป็นเสื้อผ้าปกติที่มีในโลกจริง

"ฉันแสกนเสียงแล้วตรวจสอบข้อมูลโดยคร่าวของแฟนของเธอให้แล้ว คนนี้ฉันให้ผ่าน เขาเป็นลูกมหาเศรษฐีติดอันดับ 1 ใน 10 ของโลก 

ฮยอนอาเธอกำลังจะควงหนุ่มหล่อมหาเศรษฐีเข้าซะแล้วละ"

"ฮยอนอานี่น่ารักจริงๆเลยน้า เล่นทำให้เราไม่อยากจีบสาวคนอื่นเลย แต่เราก็ไม่อยากที่จะปล่อยเดียร์ไปด้วยสิ  ต้องหาทางควงสองคนนี้ให้ได้พร้อมกัน  แต่ก่อนอื่นเราก็ต้องจีบเดียร์ให้ติดก่อนแฮะ....

...แต่เดียร์นี่แตกต่างจากคนอื่นมากเลย....เราไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ....เธอเป็นผู้หญิงคนแรกจริงๆที่เราไม่สามารถเข้าไปถึงได้เลย"

ชุนที่นั่งม้านั่งอยู่พูดอย่างกังวล พลางมองเหม่อไปยังตึกคณะแพทยศาสตร์ที่เดียร์เดินเข้าไป

"พูดอะไรถึงเดียร์เหรอคะ...พี่ชุน"

"!!!"

จู่ๆขณะที่ชุนกำลังเหม่อมองอยู่นั้น เสียงเล็กๆหวานใสก็ดังขึ้น ทำให้ชุนหันไปมอง

"อ้าว ! ฟ้าใสเองเหรอ จริงสิพี่คิดว่ากำลังหาตัวเธออยู่พอดี ว่าจะคุยเรื่องแข่งทัวนาเม้นซักหน่อย"

ชุนเห็นเจ้าของเสียงคือฟ้าใส ก็เลยนึกถึงเรื่องแข่งได้พอดี จึงเดินเข้าไปหาเธอที่กำลังยืนอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆของเธอ

"แน่ใจเหรอคะว่ากำลังคิดจะหาหนูอยู่ ไม่ใช่คิดถึงผู้หญิงใส่แว่นคนนั้นอยู่หรอกเหรอคะ..."

"....."

ฟ้าใสกอดอกพูดขึ้นพร้อมมองมาที่ชุนเหมือนกำลังไม่พอใจอยู่ ชุนฟังน้ำเสียงของเธอก็แปลกใจเล็กน้อย เพราะรู้สึกว่าเธอกำลังมีอารมณ์โกรธคุกรุ่นที่รุนแรง 

ชุนพอรู้ว่าฟ้าใสน่าจะชอบตนอยู่ แต่ในหัวของเขาไม่คิดที่จะจีบฟ้าใสเลย เพราะเธออยู่มหาลัยที่เดียวกับเดียร์ 

เพราะถ้าฟ้าใสด้วยอีกคน  ชุนจึงกลัวว่าจะทำให้การจีบเดียร์ไม่สำเร็จ เขาจึงไม่คิดสนใจที่จะจีบฟ้าใสจนกว่าเขาจะจีบเดียร์ติดซะก่อน

"ก็นิดหน่อย แต่พอเห็นฟ้าใสเดินมาพี่เลยคิดถึงเรื่องแข่งพอดีไง"

ชุนยิ้มบอก พร้อมพูดถึงเดียร์เพื่อให้ฟ้าใสไม่พอใจ เพื่อจะได้ให้คิดว่าเขากำลังสนใจเดียร์อยู่ไม่ใช่เธอ เพื่อจะได้ทำให้ฟ้าใสตัดใจจากเขา จะได้จีบเดียร์ได้ง่ายขึ้น

"เหรอคะ..." ฟ้าใสพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

"อืม...ว่าแต่ แบมกับขวัญไม่ได้อยู่ในมหาลัยนี้สินะ เพราะพี่ไม่คุ้นหน้าพวกเธอจากกลุ่มเพื่อนๆของเธอด้านหลังนี่เลย"

ชุนยิ้มพลางมองไปที่กลุ่มสาวๆด้านหลัง พวกเธอพอเจอชุนยิ้มมองแบบนัันเข้า ต่อให้เป็นสาวแสบขนาดไหน ก็ต้องเขินหน้าแดงเป็นลูกตำลึง 

เมื่อโดนชายหนุ่มหล่อปานเทพบุตรจ้องให้ขนาดนั้น...

"...อะ.."

แต่พอพวกเธอโดนฟ้าใสหันมาจ้องด้วยสายตาน่ากลัว พวกเธอก็ต้องก้มหน้าลงหลบสายตาเธอทันที

ฟ้าใสเห็นแบบนั้นก็พอใจ ก่อนจะหันมาตอบคำถามชุน

"ค่ะ...พวกแบมกับขวัญอยู่มหาลัยแถวๆบ้านฉันน่ะค่ะ"

"อ๋อ...งี้นี่เอง"ชุนถึงบางอ้อทันที

แต่ซักพักขณะที่เจากำลังพูดคุยกับฟ้าใสอยู่นั้น เสียงของกลุ่มชายหนุ่มกลุ่มนึงก็ดังขึ้น

"อ้าวไอ้ชุน เวลาเรียนจะเริ่มแล้วนะเว้ย!มัวจีบสาวอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวก็เข้าสายหรอก!"

เสียงกลุ่มชายกลุ่มหนึ่งดังขึ้น ชุนหันไปก็เห็นพวกกลุ่มนักฟุตบอลต่างเดินทยอยออกมาจากสนามด้วยเหงื่อท่วมตัว 

แล้วกลุ่มสามคนที่ตะโกนโหวกเหวกใส่เขามะกี้ ก็คือพวกกันย์ ธัน และนนนั่นเอง

"เอ้อ!โอเค!งั้นฟ้าใสพี่....!!!"

"เฮ้ย!!"

ชุนที่ตะโกนบอกพวกกันย์เสร็จ ก็ทำท่าจะหันไปลาฟ้าใส  แต่จู่ๆเขาก็ยังไม่ทันตั้งตัวอะไร

 ก็เห็นใบหน้าสวยของฟ้าใสเจ้ามากระชั้นชิดเขา พร้อมกับริมฝีปากของเธอที่เข้ามาประกบขบแน่นกับริมฝีปากจองเขาทันที

พวกกันย์และคนอื่นๆเฟ็นแบบนั้นก็อุทานขึ้น

ชุนก็เบิกตาโพลงอย่างตกใจ เพราะไม่คิดว่าจู่ๆฟ้าใสจะทำแบบนี้

ก่อนเธอจะถอนริมฝีปากออกมา พร้อมกระซิบข้างหูชุน...

"นี่คือจูบแรกของหนูที่หนูให้มันแก่พี่....ส่วนครั้งต่อไปที่หนูจะให้...คือเซ็กส์ครั้งแรกของหนู ...หนูจะให้มันแก่พี่ถ้าพี่ยอมเป็นแฟนกับหนู.."

"!!!"

*************

ปล.รู้สึกชีวิตชุนช่างวุ่นวาย

คอมเม้นเยอะๆเน่ออออ

ตอนต่อไปน่าจะบ่ายกว่า กี่เปอร์เซ็นก็ว่าไป. โหวต! เม้น! แชร!ด้วยนะครีบ