คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : CHAPTER 40 : 7 เทพธิดาสงครามคนแรก
CHAPTER 40 : 7 เทพธิดาสงครามคนแรก (เปลี่ยนชื่อตอนนะ เพราะตอนนี้ทำให้ถึงตอนฝึกไม่ได้ซักที )
ป่าแห่งหมอก (เขตห้วงมิติพิเศษ)
ณ ปราสาทหินแห่งกองทัพเผ่าบาบาเรี่ยน
" เจ้าแน่ใจนะว่ามาทางนี้เจ้ามนุษย์"
เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น เจ้าของผมสีดำขลับ ดวงตาสีโลหิตและใบหน้าอันหล่อเหลา ที่มีผิวที่ขาวซีดผิดกับผิวของมนุษย์ปกติ
สวมในชุดคลุมสีดำและสูทสีดำกางเกงดำหมดทั้งตัว
พูดขึ้นกับชายหนุ่มผมดำร่างเปลือยท่อนบนตรงหน้าที่กำลังทำท่าลับๆล่อๆอยู่ข้างเขา มองทางเดินรอบๆของปราสาทหินอย่างหวาดระแวง
"มาถามผมทำไมเล่า! คนนำทางคือภรรยาผมคนโน้นโน่น
เนอะเดเบียล่าของพี่^^"
ชุนยิ้มเพยิดไปทางร่างเด็กสาวที่สวมชุดเสื้อยืดสีดำ
กระโปรงดำ ที่มีหน้าอกหน้าใจเกินวัยตรงหน้า ด้วยสายตาที่รักใคร่เด็กสาวที่กำลังทำท่าดมหาอะไรซักอย่างอยู่ก็หันมายิ้มตอบด้วยใบหน้าที่น่ารักหน้าชัง
ชุนเห็นดังนั้นก็เข้าไปหอมแก้มทีนึงอย่างอดใจไม่ไหว ทำให้เด็กสาวเขินอายรีบทำงานของตัวเองต่อทันที
นั่นคือ....การดมกลื่นเพื่อหาที่อยู่ของอาเธอร์ ที่ได้ยินมาว่าโดนจับขังเข้ามาในนี้
"เฮอะ!ข้าไม่อยากที่จะต่อปากต่อคำกับพวกเผ่าพันธุ์ชั้นต่ำ
อย่างพวกมนุษย์หมาป่านักหรอก...ว่าแต่ที่เจ้าว่ามาแน่ใจนะแม่เสือน้อย"
แวมไพร์หนุ่มเบ้ปากอย่างไม่ชอบใจไปทางเดเบียล่า
ก่อนจะหันมาถามบางอย่างให้แน่ใจอีกครั้งกับหญิงสาวหน้าสวยผมขาวที่กำลังมองรอบๆเพื่อกันว่าจะไม่มีใครอยู่แถวนี้ หญิงสาวผมขาวนี่ก็คือ ซีลาร์นั่นเอง
และแน่นอนแวมไพร์หนุ่มที่พูดอยู่ ก็คือ
ลูเชียส แวมไพร์อสูรระดับขั้น 5
ที่สู้กับชุนในตอนแรก....
ถามว่าทำไมพวกเขาถึงทำท่าเหมือนร่วมมือกันอยู่นั้น....ก็เพราะว่า....
หลังจากที่พวกซีลาร์ อาลีเซีย และเดเบียล่าคืนชีพมานั้น....ไม่ต้องสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
พวกเธอทั้งสามวิ่งเข้ามาหาชุนทันที
ชุนเห็นพวกเธอก็ยิ้มดีใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ก่อนจะปล่อยร่างของแวมไพร์สาว ที่ชื่อ ลูน่า ไปให้แวมไพร์หนุ่มผู้เป็นพี่ชายที่ชื่อ ลูเชียส
ทันที
ลูเชียสก็รับมาอย่างงุนงงแต่ชุนก็ไม่สนใจเดินไปรับอ้อมกอดของเหล่าภรรยาทั้งสามจนล้มลงกับพื้น ชุนและพวกเธอกอดกันแน่น เดเบียล่าก็ร้องไห้ออกมาขอโทษขอโพยที่ไม่สามารถปกป้องพวกอาลีเซีย
หรือ ร่างแยกของชุนตอนนั้นได้เลย
อาลีเซียก็ขอโทษที่ไม่สามารถปกป้องได้เช่นกัน แถมยังปล่อยให้ชายหนุ่มผมขาวนั่น ขโมยหอกอานาสุกุไปได้อีก ส่วนซีลาร์กอดเขาทั้งน้ำตาโดยไม่ได้พูดอะไร....
ชุนเองก็ขอโทษกลับพวกเธอที่ไม่สามารถปกป้องอะไรพวกเธอได้เลย
แล้วเขาก็สัญญาอีกครั้งเช่นเดียวกับที่บอกอาเธอร์ไป เขาสัญญาว่าจะไม่ยอมให้พวกเธอพบอันตรายใดๆอีก และจะไม่แยกจากพวกเธอเลย...
'อะไรกันผู้หญิงพวกนี้น่าจะเป็นผู้ติดตามและเป็น...ภรรยาของหมอนั่นด้วยเรอะ!! แถมระดับขนาดนี้ และไม่เคยเห้นใครมีผู้ติดตามเกิน 2 คนมาก่อนเลย!! หมอนี่มันเป็นใครกันแน่เนี่ย!!'
แม่สาวนักฆ่า หรือ
มีล่าที่ยังโดนจับมัดอยู่ที่เดิม
คิดในใจขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อสายตา
แถมรู้สึกไม่ชอบใจอย่างแปลกๆที่เห็นหมอนี่มันมีผู้ติดตามที่เป็นภรรยาเยอะแบบนี้ มันบ่งบอกถึงนิสัยของชายคนนี้ได้อย่างดี
แถมที่สงสัยไปหาอสูรและสปิริตระดับนี้เป็นผู้ติดตามได้ยังไง มีล่าคิดในใจพลางนึกไปถึงอาเธอร์อีกคน...
เธอจำได้ว่ามีเสียงระบบประกาศด้วย
ประกาศว่าผู้หญิงที่เธอกำลังสู้อยู่นั้นเป็นสปิริตระดับขั้น 3 ระดับ
50
ทำให้เธอไม่แปลกใจว่าทำไมพวกเธอถึงสู้ได้แพ้ย่อยยับขนาดนี้ และที่แน่ใจได้แล้วว่าตอนนี้ อาเธอร์เองก็คงเป็นผู้ติดตามและภรรยาของหมอนี่เช่นเดียวกัน
"ตกลงเจ้าเป็นมนุษย์งั้นเรอะ?"
แวมไพร์หนุ่มพอเห็นว่าชายหนุ่มและหญิงสาวทั้ง 3
คนเลิกกอดกันแล้ว
ก็เดินอุ้มแวมไพร์ผู้เป็นน้องสาวไปหาพวกชุนทันที พร้อมกับกล่าวถามขึ้นมาเรียบ
"เพิ่งรู้เรอะ....ก็บอกไปนานแล้วว่าผมไม่ใช่มนุษย์กินคนก็ไม่ฟังนี่นา"
ชุนเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเซงๆ แวมไพร์หนุ่มก็รู้สึกผิด แต่ถึงจะไม่ใช่มนุษย์กินคน แวมไพร์หนุ่มก็ไม่เคยไว้ใจใครทั้งนั้น และชอบเข่นฆ่าพวกมนุษย์มากที่สุดเนื่องจากรู้มาว่ามนุษย์เป็นพวกโลภมาก
ไม่เคยเห็นคุณค่าของสิ่งมีชีวิต
คิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่ที่สุด....แต่ว่า....
พอแวมไพร์หนุ่ม หรือ ลูเชียส เห็นชุนที่เป็นมนุษย์กอดพวกสัตว์อสูรอย่างซีลาร์และเดเบียล่าอย่างรักใคร่นั้น ก็ทำให้ลูเชียสเริ่มมองในมุมใหม่ของมนุษย์ไปอีกแบบหนึ่งทันที
เพราะเขาไม่เคยเห็นมนุษย์คนไหนปฏิบัติกับพวกอสูรอย่างงี้มาก่อน ทำให้ลูเชียสรู้ได้ทันทีว่า ชุนนั้นแตกต่างจากมนุษย์คนอื่นยิ่งนัก
ตอนมีโอกาสฆ่าน้องสาวเขาก็กลับไม่ฆ่า ถ้าฆ่าไปจะทำให้ลดศัตรูน้อยลงแท้ๆ
(ลูเชียสเข้าใจผิดนึกว่าชุนเก่งพอจะสู้ตัวตัวได้ และคิดว่าชุนไม่สามารถชนะพวกเขาได้พร้อมกันได้ จึงคิดจับน้องสาวเขาเป็นตัวประกัน แต่การฆ่าน่าจะง่ายซะกว่า แต่ในความจริงชุนเก่งแค่หลบเท่านั้น สู้ตัวตัวก็มีแต่ตาย จึงคิดจับน้องสาวแวมไพร์หนุ่มเพื่อหาทางหนีต่างหาก)
"ชุนค่ะ
ฉันว่าพวกเรารีบไปทำภารกิจของท่านปู่ต่อดีกว่านะคะ เบลเลี่ยน 1ใน 7 เทพธิดาสงครามอยู่ใกล้ๆนี่ฉันสัมผัสได้" จู่ๆซีลาร์ก็พูดขึ้นมา ทำให้ลูเชียสที่ได้ยินชื่อนั้นสะดุ้งไปทันที
" เฮ้ย!เดี๋ยวก่อนนะ พวกเจ้าเป็นอะไรกับยัยราชินีของพวกเผ่าบ้านั่น! "
ลูเชียสรีบร้อนถามขึ้นมาทันที
ซีลาร์ที่มองระดับของลูเชียสและกลัวว่าถ้าไม่เล่าให้ฟัง ลูเชียสอาจกลายเป็นศัตรูได้
เพราะท่าทางตอนนี้ดูเหมือนเขากำลังลังเลอยู่ว่าควรไว้ใจพวกเราหรือเปล่า ซีลาร์จึงเล่าบอกว่า...
พวกเธอมาทำภารกิจตามหา 7 เทพธิดาสงคราม
เพื่อไปหยุดจอมมารก่อนจอมมารจะทำสงครามขึ้น
และชุนคนนี้ก็เป็นคนที่ถือคัมภีร์ภารกิจที่เป็นใบเบิกทางที่จะพาไปสู่ความสงบ หรือ มหาภัยของโลกนั่นเอง
ลูเชียสได้ยินดังนั้นก็เบิกตาโพลง
ในขณะที่ชุนแปลกใจว่าทำไมซีลาร์ดูไม่ตกใจกับสถานที่
แล้วท่าทางเหมือนรู้เรื่องเหตุการณ์ที่พวกเขาทำมาตลอดเลย
อาลีเซียเห็นแบบนั้นก็เข้าใจว่าชุนผู้เป็นสามีสงสัยอะไร
"พวกข้าเห็นทุกอย่างที่เจ้าทำหมดนั่นแหละ ระหว่างที่รอคืนชีพ พวกเราก็เป็นดวงวิญญาณอยู่ในตัวเจ้าไงละ"
อาลีเซียกล่าวขึ้น
พลางนึกไปถึงตอนที่ชุนจูบอาเธอร์
จูบมีล่า ด้วยสายตาที่หงุดหงิด
ชุนเห้นดังนั้นก็รู้ทันทีว่าเธอหงุดหงิดเรื่องอะไรถ้าเธอรู้เรื่องทั้งหมด
"แหม...คือมันจำเป็นต้องทำนะครับ"
ชุนก็ยิ้มแห้งๆไปให้ อาลีเซียก็สะบัดหน้าเล็กน้อย จนเสียงเด็กสาวคนหนึ่งดังขั้น...
"แล้วพวกพี่แวมไพร์จะเอายังไงกับพวกเรา....จะสู้ต่อหรือเปล่าค่ะ"
เดเบียล่าถามขึ้น
และเป็นครั้งแรกที่ชุนเห็นเธอมองด้วยสายตาที่จงเกลียดจงชัง ชุนมองพวกลูเชียสก็เข้าใจทันที เพราะทุกตำนานที่ได้ยินมา พวกมนุษย์หมาป่ามักไม่ถูกกับพวกแวมไพร์อยู่แล้ว
"หึ หึ...ยัยมนุษย์หมาป่าชั้นต่ำ
ทำหน้าตาแบบนี้แสดงว่าอยากมีปัญหากับแวมไพร์ชั้นสูงแบบพวกเราสินะ"
"เฮอะ! พวกพี่ก็แค่แวมไพร์เลือดผสม ไม่ใช่แวมไพร์สายเลือดบริสุทธิ์ซะหน่อย จะมาบอกว่าชั้นสุงนี่มันแปลกๆนะคะ"
"ว่าไงนะยัยเด็กนี่!"
"พี่ลูเชียสพอเถอะ!"
แต่ก่อนที่พวกซีลาร์ที่เห็นท่าไม่ดี
จะไปห้ามเดเบียล่าไม่ให้เกิดการต่อสู้กับแวมไพร์นุ่มระดับขั้น 5 นั่น เสียงแวมไพร์สาวผู้เป็นน้องสาวของแวมไพร์หนุ่มนั้นก็แทรกห้ามขึ้นมาก่อน ลูเชียสก็หันไปหาน้องอย่างงุนงง เพราะน้องสาวเขาบาดเจ็บขนาดนั้น เอาแรงที่ไหนมาพูดเสียงดังขนาดนั้นได้
พอลูเชียสหันไปก็พบว่า....น้องของเขาบาดแผลฟื้นฟูมามากจนร่างกายเหมือนปกติแล้ว
แต่ที่เขาตกใจมากกว่านั้น
"เฮ้ย!ลูน่า ทำไม!"
"เอ่อ...เพราะคุณชุนเขาเอาน้ำยาอะไรไม่รู้มาให้ลูน่าดื่ม แล้วแผลของลูน่าก็หายเป็นปลิดทิ้งเลย"
"ไม่ใช่พี่ถามว่าทำไมน้องถึงไปกอดมันแบบนั้น!!!"
ลูเชียสก็แหกปากขึ้น
เขาเองก็สงสัยอยู่ว่าทำไมน้องเขาถึงบาดแผลฟื้นฟูได้ขนาดนี้ แต่ที่ตกใจยิ่งกว่า คือน้องสาวของเขากอดชายหนุ่มร่างเปลือยท่อนบนนั่นแน่นราวกับหมอนข้างเลย ส่วนเจ้าตัวชุนนั่นก็ยิ้มเคลิ้มอย่างชอบใจ
" แหม...พี่ค่ะ พี่เคยบอกไม่ใช่เหรอว่าคนที่ลูน่าจะสามารถรักได้ ต้องเป็นคนที่สามารถช่วยชีวิตลูน่าได้ แล้วคุณชุนเขาก็เป็นคนรีบเอายามารักษาลูน่านะคะ
พี่ลูเชียสรู้รึเปล่ามะกี้ลูน่าเลือดไหลออกมาตลอดจนลูน่าจะตายอยู่แล้ว ในขณะที่พี่มัวแต่ทะเลาะกับเด็กสาวหมาป่านั่น ถ้าไม่ได้คุณชุนที่เห็นเข้าพอดีลูน่าคงตายไปแล้ว..
..แถมอีกอย่างหนูรักคุณชุนตั้งแต่เขาจับหนูเป็นตัวประกันแล้วละ อ๊ายย!! รักเลย หล่อ ร้ายแบบนี้>////<"
"แหม พูดงี้ผมเขินนะครับคุณลูน่า แฮะ
แฮะ"
"..................."
"................."
"................."
"................."
"................."
ทั้งลูเชียส
ซีลาร์ อาลีเซีย เดเบียล่า
และมีล่า มองแวมไพร์สาวที่ตอนนี้กำลังคลอเคลียกับชายหนุ่มผมดำเปลือยท่อนด้วยสายตาที่เหมือนกำลังสับสนกับสถานการณ์ตรงหน้า พร้อมกับคิดไม่ถึงว่าจะมีคำพูดนี้ออกมาจากปากแวมไพร์สาวระดับขั้น
4 ที่โดนชุนจับเป็นตัวประกันตะกี้
ทุกคนพร้อมกันคิดในใจ
ไม่เว้นแม้กระทั้งพี่ชายอย่างลูเลียสว่า....
'ยัยโรคจิตx5'
และหลังจากเหตุการณ์นั้นทุกคนก็น่าพอจะเดากันได้ว่า ซีลาร์ อาลีเซียและเดเบียล่าก็มาจับแยกชุนกับแวมไพร์สาวออก
ก่อนจะปรับสถานการณ์กันได้
โดยลูเชียสคอยล๊อคตัวลูน่าผู้ป็นน้องสาวไว้
เพื่อไม่ให้น้องสาวคนนี้ไปทำเรื่องไร้ยางอายกับชายหนุ่มที่เพิ่งเจอกันไม่นานอีก
ก่อนซีลาร์จะพาเข้าเรื่องอย่างเร่งด่วน เพราะรับรู้ว่าอาเธอร์โดนจับตัวไปอยู่ใกล้ๆกับเบลเลี่ยน
7 เทพธิดาสงครามแล้วตอนนี้
(ซีลาร์ สามารถสัมผัสถึง 7
เทพธิดาสงครามที่อยู่ใกล้ๆได้
เนื่องจากผลของผู้คุ้มคัมภีร์ 7 เทพธิดาสงคราม ส่วนที่รู้ที่อยู่ของอาเธอร์ เพราะเป็นผู้ติดตาม ดังนั้น อาลีเซีย เดเบียล่า
และชุนผู้ทำพันธสัญญา
ก็ต่างคนต่างรู้กันว่าแต่ละฝ่ายอยู่ไหน)
"แล้วตกลงพวกเจ้า
จะไปหายัยปีศาจนั่นสินะ" ลูเชียสที่พอรู้เรื่องราวถามขึ้น
"ใช่ แต่ก่อนอื่นคงต้องช่วยอาเธอร์ก่อน
เพื่อป้องกันความไม่แน่นอนที่จะเกิดขึ้นตามมา"
ซีลาร์ที่กลายเป็นคนรู้เรื่องดีสุดสำหรับตอนนี้ ก็อธิบายขึ้น
ในขณะที่อาลีเซียได้แค่รับฟัง
ส่วนเดเบียล่าเกาะแขนชุนพลางถลึงตาใส่แวมไพร์สาวลูน่า ชุนก็ยิ้มแห้งๆลูบหัวเดเบียล่าเล็กน้อย แล้วฟังภรรยาคนแรกของเขาที่กลายเป็นผู้นำกลุ่มตอนนี้ต่อ
ส่วน....มีล่าคิดในใจว่า....
'ฉันกลายเป็นอากาศไปแล้วเรอะ....ไอ้พวกนี้สนใจกันหน่อยย!!!!'
"งั้นพวกข้าสองพี่น้องคงต้องลาพวกเจ้าแค่นี้นะ
เพราะพวกข้าไม่อยากไปให้ยัยนั่นเล่นงานอีก" ลูเชียสพูดขึ้นก่อนจะลุกขึ้น แต่ซีลาร์ก็กล่าวขัดขึ้นมาทันที
"พวกเธอไปไหนไม่ได้หรอกนะ เพราะป่าแห่งนี้จากผลแห่งหมอกรอบๆนี่ จะทำให้ที่นี่กลายเป็นเขาวงกตไม่มีทางออก"
ซีลาร์ภรรยาคนแรกของชุนผู้รอบรู้คนเดิมก็กล่าวขึ้น ส่วนชุนก็นั่งรอเมียคนนี้ออกคำสั่งกับเขา (ความเป็นผู้นำไม่มีเลยนะเอ็ง-*-)
".....จริงสิ ข้าลืมเรื่องหมอกบ้านี่ไปเลย แล้วพวกข้าจะทำยังไงละ...ลูน่าเลิกจ้องไอ้หมอนั่นได้แล้ว!-*-"
ลูเชียสที่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า
เขาเองก็หาทางออกมานาน
ก็ออกไม่ได้ซักที
แถมติดใจเรื่องหมอกนี่เหมือนกัน
พอซีลาร์พูดขึ้นก็เข้าใจได้ทันที
ก่อนจะขมวดคิ้วว่าน้องสาวตัวเองไปทีนึง
เพราะหล่อนจ้องยั่วใส่ชายหนุ่มร่างเปลือยท่อนบนตลอด
" ก็มีทางเดียวแหละนะ...คือต้องให้
เบลเลี่ยน 7 เทพธิดาสงครามคนนั้น
เป็นคนปล่อยเราออกไปเอง"
ซีลาร์ก็พูดขึ้นเรียบๆโดยไม่ได้มองหน้า เธอมองไปที่สามีของตน พลางทำท่าเป็นลางบอกประมาณว่าหน้าที่จัดการกับเบลเลี่ยน เป็นหน้าที่ของเขา ชุนก็ยิ้มพยักหน้าหงึกๆ
"สรุปว่า...." ลูเชียสเอ่ยถามเป็นเชิง
"ถ้าพวกเธออย่างออกจากที่นี่ ก็ต้องมากับพวกเราแล้วพวกเราจะลอบเข้าไปที่ปราสาทหินนั่น และช่วยอาเธอร์ และหลังจากนั้นก็หาตัวเบลเลี่ยน
พร้อมกับทำภารกิจคัมภีร์ 7 เทพธิดาสงครามให้สำเร็จสำหรับ 7 เทพธิดาสงครามคนแรก "
กลับมาปัจจุบัน...
เพื่อกลัวว่าการลอบเข้ามาจะอาจโดนจับได้ง่าย เพราะคนที่มีจำนวนเยอะเกินไป พวกชุนเลยแบ่งออกแยกกันตามหาอาเธอร์เป็นสองกลุ่ม
กลุ่มที่ 1 ชุน ซีลาร์ เดเบียล่า และลูเชียส เดินไปสำรวจฝั่งทางเดินฝั่งขวา
กลุ่มที่ 2 อาลีเซีย ลูน่า และมีล่า( โดนปล่อยตัวแล้ว แต่ชุนยังให้อยู่ในชุดชั้นในเพื่อแกล้งเธอ และมีล่าที่ไม่สามารถทำไรได้ถ้าเธออยากออกจากที่นี่ ก็ต้องเชื่อฟังพวหชุนเท่านั้นจึงจำยอมตามไปดีๆ) พวกเธอเดินไปสำรวจฝั่งซ้าย
'คอยดูเถอะไอ้ชุน....แกทำให้ฉันต้องอยู่ในสภาพนี้ ฉันจะฆ่าแกให้ได้ซักวัน'
มีล่าคิดขึ้นมาในใจ ถึงเธอจะโดนปล่อยตัวแต่ยังคงโดนมัดมือไว้อยู่ และมีอาลีเซียคอยจับผิดตลอด ส่วนคนนำทางคือลูน่า ที่เคยเข้ามารอบนึงแล้ว
" ยัยแวมไพร์โรคจิต เธอแน่ใจนะว่าไม่หลง?"
อาลีเซียเอ่ยถามขึ้น ลูน่าได้ยินก็หันกลับมายิ้มอย่างมีเลศนัย ทั้งๆที่ใจจริงไม่มีอะไรหรอก แค่ยิ้มเพราะชอบสิ่งที่เจ้าหญิงคนนี้เรียกเธอ
" แหม...คุณเจ้าหญิงเชื่อหม่อมฉันเถอะเพค่ะ ฉันคาดว่าอาเธอร์เพื่อนของคุณต้องอยู่ในคุกใต้ดินเป็นแน่ "
ลูน่ายิ้มตอบตลอดเวลา อาลีเซียก็เลิกคิ้วกับคำพูดที่ดูเหมือนล้อเลียนตำแหน่งของเธอมากกว่าการเคารพตามตำแหน่งซะมากกว่า แต่ไม่ทันที่ได้พูดอะไร ก็มีมนุษย์กินคนสองคนโผล่ขึ้นมาตรงทางเดินลงไปยังชั้นใต้ดินข้างหน้า
" อ้ะ!แย่ละ...x2! "
อาลีเซียกับมีล่าที่เห็นเงาของใครสองคนที่ดูจากรูปร่าง ต้องเป็นมนุษย์กินคนที่คอยเฝ้าอยู่ที่คุกใต้ดินนี่แน่ ก็ทำท่าจะหาที่หลบก่อนพวกมันเห็น แต่จู่ๆยัยแวมไพร์สาวก็กลายร่างเป็นค้างคาวตัวเล็กแล้วบินไปทางมนุษย์กินคนสองตัวนั้นทันที
พรึ่บ!
"แฮ่?x2"
ฉัวะ!!ฉูด
"อะ..."
และขณะที่พวกมันกำลังงุนงงกับค้างคาวตัวเล็กนี่โดยไม่สนใจอะไรมากอะไร แต่พอค้างคาวตัวเล็กบินไปอยู่ด้านหลังของพวกมัน ที่กำลังเดินต่อโดยไม่สนใจค้างคาวตัวเล็กนั่น ค้างคาวตัวเล็กนั่นก็ทำการเปลี่ยนร่างไปเป็นหญิงสาวผมดำดวงตาสีโลหิตเช่นเดิม
และเธอก็ใช้เล็บของเธอจากแขนทั้งสองข้าง จ้วงแทงทะลุร่างของพวกมนุษย์กินคนจากด้านหลัง จนทะลุลำไส้และเลือดกระจัดกระจายเลยทีเดียว แล้วร่างของมนุษย์กินคนก็ล้มลงจมกองเลือดก่อนจะสลายหายไป
"โห~โหดนะยัยโรคจิต เล่นฆ่าเลยเหรอ "
อาลีเซียก็เอ่ยปากอย่างชื่นชม ส่วนมีล่ามองก็ตกใจ เพราะจากที่อยู่กับชุนและการไล่ล่าของพวกมันมาโดยตลอด ทำให้คิดว่าพวกมันน่าจะแข็งแกร่งกว่านี้ แต่ก็อาจเป็นเพราะเจอแวมไพร์ระดับขั้น 4 แทงเข้าละมั้ง จึงได้ตายอย่างง่ายดายเพียงนี้
" ฮิ ฮิ มันยังไม่ตายหรอกนะคะคุณเชลยของคุณชุน"
ลูน่าได้ยินเสียงในใจของเธอ ก็หัวเราะอย่างได้ใจ ที่ผู้หญิงคนนี้หวั่นเกรงกับระดับของเธอ มีล่าที่ได้ยินคำพูดของแม่สาวแวมไพร์นี่ก็สะดุ้งเบิกตาโพลง เพราะไม่คิดว่าแม่สาวแวมไพร์นี่จะอ่านใจเธอได้ ทำให้เธอยิ่งหวั่นเกรงผู้หญิงคนนี้มากยิ่งขึ้นไปอีก ย
และทำให้เธอคาดเดาว่า...แวมไพร์ทุกคนมีทักษะอ่านใจกันหมด ถ้าต้องสู้ด้วยคงมีแต่ตายกับตายเป็นแน่...
"ม่ะ...หมายความว่ายังไง ที่บอกว่าไม่ต้องห่วง แล้วเรียกใครว่าเชลยของหมอนั่นยะ-*-"
มีล่าพูดเสียงสั่นๆเล็กน้อยอย่างเกรงๆ ก่อนจะนึกคำพูดที่แวมไพร์สาวคนนี้ บอกถึงสถานภาพที่เธอเป็นอยู่ ทำให้เธอฉุนกึกเล็กน้อย
"พวกมันไม่ตายง่ายอย่างงั้นหรอก เดี๋ยวพวกมันจะคืนชีพกลับมาอีก ถ้ามันจัดการง่ายแบบที่คุณว่าฉันกับพี่ลูเชียสคงไม่ตกอยู่ในสภาพนั้นหรอกค่ะ ฮิ ฮิ"
" หา!เดี๋ยวพวกมันจะคืนชีพมาอีกเหรอ มัวหัวเราะบ้าอะไรอยู่เล่ายัยโรคจิต รีบลงไปหาอาเธอร์กันเร็ว!"
หมับ!
"ยัยบ้าอย่าดึงเซ่!"
ตึก ตึก!
อาลีเซียที่หูผึ่งเมื่อรู้ว่าพวกมันสามารถคืนชีพกลับมาได้อีก แถมยัยแวมไพร์นี่ก็พูดออกมาด้วยสีหน้าไม่ทุกข์ร้อนหน้าตาเฉย
ทำให้อาลีเซียแทบปรี๊ด...
ก่อนจะดึงมีล่าเข้าไปทางเดินลงหินที่พาไปสู่ชั้นใต้ดินนี่อย่างทันที มีล่าก็เกือบล้มหน้าคะมำ เธอมองอาลีเซียหนึ่งในภรรยาของชายหนุ่มเป้าหมายของเธออย่างแค้นเคือง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะโดนจับมัดอยู่ จึงยอมโดนลากไปทั้งอย่างงั้น
".....ใจร้อนกันจริงนะคะ รีบไปไหนกัน รอลูน่าด้วยค่ะ ^^"
แวมไพร์สาวพอเห็นพวกเธอวิ่งไปโดยไม่รอ ก็ยิ้มขำในท่าทางของพวกเธอ ก่อนจะเธอเอ้อระเหยตามไป
ทางด้านพ่อพระเอกผู้รักเดียวแต่หลายใจของเรา.....
ตูมม!!!
"แฮ่!!ฮูม!!"
"พวกเจ้าแอบลอบเข้ามาแบบไหนเนี่ย พอเจอมนุษย์กินคนคนนึงปุ้บ ก็จัดท่าเสียงดังแบบนั้น!! ตกลงพวกแกรู้จักการลอบเข้ามาบ้างไหมเนี่ย!!!"
เสียงของลูเชียสดังขึ้นด้วยอาการที่โมโหโทโส เมื่อเห็นชายหนุ่มร่างเปลือย กับเด็กสาวมนุษย์ป่า กระโจนเข้าโจมตีมนุษย์กินคนคนหนึ่งที่บังเอิญเดินผ่านมาเท่านั้น โดยการโจมตีที่รุนแรงและเสียงดังอึกทึกครึกโครม
"อ้ะ!โทษทีลูเชียส ผมกลัวว่าโดนโจมตีเบาๆมันจะไม่ตายน่ะ แถมอีกอย่างพวกมันกระจอกกว่าที่ผมคิดอีกตายง่ายอย่างงี้ ก่อนหน้านี้บังอาจหมาหมู่ดีนัก มาเฟียไม่กลัวแต่กลัวมาเยอะนี่แหละทีนี้พวแกก็ตายซะ!!! "
ชุนที่กำลังเอาดาบกันซอร์ดของเซาเทียส*(เซาเทียส คือองครักษ์ของเอเรียส ที่โดนเซฟิรอธฆ่าตายไป) ฟาดฟันพวกมนุษย์กินคนที่เห็นว่ามีน้อยกว่าฝั่งของเขาด้วยความเมามันส์ เพราะแค้นที่มันไล่ล่าเขาในป่ามาตั้งนาน ชุนเห็นลูเชียสว่าแบบนั้นก็เกาหัวพร้อมหัวเราะแห้งๆเล็กน้อย ก่อนจะลงมือฆ่าพวกมันต่ออย่างเมามันส์
ส่วนเดเบียล่าเห็นชุนออกกระโจนไปสู้ ก็เลยทำให้เธอคึกกลายร่างเป็นมนุษย์หมาป่าออกไปขย้ำพวกมนุษย์กินคนเช่นกัน
"ขอโทษแทนสามีของฉันด้วยนะคะ ลูเชียส แต่ฉันเองก็เห็นว่าไม่เป็นไรนะคะ พวกมันตายง่ายกว่าที่คิดไม่เป็นว่าลูเชียสต้องไปห่วงอะไรเลยนี่คะ ฉันยังแปลกใจเลยว่าทำไมพวกมันถึงเป็นอสูรระดับสูงได้"
ซีลาร์ที่กำลังมองดูชุนสามีของเธอ กับเดเบียล่าที่กำลังสู้ฟาดฟันพวกมนุษย์กินคนราวกับผักปลา ก็หันมาบอกลูเชียสอย่างนอบน้อม เพราะเธอยังเกรงระดับของชายคนนี้อยู่บ้าง
เธอก็บอกประมาณว่าพวกชุนสามารถสู้ได้อย่างไม่มีปัญหาแล้วจะห่วงอะไรอีก....
" เพราะพวกเจ้ายังไม่เคยสู้กับพวกมันน่ะสิเลยยังไม่รู้ว่า....พวกมันจะคืนชีพมาอีก และจะสู้กับพวกเราเรื่อยจนพวกเราพลังหมดและมันก็จะฆ่าเราได้ทันที"
ลูเชียสบอกขึ้นด้วยสีหน้ากังวล ก่อนจะทำท่าเดินไปช่วยพวกชุนเพื่อจะฆ่าให้เสร็จทีเดียวแล้วรีบหนีก่อนพวกมันคืนชีพ
"อะไรนะ!งั้นก็เหมือนกับว่าพวกมันเป็นอมตะน่ะสิ!"
ซีลาร์ฟังจบก็อุทานขึ้น ก่อนที่ลูเชียสที่ทะยานไปหาพวกชุนเพื่อช่วยฆ่าพวกมัน รวมถึงบอกข้อมูลของพวกนี้ด้วย ก็หันกลับมาตะโกนตอบแม่พยัคฆ์ขาว
"ใช่!! เพราะฉะนั้นตอนนี้รีบฆ่าพวกมัน แล้วรีบหนีกันเถอะ!"
ลูเชียสกล่าวขึ้นก่อนร่างของเขาจะอันตรธานหายไป แล้วไปโผล่อยู่ด้านหลังของพวกมนุษย์กินคนพวกนั้นที่เริ่มเห็นว่ามาเรื่อยๆแล้ว
ก่อนจะใช้ท่าอะไรบางอย่างเมื่อหนุ่มแวมไพร์ชูมือขึ้น ก็ราวกับว่ามีพายุสีดำที่เกิดจากพวกค้างคาวดูดเลือดจำนวนมากมาบินวนอย่างรวดเร็ว ก่อเป็นพายุขนาดพอเหมาะกับห้องทางเดินที่มีเพดานห้องหินที่สูงนี่
ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!
"แฮ่!!!!"
"เฮ้ย!ท่าอะไรละนั่น!"
ชุนอุทานขึ้นมาทันที เมื่อเห็นลูเชียสเรียกพายุที่ทำมาจากค้างคาวดูดเลือดขึ้นมาปั่นร่างพวกมนุษย์กินคน จนร้างของพวกมันที่เพิ่มขึ้นมาจากหลายที่นับสิบหายไปเหลือแต่กองเลือด บ่งบอกถึงพลังทำลายของมันทันที
"ตอนนี้แหละพวกเรารีบหาสหายของเจ้า....เฮ้ย!เจ้าระวังตก...!!"
ลูเชียสที่เก็บกวาดพวกมนุษย์กินคนที่ชุน กับ เดเบียล่าโรมรันกันอยู่นับสิบเสร็จ ก็หันไปสั่งพวกชุนเพื่อให้รีบทำอะไรก็ทำ เพราะถ้าเกิดพวกมันมาเกิดใหม่จะยุ่งกว่าเดิม แต่ไม่ทันได้พูดจบ พื้นตรงที่ชุนยืนก็เริ่มเกิดรอยร้าว เนื่องจากรับพลังของลูเชียสไม่ไหว
"หา? ระวังตกอะไร...หืม เฮ้ย!!!"
เปรี๊ยะ!...โครม!!ตึง!!
ขณะที่ชุนกำลังงุนงงอยู่ ก็ได้ยินเสี่ยงเหมือนอะไรแตก ก่อนจะก้มลงไปเห็นพื้นที่ตัวเองเหยียบเกิดร้าวขึ้น และไม่ทันได้ทำอะไรพื้นก็ถล่มลง พาร่างชายหนุ่มลงไปทันที
"ชุนเป็นไรมั๊ยค่ะ!/ ชุนเจ้าเป็นไรมั๊ย!!(เสียงเดเบียล่าตอนเป็นมนุษย์หมาป่า)"
แต่ทว่า...มันยังไม่จบแค่นี้
"แค่ก แค่ก!.พะ..ผมไม่เป็น..."
เปรี๊ยะ!
"เอ๋?"
เปรี๊ยะ!โครม! โครม!! โครม!!ซูม!!
ชุนไม่ทันได้พูดบอกว่าไม่เป็นไร พื้นที่เขาเหยียบก็ดังเหมือนแตกร้าวขึ้นมาอีก แล้วก็แน่นอน...
มันถล่ม.. ร่างของชุนตกลงไปกระแทกชั้นต่อไป แล้วมันก็ถล่มลงอีก เขาก็ตกลงไปยังชั้นต่อไปเป็นงี้ๆเรื่อยๆ จนพวกซีลาร์ที่ตะโกนเรียก เริ่มไม่เห็นร่างชายหนุ่มแล้ว เพราะข้างล่างมันมืดมาก
"ชุน!!/พี่ชุน!! (คืนร่างและ)"
ภรรยาทั้งสองตะโกนเรียกสามีหนุ่มผู้โชคร้ายนั่น ด้วยสีหน้าตื่นตระหนก เพราะกลัวเขาอาจจะไปเจอกับพวกมนุษย์กินคนข้างล่างนั่น ที่อาจเป็นพวกที่เพิ่งฟื้นคืนชีพมาใหม่ และด้วยจำนวนคนที่มากของมัน อาจทำให้ชุนแพ้ได้
"อ่า~ สงสัยข้าคงอัดพลังในพายุของข้ามากไปหน่อย พื้นเลยร้าวไปถึงชั้นล่างเลย"
"ลูเชียสx2!!!"
"เฮ้ย! พวกเจ้าอย่ามาโทษข้าสิ ถ้าไม่ใช่เจ้ากับไอ้หนุ่มนั่นไปโจมตีพวกมันก่อนข้าคงไม่ต้องใช้พลังหรอก แล้วเอาเวลาที่พูดเนี่ยไปช่วยไอ้หนุ่มนั่นดีกว่านะ...เอ้ะ!...ข้าว่าพวกเจ้าอย่าลงไปเลยดีกว่าตอนนี้"
ลูเชียสที่พูดราวกับว่าไม่ใช่ความรับผิดชอบของตนซักเท่าไร ทำให้ซีลาร์ กับ เดเบียล่าขึ้นเสียงใส่ทันที โดยไม่เกรงกลัวต่อระดับของชายคนนี้แล้ว
ลูเชียสก็บอกปัดว่าไม่ใช่ความผิดของตนเป็นเพราะชุน กับเดเบียล่าต่างหาก และก่อนที่เขาจะบอกให้พวกเธอเอาเวลามาต่อว่าเขาเนี่ย ไปหาสามีของพวกเธอม่ดีกว่าเหรอ
เขาก็ต้องรีบกลับคำพูดทันที....เมื่อได้สัมผัสพลังงานหนึ่งที่อยู่ข้างล่างกับชายหนุ่มสามีของพวกเธอด้วย
"หมายความว่าไง? x2" ทั้งคู่ถามขึ้นพร้อมกัน
"เอ่อ....ไม่สิต้องบอกว่าข้ามากกว่าที่ไม่ควรลงไปน่ะ" ลูเชียสก็กลับคำพูดอีกหน่อย พลางมองลงข้างล่างด้วยสีหน้าตื่นๆ
บุ๋ง บุ๋ง....บุ๋ง
' โอย...ทำไมรู้สึกหายใจไม่ออก'
ชุนที่ตกลงมาเบื้องล่าง ค่อยๆรู้สึกตัวช้าๆหลังจากที่กระแทกกับชั้นของปราสาทหินมาหลายชั้นจนระบม เขารู้สึกว่าเหมือนตัวเองกำลังลอยอยู่ และงุนงงกับสถานการณ์ตอนนี้
เพราะเขารู้สึกว่าเหมือนกำลังลอยตัวอยู่ในที่เย็นๆ....และทำให้หายใจไม่บอกด้วย
และพอเขาเห็นฟองอากาศที่ลอยขึ้นมาจากปากและจมูกของเขา ก็ทำให้เขารู้ทันทีว่า...
'อุ้บ! ตูจมน้ำอยู่เรอะ!'
ชุนที่รู้สึกตัวได้ ก็รีบปิดปากเพื่อกันอากาศออก พลางทำท่าจะว่ายขึ้นมาเพื่อให้อยู่เหนือผิวน้ำ เพื่อรับอากาศบริสุทธิ์ แต่ขณะที่มือเขากำลังแหวกว่ายขึ้นไปอยู่นั้น เขามองเห็นภาพเบลอๆบางอย่างข้างหน้านั่น (อยู่ในน้ำมองไม่ค่อยชัด) เขาที่กำลังจะขาดอากาศ ก็เห็นว่าสิ่งนั้นน่าจะช่วยยึดและดึงเขาขึ้นสู่ผิวน้ำได้ไวขึ้น
จึงนำมือไปคว้าสิ่งนั้นทันที...
หมับ!
"อ๊า!"
'เอ๋?'
ชุนพอคว้าสิ่งนั้นมาได้ก็รู้เหมือนได้ยินเสียงอะไรมาจากสิ่งที่เขาจับอยู่นี้ ก่อนที่เขาจะคิดว่าหูฝาด เพราะตอนนี้ต้องเร่งขึ้นสู่ผิวน้ำ เขาจึงคว้ามืออีกข้างมาจับสิ่งนั้นอีกจุด
หมับ!
"อ๊า!ยะ..หยุด!"
'เอ๋?'
ชุนได้ยินเสียงนั้นอีกครั้ง แต่เขาฟังไม่ค่อยชัดเพราะรู้สึกเสียงจะดังอยู่เหนือผิวน้ำ และเขาก็ไม่สนใจคิดว่าหูฝาดอีก แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาสนใจมากกว่าการขึ้นไปบนผิวน้ำแล้ว นั่นคือ...สิ่งที่เขาจับอยู่
มันรู้สึกกลมๆเต็มมือเขา และพอสัมผัสมันก็นิ่มจนน่าเหลือเชื่อ และจับแล้วทำไมเขาถึงรู้สึกดีอย่างงี้ ชุนหน้าเคลิ้มเล็กน้อยพลางว่ายเข้ามาหาสิ่งที่เขาจับอยู่นันด้วยสีหน้าเคลิ้มๆ จนลืมไปแล้วว่าตัวเองกำลังขาดอากาศและกำลังรีบว่ายขึ้นเพื่อไปรับอากาศจากผิวน้ำอยู่
ชุนลองนำมือขยำไอ้กลมๆใหญ่ๆเต็มไม้เต็มมือที่นิ่มสุดยอดนั่นอย่างรู้สึกดี...
"อ๊า...ยะ...หยุด"
'เสียงนี่อีกแล้ว ช่างเถอะ ไอ้นี่มันอะไรน้านิ่มโคตรเลย....แต่รู้สึกสัมผัสแบบนี้มันคุ้นๆจังแฮะ มันคืออะไรน้า'
ชุนคิดอย่างสงสัยว่ามันคืออะไร ก่อนจะว่ายไปใกล้อีกแล้วเอาหน้าแนบกับไอ้กลมๆที่นิ่มโคตรนั่น
"กรี๊ด!!"
ซูมมม!!!!
"เอ๋?"
ชุนรู้สึกว่ามีมือเล็กๆเรียวบางของใครคู่หนึ่งมาจับไหล่ของเขาทั้งสองข้าง แล้วมือบางๆนั่นก็ยกตัวเขาขึ้น จนลอยขึ้นมาเหนือผิวน้ำ ชุนก็รีบขยี้ตาแล้วมองหาเจ้าของมือนั่น
ติ๊ง!
<ผู้เล่นชุน และ เบลล์ พบ 7 เทพธิดาสงคราม เทพแห่งการทำลายล้าง 'เบลเลี่ยน' ประเภท : ราชาสปิริตระดับสูง ระดับ : ขั้น 8 ระดับ 10 ค่ะ โดนโจมตีจนเสียชีวิตจะไม่เสียระดับ และสามารถคืนชีพได้เลยอัติโนมัติ
เนื่องจาก ผู้เล่นชุน และ เบลล์ เป็นคนถือครองคัมภีร์ภารกิจ 7 เทพธิดาสงครามค่ะ >
ติ๊ง!
< ผู้เล่นชุน และ เบลล์ ดำเนินภารกิจ 7 เทพธิดาสงคราม การกิจระดับ : Z (ดำเนิน 9.20 % )
สิ่งที่ต้องทำต่อ : ทำให้เธอยอมรับ และกลายมาเป็นผู้ติดตามของคุณ ในฐานะภรรยาค่ะ>
"อ่า...."
ติ๋ง ติ๋ง
ชุนที่โดนมือเรียวบางนี่จับยกตัวขึ้น พร้อมกับได้ยินเสียงระบบ ชุนก็เห็นร่างหญิงสาวผมยาวสีแดง ดวงตาสีแดงมีมีผิวที่ขาวสะอาดและแผลเป็นตามตัว ตรงดวงตาข้างนึงที่ปิดอยู่นั่นก็มีแผลเป็นที่ตาของเธอจนทำให้เธอลืมขึ้นมาไม่ได้ข้างนึงเช่นเดียวกัน
และเธอตอนนี้กำลังอยู่ในร่างเปลือยเปล่า พร้อมกับหน้าอกหน้าใจยิ่งกว่าเดเบียล่า (ก็คนนี้ผู้ใหญ่กว่านี่เนอะ) ที่มีมือของเขากำลังจับอยู่
ชุนไม่รู้จะพูดอะไร จึงพูดแค่ ' อ่า...่
พลางจ้องหน้าหญิงสาวที่เต็มไปด้วยแผลเป็น ( ก็พอเห็นชัดแต่ไม่เยอะจนน่าเกลียดบดบังความสวยอะนะ ) แผลเหมือนโดนฟันที่กลางหลังลูบกากาบาท แผลเหมือนถูกยิงที่ไหล่ของเธอข้างขวา และรอยเย็บเล็กน้อยช่วงหน้าท้อง และแผลสุดท้าย...ที่ตาข้างขวา
และในตอนนี้เธอกำลังมองมาที่เขาด้วยใบหน้าแดงก่ำเหมือนจะร้องไห้ เหมือนทั้งโกรธแค้นและอายไปพร้อมกัน ก่อนที่เธอจะตัดสินใจตะโกนที่เหมือนกับคำรามดังขึ้นทั่วปราสาท
"ตายย!!!!!!!!!!"
***************************************************************
ปล.ขอคอมเม้นเยอะๆเน่อ อ่านแล้วเม้นอะพูดง่ายๆ อิอิ
ปล.2 ขอเปลี่ยนชื่อตอน เป็นฝึกตอนหน้าแทน เดี๋ยวจะยาวเกินไป
**********************************************************
ปล.ช่วยกันคอมเม้นนะครับ โหวต แชรร์ด้วยยยย อิอิ
ปล.2 ช่วงนี้อาจหน้าเบื่อหน่อย แต่เดี๋ยวหลังจากเสร็จกิจที่นี่ ชุนจะเมพขึ้นแล้วไประดับนึง (ฝึกในห้วงมิติ 1 ปี) พร้อมกับออกไปประกาศสร้างชื่อเสียงให้รู้ถึงความแข็งแกร่งแล้วว 555+
ปล.3 ที่อ่านมาเนี่ยตอนนี้อยากเอาใครลงฮาเรมบ้าง อิอิ (ไม่ตอบผมสุ่่มนะ555+)
ความคิดเห็น