ลำดับตอนที่ #105
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #105 : CHAPTER 97 : เดียร์อยู่ในอันตราย
CHAPTER 97 : เดียร์อยู่ในอันตราย
ปึด...ปึด
ชายปริศนาสวมไอ้โม่งค่อยๆแกะกระดุมของเดียร์ทีละเม็ดทีละเม็ด
"ว้าว...สะ...สุดยอดว่ะ"
ชายที่ปลดกระดุมเสื้อนอนสีขาวของเดียร์จนเห็นเนินอกอันอวบอิ่มของเธอและบราเซียสีชมพูลายลูกไม้อุทานขึ้นเมื่อเห็นอกอันอวบอิ่มของเธอ พวกชายอีกสี่คนก็มองอย่างหื่นกระหาย
"คุณฟ้าใสให้ฆ่าแม่นี่จริงดิ...เสียดายชะมัดว่ะ "
ชายรูปร่างสูงกอดอกบ่นอย่างเสียดาย...
"เออ ข้าก็เห็นด้วยรูปร่างหน้าตาแบบนี้จะมีกี่คนกันเชี้ยวว ในไทยเนี่ย" ชายรูปร่างท้วมนิดๆกล่าวสนับสนุน
"ตูขอยัยนี่เป็นแม่ของลูกตูได้มะวะ..." ชายรูปร่างใหญ่มองเดียร์อย่างหื่นกระหาย
"พวกแกจะพูดอะไรก็พูดไปเถอะ แต่ตอนนี้ยัยนี่กำลังจะเป็นเมียตูว่ะ"
ชายที่ปลดกระดุมเดียร์จนหมดเหลือแต่บราเซียร์คัพ E ของเธอพูดขึ้นพลางหันหน้ามาชูนิ้วกล_งใส่เพื่อน ก่อนจะถอดไอ้โม่งออกและถอดกางเกงตัวเองเพื่อที่จะจัดการกับเดียร์ให้เป็นเรื่องเป็นราว
แต่ว่าทันทีที่เขาหันมานั้น...
ตึง!!
"เอ้ะ....อ๊ากกก!!!"
"เฮ้ย!"
ทันทีที่มันหันมามันก็รู้สึกว่าได้ยินเสียงอะไรกระแทกกันอย่างแรง พอมันก้มลงตามเสียงดู...ก็เห็นเข่าของเดียร์กระแทกขึ้นมาที่ระหว่างขาของเขาก่อนเขาจะร้องลั่นกลิ้งตกเตียงไป
"เฮ้ย!ยัยนี่มันฟื้นแล้วแถมเห็นหน้าไอ้ชาติแล้วด้วย รีบเก็บมัน!"
"ชิ!"
ปุๆ!(เสียงปืนเก็บเสียง)
เดียร์พอเห็นมันเลงปืนมาที่เธอ เธอก็รีบกลิ้งหลบเข้าไปใต้เตียง ก่อนเธอจะถีบบันไดเหล็กอันเล็กที่เธอเอาไว้ปีนเก็บของที่สูงๆที่อยู่ใต้เตียงกระเด็นไป
ตึง!!
"โอ๊ยx4!!"
จนชนเท้าและข้อเท้าของมันทั้งสี่คนจนล้มลงไป ก่อนเดียร์จะรีบฉวยโอกาสกลิ้งออกจากเตียงและวิ่งลงชั้นล่างไป
"เฮ้ย!ตามมันไปเร็ว!"
ตึก ตึกๆ!
'ฝีมือฟ้าใสงั้นเหรอ...ไม่คิดเลยว่าจะแค้นเราในวันนั้นมากขนาดนี้ แต่เล่นเอาชีวิตนี่มัน...บ้าชัดๆเลย'
เดียร์ที่สิ่งลงมาด้วยสภาพเหงื่อท่วม แต่ไม่ใช่เหงื่อที่เกิดจากความเหนื่อจากการวิ่ง แต่เป็นเหงื่อจากความกดดันและความคิด
เธอตื่นออกจากเกมส์มาตั้งแต่มันเลงปืนมาที่เธอแล้ว ที่เธอตื่นพอดีเพราะตัวเธอในเกมส์กำลังโดนสถานะเป็นหินอยู่ เธอรู้ว่าคงอีกนานแน่กว่าจะได้กลับเป็นเหมือนเดิม
เพราะวิธีเดียวที่เธิคิดว่าจะทำให้เธอกลับร่างเดิมได้นั้น...น่าจะเป็นการสังหารเมดูซ่า พวกออโรร่ากับพวกภรรยาของชุนไม่น่าจะสู้เมดูซ่าไหวเพราะดูจากระดับของพวกเธอ
คนที่น่าจัดการได้น่าจะมีแค่...ชุน
แต่เขาก็หายไปไหนไม่รู้ เธอจึงคิดว่ารอเป็นหินแบบนั้นมันน่าเบื่อ เธอเลยกะออกมานอกเกมส์ฝึกดาบต่อดีกว่า แต่ก็อย่างที่เห็นตื่นมาก็เจอแบบนี้...
เธอต้องตั้งสติคิดอยู่นานว่าจะรอดจากสถานการณ์นี้ยังไงดี เพราะพวกเขามีปืนครบมือแถมมี 5 คน
แต่สุดท้ายก็ได้โอกาสตอนคนปลดกระดุมเสื้อเธอเผลอ...
ปุๆๆ!!!
"ว๊าย!"
กระสุนเฉียดหูเธอไปนิดเดียว พวกมันไล่ยิงลงมาจากข้างบน เธอจึงรีบวิ่งหนีหาที่ซ่อน แต่ที่ขาดไม่ได้เลยคืออาวุธอะไรก็ได้ที่ยาวพอมาแทนดาบ
เพราะถ้าไม่มีของพวกนี้ เธอไม่สามารถสู้ใครได้แน่ เธอมีแค่วิชาดาบเท่านั้นไม่ได้มีทักษะการป้องกันตัวแบบชุน
ตึกๆ!
หมับ!
'โอเค'
เดียร์วิ่งมาในสภาพท่อนบนเหลือแต่บราเซียร์ ท่อนล่างกางเกงนอนขาว ก่อนจะหยิบดาบไม้เล่มนึงในโรงฝึกมาได้ ก่อนเธอจะวิ่งหายไปในเงามืด
"ยัยนั่นไปไหนละ!"
ชายที่ปลดกระดุมพอวิ่งตามมาถึงห้องโรงฝึก เขาก็ชี้ปืนมองไปรอบๆ
"น่าจะซ่อนตัวแถวนี้ละ แยกกันหาขอสองคนไปคุมนอกบ้านด้วยกันมันหนี"
ชายร่างสูงบอก พวกมันพยักหน้าเข้าใจก่อนแยกย้ายกันไป
"แฮ่ก...แฮ่ก"
'ดีละพวกเขาแยกกันแล้ว...เก็บทีละคนแล้วกัน'
เดียร์หายใจอย่างเร็วเพราะใจเธอเองก็กลัวเหมือนกัน เพราะถ้าพลาดขึ้นมาถึงแก่ชีวิตแน่นอน
กึด...
เธอกำดาบไม้แน่นพลางมองคนที่อยู่ห้องครัวที่อยู่ใกล้สุด ก่อนจะคิดในใจอย่างกังวล
'ถ้าต่อให้เราจัดการพวกเขาได้...มันจะจบแค่นี้รึเปล่านะ...ฟ้าใสนั่นต้องเล่นงานเราอีกแน่...แต่ยังไงเราก็ตายไม่ได้....
....เราต้องมีชีวิตอยู่เพื่อช่วยเธอ....ตามที่สัญญากันไว้ในตอนนั้น'
ภาพน้องสาวของเธอที่นอนอยู่ในโรงพยาบาลแล่นเข้ามาในหัวของเธอ เธอหลับตากลมโตของเธอลงช้าๆเพื่อตั้งสติสงบจิตใจ
"ฟู่ว..."
ก่อนเธอจะลืมตาขึ้นมาพร้อมเป่าปาก ก่อนจะค่อยๆออกมาจากมุมมืดของห้องเก็บของโรงฝึกและเดินย่องไปที่ห้องครัวที่มีชายร่างท้วมสวมไอ้โม่งเดินค้นหาตัวเธออยู่
"ไม่มีแฮะ...แต่ทุกห้องนี่มันเชื่อมต่อกันหมดเลยรึไง...หือ?"
ชายร่างท้วมบ่นขึ้นพลางมองห้องครัวที่มีประตูเปิดเชื่อมไปห้องอื่นถึงสองประตู เป็นประตูไม้แบบเลื่อน เขามองซักพักก่อนจะเหลือบมาเห็นตู้เย็นเก่าๆสีชมพูนั่น
"อืม...เห็นแล้วหิวขึ้นมาเลยแฮะ..."
ชายร่างท้วมบ่นขึ้นก่อนจะมองหันไปมาเหมือนเช็คว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้ เดียร์แน่นอนว่ารีบหลบเข้าหลังกำแพงทันทีเมื่อชายคนนี้หันหลังกลับมา
'เกือบไปแล้ว...'
เดียร์ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเบาๆ
"พวกนั้นไม่อยู่ดีละเรื่องผู้หญิงคนนั้นปล่อยพวกนั้นจัดการละกัน เราขอแวบกินอะไรหน่อยเถอะหิวจะแน่อยู่แล้ว"
ชายร่างท้วมพอเห็นไม่มีใคร ก็หันกลับมาที่ตู้เย็นพร้อมเปิดมันออก และพอเห็นอาหารมากหน้าหลายตานั้นมันก็ถอดไอ้โม่งออกแล้วสวาปามทันที
งั่มๆ!
'เสร็จฉันละ...'
เดียร์พอเห็นโอกาสก็ค่อยๆย่องเข้าประตูห้องครัวมา ก่อนจะเดินช้าๆไปที่ด้านหลังของมัน ก่อนจะง้างดาบไม้ของเธอขึ้นเพื่อตีชายคนนี้ให้สลบในดาบเดียวโดยเลงที่จุดตายของมนุษย์อย่างขมับ
แต่ทว่า....
"หือ?...เฮ้ย!"
'แย่แล้ว!ลืมไปในตู้เย็นมีกระจก!'
แต่ทว่าเดียร์กลับโชคร้ายเธอลืมไปว่าในตู้เย็นนั้นข้างในมีกระจกอยู่ตรงพื้นหลังของในตู้เย็น มันจึงรู้ตัวแล้วรีบลนลานจะชักปืนไปยิงเธอ
'ไม่ยอมโดนยิงหรอกน่า!'
ตึง!
ปัง!
เดียร์ผลักโต้ะยาวใจกลางห้องครัวให้ล้มลงเพื่อให้โต้ะบังกระสุนให้เธอ แต่สถานการณ์ก็ยิ่งแย่ลง เสียงปืนดังลั่นเพราะชายร่างท้วมเป็นคนเดียวที่ไม่มีที่เก็บเสียงปืน
"เฮ้ย!เกิดอะไรขึ้นเจอยัยนั่นแล้วเหรอ!"
'แย่ละ!'
เสียงของพวกมันคนอื่นๆดังขึ้น ทำให้เดียร์กัดฟันก่อนจะเห็นว่าชายร่างท้วมจะยิงเธออีกนัด เธอก็รีบถีบโต้ะที่ใช้เป็นกระสุนนี่กระเด็นไปกระแทกมันอย่างแรงทันที
ปึง!!
ตึง!!
"โอ๊ย!"
'แล้วก็หลับไปซะ!'
ก่อนเธอจะรีบวิ่งเข้าไปซ้ำ โดยการนำดาบไม้ตีขมับมันในทีเดียวจนสลบเหมือบ
ผัวะ!!!
"อ้อก!"
'ตอนนี้รีบหนีดีกว่า'
เดียร์รีบวิ่งไปยังประตูทางออกหลังบ้านที่อยู่ในห้องครัว แต่ทว่าทันทีที่เธอเปิดออก
แอ๊ด!
'"เอ้ะ?!"
ก็มีชายคนนึงยืนอยู่ด้านหน้าเธอ เขาก็คือชายที่ปลดกระดุมเสื้อเธอคนแรกที่เธอเห็นหน้า เขามองมาทางเธอและอยู่ในท่าถือปืนเลงจ่อมาที่เธอ
'เสร็จกัน...'
"ลาก่อนคนสวย"
ปุ!
เขาลั่นปืนเก็บเสียงนั่นขึ้น กระสุน 0.5 มม. ก็พุ่งตรงมาที่เธอก่อนมันจะเข้าไปฝังที่หน้าอกข้างซ้ายของเธอพร้อมเลือดที่กระเซ็นออกมาหลังจากที่กระสุนฝังเข้าไป
"อะ...อึ้ก"
เดียร์ก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกที่เย็นวาบตรงหน้าอกซ้าย ความเย็นของโลหะที่เจาะเข้าร่างกายของเธอทำให้เธอรู้สึกอึดอัดแปลกๆ
เธอเอามือกำแน่นตรงหน้าอกซ้ายที่ถูกยิง พร้อมแสดงสีหน้าเหมือนคนขาดอากาศหายใจ....
ดวงตากลมโตของเธอจ้องไปที่ชายทั้ง5คนด้วยความคับแค้นใจ ขณะที่พวกมันก็มองเธอที่กำลังจะตายเหมือนเรื่องธรรมดา แถมพวกมันยังปรึกษากันอีกว่าใครจะไปมีเซ็กส์กับเธอเป็นคนแรกหลังจากที่เธอตายแล้ว
แต่เดียร์ไม่สนใจกับสิ่งที่มันพูด...
ในหัวเธอตอนนี้มีแต่ภาพน้องสาวเต็มไปหมด...
'ดรีม...'
เธอร้องไห้ออกมาพร้อมกับลมหายใจที่เบาลงเรื่อยๆ ต่อไปนี้ใครจะเป็นคนดูแลน้องสาวเธอกัน เธอคิดเรื่องนี้ซ้ำไปซ้ำมา
แต่ก่อนเธอจะหลับตาลง...
ก็มีภาพของผู้ชายคนนึงแวบขึ้นมาในหัวของเธอ...
'ชุน...'
กริ๊ก...
"หือ?"
ทันทีที่เดียร์หลับตาลงไป จู่ๆก็มีเสียงโลหะแปลกๆดังขึ้นด้านหลังชายที่เป็นคนยิงเดียร์ เขาเมื่อได้ยินเสียงแปลกๆก็หันกลับหลังมามองอย่างสงสัย
ก่อนจะพบว่า...
มีผู้หญิงผมยาวสีน้ำตาลดวงตาสีดำเย็นชาในชุดเสื้อกล้ามสีดำกางเกงขาสั้นสีดำสำหรับอยู่บ้าน นำปืนกระบอกนึงจ่อมาที่หน้าผากของเขาพร้อมมองมาที่เขาด้วยสีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ
เขาทำท่าจะชักปืนยิงเธอ....
ปุ!
แต่ก็อย่างว่าไม่มีทางทันเธอที่กำลังเล็งไว้แต่แรกได้หรอก...
"อะ..."
กระสุนผ่านปลอกที่เก็บเสียงและพุ่งตรงเข้าเจาะสมองของมัน มันชะงักปืนที่ถือในมือก่อนจะตาเหลือกแล้วค่อยๆล้มลงไป
ตึง!
"อ้าว?ไอ้ชาติเป็นอะไรไป...เฮ้ย!"
พรรคพวกอีกสี่คนที่ยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าห้องครัว มุมนั้นทำให้พวกเขาไม่เห็นหญิงสาวผมสีน้ำตาลที่ยืนอยู่นอกประตูทางออก พวกเขาพอเห็นเพื่อนของพวกเขาล้มลงก็สงสัยเดินตามกันเข้ามาดู
แต่ไม่ทันที่เข้ามาถึงตัว...
หญิงสาวก็เดินเข้ามาพร้อมชักปืนยิงพวกเขาทั้งสี่คน...
ปุ! ปุ! ปุ! ปุ!
กระสุนทั้งสี่นัดเข้าหัวของพวกมันทั้งสี่อย่างแม่นยำจนน่าเหลือเชื่อ พวกมันตายอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนทั้งสี่ร่างจะล้มลงโครมกระแทกกับพื้นห้องครัว พร้อม...
เลือดที่ไหลนอง...
"......"
หญิงสาวมองพวกมันด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกเช่นเคย ก่อนจะมองดูว่าพวกมันตายแล้วจริงๆแน่นะ
ติ๊ดๆ
และพอเห็นพวกมันตายหมดแล้วจริงๆ เธอก็นำมือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบมือถือขึ้นมาพร้อมโทรไปเบอร์นึง
"หัวหน้าแฟรงค์ช่วยมาเก็บกวาดเรื่องศพที่ที่ฉันอยู่ทีค่ะ"
หญิงสาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบกับปลายสาย...
"<ศพ?! มณีเธอทำอะไรนอกเหนือคำสั่งอีกแล้วนะ แบบนี้คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงจะเดือดร้อนเอานะ...ว่าแต่พวกมันเป็นใครเธอถึงออกไปดึกดื่นเพื่อถึงกับฆ่าพวกมันเนี่ย>"
เสียงปลายสายถามกลับด้วยน้ำเสียงที่สงสัย...
"ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ...ถึงอยากให้หัวหน้าช่วยสืบผู้อยู่เบื้องหลังของพวกมันไงคะ แต่พวกมันก็เลวพอที่ควรกำจัดทิ้งค่ะ"
มณีตอบกลับพลางเหลือบมามองหญิงสาวผมดำยาวที่ถูกยิง แล้วนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นโดยมีเลือดไหลออกมาจากอกข้างซ้าย
"....."
เธอมองหญิงสาวที่นอนแน่นิ่งด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก พลางนึกถึงเหตุการณ์ต่างๆที่เธอกับผู้หญิงคนนี้ทำร่วมกันมา
ภาพที่ผู้หญิงคนนี้ช่วยชีวิตเธอในตอนที่บาดเจ็บจากอสูรหิมะอย่างเยติจากการโดนโจมตีของมัน...ภาพที่ผู้หญิงคนนี้เข้ามาช่วยเธอตอนสู้กับพวกกิลสโมสรนักฆ่าและภาพที่ร่วมทางกันอยู่จนถึงปัจจุบันนี้...
"ขอโทษนะที่มาช่วยไม่ทัน..."
มณีค่อยๆย่อเข่าลงแล้วมองใบหน้าของหญิงสาวที่นอนแน่นิ่ง พร้อมกับสีหน้าที่ดูเศร้าเล็กน้อยอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
เธอพอรู้ว่าเกิดอันตรายกับเธอก็รีบขับมอเตอร์ไซด์มาช่วยเธออย่างเร็ว ถามว่าเธอรู้ได้ไงว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ...
หลังจากที่เธอบอกข้อมูลเกี่ยวกับเดียร์รวมถึงที่เธออยู่ให้กับชุนไป ตอนนั้นชุนก็ขอให้เธอช่วยเรื่องความปลอดภัยให้เดียร์ด้วย เพราะจากที่รู้เธออยํ่ตัวคนเดียวแถมบ้านก็เป็นบ้านไม้เก่าๆที่ระบบรักษาความปลอดภัยต่ำ
ไม่เหมือนคฤหาสถ์ของเขา ที่มีเทคโนโลยีรักษาความปลอดภัยระดับสูง
มณีก็เลยแอบเข้ามาติดกล้องในบ้านของเดียร์ทุกซอกทุกมุม แต่ขนาดกล้องเล็กมากจนแม้แต่เดียร์ก็ไม่ทันสังเกตุ
แถมยังติดเซ็นเซอร์ตรงช่องกุญแจประมาณตรวจจับว่ากุญแจทีไขจะเป็นดอกเดียวกับที่เดียร์ใช้รึเปล่า
ถ้าดอกอื่นใส่เข้ามานอกจากดอกของเดียร์ หรือมีการทำลายประตูมันก็จะแจ้งเตือนเข้ามาที่มือถือของเธอและในเฮดเกียร์
ทำให้รู้ว่าจะเกิดเรื่องเมื่อไร...
แต่เธอก็ยังมาช้าไป....
"คุณชุนรู้เข้าคง...."
มณีก้มหน้าลงด้วยสีหน้าที่ดูทุกข์ทรมาณ แต่...จู่ๆสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปเมื่อได้ยินเสียงหนึ่ง
"อือ...."
เดียร์ส่งเสียงขึ้นเบาๆ แถมหน้าอกของเธอยังยกขึ้นลงเป็นการแสดงบอกว่าเธอยัง...หายใจอยู่!
"หัวหน้าแฟรงค์ขอรถมารับพาผู้หญิงคนนี้ไปโรงพยาบาลที!"
ปล.คอมเม้นๆ แชร์ๆๆ
ปล.1 ทำไมเดียร์ไม่ตายน้าา ทั้งๆที่โดนหัวใจ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น