The Lost Zero Online : มหาสงครามราชันข้ามฟ้า

ลำดับตอนที่ #106 : CHAPTER 98 : หัวใจของเดียร์

CHAPTER 98 : หัวใจของเดียร์

ตึก  ตึก 

ที่คฤหาสถ์ของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทย ในเวลาค่ำคืนยามราตรีผู้คนในคฤหาสถ์นี้ต่างอยู่ในเวลานิทรากัน จะมีเพียงแค่ไม่กี่คนที่ตื่นอยู่...

แน่นอนว่าคนเหล่านั้นก็คือบอร์ดี้การ์ดทั้งหลายที่ตื่นเฝ้ายามเพื่อรักษาดูแลความปลอดภัยให้แก่คฤหาสถ์หลังนี้

แต่ทว่าไม่ใช่มีเพียงแค่พวกเขาที่กำลังตื่นอยู่...

ที่ห้องของบุตรสาวของเจ้าของคฤหาสถ์นี้ก็ตื่นอยู่เช่นกัน

หญิงสาวผมยาวสลวยสีน้ำตาลอ่อนดวงตากลมโตสีดำมีหน้าตาน่ารักแต่ที่บริเวณมุมปากของเธอมีผ้าปิดแผลไว้ตรงนั้นเป็นผลมาจากการที่เธอโดนผู้หญิงคนนึงตบปากเธอหลายทีจนเป็นแบบนี้และแน่นอนว่าคนคนนั้นคือ...เดียร์

และเธอก็คือฟ้าใส เธอตอนนี้สวมอยู่ในชุดนอนลาย little pony พลางกำลังนั่งอยู่บนเตียงพร้อมเคาะนิ้วไปมาและมองโทรศัพท์มือถืออย่างร้อนรน

"ทำไมพวกนั้นไม่ยอมติดต่อกลับมาซักทีนะ...หวังว่าจะจัดการยัยผู้หญิงคนนั้นได้นะ ถ้าไม่สำเร็จเห็นทีคงต้องกำจัดทิ้ง..."

ฟ้าใสพูดด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมผิดกับใบหน้าน่ารักของเธอ ถึงตอนนี้จะมีแผลก็เถอะ

"<ไม่ต้องห่วงคนที่ฉันจัดหาให้เธอจัดการผู้หญิงคนเดียวแบบนั้นได้สบายอยู่แล้วละ>"

"......"

เสียงปลายสายจากมือถืออีกเครื่องดังขึ้น มันเป็นเสียงของผู้ชายน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับชุนแต่ในน้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์และชั่วร้าย

"หวังว่าฉันจะเชื่อใจนายได้นะ...ยูโร"

ฟ้าใสหรี่ตาลงมองไปที่มือถือเครื่องสีดำ ที่มีคนอยู่ที่ปลายสาย...

"<ก็ถ้าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนธรรมดาละนะ หึ หึ...>" 

เสียงปลายสายตอบก่อนจะตัดสายไป ฟ้าใสมองเล็กน้อยก่อนจะล้มตัวลงนอนแล้วมองรูปภาพโปสเตอร์ต่างๆที่ติดอยู่เต็มห้อง ทั้งเพดาน ฝ้าและฝาผนังเต็มไปด้วยรูปชายหนุ่มคนหนึ่งนับร้อยรูป...ชายหนุ่มคนนั้นก็คือ

ชุนนั่นเอง....

"พี่ชุน...ต้องเป็นของฉันคนเดียว"

ฟ้าใสมองรูปภาพเหล่านั้นด้วยสายตาหลงใหลขนานหนักจนคนทั่วไปถ้ามาเห็นสายตานี้ของเธอคงบอกได้เลยว่า...

ยัยนี่มัน...โรคจิต

"หือ?"

ชุนหันกลับหลังมาพลางมองขึ้นท้องฟ้าขณะที่กำลังแล่นเรือของจิ่งหันเผยและเจ้าชายซามูไรคนของสมาพันธ์ฝ่ายรัฐบาลอยู่

"เป็นอะไร"

หญิงสาวผมขาวที่นั่งเท้าคางอยู่บนถังโลหะใบหนึ่งถามด้วยใบหน้าที่แดงเล็กน้อยกับชายหนุ่มหน้าหล่อในชุดคลุมสีเทา แต่เธอก็ยังวางท่าทางเหมือนไม่ถูกกันตลอดเช่นเคย เธอก็คือมีล่านั่นเอง

"ไม่รู้สิ...ฉันรู้สึกใจคอไม่ดีแปลกๆน่ะ"

ชุนพูดตอบเธอ ก่อนจะหันกลับมาเปิดหน้าต่างระบบดูรายชื่อเพื่อนอีกครั้ง แล้วก็พบว่า...

'เดียร์กับมณีเกิดเรื่องอะไรกันนะ...ทำไมถึงได้ออฟไลน์ก่อนเวลาแบบนี้'

ติ๊ด....ติ๊ด....

ฉึบ...

หลังจากที่มณีกับคนของแฟรงค์ได้นำเดียร์ไปส่งโรงพยาบาลใกล้เคียง พวกแฟรงค์ก็ขอตัวไปจัดการเรื่องศพของผู้ร้ายทั้ง5ที่บ้านเดียร์ ส่วนมณีก็อยากดูอาการของเธอซักพักจึงนั่งรออยู่ที่นั่งรอของผู้ป่วยหน้าห้องผ่าตัด

ในห้องตอนนี้ก็กำลังผ่าตัดกันอย่างจริงจังโดยการนำกระสุนออกมา แต่โดยทั่วไปแล้วอาจไม่ใช่เรื่องยากในการนำเอากระสุนที่เข้าไปไม่ลึกมากออกสำหรับหมอ 

แต่สำหรับกรณีนี้เป็นเรื่องที่ยากมากเพราะกระสุนฝังที่อกข้างซ้ายที่เป็นตำแหน่งของหัวใจ

ทำให้เหล่าแพทย์ผ่าตัดต้องระวังเป็นอย่างมาก...

แถมผู้ป่วยคนนี้ก็เป็น...หญิงสาวที่เขารักด้วย...

ใช่ หมอที่ผ่าตัดให้เดียร์อยู่ตอนนี้ก็คือ'หมอเมฆ' ที่นี่ก็คือโรงพยาบาลที่น้องสาวของเดียร์หรือ'ดรีม'อยู่เช่นกัน

'นี่มันอะไรกันทำไมเกิดเรื่องแบบนี้กับเธอ....ผู้หญิงข้างนอกนั่นต้องรู้เรื่องแน่' 

หมอเมฆ นายแพทย์หนุ่มวัย 27 ปีผ่าตัดด้วยสีหน้าดำเคร่งเครียด...

พยาบาลและแพทย์ผู้ช่วยยืนข้างๆช่วยหมอเมฆอย่างสงสัยมาตลอดในเรื่องเกี่ยวกับเดียร์ เพราะไม่เคยได้ยินผู้ป่วยเคสที่โดนปืนยิงเข้าหัวใจแล้วไม่ตายมาก่อน ส่วนมากก็จะตายในทันทีหมดหนทางรอด

"หมอเมฆคะ หรือว่าหัวใจของผู้หญิงคนนี้อยู่ข้างขวา?"

พยาบาลสาวที่ทำหน้าที่คอยหยิบอุปกรณ์ให้ถามกับหมอเมฆที่กพลังผ่าตัดเปิดแผลที่หน้าอกข้างซ้ายของเดียร์อยู่ 

หมอเมฆฟังดังนั้นก็ส่ายหน้าก่อนตอบ...

"ไม่ใช่หรอกหัวใจของเธอก็อยู่ข้างซ้ายนั่นแหละ...แต่ว่าที่อกข้างซ้ายของเธอมีนี่อยู่..."

หมอเมฆที่เปิดแผลของเดียร์ที่ตอนนี้โดยให้ยานอนหลับไปแล้วจนกว้างและซับเลือดที่เอ่อออกจนแห้ง ก็ชี้ที่แผลข้างในอกซ้ายให้พวกพยาบาลดู

"อ้ะ!นี่มันอะไรกันคะเนี่ย!"

พวกพยาบาลตกใจเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในอกเดียร์...

มันคือแผ่นโลหะขนาดเล็กและปลายๆส่วนนึงของมันก็ฝังอยู่ในหัวใจของเธอ แถมตอนนี้มีกระสุนอยู่ตรงบริเวณแผ่นเหล็กนั่นด้วย

นี่คือสาเหตุที่เดียร์รอดชีวิตมา เพราะเธอมีแผ่นโลหะนี่กันกระสุนไว้ไปให้ไปถึงหัวใจเธอก็เลยไม่ตาย 

แต่ถ้าตามหลักถ้ากระสุนชนแผ่นเหล็กก็ต้องดันแผ่นเหล็กนี่เข้าไปลึกในหัวใจด้วยซึ่งอาจสร้างบาดแผลให้แก่หัวใจของเธอจนทำให้เธอเสียชีวิตได้

หมอเมฆก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมไม่เป็นแบบนั้น แต่แบบนี้ก็ดีแล้วที่เธอยังมีชีวิตอยู่

ฉึบ...

หมอเมฆค่อยๆคีบกระสุนออกมาอย่างช้าๆ 

เกร๊ง!

"ฮู่ว...ที่เหลือก็แค่เย็บแผล"

นายแพทย์หนุ่มเป่าปากอย่างโล่งอก เมื่อทุกอย่างไปด้วยดีก่อนจะทำการลงมือเย็บปากแผล 

'ปลอดภัยแล้วนะเดียร์...ฉันไม่ยอมให้เธอตายหรอก'

หมอเมฆมองที่ใบหน้าหญิงสาวที่ยังคงสลบไสลอย่างอ่อนโยน แต่ซักพัดพวกพยาบาลสาวก็ถามคำถามนึงขึ้นอีก

"ดูท่าคุณหมอจะรู้จักกับเธอนะคะ..."

พยาบาลสาวที่ดูสวยที่สุดในนี้ถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางหมอเมฆจะดูเหมือนรู้จักเธอ

เธอชื่อว่า 'ขวัญข้าว' เป็นพยาบาลที่เพิ่งเข้าบรรจุได้ไม่นาน แต่เธอมีฝีมือพอสมควรจึงได้เป็นลูกมือให้หมอเมฆที่คาดว่าเป็นหมอที่เก่งสุดในโรงพยาบาลนี้ตลอด

"ขวัญข้าวเธอก็น่าจะเคยเห็นเดียร์มาบ้างนะ เดียร์เขามาเยี่ยมน้องสาวที่เป็นโรคเจ้าหญิงนิทรานั่นตลอดไง"

"ออ...จำได้แล้วค่ะ...แต่แล้วคุณหมอรู้เรื่องแผ่นเหล็กที่ฝังในอกเธอได้ไงคะ?"

พยาบาลสาวถามต่อ เมฆก็มองเธอเล็กน้อยก่อนจะตอบเบาๆให้พยาบาลสาวฟังด้วยสีหน้านิ่งๆ

"เมื่อ 4 ปีก่อนเธอประสบอุบัติเหตุน่ะ ตอนนั้นผมเป็นแพทย์ผู้ช่วยผ่าตัดให้เธอเศษแผ่นเหล็กนี่ก็ได้มาจากอุบัติเหตในตอนนั้นด้วย...งั้นผมขอตัวไปบอกคนที่มาส่งเดียร์ก่อนนะว่าปลอดภัยแล้ว"

หมอเมฆเล่าให้ฟัง ก่อนจะทำท่าเดินออกไป เพื่อไปบอกหญิงสาวที่รออยู่ข้างนอกว่าเดียร์ปลอดภัยแล้ว

"เพราะเหล็กนั่นฝังโดนหัวใจเธอ คุณหมอเลยไม่กล้าเอาออกเพราะเสี่ยงที่เธอจะเสียชีวิตสินะคะ....เอ่อ...จะว่าไปถ้ามีเหล็กฝังในหัวใจแบบนี้ไม่เป็นไรแน่เหรอคะจะมีผลกระทบอะไรกับเธอรึเปล่า?"

พยาบาลสาวถามสิ่งที่สงสับออกไปทั้งหมด หมอเมฆเมื่อได้ยินคำถามสุดท้ายของเธอเขาก็หยุดชะงัก....

ก่อนจะกัดฟันไม่ให้ใครเห็น แล้วนึกไปถึงคำพูดของแพทย์ใหญ่ที่ผ่าตัดกับเขาตอนนั้น....

'ถ้าเหล็กนี่ยังคงฟังอยู่แบบนี้...หัวใจของเธอก็จะเสื่อมลงเรื่อยๆ....ถึงเธอจะไม่เป็นอะไรแล้วตอนนี้....

แต่ก็คงได้อีกไม่นาน...ถึงฉันจะไม่อยากพูดเหมือนแช่งใครก็เถอะ แต่ผู้หญิงคนนี้....

อยู่ได้ไม่เกิน 10 ปีหรอก....'

"หมอเมฆคะ หมอเมฆ"

"อะ....ผมขอตัวไปบอกคนที่มาส่งเดียร์หน่อยนะว่าเธอไม่เป้นไรแล้ว ขอตัวนะครับ"

หมอหนุ่มที่กำลังเหม่อคิดถึงเรื่องราวในอดีต ตั้งสติได้เมื่อได้ยินเสียงพยาบาลสาวของเขา เขารีบเปลี่ยนสีหน้าจากกังวลเป็นยิ้มแย้มอีกครั้ง 

ก่อนจะส่งยิ้มให้พยาบาลสาวด้วยสายตาบอกประมาณว่าเขาไม่เป็นอะไร และขอตัวไปบอกเรื่องที่เดียร์ปลอดภัยแล้วกับผู้หญิงข้างนอกและที่สำคัญเขามีเรื่องอะไรที่อยากรู้เกี่ยวกับสาเหตุที่เดียรืเป็นอย่างงี้งี้กับผู้หญิงข้างนอกซะหน่อย

" เอ่อ...ตอนนี้เธอพ้นขีดอันตรายแล้วครับไม่ต้องห่วง แต่ผมมีเรื่องอยากจะถาม...."  

หมอหนุ่มหยุดคำพูดลงเมื่อเห็นหญิงสาวที่ควรนั่งรออยู่ตรงที่นั่งของญาติผู้ป่วยนั้นไม่ได้อยู่ที่ตรงนี้แล้ว  มองเมฆเห็นแบบนี้ก็วิ่งตึกตักออกไปดูข้างนอก แต่ก็ไม่พบเห็นหญิงสาวคนนั้นแล้ว

"ไปแล้วงั้นเหรอ...หืม"

หมอหนุ่มถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนเขาจะเหลือบเห็นอะไรบางอย่างเมื่อหันกลับมาที่เก้าอี้ที่หญิงสาวนั่งอยู่ก่อนหน้านี้ มันมีกระดาษสีขาวแผ่นเล็กแผ่นนึงวางอยู่ มะกี้เขารีบร้อนเลยไม่ทันสังเกตุ

"กระดาษนี่มันอะไรน่ะ...นี่มัน" 

หมอหนุ่มหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมา ก่อนจะเห้นข้อความอะไรบางอย่างด้านหลังแผ่นกระดาษ

[ ถ้าผู้หญิงคนนั้นฟื้นแล้ว นำกระดาษแผ่นนี้ให้เธอนะ บอกว่าให้ติดต่อมาที่เบอร์ๆนี้  

010-xxxx-xxxx ]

หมอหนุ่มมองจดหมายแผ่นนี้ก็หรี่ตาลง ก่อนจะมองออกไปยังข้างนอกโรงพยาบาลพลางนึกในใจขึ้นอย่างสงสัยและกังวล...

'นี่มันต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ....'

ตึก  ตึก

ที่ลานจอดรถของโรงพยาบาล หญิงสาวผมสีน้ำตาลยาวสวมแว่นกันแดดสีดำ ในชุดสวมโค้ทสีน้ำตาลแก่กางเกงหนีงสีดำ เธอกำลังเดินนำมือล้วงกระเป๋าเดินไปที่รถสปอร์ตของเธอพลางคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น

'หลังจากที่เรามาส่งเดียร์  เราก็ได้รับการติดต่อจากแฟรงค์ที่เราฝากเขาไปว่าให้ไปสืบประวัติที่มาที่ไปของพวกนั้นว่าเป็นใครถึงได้คิดจะมาฆ่าเดียร์ แต่สิ่งที่น่าเหลือเชื่อที่ได้รับกลับมามันมากกว่านั้น....

แฟรงค์ไม่สามารถสืบประวัติเกี่ยวกับพวกมันได้เลย ไม่ว่าจะฐานข้อมูลใดๆของโลก ราวกับว่าพวกมันไม่ได้มีตัวตนอยู่บนโลกนี้แต่แรก แต่นั่นเป็นสิ่งเป็นไปไม่ได้แน่นอน เพราะพวกมันต้องมีคนบงการอยู่เบื้องหลังและต้องเป็นคนใหญ่คนโตแน่นอนถึงขนาดมีอำนาจสามารถลบประวัติของพวกมันได้....

หวังว่ากลุ่มคนพวกนั้นจะไม่ใช่กลุ่มคนที่คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงเคยบอกหรอกนะ....'

มณีคิดในใจอย่างกังวล ก่อนจะขึ้นรถสปอร์ตสีแดงของตัวเองขับออกไปจากโรงพยาบาล...

บรืน.... 

ปล.เจอกันตอนค่ำจ้า!

หายไปสองวันไปทำธุระมา=3=