คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : บทที่ 38 สัญญา (ภาคอดีต)
บทที่ 38 สัญญา
(ภาคอดีต)
นี่ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่เดียร์.....ฉันกำลังปล่อยมือของเธอ
......
ให้ออกห่างไปอีกครั้งแล้วหยั่งงั้นเหรอ
หรือเพราะเธอที่สูญเสียเรื่องราวเกี่ยวกับเราไปทำให้เธอกลายเป็นแบบนี้..
กันนะ....แต่ไม่ว่าเธอจะทำผิดมากมายแค่ไหน
จะตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจก็ตามที...
แต่ฉันก็จะยังคงรักษาสัญญาที่ให้กับเธอตอนนั้น ถึงแม้ว่าเธอจะลืมมันไปแล้วก็ตามที
นั่นคือ.....
ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอตลอดไป....
5 ปีก่อน....
เชียงใหม่
ณ โรงเรียนมัธยมต้นแห่งหนึ่ง
12.05 น.
จ้อก! แจ้ก!
"เฮ้ย!ส่งมาเว้ย ส่งมาทางนี้!"
"ได้เลย รับนะเว้ย!"
เสียงของเหล่าเด็กผู้ชายวัยมัธยมต้น
กำลังเล่นบอลตรงกลางลานสนามฟุตบอล
ด้วยความสนุกสนานตามประสาเด็กประถมที่เพิ่งเลื่อนขึ้นมาเป็นเด็กมัธยมไม่กี่วันก่อน...ใช่
นี่เพิ่งเปิดภาคเรียนมาได้ 3 วันแล้ว
พวกเด็กๆก็เริ่มปรับตัวเข้ากันอย่างสนุกสนานกับเพื่อนๆใหม่ของพวกเขา แต่ก็ยังมีพวกเด็กที่ยังปรับตัวไม่ได้เช่นกัน
เด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งมองเพื่อนผู้ชายในห้องของเขากำลังเล่นฟุตบอลอย่างสนุกสนาน ท่ามกาลางสนามหญ้าเขียวชอุ่มนั่น เขากำลังนั่งกอดเข่าพิงกับต้นไม้ต้นใหญ่ต้นนึงที่อยู่บนเนินเหนือสนามฟุตบอล
และกำลังมองไปยังสนามนั่นด้วยใบหน้าที่เบื่อหน่าย
"1 2 3 4....7 8 9 โดดอีกๆๆ!!"
เสียงจากทางด้านหลังของเขาดังขึ้น
ทำให้เขาหันชายตามองตามที่มาของเสียงนั้น
นั่นคือเหล่าเด็กสาวเพื่อนร่วมชั้นของเขา
กำลังเล่นกระโดดยางกันอยู่ด้วยท่าทางที่สนุกสนาน
เขามองไปที่กลุ่มเด็กสาวเหล่านั้น
แต่กลับเป็นว่ามีเพียงเด็กสาวคนเดียวเท่านั้นที่ดูโดดเด่นเกินละสายตาได้ เธอคือเพื่อนร่วมห้องของเขา และเธอก็เป็นเด็กสาวที่น่ารักมาก ผิวขาวอมชมพูตากลมโตออกสีน้ำตาล ผมดำยาวสลวย
ด้วยใบหน้านั่นทำให้เขาแทบไม่ได้ละสายตาจากเธอเลย...จนกระทั่ง
"เฮ้ย!แย่แล้ว !"
จู่ๆเสียงของเหล่าพวกผู้ชายที่อยู่ตรงสนามก็ตะโกนขึ้น ทำให้ผมหันไปมอง สาเหตุที่พวกเขาตะโกนนั่นก็คือ ลูกฟุตบอลที่พวกเขาเตะกำลังกระเด็นลอยมาทางฝั่งพวกผู้หญิงซึ่งมีเด็กคนนั้นอยู่ด้วย
"แย่แล้ว!"
ผมรีบลุกขึ้น
แล้ววิ่งไปทางกลุ่มพวกผู้หญิงพวกนั้น
โดยผลัดกับมองมาที่ลูกฟุตบอลที่กำลังลอยมาด้วย
"เอ๋ ทำไมหมอนั่นถึงวิ่งมาทางนี้ละ....อะ!
เดียร์หลบเร็วลูกฟุตบอลมัน...!"
"เอ้ะ! ว้าย!!"
เพื่อนของเด็กคนนั้นมองมาที่ผม
ก่อนจะหันไปสังเกตุบอลที่กำลังลอยมาด้วยความเร็ว
เธอหันไปตะโกนบอกเด็กสาวที่กำลังจะเข้าไปกระโดดยางกับเพื่อนของเธอที่กำลังกระโดดกันอยู่
เด็กสาวพอเห็นว่าลูกบอลมาใกล้มาก
แล้วต้องโดนแน่ๆ
จึงเอามือขึ้นมากันแล้วร้องด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ แต่ว่า...
บึก!
"เอ้ะ?"
ร่างของเด็กหนุ่มที่วิ่งมาถึงตอนไหนไม่รู้จากตรงโน้น วิ่งเข้ามาพร้อมกระโดดเอาบอลพักอกที่ลอยมาด้วยความแรงนั่นอย่างสบายๆ
ตุบ
" โห สุดยอดเลยนายทำได้ไงกันเนี่ย!"
พวกผู้ชายที่วิ่งตามบอลมาพูดขึ้น เมื่อเห็นเขาเอาบอลลงมาอย่างง่ายดาย ผิดกับพวกผู้หญิงที่วิ่งเข้ามาดูอาการเพื่อนของตัวเองที่เซล้มไป แต่ก่อนที่พวกเพื่อนของเธอจะมานั้น เธอก็ได้เขายื่นมือมาทางเธอซะก่อน
"ขะ....ขึ้นมาสิ"
เด็กหนุ่มพูดขึ้นด้วยใบหน้าอาการเก้อเขิน
เด็กสาวอ้ำอึ้งเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือไปจับมือเด็กหนุ่มแล้วลุกขึ้นยืน
" เมฆแกนี่ใช้ได้เลยนี่หว่า
มาเข้าชมรมฟุตบอลด้วยกันมะ!"
พวกกลุ่มผู้ชายเพื่อนร่วมชั้นของเขาพูดขึ้นด้วยท่าทางตื่นเต้นไม่หายกับฝีมือบอลของเขา
"อะ...อาก็ได้"
เด็กหนุ่มตอบรับพวกนั้นด้วยใบหน้าเกร็งๆ ก่อนจะโดนพวกนั้นลากตัวไปแต่ก่อนที่จะลากไปเด็กสาวที่เขาช่วยไว้ก็พูดบางอย่างก่อนเขาไปให้เขาฟัง
"เมฆขอบคุณนะที่ช่วยฉัน"
คำพูดของเด็กสาวทำให้เขาหันมามองด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ใช่...บางอย่างตอนนี้ทำให้เขารู้แล้วว่า
เขารู้สึกถึงความรู้สึกของตัวเองแล้วที่มีต่อเด็กสาวคนนั้น ตั้งแต่ปฐมนิเทศวันแรกของวันเปิดเทอมแล้วว่า....
เขาได้ชอบผู้หญิงคนนั้นไปซะแล้ว....
และนั่นคือครั้งที่สองที่พวกเขาได้พูดคุยกัน...
หลายวันต่อมา....
เมฆได้เป็นที่รู้จักในฐานะตัวแทนนักกีฬาฟุตบอลระดับจังหวัดแต่เขาก็ไม่ได้ดังอะไรมากนัก เพราะหน้าตาของเขาค่อนข้างธรรมดา ทำให้ไม่ได้เป็นที่ชื่นชอบเท่าไรเมื่อเทียบกับเพื่อนของเขาบางคนที่มีหน้าตาดี เขาพยายามอย่างหนักทั้งเรื่องเรียน กีฬา
และรูปร่างหน้าตาของตนเองเพื่อให้เด็กสาวคนนึงหันมาสนใจเขาให้ได้
ในทางกลับกันเด็กสาวคนนั้นก็เริ่มเป็นที่รู้จักในโรงเรียนเช่นกัน
เพราะรูปร่างและหน้าตาของเธอที่สวยน่ารักและโดดเด่นเกินกว่าใคร ทำให้เด็กนักเรียนชายทั้งรุ่นพี่ และรุ่นเดียวกันมาจีบเธอเป็นว่าเล่น
ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากมากที่เด็กหนุ่มอย่างเขา
จะไปพูดคุยกับเธอที่ตอนนี้กลายเป็นคนที่เหมือนเป็นไอดอลของโรงเรียนไปแล้ว
ถ้าเกิดเขาไปยุ่งวุ่นวายเข้าอาจจะเกิดเรื่องซุบซิบนินทาขึ้นได้ และเขาเองก็ไม่อยากให้เด็กสาวเดือดร้อนไปด้วย
ห้อง ม.1/2
" โห เดียร์ได้ตุ๊กตาจากใครนะเนี่ย"
เพื่อนผู้หญิงในห้องคนนึงพูดขึ้น
เมื่อเห็นตุ๊กตาหมีขนปุยสีชมพูขนาดใหญ่
อยู่บนโต้ะนักเรียนของเดียร์
" เอ่อ...มะ...ไม่รู้สิ"
เดียร์พูดด้วยเสียงที่ติดๆขัดๆ เธอหน้าแดงอุ้มตุ๊กตาหมีตัวนั้นขึ้นมา พร้อมมองหาการ์ดที่น่าจะเขียนมาด้วย ขณะเดียวกันเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ที่หลังห้องคนนึงก็มองมาที่ตุ๊กตาตัวนั้นอย่างไม่ชอบใจ
"เมฆ ดูดิเดียร์ได้ตุ๊กตาอีกแล้วนะเพื่อน นายจะยอมปล่อยให้เป็นหยั่งงี้เหรอ"
เพื่อนในกลุ่มฟุตบอลที่รู้ว่าเมฆแอบชอบเดียร์นั้น ที่จริงก็รู้กันแทบทุกคนภายในกลุ่ม แต่ไม่กล้าแฉ
เพราะกลัวเมฆที่ดูท่าทางจริงจังกับเรื่องนี้สุดๆ
"แล้วจะให้ฉันทำไงเล่า...."
เด็กหนุ่มพูดอย่างเซงๆ ปนความท้อแท้เล็กน้อย
"โถ่ ฉันว่าถ้านายไปจีบตอนนี้อาจจะติดก็ได้นะ ตอนนี้นายทั้งเทพกีฬา เรียนก็เก่งแล้ว
หน้าตาถึงไม่ดีเท่าฉันแต่นายก็อยู่ในขั้นหล่อนะเฟ้ย^^"
เพื่อนที่หล่อในสุดในกลุ่มของเด็กหนุ่มพูดขึ้นอย่างให้กำลังใจ
"โถ่ เอ็งก็รู้นี่ว่าไอ้หมอนี่มันป๊อดจะตาย มันไม่กล้าสารภาพรักหลอก" เพื่อนอีกคนเข้ามาบอกต่อจากไอ้หน้าหล่อ
"ไม่ได้ป๊อดนะเว้ย!" เด็กหนุ่มผู้ถูกกล่าวหาเถียงขึ้นมา
"งั้นทำไมไม่ไปขอละ..หืม"
เพื่อนของเขาหลังฟังเด็กหนุ่มพูดก็มองมาที่เขาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
"ยังไม่ถึงเวลา...งะ...ไง"
เขาพูดขึ้นแต่จู่ๆเพื่อนของเขาอีกคนก็วิ่งเข้ามา แล้วตะโกนบอกพวกเราพลางชี้ออกไปนอกประตู
"เฮ้ย!
แย่แล้วดูท่าเดียร์จะถูกเจ้าของตุ๊กตานั่นนัดให้ไปเจอน่ะ แล้วเธอก็ไปแล้วจริงๆด้วย"
"ว่าไงนะ!"
"เมฆตามไปดูกัน...อ้าวมันหายไปไหน?"
"มันวิ่งไปก่อนแล้วเว้ยไปเร็ว!!"
"อ้าวกำ!"
ณ กลางลาน
เดียร์กำลังยืนกอดตุ๊กตาแล้วมองผู้ชายที่คาดว่าจะเป็นเจ้าของตุ๊กตาตรงหน้า เขาคนนั้นคือรุ่นพี่ ม.3 ประธานชมรมบาสเกตบอล
"เวรละเฮ้ย
ไอ้หมอนี่นี่หว่าที่กำลังฮอตที่สุดในโรงเรียนเรา
ในทางฝั่งผู้ชาย"
ไอ้หน้อหล่อเพื่อนของเมฆพูดขึ้น
โดยพวกเขาทั้งหมดตอนนี้กำลังซ่อนอยู่ตรงพุ่มหญ้า
"............."
ผมไม่พูดอะไรแต่กำลังลุ้นให้เดียร์นั้น ปฏิเสธผู้ชายคนนั้นอย่างตัวสั่น
"ตกลงยอมเป็นแฟนกับพี่มั๊ยน้องเดียร์" รุ่นพี่บาสพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่อ่อนโยน
"คือ..."
เดียร์เริ่มพูดขึ้นมา ไม่น่าเชื่อว่า เวลาคำตอบที่เธอเคยปฏิเสธคนอื่นมานั้น
มันเป็นเวลาเดียวกันหมดเลย...ภายใน5วินาทีหลังจากคำพูดของฝ่ายชาย
"ขอโทษค่ะ
ฉันไม่ได้ชอบรุ่นพี่เลยค่ะ...เพราะฉะนั้นช่วยรับตุ๊กตานี่คืนไปนะคะ แล้วก็ขอโทษอีกครั้งค่ะ"
เดียร์เดินไปยื่นตุ๊กตาหมีใส่มือรุ่นพี่คนนั้นที่กำลังช๊อคกับคำตอบ แล้วก็วิ่งออกไป
"เยส ดีใจด้วยนะเมฆ....อ่าวมันหายไปไหนอีกละ"
ตึก ตึก
เด็กสาวที่เพิ่งปฏิเสธคนอื่นมานั้นวิ่งตรงออกมาที่ที่คิดว่าไม่น่าจะมีคนเห็น ก่อนเธอจะมองหาเหมือนหาใครซักคน
"อ้ะ!เมฆ"
เด็กสาวพอเจอเด็กหนุ่มก็วิ่งไปหาทันที
"ไง^^"
เด็กหนุ่มตอบรับเสียงของเด็กสาว
"ฉันปฏิเสธแล้วนะหวังว่าเธอคงไม่โกรธฉันนะ"
และนี่ก็คือความจริงที่พวกเขาทั้งสองปิดบังไม่ให้คนอื่นรู้ นั่นคือพวกเขาทั้งสองคนรักกันอยู่แล้ว....แต่พวกเขาไม่ได้อยู่ในฐานะแฟนกัน และไม่ได้บอกให้คนอื่นได้รู้เพราะเหตุผลความใสซื่อไร้เดียงสาของทั้งสอง
นั่นคือพวกเขาไม่ยึดติดกับความรักเหมือนกับคู่รักแบบคนอื่น
เพราะนี่คือช่วงวัยเรียนดังนั้นพวกเขาจึงไม่คิดจะประกาศไปว่าพวกเขานั้นเป็นแฟนกัน
และเพื่อเป็นการพิสูจน์ความรักของทั้งสองฝ่ายว่าจะยอมอดทนเพื่ออนาคตที่ดีและเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม พวกเขาทั้งสองนั้นก็จะแต่งงานกัน
นั่นคือข้อแม้ของเดียร์ที่ได้รับการสารภาพรักอย่างจริงจังจากเมฆนั้น หลังจากปฐมนิเทศไม่กี่วันต่อมา...
นี่ไม่ใช่ความรักที่มาแบบง่ายๆ
ไม่ใช่แค่รู้จักกันไม่กี่วันก็ขอแบบจริงจังๆแบบนี้ แต่พวกเขานั้นได้รู้จักกันมาก่อนแล้วตั้งแต่สมัยเล็กๆ
พวกเขาทั้งสองคนนั้นมักจะถูกครอบครัวฝากมาให้ศูนย์รับเลี้ยงเด็กบ่อยๆ เนื่องจากทางครอบครัวมีธุระยุ่งตลอด นั่นทำให้พวกเขาได้เจอกันบ่อยมาก แต่เนื่องจากความเป็นเด็กในตอนนั้น ไม่กี่ขวบในตอนนั้น ทำให้แค่คิดเพียงแค่ว่าเขาและเธอเป็นเหมือนเพื่อนที่ดีและมีความทรงจำที่ดีต่อกันเท่านั้น
แต่พอความผูกพันธ์ของทั้งสองใกล้ชิดมากขึ้นเรื่อยๆ
ก็พาให้ผู้ปกครองของพวกเขาทั้งสองสนิทตามกันไปด้วยราวกับเป็นลูกโซ่ ทำให้มีการพบปะกันบ่อยมาก ขนาดพามาเรียนโรงเรียนประถมที่เดียวกัน
และก็ต่อเรื่อยๆมาจนถึง....
มัธยมต้นตอนนี้......
"วันนี้กลับพวกเรากลับกันอีกทางนะ
ฉันกลัวพวกเพื่อนๆเจอพวกเรากลับบ้านด้วยกันน่ะ" เด็กหนุ่มยิ้มบอกเธอ
"อื้อ^^"
เด็กสาวยิ้มตอบกลับ
"เอ่อ...แล้วก็วันนี้ช่วยติวให้ฉันเหมือนเดิมด้วยนะ เรื่องคณิตอะT-T" เด็กหนุ่มบอกเธอพลางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เมื่อพูดถึงวิชานี้
"ได้สิ ที่ห้องของฉันเหมือนเดิมสินะ โอเค"
และนี่ก็คือเหตุผลที่เด็กหนุ่มเรียนเก่ง....เพราะมีเด็กสาวคนนี้คอยติวให้ตลอดไงละ
บ้านเดียร์
"สวัสดีครับ คุณป้า
คุณลุงขอรบกวนด้วยนะครับ"
เมฆเดินเปิดประตูบ้านตามเดียร์เข้ามา
พร้อมถอดรองเท้าที่วางรอยเท้าก่อนจะเอ่ยสวัสดีเจ้าของบ้านทั้งสอง
"อ้าว สวัสดีจ้ะเมฆ
มาติวกันอีกแล้วเหรอขยันกันจริงนะ
ไหนๆก็มาแล้วมากินข้าวเย็นทีเดียวเลยละกันนะ ป้ากำลังทำอยู่พอดีเลย เอ้าเดียร์รีบพาลูกเขยของแม่เข้ามาสิจ้ะ"
คุณแม่ของเดียร์พูดขึ้นพลางเหล่ตาแซวไปที่ลูกสาวตัวเอง ลูกสาวพอได้ฟังดังนั้นก็หน้าแดงแปร๊ด พร้อมทำหน้าปากจู๋ใส่แม่ของตัวเอง
"แม่พูดอะไรเนี่ย น่าอายจริง>////<"
เดียร์ว่าปุ้บก็เดินไปตักข้าวให้คุณพ่อ คุณแม่ของเธอ ก่อนจะตามมาด้วยชามของเด็กหนุ่ม
"กินละนะครับ"
เด็กหนุ่มพนมมือด้วยใบหน้าที่ทะเล้น ก่อนจะตักกินอย่างเกรงใจเจ้าบ้าน
"อื้อเมฆ
เพิ่งสอบกลางภาคจบไปเธอได้คะแนนเท่าไรเหรอ" คุณพ่อของเดียร์ถามขึ้น
"โถ่คุณลุง ยังไงผมก็ไม่มีทางชนะลูกสาวคุณลุงหรอก เธอเก่งออกขนาดนั้นแถมคอยสอนผมอีก" ผมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อีกรอบอย่างเล่นๆ
เมื่อยังไงในใจของเขาก็รู้แล้วว่าเด็กหนุ่มไม่มีทางชนะลูกสาวตัวเอง
"ฮะ ฮะ แล้วตกลงได้เท่าไรละ"
"93 เปอร์เซ็นครับ....."
ในที่สุดเด็กหนุ่มก็ยอมบอกไป
"ฮะ ฮะเก่งจะตายจะอายทำไม
ถึงลูกสาวลุงจะได้ 98 เปอร์เซ็นก็เถอะ
แต่เธอก็อยู่ในระดับเก่งมากเลยนะ"
คุณลุงหัวเราะอย่างชอบใจ
ในขณะที่เด็กหนุ่มมองเขาอย่างหน่ายๆ-_-
แล้วพวกเราก็กินมื้อเย็นอย่างมีความสุข...
ห้องนอนของเดียร์
19. 00น.
"ข้อนี้ต้องทำหยั่งงี้สิเมฆ
ต้องแทนค่าตรงนี้ก่อน"
ตอนนี้เด็กหนุ่มกำลังนั่งอยู่บนพรมกับเด็กสาว
พร้อมมีหนังสือมากมายกองอยู่บนโต้ะกระจกบนพรมสีชมพูนี่
เขาและเธอได้อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ชุดของเด็กหนุ่มมีเปลี่ยนเนื่องมาจากน้าสาวของเขาเอามาให้ตะกี้
แล้วน้าสาวของเขาก็ถือโอกาสไปพูดคุยกับคุณพ่อคุณแม่ของเดียร์ด้วยเลย เรื่องต่างๆนานาสารพัดตามประสาวัยใหญ่ - _-
.......................................
"นี่เดียร์แล้วข้อ....อ้าว"
"ฟี้....ฟี้"
"กำหลับซะงั้น"
เด็กหนุ่มเกาหัวแกรกๆอย่างไม่รู้ว่าควรทำยังไง เพราะจู่ๆเด็กสาวก็นอนหลับฟุบกับโต้ะไปแบบนั้น
"เฮ้อ ถ้าจะนอนก็ไปนอนดีๆสิโถ่"
หมับ!
เด็กหนุ่มค่อยๆช้อนตัวเด็กสาวขึ้นมา
เด็กสาวที่กำลังหลับใหลในชุดลายมินนี่ เมาส์สีชมพู ไม่รู้ตัวซักนิดเลยว่ากำลังถูกอุ้มอยู่ เขาวางเธอลงบนที่นอนอย่างค่อยๆ ก่อนจะห่มผ้าห่มให้เธอ
"..........."
แต่เด็กหนุ่มยังไม่จบเพียงเท่านั้น
เขาที่มองหน้าเด็กสาวที่ยามนี้กำลังหลับใหล ใบหน้าที่หน้าเอ็นดูราวกับตุ๊กตานั่น ทำหเขาอดใจไม่ไหวที่จะประทับริมฝีปากของเขา ลงบนแก้มของเธออย่างแผ่วเบา
เช้าวันต่อมา....
มีจริงหรือ.....รักแรกพบเพียงสบตา....แค่หนึ่งครั้ง
"......."
ในยามเช้าอันสดใสนี้
ก็ได้มีเพลงๆหนึ่งลอยเข้ามาเข้าหูเด็กสาวที่เพิ่งตื่นนอนมาอย่างงัวเงีย
เด็กสาวมองหาที่มาของเสียงนั้น
ซึ่งมันก็อยู่ตรงหน้าเธอนี่เอง
เมฆกำลังร้องเพลงไปโดยดีดกีต้าร์สีขาวของพ่อของเธอที่ยืมมาตอนไหนไม่รู้
เด็กสาวขยี้ตาก็จะนั่งฟังเพลงที่เขาเล่นและร้องอย่างเพลินๆ
เด็กหนุ่มและเด็กสาวต่างมองหน้ากัน
ด้วยใบหน้าที่มีความสุข
แต่ว่าความสุขนั้นก็ไม่ได้ถาวรไปตลอด....
"ไปละนะครับ/ค่ะ"
พวกเขาทั้งสองตะโกนบอกพวกเขาก่อนจะเดินออกจากบ้านมา
"เอาละพวกเราแยกกันตรงนี้ไปโรงเรียนคนละทางนะ...เอ้ะ!"
บรืน!!บรืน!!!
จู่ๆก็มีมอเตอร์ไซด์คันนึงวิ่งตรงมาทางพวกเรา มีคนนั่งอยู่บนมอเตอร์ไซด์ 2คน
คนที่ซ้อนอยู่ด้านหลังถือไม้หน้าสาม!
และกำลังทำท่าฟาดมาทางเด็กหนุ่ม
ความไวของมเตอร์ไซด์ทำให้เขาแทบไม่ทันตั้งตัวที่จะหลบทัน...
"เมฆ!"
ผัว!!
"เฮ้ย เวรแล้วพลาดเว้ยรีบไปเร็วเข้า!"
พวกเขาพอลองมองมาที่ผลงานตัวเองก็ตกใจสะดุ้งแล้วรีบขับซิ่งหนีไป
มีแต่เด็กหนุ่มที่กำลังตกใจกับภาพและเลือดตรงหน้า
พวกนั้นเล็งมาทางเด็กหนุ่มแน่ๆ
แต่ว่าเด็กสาวที่อยู่ข้างเขากลับวิ่งมารับแทน ตอนนี้ร่างของเธอนอนฟุบอยู่กับพื้นด้วยเลือดที่ไหลออกมาจากบริเวณศรีษะ
"เดียร์!!!"
หลังจากนั้นเด็กหนุ่มกับครอบครัวของเด็กสาวที่ออกมานอกบ้านพอดีก็รีบพาไปส่งโรงพยาบาล
โชคดีที่หมอสามารถรักษาไว้ได้ทันไม่งั้น.....แต่การกระแทกกระทบกระเทือนสมองของเธออย่างมาก
จึงทำให้....เธอเสียความทรงจำไป
เรื่องราวคราวนี้มาจาก
รุ่นพี่ ม.3 ประธานชมรมบาสคนนั้น
ที่รู้ว่าเดียร์กับเมฆกำลังแอบคบกันเขาจึงโมโหมาก
แล้วกะมาดักเล่นที่เด็กหนุ่มแต่ก็เกิดผิดพลาดขึ้นมา
รุ่นพี่และเพื่อนของเขาโดนจับเข้าโรงเรียนสถานพินิจ
แต่การทำแบบนั้นก็ไม่ได้ให้เดียร์ได้ความทรงจำกลับคืนมาเลย ครอบครัวของเดียร์ต่างโทษว่าเป็นความผิดของเมฆ
พวกเขาคิดว่าเพราะเมฆไปก่อเรื่องทะเลาะวิวาทจนเขามาเอาคืน แล้วทำให้เดียร์โดนลูกหลงไปด้วย
ทำให้ครอบครัวของเดียร์โกรธมาก
ทั้งโรงเรียนที่ไม่มีคุณภาพ
ทั้งผม
ทำให้พวกเขาพาเดียร์ย้ายโรงเรียนไปอยู่ที่อื่น
และนั่นก็คือครั้งสุดท้ายที่ผมพูดคุยกับเดียร์ที่สนามบิน.....ผมแอบไปพูดคุยกับเธอตอนครอบครัวเธอเผลอ
"เดียร์ฉันขอโทษสำหรับทุกอย่าง.....ฉันสัญญาว่าจะตามเธอไปให้ได้
ฉันสัญญาว่าฉันจะอยู่ข้างเธอตลอดไปให้ได้รอฉันก่อนนะเดียร์"
"............."
เดียร์ไม่พูดอะไร
เธอทำหน้างุนงงงและหลังจากนั้นครอบครัวเธอก็พาเธอไป พวกเขาย้ายไปที่กรุงเทพมหานคร
จากนั้นไม่นานเมฆเริ่มที่จะตั้งใจเรียนอย่างหนักกว่าเดิม เพื่อที่จะไปต่อม.ปลายที่กรุงเทพให้ได้ และหวังว่าจะได้เจอเธออีกครั้ง
หวังว่าเธอจะได้ความทรงจำกลับมาแล้ว หวังว่าเธอจะจำเขาได้
และในที่สุดเขาก็ต่อม.ปลายที่กรุงเทพได้ และก็ได้เจอกับเธออีกครั้ง......
แต่เธอก็ยังคงไม่ได้ความทรงจำของพวกเราในตอนนั้นกลับมา.....หรือมันอาจจะไม่มีทางกลับมาแล้วก็ได้....
เด็กสาวที่รักผมในตอนนั้น
คงไม่มีอีกแล้ว
แต่ก็ดีใจที่ได้เจอเธออีกครั้ง....
ปัจจุบัน...
"อึ้ก!!!....แฮ่ก...แฮ่ก.."
เด็กสาวคนนึงเดินกำลังกุมขมับตัวเองด้วยท่าทางทรมาณ
"มะ....เมฆ...ฮึก ฮึก"
เดียร์ที่กำลังร้องไห้ทั้งน้ำตา
ด้วยสาเหตุอะไรไม่อาจทราบ
แต่เธอกำลังทรมาณสุดๆ....ในตอนนี้
ความคิดเห็น