คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : บทที่ 24 ชีวิตที่ถูกกำหนด (ฟ้าใส)
บทที่ 24 ชีวิตที่ถูกกำหนด (ฟ้าใส)
"เอ๋....ที่นี่มัน...ที่ไหน"
ฉันที่รู้สึกตัว ก็ตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ แล้วมองไปรอบๆตัวเอง ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวนึงภายในห้องที่มืด
"..........."
หันหันมามองด้านหลังตัวเองก็พบว่า มือทั้งสองข้างถูกมัดอยู่ติดกับเก้าอี้ตัวนี้
"มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จำได้ว่าเราเห็นพ่อและแม่เข้ามาในบ้านไม้หลังใหญ่หลังที่อยู่ใกล้ริมหาดนั่น......จากนั้นเราก็แอบตามเข้ามา.........และก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย....มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ"
ฉันถามกับตัวเองหลายๆรอบแต่ก็พบว่าไม่ได้ตำตอบอะไรกลับมาเลยซักคำถามเดียว ตกลงที่นี่คือบ้านไม้หลังนั้นงั้นเหรอ
ตึก ตึก
!!
เสียงของใครกำลังเดินใกล้เข้ามา ฉันมองเห็นแสงที่น่าจะมาจากไฟฉายขนาดเล็ก 2 อัน คาดว่าคนที่กำลังเดินมามีถึงสองคน
กึก
พวกเขาหยุดเดินที่หน้าห้องที่มีลูกกรงล้อมจากด้านของฉัน .....มันมีลูกกรงล้อมไว้ด้วยฉันเพิ่งเห็น ถ้าไม่ได้แสงจากไฟฉายนั่นก็ไม่รู้เลยนะเนี่ย แต่ที่น่าตกใจคนสองคนที่เดินมานั้นไม่ใช่ใครที่ไหน คือ พ่อและแม่ของฉัน!
"คุณพ่อคุณแม่ช่วยหนูด้วย ทำไมหนูถึงโดนจับอย่างงี้ละ คุณพ่อคุณแม่มาที่นี่เพื่อช่วยหนูสินะ!"
ฉันตะโกนบอกพวกเขาทั้งสองที่ยืนมองฉันอยู่หน้าห้องที่เหมือนห้องขังนี้ พอฉันสังเกตุรอบๆตัว ห้องนี้ไม่ได้มีแค่เก้าอี้แฮะ ......
แสงจากไฟฉายคู่นั้นทำให้รู้ว่าห้องนี้มีเตียงที่เหมือนไว้ผ่าตัดคนไข้ของโรงพยาบาลอยู่เตียงนึง และของมีคมต่างๆนับไม่ถ้วนภายในห้องนี้
"เพราะแบบนี้ ก็เลยต้องทำก่อนกำหนดเลย"
คุณพ่อพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ไม่ชอบใจนัก ส่วนคุณแม่ก็มองฉันด้วยสายตาที่มองฉันเหมือนกับว่าไม่รู้สึกเดือดร้อนอะไรเลย เมื่อเห็นลูกสาวตัวเองถูกมัดอยู่ พวกเขาไม่มีท่าทีที่ดูเหมือนจะช่วยฉันออกไปจากที่นี่เลย
"แล้วเราจะเริ่มใช้สิ่งนี้ตอนไหนกัน"
คุณแม่หันไปพูดกับพ่อแล้วพลางมองฉันสลับกับเขา.....เอ๋! เดี๋ยวนะสิ่งนี้ที่คุณแม่พูดถึง หมายถึง.....ฉันหยั่งงั้นเหรอ มันหมายความว่าไงกัน
"คุณพ่อคุณแม่พูดอะไรกัน
หนูงงไปหมดแล้ว
แล้วนี่ไม่คิดจะช่วยหนูออกมาจากเก้าอี้และห้องบ้าๆนี่เลยเหรอ!!"
ฉันตะคอกใส่พวกเขา แต่พวกเขาก็ไม่มีท่าทีที่จะสนใจฉันเลย พวกเขาเดินไปเปิดไฟห้องที่มืดนี่จนสว่าง และซักพักพวกเขาก็หันไปมองอะไรซักอย่าง มีผู้หญิงใส่เสื้อกาวเหมือนกับพวกเขากำลังเดินมา
"ไม่จริง...คุณคือ....น้าของเมฆนี่นา!"
ฉันตะโกนขึ้นแล้วมองไปที่เธอด้วยแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เสียงตะโกนของฉันทำให้เธอคนนั้นหันมาสนใจทันที
"หวัดดีจ้ะ หนูฟ้าใสไม่เจอกันนาน โตแล้วสวยขึ้นเยอะเลยนะ^^" เธอยิ้มให้ฉัน ทำไมฉันถึงรู้สึกว่า.......รอยยิ้มนั่นช่างดูขยะแขยงจัง
"เฮ้ ! อย่าไปคุยกับผู้ทดลองสุ่มสี่สุ่มห้าสิ'นารินทร์'"
คุณพ่อตะโกนขึ้นบอกผู้หญิงคนนั้นที่ซึ่งเป็นน้าสาวของเมฆ เดี๋ยวนะ....ผู้ทดลอง มันหมายความว่าไง ฉันเนี่ยนะ หรือว่า..........ฉันกำลังโดนแบบเมฆหยั่งงั้นเหรอ!
"นี่คุณพ่อคุณแม่จะทำฉันแบบที่ทำกับเมฆหยั่งงั้นเหรอ...."
ฉันพูดขึ้นอย่างเบาๆ จนพวกเขาที่ได้ยินก็มีสีหน้าประหลาดใจแล้วหันมามองที่ฉันพร้อมกันทั้งสามคน
"เห.....เธอนี่รู้อะไรที่ไม่ควรรู้เลยนะนั่น ไปรู้มาจากไหนละ" คุณพ่อที่ไม่ได้มีท่าทีสนใจฉันมาตั้งนาน ก็หันมามองฉันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ จนฉันขนลุกเลย
"ก็แฟ้มคุณพ่อที่อยู่บนโต้ะไงละ แล้วนี่ตกลงพวกคุณพ่อคิดจะทำอะไรกับเมฆกันแน่!" ฉันตะโกนใส่พวกเขาอย่างฉุนเฉียว
"แหมห่วงมันจังเลยนะ พอคราวของมันจบลงคราวต่อไปก็จะเป็นของแก ตอนนี้แกไม่จำเป็นต้องรู้อะไรหรอกว่าพวกเรากำลังทำอะไรกับเขา เอาเป็นว่าเดี๋ยวแกก็จะได้รู้เองละกันเมื่อถึงเวลาของแก" คุณพ่อพูดพร้อมมองด้วยสายตาที่ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ
"คุณพ่อ!!"
ฉันตะโกนใส่เขา จนแทบลืมไปแล้วว่าคนนี้คือพ่อของฉันจริงๆ
"เอ้อ...แล้วอีกอย่าง..........แกไม่ใช่ลูกของพวกเรา"
.................................................................................
........................................................................
........................................................
"เอ้ะ?"
"ยังงงอยู่เหรอน่าสงสารจริงเชียว เดี๋ยวจะเล่าให้เอาบุญละกันว่าที่มาที่ไปมายังไงนะ" คุณพ่อพูดขึ้นพลางทำท่าอะแฮ่มด้วยท่าทีสนุก ก่อนจะเล่าออกมา.........จากปากของเขาเอง
" ฉันเป็นคนที่ฆ่าพ่อและแม่ของแก ตั้งแต่แกเกิดออกมาจากห้องคลอดในเครือข่ายของโรงพยาบาลที่อยู่ในการควบคุมของเรา จากนั้นพวกเราก็รับเอาแกไปชุบเลี้ยงเหมือนคนธรรมดา โดยพวกเราก็ทำหน้าที่เป็นตัวแทนพ่อและแม่ของแก เพื่อดูความประพฤติของมนุษย์ตั้งแต่เกิดมาแบบแก"
"..............."
ฉันจ้องไปที่พวกเขาโดยไม่ได้พูดอะไร หัวใจของฉันตอนนี้เหมือนถูกหยุดจากเรื่องที่ออกมาจากปากของเขา ปากของฉันสั่นเล็กๆราวกับว่าอยากจะพูดอะไรออกมา
แต่ก็ไม่พูดตาของฉันเบิกโพรงและยังคงจ้องไปที่พวกเขาโดยตอนนี้ก็ยังปักใจไม่ชอบเชื่อกับสิ่งที่เขาเล่าออกมา....
เขาเริ่มเล่าต่อพอเห็นสีหน้าของฉัน...
"แกคงไม่รู้สินะ ว่าบ้านที่แกอยู่มีกล้องเล็กๆซ่อนเอาไว้เต็มไปหมด เพื่อจับตาดูแก ทุกพฤติกรรมของแก......แหมและโดยเฉพาะตอนแกอาบน้ำพวกเราจ้องแกไม่หยุดเลย ฮะ ฮะ พวกเราเลี้ยงแกมาดีจริงๆ นมแกนี่ใหญ่เกินรุ่นเดียวกันไปแล้วม๊างง ฮะ ฮะ"
".....กะ...โกหก"
ฉันเริ่มพูดออกมาอย่างงั้นเพราะในใจลึกๆเองก็อยากปฏิเสธสิ่งเหล่านั้นที่เขาพูดมาแทบบ้า
" พวกเราศึกษาการกระทำของมนุษย์ของแกมาโดยตลอด และคิดว่าวัยนี้ของแกแหละคือช่วงที่.........ระบบประสาทพัฒนาถึงขั้นสูงสุดของมนุษย์แล้ว ถึงร่างกายจะยังไม่ แต่ระบบประสาททั้งหมดของแกถึงจุดสุงสุดแล้ว และมันก็ถึงเวลาสมควรที่เราจะเริ่มการทดลองและพัฒนาระบบนั่นให้ถึงจุดที่สูงกว่านั้น" เขาพูดและฉีกยิ้มออกมา
"หมายถึงไอ้Project 100% Neuron of a humanนั่นสินะ......" ฉันพูดเมื่อนึกถึงสิ่งที่ฉันพบเจอในแฟ้มในตอนนั้น
"ใช่แล้ว แกควรจะดีใจนะว่าได้เป็นส่วนหนึ่งของการพัฒนามนุษย์ นี่มันเป็นโครงการที่ใหญ่ระดับโลกเลยนะเว้ย ฮะ ฮะ" เขาหัวเราะมาอย่างสะใจ ในขณะที่ฉันจ้องที่เขาอย่างเคียดแค้น
จนไม่อยากคิดเลยว่าที่ผ่านมา.......ที่ฉันคิดว่าเขาเป็นพ่อ......และแม่นั้น เป็นเรื่องโกหกจริงๆเหรอ นี่พ่อแม่ฉันตายโดยที่ฉันยังไม่ทันเห็นหน้าพวกเขาเลย.....
ยิ่งกว่านั้นที่ผ่านมาพวกเขาเหล่านี้ก็ดูแลฉันหยั่งกับลูกจริงๆนะ....จริงๆนะ
"พอได้แล้วคุณพ่อ คุณแม่เลิกล้อเล่นซักที นี่มันชักไม่ตลกแล้วนะ!!" ฉันตะโกนร้องลั่น
"เอ้อ จะว่าไปพ่อแม่ของไอ้เมฆของแกก็จบแบบเดียวกับพ่อแม่ของแกเลยแหละ ส่วนเรื่องการเลี้ยงนั่นออกจะต่างกันตรงนี่ผู้หญิงคนนี้รับบทเป็นน้าไงละ"
เขาชี้ไปที่น้าสาวของเมฆ
ผึง!
เสียงเหมือนอะไรบางอย่างในตัวฉันตอนนี้........ได้ขาดสะบั้นลง
"แกไอ้เหี้* อย่าให้ฉันออกไปได้นะฉันกจะฆ่าพวกแก จะฆ่าพวกแก!!!!!"
ฉันตะโกนร้องลั่นราวกับคนบ้า น้ำตาของฉันไหลออกมาอย่างไม่มีหยุด ไม่ใช่เพราะเสียใจ แต่เพราะแค้นที่ตัวเองถูกหลอกเพื่อมาใช้ประโยชน์และสิ่งที่พวกเขาทำพ่อแม่ของเมฆเหมือนกับฉัน
พรึ่บ!!
"เฮ้ย! เกิดอะไรขึ้น!"
จู่ๆไฟที่สว่างนั้นก็ได้ดับลง ทำให้พวกเขาที่ตกใจต่างกระวนกระวายอย่างตื่นตระหนก
ตุบ!ผลัก! อั้ก!
"เอ๋?"
เหมือนฉันได้ยินเสียงปะทะของใครวักคนตรงที่พวกเขาอยู่นั่น...
เคร้ง!
เอ้ะ! มีคนไขกุญแจห้องนี้ และพยายามเข้ามาหาฉัน ฉันมองเห็นเงาตะคุ่มๆกำลังเหลียวมองหน้ามองหลังอย่างระวัง ก่อนที่คนคนนั้นจะเปิดไฟฉายส่องมาที่ฉัน จนทำให้เห็นใบหน้าของเขา
" รีบออกจากที่นี่กันเร็วเข้า"
เขาพูดกับฉัน ฉันมองไปที่ใบหน้าเขา เขาน่าจะอายุ20ต้นๆได้ และใบหน้าของเขาถึงจะโทรม แต่ก็ดูลักษณะคล้ายกับใครบางคนที่ฉันรู้จัก..........เขาคล้ายกับ....เมฆ!
"เดี๋ยวคุณเป็นใครกันแน่!" ฉันที่ถูกเขากำลังแก้มัดให้พูดขึ้นมา
" ฉันเป็นชื่อ 'เมฆิน'พี่ชายของเมฆ
เพื่อนของเธอน่ะ"
ความคิดเห็น