คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : บทที่ 23 เป็นหรือตาย (รีไรต์)
บทที่ 23 เป็นหรือตาย
"บัดซบ...เอ๊ย"
เอาไงดีละทีนี้ถึงจะเป็นผู้ชายที่รูปร่างสูงใหญ่ผิดมนุษย์มนาแต่ฝั่งเราก็มีคนอยู่ถึง3คนแถมพวกเราในห้องรับประทานอาหารนั่นอีกถ้าบุกเข้าไปซัดหน้ามันตรงๆมันน่าจะเป็นแผนที่ดีหรือเปล่านะ...
ไม่ไหวหรอก...มันมีอาวุธที่สามารถตัดพวกเราได้ขาดถึงสองท่อนในการฟันคราวเดียว
แถมแรงพวกเราก็สงสู้มันไม่ได้บุกทะเล่อทะล่าเข้าไปคงโดนมันฟันก่อนเป็นแน่ เราไม่อยากที่จะเอาคนอื่นๆไปเสี่ยงด้วย...
แต่จะทำไงดีละ...
"เมฆ"
"หือ?"
จู่ๆวัฒน์ก็สะกิดแขนผมอย่างเบาๆ ทำให้ผมหันไปหามันโดยที่สายตา ยังไม่ละจากเจ้าฆาตกรนั่น
"แปลกนะเจ้านั่นไม่มีท่าทีจะขยับอะไรเลย ราวกับว่ามันมองไม่เห็นพวกเราหยั่งงั้นละ"
วัฒน์กระซิบพูดเกี่ยวกับข้อสงสัยของตัวเองขึ้นมา
"นายจะบอกมันตาบอดหรือยังไง แล้วที่ผ่านมามันตามหาแล้วฆ่าพวกเราได้ยังไง! "
ผมบอกขัดกับข้อสงสัยของมันในขณะที่ขวัญข้าวส่งสายตามามองพวกเราที่กำลังคุยกันประมาณว่าจะทำอะไรก็ทำเข้าซักอย่างสิ มัวแต่พูดกันอยู่นั่นแหละ
ประมาณนั้น...
"ฉันเดานะว่า...มันอาจจะรับรู้การอยู่ของพวกเราด้วย'เสียง'" วัฒน์จับขยับแว่นของตัวเองแล้วบอกผม
"............."
พวกเราเงียบไปซักพักแล้วหันหน้ามองกันเพื่อจะบอกกันว่าแสดงว่าถ้าเราไม่มีเสียงมันก็จะไม่รู้ตัวว่าเราอยู่ที่นี่หยั่งงั้นสินะ
กึด กึด
พวกเราขยับก้าวถอยหลังช้าๆนี่คงเป็นแผนที่ดีสำหรับตอนนี้ถ้าไม่เกิดปัญหานั่นซะก่อน...
ปึง!
"เฮ้!พวกเธอจะอยู่กันข้างนอกอีกนานมั๊ยฮะ!"
ไอ้ไทยจู่ๆก็เปิดประตูออกมาพร้อมตะโกนบอกพวกเรา
"เฮ้ย!ไอ้เวรเอ๊ย!"
พวกเราสบถตะโกนขึ้นอย่างฉุนเฉียวแล้ววิ่งกลับที่ห้องรับประทานอาหาร ผมที่กำลังเอื้อมมือไปจับที่จับประตูบานใหญ่นั่นที่ใหญ่ยืนมองไอ้ฆาตกรนั่นที่อยู่ด้านหลังพวกเราอย่างช๊อคอยู่ ฆาตกรนั่นก็ไม่ได้อยู่เฉย...
"เฮ้เกิดอะไรขึ้นเหรอทุกคน...เอ้ะ!"
ฉัวะ!!
ขวานของไอ้ฆาตกรนั่นปามาจากด้านหลังพวกเราเฉียดหน้าผมไปนิดเนียว ขวานเล่มนั้นเข้าไปจามกับขอบประตูที่มี ริณ
ที่เดินมาจับขอบประตูนั้นอยู่
"อ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ขวานนั่นจามเข้าที่นิ้วของริณที่จับขอบประตูนั่นอย่างจัง นิ้วทั้งห้าของมือซ้ายของเธอหลุดกระเด็นมาโดนน้ำของผม รวมทั้งเลือดที่พุ่งมากระจายนั่น
ริณล้มลงไปที่หลังประตู ไทยยังคงตื่นตระหนกกับเหตุการณ์ เขาทำท่ารอพวกเราเข้ามาถึงประตูก่อนถึงจะปิดประตู แต่ผมพอเหลือบมองไปด้านหลัง ก็พบว่า...ฆาตกรนั่นวิ่งมาทางเราอย่างรวดเร็ว
มันอยู่ห่างจากเราแค่ไม่กี่ก้าวแล้ว...
"ไอ้ไทยพาริณเข้าไปข้างใน แล้วปิดประตูเลย!!" ผมตะโกนบอกมัน
"โทษทีนะเมฆ!"
ปัง!!
ไทยพาริณเข้าข้างใน
และปิดประตูอย่างรวดเร็ว
"ขวัญข้าว วัฒน์วิ่งตรงไปเลยอย่าหยุด ไป ไป เดี๋ยวฉันจะใช้ขวานที่เจ้านี่ทิ้งไว้ซะกัดมันเอง เป็นไปได้ก็จะฆ่ามันเลย!!!"
พอผมเห็นวัฒน์ กับขวัญข้าวที่ชะงักไปเพราะตกใจที่ไทยปิดประตูใส่ทันที โดยพวกเรายังไม่ทันเข้า ถึงจะเป็นเพราะผมบอกก็เถอะ
วัฒน์ที่เข้าใจกับสถานการณ์อย่างฉับไว เพราะตอนนี้ไม่มีเวลาพูดพร่ำทำเพลงแล้ว เขาจับมือขวัญข้าวแล้วพาวิ่งตรงไปโดยไม่รอให้ขวัญข้าวทำอะไร...
ตึง ตึง!
ฟึบ!
"มาเลยไอ้เวรตะไล!!"
ผมที่ดึงขวานออกมาจากประตูที่มันปักไว้ แล้วหันกลับไปหามันอย่างรวดเร็วพร้อมง้างรอ เพื่อจะฟันมันทันทีที่วิ่งมา...ถึง
"อะ!"
มันเข้ามาใกล้ผมอย่างกระชั้นชิดโดยผมไม่ทันตั้งตัว แต่ผมก็รีบเหวี่ยงขวานใส่มันอย่างทันทีด้วยอาการตกใจ
ฉึก!!
ตึง!
โครม!!!
"อึ้ก!"
มันวิ่งเข้ามาชนผมอย่างจังจนผมปลิวไปตามแรงที่มันชน แต่ผมก็ยังครองสติกำขวานไว้มั่นเพื่อไม่ให้หล่นออกจากมือ ผมที่ลอยกระเด็นกระแทกกับพื้นมองไปที่มัน ที่ผมคิดว่าจามมันเข้าอย่างจัง...โดนจริงๆด้วย
"เมฆฟันมันได้เว้ยเฮ้ย ดูดิไหล่มันแหว่งเลย!"
วัฒน์ที่พอทิ้งระยะได้ก็หันกลับไปดูพร้อมกับขวัญข้าวที่มีสีหน้าที่กังวล พวกเขาเบิกตาโพลงเพื่อเห็นไหล่ของฆาตกรที่ผมจามมันไปนั้น แหว่งเหวอะออก มันลึกพอที่จะเห็นเนื้อสดๆของมันข้างในเลยทีเดียว
แต่ที่แปลกที่ผมสังเกตุที่เนื้อไหล่ข้างในมันมี...เหล็กอะไรเสียบไว้อยู่ข้างในด้วย
ผมที่กำลังนั่งกองกับพื้นอยู่ รีบลุกขึ้นมาพร้อมขวานที่กำแน่น เพราะดุท่ามันคงอยากจะไม่ตายดีซะแล้ว
"มันคิดทำอะไรของมันทำไมถึงยืนนิ่งแบบนั้น..."
ขวัญข้าวเริ่มพูดออกมาเมื่อเห็นมันมีท่าทีแปลกๆต่างกับมะกี้ที่ยังวิ่งไล่พวกเราหยั่งกับสัตว์ป่าที่กำลังหิวโหย พอสังเกตุมัน ผมที่ทำท่าจะฉวยโอกาสเข้าไปฆ่ามันตอนนี้ ก็หยุดชะงักทันทีเมื่อจู่ๆ...
กึก กึก...
"เฮ้ย ทำไมมันสั่นเป็นเจ้าเข้าแบบนี้วะ คิดจะทำอะไรของมัน!" วัฒน์ทำท่าตื่นกลัวพร้อมค่อยๆถอยห่างออก
"งั้นก่อนที่มันจะทำอะไร
ข้าขอปลิดชีพมันเลยละกัน!"
"เฮ้ยเมฆ!"
ผมที่กำลังวิ่งเข้าใส่มันเพื่อง้างขวานจามไปที่หัวของมันเพื่อหวังเด็ดชีพ แต่จู่ๆมันก็...
หมับ!
พลากกก!!!
"เฮ้ย!"
จู่ๆมันก็เอามือทั้งสองข้างของมันแหวกหน้าอกตัวเอง จนผมเห็นลำไส้และอวัยวะภายในหมดผมแทบอยากจะอ้วก เมื่อเห็นมันล้วงเข้าไปในร่างกายของตัวเองที่แหวกออกนั่น แล้วหยิบบางอย่างขึ้นมา
มันคือ...มีดอีโต้ขนาดใหญ่!
"เฮ้ย!บ้าอะไรวะเนี่ย มันไม่ใช่คนแล้ว!!!"
ผมสบถอย่างตกใจขณะที่กำลังง้างไปที่หัวของมัน แต่มันก็เอาอีโต้นั่นเหวี่ยงมาทางผมอย่างรวดเร็ว และท่าทางมันคงจะถึงตัวผมก่อนที่ผมจะถึงตัวมัน...
"เมฆ!!"
ฉึก!!!
............................................................
"เอ้ะ?"
ผม...ที่หลับตาลงเมื่อคิดว่าไม่อยากเห็นภาพตัวเองที่หัวหลุดออกจากศรีษะ จู่ๆก็รู้สึกว่าทำไมมันยังไม่เกิดขึ้นมันน่าจะ แต่ผมก็รู้คำตอบทันทีเมื่อลืมตาขึ้นมา
มีเหล็กแหลมมาจากไหนไม่รู้โผล่ที่กลางกระหม่อมของมัน จนทะลุหน้ากากเหล็กของมัน พอหน้ากากเหล็กนั่นตกก็ทำให้ผมเห็นใบหน้าของมันอย่างชัดเจน
!!!
ใบหน้าของมันมีลวดมาเย็บตามขอบตาของผม จนมันไม่น่าจะสามารถลืมตาได้ เพราะหนังตาของมันทั้งสองชั้นและทั้งสองข้างถูกเชื่อมติดกัน ปาก จมูก แก้ม หน้าผาก ของมันถูกลวดเส้นเล็กเส้นใหญ่เสียบทะลุตามใบหน้าเต็มไปหมด
และเหล็กปลายแหลมที่แทงกลางกระหม่อมของมัน ทำให้เห็นหน้าผากที่เปิดออก จนเห็นสมองย้อยลงมาไหลตามใบหน้าของมันแล้วก็แหมะลงกับพื้น อย่างน่าขยะแขยง...
แหมะ...
ฉวบ!
ตึง!
เหล็กปลายแหลมนั่นถูกดึงออก และก็เพราะแบบนั้นจึงทำให้ร่างของไอ้ฆาตกรร่วงลงกองกับพื้น ทับเศษสมองอันเน่าเฟะของมันที่ไหลลงมากองอยู่ก่อน...
ผมหยุดมองร่างของมัน ก่อนจะเงยหน้ามามองผู้ที่ช่วยชีวิตผมไว้...
"ขาน!"
"แฮ่ก...แฮ่ก...ไม่เป็นไรนะพวกเอ็ง"
ขานที่มีเหงื่อออกตามใบหน้า บอกกับพวกเราด้วยท่าที่ที่เหนื่อย เขาหายใจถี่มากคงเพราะกลัวไอ้ฆาตกรนี่ละมั้ง
"เฮ้ เมฆ ขวัญข้าว วัฒน์ ปลอดภัยใช่มั๊ย!" ไทยที่เดินตามขานมาติดๆ ด้วยท่าทางกระวนกระวาย
" อา...พวกเราปลอดภัยดี" ผมตอบไทย
"...ว่าแต่นี่มันอะไรกัน"
วัฒน์ที่เดินมาพร้อมกับขวัญข้าวพูดขึ้นโดยมองที่ศพของฆาตกรอย่างอย่างหวาดกลัวปนประหลาดใจ เหงื่อของวัฒน์ไหลออกมาเล็กๆเมื่อมองศพนั่น...ขวัญข้าวเองก็เช่นเดียวกัน
"อะไรที่ว่าคืออะไร ?"
ขานถามวัฒน์กลับอย่างสงสัย เพื่อเห็นท่าทางประหลาดของพวกผมที่มองศพนั่น
"ก็ที่มันทำไงนายคงไม่เห็นสินะขานจากมุมมองของนาย แต่ว่าพวกเราสามคนเห็นชัดเจนเลย..." วัฒน์พูดขึ้นด้วยเสียงสั่นๆ
"เห็นอะไรวะ!พวกนายจะกลัวอะไรอีกมันก็ตายแล้วนะเว้ย อย่าพูดให้ตูกลัวสิวะ"
ขานเริ่มออกอาการตื่นเล็กๆ เมื่อเห็นวัฒน์และพวกเราทำท่าทางที่ประหลาดต่อศพนี่
"มัน...แหวกหน้าอกตัวเองออกและล้วงอาวุธที่ซ่อนอยู่ในตัว ราวกับว่าเตรียมการไว้แล้ว
แต่ที่น่ากลัวในฐานะมนุษย์นั้นคือ...มันแหวกหน้าอกของตัวเองออกอย่างง่ายดายได้ยังไงกัน แถมอาวุธแหลมคมที่ซ่อนในร่างกายอีก... "
ขวัญข้าวพูดเสียงสั่นพลางจ้องที่ศพนั่นอย่างไม่ละสายตา
".........!"
พวกขาน ไทยเมื่อได้ฟังก็ตกใจขึ้นมาทันทีแล้วมองศพนั่นที่ตัวเองฆ่าไป แล้วก็จริงอย่างที่วัฒน์พูดคือหน้าอกของมันถูกแหวกออก
"แถมนี่น่าจะเป็นการแหวกอกครั้งที่ 2 ของมัน ครั้งแรกเพื่อใส่อาวุธนั่นเข้าไป และครั้งที่2ที่เมฆกับพวกเราเพิ่งเจอ คือมันแหวกเพื่อเอาอาวุธที่ซ่อนนั่นออกมา
แล้วมันก็ไม่น่าจะเป็นไปไม่ได้ตั้งแต่แรกแล้วว่า...มันจะสามารถมีชีวิตอยู่ได้ตั้งแต่ครั้งแรกนั้น...มัน"
วัฒน์เริ่มที่จะพูดไม่ออก เหมือนกับว่ามันกระจุกอยู่ที่คอของเขา
"มันไม่ใช่มนุษย์สินะ..."
ขานตอบแทนวัฒน์ วัฒน์พอได้ยินดังนั้นก็หันมาที่ขานพลางพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะพูดขึ้นว่า...
"เคยเป็นมนุษย์ต่างหากละ..."
"......."
พวกเราทุกคนในที่นี้เงียบลงทันทีเมื่อวัฒน์พูดจบ พวกเขาก้มหน้าอย่างกลัวๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพราะไม่อาจรู้ได้ว่าสิ่งนี้มีได้อย่างไร เกิดขึ้นได้ไงหรือว่า...ใครเป็นคนทำ
พวกเขาต่างเงียบกันในความมืดโดยไม่พูดอะไร...
พวกเขาไม่รู้เลยว่า ที่ไหนซักที่ในคฤหาสถ์นี้กำลังเกิดเรื่องบางอย่างอยู่...ที่สามารถเกี่ยวพันธ์ไปถึงชีวิตทุกคนที่อยู่ที่ ณ ที่นี่...
ชั้น 3
"อึก อึก!!!"
เสียงของใครคนหนึ่งที่ถูกผ้าคลึมบิดบังใบหน้า กำลังทำท่ากระอักกระอวนอย่างทรมาณอยู่บนเก้าอี้ที่เขานั่งอยู่ เหมือนกับว่าเขากำลังหงาดกลัวอะไรซักอย่าง
แอ๊ด...
"!!...อึก อึก อึก!!!!!"
ตึง ตึง!
พอเขาได้ยินเสียงว่ามีใครเข้ามา เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร เขารีบดิ้นรนอย่างสุดชีวิตเพื่อจะหลุดออกให้ได้
"แหม แหม รีบร้อนขนาดนั้นเชียวเหรอ คิดจะหนีฉันไปไหนละไหนว่ามะกี้ยังบอกว่ารักฉันนัก รักฉันหนาอยู่เลยนี่...'กฤต'"
คนที่เดินเข้ามาพูดขึ้นพลางมองไปที่ชายที่ถูกผ้าคลุมปิดบังใบหน้านั้นด้วยรอยยิ้มที่ดูเจ้าเลห์
"เธอจะทำยังไงนะ...เมฆ เมื่อเธอรู้ว่าฉันฆ่าเพื่อนของเธอเข้าน่ะ"
คนคนนั้นพูดขึ้นแล้วจ้องไปที่ 'กฤต' หนึ่งในเพื่อนสนิทของเมฆ พลางหยิบมีดเล่มเหล็กที่เอาไว้หั่นสเต็กออกมา แล้วจ่อไปที่คอของกฤต
"มาดูกันละกันว่าใครจะอยู่รอดเป็นคนสุดท้าย ระหว่างเธอที่เป็นคนที่โดนทดลองล่าสุด หมายเลขเธอคงเป็น 002สินะ...
กับฉันที่เป็นผู้ที่โดนทดลองคนแรก 001ใครจะสามารถมีชีวิตรอดได้กันนะ...น่าสนุกจริงๆ"
เธอพูดกับตัวเองและกล่าวไปถึงเมฆที่ตอนนี้ยังไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ว่ากำลังมีใครบางคนพูดถึงเขาอยู่
"อึก อึก!!!"
"ฉันจะต้องเป็นผู้รอดชีวิตคนสุดท้ายให้ได้...คอยดูนะเมฆ"
ฟึบ!!!
ฉูด!!!
เลือดพุ่งออกมาจากคอของกฤตที่โดนมีดอันแหลมคมปาดที่คอของเขาอย่างรวดเร็ว หญิงสาวคนนั้นเดินจากไป ก่อนจะมองมาที่ศพของกฤต และยิ้มออกมา
"คนต่อไปเอาใครดีน้า..."
ความคิดเห็น