บทความที่สอนใจ

เนื้อเรื่อง

เราเคยล้ม...และเคยเจ็บมาก่อน

แต่ทุกครั้งที่ล้ม...หัวเข่าเราก็หนาและทนได้

ล้มครั้งต่อไป...แม้ใจเหนื่อยอ่อน...แต่จะเจ็บน้อยกว่าเดิม

หลายคนเลยพูดว่า..เจ็บที่สด..คือเจ็บครั้งแรก...

เพราะเป็นครั้งแรก...ที่เรารู้จักความ"เจ็บปวด"

เมื่อสัมผัสกับมันแล้ว...ครั้งต่อๆมาก็จะเริ่มชินกับมัน

เหมือนเราเดินอยู่ในความมืด...เข้าไปครั้งแรกเราจะสัมผัสกับ"ความกลัว"

และเมื่อยืนอยู่สักพัก...สายตาของเราจะพบกับ"ความสว่าง"

หากคุณ...ยังเดินอยู่โดยมีใครรองรับ....โอบอุ้มอยู่ตลอดทาง

ลองเดินโดยลำพังบ้าง....ในช่วงที่หัวใจยังเบิกบานกับสิ่งรอบข้าง

เพราะความตื่นเต้นระหว่างทาง....จะทำให้คุณลืมเจ็บ...ในยามล้ม

และกล้าที่จะลุก...แล้วเดินต่อไป

แต่หากคุณยังไม่เคยเอาหัวเข่าสัมผัสพื้นดินมาก่อน

แล้วต้องมาล้มโดยลำพัง.....ในวันที่หัวใจอ่อนแรง อ่อนล้าเต็มที

แค่เพียงครั้งเดียว....คุณก็ เจ็บ...จนเกินกว่าจะก้าวเดินต่อ

พื้นดินอาจกลายเป็นเพียงพุ่มหญ้า...ถ้าหัวเข่าเรากล้าแข็ง

แต่มือที่คอยรับเราอยู่ตลอดเวลา....อาจกลายเป็นก้อนหิน

ที่จะทำให้หัวเข่าเราเจ็บ...และปวดได้นาน...แม้แผลจะหายนานแล้ว