++การเดินทางของความรัก++

ข้อมูลเบื้องต้น

                                                  นิทานความรัก
  เมื่อความรักใด้เข้ามาอยู่ในเกาะแห่งใหม่ก็พบว่าเกาะนี้ช่างอุดมสมบูรณ์
เสียจริง มีไม้ให้เธอสร้างบ้าน มีอาหารให้กินและมีทุกอย่างที่เธอต้องการ ไม่นาน ไม่นานเธอก็หลงรักเกาะ
นี้ เธอคิดว่าเกาะ คงรักเธอเช่นกัน ทุกวัน เธอจะเดินไปที่ริมหาดด้วยหัวใจเบิกบานแลัวหันกลับมา
ตะโกนบอกเกาะ ว่า"ฉันรักเธอ" แต่เกาะไม่เคยเข้าใจในสิ่งที่เธอพูดหรอก...เกาะอยู่ใน ฐานะผู้ให้เท่านั้น

แล้ววันหนึ่งความรักก็พบว่าเกาะไม่ใด้ทุกอย่างกับเธอคนเดียวเท่านั้น ทั้ง ความรวย ความเห็น แก่ตัว ความ
เศร้า ความสุข ต่างก็ได้รับสิ่งต่างๆจาก เกาะเหมือนๆกัน
"เกาะนี้ช่างสมบูรณ์เสียจริง"ความรวยรำพึง
"ฉันจะกอบโกยให้มากที่สุด"ความเห็นแก่ตัวคิด
ส่วนความสุขไม่คิดอะไรเลยเขามีความสุขกับสิ่งที่ได้รับไปวันๆ
..และแล้วความเศร้าก็โคจรมาพบความรัก
"เธอมันโง่...สิ่งที่เธอทำไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอก ดูอย่างฉันสิ ไม่เคยได้ รับความรักจากใคร เลย"พูดแค่
นี้แล้วความเศร้าก็เดินร้องไห้จากไป

ความรักรู้สึกสับสน น่าเสียดายที่เกาะนี้ไม่มีความเข้าใจอาศัยอยู่ด้วย ไม่เช่นนั้นคงมีใครอธิบาย สิ่งต่างๆ
ให้ความรักเข้าใจว่าเธอไม่ใช่เจ้าของ เกาะ และเกาะรักเธอไม่ได้ เธอร้องไห้ มีบางสิ่งเกิดขึ้นกับความรัก
เธอได้ ให้กำเนิดความริษยา และความโกรธ สร้างความปั่นป่วนไปทั่วเกาะ สถานการแย่ขึ้นจนถึงขีดสุด
มหันตภัยของ ชาวเกาะก็เกิดขึ้น "ความเสื่อม"นั่นเอง.... แล้ววันหนึ่งก็มีประกาศไปยังความรู้สึกทั้งหมดว่า
เกาะกำลังจะจม

วัฎจักรทั้งหมดก็เวียนอีกครั้ง ไม่มีใครช่วยความรักขึ้นเรือ.....เงาของใคร บางคนพายเรือมาแต่ไกล...เวลา
นั่นเอง "มานี่ความรักฉันจะรับคุณไปเอง" "ไม่...ฉันไม่ไปแล้ว..ฉันจะตายที่นี่...ทำไมเหตุการณ์นี้ต้องเกิด
กับฉันอีก..." ความรักพูดทั้งน้ำตา
เวลาถอนหายใจ แล้วตอบว่า
"มันเป็นเช่นนี้เอง ตั้งแต่ก่อนจักรวาลจะเกิดมีเพืยงฉันและความว่างเปล่า เท่านั้น ฉันอยู่มานาน รู้เห็น
ทุกอย่าง ฉันบอกเธอไม่ได้หรอกว่าทำไม แต่ ฉันบอกเธอไม่ได้ดอกว่าทำไม แต่...ความรักเอํย เธอไม่
เคยสังเกตุเหรอ ว่า ความทุกข์คือเงาของเธอ" ความรักก้มมองเงาของตัวเองแต่เธอไม่สามารถเห็น
อะไร "ฉันไม่ใช่พระเอกของเรื่องหรอกนะ ฉันมีหน้าที่พาเธอไปส่งยังเกาะที่ใกล้ ใกล้ที่สุดเท่านั้น รีบขึ้นมา
เถอะฉันต้องไปช่วยคนอื่นอีกเยอะ" ความรักจำใจขึ้นเรือจนมาถึงเกาะ
"แล้วเจอกันเมื่อวันนั้นมาถึง" เวลากล่าว
"แต่ฉันไม่อยากเจอคุณอีก"
"พยายามค้นหาต่อไปเถิดเมื่อเธอกลายเป็นความรักที่แท้เมื่อไรเราจะไม่เจอกันอีก"
"ทำไมหละ"
"เพราะรักแท้อยู่เหนือกาลเวลา"
ว่าแล้วเวลาก็พายเรือจากไป วัฎจักรดำเนินไปตามทางของมัน

เนื้อเรื่อง

                                  นิทานความรัก (ช่วยเม้นหน่อยนะคะ)
                                  
  เมื่อความรักใด้เข้ามาอยู่ในเกาะแห่งใหม่ก็พบว่าเกาะนี้ช่างอุดมสมบูรณ์
เสียจริง มีไม้ให้เธอสร้างบ้าน มีอาหารให้กินและมีทุกอย่างที่เธอต้องการ ไม่นาน ไม่นานเธอก็หลงรักเกาะ
นี้ เธอคิดว่าเกาะ คงรักเธอเช่นกัน ทุกวัน เธอจะเดินไปที่ริมหาดด้วยหัวใจเบิกบานแลัวหันกลับมา
ตะโกนบอกเกาะ ว่า"ฉันรักเธอ" แต่เกาะไม่เคยเข้าใจในสิ่งที่เธอพูดหรอก...เกาะอยู่ใน ฐานะผู้ให้เท่านั้น

แล้ววันหนึ่งความรักก็พบว่าเกาะไม่ใด้ทุกอย่างกับเธอคนเดียวเท่านั้น ทั้ง ความรวย ความเห็น แก่ตัว ความ
เศร้า ความสุข ต่างก็ได้รับสิ่งต่างๆจาก เกาะเหมือนๆกัน
"เกาะนี้ช่างสมบูรณ์เสียจริง"ความรวยรำพึง
"ฉันจะกอบโกยให้มากที่สุด"ความเห็นแก่ตัวคิด
ส่วนความสุขไม่คิดอะไรเลยเขามีความสุขกับสิ่งที่ได้รับไปวันๆ
..และแล้วความเศร้าก็โคจรมาพบความรัก
"เธอมันโง่...สิ่งที่เธอทำไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอก ดูอย่างฉันสิ ไม่เคยได้ รับความรักจากใคร เลย"พูดแค่
นี้แล้วความเศร้าก็เดินร้องไห้จากไป

ความรักรู้สึกสับสน น่าเสียดายที่เกาะนี้ไม่มีความเข้าใจอาศัยอยู่ด้วย ไม่เช่นนั้นคงมีใครอธิบาย สิ่งต่างๆ
ให้ความรักเข้าใจว่าเธอไม่ใช่เจ้าของ เกาะ และเกาะรักเธอไม่ได้ เธอร้องไห้ มีบางสิ่งเกิดขึ้นกับความรัก
เธอได้ ให้กำเนิดความริษยา และความโกรธ สร้างความปั่นป่วนไปทั่วเกาะ สถานการแย่ขึ้นจนถึงขีดสุด
มหันตภัยของ ชาวเกาะก็เกิดขึ้น "ความเสื่อม"นั่นเอง.... แล้ววันหนึ่งก็มีประกาศไปยังความรู้สึกทั้งหมดว่า
เกาะกำลังจะจม

วัฎจักรทั้งหมดก็เวียนอีกครั้ง ไม่มีใครช่วยความรักขึ้นเรือ.....เงาของใคร บางคนพายเรือมาแต่ไกล...เวลา
นั่นเอง "มานี่ความรักฉันจะรับคุณไปเอง" "ไม่...ฉันไม่ไปแล้ว..ฉันจะตายที่นี่...ทำไมเหตุการณ์นี้ต้องเกิด
กับฉันอีก..." ความรักพูดทั้งน้ำตา
เวลาถอนหายใจ แล้วตอบว่า
"มันเป็นเช่นนี้เอง ตั้งแต่ก่อนจักรวาลจะเกิดมีเพืยงฉันและความว่างเปล่า เท่านั้น ฉันอยู่มานาน รู้เห็น
ทุกอย่าง ฉันบอกเธอไม่ได้หรอกว่าทำไม แต่ ฉันบอกเธอไม่ได้ดอกว่าทำไม แต่...ความรักเอํย เธอไม่
เคยสังเกตุเหรอ ว่า ความทุกข์คือเงาของเธอ" ความรักก้มมองเงาของตัวเองแต่เธอไม่สามารถเห็น
อะไร "ฉันไม่ใช่พระเอกของเรื่องหรอกนะ ฉันมีหน้าที่พาเธอไปส่งยังเกาะที่ใกล้ ใกล้ที่สุดเท่านั้น รีบขึ้นมา
เถอะฉันต้องไปช่วยคนอื่นอีกเยอะ" ความรักจำใจขึ้นเรือจนมาถึงเกาะ
"แล้วเจอกันเมื่อวันนั้นมาถึง" เวลากล่าว
"แต่ฉันไม่อยากเจอคุณอีก"
"พยายามค้นหาต่อไปเถิดเมื่อเธอกลายเป็นความรักที่แท้เมื่อไรเราจะไม่เจอกันอีก"
"ทำไมหละ"
"เพราะรักแท้อยู่เหนือกาลเวลา"
ว่าแล้วเวลาก็พายเรือจากไป วัฎจักรดำเนินไปตามทางของมัน