ตอนที่ 32 : Error : 0x00000028 ปราสาทผีสิง [อันดับสอง]
ERROR Online : Overkill
Status Window (หน้าต่างสถานะ)
สถานะพื้นฐาน (Basic Status)
ชื่อผู้เล่น (Username) : นาคา (Naga)
ระดับเลเวล (Level) : 11
อาชีพ (Class) : Overkill
พลังชีวิต (HP) : 1 / 1
พลังเวทมนตร์ (MP) : 1 / 1
ค่าความสามารถ (Main Attributes)
ความแข็งแกร่งทางกายภาพ (STR) : ??
ความเชี่ยวชาญทางอาวุธเฉพาะด้าน (TEC) : ??
ทักษะการใช้เวทมนตร์ (MAG) : ??
ความว่องไว (AGI) : ??
ความอึด (VIT) : ??
โชค (LUK) : ??
ไม่เหลืออะไรเลยแฮะ
นาคามองหน้าต่างสถานะก่อนที่เขาจะได้แต่หัวเราะแห้งๆ ประชดชีวิตออกมาเบาๆ แล้วจึงปิดมันไปอย่างเงียบๆ
ไม่ต่างอะไรจากเริ่มเล่นเกมใหม่ ค่าสถานะทุกอย่างถูกลบหายไปจนไม่เหลือเลยแม้แต่น้อยจะมีก็แต่ระดับเลเวลที่ยังคงเดิม
“พี่นาคา...เป็นยังไงบ้างคะ” หลังจากที่ไอรินเดินไปใช้เวทมนตร์ซัมม่อนเรียกคิตตี้ออกมาใหม่เพื่อปลดเธอจากสกิลตรึงร่างของบาโธรี่ เด็กสาวจึงเดินมาถามเขาที่กำลังนั่งพิงอยู่ที่เสาไม้กลางห้องด้วยความเป็นห่วง
“อื้อ ไม่เป็นไรแล้ว ขอบคุณเธอมาก ไอริน” เขาตอบกลับยิ้มๆ ก่อนที่จะเหลือบไปสบตากับเด็กผู้ชายตัวเล็กที่กำลังหันมามองสบตากับเขาด้วยแววตาที่ไม่ค่อยจะเป็นมิตรสักเท่าไหร่นัก
ทอมมี่...แมวปีศาจผู้มีรูปร่างคล้ายเด็กผู้ชายในวัยไล่เลี่ยกับไอริน ปีศาจอันแสนป่าเถื่อนที่หลังจากนั้นได้ไล่สังหารซากศพวิญญาณสาวทุกตนภายในห้องด้วยความสนุกสนาน
เด็กผู้ชายผมสั้นสีขาวนัยน์ตาส้มสว่างคนเดียวกับที่หลังจากที่ไอรินเดินไปคุยกับคิตตี้ หมอนี่ก็กระโดดมายืนอยู่เบื้องหน้าเขาพร้อมกับปั้นหน้าตากวนเบื้องล่างเอียงคอพ่นลมหายใจใส่หน้าเขาอย่างกับนักเลงเจ้าของถิ่น
“มองหน้าหาเรื่องเปล่า พี่ชาย”
นาคาเลิกคิ้ว ก่อนที่จะตอบกลับไปตามตรงว่า
“ที่มองนี่คือหน้าต่างสถานะน่ะ”
“เหอ...หน้าต่างสถานะ?”
ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่สนกับคำตอบสักเท่าไหร่นัก ทอมมี่มองดูหน้าของเขาพร้อมกับถกแขนเสื้อตัวเองขึ้นช้าๆ ก่อนจะยื่นหน้ามาใกล้ๆ กับใบหน้าเขาแค่นเสียงออกมาเบาๆ แล้วจึงพูดออกมาว่า
“จำไว้เลยนะพี่ชาย ไอรินน่ะเป็นของผม...ของผม...และของผมคนเดียวเท่านั้น จำไว้ด้วย แล้วก็ไม่ต้องคิดว่าคนอย่างพี่ชายน่ะ จะสามารถ...อ๊าก!!!”
ไม่ทันที่ทอมมี่จะเอ่ยจบ หมอนี่ก็ถูกคิตตี้ที่ฟื้นฟูสภาพเสร็จเรียบร้อยเดินเข้าไปจับหูแมวสีดำที่ตั้งอยู่บนหัวก่อนที่จะกระชากมันด้วยความรุนแรงจนทอมมี่ต้องร้องโอดโอยออกมา
“ขาด....ขาด...จะขาดแล้วๆๆๆ” ทอมมี่ยกมือจับหูตัวเองด้วยสีหน้าเจ็บปวด เพียงแต่ดูเหมือนว่าคิตตี้จะไม่สนใจเท่าไหร่ เธอหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนที่จะเพิ่มแรงดึงมากขึ้นอีก
“แหม่ จะกลัวอะไรไป ถึงหูแกจะขาด แต่ไอ้ลูกแมวปีศาจแบบแกก็คงงอกออกมาใหม่ได้อยู่แล้วไม่ใช่หรือไง ทอมมี่”
“ป...ปีศาจน่ะ ม...ไม่ใช่จิ้งจกนะพี่คิตตี้!” ทอมมี่บ่นโอดโอยในขณะที่บริเวณหูสีขาวของเขาก็เริ่มขึ้นสีแดงเข้มจากแรงนิ้วของหญิงสาว
คิตตี้ถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่จะปล่อยมือออกจากหูทั้งสอง ส่วนทางด้านทอมมี่หลังจากที่หลุดจากการทรมานแล้วลูกครึ่งแมวปีศาจก็เพียงแค่บ่นพึมพำออกมาเงียบๆ ว่า “ให้ตายสิ จะเข้าข้างมนุษย์นั่นทำไม พี่คิตตี้...”
นาคานั่งมองภาพดังกล่าวไปเงียบๆ ก่อนที่เขาจะปิดหน้าต่างสถานะลง แล้วจึงได้ยินเสียงของไอรินที่หันมาเรียกเขา หลังจากที่เธอยืนคิดอะไรอยู่สักพัก
“พี่นาคา หนูมีเรื่องจะคุยด้วย”
“ไอเท็มที่หนูได้รับ หนูตัดสินใจแล้วว่าจะให้พี่นาคานะคะ”
หลังจากที่เด็กผู้หญิงผมบลอนด์ร่างเล็กจูงมือนาคาเดินฉีกระยะห่างจากทอมมี่และคิตตี้ พาหลบมุมออกจากห้องทรมานที่มีสภาพขรุขระและเต็มไปด้วยเศษทรายหิน เศษเฟอร์นิเจอร์เครื่องทรมานที่กระจัดกระจายหลังจากการต่อสู้ตะลุมบอนเข้ามาสู่บริเวณหน้าอุโมงค์ทางเข้าห้อง
“การต่อสู้เมื่อกี้หนู...ไม่ได้ทำอะไรเป็นประโยชน์กับพี่นาคากับพี่แอชเลย” เธอพูด “หนู...อยากให้พี่นาคารับของไปมากกว่า เผื่อพี่แอชด้วย”
ไอรินคงจะรู้ดีว่าที่เขาบอกให้เธอวิ่งหนีกลับไปที่ห้องสมุด เป็นเพราะว่าการต่อสู้ที่กำลังจะเกิดขึ้นนั้นอันตรายต่อ ‘เด็กผู้หญิง’ แบบเธอ
ทันทีที่เขารู้ตัวตนของอีกฝั่ง นาคาจึงสั่งให้ไอรินหนีไปด้วยความคิดที่ว่าไม่ต้องการจะให้ความทรงจำดังกล่าวสร้างบาดแผลในจิตใจให้กับอีกฝ่าย
ถึงจะเป็นแค่เกม...แต่ความสมจริงในเกมนี่
รุนแรงเกินไป
การแลกเปลี่ยนเสร็จสิ้น
ผู้เล่น นาคา ได้รับไอเท็ม
แหวนหมั้นของเคาท์เตสโชกเลือด (Engagement ring of the Blood Countess) 1 วง
ดาบยักษ์แห่งกองทัพอัศวินดำ (Giant Sword of The Black Knight Army) 1 เล่ม
หนังสือมนต์ดำเนโครโนมิคอน (Necronomicon) 1 เล่ม
“ขอบคุณ” เขาตอบกลับพลางก้มหน้าลงให้กับอีกฝ่ายช้าๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ”
Eagles’ Eye สิ้นสุดระยะเวลาใช้งาน
เสียงประกาศสิ้นสุดระยะเวลาสกิลดังขึ้นหลังจากที่พวกเขาเดินตรงไปตามอุโมงค์ภายในช่องว่างระหว่างเครื่องไออ้อนเมเด้นที่นำพวกเขามาสู่ระเบียงภายในปราสาทอีกครั้ง
คงจะต้องบอกว่าหลังจากที่ทั้งสกิลตาอินทรีที่หมดผลไป รวมกับตัวเขาที่สูญเสียค่าสถานะไปจนมีพลังชีวิตต่ำขนาด 1 หน่วยแล้ว ณ ตอนนี้เขาคงจะคู่ควรกับคำกล่าวของแม่แมวสองสีที่พูดกับเขาบ่อยๆ ว่าใช้การไม่...
“เฮ้ ไอ้หนูใช้การไม่ได้”
จงใจ...นั่นจงใจสินะ
“มีอะไรเหรอครับ” เขาหันไปถามกับคิตตี้ที่เดินตรงมาคุยกับเขา
“นายไปเดินข้างหลังกับไอริน ฉันกับทอมมี่จะเดินนำเอง”
เขาเลิกคิ้วขึ้น ก่อนที่จะพยักหน้าช้าๆ
“ไม่ใช่ฉันจะไล่นายหรอกนะ แต่ไอ้เจ้าแมวผีนั่นน่ะไม่ใช่แมวธรรมดาเหมือนฉันหรอก” หญิงสาวผมสองสีอธิบายเหตุผลให้เขา
“หมอนั่นน่ะมีสัมผัสที่เหนือกว่าสิ่งมีชีวิตปกติ”
โฮ่ น่าจะเป็นครั้งแรกที่เธอเรียกเขาด้วยชื่อ แต่ก็ไม่น่าแปลกใจมากไปกว่าสิ่งที่เธอพูดต่อมาหลังจากนั้น
นั่นมันแมว ญาณทิพย์ ญาติกับเจนหรือเปล่า?
แม้จะมีความกระสันอยากที่จะตบมุข แต่เขาเองก็เพียงแค่พยักหน้าช้าๆ แล้วจึงเดินร่นไปทางข้างหลัง ประจำตำแหน่งข้างๆ ไอรินอย่างเงียบๆ
“สวัสดีอีกรอบค่ะ พี่นาคา” เธอกล่าวทักทาย ในขณะที่เขาก็พยักหน้าช้าๆ แล้วจึงตอบกลับว่า
“อื้อ หวัดดี ไอริน”
น่าแปลก...
ตั้งแต่พวกเขาเดินที่ระเบียงนี่มาเป็นเวลาร่วมสามนาที มันกลับไร้ซึ่งวี่แววของมอนสเตอร์ซักตัวต่างจากระเบียงชั้นบนที่เขาเข้ามากับไอรินซึ่งเต็มไปด้วยกองทัพปีศาจไม่แตกต่างอะไรกับงานพาเหรด
หรือว่าเพราะอยู่คนละชั้น
เขาคิดก่อนที่นัยน์ตาสีดำเหลือบไปสะกิดเข้ากับชุดเกราะของอัศวินที่ถูกประดับตกแต่งอยู่ข้างๆ
“...”
ชุดเกราะอัศวิน...ที่ดันมีเสียงหายใจครืดคราดดังอยู่ภายใน ขณะที่บริเวณเกราะศีรษะก็ปรากฏนัยน์ตาที่กำลังหลุกหลิกไปมาช้าๆ
ไม่เนียน...
หรือบางทีปีศาจพวกนั้นอาจจะไม่ได้หายไปไหนตั้งแต่แรก บางทีมันอาจจะยังคงอาศัยอยู่ที่นี่ตลอดเวลาเลยก็เป็นได้
เพียงแต่ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ทำไมมันถึงไม่โจมตีกลุ่มของเขา ทั้งที่ในตอนนั้นมันกลับวิ่งไล่เขาราวกับฝูงไฮยีน่าที่อดอาหารมานานนับสิบปี
อะไร...ที่ทำให้พวกมันต้องยืนนิ่งสงบเสงี่ยมอยู่แบบนี้
“พี่นาคา ดูอะไรอยู่เหรอคะ”
เสียงของไอรินที่ดังขึ้นเรียกสติของเขาให้กลับไปหา ก่อนที่เขาจะยิ้มบางๆ ให้กับเธอแล้วจึงยกมือขึ้นลูบศีรษะของเธอเบาๆ
“ไม่มีอะไรหรอก”
ไม่ต่างอะไรกับพวกหนังสือในห้องสมุดที่รู้ตัวดีตอนที่มันเจอกับคิตตี้ คำตอบก็คือสัญชาติญาณที่บ่งบอกว่าศัตรูที่เดินอยู่เบื้องหน้าคือสิ่งที่ไม่สามารถต่อกรได้
แมวปีศาจ...ที่กำลังเดินนำทางพวกเขาอยู่
“ถึงแล้วใช่ไหมคะ ทอมมี่”
แมวปีศาจพยักหน้าให้กับไอริน ก่อนที่เธอจะหันมาตะโกน “ไชโย” กับนาคาพร้อมกับพูดขึ้นมาด้วยความยินดีว่า
“ถึงจุดหมายของเราแล้วค่ะ”
“อื้อ ขอบคุณเธอมาก ไอริน”
เขาพูดพลางยกมือลูบหัวอีกฝั่งเบาๆ ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมองประตูห้องขนาดใหญ่เบื้องหน้าของตน มันถูกสร้างขึ้นจากไม้แข็งสีเข้มสลักลวดลายตกแต่งเป็นรูปทิวทัศน์บางอย่าง ลวดลายที่ถึงแม้จะดูเก่าแก่เลือนลางจนไม่สามารถดูออกได้ว่ามันเป็นภาพของอะไร เพียงแต่สิ่งเดียวที่สามารถยืนยันได้คือความรู้สึกอัดแน่นในอกอย่างที่ไม่สามารถเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้
ความรู้สึก...ที่ว่ามันไมได้เป็นเพียงแค่ประตูไม้เก่าๆอีกบานหนึ่ง
แอ๊ด...
บานประตูถูกเปิดออกอย่างช้าๆ กระแสลมพัดผ่านทันทีที่มันถูกเปิดออกทำเอานาคาต้องยกมือปิดหน้า หลังจากนั้นเขาจึงค่อยๆ คลายมือออกเมื่อรู้สึกได้ว่าบรรยากาศรอบด้านกลับมาเป็นเหมือนเดิม…
เพียงแต่ว่าทันทีที่เด็กหนุ่มมองไปยังเบื้องหน้า เขาก็ได้แต่เกร็งร่างของเขาด้วยสัญชาตญาณ
สิ่งแรกที่ดวงตาสีดำสนิทของนาคามองเห็น ไม่ใช่พื้นห้องโถงที่ถูกสร้างขึ้นด้วยหินขัดมันดูมีราคา ไม่ใช่โคมไฟระย้าหรือรูปวาดของผู้ครองปราสาทคนก่อนที่ถูกตกแต่งเต็มไปทั่วห้อง และไม่ใช่ขั้นบันไดที่ถูกปกคลุมด้วยพรมหรูสีแดง แต่เป็นร่างของชายที่กำลังนั่งเท้าคางอยู่บนบัลลังก์พร้อมกับจ้องมองมาที่ตัวเขาด้วยแววตาที่เขาอ่านมันไม่ออก
ชาย...ผู้ซึ่งแข็งแกร่งเป็นอันดับสองบนโลกแห่งจินตนาการใบนี้
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ซึ่งก็เป็นหนึ่งในซับเจนแนวบอร์ดเกมอีกแบบที่ไรท์เตอร์ชอบเล่นนั่นเอง
แลกเปลี่ยนได้!! แสดงว่าขายไอเท็มได้สินะ
อ่าวมันรวยอยู๋แล้วนิหว่า(มั้งนะ)
เป็นการลบสเตตัสทิ้งหมดเลยแทน
จากอาชีพโอเวอร์คิลที่เป็น ERROR User คาดหวังอะไรปกติไม่ได้หรอกครับ
สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ