Black N Blue (Yuri)

ลำดับตอนที่ #2 : Black N Blue❖Everything started from 'force' 2

คำเตือน :: บางช่วงบางตอนมีความรุนแรง เนื้อหาไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อหาหลักของตัวเกมแต่อย่างใด ฉากที่มีเนื้อหาเรท R จะไม่อัพลงเด็กดี โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

Song :: In The Name of Love 

EPISODE02

Alternative Universe 01❖Everything started from 'force'

นาตาเลียเพิ่งเคยมามิติของมนุษย์ครั้งแรก เธอนำกองทัพปรสิตมาด้วย แต่ไม่ได้คิดจะก่อสงครามจริงจัง เธอมาเพื่อข่มขวัญให้เหล่ามนุษย์เกรงกลัว

แต่ระหว่างที่กำลังเดินสำรวจบ้านเมืองของมนุษย์ เธอกลับพบหญิงในวังนางหนึ่งที่กำลังอุ้มเด็กทารกไว้ในอ้อมแขน เธอมองเด็กน้อย เห็นผิวขาวอมชมพูเปล่งปลั่งและท่าทางน่ารักได้แจ่มชัดในสายตา

นาตาเลียได้ฟังคำพูดของผู้เป็นมารดาเด็กน้อยและทราบว่าเด็กคนนี้ชื่อ 'เตียวเสี้ยน'

เตียวเสี้ยนเป็นธิดาคนที่เจ็ดขององค์จักรพรรดิ นางเป็นเจ้าหญิง

นาตาเลียเปลี่ยนใจในตอนนั้นเอง เธอทำสงครามกับมนุษย์ ขู่เข็ญองค์จักรพรรดิให้แลกตัวเด็กน้อยกับความปลอดภัยของบ้านเมือง พวกมันยอมถวายเตียวเสี้ยนให้แก่เธอ

เธอขู่ให้พวกมันสละบังลังก์ ขุดถอนโคนราชวงศ์ของพวกมันและปกครองเมืองนั้นด้วยตัวเธอเอง เธอรอเวลาให้เด็กน้อยโตขึ้นเพื่อมอบทุกอย่างกลับคืนแด่นาง

เธอทำทุกอย่างเพื่อเตียวเสี้ยนตั้งแต่ตอนนั้น

"รักข้ามากไม่ใช่หรือ เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้เจ้าต้องทนให้ได้"

เตียวเสี้ยนไม่สามารถจับความรู้สึกของราชินีนาตาเลียได้เลย นางเพิ่งกลับมาจากการไปที่ไหนสักแห่ง และขึ้นมาอยู่บนเตียงกับเธออีกครั้งในสภาพเปลือยเปล่าเหมือนกัน

เธอไม่ได้ตาบอดหรอกที่จะมองไม่เห็นด้ายแดงระหว่างเรา

แต่นางรับเรื่องนี้ได้ง่ายถึงเพียงนั้นเลยหรือ?

เธอกัดริมฝีปากแน่น ข้อมือทั้งสองปวดหนึบไปหมดจากพลังของนาง แต่ยิ่งกว่านั้นคือเธอไม่อาจรับแรงราคะของนางได้เป็นหนที่สองแน่ ซึ่งอย่างน้อยก็ไม่ใช่ในเร็วๆ นี้

เตียวเสี้ยนคิดว่าใบหน้าตัวเองซีดขาวและไร้สีเลือด ตอนที่นางวางมือเรียวลงบนสะโพกของเธอ

"ท่านนาตาเลีย ข้าไม่ไหว ข้าทนไม่ได้" เธอจำต้องบอก นัยน์ตาร้อนผ่าวเมื่อสบสายตากับนาง เธอไม่อาจสู้หน้านางได้ แต่การหลุบสายตาลงทำให้เธอเห็นรอยสักบริเวณสะโพกกลมกลึง

ราชินีนาตาเลียมีรอยสักในบางส่วนของร่างกาย อย่างเช่นที่ต้นคอ หน้าอก หรือสะโพก มันเหมือนเป็นสัญลักษณ์อะไรสักอย่างที่เธอไม่เข้าใจความหมายของมัน

นางมีใบหน้าสงบนิ่ง แต่ก็ให้ความรู้สึกน่าขนลุก เธออดผวาไม่ได้เมื่อนางนอนราบลงมากับเตียง คลายพลังที่พันธนาการเธออยู่ออก นางไม่ได้ทำอะไรนอกจากมองเพดานสไตล์โบราณอย่างครุ่นคิด

"เจ้ามีเรื่องจะสารภาพกับข้าหรือไม่ เตียวเสี้ยน" นางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เตียวเสี้ยนก้มหน้าด้วยความสำนึกผิด แต่เธอไม่เสียดายหรอกที่ทำลงไป

"ข้าทราบมาได้สักพักแล้วว่าท่านจะให้ข้าแต่งงานอยู่ร่วมชายคากับลิโป้" เธอเอ่ยโดยเลือกใช้คำพูดอย่างระมัดระวัง "ข้าไม่อยากให้มันเกิดขึ้น เลยตัดสินใจไปหาท่านมะกังก้า ขอให้เขาช่วยทำยาตัวหนึ่งขึ้นมา"

"เพื่อใช้มันกับข้า เช่นนั้นหรือ" ราชินีนาตาเลียถามอย่างเครียดกร้าว "เจ้ารู้ตัวบ้างหรือไม่ว่ากำลังทำให้โลกปีศาจวุ่นวายมากแค่ไหน"

"..." เตียวเสี้ยนเงียบ เธอกำมือแน่นจนเล็บบาดเข้าไปในผิวเนื้อ

ราชินีนาตาเลียเองก็เงียบเช่นกัน อาจเงียบเพื่อให้เธอได้สำนึกเสียบ้าง ในสายตานาง เธอดื้อด้านและไม่เชื่อฟังมาแต่ไหนแต่ไร แต่นี่คงเป็นครั้งแรกที่นางเหนื่อยใจกับเธอจนไม่อยากพูดอันใดอีก

"แต่หากข้าบอกว่ารักท่าน ก่อนที่เรื่องพวกนี้จะเกิดขึ้น" เธอพูดอย่างเชื่องช้า "ท่านจะปฏิเสธข้าใช่ไหม"

"..." นางไม่ตอบอะไร

ไม่น่าถามเลย คำตอบของมันก็เห็นชัดกันอยู่แล้ว

เตียวเสี้ยนปล่อยให้น้ำตาหยดหนึ่งไหลออกมาจากดวงตา

"เจ้าลุกไหวไหม" นางไม่กล่าวถามแม้แต่นิดเดียวว่าเธอร้องไห้ทำไม

เธอเห็นนางเป็นผู้หญิงใจร้ายก็วันนี้

"ข้าลุกไหว" เธอปากเก่ง และจำต้องเก่งให้ได้ดังปาก สายตาหันไปเห็นชุดที่ทาสรับใช้เตรียมไว้ให้ก็ตั้งท่าลุกขึ้นยืน แต่ก็ทรุดลงกับเตียงอีก ความปวดมาพร้อมอาการเวียนหัวอ่อนๆ

แผ่นหลังสัมผัสได้ถึงแขนที่โอบล้อมตัวเธอไว้ ราชินีนาตาเลียพาเธอกลับมานอนที่เตียงดังเดิม ก่อนที่ริมฝีปากอวบอิ่มจะกระซิบ

"ปากดี"

นางวางมือลงบนหน้าท้องของเธอ ทำให้เธอรู้สึกเย็นเยือกขึ้นตรงจุดนั้น มันไม่ใช่ความรู้สึกดีเหมือนมีผีเสื้อนับพันบินวนอยู่ในท้อง ไม่ใช่ความรู้สึกหรรษาหรืออะไรทั้งนั้น ราวกับนางจงใจเปิดเผยอีกด้านหนึ่งของราคะให้เธอเห็น

"ข้าไม่ได้อยากน่าสมเพชในสายตาท่าน" ...ไปมากกว่านี้

"ที่เจ้าทำอยู่ก็ไม่ได้แตกต่างกัน" นางเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้เธอ

"..."

"ข้าคิดว่าการที่เจ้ายอมรับความจริงก็ไม่ได้ยากอะไร" นางใช้น้ำเสียงเชิงต่อว่ามากกว่าตักเตือน "ก็แค่บอกว่าไม่ไหว หากไม่ไหวจริงๆ"

"..." เธอบีบผิวนางแน่นตอนที่นางโถมตัวลงมาหาอีกครั้ง คราวนี้เบียดชิดจนเธอได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นกระหน่ำในอกของนาง

ริมฝีปากของนางทาบทับลงมาอย่างรวดเร็ว เตียวเสี้ยนเบิกตาโพลงขณะที่รู้สึกได้ถึงการสัมผัสที่ลึกซึ้งยิ่งกว่าเมื่อคืน หากเมื่อคืนเป็นเพราะอารมณ์ราคะจุดประกาย ครั้งนี้กลับแตกต่างออกไป มันแฝงด้วยการกระทำและความรู้สึกที่ออกมาจากข้างใน ทำให้เธอหายใจไม่ออกกับความดูดดื่มของนาง

นางแนบหน้าผากเข้ากับหน้าผากเธอหลังจากถอนจูบ เสียงหายใจระรวยแบบที่เธอไม่คิดว่าจะได้ยินดังมาเข้าหู มันพ่นรดอยู่ตรงปลายจมูกเธอ

เพราะอะไรไม่ทราบ เหมือนเธอกำลังสัมผัสได้ว่านางคิดอะไรอยู่

แล้วเตียวเสี้ยนควรรู้สึกยังไง เธอรักราชินีนาตาเลียมามากกว่าเจ็ดปี และตอนนี้เราสองคนก็กำลังอยู่บนเตียงเดียวกันในสภาพเปลือยเปล่า

แถมด้ายแดงที่นิ้วก้อยก็กำลังตอกย้ำถึงความสัมพันธ์ของเราได้ชัดเจนกว่าสิ่งอื่น เธอจะไม่ยอมเป็นแค่ลูกเลี้ยงอีกแล้ว

มือเธอตวัดโอบรอบลำคอของราชินีนาตาเลีย นางมองเธอด้วยสีหน้าแปลกใจ

"ได้โปรด" เธอกระซิบ "สัมผัสข้า"

ได้โปรด...

"ข้าขอโทษ" หลังจากเงียบไปหนึ่งอึดใจ สิ่งที่นางตอบกลับมาทำให้เธอผิดหวัง

"แล้วเหตุใดตอนแรกท่านถึงเหมือนจะทำเรื่องแบบนั้นกับข้า" เธอรู้ตัวว่าทุบไหล่นางแรงมาก แต่มันผสมปนเประหว่างความโมโห ผิดหวัง และไม่เข้าใจ "ทำไม!"

"อย่าอาละวาด" ราชินีนาตาเลียมีสีหน้ายุ่งยาก นางจับมือเธอไว้แล้วกดให้แนบกับเตียง

"..." เตียวเสี้ยนหงุดหงิดจนอัดอั้น มือไม่ได้ แล้วอย่างอื่น...

"ขาก็ห้าม" นางใช้ขาเกี่ยวกับขาเธอไว้ จนเราเสียดสีกันอย่างแนบแน่น

"..." น้ำตาเธอคลออยู่เต็มขอบตา โกรธที่ทำอะไรนางไม่ได้

"อย่าร้องไห้" นางส่งสายตาเชิงคำสั่งมาให้

อะไรก็ไม่ได้สักอย่าง!

"ข้าโกรธท่าน" เตียวเสี้ยนกระซิบเสียงสั่นเครือ

"อีกสักพักเจ้าจะหายโกรธเอง" นางกระซิบตอบ

"ไม่มีวัน" เธอพยายามผลักนางให้ออกไปแต่กลับไม่สามารถทำได้ อาการปวดหัวทำให้เธอหลับตาแน่นเพื่อตั้งสติ

"ทำตัวดีๆ เจ้าป่วยอยู่" ราชินีนาตาเลียวางมือลงบนหน้าผากของเธอ เธอชะงัก นางน่าจะรู้ตั้งแต่ตอนที่เอาหน้าผากแนบกับหน้าผากเธอ

"ข้าไม่ได้อ่อนแอ!" เธอกำมือเตรียมทุบนางอีกครั้ง แต่กลับยกมือไม่ขึ้น

"ป่วยไม่ใช่ความอ่อนแอ" นางแก้

เตียวเสี้ยนเริ่มหมดแรงต่อกรแล้ว เธอหอบหายใจด้วยความเหนื่อย เป็นจังหวะที่เปลือกตาทรยศด้วยการปรือใกล้จะปิด แต่เธอฝืนไว้ จนกระทั่งนางเอื้อมมือมาปิดตาเธอ ทำให้ไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดได้อีก

"พักผ่อนเสียเถิด"

นาตาเลียมองร่างเล็กที่หมดฤทธิ์ไปแล้วอย่างเหนื่อยหน่าย เหนื่อยที่ต้องทนรับมือเด็กดื้อหัวรุนแรงที่ไม่ยอมรับอะไรทั้งนั้น อยากได้ไปเสียหมด

อาจเป็นความผิดเธอที่เมื่อก่อนตามใจจนเคยตัว แต่เธอไม่ได้สอนให้เตียวเสี้ยนใช้ความรุนแรงเสียหน่อย

ยิ่งโต ยิ่งก้าวร้าว

เธอลุกขึ้นจากเตียง ยอมรับว่ามองร่างเปลือยเปล่าของเตียวเสี้ยนแล้วมีความคิดแบบนั้นในหัวไหม แน่นอนว่ามี แต่นางป่วยอยู่ เธอไม่อยากฆ่านางโดยไม่ได้ตั้งใจ

หลังจากอาบน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ เธอก็มานั่งหนักใจอยู่ที่ปลายเตียง ยังไงเธอก็ต้องกลับไปโลกปีศาจ ไม่วันนี้ก็เร็วๆ นี้แน่

แต่เตียวเสี้ยนป่วยอยู่ เธอต้องเลือก

ซึ่งแน่นอนว่าราชินีที่ดีย่อมต้องจัดการปัญหาภายนอกก่อนอยู่แล้ว

เธอถอนหายใจ เธอต้องทิ้งเตียวเสี้ยน

สองวันต่อมา

นาตาเลียจัดการปัญหาส่วนมากหมดไปแล้วโดยมีวีร่ากับอิลูเมียคอยช่วย เธอยังไม่ได้กลับไปโลกมนุษย์เลยตั้งแต่วันนั้น และไม่ได้รับข่าวคราวอะไร

ตอนนี้เธอหนีสหายทั้งสองมานั่งคนเดียวในป่าใหญ่ เห็นเหล่าภูตบินเล่นอยู่ไกลๆ แต่เธอไม่ได้สนใจมากนักนอกจากเปลี่ยนร่างกายตัวเองเป็นร่างที่แท้จริงของเผ่าพันธุ์

นัยน์ตาที่เคยดำสนิทแปรเปลี่ยนเป็นสีมรกต เส้นผมสีเขียวหม่นกลายเป็นสีเขียวสดและจากผมยาวก็กลายเป็นสั้น ชุดที่เธอใส่เปลี่ยนแปลงไปกลายเป็นเกราะบริเวณช่วงท่อนบนและท่อนล่าง แต่เป็นชุดที่เซ็กซี่เกินกว่าจะเป็นชุดออกรบ

เธอรู้สึกถึงพลังมหาศาลที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกาย ปรสิตประจำกายปรากฏขึ้นมาวนเวียนรอบตัว เธอจ้องมองมัน เบิกตาจนกว้าง

และนัยน์ตาของราชินีก็เรืองแสง เธอเริ่มสนทนา

"เตียวเสี้ยนเป็นอย่างไรบ้าง"

ปรสิตประจำกายของราชินีมีความสามารถพิเศษหลายอย่างที่เกินคาดเดาถึง มันสามารถรับรู้ได้ว่าคู่พันธสัญญาโบราณของเธอเป็นเช่นไร ซึ่งนี่ก็เป็นอีกหนึ่งความลับที่เธอเพิ่งทราบเมื่อไม่นานมานี้

"อาการหนัก"

'...'

"ตั้งแต่ท่านออกมา นางไม่ยอมกิน ไม่ยอมนอน..."

นาตาเลียกลับร่างเดิมทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น เธอขมวดคิ้ว จำต้องเรียงลำดับความสำคัญของเรื่องที่ต้องทำใหม่

ขนาดป่วยยังไม่ทิ้งลายดื้อรั้น เกินเยียวยา...

เธออาจจะไปเอาตัวเตียวเสี้ยนมารักษาที่โลกปีศาจ หากไม่ยอมกินไม่ยอมนอนจริงๆ อาการต้องหนักพอสมควรแล้ว

"เจ้ามาทำอะไรที่นี่" อิลูเมียโผล่มาหยุดอยู่ตรงหน้า เธอมองนางและนึกขึ้นได้ว่าหากตอนนี้เธอยังไม่สามารถไปเอาตัวเตียวเสี้ยนมาได้ ก็ฝากให้นางไปเอามาให้เลยแล้วกัน "อิลูเมีย ข้ามีเรื่องจะขอร้อง"

เธอเล่าเรื่องทั้งหมดให้นางฟัง นางรับปากแล้วไปจัดการให้ทันที

ระหว่างนั้นนาตาเลียก็เดินทางไปยังหมู่บ้านของหมอยา

เธอเชื่อว่าเขาต้องมียารักษา และเธอมีสิ่งที่จะสอบถาม

"เจ้าให้เตียวเสี้ยนจ่ายอะไรเป็นค่าตอบแทน" เธอถามทันทีที่สามารถบุกเข้ามายืนอยู่ในที่พักของมะกังก้าได้ เห็นเขายืนอยู่หน้าหม้อปรุงยา

"..." เขาเหลือบมองเธอด้วยสายตาเย็นชาโดยไม่พูดอะไร

มะกังก้าเป็นชายหนุ่มร่างบาง ดูผ่านๆ ก็ทราบว่าเป็นคนไม่แข็งแรง ไม่ถนัดสู้รบ ไม่ออกกำลังกายเลยด้วยซ้ำ แต่เขาคงเป็นคนที่ไม่ได้กินเยอะมากนักเลยไร้ไขมันส่วนเกิน

"ข้าประสงค์อยากให้เจ้าตอบ" นอกเหนือจากนั้น มะกังก้ายังเป็นหมอปรุงยาที่เก่งที่สุดในโลกปีศาจ เผ่าพันธุ์โบราณและเมืองใหญ่ต่างๆ พร้อมช่วยเหลือมะกังก้าหากเขาต้องการสิ่งใด ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาได้กองทัพไปถล่มงานหมั้นที่เธอจัดได้ยังไง

"เพราะเหตุใด" เสียงแหบทุ้มต่ำหลุดรอดออกมาจากริมฝีปากเขา

"เพราะนางเป็นคู่ครองของข้า" นาตาเลียไม่กระดากปากที่จะพูดต่อหน้าคนนอก

เขาเป็นคงทำยานรกให้เตียวเสี้ยนเอามาใช้กับเธอ เขาต้องรู้สิ

"ข้าแลกกับวิญญาณครึ่งหนึ่งของนาง" คำพูดของมะกังก้าทำให้เธอชะงัก

วิญญาณมนุษย์เป็นอะไรที่เปราะบางที่สุดเท่าที่เธอรู้จัก มันเป็นสิ่งที่แตกสลายได้ง่ายยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด เธอเคยบอกเตียวเสี้ยนไว้แล้ว แต่นางยังยอมแลกมันกับเขา

"คืนให้นาง" เธอสูดลมหายใจ พยายามต่อรอง "แล้วเอาของข้าไปแทน"

"ไม่จำเป็นหรอก ราชินี" มะกังก้าถอนหายใจดังมาก เขาถอดหมวกสีม่วงออกจากศีรษะ เผยให้เห็นผมสีขาวราวกับหิมะได้ชัดเจน "เพราะครึ่งหนึ่งของวิญญาณที่นางเสียไปถูกทดแทนตั้งแต่แรกแล้ว"

"ใคร..." เสียงเธอแหบแห้ง

"ราชินีแห่งสรวงสวรรค์อิลูเมีย นางให้พลังเทพบางส่วนแก่เตียวเสี้ยน ตอนนี้คู่ของท่านไม่ใช่มนุษย์เต็มตัวอีกแล้ว"

คำพูดของมะกังก้าเหมือนสายฟ้าฟาดผ่าลงกลางศีรษะเธอ

ถึงนาตาเลียจะมีสหายเป็นเทพได้ แต่เธอไม่เคยคิดถึงการมีคู่ครองเป็นเทพหรือพวกครึ่งเทพมาก่อน

ในบันทึกของเผ่าพันธุ์ บรรพบุรุษของเธอมีคู่ครองหลายเผ่าพันธุ์ ปีศาจ อสูร ภูต แต่ไม่เคยมีใครมีคู่ครองเป็นเทพ

สายเลือดของเทพจะทำให้เลือดของเผ่าพันธุ์ปีศาจมัวหมองลงไปมาก

แต่นาตาเลียตัดสินใจเมินมัน เพราะมีความคิดอีกอย่างแล่นเข้ามาในหัว

"มะกังก้า ข้าอยากให้เจ้าช่วยทำยาตัวหนึ่งให้ข้า" เธอกล่าวกับชายร่างบาง เขาเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ แต่เธอไม่สนใจ "เจ้าอยากได้อะไรเป็นสิ่งตอบแทน"

"ขอข้าฟังสิ่งที่ท่านอยากได้..." เขากระซิบเสียงต่ำ

ราชินีอธิบายเพียงนิดเดียว หมอยาก็เข้าใจได้ในทันที เขายักไหล่เหมือนมันไม่ใช่เรื่องยากอะไร

"ที่จริงของเช่นนี้มันเป็นของทั่วไป แต่เพราะเป็นท่าน ท่านอยากได้สิ่งที่พิเศษกว่านั้นใช่หรือไม่ราชินี" ชายร่างเล็กบิดยิ้ม "แลกกับทหารปรสิตของท่านหนึ่งตัวแล้วกัน"

นาตาเลียเลิกคิ้ว ราคาถูกกว่าที่เธอคิดไว้เสียอีก

"แล้วสิ่งที่ข้าต้องการ ข้าจะได้ตอนไหน" เธอถาม

"ข้าขอเวลาสิบห้านาที" มะกังก้าพูดแล้ววิ่งวุ่นทั่วห้องทำยา เธอเลยเดินออกมาเพื่อไม่ให้เกะกะเขา ใช้เวลาไม่นานเขาก็นำยาที่เธอต้องการมาให้

"ตอนนี้เตียวเสี้ยนป่วยหนักมาก" เธอกล่าว เขาเข้าใจ เลยไปหยิบสมุนไพรที่ใช้แก้อาการไม่สบายของเตียวเสี้ยนมาให้ พร้อมกับยาอีกสองสามชนิด

"ยาพวกนี้ท่านต้องเอาให้นางกินหลังจากยาเม็ดแรกสามชั่วโมง"

"ทหารของข้าจะถูกส่งตัวให้เจ้าก่อนพระอาทิตย์ตกดิน"

"โชคดี ราชินี" หมอยาพูด

นาตาเลียหันหลังเดินออกมาแล้วตรงกลับพระราชวังของตัวเอง เธอสัมผัสได้เลยว่าเตียวเสี้ยนกลับมาแล้ว คงกำลังนอนอยู่ในห้องของนางเอง

เธอไม่อยากเดินผ่านทหารจำนวนมากในพระราชวังเลยตัดสินใจหย่อนตัวลงที่ระเบียงห้องเตียวเสี้ยน ใช้พลังปลดล็อคกลอนแล้วเดินเข้าไป

ใบหน้างามมีเหงื่อผุดพราย นางหอบหายใจเพราะพิษไข้ ร่างเล็กดูอ่อนแอและบอบบาง เธอไม่เห็นอิลูเมียในห้องแล้ว แต่ก็ดี เธอยังไม่พร้อมเจอหน้าสหายของตัวเอง

เพราะนางเปลี่ยนเตียวเสี้ยนเป็นครึ่งเทพโดยไม่ปรึกษาเธอ

นาตาเลียเหลือบไปเห็นสำรับอาหาร เธอเดินไปหยิบมันมาวางไว้บนเตียง ข้างร่างเล็ก ก่อนจะขึ้นไปนั่ง

"เจ้าต้องทาน รู้ไหม" เธอกระซิบ

คนป่วยมักตื่นง่ายกว่าปกติ เตียวเสี้ยนปรือตาขึ้นมามองเธอหลังจบประโยคนั้น นางพยักหน้าอย่างว่าง่ายแล้วยอมให้เธอป้อนแต่โดยดี

กินไปได้ไม่กี่คำนางก็ส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่อยากกินแล้ว

"แต่เจ้าจำต้องกินน้ำแก้วนี้ให้หมด" เธอถอนหายใจ หยิบผงสมุนไพรใส่ลงไปในแก้วน้ำแล้วยื่นให้นางดื่ม หวังว่ามันจะช่วยได้ไม่มากก็น้อย

"ท่านนาตาเลีย" เตียวเสี้ยนกระซิบเรียกชื่อเธอ

"หืม" เธอครางรับในลำคอ ขณะใช้ปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าของนางออก

"ท่านจะ...สัมผัสข้าได้รึยัง"

คำพูดของเตียวเสี้ยนทำให้นาตาเลียนิ่งไป ครั้งนี้เธอไม่คิดปฏิเสธแบบครั้งก่อน แต่...

"เจ้าป่วยอยู่" เธอยืนยันคำเดิม

"ข้าดีขึ้นแล้ว" นางกล่าว เธอเลยสำรวจใบหน้าที่มีเหงื่อผุดพรายออกมาน้อยลงของเตียวเสี้ยน อาจเป็นเพราะฤทธิ์ยาของมะกังก้า

เธอเหมือนได้ยินหมอยาหัวเราะอยู่ข้างหู

นาตาเลียนึกออกแล้ว มันจะมีสมุนไพรชนิดหนึ่งที่ช่วยให้อาการป่วยหายไปแบบฉับพลัน และจะกลับมาเป็นใหม่ในอีกสองถึงสามวันข้างหน้า แต่หากเธอให้เตียวเสี้ยนกินยาที่ขอให้มะกังก้าช่วยทำให้ มันจะแก้ทางสมุนไพรอันนั้น คือเตียวเสี้ยนจะไม่กลับมาป่วยอีกในเร็วๆ นี้

เธอไม่อิดออดอีกต่อไป เธอรู้ว่าเธอต้องการแบบนี้ เช่นนั้นเธอเลยโถมแรงราคะใส่ สัมผัสนางเท่าที่ใจเธอต้องการ เธอรอคอยเตียวเสี้ยนมานานมากเหลือเกิน

ได้ยินเสียงครางผสมกับคำพูดออกมาแผ่วเบาว่า 'อื้อ...เจ็บ' แต่เธอไม่สนใจ

ร่างกายของเธอเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ ใช้เวลาไม่ถึงสามชั่วโมงเตียงทั้งเตียงก็เต็มไปด้วยคราบคาว นาตาเลียกอดร่างเล็กเอาไว้แนบอก เธอกดจูบลงบนหน้าผากของเตียวเสี้ยน ไม่เคยมีความสุขขนาดนี้มาก่อน

"ข้ารักเจ้า" เธอกระซิบคำพูดที่เก็บงำไว้ตลอดยี่สิบปีออกมา

"ข้าก็รักท่าน" ร่างเล็กซุกใบหน้าเข้ากับหน้าอกเธอ

จากนี้ไป...อะไรที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป ไม่ว่าเราจะเคยเป็นอะไรกัน ไม่ว่าเธอจะเคยทำอะไรไว้ มันจะเป็นความลับตลอดกาล

"กินยาเม็ดนี้เพื่อข้าหน่อยได้หรือไม่" นาตาเลียกระซิบ เธอหยิบยาเม็ดนั้นออกมาแล้วชูให้เตียวเสี้ยนดู เด็กสาวขมวดคิ้วสงสัย แต่ไม่ได้ถามอะไรนอกจากรับไปกิน

นาตาเลียชูมือข้างหนึ่งขึ้น ปรากฏพลังสีเขียวใสไหลวนเวียนอยู่บนฝ่ามือ เธอกดมันลงไปบนหน้าท้องของเตียวเสี้ยน

"ท่านทำอะไรน่ะ" เตียวเสี้ยนสงสัยจนต้องถาม

"มอบพลังให้ลูกเราไง" นาตาเลียหลุดขำ เมื่อเห็นสีหน้าเหวอของเตียวเสี้ยนหลังจากนางรู้ว่าเธอให้กินอะไร

ยาเม็ดนั้นจะช่วยให้นางตั้งครรภ์ แต่มันจะสามารถทำได้หลังมีเซ็กส์เท่านั้น ส่วนยาที่เหลือที่มะกังก้าให้เธอมาเป็นยาบำรุงครรภ์ทั้งสิ้น

"..." นางมีสีหน้าบึ้งตึง แต่เธอรู้ว่าไม่ใช่เพราะนางกำลังจะท้องหรอก

"อีกรอบไหม" นาตาเลียถาม ไม่สนใจว่านางจะยอมหรือไม่ยอม เพราะเธอเป็นฝ่ายเริ่มมันขึ้นมาก่อนแล้ว