Black N Blue (Yuri)

ลำดับตอนที่ #3 : Black N Blue❖Everything started from 'force' 3

คำเตือน :: บางช่วงบางตอนมีความรุนแรง เนื้อหาไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อหาหลักของตัวเกมแต่อย่างใด ฉากที่มีเนื้อหาเรท R จะไม่อัพลงเด็กดี โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

Song :: The Weeknd - Starboy

EPISODE03

Alternative Universe 01❖Everything started from 'force'

ตั้งแต่เกิดมาวีร่าไม่เคยหวาดกลัวขนาดนี้มาก่อน...

เธอถูกขังอยู่ในห้องมืดทึบที่มีหน้าต่างเพียงบานเดียว โซ่ตรวนที่ข้อเท้าและข้อมือรัดร่างกายเธอจนเจ็บหากคิดหนี ถึงแม้ในยามกลางวันยังพอมีแสงสว่างสาดส่องเข้ามา แต่ในยามกลางคืนที่นี่มืดสนิทและหนาวเหน็บ

สภาพร่างกายของเธอเปลือยเปล่า ตามตัวมีบาดแผลและรอยแดงช้ำเต็มไปหมด

เธอทั้งเหนื่อย ทั้งบาดเจ็บ เพราะถูกขังอยู่ที่นี่มานานกว่าสามวัน

แต่สิ่งที่ทำได้อย่างเดียวในตอนนี้คือภาวนาอย่าให้ 'นาง' กลับมาก่อนเวลา

ถามว่านางเป็นใคร นางคือหญิงสาวที่เห็นเธอเป็นที่ระบายความใคร่และเป็นหนึ่งเดียวที่ได้ครอบครองบัลลังก์ราชินีของโอลิมปัส ซึ่งเป็นขั้วอำนาจที่ตัดกับขั้วอำนาจของเธอโดยสิ้นเชิง

นางมีชื่อสวยหรูว่า 'อิลูเมีย' และเมื่อก่อนเคยสวมใส่หน้ากากจอมปลอม หลอกวีร่ากับเพื่อนรักอย่างนาตาเลียให้ตายใจ

วีร่าจำวันนั้นเมื่อสามปีก่อนได้ดี วันที่อิลูเมียเดินเข้ามาในพระราชวังของนาตาเลียระหว่างที่เธอกับนาตาเลียกำลังดื่มน้ำชายามบ่ายกันอยู่ นางบอกเพียงแค่ว่ามีเรื่องจะคุยด้วย นางคุยกับนาตาย่า ส่วนเธอนั้นเกียจคร้านเกินกว่าจะใส่ใจ

ยังจำได้ว่าวันนั้นราชินีแห่งสรวงสวรรค์ล่าถอยกลับไป และนาตาเลียก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากดื่มน้ำชาต่อ

แต่สี่วันหลังจากนั้น เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น...

เมืองของเหล่านักเวทที่ขึ้นตรงต่อจักรวรรดิวลาดิเมียร์ อิกนิสมีการก่อจลาจลขั้นรุนแรง ทุกคนทราบอยู่แล้วว่านักเวทเหล่านั้นมีการโจมตีที่รุนแรงเกินกว่าจะรับไหว เพราะฉะนั้นเลยมีสาส์นเร่งด่วนส่งมาถึงมือนาตาเลีย

พวกมันขอร้องให้นาตาเลียนำทัพเหล่าปรสิตซึ่งเป็นกองทัพอมตะเข้าปราบปราม และเนื่องจากไม่อยากปล่อยสหายไปคนเดียว รวมถึงเธอไม่มีอะไรทำ เธอเลยตามไป

แต่ที่แห่งนั้นกลายเป็นนรกบนดิน นักเวทที่คลุ้มคลั่งดุร้ายเกินรับมือ วีร่าได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีของนักเวทคนหนึ่งเนื่องจากเธอไม่ได้คืนสู่ร่างที่แท้จริง แต่มันสายเกินกว่าจะทำแบบนั้นแล้ว วินาทีนั้นเธอเห็นการโจมตีอีกครั้งในระยะประชิด

สิ่งที่เกิดขึ้นคือมีหญิงสาวผู้หนึ่งเข้ามารับการโจมตีนั้นไว้ และการโจมตีนั้นเหมือนกลายเป็นการโจมตีที่เล็กน้อยมากไปเลย

นางคืออิลูเมีย และนางมากับผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่วีร่าจำชื่อไม่ค่อยได้ แต่หากเดาไม่ผิดผู้หญิงคนนั้นน่าจะชื่ออันนา

อิลูเมียรับร่างเธอที่บาดเจ็บเอาไว้ในอ้อมแขนระหว่างหันไปสั่งการอันนา บอกให้ผู้หญิงคนนั้นเปลี่ยนกลางวันเป็นกลางคืนในชั่วขณะหนึ่ง

หลังจากนั้นคันศรสีม่วงก็ยกขึ้นสูง ก่อนจะแผลงศรสีขาวบริสุทธิ์ขึ้นไปบนท้องฟ้า ซึ่งตกลงมาเป็นสายฝนที่ชะล้างทุกความบ้าคลั่งของนักเวท

เมื่อเหตุการณ์สงบลง นาตาเลียที่บาดเจ็บเพียงเล็กน้อยกลับมารับร่างเธอไปรักษาและพูดกับอิลูเมียประมาณว่ายอมรับอิลูเมียเป็นสหายก็ได้

หลังจากเกือบเฉียดตายมาแล้ว วีร่าก็ยอมเปิดใจให้อิลูเมียเข้ามาเป็นสหายตามที่นาตาเลียตัดสินใจ เธอไม่ได้สนใจข่าวคราวของการจลาจลนั้นอีก จนกระทั่งได้ยินมันอีกครั้งเมื่อสามวันที่แล้ว วันที่เธอถูกขังอยู่ในที่แห่งนี้ครั้งแรก

วีร่าเพิ่งรู้ว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นถูกจัดฉากขึ้นโดยอิลูเมีย แต่เกิดความเสียหายจริง

วีร่าเพิ่งรู้ว่าอิลูเมียทำแบบนั้นเพื่อเข้าใกล้เธอ

วีร่าเพิ่งรู้ว่าเธอถูกหลอกให้เชื่อใจอิลูเมียมาสามปีเต็ม

และนาตาเลียอาจจะยังไม่รู้ว่าลูกเลี้ยงที่นางแอบหลงรักมานานอย่างเตียวเสี้ยนถูกทำให้เป็นพวกครึ่งเทพโดยฝีมืออิลูเมีย

นาตาเลียอาจยังไม่รู้ว่าอิลูเมียเป็นนายหญิงใหญ่เพียงหนึ่งเดียวของมะกังก้า และคืนงานหมั้นของเตียวเสี้ยน อิลูเมียก็นำทัพทหารเทพไปที่นั่นเพื่อจัดการด้วยตนเอง

นาตาเลียอาจยังไม่รู้ว่าลิโป้ที่เคยเป็นคู่หมั้นของเตียวเสี้ยนถูกอิลูเมียล้างสมองให้เป็นนักรบที่คอยรับใช้นางแต่เพียงผู้เดียว

มันอาจเป็นเรื่องดีที่เทพเยี่ยงนางยอมช่วยเหลือนาตาเลีย แต่สำหรับเธอมันกลับกันโดยสิ้นเชิง

ทุกครั้งที่อิลูเมียแตะต้องร่างกายของเธอ เธออยากจะถามนางเหลือเกินว่าทำไมถึงทำแบบนี้กับเธอ นางต้องการอะไรกันแน่ แต่เธอดันคิดได้ว่ามันคงไม่มีคำตอบกลับมาหากนางไม่อยากพูดอะไร

วีร่าไม่อาจทำอันตรายอิลูเมียได้ เพราะโซ่ตรวนที่พันธนาการเธอไว้สะกดพลังของเธอเอาไว้จนหมด

แต่หากนางปล่อยเธอแล้วให้สู้กันตัวต่อตัว เธอตัวคนเดียวคงไม่สามารถชนะอิลูเมียได้อยู่ดี มันเป็นเรื่องที่ต้องยอมรับ เพราะนางเป็นเทพ เธอเป็นปีศาจ

ปีศาจไม่สามารถเอาชนะเทพเจ้าได้ แม้พลังจะสูสีก็ตาม

อย่างว่า...หากมันจะชนะ มันคงชนะไปนานแล้ว

อิลูเมียคิดแผนจัดการเธอมานานมาก แต่เพิ่งมาสบโอกาสจริงๆ ตอนที่เตียวเสี้ยนกำลังตั้งครรภ์ เพราะสหายเธอมัวแต่หันไปสนใจคู่ครองของตนเอง

วีร่ายังจำภาพเมื่อคืนก่อนได้ ตอนที่อิลูเมียก้าวเท้าเข้ามาในสถานที่แห่งนี้ นัยน์ตาสีฟ้าราบเรียบมองเธอที่โดนพันธนาการอยู่บนเตียง

นางยกมือขึ้นปลดหน้ากากขกนกที่มักสวมใส่ออก เผยใบหน้าสวยสง่าสมราชินีให้เธอเห็นเป็นครั้งแรก นางงามเกินบรรยายออกมาเป็นคำพูด ทำให้หัวใจเธอหยุดเต้นไปชั่วขณะ

แต่ความสวยงามของนางกลายเป็นความร้ายกาจเมื่อก้าวขึ้นมาบนเตียง

วีร่ากล้าสาบานว่าเธอไม่เคยร้องไห้มาก่อนตั้งแต่เกิด แต่เมื่อวานเธอร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างหนัก ร่างกายสั่นเทาเพราะบอบช้ำจากบาดแผล อิลูเมียกลายเป็นสิ่งฝังใจที่ใหญ่ที่สุดในหัวใจเธอ

นางกำลังทำให้เธอที่มีเสี้ยวหนึ่งของความเป็นซัคคิวบัสเกลียดการมีสัมพันธ์กับผู้อื่นเป็นครั้งแรก

สิ่งที่นางทำหลังจากทำร้ายเธออย่างแสนสาหัสคือการคว้าปลายคางเธอไว้แล้วบีบแน่นจนแทบแตกสลาย ก่อนที่นางจะกระซิบคำพูดที่ทำให้หัวใจเธอแหลกเหลวไม่ต่างจากร่างกายออกมา

"ข้ารู้ว่าเจ้าท้องได้ มีลูกให้ข้า แล้วข้าจะคืนอิสรภาพให้เจ้า"

ตอนนั้นวีร่าชาไปทั้งร่างกาย เธอเคยคิดว่ามันเป็นความลับที่ไม่เคยมีใครล่วงรู้...

เธอพยายามถามนางว่าทำไม รู้ได้ยังไง แต่ไม่มีคำตอบใดๆ กลับมา

และเพราะตอนนี้เธอไม่อยากคิดถึงอดีตอีกแล้ว เธอเลยหลับตาลงเพื่อพักผ่อน ซึ่งคำถามที่ชวนให้สงสัยมากมายยังวนเวียนอยู่ในหัว

เหตุใดอิลูเมียถึงต้องใช้เวลานานถึงสามปีเพื่อรอเธอ

เหตุใดอิลูเมียถึงต้องการทารกที่คลอดจากเธอ

ทำไมกัน?

วีร่าตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อรู้สึกได้ถึงเตียงที่อ่อนยวบลง เธอลืมตา บังคับนัยน์ตาของตัวเองให้แข็งเกร็งเมื่อต้องสบตากับอิลูเมีย มันแสดงถึงความก้าวร้าวในระดับนึง ซึ่งเธอทำเพื่อให้นางเข้าใจว่าเธอไม่ยอมนางง่ายๆ แน่

ที่จริงแค่เด็กทารกคนเดียว เธอไม่จำเป็นต้องแคร์เลยก็ได้ แต่เธอห่างหายกับคำว่ามีลูกมานานมาก นับร้อยปี จนกระทั่งมันทำให้เธอเห็นคำว่า 'ลูก' เป็นสิ่งสำคัญ

"เจ้าควรอาบน้ำสักหน่อย" อิลูเมียถอดหน้ากากออก แต่วีร่าไม่ได้สนใจหน้าตาของนางอีกต่อไปแล้ว

"ข้าอยากฟังคำนั้นจากปากเจ้าตั้งแต่สองวันที่แล้ว" วีร่ากล่าวตอบ เธอเหลือบมองพันธนาการทั้งสองแล้วเลิกคิ้วมองอิลูเมียอย่างท้าทาย

รอดูว่านางคิดจะจัดการยังไงกับเธอตอนนี้ จะทำยังไงให้เธออาบน้ำโดยไม่ถอดโซ่ตรวนออก

เธอส่งสายตาทำนองว่า 'หากข้าออกไปได้ ข้าจะฆ่าเจ้า' ไปให้นางเป็นเชิงข่มขู่

แต่นางไม่แคร์ ยกมือขึ้นใช้พลังปลดพันธนาการของเธอออก

วินาทีนั้นวีร่ากำลังเปลี่ยนร่างกลับไปเป็นร่างที่แท้จริง พร้อมกระโจนเข้าใส่อิลูเมีย

แต่เธอต้องชะงักและทรุดตัวลงไปกองกับเตียงเหมือนเดิมเมื่อรู้สึกถึงกุญแจมือที่ปรากฏขึ้นมาอย่างกะทันหัน

เธอคำรามในลำคออย่างอัดอั้นเมื่อความร้อนกำลังหลอมเหลวผิวตรงข้อมือ หอบหายใจอย่างรุนแรงเมื่อมันหยุด ก่อนที่อิลูเมียจะใช้พลังเวททำให้ผิวหนังเธอกลับมาเป็นเหมือนเดิม

วีร่าเงียบกริบเพราะหมดแรง ความเหนื่อยล้าสะสมจากหลายเรื่อง กำลังคิดอยู่ว่าหากนางอยากให้เธอมีรูปโฉมงดงาม เธอก็อยากให้ตัวเองเสียโฉมเดี๋ยวนี้เลย

เมื่อสักครู่เธอคงมีเรี่ยวแรงแค่ลุกขึ้นยืนแล้วกระโจนใส่นางเพียงครั้งเดียวเท่านั้น

"อย่าพยายามเลย" นางพึมพำ แล้วก้าวมาประชิด ยกตัวเธอขึ้นด้วยสองแขน

"..." เธอเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อสัมผัสได้ถึงมือที่กระชับอยู่ตรงเอว

"ทราบหรือไม่ว่าตอนนี้เจ้าอ่อนแอมากเพียงใด"

"เพียงใด?" เธอถามอย่างปากเก่ง

"มากขนาดที่ข้าอุ้มเจ้าได้แล้วกัน" อิลูเมียตวัดแขนข้างหนึ่ง ปรากฏประตูขึ้นมาบนผนังอิฐสีอ่อน วีร่าหรี่ตาลง เธอเคยคิดว่ามันเป็นกำแพงเปล่าๆ

เธอควรกลัวแทบขาดใจที่ต้องอยู่ในอ้อมแขนของคนที่ทำร้าย แต่เธอมีสติพอที่จะควบคุมตัวเอง และนางยังไม่ได้ทำท่าทางคุกคามอะไร

อิลูเมียวางร่างเปลือยเปล่าของเธอลงในน้ำ มองแวบเดียวเธอก็ทราบเลยว่านี่คือบ่อน้ำพุของพวกเทพ มันมีสีทองอ่อนๆ และเมื่อเธอได้สัมผัสน้ำพวกนี้ กลับพบว่ารอยแผลเป็นและบาดแผลทั้งหมดค่อยๆ เลือนหายไป

เธอกลับมาแข็งแรง แต่ก็อ่อนแอภายใต้สายตาของเทพเจ้าตรงหน้าด้วยเช่นกัน

อิลูเมียถอดเครื่องทรงของตัวเองออกแล้วลงมาแช่น้ำ ร่างเปลือยเปล่าอยู่คนละฝั่งกับเธอ เรามองหน้ากัน เธอสังเกตเห็นผิวของนางเรืองแสงสีทองเป็นบางครั้ง

น้ำนี่คงแสดงปฏิกิริยาอะไรสักอย่างกับพวกเทพเท่านั้น ส่วนเธอมันน่าจะทำได้แค่รักษาบาดแผลและใช้ทำความสะอาดร่างกาย

"เจ้าทราบหรือไม่ว่าที่นี่คือที่ไหน" นางเปรย

"ข้าไม่ทราบ" เธอกัดฟันตอบ

"ก็ดี" นางบิดยิ้ม "เพราะข้าคงไม่บอกเจ้าหรอก"

"..." เธอก่นด่าอิลูเมียในใจด้วยถ้อยคำหยาบคายที่พอจะสรรหามาด่าได้ นางก็เหมือนอ่านใจเธอออกว่าเธอคิดสิ่งใดอยู่

"อีกไม่นานนาตาย่าต้องทราบแน่ว่าเจ้าหายตัวมานานเกินไป" นางกล่าวอย่างไม่ยินดียินร้าย

เธอขมวดคิ้วฉงน มันควรเป็นเรื่องเลวร้ายสำหรับนางไม่ใช่เหรอไง?

"แต่ว่านางก็ต้องผ่านเหล่าเทพโอลิมเปียนอีกสิบเอ็ดองค์เพื่อเข้ามาพาเจ้ากลับไป"

"อย่าบอกว่าที่นี่คือ..." เธอกำลังอ้าปากพูด แต่กลับโดนขัด

"ไม่ใช่หรอก" นางตัดบทเพียงเท่านั้นด้วยน้ำเสียงเข้ม แต่เธอก็สัมผัสได้อีกว่ามันคือความจริง

วีร่าหลุบสายตาลงมองด้ายแดงที่นิ้วก้อยของตัวเองกับอิลูเมีย มันจางมากราวกับภาพลวงตา แต่เธอก็รู้ว่ามันคือความจริง เธอไม่ทราบจริงๆ ว่าอิลูเมียทำให้พันธะสัญญาโบราณกลายสภาพเป็นแบบนี้ได้ยังไง ทั้งที่เราสองคนต่างก็มีคนที่ผูกด้ายแดงอยู่แล้ว

ฟังไม่ผิดหรอก เธอมีคนที่ผูกด้ายแดงด้วยอยู่แล้ว นางเองก็ด้วย แต่ที่นิ้วเราสองคนตอนนี้มีด้ายแดงที่ไม่น่าเกิดขึ้นได้อยู่

และเพราะมันเป็นพันธะสัญญาโบราณที่แปลกประหลาดที่สุดที่เธอเคยเจอ และไม่มีบันทึกอยู่ในหน้าประวัติศาสตร์ เลยไม่ก่อความเสียหายอันใดให้โลกปีศาจ

วีร่าเกลียดเทพเจ้าขึ้นมาจับใจ เริ่มรู้สึกแล้วว่าพวกมันสามารถทำอะไรได้บ้าง มันกุมความลับเป็นพันๆ ที่ปีศาจไม่รู้เอาไว้

"ทำไมเทพโอลิมเปียนอีกสิบเอ็ดองค์นอกจากเจ้า ถึงต้องคุ้มกันไม่ให้นาตาย่ามาชิงตัวข้าไปด้วย" เธอเริ่มสงสัยหนักกว่าเดิมว่าพวกนี้คิดอะไรอยู่ แสดงว่าที่ราชินีแห่งสรวงสวรรค์เข้าหาเธอตั้งแต่เมื่อสามปีก่อนไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

"..." นางมองเธออย่างเฉยชา

"ตอบข้าเถิด อิลูเมีย อย่างไรก็ตามตอนนี้...ข้าหนีเจ้าไม่พ้นอยู่แล้ว" เธอเปลี่ยนจากการใช้ไม้แข็งเป็นการใช้ไม้อ่อนอ้อนวอนดู

"เพราะพวกเราอยากได้ลูกของเจ้า" นางกล่าวตอบในที่สุด

"เหตุใดเจ้าถึงอยากได้ลูกของข้าเล่า" เธอขยับร่างกายให้ไถลลงไปในน้ำอีกนิดเพื่อหลบสายตาเย็นชาที่กำลังสำรวจเนินอกของเธออย่างฉวยโอกาส เธอหน้าแดงขึ้นมาวูบหนึ่ง การที่นางทำเช่นนี้กับเธอมันเกี่ยวกับความอยากได้ลูกเธอตรงไหนกัน

เพราะนางมีสัมพันธ์สวาทกับเธอ หรือไม่มี มันก็ค่าเท่ากัน

มันไม่ใช่ปัจจัยในการทำให้เธอท้องเลย

หากเธอมีเจตนาจะท้อง เธอต้องใช้ทักษะของซัคคิวบัสที่เธอทิ้งมันไปตั้งนานแล้ว

แต่ข้อเสียคืออิลูเมียรู้ได้อย่างไรก็ไม่ทราบว่าถึงเธอทิ้งมันไปแล้ว แต่แน่นอนว่าเธอสามารถเรียกมันกลับมาใช้อีกครั้งได้

วีร่าเป็นถึงราชินีแห่งนรก เธอต้องทำได้อยู่แล้ว

เมื่อนึกถึงตำแหน่งของเธอ ฐานะของเธอ ทำให้เธอเจ็บปวดที่ใจขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

ลูซิเฟอร์คือผู้ผูกพันธสัญญาโบราณกับเธอ แต่เขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน เป็นตายร้ายดียังไง

"เหตุใดพวกเราถึงอยากได้ลูกของเจ้า..." นางทวนคำถามเธออย่างกวนประสาท "เพราะเราจะแสดงให้พวกปีศาจทุกตนทราบว่าควรสยบให้แก่ใคร"

"..." เมื่ออิลูเมียปริปาก ความรู้สึกหนึ่งก็แล่นเข้ามา ทำให้เธอน้ำตาไหล ขณะปวดศีรษะจนแทบระเบิดอยู่ชั่วครู่หนึ่ง

เธอพอเดาออกแล้วว่าพวกมันคิดจะทำอะไรหากได้ลูกของเธอไป

เธอเป็นราชินีของเหล่าปีศาจ เพื่อข่มขู่พวกปีศาจ เทพพวกนั้นจะฆ่าลูกของเธอต่อหน้าพวกเขาเพื่อให้พวกเขายอมสิโรราบแก่พวกมัน

วีร่าสั่นเทาไปทั้งร่างกาย จิตใจเธออ่อนแอและเปราะบางตั้งแต่สองคืนที่ผ่านมา

ยิ่งต้องมารับรู้เรื่องพวกนี้ เธอรับไม่ไหว...

ตอนนี้เธออยู่ในจุดที่หากมีลูกอีก เธอไม่อยากเสียลูกของเธอไป

หากเธอมีลูกอีก เธออยากปกป้อง และอยู่กับลูกเธอให้นานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

"เจ้ายังเป็นเทพจริงหรือเปล่า" เธอถามเสียงสั่นเครือ น้ำตาไหลอย่างเชื่องช้าตกลงไปกระทบกับน้ำในบ่อน้ำพุ "เหตุใดจิตใจเจ้าถึงโหดร้ายเช่นนี้"

"ข้าสิต้องถามเจ้ามากกว่า ว่ายังเป็นปีศาจจริงหรือเปล่า" นางย้อนถาม ยกมือขึ้นเท้าคางขณะมองน้ำตาเธอ "เจ้าจำเป็นต้องวิตกกังวลกับทารกคนเดียวด้วยหรือ วีร่า"

ราวกับนางสนุกสนานที่ได้เห็นเธอร้องไห้ นางยิ้มเมื่อเห็นเธออ่อนแอ

"เจ้าเองก็น่าจะเข้าใจความรู้สึกของข้า!" วีร่ากรีดร้อง เธอเกร็งข้อมือและสัมผัสได้ถึงความร้อนที่กลับมาหลอมเหลวผิวเธออีกครั้ง แต่ผิวเธอก็ถูกรักษาโดยน้ำในบ่อตลอดเวลา "เจ้าเองก็มีลูกชายสองคน!"

อิลูเมียมีสีหน้าเรียบตึงเมื่อเธอพูดถึงลูกชายสองคนของนาง

"ไม่สิ..." เธอแค่นหัวเราะอย่างดูแคลน อยากยกมือปาดน้ำตาตัวเอง แต่ก็ทำไม่ได้ดั่งใจ "เจ้ารังเกียจลูกชายคนเล็กของเจ้าไม่ใช่หรือ อิลูเมีย"

เป็นความจริงที่อิลูเมียมีลูกชายสองคน

คนโตเป็นเทพหนุ่มร่างกายแข็งแรง นิสัยก้าวร้าวและใฝ่หาสงคราม

ส่วนคนเล็กเกิดมาพิการ แต่มันสมองอัจฉริยะ สามารถสร้างสิ่งประดิษฐ์ต่างๆ เพื่อดัดแปลงใช้ในสถานการณ์คับขันได้ แต่เขาไม่กินเส้นกับมารดาอย่างอิลูเมียเท่าไหร่นัก

ลูกชายทั้งสองของอิลูเมียเป็นเสาหลักของสงครามที่ไม่ว่าจะกี่ครั้ง เหล่าปีศาจก็ยังคิดแผนบุกทะลวงผ่านสองคนนี้ไปไม่ได้

คนพี่เป็นเทพแห่งสงคราม ส่วนคนน้องเป็นเทพแห่งการช่างและไฟ

อิลูเมียขยับเข้ามาใกล้เธอจนร่างกายของเราเบียดเสียดกัน ริมฝีปากเราห่างกันไม่กี่เซน ก่อนที่นางจะกระซิบอย่างแข็งกร้าว

"เจ้าปากมากเกินไปแล้ว"

เฮือก!

เธอสะดุ้งเฮือกเมื่อมือเรียวของอิลูเมียลูบไล้ร่างกายเธอเหมือนทำความสะอาดแต่เธอมั่นใจว่ามันไม่ใช่แบบนั้นเลย นางกำลังเล้าโลมเธอจริงๆ

ข้อเสียอีกอย่างหนึ่งของการมีเสี้ยวซัคคิวบัสในร่างกาย

วีร่ามีอารมณ์พิศวาสง่ายมาก

"หมดเวลาอาบน้ำแล้ว" นางกระซิบ อุ้มเธอขึ้นอีกครั้ง ไม่ได้คิดจะหยิบอาภรณ์ของตัวเองกลับมาใส่อีกต่อไป เธอพยายามถอยหนีเมื่อตัวเองกลับมาอยู่บนเตียง

กุญแจมือหายไป กลายเป็นโซ่ตรวนกลับมาตรึงข้อมือเธอไว้แทน

"เจ้าทำเช่นนี้กับข้าทำไม!" เธอพยายามดีดดิ้น แต่กลับถูกล็อคไว้แน่น ริมฝีปากสัมผัสได้ถึงกลิ่นเลือดที่คละคลุ้งอยู่ภายในเมื่อนางยกมือขึ้นตบเธออย่างรุนแรง

คำถามนั่นเธอไม่ได้ถามเป็นครั้งแรก เช่นเดียวกับนาง

นางเองก็ไม่ได้ตบหน้าเธอครั้งแรกเหมือนกัน...

เธอขยะแขยงสัมผัสของนาง แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่าบางครั้งมันทำให้เธอรู้สึกดี

แต่เธอทำใจยอมรับไม่ลงว่าตัวเองรู้สึกดี

วีร่าเกลียดอิลูเมีย เกลียดมากเท่าที่คนคนนึงจะเกลียดกันได้ แค้นมากเท่าที่คนคนนึงสามารถแค้นได้ และโกรธมากจนคับแน่นไปทั้งหัวใจ

"ข้าทำเพราะเจ้าเป็นตัวเลือกที่ดีในการระบายความใคร่"

"..." เธอขบกรามแน่นเมื่อฝ่ามือของนางสัมผัสลงตรงจุดกึ่งกลางร่างกาย ริมฝีปากอวบอิ่มแสยะยิ้มเมื่อเห็นเธอพยายามบิดตัวออก หุบเรียวขา แต่ทำไม่ได้...

"และเพราะกลิ่นของเจ้า... กระตุ้นข้า" นางกระซิบระหว่างแทรกแซงเข้ามาในร่างกายเธอ เธอผวาเฮือกและกระสับกระส่ายแต่ก็เข้าใจสิ่งที่นางพยายามจะสื่อ

เธอมี 'กลิ่น' แบบนี้มาตั้งแต่เกิด เรียกว่ากลิ่นกระตุ้นราคะก็ถูก เพราะเธอเกิดมาเพื่อเป็นมนุษย์เพศหญิงคนแรก เธอย่อมต้องมีเสน่ห์มัดใจมนุษย์เพศชายอย่างอดัมอยู่แล้ว

แต่เพราะรู้...เธอเลยปฏิเสธหน้าที่ กบฎต่อพระเจ้า จนเมื่อพระเจ้าสร้างอีฟขึ้นมาแทนที่ที่เธอเคยอยู่ เธอเลยเดินออกมาจากจุดนั้น ชักชวนลูซิเฟอร์ที่เป็นเทพสวรรค์ให้ลงมาเป็นปีศาจกับเธอเพราะเชื่อว่าเขาไม่มีวันได้กลิ่นนี้ของเธออีกเป็นคนที่สอง

พระเจ้าเคยกล่าวกับเธอว่า มีแต่ผู้ที่ชะตาลิขิตมาเป็น 'คู่สร้างคู่สม' ของเธอเท่านั้นที่สามารถได้กลิ่นนี้

แต่หากคู่สร้างคู่สมของเธอคืออดัม แล้วอิลูเมียได้กลิ่นนี้ได้ยังไง

วีร่าไม่สามารถหาคำตอบให้ตัวเองได้ในคืนนี้ อิลูเมียแสดงท่าทีออกมาชัดเจนว่าสิ่งที่เธอต้องทำก็คือการอยู่เป็นที่รองรับอารมณ์ของนางจนกว่าจะพอใจ

ทุกเสียงกรีดร้องของเธอไม่ได้สร้างความเห็นใจอะไรให้นางเลย...

แต่เธอทนได้ไม่ถึงชั่วโมง ร่างกายก็รับไม่ไหว เธอสลบไปทั้งๆ ที่อะไรยังค้างคาอยู่ในร่างกาย

อิลูเมียหยุดการเคลื่อนไหวทุกอย่างเมื่อร่างกายของวีร่าไม่มีการตอบสนอง เห็นว่านางสลบไปแล้วเรียบร้อย

เธอขมวดคิ้ว ยังคิดว่าการที่เอาตัวนางไปแช่ในบ่อน้ำเทพจะทำให้นางกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม แต่เธอคิดผิด

เธอผละออกแล้วเดินไปหยิบอาภรณ์กลับมาใส่ปิดทับร่างกาย จมูกยังได้กลิ่นหอมยั่วยวนออกมาจากตัวของนาง แต่เธอต้องทำเป็นไม่ได้กลิ่น

เธอทนกับกลิ่นแบบนี้มาสามปีเต็ม สงสัยเมื่อมีโอกาสเธอคงรุนแรงเกินไปหน่อย

อิลูเมียใช้พลังเทพเสกประตูขึ้นมาบานหนึ่ง เมื่อก้าวออกมาจากห้องนั้นแล้วกลิ่นจากร่างกายวีร่าก็จางลง เธอเลยทำให้ประตูหายไป กลิ่นนั้นก็เลยหายไป

เธอกวาดตามองรอบมิติที่เธอเป็นคนสร้างเองกับมือก่อนจะสร้างทางออกมิติอีกครั้งหนึ่ง เมื่อออกมาแล้วก็ดูให้แน่ใจว่าไม่มีผู้ใดแอบลักลอบเข้าไป ก็จัดการปิดมิติ

ตอนนี้เธอกลับมาอยู่ในมหาวิหารของตัวเอง และเธอต้องไปหามะกังก้า

วีร่าไม่ทราบหรอกว่าเธอเสียพลังไปมหาศาลแค่ไหนเพื่อสร้างมิติส่วนตัว

นางไม่ทราบหรอกว่าเธอต้องใช้พลังไปมากแค่ไหนที่ต้องสร้างสิ่งที่อยู่ภายในนั้น รวมถึงโซ่ที่คอยกักเก็บพลังของนางเอาไว้ด้วย

ปกติเธอไม่ใช่คนใจร้ายอยู่แล้ว แต่บทจะร้ายก็ต้องร้ายให้สุด วีร่าเป็นคนเดียวที่ได้เห็นด้านแบบนั้นของเธอ

เมื่อเดินทางมาถึงที่พักของมะกังก้า เธอนั่งลงบนเก้าอี้ภายในห้องปรุงยา ชายร่างเล็กกำลังปรุงยาของเขาไปตามเรื่องตามราว และเขาก็ก้มศีรษะให้เธอเล็กน้อยเป็นการทักทายเมื่อเห็นเธอ

เธอหวนนึกถึงเรื่องราวหลายสัปดาห์ก่อน ที่ได้เจอเตียวเสี้ยนที่นี่ นางมาเพื่อทำยาสเน่ห์ไปใช้กับนาตาเลีย และนางตกลงแลกวิญญาณครึ่งหนึ่งกับหมอยา

เพราะการแลกวิญญาณครึ่งหนึ่ง ทำให้มนุษย์ตกอยู่ในสภาพไร้อารมณ์ภายนอก ไม่สามารถแสดงอะไรออกไปได้ แต่ภายในยังมีอารมณ์ปกติ

เธอตัดสินใจช่วยเพราะไม่อยากเห็นคนที่เธอนับว่าเป็นสหายชั่วคราวต้องเสียใจ

และเมื่อนาตาเลียสั่งให้หมอยาทำยาที่สามารถทำให้หญิงสาวตั้งครรภ์ขึ้นมา เธอก็มั่นใจว่าพลังเทพในร่างเตียวเสี้ยนต้องหักล้างกับเลือดปีศาจที่นาตาเลียมอบให้หลังจากนั้นแน่ เพราะที่มะกังก้าทำให้นาตาเลียเป็นยาชนิดพิเศษสำหรับเผ่าพันธุ์ชั้นสูงเท่านั้น

มันต้องใช้พลังมหาศาลในการทำให้ทารกในครรภ์มีรูปลักษณ์ และพลังที่ว่ามันก็ต้องมีเลือดเนื้อเชื้อไขของนาตาเลียรวมอยู่ด้วย

นาตาเลียแลกชีวิตส่วนหนึ่งของตัวเองเพื่อลูกของนาง

จะพูดว่าน่าสงสารก็น่าสงสาร แต่เธอช่วยอะไรไปไม่ได้มากกว่านี้แล้ว

อิลูเมียทราบหลายเรื่องในเรื่องที่หลายคนไม่รู้ หรือไม่อยากให้ทราบ

อย่างที่เธอทราบว่าทุกครั้งที่นาตาเลียใช้พลัง มันแลกมาด้วยเลือดเนื้อของหล่อนทีละเล็กทีละน้อยทุกครั้ง เผ่าพันธุ์ที่เป็นอมตะส่วนมากตายด้วยสาเหตุนี้

"ยาของท่านใกล้เสร็จในเพลาอันใกล้ ราชินี" มะกังก้ากล่าว เขามองสำรวจเธอเพียงปราดเดียวก็กล่าวต่อ "ท่านอยากได้ยาบำรุงกำลังด้วยหรือไม่"

"ไม่จำเป็นหรอก ข้าไม่ได้อ่อนแอถึงเพียงนั้น" อิลูเมียยิ้ม แต่เธอรู้ว่ามันเป็นรอยยิ้มที่ซีดเซียวมากขนาดไหน

"ข้าเองมีความคิดว่าราชินีแห่งอเวจีก็ต้องใช้ยาบำรุงเช่นเดียวกับท่าน" เขาออกความเห็น

"..." เธอเงียบ แต่ก็แอบเห็นด้วย บ่อน้ำของเทพอาจทำให้ภายนอกของวีร่ากลับมาเป็นสภาพเดิมและดูแข็งแรง แต่หล่อนพังจากภายใน

"แล้วนางทราบแล้วหรือยังว่าท่านสามารถทำให้นางตั้งครรภ์ได้"

"..." เธอชะงักเมื่อมะกังก้าเอ่ยสิ่งที่เธอไม่เคยคิดจะพูดให้วีร่าฟังออกมา

"นางทราบแล้วหรือยังว่าท่านไม่ได้เป็นแค่เทพีแห่งการสมรสอย่างเดียว"

"..."

"ท่านเป็นเทพีแห่งการสมรสและทารก แต่หากให้ข้าเดา ท่านไม่ได้บอกนาง และตอนนี้นางก็ยังไม่ได้ตั้งครรภ์อย่างที่พวกเทพโอลิมเปียนคาดหวังไว้ใช่หรือไม่"

มะกังก้าเอ่ยยาวเหยียดขณะที่ปรุงยาไปด้วย

อิลูเมียเม้มริมฝีปากแน่น เขาพูดถูกทุกอย่าง เพราะความสามารถของเธอ ทำให้ราชาแห่งทวยเทพตัดสินใจให้เธอทำภารกิจนี้ ราชาแห่งทวยเทพอยากได้ 'ลูกครึ่งเทพกับปีศาจ' ไม่ใช่ลูกของปีศาจ

แต่ราชินีแห่งนรกอเวจีไม่เคยให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้เกินหกเมตร แถมราชินีแห่งเผ่าพันธุ์ปรสิตก็คุ้มครองวีร่าอยู่ ทำให้ไม่มีเทพคนไหนกล้าเสี่ยงมายุ่งกับนาง

"บางครา ข้าก็ทำไม่ลง" ถึงจะปากร้ายขนาดไหนตอนอยู่กับวีร่า แต่ใจจริงๆ แล้วเธอก็... "ข้าไม่ได้อยากฆ่าทารกที่ไม่รู้เดียงสาหรอก มะกังก้า"

"ท่านจิตใจงดงามเกินกว่าที่ผู้ใดจะมองเห็น" เขาตอบรับอย่างอาลัยอาวรณ์ เขารู้ดีที่สุดว่าถึงเธอไม่อยากทำแค่ไหน สุดท้ายแล้วเธอก็ต้องทำ

"..."

"ท่านหลีกเลี่ยงมันมาได้สามปี แต่ท่านก็ต้องทำมันอยู่ดี"

"..."

"ข้าแนะนำว่าท่านต้องรีบทำให้นางตั้งครรภ์เสียเดี๋ยวนี้ ไม่เช่นนั้น ทารกที่ต้องถูกฆ่าจะไม่ได้มีเพียงหนึ่ง"

** อิลูเมีย {เฮร่า} ในเรื่องนี้จะถือว่ามีลูกชายสองคนหรือก็คือสองคนที่เห็นบ่อยๆในตำนานปกรณัมกรีก คือแอรีส เทพแห่งสงครามกับเฮเฟตัส เทพแห่งการช่างและไฟ

** วีร่า {ลิลิธ} ตำนานบางตำนานกล่าวว่าเป็นผู้หญิงคนแรกที่ถูกสร้างมาก่อนอีฟเพื่อให้เป็นผู้หญิงคนแรกคู่กับอดัมที่เป็นผู้ชายคนแรก แต่ลิลิธไม่ยอมตกเป็นเบี้ยล่างของอดัม (อารมณ์แบบผู้ชายใหญ่ ผู้ชายเป็นผู้นำ ต้องเชื่อผู้ชายเท่านั้น) พระเจ้าขู่จะฆ่าลูกของลิลิธทุกร้อยคนทุกวัน แต่ลิลิธไม่ได้หันมาสนใจลูกตัวเอง พระเจ้าเลยสร้างอีฟขึ้นมาแทนที่ ลิลิธเห็นว่าเป็นโอกาสดีเลยไปชวนลูซิเฟอร์ก่อกบฎ สรุปแพ้ ลูซิเฟอร์โดนขับไล่ออกจากสวรรค์ ลิลิธก็ตามไปด้วย ได้เสียเป็นสามีภรรยาแล้วก็อยู่เป็นราชากับราชินีในนรก