[Fic conan] แค่นักเลง...จริงๆดิ

ลำดับตอนที่ #2 : คนที่อยู่ข้างห้องฉันคือ???

โคนัน ปี1ตอนที่2

ตอนที่ฉันมาโรงเรียนในตอนเช้าฉันก็ได้เห็นโมริ รันเดินมาคนเดียวในวันนี้

'ก็แน่หล่ะ หมอนั้นกลายเป็นโคนันไปแล้วนี้นา ตอนนี้ก็คงจะไปโรงเรียนประถมแล้วล่ะมั้ง'

ฉันคิดพร้อมกับเดินเข้าไปยังห้องของฉันที่เป็นห้องที่รวมอันดับท้ายๆไว้ด้วยกัน ดีอย่างนึงที่ห้องนี้จะเป็นพวกไม่เครียด เอาตามจริงพวกที่เครียดก็มีอยู่บ้าง แต่พวกนั้นอีกไม่นานก็คงจะปลงแล้วล่ะ ด้วยเหตุผลที่ว่า

พยายามไปก็เปล่าประโยชน์ สู้ไปเอาดีด้านอื่นเสียยังจะดีกว่า

ช่วงแรกๆของเทอมปีนี้ คนที่ตกลงมาก็พากันเครียดแบบนั้น คนที่อยู่ต่อก็ปลงและรับรู้ข้อดีที่ได้อยู่ห้องนี้ คนที่ได้ขึ้นก็คือคนที่พยายามอย่างหนัก และในคนห้องนี้ตั้งแต่แรก ไม่มีใครเลยที่จะว่าพวกเขา เพียงแค่บอกพวกเขาว่า

ถ้ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจหล่ะก็ มาหาได้ตลอดเลยนะ

ด้วยประโยคง่ายๆของพวกเราที่ไม่เก่งเรื่องเรียนนั้น ทำให้คนที่ได้ขึ้นไปห้องสูงๆมักจะกลับมาปรึกษาพวกเราในเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับการเรียน หรือมาคุยเล่นกัน ทำให้เรียกได้ว่าห้องเราเป็นมิตรกันมากๆ แต่กับพวกห้องอื่นก็คงมองพวกเราว่าเป็นพวกหัวรุนแรงกันทั้งนั้น 

"อรุณสวัสดิ์ สบายดีกันไหมหล่ะ เจ้าพวกบ้า"

ฉันพูดขณะเดินเข้าไปในห้อง ทำให้ทุกคนหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วหันมาทางฉัน

"อรุณสวัสดิ์ครับ/ค่ะ ท่านยูเมะ พวกเราสบายดีมากๆเลยหล่ะ แล้วท่านหล่ะ???"

"เออ เหมือนกัน"

แล้วทุกคนก็กลับไปทำที่สิ่งทำค้างไว้กันหมด 

ที่พวกนั้นเรียกฉันว่าท่าน ก็เพราะเคยมีครั้งนึงที่คนในห้องโดนหาเรื่องจากอัลตพาลกลุ่มใหญ่ และฉันเป็นคนที่ปลุกระดมคนในห้องให้ช่วยคนในห้องคนนั้นกัน ทำให้พวกเขารักใคร่สามัคคีกันจนถึงตอนนี้

"เอาหล่ะ พวกเธอนั่งที่กันได้แล้ว"

'อ่ะ ครูมาแล้วแฮะ ไว้เจอกันหลังเลิกเรียนล่ะกันนะ'^_^

หลังเลิกเรียน

'แล้วฉันจะทำยังไงกับความทรงจำของฉันดีหล่ะเนี้ย...'

ฉันคิดขณะที่นอนอย่างหมดอาลัยตายอยากบนเตียงนอนของตัวเอง

'เฮ้อ ลบคราบนักเลงออก แล้วไปหาเด็กคนนั้นดีกว่าแฮะ'

ฉันคิดขณะเปลี่ยนชุดเป็นชุดบ้านแล้วไปยืนที่ระเบียงที่ติดกับห้องข้างๆ แล้วตะโกนเรียก

"อายูมิจังจ๊ะ กลับมารึยังเอ๋ย"

แต่คนที่ออกมาตอบกลับไม่ใช่อายูมิจังแต่เป็นคุณแม่ของเธอแทน

"ขอโทษนะจ๊ะยูเมะจัง พอดีว่าตอนนี้อายูมิยังไม่กลับมาเลยนะ คงไปเที่ยวเล่นที่ไหนซักที่อีกแล้วล่ะ"

"อ๋อไม่เป็นไรค่ะคุณน้า ไว้หนูค่อยคุยกับอายูมิวันหลังก็ได้ค่ะ" 

"ขอโทษด้วยจริงๆนะจ๊ะ" ^^;;;

"ค่ะ ไม่เป็นไรอยู่แล้วหล่ะค่ะ"

จากนั้นฉันก็เข้ามานั่งในห้องเพื่อที่จะทำงานที่ครูสั่งมาแทน

"กว่าอายูมิจะกลับมาก็คงจะอีกนานเลยนี้นะ..."

ใช่แล้วห้องของฉันอยู่ข้างๆห้องของอายูมิจังยังไงหล่ะ

"น่าแปลกเหมือนกันนะที่ฉันสนิทกับตัวป่วนเนี้ย แต่ถึงยังไงก็ช่างมันเถอะ ก็สนิทกันไปแล้วนี้นะ"

ฉันคิดในใจ ก่อนที่จะเดินไปที่เตียง

'ฝันดีนะ ตัวฉัน' 

___

จบแป้ววววว

ตกใจกันไหมเอ๋ย ที่ยูเมะจังของเรานั้นอยู่ห้องข้างๆกับอายูมิ แห่งกลุ่มนักสืบเยาว์ชนหล่ะ

ไว้เจอกันอาทิตย์หน้านะ

คอมเม้นกันมาเยอะๆนะ ไรท์ชอบ(?)