ระบบวีรชนข้ามโลกนินจา

ลำดับตอนที่ #85 : ภาคสัตว์หางพันธุกรรม ตอนที่ 7

ในฐานของรากดันโซกำลังเผชิญกับสถานการณ์คับขันด้วยหมอกที่บดบังวิสัยทัศน์และมีฤทธิ์กัดกร่อนหนำซ้ำยังไม่สามารถจับตำแหน่งของศัตรูได้อีก

    เรียกได้ว่าตอนนี้ดันโซกำลังเข้าตาจนเชียวละ

    แถมการที่ฐานของรากถูกหมอกพิษกระจายไปทั่วแบบนี้จึงทำให้กว่าที่พวกลูกน้องดันโซจะมาช่วยได้ก็คงอีกพักใหญ่ๆ

    นั่นจึงทำให้ตอนนี้ดันโซต้องรับมือกับจอมเชือดแห่งกรุงลอนดอนเพียงลำพังแบบช่วยไม่ได้

    “ฮึ่ม ! เจ้าหมอกบ้านี่” ดันโซได้พยายามใช้คาถาลมของตัวเองสลายหมอกดูแต่ก็พบว่ามันไม่ได้ผล

    ถึงคาถาลมจะพัดหมอกออกไปได้ครู่หนึ่งก็ตามแต่ไม่นานหมอกมันก็จะกลับมาเหมือนเดิมอยู่ดี

    หมอกของแจ็คเริ่มกัดกร่อนเสื้อผ้าและผิวหนังของดันโซสร้างความปวดแสบปวดร้อนจนดันโซเริ่มขมวดคิ้วเคร่งเครียด

    “ช่วยไม่ได้คงต้องใช้มันซะแล้ว” ดันโซได้เริ่มปลดผนึกแขนขวาของตัวเอง

    แต่พอดันโซกำลังจะปลดผนึกแขนขวาของตัวเองเข้าจริงๆเขาก็กลับถูกโจมตีขัดขวางจากอีกฝ่ายตลอด

    อีกทั้งทุกการโจมตีของอีกฝ่ายนอกจากจะเฉียบคมแล้วยังเน้นจุดตายอีกด้วย

    นั่นจึงทำให้ดันโซเข้าใจผิดไปเองว่าอีกฝ่ายนั้นน่าจะเป็นนินจาแพทย์ถึงได้รู้จุดตายบนร่างกายมนุษย์ละเอียดขนาดนี้

    “เป้าหมายของแกคืออะไรกันแน่ !” ดันโซพยายามชวนอีกฝ่ายคุยเพื่อถ่วงเวลา

    “อื้ม ~ พวกเราแค่อยากจะกลับเข้าไปในตัวคุณแม่เอง” เสียงใสแจ๋วของเด็กหญิงได้ตอบกลับท่ามกลางม่านหมอก

    เพราะตอนแรกต้องเอาแต่คอยหลบการโจมตีอย่างเดียวแต่พอเริ่มตั้งหลักได้ดันโซก็ต้องประหลาดใจที่น้ำเสียงของอีกฝ่ายดูเด็กกว่าที่เขาคิด

    “แม่งั้นหรือ ?” ดันโซไม่เข้าใจคำตอบของอีกฝ่ายเลยสักนิดเดียว

    “ท่านดันโซ !” ในที่สุดพวกกลุ่มนินจารากแทบทั้งหมดภายในฐานก็สามารถฝ่าหมอกเข้ามาถึงตัวดันโซได้หลังจากหาทางอยู่นาน

    แต่ถึงพวกหน่วยรากจะมีจำนวนมากแค่ไหนแต่ติดอยู่ในหมอกของแจ็คสุดท้ายก็ต้องโดยจับชำแหละเรียงตัวอยู่ดี

    “ไปถ่วงเวลาให้ที” ในเมื่อมีกำลังมาเสริมแล้วดันโซก็ไม่ลังเลที่จะใช้ให้เกิดประโยชน์

    “อ้าก !!!”

    “อ๊อค !!!”

    “แค่ก !!!”

    แล้วก็เป็นดังที่คาดหน่วยรากคนแล้วคนเล่าเริ่มทยอยตายลงทีละคนอย่างรวดเร็วบ้างก็ถูกแทงบ้างก็ถูกเชือดคอจนขาดใจตาย

    ซึ่งดันโซที่มีลูกน้องสร้างโอกาสให้เขาก็ได้เริ่มปลดผนึกแขนขวาต่อ

    “ไม่ใช่คุณแม่เลยสักคน ~” แจ็คพูดออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายขณะที่มือกำลังจับมีดสับแขนของรากคนหนึ่งขาดจนร้องโหยหวน

    . . . คุณแม่อยู่ที่ไหนกันแน่นะ

    ที่ห้องของนารูโตะ

    “ที่นี่ก็ไม่ใช่แฮะ” เรนยะพูดขึ้นหลังจากงัดเข้ามาตรวจสอบในห้องของเจ้านารูโตะ

    ในห้องเจ้าหนวดแมวนี่ไม่มีอะไรเลยนอกจากกล่องนมกับราเมงกระป๋องที่หมดอายุแล้วและที่สำคัญห้องโครตจะซกมกถึงขั้นที่ว่าหนูยังอยู่ไม่ไหวเลยละ

    “Master ลองนึกดูดีๆอีกทีสิ” เอมิยะพูดกระตุ้นให้เรนยะลองใช้ความคิดนึกที่ๆแจ็คน่าจะไปดูอีกสักที

    “อืม ~ เบาะแสที่มีก็” เรนยะเริ่มนึกอีกครั้งจากเบาะแสที่มี

    แจ็คลงมือฆ่าคนแล้ว

    แต่ภายในหมู่บ้านกลับเงียบสงบไม่มีอะไรเกิดขึ้น

    ติ้ง !!!

    “หืม ?” เสียงระบบได้แจ้งเตือนว่าเรนยะได้รับตั๋วอย่างต่อเนื่องนั่นแสดงให้เห็นว่าแจ็คกำลังต่อสู้(?)กับกลุ่มคนอยู่

    เดี๋ยวนะ !!!

    แววตาของเรนยะเริ่มสว่างวาบเมื่อนำเบาะแสมารวมกันสถานที่ที่แจ็คอยู่ตอนนี้ก็น่าจะเป็น

    . . . หน่วยราก

    “ท่านนึกออกแล้วหรือ Master ?” พอเอมิยะเห็นดวงตาแวววาวของ Master ตนเองเขาก็เลยเอ่ยถามออกมา

    เรนยะเดินออกมาจากห้องของนารูโตะก่อนจะเหลียวกลับไปตอบเอมิยะพร้อมรอยยิ้มแฉ่ง

    “ไปรับเด็กหลงทางกันเถอะครับ ~” 

    และแล้วเรนยะก็พาขบวน Servant ของเขามุ่งหน้าไปยังทิศทางของหน่วยรากอย่างช้าๆไม่เร่งรีบราวกับว่าเป็นการจงใจถ่วงเวลายังไงอย่างนั้น

    . . . นี่ถ้าร้านขายดังโงะเปิดละก็มีหวังเรนยะคงเข้าไปนั่งจิบชาแล้วแหงๆ

    ชิ้ง !!!

    เสียงเชือดเฉือนของมีดได้พรากไปอีกหนึ่งชีวิต

    ตอนนี้นินจารากที่ตายด้วยน้ำมือของแจ็คนั้นเกิน 30 คนเข้าไปแล้ว !!!

    ดันโซเริ่มมีสีหน้ามืดครึ้มที่สูญเสียลูกน้องที่มีฝีมือของตนไปมากขนาดนี้

    คราวก่อนที่เสียไปจำนวนก็ไม่ใช่น้อยๆแถมยังไม่ได้ฝึกรากรุ่นใหม่เพิ่มอีก

    “เหลืออยู่แค่ 18 คนเองหรือเนี่ย” ดันโซเริ่มตัดเพ้อออกมาเงียบๆ

    องค์กรรากที่เขาอุตส่าห์เฝ้าสะสมกำลังรบมาตั้งหลายปีต้องมาพังเละเทะเพราะคนคนเดียวแบบนี้

    “ฮะ ฮะ สนุกจังเลย มาอีกๆ” เสียงหัวเราะของแจ็คเริ่มทำให้นินจารากที่ไร้ซึ่งความรู้สึกสั่นกลัวอย่างช่วยไม่ได้

    “พวกนายถอยไปแล้วคอยสนับสนุนฉัน” ทันทีที่ดันโซออกคำสั่งพวกรากที่เหลือก็กระโดดไปอยู่เบื้องหลังของดันโซเพื่อคอยช่วยสนับสนุน

    “แขนนั้นน่าขยะแขยงจังเลยนะ ~” เสียงของแจ็คเริ่มทวีความอำมหิตขึ้นเมื่อเธอได้เห็นแขนข้างขวาของดันโซที่เต็มไปด้วยเนตรวงแหวน

    ดันโซผสานอินอย่างเชื่องช้าทำให้จักระภายในตัวเกิดการผันผวนขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะกลับมาเป็นปกติ

    “คุณแม่น่ะไม่มีของน่าขยะแขยงแบบนั้น” ร่างของเด็กสาวในสภาพเปื้อนเลือดได้เผยตัวออกมาให้ดันโซรวมถึงหน่วยรากทุกคนเห็น

    ดันโซถึงกับตื่นตะลึงถึงตอนแรกเขาจะคาดว่าอีกฝ่ายมีอายุน้อยแต่ไม่คิดว่าจะเป็นเด็กสาวตัวแค่นี้

    ทั้งฝีมือการฆ่าและคาถาหมอกนี่เด็กตรงหน้าเขานับว่าเป็นนักฆ่าสมบูรณ์แบบ

    พอคิดถึงตรงนี้แววตาของดันโซก็เริ่มเผยความโลภออกมาถ้าเขาจับเด็กตรงหน้ามาทรมานให้คายความลับของวิชาที่ใช้แล้วนำมันมาฝึกนินจารากของเขาละก็สามารถชดเชยความสูญเสียของเขาได้แน่

    ด้วยความโลภรวมกับความไม่กลัวตายเพราะมีอิซานางิดันโซจึงเป็นฝ่ายพุ่งเข้าหาหวังที่จะจับตัวแจ็ค

    แจ็คได้ขยับมีดในมือของเธอฟันแขนน่าขยะแขยงของอีกฝ่ายที่กำลังเอื้อมมือมาจับตนจนขาดสะบั้นก่อนที่จะทำการตัดหัวของดันโซกระเด็นขึ้นฟ้าเพียงชั่วอึดใจ

    ร่างที่ไร้หัวของดันโซค่อยๆทรุดตัวลงแต่ในจังหวะเดียวกันนั้นแจ็คก็ต้องประหลาดใจที่จู่ๆร่างของดันโซก็เริ่มจางหายไปราวกับเป็นความฝัน

    “เอ๋ ?” รู้ตัวอีกทีที่ด้านหลังของแจ็คดันโซก็ได้ปรากฎตัวออกมาโดยที่ภายในมือของดันโซนั้นมีมีดคุไนอยู่ในท่าเตรียมแทง

    คาถาต้องห้ามเทพบิดรอิซานางิ vs แจ็คจอมเชือด !!!

    (ลงจ้า)

    

    ไม่ใช่คุณแม่ ~

    ไรท์ : อยากเขียนฟิคอื่นๆแก้เบื่อบ้างมีใครพอจะเสนออะไรไหมครับ ไม่มีตัวเลือกนะเสนอได้เลย (แต่บ้างเรื่องอาจจะไม่เคยดูนะ) บางทีได้อ่านคอมเมนต์ผมอาจจะได้ไอเดียอะไรใหม่ๆก็ได้

    เรนยะเขียนจบแน่แต่ผมเริ่มเกิดความเบื่อหน่ายก็เท่านั้นเปลี่ยนเรื่องเขียนบ้างจะได้ไม่เครียด