ระบบวีรชนข้ามโลกนินจา

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

เมื่อเรนยะเห็นการ์ดวีรชนอย่างเต็มๆตานั้นมันทำให้ตัวเขาดีใจมากเพราะServant ตนนี้เหมาะกับตนเองในตอนนี้ที่สุด

และServant ตนนี้คือ

Servant Class Assassin 

Hassan of Serenity/ฮัซซันแห่งความเงียบงัน

/ชื่อเล่น หนูเงียบ 

โดยการ์ดวีรชนสีเงินนี้ได้ตกลงสู่พื้นเมื่อการ์ดวีรชนได้สัมผัสกับพื้นห้องของเรนยะก็เกิดวงเวทย์มนต์ขึ้นแล้วค่อยๆปรากฏเป็นร่างของวีรชนอยู่เบื้องหน้าของเรนยะ

หนูเงียบ : “ทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกสิ่งทุกอย่าง ตามแต่ความปรารถนาของท่าน ฉันจะมอบให้ทุกสิ่งทุกอย่าง ทั้งร่ายกายนี้ ทั้งจิตใจนี้ ทุกสิ่งทุกอย่าง. . .”

เมื่อเธอพูดจบเรนยะก็รู้สึกว่าหลังมือรู้สึกร้อนผ่าวเรนยะจึงสำรวจดูหลังมือข้างขวาของตนก็พบว่ามี 

ตราบัญชาอาคม/เรย์จู สีแดงอยู่สามขีด โดยตราเรย์จูนี้สามารถใช้บังคับ Servant ให้ทำตามคำสั่งได้ แต่เรนยะคิดว่ามันไม่จำเป็นเลยแม้แต่น้อยเพราะ ตระกูล ฮัซซัน ทุกคนนั้นจะจงรักภักดีและเชื่อฟังคำสั่งของ Master ตนเองอยู่แล้วเพราะฉะนั้นตราเรย์จูนี้เรนยะคิดว่าสามารถนำไปใช้ประโยชน์อย่างอื่นได้

เรนยะ : “สวัสดีชื่อของฉันคือ อาคุสะ เรนยะ เป็น Master ของเธอ ฝากตัวด้วยนะ ฮัซซัน”

หนูเงียบ :  . . . “เช่นกันค่ะ Master ตัวข้าจะทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อ Master ขอเพียงท่านสั่ง” . . .

เรนยะกำลังพูดคุยกับหนูเงียบอยู่แล้วจู่ๆเขาก็ได้นึกถึงปัญหาสำคัญอันดับแรก นั้นก็คือ ลูกแก้วของโฮคาเงะรุ่นที่3 ที่สามารถสอดส่องมองดูทุกอย่างในหมู่บ้าน โคโนฮะได้ ถึงส่วนใหญ่ปู่แกจะใช้ถ้ำมองสาวๆตอนอาบนำ้ก็เถอะ เมื่อนึกได้ดังนั้นเรนยะจึงถามหนูเงียบว่า

เรนยะ : “นี่ฮัซซันเธอสามารถอยู่ในร่างวิญญาณได้ไหม”

หนูเงียบ : “ค่ะ ข้าสามารถทำเช่นนั้นได้”

เมื่อฮัซซันพูดจบก็ได้หายไปต่อหน้าต่อตาของเรนยะในทันทีแต่เพราะเรนยะมีตราเรย์จู อยู่ทำให้เรนยะสามารถรู้ได้ว่าฮัซซันยังอยู่ตรงหน้าของเขาและพูดคุยได้ผ่านตราเรย์จูนี้ เรนยะรู้สึกทึ่งมากกับ สกิล 

Presence Concealment ระดับ A+/การสร้างความสับสน ระดับ A+

-ผลของสกิลนี้จะทำให้สามารถลบตัวตนออกไปได้โดยสมบูรณ์ ทั้งกลิ่นอายและจิตสังหาร ทำให้ไม่อาจรับรู้ตัวตนของเธอได้เลยแต่ถ้าเริ่มโจมตีเมื่อไหร่สกิลนี้จะถูกยกเลิกทันที แต่ถ้าศัตรูยังไม่เห็นตัวหรือรับรู้ว่าฮัซซันนั้นอยู่ที่ไหนฮัซซันจะสามารถเข้าสู่สภาวะไร้ตัวตนได้อีกครั้งทันทีเป็นสกิลเฉพาะตัวของฮัซซัน

ถ้าเรนยะไม่มีตราเรย์จูก็คงไม่อาจเห็นหรือรู้สึกถึงตัวเธอได้เลยเรนยะได้แต่คิดว่าช่างร้ายกาจสมกับเป็น ฮัซซัน จริงๆ

เรนยะ : “ฮัซซัน เธอสามารถคุยกับฉันได้ไหม ?”

หนูเงียบ : “Master . . . ท่านสามารถสื่อสารกับข้า . . . ผ่านตราเรย์จูที่มือขวาของท่านได้ค่ะ . . . ถ้าท่านมีอะไรให้ข้าทำ . . . ท่านมิต้องเกรงใจเชิญสั่ง . . . มาได้เลย”

เรนยะ : “อืมเธอคอยเฝ้าระวังให้ผมก็แล้วกันนะ ถ้ามีอะไรแปลกๆให้เตือนผมในทันทีและถ้าเป็นไปได้อย่าได้เปิดเผยตัวตนออกมาถ้ามันไม่จำเป็น”

หนูเงียบ : “รับทราบค่ะ . . . Master”

เรนยะ : “เอาละทีนี้ก็เหลือเรื่องที่น่าห่วงอยู่อีกเรื่องพรุ่งนี้คือวันสอบจบการศึกษาของโรงเรียนนินจาสินะ ถ้าจำไม่ผิด การสอบคือคาถาแยกร่างสินะ ไอ้เราก็ไม่ถนัดคาถานี้ พอๆกับเจ้านารูโตะเลยแหะจะรอดไหมเนี่ย . . . เอาเป็นว่าทบทวนความจำกันอีกทีดีกว่าเผื่อนึกท่าผสานอิน ออก”

เรนยะได้ทบทวนการผสานอินจน เวลา เที่ยงคืน ก็ได้หลับไป ถ้าถามว่าหนูเงียบละไม่หลับไม่นอนหรือไร ก็ขอบอกตรงนี้เลยนะว่า Servant ถ้าอยู่ในสภาพร่างวิญญาณจะสามารถเดินทางผ่านวัตถุสิ่งของต่างๆที่ไม่ได้ลงอาคม หรือคาถาเขตแดนต่างๆได้ แถมไม่จำเป็นต้องกินดื่มหรือนอน แต่ถ้าจะต่อสู้ก็จำเป็นต้องกลับเข้าสู่สภาพกายหยาบในยามต่อสู้

ตอนเช้า เวลา 9 โมงเช้า

เรนยะได้มาถึงที่หน้าโรงเรียนเรียบร้อยโดยที่ หนูเงียบได้ตามมากับเขาด้วยถามว่ารู้ได้ยังไง เรนยะสามารถรู้สึกถึงตัว Servant ผ่านตราเรย์จูได้ว่าเธอคอยติดตามอยู่ไม่ห่างกายของตัวเอง เรนยะเชื่อว่าถ้า ฮัซซัน ยังอยู่ในร่างวิญญาณละก็ต่อให้เป็น โฮคาเงะก็ไม่อาจรับรู้ถึงการมีตัวตนของเธอได้แน่นอน

โดยคำ่คืนที่ผ่านมานั้นถ้าถามว่าการทบทวนความจำของเขานั้นบังเกิดผลหรือไม่ก็ คงมี...ละมั้ง

ด้วยค่า สถานะ MAGจักระ : E ที่เรียกได้ว่าต่ำติดดินการควบคุมปริมาณและการรีดเร้นจักระก็ระดับ E ตามค่าสถานะทำให้การใช้วิชาแยกร่างนั้นไม่อาจคงสภาพไว้ได้นานนักบอกได้ว่าแยกร่างออกมายิ้มยิงฟันเพียงแปปเดียวร่างแยกก็อ่อนระทวยเหมือนลูกบอลยางมีรอยรั่ว เลยทีเดียวเรนยะทำได้เพียงภาวนาว่าตอนสอบตนเองจะสามารถคงร่างแยกไว้ให้นานที่สุดเท่าที่ทำได้

เมื่อเรนยะเดินมาถึงห้องเรียนก็ได้นั่งรอจนกว่า อาจารย์ อิรูกะจะมาประกาศเริ่มสอบจนเผลอหลับไป

ครืด ~ ~ (เสียงประตูเลื่อน)

“เอาละทุกคนได้เวลาไปหน้าห้องสอบแล้วเดี๋ยวจะเริ่มเรียกชื่อทีละคนคนที่ถูกเรียกก็ให้เข้าไปที่ห้องนี้นะทุกคน คนแรก

 อุจิวะ ซาซึเกะ !”

ซาซึเกะ : “หึ !”

เหล่าเด็กสาว : “กรี๊ด !!! ว้าย !!! ซาซึเกะเท่ที่สุด !!!”

เหล่าเด็กชายทั้งหลาย :  . . . . . .

เรนยะ : “เห้อ ~ สาวนินจาก็ งี้ละนะ”

นารูโตะ : “หน๊อย เจ้าบ้า ซาซึเกะ”

ชิกามารุ : “น่ารำคาญ ~”

โจจิ : “ง่ำ ง่ำ~~(รายนี้ทานมันฝรั่งทอดไม่สนโลก)”

เหล่าเด็กๆเริ่มถูกเรียกไปทีคน คนที่สอบผ่านก็จะได้รับผ้าคาดหน้าผากอันเป็นสัญลักษณ์นินจาของโคโนฮะจนถึงตาของนารูโตะซึ่ง เรนยะนั้นรับรู้ถึงผลลัพธ์อยู่แล้ว

หลังจากนารูโตะออกมาจากห้องสอบด้วยสภาพ จ๋อยๆ ก็ถึงตาของเรนยะเสียที

อ.อิรูกะ : “คนสุดท้าย อาคุสะ เรนยะ เข้ามาสอบได้”

เรนยะได้ลุกขึ้นเดินเปิดประตูเข้าไปในห้องก็ได้พบกับ อาจารย์ 2 คน นั่งอยู่เบื้องหน้า

เรนยะ : “(อาจารย์ อิรูกะ กับอีกคน อาจารย์ มิซุกิ)”

เรนยะได้จ้องมอง อาจารย์ มิซูกิ จนตัวเรนยะได้เดินมา ตรงหน้า อาจารย์ทั้งสอง โดยยืนห่างจากโต๊ะประมาณ 1 เมตร

อาจารย์อิรูกะที่เห็น เรนยะจ้องที่ อาจารย์มิสซูกิ ไม่วางตาจึงได้เอ่ยปากแนะนำ

อ.อิรูกะ : “นี่คือ อาจารย์มิซุกิเป็นผู้คุมสอบอีกคนนะ เรนยะ”

อ.มิซุกิ : “สวัสดี เรนยะคุง พยายามเข้านะ ฉันเอาใจช่วย”

เรนยะ : “ครับ”

อ.อิรูกะ : “เอาละขอดูคาถาแยกร่างของเธอหน่อยสิ เรนยะ”

เรนยะพยักหน้ารับ ก่อนจะผสานอิน แล้วรีดเร้นจักระออกมาจนในตัวเหลือจักระเพียง 1ใน 3เท่านั้นเรียกได้ว่าแค่คาถาแยกร่างจักระก็แทบจะหมดตัวอยู่แล้ว เพราะการควบคุมจักระยังไม่ดีพอ

ปุ้ง !!! เกิดหมอกควันขึ้นข้างตัวของเรนยะหลังหมอกควันจางลงก็ปรากฏ ตัวเรนยะอีกคนยืนอยู่ข้างๆตัว ราวกับเป็นพี่น้องฝาแฝด

อ.อิรูกะ : “ดีมากถ้าตั้งใจเธอก็ทำได้นี่ เร . . .”

ขณะที่ อิรูกะกำลังชมเรนยะอยู่นั้น พี่น้องฝาแฝดข้างๆเรนยะก็เริ่มออกอาการแปลกๆ โดยที่ตัวเริ่มสั่นๆผิวเริ่มซีดแล้วตัวก็ค่อยๆ ย้วยลงมากองกับพื้น จากพี่น้องฝาแฝดกลับกลายเป็นผ้าเช็ด ตีน ในบันดล

อ.อิรูกะ : “สอบตก !!! ไม่ผ่าน !!!”

อ.มิซุกิ : “เอาน่าครับ อาจารย์ อิรูกะ หยวนๆหน่อยก็ได้นี่ อย่างน้อย เรนยะคุง ก็คงสภาพคาถาไว้ได้นะครับ ถึงจะแปปเดียวก็เถอะ”

อาจารย์มิซุกิพูดช่วยเหลือเรนยะด้วยรอยยิ้มแต่เรนยะนั้นรู้ดีว่าเป็นรอยยิ้มอาบยาพิษ

อ.อิรูกะ : “ไม่ได้หรอกนะ อาจารย์มิซุกิ ในสถานการณ์จริงทำได้แค่นี้ เอาตัวรอดไม่ได้หรอก แค่คาถาพื้นฐานแค่นี้ยังทำได้ไม่ดี ผมคงให้เขาจบออกไปไม่ได้หรอกนะครับ !!!”

เรนยะนั้นก็ไม่ได้เสียใจอะไรมากเพราะเขาคาดการณ์เรื่องนี้ไว้อยู่แล้วและก็รู้ด้วยว่าที่ อิรูกะ ไม่ให้ตนจบการศึกษานั้นเป็นเพราะว่าเป็นห่วงตนเอง เรนยะได้ก้มหัวทำความคารพ อิรูกะแล้วเดินออกมาจากห้องโดยไม่ได้คัดค้านใดๆ 

เรนยะได้เดินออกมาจากอาคารเรียนกำลังที่จะกลับบ้านนั้นก็ได้หันไปเห็นเด็กผมสีเหลืองหนวดแมว กำลังนั่งชิงช้าอย่างเหงาหง่อยขณะมองดูเพื่อนๆในชั้นเรียนคนอื่นอวด ผ้าคาดหน้าผากกับพ่อแม่ ผู้ปกครองของตน เรนยะได้ก้าวเดินไปอยู่เบื้องหน้าของนารูโตะพร้อมกับพูดว่า

เรนยะ : “ไง นายก็สอบไม่ผ่านเหมือนกันงั้นหรอ ?”

นารูโตะที่เห็นว่ามีคนที่สอบตกเหมือนกับตนก็รู้สึกแปลกใจแล้วพอเงยหน้ามองก็เลยพูดตอบกลับไป

นารูโตะ : “ใช่ชั้นแยกร่างออกมาอ่อนปวกเปียก อาจารย์ อิรูกะ ก็เลยไม่ให้ฉันผ่านน่ะ แล้วนาย . . .”

นารูโตะกำลังจะเรียกชื่อของคนที่อยู่ตรงหน้าแต่เขานึกไม่ออกว่าคนที่คุยกับตัวเองชื่อว่าอะไร เรนยะก็เหมือนจะรู้จึงได้ชิงแนะนำตัวก่อนเลย

เรนยะ : “ฉัน อาคุสะ เรนยะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ อุซึมากิ นารูโตะ ฉันก็สอบตกเช่นกันเพราะคงสภาพแยกร่างไว้ได้ไม่นานพอน่ะ”

นารูโตะ : “งั้นหรอ~แล้วนายไม่กลับบ้านกับพ่อแม่นายหรอ เรนยะ”

เรนยะ : “ฉันไม่มีพ่อแม่ หรอกนะ พวกเค้าตายหมดแล้ว . . .”

เรนยะได้พูดด้วยนำ้เสียงที่ดูว่างเปล่ามากจนนารูโตะรู้สึกขนลุกโดยที่ รอบตัวของเรนยะนั้นได้ปล่อยบรรยากาศที่ดูดำมืดน่าสะพรึงกลัวออกมาโดยไม่รู้ตัว

นารูโตะ : “ฉ . . . ฉันขอโทษนะ”

เรนยะได้สติขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวเลยว่าได้แสดงด้านที่น่ากลัวออกมาตอนที่นารูโตะถามถึงพ่อแม่ของเค้า

เรนยะ : “ช่างมันเถอะนายไม่ผิดหรอก นารูโตะ . . .

ว่าแต่นายจะกลับบ้านพร้อมกันกับฉันไหม ห้องพักของพวกเราอยู่ตรงข้ามกันพอดีเลย ?”

นารูโตะ : “ขอโทษนะนายกลับไปก่อนเถอะชั้นขออยู่คนเดียวสักพัก เดี๋ยวฉันก็กลับแล้ว . . .”

เรนยะ : “อา ~ อีกเดี๋ยวก็ใกล้จะมืดแล้ว นายเองก็รีบกลับบ้านซะนะนารูโตะ”

นารูโตะพยักหน้าแล้วก็นั่งซึมอยู่ตรงชิงช้าเหมือนเดิมโดยระหว่างที่ เรนยะกำลังเดินออกมาจากโรงเรียนนั้นก็ได้พูดกับ ฮัซซันผ่านตราเรย์จู

เรนยะ : “ฮัซซัน เธอไปเฝ้าดู นารูโตะไว้ ถ้า มิซุกิมาคุยกับนารูโตะเสร็จแล้วค่อยกลับ มารายงานฉันที่บ้าน” 

หนูเงียบ : “รับทราบค่ะ . . . Master”

ผมได้เดินตรงมาทางกลับห้องพักของตนจู่ๆที่เท้าของผมก็เหมือนเตะโดนอะไรเข้าก็พบว่ามันคือเหรียญเงิน 500 เรียว ผมจึงหยิบมันขึ้นมาใส่กระเป๋าอย่างไม่ลังเล

เรนยะ : “แสดงว่าสกิลใช่ได้จริงสินะ” 

Golden Rule ระดับ C แสดงผลล่ะ !!!

เรนยะใช้ 500 เรียวที่ได้มานั้นซื้อข้าวกล่องมาทานเป็นอาหารเย็นในห้องของเค้าเรนยะได้เฝ้ามองพระอาทิตย์ผ่านหน้าต่างในห้องรออาหารย่อยสักพักจนฟ้าใกล้จะมืด ฮัซซันได้ปรากฎกายเนื้อคุกเข่าข้างๆตัวเรนยะ และรายงานสิ่งที่มิซุกิพูดคุยกับนารูโตะ

ซึ่งที่เรนยะส่งเธอไปเฝ้าดูนารูโตะคุยกับ มิซุกิ นั้นเพราะเขากลัวว่าเพราะการมีตัวตนของตัวเองนั้นจะทำให้อะไรหลายๆอย่างเปลี่ยนไปจากเดิม เรนยะจึงได้ส่ง หนูเงียบ ไปยืนยันให้แน่ใจว่ามิซุกินั้นจะหลอกใช้ให้นารูโตะไปขโมย คำภีร์ สะกดปีศาจที่ภายในเต็มไปด้วย คาถา นินจาต้องห้ามมากมายใน หมู่บ้าน

เรนยะ : “อืม ~ เธอทำได้ดีมาก”

อ๊ะ !!!

ผมเผลอลืมตัว ลูบหัวของเธอไป เธอตกใจมากจนกระโดดหนีออกไปไกลจากผม

เรนยะ : “ขอโทษนะ ฮัซซัน เธอไม่ชอบที่ถูกลูบหัวสินะ”

หนูเงียบ : “Master . . . ได้โปรดอย่าโดนตัวของฉันเลยเพราะมันอันตราย . . . ทั้งร่างกายของฉันนั้นเป็นพิษมันอาจทำให้ท่านตายได้ . . . ข้าไม่อยาก . . . ฆ่าท่าน”

ฮัซซันได้พูดออกมาด้วยนำ้เสียงที่ฟังดูโดดเดี่ยว

เรนยะได้ฟังดังนั้นจึงได้ลุกขึ้นแล้วได้จับมือของเธอขึ้นมา

!!!

ฮัซซันต้องการสบัดมือออกจาก Master ของเธอเพราะกลัวว่าร่างกายนี้จะไปทำร้าย Master ของเธอเข้า แต่เรนยะก็ได้จับกุมมือของเธอไว้แน่นและพูดพร้อมรอยยิ้ม

เรนยะ : “เห็นไหมฉันไม่ตายเสียหน่อย”

หนูเงียบ : “อะ Master สัมผัสตัวฉันแล้วก็ดูเหมือนจะไม่ตายสินะคะ แปลกจริงๆ . . . ทั้งที่ ตัวของฉันเป็นพิษแท้ๆ”

เรนยะ : “คงเพราะฉันเป็น Master ของเธอนั้นละพิษในร่างกายของเธอก็ดูเหมือนจะ ภักดี ไม่ทำร้ายฉันเหมือนกับที่เธอไม่คิดที่จะทำร้ายฉันยังไงละ”

หนูเงียบ : “ . . . ถ้าแบบนั้น . . . Master . . . คือ . . . ถ้ายังไง . . . ช่วยลูบหัวข้าอีกหน่อยได้ไหมคะ?”

ไม่รู้เรนยะคิดไปเองรึป่าวว่าภายใต้หน้ากากกะโหลกของ  ฮัซซันแห่งความเงียบงันนั้นกำลังทำหน้าสุด โมเอะ ราวกับลูกแมวเชื่องๆแสนน่ารักเรนยะเลยลูบหัวของเธออย่างอ่อนโยนแถม เกาคางเบาๆแถมให้ด้วยนะเออ

หลังจากให้รางวัล Servant (?) ของตนเองจนพอใจแล้ว หนูเงียบก็กลับเป็นร่างวิญญาณคอยเฝ้าระวังให้กับเรนยะที่กำลังหลับอย่างสบายใจ