คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : As you sow, so shall you reap
XLII
As you sow, so shall you reap
ทุอย่าล้ายมืสนิทไปรู่หนึ่สำหรับแอรีส
ร่าอเอลิออ วิันถูวานอนอยู่้าน้า ะเียวันเสาไม้เ่าแ่ือสิ่เียวที่ทำให้เายัสามารถยืนอยู่ นัยน์าสีเียวมรหลุบ่ำ ้อมออย่าไรุ้หมายไปยัพื้นไม้อสะพานที่เาุ้นเย ปล่อยให้เวทมนร์อฮอวอส์โอบล้อมัวเาและมันเป็นสิ่เียวที่ทำให้แอรีสสามารถวาใและบอับัวเอว่าเาปลอภัย
บรรยาาศรอบัวอเาเียบสบ
แม้ในวันปิสะพานไม้เ่าแ่ที่นำไปยัระท่อมอแฮริ---หรือที่ที่เยเป็น...ะเป็นระท่อมอแฮริ---ไม่ใ่เส้นทาที่ผู้นมัสัร ไม่้อพูถึในวันที่อาาศหนาวเหน็บอเือนธันวามและฮอมี้ส์เิวามวุ่นวาย
ในเวลานั้นเาไม่ไ้ใ้วามินั ที่นี่อยู่นอเป้อันารหายัวอฮอวอส์อย่าพอีและมันเป็นสถานที่แรที่เ้ามาในหัวอเา แ่เมื่อไ้เรียบเรียวามิและูสถานาร์แอรีสไม่ิว่ามันะเป็นัวเลือที่ี---มันหมายวามว่าวามเป็นไปไ้ที่ะใรสันผ่านทามาและสามารถให้วาม่วยเหลือนั้นน้อยนิ และแอรีสไม่แน่ใว่าเาในอนนี้ะสามารถพาัวเอและเอลิออ วิันไปนถึห้อพยาบาล
วามหวัอเาอยู่ที่วิันในารทำหน้าที่นั้น
ใ่---าสภาพาร์แล้วมันเป็นทาเลือที่ีว่า พวเาในอนนี้อยู่ในเฮอวอส์ ไม่ใ่ท่ามลาศัรู สภาพารหลับใหลอวิันไม่มีวามำเป็นอี่อไป และที่ผ่านมาแอรีสทำให้มั่นใว่าอีฝ่ายไม่ไ้รับบาเ็บใๆ
ถ้าเาเพียแ่ปลุพรีเฟ็นัล่าวึ้นมา...
มือ้า้ายอแอรีสสั่นไหวเล็น้อยะยไม้ายสิทธ์ึ้นมาแผ่วเบา าถา 'เรนเนอวาเ้' ิอยู่ที่ปลายลิ้น หาทว่ามันไม่มีโอาสถูร่ายออมาเพราะเพียแ่นั้นแอรีส็ลมืออัวเอลและแ่นหัวเราะับัวเอเบาๆ
ศีรษะอเาปวราวับประท้วและ้วยเวทมนร์อเาในปัุบันแอรีสไม่สสัยเลยว่าเาะหมสิ่อนที่าถาสับทะถูร่ายเสร็
บทเรียนสำั---Protego Diabolica ไม่ใ่าถาที่วรร่ายเมื่อเวทมนร์อเายัรึ่ๆ ลาๆ
้านวาอเาเยปวหนึบนลายเป็น้านา แ่วามรู้สึล้ายะลับมาเมื่อผลออะรีนาลีนบาเบาลหลัาเหุาร์อันรายผ่านพ้นไป ไม่มีทาเลือ แอรีสหลับาลทีหนึ่และ่อยๆ ยืัวึ้นร รอนระทั่อาารมึนหัวาารยืนหายไปแล้วึลืมาึ้นและเริ่ม้าวเิน ทิ้ร่าพรีเฟแห่เรเวนลอไว้้านหลั
ท่ามลาวามเียบอโถทาเินมีเพียเสียาร้าวเินอเาที่้อั แม้สามารถมาถึในัวปราสาท แ่ฮอวอส์ส่วนนี้ยัเียบเียบไร้ึ่วี่แววอเ็นัเรียนหรือผีสััว ลมหายใอเาระั้นึ้นามเวลาที่ผ่านไปและในหัวอแอรีสพยายามประมวลผลหาเส้นทาที่เาะสามารถไปในุที่น่าะมีผู้นอย่ารวเร็วที่สุ
นั่นมันนระทั่เสียฝีเท้าทีู่รีบร้อนหลายู่ัาอีปลายอโถทาเินเ้ามาในโสประสาทที่แผนารทุอย่าถูพับเ็บไป
เาพยายามเพ่มอและทันทีที่สามารถเห็นัว่านที่อยู่อีฟาือใร แอรีสปล่อยลมหายใยาวๆ อย่าโล่ใ
"โอไรออน..."
---น้อายอเาอยู่รนั้น ปลอภัยและไม่เป็นอะไร เพียแ่วามริ้อนั้นน้ำหนัที่บนไหล่อเา็ล้ายเบาไปหลายส่วน...วาอโอไรออนมีวามโล่ใ แ่ะเียวันวามื่นระหนและหวาลัวยัไม่หายไป แม้เมื่อเ้ามาใล้ใน่วแนแ่โอไรออนูลัเลที่ะแะัวเา เห็นันั้นแอรีสเพียปล่อยลมหายใสั่นไหวทีหนึ่และใ้แน้าที่ไม่ไ้บาเ็บึน้อายอเาเ้ามาอแทน
"นายไม่เป็นไร" แอรีสระิบแผ่วเบา
โอไรออนส่ายหัวในอ้อมออเา่อนะผละอออย่าเื่อ้า นัยน์าสีเทาวาไปทั่วร่าออเาไวๆ ทีหนึ่และแอรีสอบุเมอร์ลินที่นอารอยเปื้อน รอยฟ้ำและรอยเลือที่ไม่ใ่อน ภายนอเาูปิทุประาร
อย่าระมัระวัแอรีสเอื้อมมือไปวาบนศีรษะอน้อายแผ่วเบา
"ันไม่เป็นอะไร..." เาประโลม
มันไม่ใ่วามริ แ่แอรีสยัพูออไป
สายาอเามอเลยไป้านหลัอโอไรออน สบับนัยน์าสีน้ำาลที่้อมอมาและริมฝีปาอเาระบายเป็นรอยยิ้ม "...ันไม่เป็นอะไร" แอรีสพู้ำอีรั้
น้ำหนัอมัน่าน้อยนิ
วาอทอมหรี่ล่อนที่มันะละาเาไปในที่สุและเปลี่ยนทิศทาไปยันที่เหลือ "ไอเน" น้ำเสียอเาือารออำสั่และเ็ายที่ถูเรียพยัหน้ารัวเร็ว วาเบิว้าเล็น้อย "ไปห้อพยาบาล บอมาามวิน์ว่าเรา้อารัวเธอที่นี่---อย่าเร็วที่สุ"
"เอลิออ วิันยัอยู่ที่สะพาน" แอรีสบอ้อมูลเพิ่มเิม ทอมเหลือบามาทาเาแวบหนึ่ พยัหน้ารับ านั้นึหันไปยัสอนที่เหลือ
"ราโฟัส อบราัส นายสอนพาเาไปห้อพยาบาล"
พวเาผหัวรับทราบและมุ่ไปในทิศทาร้ามับไอเน เริ่มทำามที่นไ้รับมอบหมายโยไม่ั้อ มันนระทั่ทั้สอหายไปาสายาที่ทอมหันมาเผิหน้าับแอรีสอีรั้ ิ้วอเาเลิึ้นเล็น้อย "ันหวัว่าเาไม่มีารบาเ็บรุนแร?"
สายาอแอรีสบอัเนว่าเาไม่ประทับใ "นายโีที่เาไม่ ริเิ้ล"
ีเท่าไหร่ที่พรีเฟเรเวนลอเพียแ่ถูทำให้หลับไปโยไม่มีอาารบาเ็บที่หนัหนาและเร่่วน ถ้าเอลิออ วิันเิมีบาเ็บสาหัส ารให้พาไปห้อพยาบาลทั้ๆ ที่รู้ีว่ามาามวิน์ะถูามมาที่นี่ะทำให้ทุอย่าเลวร้ายลสำหรับฝ่ายนั้นอย่าไม่้อสสัย
"ี"
รอยยิ้มพอใอทอมที่มาพร้อมับำพูนั้นยัเรียวามรู้สึอยาลบมันาใบหน้าไ้เ่นเย หาแ่ถึุนี้ารพยายามรัษาลมหายใระั้นอัวเอให้เบาพอไม่เป็นที่สัเินแรมาว่าที่า และเวลาผ่านไปสายาอเาเริ่มพร่ามัวึ้นเ่นัน แอรีสหลับาลและปล่อยลมหายใยาวๆ---ูล้ายเหนื่อยใหาเป็นในยามปิ--- เพียไม่ี่วินาที่อนะลืมาึ้นมาใหม่
"ันเาว่ามันไม่ใ่เรื่อบัเอิที่พวนายมาที่นี่ไ้ถูเวลา?"
แม้ระทั่ารพูลับยาลำบาว่าเิม แ่แอรีสพยายามทำราวับไม่มีอะไรผิปิ---ไม่ำเป็น้อให้พวเาัวลมาว่าที่เป็นอยู่ มาามวิน์ำลัะมาในอีไม่ี่นาทีและแอรีสิว่าเาสามารถพยุัวเออยู่ถึเวลานั้น
สายาอโอไรออนับ้อเาราวับเหยี่ยวทว่าแอรีสทำเป็นมอไม่เห็นท่าทาัล่าว
"ูในปราสาท..."โอไรออนอบเื่อ้า สายายัไม่ละาเา "---พวมัน่วยนำทาพวผมมาที่นี่"
"ู..?"
มันืออนนั้นที่แอรีสเพิ่สัเถึลายสลันูน่ำามบัวเิผนัอปราสาท แน่นอนที่เียวูหลายัวเป็นส่วนประอบในลวลายวิิรสวยามนั้นและพวมันยาว่อันนสุโถทาเิน
"พวมันอบรับำสั่อัน" ทอมยืนยัน
มันัเนว่าัลลาาร์ สลิธิรินไม่ไ้่อนเพียแ่ห้อแห่วามลับไว้ในปราสาทแห่นี้สำหรับผู้สืบทออเา
"ันเริ่มสสารนที่เป็นศัรูับนาย ริเิ้ล"
"ันถือว่ามันเป็นำม" นัยน์าสีน้ำาล้อรมาทาเา รอยยิ้มประับบนใบหน้าและน้ำเสียอเานุ่มลื่น "แ่แน่นอนุไม่มีวามำเป็น้อัวล"
มุมปาอแอรีสระุึ้นเล็น้อย "ีใที่ไ้ยินอย่านั้น"
รอยยิ้มอเาลายเป็นแ็้าเมื่อแอรีส้อบรามแน่นลั้นวามเ็บปวที่พุ่สูึ้นอย่าะทันหัน วูบหนึ่ที่สิอเามืับนเผลอเไป้านหลั--- เพียแ่เล็น้อย และสามารถยันเท้าไว้ทันไม่ถึับล้มลไป---แ่เพียเท่านั้น็เพียพอที่ะทำให้สัาเือนในหัวอโอไรออนัลั่นและรอยยิ้มหายไปาใบหน้าอทอม
"ันิอยู่แล้วว่า้อเป็นแบบนี้" โอไรออนพูรอไรฟัน
"แบล็..?" เสียอทอมล้ายห่าไลมาึ้นแม้อีฝ่ายะเ้ามาใล้ว่าเิมและแอรีสระพริบาถี่ๆ ่อนะส่ายศีรษะเบาๆ
"ไม่เป็นไร..." หัวใอเาเ้นเร็วแรัับำพูนั้น "มาามวิน์ำลัะมา มันไม่มีอะไรน่าัวล"
"มันไม่เี่ยวเลยสันิ" โอไรออน้าน "เธอเอ็ไม่ไ้สามารถรัษาทุอย่า และมันไม่มีอะไรรับประันว่าพี่ะไม่เป็นอะไร"
เสียหัวเราะอแอรีสสั่นไหวเล็น้อย
"อย่ามอในแ่ร้ายแบบนั้น" โอไรออนเผยอปาล้ายอยาพูบาอย่า็ท้ายที่สุเลือที่ะหุบปาเียบและสายาอแอรีสอ่อนล "เอาอย่านี้ีไหม?..." เาเสนอ "นายิ่อไปหาอาร์เทอรัส ใ้ฟลูอศาสราารย์สัน ให้เาหาผู้บำบัที่ีที่สุ---หาเป็นไปไ้ ผู้บำบัที่เี่ยวา้านำสาป---ถ้าเป็นแบบนั้นันะไม่เป็นไรแน่"
วาอโอไรออนเบิว้าอย่าเพิ่นึึ้นไ้่อนที่สีหน้าะลับเป็นริัในวินาที่อมา โอไรออนพยัหน้า "ผมะทำอย่านั้น" เาอบรับ นัยน์าสีเทานั้นะปรายไปทาทอมและโอไรออนเอ่ยำับ "อย่าให้เาเป็นอะไรไป่อน"
"นายไม่ำเป็น้อบอ"
ารอบรับอเาธรรมาอย่าน่าเหลือเื่อสำหรับนที่เลียารถูบอให้ทำและแอรีสมอมันอย่าพิศว นระทั่สายาทั้สอู่มาหยุที่เาที่แอรีสรู้สึัวว่าเา้ออีฝ่ายอยู่ เาระพริบาและเอียศีรษะเล็น้อย่อน มืออเายื่นออไปวาบนศีรษะน้อายและริมฝีปาระบายเป็นยิ้มที่ิอ่อนใ
"ฝา้วยนะ"
โอไรออนพยัหน้ารับ่อนะผละัวออาเาอย่าระมัระวั และแอรีสื่นมัวเอที่สามารถยืนรอยู่ไ้โยไม่เล้มแม้หลัาที่ไม่มีน้อายอย้ำยันและรับน้ำหนัส่วนหนึ่ไว้
"เี๋ยวผมลับมา"
โยไม่ปล่อยให้เสียเวลาโอไรออนหมุนัวลับและวิ่ออไป แอรีสมอามร่าอน้อายนระทั่ร่าอโอไรออนเลี้ยวที่สุโถทาเินและลับสายาไป่อนะทิ้ัวเอนัวพิำแพ วามเย็นอหินทำให้วามร้อนในัวอเาบรรเทาลั่วราวและแอรีสปล่อยลมหายใออมาเบาๆ
"ุไม่ำเป็น้อทำเป็นเ้มแ็"
โยไม่หันไปมอนพู แอรีสระุยิ้ม "เหมือนับบอว่านายไม่ำเป็น้อแสร้เป็นนี"
ทอมำรามในลำอ "มันไม่เหมือนัน"
แอรีสเอียศีรษะเล็น้อย มออีฝ่ายาปลายสายา "ยัไหรือ..?"
แน่นอนทีเียวว่าารอบลับอเาทำให้อีฝ่ายหัวเสีย ทอมยมือ้าหนึ่เสยผมอัวเอและพึมพำบาอย่าที่ับใวามไม่ไ้ใ้ลมหายใ โยไม่สามารถห้ามัวเอไ้ รอยยิ้มอแอรีสเหยียว้าึ้นและเสียหัวเราะเบาๆ หลุมาาในลำอ
มันสั่นเล็น้อยและแอรีสลอบมวิ้ว
นั่นไม่หลุรอาสัมผัสอทอม ริเิ้ล บรรยาาศสบายๆ เมื่อรู่ถูทำลายในพริบาและแอรีสสบถับัวเอในใ
"ุบอให้โอไรออนหาผู้บำบัที่เี่ยวา้านำสาป" ทอม้าวเ้ามาประิัว ใบหน้าอเาราบเรียบและริั "มันือาถาอะไร"
"ันไม่รู้..." แอรีสอบไปามร แ่ึ้นื่อว่าเป็นผู้ิามระับสูอรินเลวัล์ แอรีสพนันว่าผลอมัน้อไม่น่าประทับใ มันน่าแปลใ้วย้ำที่เายัสามารถยืนอยู่ไ้หลัาผ่านมานานนานี้ แ่แน่นอนว่าแอรีสไม่ิะพูมันออไป เาแ่นยิ้ม "ไม่้อัวล มันไม่เลวร้ายนานั้น"
"รั้่อนทีุ่พูประโยราวๆ นี้---" นัยน์าสีน้ำาลหรี่ล "---ืออนที่ันไ้รู้ว่าุมีปรสิเวทมนร์ที่สามารถทำใหุ้้อเ้าห้อพยาบาลเพราะใ้เวทมนร์เินีำั"
เธ
ารพาพิถึัวนแห่วามายทำให้แอรีสะั
นานแล้วที่วามายเียบหายไป และแอรีสนิ่ันับวามริที่ว่าเาไม่เยสัเถึมันนระทั่ปัุบัน
---ไม่ใ่ไม่ไ้โผล่มาหาเา ลับันอีฝ่ายไม่ไ้ปราัวบนโลฝั่นี้ั้แ่แร มันเป็นเหุผลที่เวทมนร์อเาไม่มีปัหาในลอหลายเือนที่ผ่านมา---หลายเือน...ที่เวทมนร์อเาไม่ถูใ้ในารัวนแห่วามาย
มันผิปิ
นัยน์าสีเียวหลุบมอลพื้น แอรีสพ่นลมหายใ ยมือึ้นนวมับอัวเอเบาๆ ในหัวอเารู้สึมุมัวล้ายเ็มไป้วยหมอวันอย่าประหลา
เธ รินเลวัล์ และวัลเบอร์า...ารัหมวหมู่ร่าวๆ อเาแยปัหาออเป็น 3 ประเ็น อะไรที่เร่่วนและสามารถเป็นอันรายมาว่าำเป็น้อถูรับมือเป็นอันับแรอย่าที่มันวระเป็น---เรื่ออเธไม่เ้า่ายทั้สออย่านั้น ะเียวันรินเลวัล์ือปัหาระยะยาว อันรายแ่ไม่ใ่เรื่อเร่่วน
มันเหลือเพียวัลเบอร์า
แ่่อนอื่นเามี้อสสัยที่้อารำยืนยันและนเียวที่ะอบำถามอเาไ้...
"อาาเลีย รีนราส..." แอรีสยสายาอนเอึ้นไปสบับสายาอทอมที่้ออยู่่อนและอย่าระมัระวั ยืัวึ้นราารเอนพิำแพแล้วหันไปเผิหน้าับฝ่ายร้ามอย่าเ็มที่ "ันอยารบวนนายามเธอมาให้ันหน่อย อนนี้หาเป็นไปไ้"
"เรว่ามันะเป็นไปไม่ไ้" ำอบนั้นมาโยไม่เสียเวลาิ
แอรีสยมือึ้นนวหว่าิ้ว ในหัวรู้สึปวุบ "มันเร่่วน ริเิ้ล"
้อมืออเา้าที่ยึ้นมาถูับให้้าอยู่ับที่ "ในสภาพแบบนี้---" ทอมเอ่ยหยัน สายาอเา่ำลไปยั้อมือที่นับไว้---ีเียวและไร้เรี่ยวแร---่อนที่ริมผีปาะยเป็นรอยยิ้มเยาะ "แล้วุยัาหวัว่าะถูปล่อยไว้นเียวอย่านั้นหรือ"
ารระทำัล่าวไม่ใ่อะไรที่แอรีสาหวั แ่เมื่อ้อมูลทุอย่าผ่านารประมวลผลผ่านสมอที่มุมัวอเา ริมฝีปาอแอรีสลี่ออเป็นรอยยิ้มบาๆ
"ไม่้อัวลนานั้น ันไม่ไ้ั้ใะายอยู่แล้ว"
นัยน์าสีน้ำาลหรี่ล "นั่นล่ะือวามาย มันมาแม้ไม่ไ้ั้ใ"
แอรีสไหวไหล่ "แล้วถ้ามาริ นๆ หนึ่ะทำอะไรไ้นอาอ้าแน้อนรับมัน"
เสี้ยววินาทีที่แรบน้อมืออเาเผลอบีบแรึ้นับประโยนั้น แ่แอรีสเพีย้อรไปยัฝ่ายร้ามอย่าใเย็น ไม่้อมีวามสามารถอ่านใแ่วามิวามิที่พาผ่านในวาออีฝ่ายะนี้ลับ้อัสำหรับเา
มันไม่ใ่เรื่อยา
วามทะเยอทะยานและระหายอำนา---สอสิ่นี้ทอม ริเิ้ลไม่ไ้แ่าาโวลเอมอร์ แล้วลอิ...่ายายเพียใที่ทุสิ่ทุอย่าที่วนวายมาะหลุมือไป้วยวามายเพียอย่าเียว?
"อย่าน้อยันะไม่ยอมรับมันอย่า่ายายแบบุ" เสียอทอมราบเรียบ
รอยยิ้มบาๆ ยัประับบนใบหน้าแ่สายาอแอรีสอ่อนล วามรู้สึในใอเาอนนี้ไม่่าาอนที่เาเห็นเ็ร่าเล็ที่มีผิวแสและถลอปอเปินอนัวอยู่ับพื้น ัวสั่นและระเสือระสนหายใอยู่ใ้ม้านั่ในสถานีิรอสในหัวอเา---เป็นวามเห็นใที่มาพร้อมับวามลัว
แ่ใหนึ่แอรีสไม่เ้าใว่าทำไมเาึลัว หาทอม ริเิ้ลลับไปในทิศทาเิม เามั่นใว่าเาะสามารถัาร่อนที่ทุอย่าะสายเินไป ว่าามรมันไม่มีเหุผลเลยที่เาะ้อลัว
"ันสสัย..."
แอรีสเปรยเสียเบา วาอเาปรือลเล็น้อย
"หลัานายอยู่บนุสูสุ มีทุอย่าสมบูร์พร้อม ไ้รอบรอวามเป็นอมะามที่นาย้อาร สามารถสร้าโลในอุมิ…นายะทำอะไร่อไป"
"ถ้าถึุนั้นริ..." ทอมอบลับมาเนิบนาบ น้ำเสียอเาราวับมันเป็นเรื่อที่ัเนที่สุ "ันะแ้แ้นทุนที่ันเห็นว่าสมวรใ้ ่อนที่ันะอนุาให้ัวเอสามารถผ่อนลายไ้หลัาทุอย่า"
มันือำอบที่แอรีสาไว้ "แล้วหลัานั้น..?"
ทอมมวิ้ว "หลัานั้น?"
"หลัานั้น" แอรีสพยัหน้า "หลัาที่นายไ้ทำทุอย่าที่อยาทำแล้ว นายะทำอะไร่อ"
รามอทอมบันแน่นึ้นเล็น้อยับำถามนั้นและแอรีสระบายยิ้ม
"มันน่าเบื่อใ่ไหมล่ะ" เาพึมพำออไปหลัาหลายวินาทีที่ไม่มีารอบลับ แอรีส้อเพ่เล็น้อยผ่านภาพเบลอๆ ที่เาพอรับรู้ไ้ แ่ในที่สุเา็สามารถับสายาที่้อรมาออีฝ่าย "ันบอไ้เลยว่ามันะยิ่ึ้นไปอีถ้านายเหลือเพียัวนเียว...ถึุหนึ่แม้ระทั่สิ่ที่นายทำเพื่อผ่อนลาย็ะไม่สามารถทำให้นายเพลิเพลินและสนุสนานไ้อี่อไป ท้ายที่สุแล้วำว่าลอาล็ือำสาปทีู่หอมหวานเท่านั้นเอ"
หลายวินาทีที่ระหว่าพวเามีเพียวามเียบ
มันืออนนั้นที่ร่าายอเาล้ายะัสินใว่ามันไม่สามารถทนไหว วามรู้สึราวับถูแผเผาาภายในรุนแรึ้นและเสียร้ออย่าเ็บปวหลุออมาาปาอเาแม้้วยวามพยายามที่ะมันลไป แอรีสเไป้านหน้าและเาะล้มลไปหาไม่ใ่เพราะแนอีู่ที่่วยับเอาไว้่อน
ทอมสบถ เพียรู่หนึ่ที่เาปล่อยให้อารม์มาบบัวามินเผอเรอ ผลอมันือารที่เาพลาะสัเถึสัาใๆ นนำมาสู่สถานาร์ในปัุบัน
แม้ะมีมือที่่วยประอแ่แอรีส้ออัวเล็น้อย ไม่สามารถยืนรไ้อี่อไป ศีรษะอเาวาอย่าพอีบนไหล่อฝ่ายร้ามและเาพึมพำท่ามลาสมอทีุ่่นมัว
"อาาเลีย รีนราส อย่าลืมามเธอให้ัน"
"ไม่้อพู" น้ำเสียที่ใ้ือารออำสั่
แอรีสหัวเราะเบาๆ "แล้ว็ยัมีอีอย่าหนึ่" เายัพู่อ แ่ไหนแ่ไรเาไม่เยเ่เรื่อทำามำสั่อยู่แล้ว "อย่าเพิ่ให้วัลเบอร์า แบล็เ้าใล้ันเ็า"
แม้ะเ็มไป้วยวามสสัย แ่ทอมเลือที่ะมันลไปและโฟัสับปัุบัน "หยุพู"
ลมหายใอเาสั่นไหว แอรีสพยายามส่ายหัวเบาๆ
"ันไม่...---"
เาไม่มีโอาสบประโยนั้น
โยทันใสิอเาับไปและทัศนวิสัยลายเป็นมืสนิท
.
.
.
.
.
เวลาผ่านไปว่าั่วโมและนัเรียนที่บาเ็บเพียเล็น้อยถูเลียร์ออาห้อพยาบาลนหม เหลือเพียแ่นัเรียนสามสี่นที่โนลูหลนไ้รับบาแผล...และพี่ายอเา
ทำไมทุอย่า้อพอิบพอีนเินไป...? ทำไม้อเป็นแอรีสที่เป็นนอยู่ท่ามลาเหุาร์วุ่นวายทุอย่า?
โอไรออนอยาะถามำถามนั้นับโะา
หาเพียแ่แอรีสไม่ไ้มีเวรพรีเพ็ในวันนั้น เพียแ่ัมเบิลอร์อยู่ที่ฮอวอส์ใน่วเวลาที่เิเหุ หรือเพียแ่มีาวบ้านหรือมือปราบมารสันสัเว่ามีเ็นหนึ่รับมือับลุ่มอศัรู้วยัวนเียวที่ท้ายหมู่บ้าน...มันอาไม่เลวร้ายนานี้
'ันไม่เป็นอะไร'
แม้ะ้วยทุอย่าแ่แอรีสยัพูประโยนั้น โอไรออนแ่นหัวเราะออมาทีหนึ่
ถึุนี้มันเป็นำพูิปาอเา เพราะั้แ่เินถึปัุบัน ไม่เยสัรั้ที่แอรีสะบอว่าเป็นอะไร
มันเป็นอย่าที่โอไรออนเยพูไว้---มาามวิน์ไม่สามารถรัษาเาไ้ มันเป็นศาสร์มืและมาสุที่เธอสามารถทำือารบรรเทาอาารและไม่ให้มันย่ำแย่ไปว่าเิมระหว่ารอให้ผู้บำบั้านำสาปาอาร์เทอรัสเินทามาถึ
เียอแอรีสอยู่ไลสุาประูห้อพยาบาล ห่าไลาเียอื่นๆ ้วยารโน้มน้าวเล็น้อย มีเพียทอมและโอไรออนที่ยัถูปล่อยให้อยู่ในห้อพยาบาละที่นอื่นถูไล่ออนหม...วามเียบระหว่าพวเาถึนาสามารถไ้ยินเสียลมหายใและมันเป็นวามเียบที่น่าอึอั แ่ถึอย่านั้นลับไม่มีใรมีวามิที่ะทำลายมัน
ทันในั้นประูห้อพยาบาลเปิออ โยอัโนมัิ พวเายืัวรและหันไปในทิศทาัล่าว
วามโล่ใมาแทนที่วามรู้สึใๆ ในใอโอไรออนเมื่อเห็นว่านที่ปราัวึ้นืออาร์เทอรัส แบล็ และที่ามมา้านหลัอเาือผู้ายอีนในเรื่อแบบอผู้บำบั ราบนอเสื้ออเาไม่ใ่รูปไม้ายสิทธิ์ไว้ับระูทับ้วยัวอัษร M บ่บอว่าเาไม่ใ่ผู้บำบัาเน์มัโ แ่นอานั้นยัมีอีน้านหลัอพวเา...
อาาเลีย รีนราส
"พ่อรับ" โอไรออนทัทายพร้อมโ้ัวเล็น้อย่อนที่เาะทำเ่นเียวันับผู้บำบัที่ามมา แล้วึหันไปทาอาาเลีย รีนราสและโลศีรษะเบาๆ "...ุรีนราส"
มาามวิน์โผล่ออาผ้าม่านที่ลุมรอบเียแอรีสในัหวะนั้นหลัารับรู้ว่ามีนผ่านเ้าห้อพยาบาลาเส้นเวทมนร์ที่้านหน้าประูทาเ้า อาร์เทอรัสพยัหน้าให้ผู้บำบัที่ามมาทีหนึ่ ้วยวามเป็นมืออาีพ ผู้บำบันัล่าวผละออไปหามาามวิน์ที่เียอแอรีสอย่าว่อไวโยไม่ลืมึผ้าม่านให้บบัทัศนวิสัยอนนอ่อสิ่ที่เิึ้น้านใน
"ออภัยที่้อรบวนุมาถึที่นี่" ทอมหันไปหาเ็ผู้หินเียวในหมู่พวเา รอยยิ้มาร้าประับบนใบหน้าและโยทันทีโอไรออน็ไ้ำอบถึัวนอเธอในที่แห่นี้
อาาเลีย รีนราสส่ายหัวอย่าไม่ถือสา "ุบอว่ามีเรื่อ่วน"
"เรว่าะไม่ใ่ัน" นัยน์าสีน้ำาลเหลือบไปยัทิศอเียที่ถูบบัโยผ้าม่านแวบหนึ่่อนที่ทอมะโลศีรษะไปในทิศทาัล่าว รอยยิ้มอเาอโทษอโพย "แ่เป็นเา"
"แอรีส..?" โอไรออนทวนำ หันไปสนใอย่าเ็มที่ "เรื่ออะไร?"
"ันไม่รู้" ือำอบอทอมหาทว่าประโย่อมาออาาเลีย รีนราสไม่ใ่สิ่ที่ใราิ
"เรื่ออเาับวัลเบอร์า แบล็หรือเปล่าะ?"
วามสนใอโอไรออนพุ่สูึ้นับประโยนั้น ลอร์แบล็เอ็เ่นัน
"วัลเบอร์าหรือ..?" อาร์เทอรัสทวนำอย่าเื่อ้า "อะไรทำให้เธอิแบบนั้น"
อาาเลียระพริบาปริบ "ออร่าเวทมนร์---"
"เรา้อุยันที่อื่น" อาร์เทอรัสัราบเรียบและอาาเลียระพริบาแ่ยอมทำามที่พูและามเาออาห้อพยาบาลโยไม่ั โอไรออนปรายาไปมอผ้าม่านที่ปิบัเียอพี่ายอเาออาสายาทีหนึ่แล้วึเสสายาลับมา้านหน้าและเินามออไปอย่าเียบเียบ
พวเาถูนำมายัห้อที่ล้ายห้อประุมที่เาไม่เยรู้มา่อนว่ามีอยู่ในปราสาท...มันเป็นห้อนาให่ที่มีโ๊ะประุมทรแปูลอยู่รลาและมีเ้าอี้ล้อมรอบ รับหัวโ๊ะือเาผิที่มีประโย 'Draco Dormiens Nunquam Titillandus' (อย่าแหย่มัรหลับ) ึ่เป็นำวัอโรเรียนสลัอยู่รุ้มโ้อมัน ะที่เหนือเาผินั้นือสัลัษ์ประำโรเรียนฮอวอส์
โอไรออนาเาว่าเป็นที่ประุมสำหรับบอร์บริหาร อาารย์ หรือแม้ระทั่พรีเฟ็ ในห้อไม่มีรูปภาพใๆ ประับ ไม่้อมีวามัวลเรื่อารถูสอแนม และทันทีที่เ้ามาอาร์เทอรัสร่ายาถาหลาหลายอันิ่อัน เสร็เรียบร้อยึหันลับมาหาพวเาอีรั้
"ุรีนราส" เาเรีย เป็นารส่สัาให้เธอพู่อา่อนหน้านี้
รู่หนึ่ที่อาาเลีย รีนราสูล้ายไม่แน่ใว่าเธอวรพูยัไ ิ้วอเธอมวมุ่นเ้าหาันเล็น้อย สีหน้าูยุ่ยา ่อนที่เธอะระพริบาและหันไปสบับนัยน์าสีเทามริบออาร์เทอรัส แบล็---ารระทำที่ไม่ใ่สิ่ที่นส่วนให่ะล้า
"วัลเบอร์า แบล็มีออร่าเวทมนร์อเา่ะ" เธอพูออมาในที่สุ
หมายวามว่ายัไ?
โอไรออนมวิ้ว มอไปยัเธอ้วยสายาไม่เ้าใ และูาปิิริยาเารู้ว่าทอม็ไม่สามารถามทันเ่นัน อย่าไร็ามนั่นพูไม่ไ้สำหรับอาร์เทอรัส แบล็ เาหรี่าล
"เธอมอเห็นออร่าเวทมนร์" เาพูเรียบๆ และเธอพยัหน้าเื่อ้า ไม่ไ้ละสายาไปาอาร์เทอรัส
ทันในั้นโอไรออน็ล้ายะสามารถทำวามเ้าใสิ่ที่เธอพูเมื่อรู่
และเธอบอว่าวัลเบอร์ามีออร่าเวทมนร์อแอรีส...?---นัยน์าสีเทาอเาเบิว้าเล็น้อย และโอไรออน้ออย่าไม่ระพริบไปยัอาาเลีย รีนราสะที่เาพูระิบ้วยน้ำเสียที่แฝไป้วยวามไม่อยาเื่อ "พวเาเป็นโลเมท...?"
อย่าไร็ามอาาเลียเพียระพริบาปริบอย่าไม่เ้าใ่อนที่เธอะส่ายหัวเบาๆ
"ไม่ใ่่ะ"
ไม่มีำใสามารถอธิบายวามโล่ใที่เารู้สึ โอไรออนเือบไหล่้วยวามโล่อหาไม่ใ่เพราะทุหยาหยอบทเรียนอมารยาทอย่าเลือบริสุทธิ์ที่ถูฝัใส่หัวอเาั้แ่ยัเล็ที่หยุารระทำนั้นไว้และทำให้เาสามารถรัษาท่าทาอยู่ไ้
"อย่าน้อยัน็ำไม่ไ้ว่าเธอมีมัน่อนหน้านี้..."
เธอมวิ้ว ูรุ่นิ่อนะพยัหน้าับัวเอ "พวเาไม่ใ่..." เธอสรุปอีรั้และนัยน์าสีฟ้าเทาทีู่มั่นใับวามิอัวเอนั้นเบนไปสบับทอม "่อให้ทายาทแบล็มีออร่าอเธอปะปนเหมือนัน แ่ันมั่นใว่ามันเพิ่มามีใน่วหลั"
่อนที่โอไรออนะไ้ทำวามเ้าใับประโยนั้น อาร์เทอรัสัึ้น
"เธอเริ่มมีออร่าเวทมนร์อเาั้แ่เมื่อไหร่"
เธอเอียศีรษะเล็น้อย "ันไม่ทราบหรอ่ะ...ันมีโอาสเอพวเาแ่อนอยู่ห้อโถให่ และเวลานั้นพวเาอยู่้วยัน มัน่อน้าไม่ัเนเมื่อเป็นอย่านั้น ันไม่เยสัเเี่ยวับมันนระทั่เมื่อวาน"
"...เพราะเมื่อวานวัลเบอร์า แบล็ออไปับาร์เเนีย รีนราสสัแห่" ทอมพูล้ายนึึ้นไ้
อาาเลียพยัหน้าหึหั เธออบรับ "่ะ เพราะเธอ้อารให้ันยืนยัน"
สายาอทอมวัไปทาเธอในทันทีและเาหรี่าล "าร์เเนีย รีนราสเป็นนบอให้เธอสัเออร่าเวทมนร์อวัลเบอร์า แบล็?" เาถามและับารพยัหน้ายืนยันออาาเลีย รีนราส ทอมถามย้ำ "และเมื่อวาน เธอั้ใทำวัลเบอร์าห่าาแอรีส แบล็ั่วราวเพื่อารนี้โยเพาะ?"
อีรั้ อาาเลียพยัหน้า
ิ้วอทอมมวเ้าหาันและเาเสีย่ำล "อะไรทำให้าร์เเนีย รีนราสิว่าเธอำเป็น้อให้เธอูเี่ยวับมัน?"
"เพราะเธอสัเว่าวัลเบอร์า แบล็สวมสร้อย่ะ" เธออบ โอไรออนเือบะถอนหายใออมาและาั้นำอธิบายที่ัเนหาไม่ใ่เพราะประโยถัไป "สร้อยอเธอล้อแหวนแบบเียวับอทายาทแบล็...แ่หลัานั้นเธอลับสัเเห็นว่าเายัมีแหวนอัวเออยู่"
.
.
"ถึแม้เราอาไม่มีโอาสเี่ยวอันทานั้น แ่ันาหวัว่าแบล็และรีนราสะวามสัมพันธ์อันีและร่วมานันในอนา" แอรีสว่าพลายื่นมือออมา้านหน้า
าร์เเนีย รีนราสมอไปยัมือที่ถูยื่นออมาและเธอมวิ้วเล็น้อย ูสับสนับอะไรบาอย่า่อนที่วินาที่อมาท่าทาเหล่านั้นะหายไปและรอยยิ้มถูระบายบนใบหน้า เธอยื่นมือออไปับับทายาทแบล็และเย่าเบาๆ
"เ่นัน ุแบล็"
.
.
"แหวน?" โอไรออนทวนอย่าไม่เ้าใ รู้สึล้ายเาา้อมูลบาอย่าไป
อาาเลียหันมาทาเาและศีรษะลเป็นารพยัหน้า "่ะ แหวนที่มีออร่าเวทมนร์เหมือนับแอรีส แบล็ และมันเป็นสาเหุให้ันเห็นเวทมนร์อเาปะปนอยู่ับอเธอ"
"เธอำลัพูถึแหวนทายาท" อาร์เทอรัสสรุป
โอไรออนยัไม่สามารถามทัน อย่าไร็ามารเอ่ยอำอธิบายำเป็น้อไว้สำหรับภายหลั ไม่ำเป็น้อใ้วามพยายามในารอ่านบรรยาาศ เา็สามารถรับรู้โยทันทีว่าปัุบันไม่ใ่เวลาที่ีในารทำเ่นนั้น
"ไ้โปรเอ่ย้านหาันเ้าใผิ..." อาร์เทอรัส้อเ้าไปในนัยน์าสีฟ้าเทาออาาเลีย รีนราสและเาเริ่ม้าๆ "อนนี้วัลเบอร์า แบล็รอบรอแหวนที่มีออร่าเวทมนร์เหมือนับแอรีส แบล็อยู่ับัว---เธอมีแหวนทายาทอแบล็?"
อาาเลีย รีนราสพยัหน้า
สีหน้าอเานิ่เรียบ แ่น้ำเสียออาร์เทอรัสลายเป็นเย็นเยียบอย่าอันรายเมื่อเาเอ่ยถามอีรั้ "...และ่อนหน้านี้ เธอบอว่าใน่วหลัแอรีสมีออร่าเวทมนร์อวัลเบอร์าเ่นัน?"
อาาเลีย รีนราสูอึอัอย่าัเนับเวทมนร์รอบัวออาร์เทอรัส และเสี้ยววินาทีโอไรออนนึอยารู้ว่าในสายาอเธอ ภาพมันะเป็นเ่นไร เพียแ่เามีสัมผัส่อเวทมนร์ธรรมาทั่วไปยัสามารถรับรู้ถึเวทมนร์หนัอึ้ที่ราวับะทับและทำให้าอาาศหายใ เาสสัยว่ามันะหน้าาเป็นเ่นไรในสายาอผู้ที่สามารถมอเห็นเวทมนร์
อย่าไร็ามอย่าเื่อ้า เธอพยัหน้าอีรั้
---โอไรออนไม่เยเห็นพ่ออเาในสีหน้าน่าลัวนานั้นมา่อน
TBC.
#inescapabledutyTMRHP
อวัวันปีใหม่แ่นัอ่านทุท่าน่ะ อให้ 2020 เป็นปีที่ีสำหรับทุนนะะ <3
(ในอนนี้เป็นเพียแ่ารเริ่มเปิเผย้อมูลส่วนหนึ่และ้อมูละถูปล่อยออมาอีเรื่อยๆ ในอนอื่นๆ ถ้าหาใรยัไม่เ้าใอนนี้ไม่้อัวลนะะ)
อบุสำหรับทุำลัใ
พบันใหม่อน่อไป่ะ!
หมายเหุ: อน่อไปะเป็นอนพิเศษ Orion Black x Aries Black (no incest)
ความคิดเห็น