Fic TempG We belong together

ข้อมูลเบื้องต้น

คนเรา

จะรักกันได้นานแค่ไหน...

ตลอดชีวิต?.....

หรือ

ตลอดไป?.....



จะรักตลอดไป

แม้ว่าใครอีกคนจะจากไป...

แต่ยังไงก็ขอจะตามไป...

ตามไปเพื่อที่จะอยู่ด้วยกัน..

ตราบนิจนิรันดร์
 

เนื้อเรื่อง

Fic TempG
Title : We belong together
Paring : Choi Seunghyun X Kwon Jiyong
Fandom : Bigbang
Rate : NC 15
Genre : Romantic, Drama

.
.
.
.
.
.
.
           คนเราจะรักกันได้นานแค่ไหน??

          จนตาย???

           หรือ

           ตลอดไป???
.
.
.
.
.    
           “เก็บเอาคำแก้ตัวของนายไปบอกผู้หญิงอีกคนเถอะ”    มือบางสะบัดการเกาะกุมของอีกฝ่าย        “ชั้นเบื่อแล้วนะซึงฮยอน เบื่อที่ต้องมาเหนื่อยอย่างนี้แล้ว พอเถอะนะ”

           “มันไม่ใช่อย่างนั้นนะจียง”     เสียงทุ้มต่ำเอ่ยอย่างอ้อนวอนคนตรงหน้า    “ได้โปรดนะเถอนะจียง ฟังชั้นหน่อยนะ”

            มือหนาเอื้อมไปดึงมือบางทั้งสองข้างขึ้นมากอบกุม ใบหน้าคมคายเว้าวอนจนอีกคนเกือบจะใจอ่อน หากแต่เมื่อนึกถึงความผิดของอีกคนได้ ความบึ้งตึงก็เข้ามาแทนที่ทันที ใบหน้าที่ติดจะหวานเกินผู้ชายของจียงแสดงความบึ้งตึงออกมาอย่างเห็นได้ชัด นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนไม่แม้แต่จะมองคนตรงหน้า

            “ได้โปรดนะจียง มันไม่มีอะไรจริงๆ”    ซึงฮยอนประทับริมฝีปากลงไปกลางมือบางของอีกฝ่าย         “เชื่อชั้นนะ”

            “ชั้นเชื่อนายมากี่รอบแล้ว ชเวซึงฮยอน!!!”          จียงสะบัดมืออกอย่างไม่ไยดี สีหน้าและแววตาของจียงทำให้ซึงฮยอนรู้สึกกลัว

             ได้โปรดนะ จียง....อย่าทิ้งชั้นไป

             “ชั้นเจ็บมาพอแล้วซึงฮยอน”

              จียงจ้องมองอีกฝ่ายเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหันหลังเดินจากไป  ชั้นเข็ดกับนายแล้ว ชเวซึงฮยอน  จียงได้แต่คิดในใจอย่างปวดร้าว น้ำใสๆไหลรินออกมาจากดวงตาโดยปราศจากเสียงสะอื้น

               ซึงฮยอนได้แต่มองดูอีกฝ่ายเดินจากไปอย่างช้าๆ ร่างบางที่เขาสัญญาว่าจะปกป้องดูแล บัดนี้กลับเป็นตัวเขาเองที่ทำร้ายคนที่เขารักให้ต้องเจ็บปวด ดวงตาคู่สวยทอดมองจียงที่กำลังก้าวขาลงไปในถนนอย่างอาลัยอาวรณ์ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นตื่นตระหนก

             “ไม่ จียง จียง!!!!!”

              เอี๊ยดดดดดดดดดดดด

             โครมมมมม!!!

              เสียงแรกที่จียงได้ยินคือเสียงล้อรถบดกับพื้นถนน ก่อนจะรู้สึกได้ถึงแรงผลักกระแทก และเสียงสุดท้ายที่มันเหมือนกระชากหัวใจของเขาไป ณ วินาทีนั้นภาพเหตุการณ์ตรงหน้าไม่ต่างอะไรกับภาพยนตร์ที่เขาเคยดูก่อนหน้านี้ แสงสว่างจ้าจากไฟหน้าของรถยนต์และเสียงโครงเหล็กที่ปะทะเข้ากับตัวคนมันทำให้เขาแทบคลั่ง แขนบางค่อยๆหยัดกายตนขึ้นอย่างช้าๆ ดวงตายังคงจับจ้องอยู่ที่ภาพตรงหน้า
.
.
.

          ทำไม!!!

         ทำไมซึงฮยอน!!!

          นายช่วยชั้นทำไม!!!
.
.
.

          ขาเรียวสวยก้าวไปหาคนรักที่กำลังนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้นถนน แรงปะทะอย่างรุนแรงเมื่อครู่ส่งผลให้ซึงฮยอนกระเด็นห่างจากจุดเดิมถึงสิบเมตร จียงค่อยๆทรุดตัวลงนั่งข้างๆก่อนจะดึงร่างสูงให้นอนบนตักของตน มือสั่นระริกยามยกมันขึ้นลูบใบหน้าคมคายที่เขาหลงใหล นิ้วเรียวยกขึ้นเช็ดเลือดที่ไหลออกมาตามมุมปากอย่างเบามือ ใบหน้าสวยก้มลงไปสัมผัสริมฝีปากยักเบาๆ

          “อ...อย่า...อึก...โกรธ...ช...ชั้น...อ่อก...นะ...”     ซึงฮยอนพยายามอ้อนวอนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เขาจะไม่มีโอกาสอีก    “ชั้น...ข...ขอ...โทษ....”

           จียงส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยน เขารู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป คนรอบข้างเริ่มโหวกเหวกโวยวาย จียงใช้มือลูบไล้ใบหน้าของอีกฝ่าย ดวงตาสีนิลของซึงฮยอนยังคงทอประกายแห่งความรักเสมอยามที่ทอดมองเขา

           “ชั้นรักนายนะ ซึงฮยอน”

           คำบอกรักของจียงมาพร้อมกับรอยยิ้มครั้งสุดท้ายของซึงฮยอน มือที่วางอยู่ข้างตัวตกลง ศีรษะได้รูปสวยเอนซบจียง ดวงตาที่ครั้งนึงเป็นประกายน่าหลงใหลบัดนี้ถูกแทนที่ด้วยเปลือกตาหนา และคงไม่มีวันที่จะเปิดขึ้นมาอีก 

           รอยยิ้มจางๆครั้งสุดท้ายยังคงประดับอยู่ที่ใบหน้า

            รอยยิ้มที่มอบให้แด่...คนที่เขารักที่สุด

           ซึงฮยอนจากไปแล้ว.....

             จียงรู้ว่าซึงฮยอนจากไปแล้ว ไปในที่ๆไกลแสนไกลซึ่งตอนนี้เขายังตามไปไม่ได้ หัวใจของเขาเหมือนถูกกระชากออกมาอย่างรุนแรง จียงก้มลงไปจูบคนตรงหน้าเป็นครั้งสุดท้าย กระซิบชิดริมฝีปากที่เขารู้ว่าคนรักคงไม่มีโอกาสได้ยิน

            “แล้วชั้นจะตามไป...”
.
.
.
.
.
            ไม่มีน้ำตา..
    
           ไม่มีอาการโศกเศร้าใดๆปรากฏให้เห็น...
  
            ไม่มีอาการฟูมฟายอย่างที่ใครๆคิดไว้....
    
             แต่เพื่อนสนิทอย่างเขารู้ดี....
    
           ว่าจียงตายไปแล้ว....
    
           ตายไปพร้อมกับซึงฮยอน.....

            ยงเบได้แต่ยืนมองเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วงแต่ไม่สามารถทำอะไรได้ วันที่ซึงฮยอนโดนรถชนพอเขาไปถึงที่โรงพยาบาลก็เจอแต่จียงที่ตัวเปื้อนเลือด สีหน้านิ่งสนิท นิ่งจนหน้าใจหาย หลังจากวันนั้นจียงแทบจะไม่พูดคุยกับใคร เขารู้ดีว่าในใจของจียงนั้นเจ็บปวดแค่ไหน แต่เขาเป็นได้แค่คนนอก เรื่องนี้จียงต้องเป็นคนตัดสินใจด้วยตัวเอง
    
            จียงนั่งคุกเข่าอยู่หน้าแท่นหินสีขาวอ่อน ในมือถือช่อดอกลิลลี่ไว้ ดอกไม้ที่ซึงฮยอนบอกว่าชอบ ใบหน้าสวยระบายรอยยิ้มน้อยๆออกมา แต่ภายในใจนั่น ใครเลยจะรู้...
  
            ว่ามันเจ็บเจียนตายแค่ไหน...
    
          “ซึงฮยอน นายนอนอยู่ที่นี่คนเดียวหนาวไหม?”      เสียงหวานเอ่ยเบาๆ    “เหงาหรือเปล่า นี่ก็จะครบเดือนแล้วนะที่นายมานอนอยู่ที่นี่ ขอโทษนะที่ชั้นไม่ได้มาหาทุกวันอย่างที่ตั้งใจไว้”
    
             น้ำตาไหลลงมาหยดลงบนดอกไม้ที่เขาตั้งใจนำมาให้ซึงฮยอน ร่างเล็กใช้มือเช็ดไปที่กลีบดอกไม้เบาๆก่อนจะบรรจงจัดแจงวางไว้หน้าแท่นหินอย่างสวยงาม แม้น้ำตาจะยังคงไหลอยู่แต่จียงก็ไม่ได้มีอาการของความเสียใจให้เห็น รอยยิ้มยังคงแต่งแต้มอยู่บนใบหน้าหวาน แหวนทองคำขาวเป็นประกายหยอกล้อกับแสงอาทิตย์ อีกวงถูกสวมไว้เป็นจี้สร้อยแทน แหวนวงใหญ่กว่าที่นิ้วแกว่งไกวไปมาเบาๆไม่ต่างอะไรกับหัวใจของจียงที่นับวันมันยิ่งเต้นช้าลง
ราวกับรอวันที่มันจะหยุดเต้น......
.
.
  
            “จียงที่จริงแล้วที่ซึงฮยอนมันไปผับเกือบทุกวัน มันไปทำงานพิเศษ”    ยงเบพูดกับอีกคนที่ยังคงมองไปนอกหน้าต่าง    “มันเก็บตังซื้อไอ้นี่ให้มึง”
    
            ร่างสันทัดเดินไปหยุดตรงหน้าเพื่อนสนิทก่อนจะยื่นกล่องกำมะหยี่ขนาดพอดีมือให้จียงซึ่งมือที่ขาวซีดกว่าเดิมก็เอื้อมมารับไปอย่างเต็มใจ
    
             แหวนทองคำขาวสองวงส่องประกายอยู่ภายใน จียงหยิบวงเล็กกว่าขึ้นมาสวมไว้ที่นิ้วนางข้างซ้ายก่อนจะมองไปที่แหวนอีกวง เขารู้ดีว่ามันควรจะเป็นของใคร แต่เขาจะเก็บรักษามันไว้อย่างดี
  
            “ขอบใจมาก”    รอยยิ้มอ่อนถูกส่งมา    “ซึงฮยอนเค้าจะเกลียดกูไหมวะ  ที่กูดันโง่ไม่เข้าใจอะไรสักเรื่อง”
    
            “ไม่หรอก มันรักมึง”    ยงเบพุดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น    “ชีวิตมันก็มีแต่มึงคนเดียว แค่นี้ไม่ทำให้มันโกรธมึงหรอก”
    
              มือหนาลูบหัวอีกฝ่ายอย่างปลอบโยน จียงกำลังโกรธ...โกรธตัวเอง ถ้าวันนั้นเขาถามเหตุผลของซึงฮยอนอีกสักนิด หรือถ้าวันนั้นเขาไม่เดินหนีไปอย่างนั้น ซึงฮยอนก็คงไม่
    
               ตาย...
    
              ที่สุดแล้วคนที่ฆ่าซึงฮยอนก็เป็นเขาเองนั่นแหล่ะ
  
             อ่า... ซึงฮยอนอย่าโกรธชั้นเลยนะ
    
             เดี๋ยวชั้นก็จะตามนายไปแล้ว
    
            ขอเวลาให้ชั้นอีกนิด
  
            อีกแค่นิดเดียวเท่านั้นแหล่ะ
.
.
.
.
.

             มือขาวซีดลูบไล้แท่นหินอ่อนอย่างรักใคร่ ดวงตาคู่สวยยังคงทอประกายแห่งความรักเสมอยามมองชายคนนี้ จียงทำได้แค่ยิ้ม...ยิ้มเท่านั้นที่เขาจะทำให้ซึงฮยอนได้ ซึงฮยอนไม่ชอบให้เขาร้องไห้ ดังนั้นเขาจะไม่ร้อง จียงปาดน้ำตาตัวเองอย่างลวกๆก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อน
    
            “ยงเบ..ถ้ากูตายไป กูจะได้เจอซึงฮยอนไหมวะ?”
  
            ดวงตาเรียวของยงเบปิดลงอย่างปวดร้าว เขาเสียเพื่อนรักไปคนนึงแล้ว และอีกคนกำลังจะตามไป     “นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่าซึงฮยอนอยากจะเจอนายไหม”        ยงเบฝืนยิ้มส่งไปให้อีกคนที่กำลังมองเขาอยู่
    
            “งั้นหรอ”         จียงพึมพำ       “วันนี้กลับเหอะนะ”
    
             คนตัวเล็กกว่าเดินมาฉุดแขนเพื่อนให้เดินจากไป ใบหน้าหวานหันไปมองที่สุสานครั้งสุดท้ายก่อนจะส่งยิ้มกลับไปให้
    
            ต่อให้ซึงฮยอนไม่อยากเจอเขา...
  
           เขาก็จะไปหาซึงฮยอนอยู่ดี...
  
            โลกที่ไม่มีซึงฮยอนเนี่ย...มันทรมานสิ้นดี...
    
           มองไปทางไหนก็เจอแต่ความทรงจำที่มีร่วมกับซึงฮยอนทั้งนั้น...
 
          ชั้นอยู่คนเดียวไม่ได้หรอกนะ.....
    
          นายใจร้ายจัง...ที่ทิ้งให้ชั้นอยู่คนเดียว...
    
          แต่อีกไม่นานหรอกนะ....
    
         อีกแค่นิดเดียว....
    
        ใกล้แล้วล่ะ.....
 
         ใกล้ได้เวลาที่ชั้นจะไปหานายแล้ว.....
    
          รอชั้นก่อนนะ......
.
.
.
.
.

        หลังจากที่กลับจากไปหาซึงฮยอน ยงเบก็เอาแต่มองจียงอยู่เสมอๆจนเขาโดนด่าว่าโรคจิต แต่ก็ช่างเถอะ จะโดนด่าว่ายังไงก็ได้ แต่ขอให้เขาได้มองภาพเพื่อนรักของเขาก่อนที่เขาจะไม่ได้เห็นอีก ถึงแม้ภายนอกจียงจะดูร่าเริงแค่ไหนก็ตาม แต่เขารู้ดีว่าดวงตาคู่นั้นไม่เคยบ่งบอกว่ามีความสุขเลยสักครั้งตั้งแต่ซึงฮยอนจากไป แม้ใบหน้าจะยิ้มแย้ม แต่ดวงตาก็จะนิ่งสนิทอยู่เสมอ ไร้แววตาของคนชีวิต ไม่ต่างอะไรกับ...
    
         คนตาย....
  
          “จียง...”
    
        “หือ?”      เสียงหวานขานรับก่อนจะหันมามองหน้าเขา ยงเบพยายามกลืนก้อนอะไรสักอย่างที่มาจุกอยู่บริเวณลำคอ แสบตาชะมัด...
    
          “นาย...เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของชั้นนะ”
    
           ริมฝีปากบางยกขึ้นเป็นรอยยิ้มก่อนจะเอ่ย
    
         “นายก็เหมือนกันนะ รู้ใจชั้นที่สุด นายจะเป็นเพื่อนที่ชั้นรักตลอดไป”          จียงโถมเข้ามากอดเพื่อนไว้อย่างแนบแน่น มันคงเป็นครั้งสุดท้ายที่เราสองคนได้ทำอะไรอย่างนี้ ใบหน้าคมของยงเบเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ดวงตาเรียวแดงก่ำ อา...แสบทั้งตา แสบทั้งจมูกเลย
  
           แดดแรงดีจังเลย...เล่นเอาน้ำตาไหลเลย
    
          แสบตาจริงๆ....
.
.
.
.
.

         เมฆสีดำทะมึนลอยเคลื่อนตัวผ่านท้องฟ้าอย่างเอื่อยๆตามแรงลมที่พัดมา ฝนกำลังจะตก นั่นคือสิ่งที่ควอนจียงรับรู้ เขาไม่เคยชอบเวลาที่ฝนตก ทุกครั้งที่ฝนตกเขาจะมีอ้อมกอดของอีกคนเสมอ เสียงทุ้มต่ำจะคอยปลอบโยนเขา แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิม มันไม่มีอ้อมกอดอันอบอุ่น ไม่มีเสียงทุ้มที่เขาคิดถึง
    
         ไม่มี...ไม่มีอีกแล้ว
    
         เหลือแค่เขา...คนเดียว
   
        จียงลุกขึ้นจากเตียงเดินไปปิดผ้าม่าน สายตาเหลือบไปมองวันที่บนปฏิทิน 18 สิงหาคม วันเกิดเขา เป็นวันเกิดที่แปลกประหลาดที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอ
  
          มันแปลกตรงที่...
    
          ปีนี้มีเขาอยู่คนเดียว
     
         สายตามองผ่านไปยังกรอบรูปที่วางอยู่หัวเตียง สองคนในรูปนั่นช่างดูมีความสุขเหลือเกิน ไม่เหมือนเขาตอนนี้...บางทีจียงแอบคิดว่าถ้าวันนั้นคนที่ตายเป็นเขามันก็คงจะดีกว่านี้
  
           เขาคงไม่ต้องทนทุกทรมานอย่างนี้...
    
           ไม่ต้องเจ็บปวดทุกครั้งที่เผลอคิดเรื่องเก่าๆ.....
    
            ปลายมีดสีเงินสะท้อนกับแสงของหลอดนีออนส่งแสงเป็นประกายก่อนที่จะสัมผัสกับข้อมือซีดขาว ออกแรงกดอีกนิด ของเหลวสีแดงสดก็ไหลออกมา หยาดโลหิตไหลรินไปตามข้อมือก่อนจะหยดลงบนพื้นห้อง จียงยกมีดออกก่อนจะจับจ้องหยดเลือดที่เกาะอยู่บนใบมีด

            มันทำให้เขานึกถึงซึงฮยอน...

           ภาพที่ซึงฮยอนนอนจมกองเลือดอยู่ที่พื้นถนนนั่น.....

           เลือดสีแดงที่ไหลออกจากร่างของซึงฮยอน....

          ยิ่งคิดจียงก็ยิ่งกดใบมีดลงไปอีกจากหนึ่งแผล...สองแผล...สามแผล...จนข้อมือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยรอยกรีดมากมาย เลือดยังคงไหลรินออกมา พื้นห้องสีอ่อนเริ่มเกิดรอยเลือดเป็นรอยกว้าง

          ตอนนั้นนายเจ็บอย่างนี้หรือเปล่า?....

         นายกลัวเหมือนที่ชั้นกลัวไหม?.....

         ชั้นกลัว...ซึงฮยอน

        ชั้นไม่ได้กลัวความตายหรอกนะ....

         ชั้นแค่กลัว....
   
        ชั้นกลัว...ว่าจะไม่ได้เจอนายอีก....
    
          ใบมีดที่ชุ่มไปด้วยเลือดตกกระทบลงกับพื้น ร่างผอมบางของจียงนอนทอดกายไปบนเตียงกว้าง เตียงที่ครั้งหนึ่งมีใครอีกคนนอนด้วย...จียงปิดเปลือกตาลง สูดดมกลิ่นหอมที่ยังคงหลงเหลืออยู่ของคนรัก กลิ่นของซึงฮยอนทำให้จิตใจเขาสงบลง ดวงตาสีสวยเหลือบมองไปยังกรอบรูปที่วางอยู่เป็นครั้งสุดท้าย การเสียเลือดมากจนเกินไปมันทำให้เริ่มหมดแรง สติพร่าเลือน แต่เขาไม่กลัว...เพราะอย่างน้อย เขาก็ยังคงอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของซึงฮยอน
    
           ชั้นพร้อมแล้วนะ...

           ชั้นพร้อมที่จะไปหานายแล้ว....
    
            มาสิ...
    
             มารับชั้น....
  
             มารับชั้นไปอยู่นายสิ ซึงฮยอน....
  
           สัมผัสอย่างอ่อนโยนที่ใบหน้าทำให้จียงยิ้มออกมาอย่างเป็นสุข นายมารับชั้นแล้ว ซึงฮยอน จียงหลับตาลงปล่อยให้ความเจ็บปวดค่อยๆเลือนหายไป ความมืดมิดเริ่มเข้ามาแทนที่ แต่สัมผัสอ่อนโยนที่เขารู้สึกนั้นทำให้เขาไม่กลัวกับอะไรทั้งนั้น
    
           ใกล้แล้วล่ะ จียง
  
           นั่นเสียงนายหรือเปล่าซึงฮยอน เสียงนายใช่ไหมที่กำลังปลอบโยนชั้นอยู่ จียงได้แต่คิดอย่างดีใจ ร่างกายชาไปทั้งตัว สติเริ่มหายออกไปจากตัวเอง
  
          ชั้นอยู่ตรงนี้นะ จียง
 
         สัมผัสเบาๆที่ริมฝีปากเป็นการยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าที่ยืนอยู่ตรงนี้เป็นซึงฮยอนแน่นอน พยายามที่จะยิ้มให้ แต่มันทำได้ยากเหลือเกิน สิ่งสุดท้ายทำได้แค่...
  
           “ชั้นรักนาย ซึงฮยอน”
.
.
.
.
.

           อาการชาเริ่มหายไปจากร่างกาย จียงลองขยับตัวเบาๆ ความเจ็บปวดที่ข้อมือทั้งสองข้างหายไปหมดแล้ว ร่างบางมองไปรอบด้านอย่างตื่นตกใจ หมอกควันสีขาวมากมายอยู่รอบตัว
  
           นายโกรธชั้นจริงๆสินะ....
  
          ใบหน้าหวานสลดลงทันที ดวงตาเริ่มแดงก่ำ น้ำใสๆคลอหน่วยเต็มดวงตา แต่แล้วอ้อมกอดจากทางด้านหลังก็ทำให้เขารู้สึกราวกับได้ขึ้นสวรรค์
  
           “ซ...ซึงฮยอน...ฮึก...”    จียงสะอื้นไม่เป็นภาษาเมื่อหันกลับไปแล้วพบชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคมส่งยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน เสียงทุ้มต่ำที่เขาคุ้ยเคยดังขึ้นอย่างแผ่วเบาที่ข้างหู แต่มันกลับดังเหลือเกินในใจของเขา
    
           “เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป...”
.
.
.
.

Fin.............................

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

             ภาพที่ยงเบเปิดประตูเข้ามาทำเจอทำให้หัวใจแทบสลาย ควอนจียงนอนหลับตาอยู่บนเตียง ข้อมือทั้งสองข้างถูกกรีดจนเหวอะหวะ ร่างเล็กนอนทอดกายอยู่บนเตียงสีขาวที่เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีชาด วูบหนึ่งยงเบคิดว่าจียงเพียงแค่นอนหลับ หากแต่รอยเลือดที่มากมายขนาดนั้นทำให้ยงเบรู้ดีว่ามันไม่ใช่
  
           น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาอย่างไม่อาย ร่างสันทัดนั่งลงบนขอบเตียง มือหนายกขึ้นลูบใบหน้าของจียงอย่างแผ่วเบา ทำอย่างที่ในเวลาปกติไม่เคยได้ทำ
  
            ขอเถอะ...แค่สักครั้ง
 
             ขอทำอย่างที่ใจต้องการ...
  
            ครั้งสุดท้าย...
 
             “ใกล้แล้วล่ะ จียง”      ใกล้แล้ว นายจะได้ไปหาคนที่นายรักแล้วนะ ยงเบคิดในใจอย่างร้าวราน
  
            “ชั้นอยู่ตรงนี้นะ จียง”
  
             ก็แค่พูดออกไป หวังจะให้นายรับรู้บ้าง...ว่าชั้นเองก็อยู่เคียงข้าง คอยเฝ้ามองนายมาตลอด...ไม่ต่างกับซึงฮยอน  ยงเบก้มลงไปประทับริมฝีปากเบาๆก่อนจะผละออกมา
  
             อย่างน้อย...ชั้นก็จะถือว่า...
  
             ได้จูบนายตอนที่นายยังมีชีวิต....
  
             จียงพยายามที่จะส่งยิ้มมาให้เขา นั่นทำให้หัวใจเขาแทบพองโต ขอแค่จียงรับรู้ก็เพียงพอแล้ว...ก่อนที่หัวใจของเขาจะถูกทำร้ายย่อยยับด้วยประโยคต่อมา
    
           “ชั้นรักนาย ซึงฮยอน”
  
           เสียงแผ่วเบานั้นดังก้องอยู่ในหัวของเขาๆ ชั้นไม่ใช่ซึงฮยอนยะจียง ทำไมไม่ยอมรู้ตัวบ้าง ว่าชั้นก็รักนายไม่ต่างกับที่ซึงฮยอนรัก
 
           ชั้นอาจจะผิดที่คิดดีใจตอนซึงฮยอนตาย แต่แล้วชั้นก็รู้ว่ามันไม่ควรจะเป็นอย่างนั้นเลย สายตานายยังคงมองที่ซึงฮยอนอยู่เสมอ นายไม่เคยใช้สายตาที่มองซึงฮยอน มองชั้นเลยสักครั้ง นายเห็นชั้นเป็นแค่เพื่อนเท่านั้นหรอ
  
           ชั้นขออวยพรให้พวกนายรักกันไปตลอด...
  
          ซึงฮยอน...
 
          รักจียงแทนชั้นด้วย....
  
           ยงเบมองใบหน้าหวานของจียงที่ประดับด้วยรอยยิ้มบางๆ หน้าอกนิ่งไม่สนิทไม่สะท้อนถึงการหายใจ ก้มลงไปจุมพิตที่หน้าผากมนเป็นครั้งสุดท้าย มือข้างหนึ่งก้มลงไปหยิบมีดเปื้อนเลือดขึ้นมาพินิจ ก่อนจะตัดสินใจ....
.
.
.
.
.
.
.
             อีซึงรีเด็กหนุ่มวัย 19 ปีนั่งดูข่าวกับเพื่อนรุ่นเดียวกันด้วยความสยดสยอง ใบหน้าหวานที่มีรอยดำคล้ำที่ใต้ตาบิดเหยเกด้วยความกลัวหลังจากที่ฟังข่าว
  
            “เย็นวันนี้ได้มีการพบศพของชายสองคน สภาพศพคนหนึ่งนอนบนเตียง ที่ข้อมือมีรอยแผลเหวอะหวะ สันนิษฐานว่าเสียชีวิตจากอาการขาดเลือด ชายอีกคนหนึ่งนอนอยู่เคียงข้าง ที่ลำคอมีร่องรอยของการใช้มีดปาดเข้าที่เส้นเลือดใหญ่ ตรวจสอบรอยนิ้วมือแล้วคาดว่าทั้งสองศพเป็นการฆ่าตัวตาย แต่จะมีแรงจูงใจอะไรนั้นยัง....”
  
             ฟึบ
    
           “ปิดทำไมอ่า ซึงรี”           คังแดซองถามอย่างขัดใจเมื่อเห็นว่าเพื่อนของตนดันกดปิดทีวีทั้งที่เขายังดูข่าวไม่เสร็จ
  
            “น่ากลัวออกแดซอง”    ซึงรีเบ้ปากเตรียมจะร้องไห้           “ทำไมเค้าต้องฆ่าตัวตายด้วยอ่ะ”
  
            คังแดซองยิ้มจนตาปิดเหมือนทุกที ก่อนจะตอบ
  
           “บูชาความรักละมั้ง.........”
.
.
.
.
             คนเราจะรักกันได้นานแค่ไหน??

            จนตาย???

              หรือ

             ตลอดไป???
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

Fin for real...........................................