แม่เลี้ยง เล่ม1

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เรื่องสั้นแม่เลี้ยง เล่ม1

เสียงฟ้าร้องดังสนั่นมีผู้หญิงคนหนึ่งอุ้มเด็กยืนชายตามองไปรอบๆจากนั้นทิ้งคนนั้นไว้ที่ข้างถังขยะฝนที่ตกเปียกปอนไปทั่วร่างกายของเด็กคนนั้นจากนั้นเธอก็วิ่งกลับไปโดนไม่สนใจดีเด็กคนนั้นแม้แต่น้อย

เสียงดังพูดคนเดียวได้ยินมาแต่ไกลเป็นเสียงของหญิงสาวคนหนึ่งชื่อว่าเพชรเธอเป็นสาวขี้เหล้าเธอเดินเมาเอนมาเจอกับเด็กคนนั้นพอดีจึงอุ้มกลับบ้านไป

(แม่ของเพชรแม่เรื่อง) "เฮงเมาหาเลี้ยงตัวเองยังไม่ได้ไปเก็บเด็กมาจากไหนอีกเอาไปทิ้ง จะเป็นภาระให้แกในวันข้างหน้า"

"เด็กคนเดียวฉันเลี้ยงได้นะแม่ไม่ต้องมายุ่งถึงฉันจะเมาแต่เด็กคนนี้สักวันมันจะต้องทำงานให้ฉันคุ้มที่เลี้ยงมันแน่ๆ"

เป็นคำพูดที่ไม่ควรออกมาจากปากของเพชรแต่เธอก็หาเลี้ยงเด็กคนนั้นเหมือนกับลูกในไส้เธอตั้งชื่อให้เด็กคนนั้นว่าพรรษาเพราะเธอพบเด็กคนนั้นในวันพรรษา

เช้าของวันนั้นนมกระป๋องของพรรษาหมดตัวของเพชรเองไม่มีเงินติดตัวจึงออกไปเช้าตรู่เพื่อไปหาเงินในตลาดส่วนตัวของนางเรืองเองทมที่เพชรไปขอเงินก่อนหน้าก็ไม่ให้แม้แต่แดงเดียวเธอไปช่วยป้าคนหนึ่งขายผักในตลาดขายได้บ้างไม่ได้บ้างเวลาผ่านไปเธอได้เงินมาจำนวนหนึ่งพอจะซื้อนมให้พรรษาพอดีส่วนข้าวเย็นเธอยอมอดเพื่อให้พรรษาได้กินอิ่มเธอทำแบบนี้ทุกๆวันจนวันหนึ่งเกิดอาการป่วยกะทันหันต้องเข้าโรงพยาบาลแต่เธอไม่เงินรักษาจำเป็นต้องไม่ไปนอนปวดทรมาน อยู่บ้าน

เวลาผ่านไป17ปี พรรษาโตขึ้น น่ารักหน้าตาดีเธอเป็นเด็กเรียนเก่งมากรักแม่เพชรมากยอมทำทุกอย่างเพื่อแม่ของเธอ

เช้าของวันนั้นเธอต้องไปขายผักในตลาดแทนแม่ในตลาดที่แสนจะวายป้าคนหนึ่งมองตรงมาที่พรรษาด้วยสายตาที่เกลียดชังพรรษาได้แต่หลบหน้าหนีไม่คุยทำเป็นมองผ่านไปหลังจากคืนนั้นเธอเอาสีหน้าของป้าคนนั้นมาคิดจนแม่เพชรถามขึ้นมาว่า

"เป็นอะไรใครมันรังแกอีก"

"ไม่มีอะไรค่ะแม่พรรษาแค่เดาสายตาของป้าคนนั้นไม่ถูกเขากำลังคิดอะไรเขามองพรรษาแบบดูถูกพรรษา"

"ไอป้าคนอ้วนๆนั้นใช่ไหม"

"ใช่จ้ะแม่"

เช้าวันต่อมาเพชรเดินไปถือน้ำถังใหญ่สาดไปที่ป้าคนนั้นเปียกหมดไปทั้งตัว

"อีนี่มึงต้องการอะไรจากกูนักหนาวะอีขี้เมาลูกอีไม่รักดี"

"ปากหมาวะมึงอีแก่ปากเน่าแน่จริงมึงมาตบกับกูนี่มา"

เสียงนกหวีดตำรวจดังมาแต่ไกลห้ามไม่ให้สองคนนี้ทะเลาะวิวาทกันแต่ทั้งเพชรและป้าคนนั้นต่างไม่ยอมจนตำตรวจจับไปที่โรงพักข่าวไปถึงหูของพรรษาเธอตกใจมากรีบหนีออกจากโรงเรียนไปหาแม่ที่โรงพัก

ตำรวจคุมข้างหน้าไม่ยอมให้เธอเข้าไปจนผู้ครองเดินออกมาจากห้องพักผู้ครองคนนี้ชื่อว่าพีเป็นลูกของผู้กำกับใหญ่ในตัวเมืองเขาเดินมาด้วยสายตาที่แพรวพราวแต่ซ่อนความโหดไว้ภายใน

"มาหาใคร"

"คุณฉันอยากเจอแม่ แม่ฉันไม่ได้ผิดนะคุณให้ฉันเข้าไปหาแม่เถอะนะ"

พีให้พรรษาเข้าไปหาแม่สภาพแม่ที่ยุ่งเหยิงเสื้อสกปรกเลอะกับพวกผักที่นอนลงไปกองตบกันพรรษาเธอนั่งร้องไห้ต่อหน้าแม่จนแม่เธอพูดขึ้นมาว่า

"เกิดเป็นผู้หญิงห้ามร้องไห้"

"แม่แต่พรรษาเจ็บเสียใจพรรษาจะร้องไห้ไม่ได้ใช่ไหม"

"จำไว้ต่อให้เจ็บแค่ไหนน้ำตาไม่ได้ช่วยอะไร"

"แม่พรรษาจะรีบหาเงินมาช่วยแม่ออกไปนะ"

มีตำรวจเดินมาบอกว่าไม่เป็นอะไรเพราะแม่ของพรรษาไม่มีความผิดชาวบ้านที่ไปซื้อของในตลาดบอกกันปากเดียวว่าป้าแกไปหาเรื่องลูกสาวเขาก่อนแม่เขาจึงมาเอาคืน

"ที่แม่เป็นแบบนี้เพราะพรรษาใช่ไหม ขอโทษ"

น้ำเสียงสำนึกผิดของเธอค่อยๆจางลงก่อนจะออกจากโรงพักกำลังจะเดินกลับบ้านเพราะที่บ้านของเธอไม่มีแม้แต่รถกลับแล้วตอนนั้นเป็นเวลาดึกมากแล้วรถผ่านทางแถวนั้นก็ไม่ค่อยมี

รถของพีผ่านมาจอดรับพรรษาและแม่เพชรทั้งสองไม่ยอมไปด้วยจนน้องสาวของพีเปิดหน้าต่างรถออกมา

"ไปด้วยกันสิฉันเคยเจอเธอในโรงเรียน"

แม่เพชรที่เห็นว่าไหนๆก็สามารถเป็นเพื่อนกับพรรษาได้จึงยอมนั่งรถมาด้วยระหว่างทางน้องของพีซึ่งชื่อว่าดาวได้ถามพรรษาขึ้นมา

"พรรษาฉันเห็นเธอบ่อยๆทำไมเธอถึงชอบเดินคนเดียวล่ะ"

"คือเรากลัวว่าเขาจะรังเกียจเลยไม่กล้าไปเดินด้วย"

"วันหลังเธอมาเดินกับเราก็ได้"

"ค่ะ"

หลังจากที่ถึงบ้านของเพชรตัวบ้านที่เต็มไปด้วยไม้มาต่อๆกันเป็นฝาผนังบ้านพีกับน้องสาวของเขามองไปด้วยที่สายตาที่สงสารชีวิตของแม่เพชรกับพรรษามากจึงบอกพี่ชายไปว่า

"คนเราเลือกเกิดไม่ได้จริงๆนะพี่พรรษานิสัยดีเรียนเก่งแต่กลับต้องมาลำบากแบบนี้น้องได้ยินคุณครูพูดเรื่องว่าพรรษาจะไม่ทุนเรียนต่อเพราะในห้องมีเพื่อนคนหนึ่งที่มันเส้นใหญ่ซื้อใต้โต๊ะครู"

(สังคมสมัยนี่ตีค่าคนกันที่เงินตราใครมีเงินก็ได้สิทธิสูงกว่าส่วนคนที่ด้อยโอกาสก็ต้องยอมรับความจริง)

"การที่เราลำบากไม่เกิดกับโชคชะตาหรอกนะน้องพี่ว่าพรรษาอาจจะโชคดีมากกว่าที่เกิดมาแบบนี้"

คืนของนั้นแม่ของเพชรมาที่บ้านเพื่อมาดูพรรษาหลังจากที่หายไปหายเพราะแกเองติดหนี้พนันบ่อนไม่มีเงินจ่ายเขาจึงให้เอาคนมาแลกเขาจึงบอกว่าเขามีหลานสาวที่สวยมากแกขอเวลาสองสามวันจะเอาเด็กมาแลก

"หลานรักโตขนาดนี้แล้ว มาลูกยายขอกอด"

ยายแกคว้าหลานเข้าไปกอดทำเอาแม่เพชรตกใจมากอีกใจก็ดีใจเหมือนกันที่แม่ของตัวเองไม่เกลียดพรรษา เช้าวันต่อมาพรรษากำลังจะไปโรงเรียนยายแกก็ถามว่าเรียนไหนกลับบ้านกี่โมง

พรรษาโชคดีที่มีเพื่อนแบบดาวเธอช่วยเรื่องคนอื่นเวลามองพรรษาแบบรังเกลียดดาวก็จะด่าให้ทั้งสองเริ่มสนิทกันมากขึ้นพอถึงตอนเย็นที่จะกลับบ้านดาวอาสามาส่งแต่พรรษาขอกลับด้วยตัวเองเพราะไปขายของที่ตลาดทั้งสองคนแยกย้ายกันกลับบ้าน

ตกเย็นของวันนั้นพรรษาเดินข้างเพื่อจะรถเมล์กลับไปในซอยหมู่บ้าน มีรถคันสีดำขับมาแล้วฉุดตัวพรรษาขึ้นไปบนรถคลุมหัวไว้ไม่ให้เห็นหน้าพรรษาโวยวายเสียงดังจนคนนั้นชกเข้าไปจนสลบ

ถึงที่บ่อนพนันพร้อมยายของพรรษาเธอตื่นขึ้นมาเห็นยายเป็นคนแรกจึงบอกยายไปเรื่องเมื่อกี้แต่ยายกลับไม่ฟังอะไรปล่อยให้พรรษาพูดและพยายามจะหนีออกไปจนคนที่เป็นเจ้าของบ่อนเข้ามา

"ยายของหนู ขายหนูให้พวกเราแล้วจะหนีไปไหนอีก"

น้ำตาค่อยๆไหลสายตาที่มองไปที่ยายด้วยความที่พรรษาเธอเชื่อใจยายมากและคิดว่ายายจะรักเธอขึ้นมาบ้างแต่พอมารู้อะไรๆแบบนี้ทำให้พรรษาเปลี่ยนสีหน้าเป็นโกรธแค้นและไม่พอใจเป็นอย่างมาก

เวลาผ่านไปแม่เพชรที่เลิกเหล้าไม่ได้ไปซื้อเหล่ามากินจนเมาไม่รู้เรื่องนั่งเมาที่ใต้สะพานข้างหมู่บ้านโดยไม่รู้ว่าพรรษากำลังมีอันตรายส่วนพรรษาเองที่กำลังถูกจับไปขายให้กับหอนากรีซึ่งเป็นหอทีผู้หญิงใช้เป็นช่องทางอีกช่องทางหนึ่งหาเงิน

(การทำงานแบบนี้ไม่ใช่เรื่องดีไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยว รักษาชีวิตตัวเองไว้ให้ดีๆ)

(รักตัวเองให้เหมือนรักผู้ชาย)

กลิ่นหมิ่นอับในห้องที่เต็มไปด้วยสิ่งสกปรกพรรษานั่งร้องไห้เรียกหาแม่เพชรในขนาดเดียวกันนั้นที่ที่มีผู้หญิงจากหอนางกรี มาผู้หญิงคนนั้นเป็นเจ้าของหอนางกรีเธอเห็นพรรษาถึงกับฮึ่งไปพักหนึ่งเพราะว่าเธอจำสร้อยข้อมือที่ให้ตอนเด็กพรรษาเอามาคล้องไว้กับสายคอที่สร้อยเธอหันไปมองสร้อยคอของพรรษาแล้ว

ตามว่า

"ใครให้กำไลที่อยู่ในสร้อยคอแกมา"

"หนูไม่รู้ค่ะ น้าช่วยหนูด้วย"

"บอกมา"

"มันติดตัวหนูมาตั้งแต่เด็กๆแม่เพชรบอกว่าเป็นของที่แม่ให้มา"

เธอถอยตัวออกห่างจากพรรษาแล้วไปนั่งร้องไห้พรรษาที่ไม่เข้าใจว่าคนนี้เป็นอะไรจึงหาวิธีแกะเชือกที่มือแล้วรีบหนีออกไปเธอวิ่งออกไปผู้หญิงคนคนนี้ที่เห็นว่าเด็กคนนั้นกำลังวิ่งไปจึงพยายามหาวิธีให้พรรษาหนีไปอย่างปลอดภัย

แต่ในขนาดเดียวกันนั้นพรรษาเธอวิ่งไปไม่ทันผู้ชายสองคนที่อยู่ข้างหน้าดันเห็นเธอ พรรษารีบวิ่งอย่างไหวแต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้นสะดุดขาตัวเองล้มเจ้าหอนากรีรีบมาปกป้องพรรษาแต่สองคนนั้นไม่ฟังหยิบปืนขึ้นมายิงไปที่ตัวของพรรษาผู้หญิงคนนั้นเห็นจึงรีบวิ่งไปปังกระสุน

กระสุนโดนหัวใจร่างบางๆค่อยๆล้มตัวลงบนพื่น( ย้อน) "กูไม่ยอมรับเด็กในท้องมึง มึงเป็นโสเภณีกูจะรู้ได้ไงว่ามึงท้องกับกู"

ความคิดค่อยๆจางลงหลังจากที่เธอพูดขอโทษพรรษา แต่พรรษากลับไม่เข้าใจว่าขอโทษอะไรตาของเธอค่อยปิดลงหลังจากนั้นเธอจึงสิ้นใจ

เพชรที่เมาไม่รู้เรื่องอะไรกลับมาบ้านไม่เจอพรรษาจึงออกไปหา หาแล้วหาอีกจนไม่เจอหลังจากนั้นก็กลับมาบ้านเจอแม่ของเพชรแม่ของเพชรจึงสารภาพเรื่องทั้งหมดทำให้เพชรสร่างเมารีบออกไปนอกหมู่บ้านเส้นทางที่จะไปหอนากรีไกลกับตัวหมู่บ้านเป็นอย่างมาก

แสงเปิดไฟสูงของรถยนต์คันนั้นพุงเข้ามาที่หน้าเพชรเธอเดินไม่ทันระวังรถคันนั้นพุ่งมาชนอย่างแรงเธอกระเด็นออกมาจากตัวรถสภาพที่เต็มไปด้วยเลือดกองเต็มบนถนนลมหายใจเฮือกสุดท้ายร้องเรียกชื่อ

"พรรษา"

คนขับรถอาการที่หัวบาดเจ็บเป็นแผลจากพวงมาลัยรถเขาเดินลงมาดูเขารู้จักกับเพชรเพราะเขาพีที่ชนแม่เพชรของพรรษาตายพีกระวนกระวายมากรีบเก็บศพของเพชรไปทิ้งในแม่น้ำด้วยความที่กลัวมากเพราะเขาเป็นตำรวจจึงหยิบปืนข้างเอวออกมายิงตัวเองตาย

พรรษาที่กำลังทำไม่ถูกและกลัวมากกับการที่ต้องมานั่งต่อหน้าลูกปืนและคนตาย มือของเธอสะกิดไปที่โทรศัพท์แล้วโทรออก หาดาวก่อนที่จะพูดขึ้นมาว่า

"ช่วยด้วย"

ดาวได้ยินเสียงของพรรษาจึงรีบออกไปตามเส้นทางเลขที่โทรศัพท์พรรษาโทรมา เวลาผ่านไปดาวมาถึงที่หอนากรี เห็นโจรยืนจ่อปืนใส่พรรษาเธอจึงกระโดดใส่ชกต่อยกันจนสองคนนั้นสลบ แล้วรีบวิ่งเข้าไปกอดพรรษา

"ไม่ต้องกลัวทุกอย่างมันจบลงแล้ว"

ฝากนิยายเรื่องสั้นด้วยนะครับเรื่องเกี่ยวกับการสะท้อนสังคมความรักระหว่างแม่ลูก การสูญเสียที่ไร้คำตอบ

เรื่องนี้มีสองภาคนะ

ฝากเรื่องแม่เลี้ยงด้วยนะแล้วเรื่องต่อไปคือ เรื่องคุณคือท้องฟ้าของฉัน เป็นภาคต่อระหว่างดาวกับพรรษา