เคียงรักข้างหัวใจ (สนพ.Sugar Beat )

ตอนที่ 25 : อันตราย

         

        ตูม!!!

เสียงคล้ายๆ กับยางรถระเบิดในเวลาต่อมาพร้อมกับรถของดนัยภัทรที่เริ่มจะเสียหลักและบิดส่ายไปมา ก่อนที่รถจะพุ่งเข้าไปหาต้นไม้ต้นใหญ่ ที่ตั้งตระหง่านอยู่ทางด้านขวาของถนน โดยที่ดนัยภัทรเองก็ไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้ทัน เนื่องจากทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก

“กรี๊ด...ระวังค่ะ”

เสียงธารธารากรีดร้อง ก่อนที่ทุกอย่างจะหยุดนิ่งและเงียบสงบในเวลาต่อมา พร้อมกับดนัยภัทรที่รีบปลดเข็มขัดนิรภัยออกหลังจากได้สติ และหันไปถามคนข้างๆ ด้วยความเป็นห่วงสุดหัวใจ

“ธารา! ปลอดภัยไหมครับ” 

ชายหนุ่มปลดเข็มขัดนิรภัยของหล่อนออก พร้อมกับเขย่าตัวหล่อนเบาๆ เพื่อให้สติของหล่อนกลับคืนมา เนื่องจากตอนนี้ธารธารากำลังตกใจจนเกิดอาการช็อกไปแล้ว

“คะ...คุณภัทร” 

หญิงสาวเรียกเขาเสียงเบาหวิว ก่อนที่สติของหล่อนจะดับวูบไปในที่สุด ท่ามกลางความตกใจของดนัยภัทร ที่ถึงกับหัวใจแทบหยุดเต้น เมื่อเห็นว่าหล่อนสลบไปเสียดื้อๆ

“ธารา...อย่าเป็นอะไรนะครับคนดี” 

ชายหนุ่มภาวนาในใจ พร้อมกับรีบพาหล่อนออกจากรถทันที เมื่อเห็นว่ากลุ่มควันพวยพุ่งออกมาจากใต้ท้องรถซึ่งเขาเองก็สันนิษฐานไม่ได้ว่ามันเกิดจากอะไร แต่ที่สำคัญไปกว่านั้นคือชีวิตและลมหายใจของธารธาราเพียงอย่างเดียว ที่ดนัยภัทรกังวลมากที่สุดในตอนนี้

เขาไม่รู้ว่าหล่อนจะบาดเจ็บตรงไหนบ้าง สิ่งที่เขาต้องทำในตอนนี้คือมีสติ และรีบโทร. เรียกรถพยาบาล พร้อมกับโทร. ตามเพื่อนรักอย่างภาคินให้รีบมาช่วยโดยไว

“เรื่องนี้มีเงื่อนงำว่ะเพื่อน”

ภาคินเข้ามาแตะบ่าเพื่อนหนุ่ม พร้อมกับบอกว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่เพียงอุบัติเหตุอย่างที่ใครๆ เข้าใจ หากแต่มันเกิดจากความตั้งใจของใครบางคน ที่จ้องจะทำร้ายดนัยภัทรกับธารธารา

ดนัยภัทรมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันที เขาแวบหนีออกจากโรงพยาบาล หลังจากที่โทร. ตามดาวิศากับติณภพ มาเฝ้าดูอาการของธารธารา จนกว่าหล่อนจะฟื้น โดยที่เขาตามภาคินมาที่สถานีตำรวจ เพื่อฟังผลจากกองพิสูจน์หลักฐาน

“มีคนยิงล้อรถนายให้เสียหลัก เพื่อทำให้เกิดอุบัติเหตุ” 

ภาคินสรุปง่ายๆ

        “ฝีมือใครกัน ถึงได้กล้าลงมือกลางวันแสกๆ แบบนี้” 

         ดนัยภัทรพึมพำ เพราะตัวเขาเองก็ไม่เคยมีปัญหาหรือว่าเป็นศัตรูกับใครมาก่อนเลย

          “ไปเหยียบขาใครเข้าล่ะแก ลองคิดดูดีๆ” ภาคินแนะให้เขาทบทวน เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องธรรมดา หากแต่มันเป็นการเจตนาฆ่าอย่างเห็นได้ชัด

           “ฉันไม่เคยหาเรื่องใครนะภาคิน” ดนัยภัทรตอบออกมาอย่างหัวเสีย

          “แล้วไอ้คดีที่แกเพิ่งรับทำ เกี่ยวกับคดีไม้เถื่อนนั่นล่ะ” ภาคินซักถามเพื่อนหนุ่มอย่างละเอียด เพราะเขารู้มาว่าดนัยภัทรกำลังทำเรื่องส่งฟ้องศาล เกี่ยวกับการทำธุรกิจผิดกฎหมายของนักการเมืองในท้องถิ่นรายหนึ่ง ซึ่งมีอิทธิพลในเมืองนี้พอสมควร

            “ไม่รู้ว่ะ เพิ่งจะทำเรื่องส่งฟ้องศาลไป ยังไม่รู้ว่าผลจะออกมายังไง เป็นไปไม่ได้ที่พวกนั้นจะลงมือก่อน ไม่งั้นอาจจะเสียรูปคดีได้”

             “แกอย่าเพิ่งมั่นใจไป ลืมไปแล้วหรือว่าไอ้นักการเมืองนั่นมันนักเลงแค่ไหน ขนาดตำรวจเองยังทำอะไรมันไม่ได้เลย แค่จะปลิดชีวิตทนายสักคนมันไม่ใช่เรื่องยากหรอกนะไอ้ภัทร”

                “กลัวฉันกันขนาดนั้นเลยหรือวะ” ดนัยภัทรพูดติดตลก แต่ทว่าตัวเองกลับขำไม่ออก

                “ก็แกมันไม่เคยพลาดนี่หว่าดนัยภัทร” ภาคินวิเคราะห์ไปตามสถานการณ์

                “ห้ามบอกเรื่องนี้ให้สามคนนั้นรู้เรื่องเด็ดขาดนะภาคิน” ดนัยภัทรหันมาขอร้องเพื่อนสนิท เพราะไม่อยากให้ทุกคนคิดมากและเป็นห่วงเขา จนอาจจะกระโตกกระตากเป็นเรื่องใหญ่โตได้

                “ทำไมล่ะวะ ทุกคนจะได้ระวังตัวไง” ภาคินสงสัย

                “ฉันไม่อยากให้ทุกคนเป็นห่วง ยังไงจะรีบส่งสามคนนั้นกลับกรุงเทพฯ ให้เร็วที่สุด”

                “ก็ดี ไม่งั้นอาจได้โดนหางเลขไปด้วยก็ได้ ว่าแต่...คุณน้ำก็ส่งกลับด้วยเหรอ” ภาคินแกล้งถาม เพราะรู้ว่าเธอคนนี้คือหวานใจของดนัยภัทรไปแล้ว เพียงแต่ว่าเพื่อนรักยังปากแข็งก็เท่านั้น

                ดนัยภัทรเงียบไปสักพักอย่างใช้ความคิด ก่อนจะพยักหน้าออกมาในที่สุด ธารธาราอยู่กับเขาไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ไม่อย่างนั้นหล่อนอาจได้รับอันตรายไปด้วย เหมือนอย่างวันนี้ที่หล่อนต้องมาเสี่ยงตายกับเขา

                “ต้องกลับ เพราะฉันไม่มีทางปล่อยให้เธอต้องมาเสี่ยงอันตรายด้วยหรอก”

                “แล้วถ้าคุณน้ำไม่ยอมกลับล่ะ” ภาคินตั้งข้อสงสัย

                “ธารธาราไม่มีเหตุผลอะไรที่จะอยู่ที่นี่” ดนัยภัทรคิดอย่างนั้น เรื่องของเขากับหล่อนคงต้องพักเอาไว้ก่อน เพราะตอนนี้ความปลอดภัยของหล่อนสำคัญกว่า

                “แล้วแกล่ะ จะหาเหตุผลอะไรที่จะไล่เธอไป”

                คำถามของภาคินทำให้ดนัยภัทรถึงกับอึ้งไปทันที ในตอนนี้เขาเองก็เครียดจนคิดอะไรไม่ออกเอาเสียเลย แล้วอย่างนี้เขาจะหาเหตุผลอะไรให้หล่อนกลับไปพร้อมน้องสาวและติณภพได้ แต่ยังไงก็ต้องไป ธารธาราจะอยู่ใกล้เขาไม่ได้อีกเด็ดขาด

                “ฉันดูออก ว่าแกคิดอะไรกับคุณน้ำนะดนัยภัทร”

                “คิดแล้วยังไงวะภาคิน ยังไงฉันก็ต้องให้เธอกลับไปก่อน เรื่องอื่นก็ค่อยว่ากันทีหลัง” ดนัยภัทรบอกอย่างตัดใจ แม้จะไม่อยากห่างจากหล่อนแม้สักนาทีเดียว

                “แต่บางอย่างถ้าปล่อยไปแล้ว แกอาจไม่ได้คืนนะโว้ย”

                “อ้าว...แกนี่ก็พูดให้คิด” ดนัยภัทรหันมาตำหนิภาคินด้วยใบหน้าวิตกกังวล ในขณะที่ภาคินกลับหัวเราะร่วน

                “ฉันพูดจริงๆ คุณน้ำเองก็ไม่ใช่คนขี้เหร่อะไร ไปไหนมาไหนก็ต้องมีคนสนใจอยู่แล้ว”

                “ใครกล้ามองเมียฉันก็เอาสิ พ่อจะจับควักลูกตาออกมาให้หมด”

                “หืม...แกว่าอะไรนะดนัยภัทร ใครเมียใคร นี่แกอย่าบอกนะว่า...” ภาคินทำหน้าตกใจ พร้อมกับจ้องใบหน้าเพื่อนหนุ่มด้วยท่าทางตื่นเต้นและไม่คาดคิด

                “เออ...” ดนัยภัทรตอบสั้นๆ ทำเอาภาคินถึงกับปรี่เข้ามานั่งใกล้ๆ เพื่อนหนุ่มทันที พร้อมกับสีหน้าตลกๆ ราวกับถูกผีหลอกตอนกลางวัน

                “ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ แล้วมันเกิดขึ้นได้ยังไง”

                “ถามทำไม มันเรื่องส่วนตัวของฉัน” ดนัยภัทรหันมาบ่นใส่

                “ก็ฉันอยากรู้นี่หว่า มันเป็นไปได้ยังไงวะดนัยภัทร” ภาคินส่ายหัวไปมา เพราะไม่คิดว่าสองคนนี้จะไวไฟกันได้ขนาดนี้

                “ทำไมจะเป็นไปไม่ได้เล่า แกนี่ก็พูดแปลก” ดนัยภัทรตอบกวนๆ เนื่องจากไม่อยากเล่าเรื่องของตัวเองกับธารธาราให้เพื่อนรักฟัง

                “โหย...ทำอย่างกับคุณน้ำเขาชอบแกนักนี่ ปกติเห็นทะเลาะกันจะตาย”

                “ชอบไม่ชอบไม่รู้โว้ย ยังไงก็เป็นของฉันแล้ว ห้ามคิดมีคนอื่นเด็ดขาด”

                “บ๊ะ! นี่หวงหนักขนาดนี้เชียวหรือ” ภาคินแกล้งเอามือทาบอก อดที่จะยิ้มขันคนหวงเมียหนักมากไม่ได้

                “เมียทั้งคนก็ต้องหวงสิวะแกนี่ ไม่คุยกับแกแล้ว กลับไปหาธารธาราที่โรงพยาบาลดีกว่า ป่านนี้น่าจะฟื้นแล้วล่ะ” ดนัยภัทรลุกจากเก้าอี้ทันที เนื่องจากเขาออกมาที่นี่นานเกินไปแล้ว จะทำให้ทุกคนผิดสังเกตเอาได้

                “ฉันไปด้วย” ภาคินลุกตามทันที

                “แกจะไปทำไมวะภาคิน” ดนัยภัทรหันมาถามด้วยความสงสัย

                “ไปจีบหมอ” ภาคินตอบตามตรง

                “เฮ๊ย! หมอไหนวะ” ดนัยภัทรอดถามไม่ได้ ภาคินไปชอบหมอตอนไหนกัน ทำไมเขาถึงไม่รู้เรื่องมาก่อน

                “หมอเพียงฟ้าไง ไปเถอะ...ฉันชักอยากมีเมียเหมือนแกแล้ว” ภาคินลากเพื่อนหนุ่มออกไปทันที ท่ามกลางสีหน้าตกตะลึงและคาดไม่ถึงของดนัยภัทร พร้อมกับคำถามที่ตามมาราวกับภาคินเป็นจำเลยก็ไม่ปาน

****เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆจ้า งานนี้ดนัยภัทรจะทำอย่างไรต่อไปดีน้าา***

วางแผงงานหนังสือเดือนตุลาคมนี้นะคะสาวๆ ฝากอุดหนุนพี่ทนายของโอบด้วย ส่วนใครที่จองหนังสือกับโอบไว้ รอรับพร้อมกระเป๋าสวยๆ ได้เลยค่ะ ส่วนใครที่แวะไปเจอกันที่งาน โอบมีกระเป๋าไปแจกเช่นกันนะคะ แล้วเจอกันที่งานหนังสือค่า