กลรัก..คาสโนว่า(สุภาพบุรุษนายคุณชาย)

กลรัก..คาสโนว่า
(สุภาพบุรุษนายคุณชาย)
 

          ร่างกายหญิงสาวเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงอันกว้างของภาคิน ที่ตอนนี้มองหญิงสาวตรงหน้าอย่างพึ่งพอใจ เธอเป็นลูกครึ่ง หน้าตาเธอสวยจนเขาอดใจไม่ไหว แต่เธอกับเขาเริ่มต้นกันไม่ดีเลย เพราะเธอดันโดนวางยาปลุกเซ็กส์จากหนุ่มๆที่มาเที่ยวในผับ

          "อือ..."เสียงปาริสร้องขึ้นทำให้ภาคินต้องลุกขึ้นมองหญิงสาวให้เต็มตา เธอคงรู้สึกตัวแล้วล่ะ  เปลือกตาของหญิงสาวค่อยๆเปิดออกมา แล้วต้องเบิกกว้างเพราะมันไม่ใช่ห้องนอนของเธอ  แล้วก็หันไปมองข้างๆเธอก็เห็นชายหนุ่มรูปหล่อที่เธอเคยเจอเขาครั้งนึงตอนบินไปแคนนาดาเมื่ออาทิตย์ก่อน

         "คุณ.."แล้วก้มดูร่างตัวเอง เมื่อเห็นว่าร่างกายไม่มีอะไรเหลืออยู่แม้แต่ชิ้นเดียว คงไม่ต้องอธิบายอะไรก็น่าจะเข้าใจ

         "ไอ้โรคจิต  รังแกผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันได้ยังไง ฮือ.."ปาริสร้องไห้โวยวายเสียงดัง เธอต้องเสียพรหมจรรย์ให้กับผู้ชายตรงหน้าอย่าง คนที่เขาควงนางแบบสาวขึ้นไปบนเครื่องและกอดจูบอย่างไม่อายใคร ปาริสแทบอยากจะเข้าไปข่วนหน้าชายหนุ่มตรงหน้าอย่างแค้นใจ

             "ว่าไงครับ คุณแอร์โฮสเตรสสาวสวย"คำพูดคำแรกที่ออกจากปากของภาคิน พูดกวนๆแต่ไม่คิดอะไร เพราะไม่รู้จักชื่อของหญิงสาวตรงหน้า

         "นี่คุณ  ยังมีหน้ามาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีกเหรอ  คุณข่มขืนฉันน่ะ"ปารีสเอ่ยอย่างไม่พอใจ เธอโกรธเขามาก แต่จะให้โวยวายมากมายก็ไม่มีประโยชน์ เพราะอะไรที่เสียไปแล้วไม่มีวันได้กลับมา

         "คุณ  ผมไม่ได้ข่มขืนคุณน่ะ  คุณถอดเสื้อแก้ผ้าต่อหน้าผม ผมไม่ใช่พระอิฐพระปูนน่ะ  ผมเป็นคนมีอารมณ์ได้ตลอดเวลา ยิ่งกับสาวสวยๆอย่างคุณแล้ว ผมงี้ชอบเลยแหละ"ภาคินพูดยั่วโมโหหญิงสาว เพราะว่าเห็นเธอโกรธแล้วมันน่ารักดี

         "คุณว่าฉันแก้ผ้าต่อหน้าคุณเนี่ยน่ะ  บ้าไปแล้วแหละ"ปารีสเอ่ยขึ้น แต่ก็หวั่นเพราะเมื่อคืนเธอดื่มหนักไปหน่อย หรือจะจริงอย่างที่เขาว่า

         "จริง  คุณโดนว่ายาปลุกเซ็กส์แล้วร้องขอให้ผมช่วย  ผมเสียหายน่ะคุณ คุณต่างหากข่มขืนผม"ภาคินเอ่ยขึ้นทำหน้าเศร้า ปารีสมองหน้าชายหนุ่มมันหน้าข่วนให้เป็นแผลเป็นจริงๆ

         "อืม  พอได้แล้ว  ตีเท่าไรแล้วเนี่ย"ปารีสถามเพราะวันนี้เธอมีบินตอนบ่ายโมง

         "11โมง"ภาคินเอ่ยเสียงเรียบ งงกับหญิงสาวตรงหน้า

         "ห่า..11โมง ตายๆ  ฉันมีบินตอนบ่ายโมงด้วย  คุณช่วยหยิบเสื้อให้ฉันหน่อย"ปารีสเอ่ยเสียงเครียด  อะไรก็ไม่สำคัญเท่างานของเธอหรอก

         "ลางานซะ  ผมมีเรื่องต้องเคลียร์กับคุณ"ภาคินเอ่ยพร้อมมองหน้าปารีสที่ตอนนี้ลุกขึ้นยืนพร้อมกำมือผ้าห่มอย่างแน่น

         "ไว้ค่อยคุย  ฉันมีงานมีการต้องทำน่ะคุณ  ไม่ได้ว่างที่จะมานั่งงอมืองอเท้าขอเงินคนอื่นหรอกน่ะ"ปารีสเอ่ยเสียงดัง เธอเริ่มอารมณ์ร้อนเพราะว่าถ้าเธอไม่ไปทำงานเธอจะถูกตัดเงินเดือนสิบเปอร์เซน

        "คุณรู้ไหม  ถ้าฉันไม่ไปทำงานฉันโดนตัดเงินเดือนใครจะรับผิดชอบ  ฉันงานที่ต้องรับผิดชอบ ไม่ใช่คุณที่เป็นลูกคนรวยๆ แบมือขอเงินพ่อแม่"ปารีสเหลืออดกับคนตรงหน้า  ทำไมไม่เข้าใจอะไรง่ายๆบ้าง

       "งั้นก็ลาออก  ผมเลี้ยงคุณเอง"เอากับภาคินซิ  ติดใจแม่แอร์โฮสเตรสสาวสวยคนนี้จนยอมเลี้ยงดูซะเลย

       "บ้า   ฉันไม่ได้พิการที่จะให้คุณมาเลี้ยงฉัน  ฉันจะทำงานที่ฉันรักและเป็นอาชีพสุจริต ไม่ใช่เป็นเมียบำเรอให้คุณ ถึงได้เงินเยอะแต่มันไร้ศักดิ์ศรี"ปารีสเอ่ย  ภาคินจ้องหน้าหญิงสาว เธอคนนี้แหละจะเป็นแม่ของลูกเขา

          
.............................................................................................................................
   
       ดาวขอโทษน่ะค่ะ ที่แต่งเรื่องปราบพยศคาสโนว่าไปซ้ำกับนิยายของพี่นักเขียน ไม่ได้ตั้งใจจริงๆค่ะ  ยังไงก็ขอโทษน่ะค่ะ  ดูเรื่องดาวเกี้ยวเดือนแล้วอยากแต่งเรื่องนี้  แต่ไม่เป็นไรค่ะ  ถ้าดาวผิดดาวเองก็ยอมรับแต่โดยดี  เพราะดาวเองก็ไม่ได้อยากก๊อปเรื่องใครมาแต่งหรอกค่ะ ดาวไม่ได้อยากตีพิมพ์นิยายดาวเขียนแค่สนุกๆ  ใครก๊อปของดาว ดาวยังไม่คิดจะว่าอะไร เพราะว่าดาวไม่รู้ว่าจะเขียนเพื่อตีพิมพ์ทำไม เพราะปกติดาวก็แค่เป็นคนชอบจินตนาการอะไรๆตามประสาของคนที่ชอบการเขียนนิยาย  เรื่องตีพิมพ์จึงไม่สำคัญ เพราะสำคัญที่ว่าดาวเขียนแล้วดาวมีความสุข ดาวเขียนเพื่อให้ทุกคนอ่านแล้วมีความสุขเหมือนที่ดาวมีความสุข
                                               
       เสียใจที่เขียนนิยายซ้ำกับพี่น่ะค่ะ และขอโทษพี่ที่เขียนซ้ำกับพี่ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษจริงๆค่ะ
                                                                      ไรเตอร์ดาว