PLAYING WITH FIRE ♡ #เฉิงจัส #หนงคุน IdolProducer

ลำดับตอนที่ #5 : PLAYING WITH FIRE : 4 (REWRITE)

ช่ายสวี่คุนไม่จำเป็นต้องเข้มแข็งแต่ที่ยังต้องทำตัวเหมือนทุกอย่างมันโอเคก็เพราะจะได้ซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ข้างใน พยายามที่จะไม่นึกถึงวันเวลาเก่าๆที่ไม่มีวันหวนคืนมาได้อีก ใครจะไปรู้ว่าภายใต้ดวงตาแข็งกร้าวก็เคยร้องไห้ฟูมฟายเพราะความรักไม่ต่างจากมนุษย์ ทุกคนมองว่าเขาเป็นคนไม่สนใจอะไรมองดูเหมือนเก่งเสียเต็มประดา

แต่ใครจะรู้กันว่าข้างในแตกสลายไม่มีชิ้นดี…

แอลกอฮอล์มากมายถูกส่งเข้าปากไม่หยุด ภาพของฟ่านเฉิงเฉิงกับใครอีกคนฉายขึ้นในหัวเหมือนม้วนเทปที่ไม่มีปุ่มกดหยุด สวี่คุณซบหน้าลงกับแขนปล่อยให้ความเศร้ากัดกินเพื่อที่ได้เข้มแข็งกว่านี้ เฉยชากว่านี้ ไม่ต้องมีความรู้สึกเลยยิ่งดี

สติสัมปชัญญะเริ่มขาดหายดวงตาสีเข้มฉ่ำหวานจากฤทธิ์ของน้ำเมา ร่างกายเคลื่อนไหวไปตามเสียงเพลงและสัมผัสจากคนแปลกหน้า เมาจนไม่มีแรงแม้แต่จะปัดป้อง

“ทำไมถึงได้ทำตัวแบบนี้กันนะ” เสียงคุ้นหูบ่นอยู่ข้างๆก่อนร่างทั้งร่างจะถูกอุ้มขึ้นแนบอก ดวงตาสีเข้มที่ปกติจะดูไม่มีพิษไม่มีภัย แต่ตอนนี้มันกลายเป็นสีฟ้าจ้องมองทุกคนที่กำลังมองมาเหมือนว่าพร้อมจะฉีกให้เป็นชิ้นๆหากใครเข้าใกล้

สัมผัสอบอุ่นทำให้แวมไพร์หนุ่มเขยิบเข้าหาอ้อมอก ดวงตาที่ปิดสนิทเปิดออกเพื่อมองหน้าของคนที่กล้าเข้ามายุ่งกับเขา สวี่คุนจะกัดให้จมเขี้ยวจะดูดเลือดให้หมดตัว ถึงคิดแบบนั้นก็เถอะพอรู้ว่าเป็นใครได้แต่มองหน้าอีกฝ่ายแบบเมาๆจนไปถึงรถ

ไม่รู้ว่าจุดจบสำหรับคืนนี้จะเป็นที่ไหน รถเคลื่อนไปข้างหน้าไม่เร็วแต่ไม่ช้าตามถนนในยามค่ำคืน จิตใจของแต่ละคนคาดเดาไม่ได้ว่าคิดอะไรอยู่ รถคันหรูจอดลงที่ลานจอดรถในคอนโดสูงตระหง่านที่สวี่คุนคุ้นดีเพราะมันคือที่ซุกหัวนอนของเขานอกจากคฤหาสน์นั่น

ร่างถูกอุ้มขึ้นอีกครั้งก่อนจะพาเข้าไปในลิฟต์ไม่กี่อึดใจแวมไพร์หนุ่มก็อยู่บนเตียงในห้องนอนของตัวเอง

“พี่ไม่ควรไปอยู่ในสถานที่แบบนั้นคนเดียวรู้ไหมครับ” น้ำเสียงที่ปกติจะค่อยๆพูดวันนี้ฟังดูดุดันนิดๆบวกกับสายตาที่เหมือนจะตำหนิเขาถูกส่งมา

สวี่คุนหลบสายตาเหมือนเด็กทำผิดทั้งที่ปกติเป็นตัวเขาเองที่อยู่เหนือคนเด็กกว่า เสียงถอนหายใจยาวดังขึ้นพร้อมกับอีกฝ่ายที่เดินเข้ามา ผ้าเย็นๆถูกเช็ดลงบนใบหน้าและลำคอเบามือ ไม่มีเสียงพูดใดๆจากคนที่กำลังทำยกเว้นเสียแต่ใบหน้าเรียบนิ่ง

“นายไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมฉันต้องไป นายไม่มีวันเข้าใจลี่หนง” สวี่คุนพูดพลางมองหน้าเจ้าของชื่อที่ถอนหายใจอีกรอบ

“ผมว่าพี่ต่างหากที่ไม่เข้าใจ ต่อให้พี่เมาให้ตายตื่นมาพี่ก็ยังรักเขาทำยังไงพี่ก็ยังรักเขา— ” ลมหายใจของลี่หนงติดขัด “เหมือนที่ไม่ว่าจะทำยังไงผมก็ยังรักพี่”

ทั้งห้องเงียบสนิทดวงตาสองคู่สบกันเหมือนต้องการถ่ายทอดความรู้สึก เฉินลี่หนงชินแล้วถ้าจะถูกหลบสายตาก่อนพร้อมกับความเงียบ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาบอกรักอีกฝ่าย ไม่มีอะไรสำหรับทั้งคู่ที่เป็นครั้งแรกในคืนนี้

“ผมกลับก่อนนะครับ” ลี่หนงลุกขึ้นเต็มความสูงมองแวมไพร์ที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงก่อนจะหันหลังเพื่อที่จะกลับบ้านของตัวเอง

หมับ!

แรงกอดรัดจากด้านหลังทำให้อนาคตจ่าฝูงต้องถอนหายใจแกะแขนเรียวออกจากเอว หันไปมองแวมไพร์ที่ปกติเย่อหยิ่งและเย็นชาแต่ตอนนี้ ช่ายสวี่คุนไม่ต่างอะไรจากลูกแมวตัวเล็กๆช้อนสายตามองเขาอย่างออดอ้อน

“อยู่กับพี่นะพี่ไม่อยากอยู่คนเดียว” คำข้อร้องจากปากแวมไพร์ที่แสนเย่อหยิ่งฟังกี่ครั้งก็ทำให้อนาคตจ่าฝูงอย่างเขาใจอ่อนทุกที

“ครับ ผมจะอยู่กับพี่ทั้งคืน”

ร่างสองร่างบดเบียดเข้าหากันเหมือนมีแรงดึงดูด เสื้อยืดตัวเก่งของลี่หนงขาดเพราะฝีมือของคนแก่กว่าที่นั่งคร่อมอยู่บนตัก นิ้วเรียวยาวลากไปตามแผ่นหลังให้อีกฝ่ายสะดุ้งเล่นๆ

หมาป่าหนุ่มพลิกตัวให้สวี่คุนนอนราบกับพื้นเตียง จ้องใบหน้าดูดีกับดวงตาที่สะท้อนใบหน้าของเขาอยู่ในนั้น เคลื่อนใบหน้าลงต่ำกดจูบลงบนหน้าผาก ข้างแก้ม กดจูบลงบนริมฝีปากสีซีดจูบย้ำๆแล้วสอดลิ้นเข้าไปสำรวจก่อนจะโดนเขี้ยวแหลมๆในแวมไพร์จอมยั่วขบกัดจนเลือดออก

ผละออกมาจากริมฝีปากลี่หนงก็เคลื่อนกายลงไปเรื่อยๆ ขบเม้มลำคอขาวซีดจนเป็นรอยช้ำ ทุกอย่างเกิดขึ้นเหมือนหลายๆครั้งที่เคยผ่านมา กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันจนตายไปข้าง ยิ่งเวลาถูกโอบรัดด้วยบางสิ่งที่ร้อนที่สุดในตัวของช่ายสวี่คุน ร้อนเหมือนจะละลายเขาให้ได้

กายใหญ่ถาโถมเข้าหาร่างขาวซีดที่ปัดป่ายมือไปตามแผ่นหลัง ส่งเสียงครางออกมาอย่างไม่คิดจะเก็บ ฝั่งฝันแห่งความสุขสมที่ได้รับแม้สุดท้ายมันจะกลายเป็นความขมขื่นในยามเช้า แต่ทั้งคู่ก็พร้อมจะน้อมรับมันเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

อย่างที่บอกมันไม่มีอะไรที่เป็นครั้งแรกสำหรับทั้งคู่

แขนใหญ่โอบกอดแวมไพร์ที่ตัวเล็กกว่าไม่มากไว้ในอ้อมกอด กดจูบลงบนหน้าผากมน ดวงตาฉ่ำปรือมองเคลื่อนขึ้นไปกดจูบที่ใต้คางของหมาป่า

“ขอบคุณนะ” สวี่คุนบอกเสียงแผ่วก่อนเปลือกตาจะค่อยๆปิดจนสนิท

ลี่หนงยกยิ้มมุมปากลูบกลุ่มผมสีอ่อนเบาๆ “ฝันดีครับพี่”

…

จัสตินมองต้นคอของเพื่อนที่ตอนนี้ยกให้เป็นเพื่อนสนิทมีแต่รอยช้ำแม้มันจะถูกปิดด้วยปกเสื้อแต่ก็ยังหนีไม่พ้นสายตาของเขา เหมือนจะมองมากไปจนอนาคตจ่าฝูงถึงได้หันมามองพลางเลิกคิ้วเชิงเป็นคำถามว่ามีอะไรไหม

“คอนาย” จัสตินกระซิบเสียงเบา

ลี่หนงหัวเราะยกนิ้วชี้แตะลงบนริมฝีปากพลางโยกหัวเขาไปมาด้วยมืออีกข้างถึงจะโดนปัดออกแบบไร้เยื้อใย

คาบสุดท้ายของวันนี้เลิกตอนบ่ายสองครึ่ง จัสตินบิดซ้ายทีขวาทีตอนที่ลุกขึ้นเก็บอุปกรณ์การเรียนเล็กๆน้อยๆ ส่วนหนังสือเดี๋ยวค่อยถือไปใส่ไว้ในล็อกเกอร์

“วันนี้นายต้องไปมหา’ลัยของคุณชายเฉิงใช่ไหม” คำถามที่ทำให้จัสตินแปลกใจก่อนมันจะถูกเฉลยในประโยคถัดมา

“คุณชายส่งข้อความมาบอกตั้งแต่เที่ยง ดูเขาโคตรห่วงนายเลยนะ”

จัสตินเบะปากใส่ลี่หนงที่มองมาอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วหันไปสนใจกับของบนโต๊ะเรียนอีกครั้ง หนังสือถูกรวบขึ้นในอ้อมแขน

“นายบอกมาก่อนเถอะว่าไปฟัดกับใครมาถึงได้ช้ำขนาดนี้”

ความอยากรู้อยากเห็นของจัสตินทำให้ลี่หนงหลุดขำ เขายักไหล่แล้วเดินนำออกจากห้องไปก่อนเหมือนทุกครั้ง

หลังจากเก็บของเรียบร้อยทั้งคู่ก็เดินมาที่รถ ไม่ใช่รถหรูราคาแพงแต่เป็นมอเตอร์ไซต์คันใหญ่สีดำแดง จัสตินมองรถสลับกับหน้าเจ้าของรถ ส่ายหน้าไปมาอย่างไม่เชื่อว่าคนตรงหน้าจะขี่อะไรแบบนี้ ในสายตาเขาเฉินลี่หนงโคตรจะไม่มีความเป็นจ่าฝูง

“ต้องอุ้มขึ้นไหมคุณชายฮวง” ลี่หนงพูดติดตลก

“ขอบใจแต่ไม่ต้องดีกว่า” จัสตินตอบแล้วเหยียบบนที่รองเพื่อคร่อมรถคันใหญ่ หมวกกันน็อกทำให้รู้สึกอึดอัดแต่มันจะปลอดภัยนั่นคือคำพูดของเฉินลี่หนง

เขาถึงได้บอกหมอนี่ไม่มีคุณสมบัติจ่าฝูงสักนิด

จัสตินอยากขอกลืนคำพูดที่ว่าเฉินลี่หนงไม่มีคุณสมบัติจ่าฝูง ไม่รู้ตอนนี้ตัวเองเผลอทำหน้าแบบไหนใส่เพื่อนตัวสูงเจ้าตัวถึงได้หัวเราะลั่น หมวกถูกคว้าออกไปจากมือแขวนไว้ที่หัวรถ

“พูดจริงหรอ”

“หรือจะให้ฉันไปเรียกพี่สวี่คุนมายืนยันว่าเขาทำรึเปล่า”

จัสตินส่ายหน้าใครจะกล้ากัน แค่นึกถึงดวงตาดุๆกับความเจ็บในวันนั้นก็ขนลุกหน่อยๆแล้ว จัสตินเดินตามลี่หนงไปในอาคารขนาดใหญ่ที่อีกฝ่ายแนะนำว่าเป็นตึกเรียนของคุณชายตระกูลฟ่าน ความหรูหราของมันไม่ได้ทำให้แปลกใจสักนิด แต่ยังไงมันก็ไม่เคยทำให้ชินได้เลยสักที

ลิฟต์แก้วเคลื่อนขึ้นไปบนตึกสูงก่อนจะหยุดที่ชั้นเก้า ลี่หนงจับมือให้เจ้าลูกหมาป่าที่กำลังชะเง้อดูวิวเดินตามออกมา เสียงฝีเท้าของทั้งคู่ดังก้องไปทั่วเพราะชั้นนี้เงียบสนิทเหมือนไม่มีใครอยู่ ถ้าจัสตินมาคนเดียวเขาคงกลัวว่าจะมีตัวอะไรโผล่ออกมา

ประตูบานใหญ่เปิดออกมาก่อนที่ลี่หนงจะเอื้อมไปดึงมัน ผู้ชายสองคนเดินออกมามองลี่หนงก่อนจะปรายตามองเขา รอยยิ้มในแบบที่จัสตินไม่ชอบปรากฏขึ้นบนใบหน้าของทั้งคู่

“หมาตัวนี้มาฉันไม่สงสัย แต่หมาอีกตัวมาทำไมอันนี้อยากรู้จัง” มือชี้ที่ลี่หนงก่อนจะชี้มาทางเขา

และเหมือนจะเป็นครั้งแรกที่จัสตินได้เห็นนัยน์ตาสีฟ้าของเฉินลี่หนง ไม่ใช่หมาป่าทุกตัวจะมีสีตาแบบนี้ มันสามารถทำให้แยกได้เลยว่าตัวไหนคือตระกูลจ่าฝูง

“ไม่เอาน่าไอ้หนู ที่นี่ไม่ได้มีลูกน้องหมาคอยต้อนรับนะนายก็รู้”

ร่างของจัสตินปลิวไปตามแรงกระชาก ผู้ชายตรงหน้ายิ้มเยาะแล้วออกแรงบีบข้อมือจนเจ็บไปหมด สีหน้าเจ็บปวดของเพื่อนสนิทยิ่งทำให้ลี่หนงฉุนหนัก ไม่บ่อยนักที่จะเป็นแบบนี้กลางที่สาธารณะที่ไม่ใช่ในป่า

“มีอะไรกัน”

เสียงเอ่ยทักทำให้เหตุการณ์ทั้งหมดสงบลง จัสตินใช้โอกาสนั้นบิดข้อมือออกจากมือใหญ่แล้วถอยออกมาหลบหลังลี่หนง ดวงตากลมจ้องมองคนมาใหม่ที่จ้องมองเขาอยู่เหมือนกันก่อนมันจะเปลี่ยนไปตวัดตามองผู้ชายที่จัสตินไม่รู้จัก

“ก็มีหมามาป้วนเปี้ยนแถวนี้เลยทักทายหน่อย” น้ำเสียงนั่นติดเย้ยหยันตอนที่มองผ่านลี่หนงไปที่ลูกหมาป่าตัวจ้อย

“มานี่จัสติน” เสียงเรียกทำให้จัสตินลังเลแต่สุดท้ายก็โดนดันเข้าไปหาร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าประตูพร้อมกับใครไม่รู้ที่เพิ่งมาใหม่

“เจ้าลูกหมาตัวนี้เป็นคนของฉัน ถ้าอยากรู้ว่าฉันหวงขนาดไหนมันมากพอที่จะทำให้พวกนายนอนจมกองเลือดเน่าๆของตัวเองได้ภายในไม่กี่วิ” ฟ่านเฉิงเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่มันแฝงไปด้วยความน่ากลัว

“มันแค่ลูกหมาคุณชายอย่างนายจะไปสนใจทำไมกัน หรือว่าลีลามันดีถึงได้ปกป้องพวกต่างเผ่าพันธุ์โดยเฉพาะลูกหมะ—”

ร่างทั้งร่างของผู้ชายคนนั้นลอยไปปะทะกับกำแพงจนเสียงดัง กลิ่นเลือดแตะจมูกเมื่อมันไหล่ออกมาจากหัวอีกฝ่ายจนเปียกชุ่มไปหมด

“นายไม่จำเป็นต้องใส่ใจที่ฉันเป็นต้นตระกูลเพราะที่ฉันทำนายไม่ใช่ในฐานะต้นตระกูล แต่ที่ฉันทำแบบนี้จำใส่หัวไว้เลยเพราะปากสวะๆของนายกำลังดูถูกลูกหมาของฉัน”

วันนี้มีอะไรให้ตกใจไม่รู้กี่เรื่องทั้งเรื่องของเฉินลี่หนงกับช่ายสวี่คุน หรือจะเป็นฟ่านเฉิงเฉิงตอนโมโหที่ไม่เคยมาก่อนเลยในชีวิต ความแข็งแกร่งของแวมไพร์ต้นตระกูลมันดูน่ากลัวเมื่อได้มาสัมผัสด้วยตัวเอง จัสตินแอบลูบแขนตัวเองไม่อยากจะคิดว่าถ้าฟ่านเฉิงเฉิงไม่ได้เอ็นดูเขา ไม่แน่เขาอาจจะตายไปตั้งแต่ต่อยแวมไพร์ตรงหน้าครั้งแรกแล้วก็ได้

“ขอโทษด้วยนะลูกหมา” มือใหญ่เอื้อมมาลูบหัวของจัสตินด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

และการกระทำทั้งหมดทำให้คนในห้องนี้สนใจจนมองมาที่เขาเป็นตาเดียว

“ตกลงว่านี่คือคนที่นายเลือกจริงดิ่”

ปู่ฝานแวมไพร์ตัวสูงมองด้วยสายตาตะลึงๆ แล้วสุดท้ายจัสตินฮวงก็ถูกแนะนำกับเพื่อนของฟ่านเฉิงเฉิงในฐานะลูกหมาที่มีเลือดของแวมไพร์ไหลเวียนอยู่ในร่างด้วย ไม่มีใครทำหน้ารังเกียจมีแต่เข้าหาจนต้องหลบหลังคนแก่กว่าที่ยืนหัวเราะ

“กลัวหรอ” เฉิงเฉิงหันกลับมาถาม

“อื้อ”

“ไม่ต้องกลัวนะฉันอยู่นี่แล้ว”

ปู่ฝาน ลี่หนง และคนอื่นๆได้แต่มองตาไม่กะพริบกับสิ่งที่ต้นตระกูลแสดงออก จำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่พวกเขาเห็นฟ่านเฉิงเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทางอ่อนโยนแบบเมื่อกี้นั่นมันนานเท่าไหร่แล้ว บางคนก็ไม่เคยเห็นยิ่งกลายเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อจนต้องขยี้ตาดูซ้ำๆกับภาพตรงหน้า

“เป็นแค่ลูกหมายังอ่อนโยนขนาดนี้ เลื่อนเป็นเมียเมื่อไหร่แม่งไม่อยากคิด” ปูฝ่านพึมพำกับทุกคนเบาๆ

tbc.

หมาข้าใครอย่าแตะ … หึ!

คู่หนงคุนนำไปก่อนแล้วนะคะ 1 แต้ม ยังไม่ขอมีฉาก… จริงๆมันซับซ้อนค่ะสองคนนี้

ก็อารมณ์เคะราชินีกับเมะหมาอ่ะ หมาที่จัสตินยังมองว่าแบบ…นี่หรอจ่าฝูง

แต่อย่าให้คุณน้องเขาดุค่ะ ร่างหมาบอกเลยว่าไม่อ่อนโยน ไม่ต่างจากคุณชายนะคะ

ยังไงก็ฝากให้กำลังใจด้วยนะคะ ทุกคอมเม้นท์เป็นกำลังใจที่ดีมากๆ ใครชอบเรื่องนี้

อยากอ่านเยอะๆไวๆก็ช่วยให้กำลังใจด้วยน้า ขอบคุณมากค่ะ

#เล่นกับไฟเฉิงจัส