คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : PLAYING WITH FIRE : 5 (REWRITE)
ไม่ถึงสามอาทิตย์ก็จะครบรอบอายุครบสิบเจ็ดดูเหมือนกลิ่นของจัสตินจะส่งผลต่อพวกหมาด้วยกันอย่างมาก
ขนาดเฉินลี่หนงช่วงนี้ยังพยายามบอกให้เขากอดฟ่านเฉิงเฉิงเพื่อกลบกลิ่นที่ออกมาบ่อยๆ
ตอนนี้จัสตินอยู่ในอ้อมกอดของแวมไพร์ที่ชอบทำตัวเป็นเจ้าของเขาไปทั่วแต่ก็ไม่ปฏิเสธหรอกว่าสิ่งที่อีกฝ่ายแสดงออกมันดีต่อใจของเขามากแค่ไหน
แรงกอดดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นจนจัสตินหายใจแทบไม่ออกได้แต่ยกมือฟาดแผ่นหลังของอีกคนแรงๆ
ก่อนที่เจ้าของแผ่นหลังจะหัวเราะหึในลำคอแล้วปล่อยให้เขาเป็นอิสระ
“กลิ่นน่าจะติดตัวพอแล้วนะ”
ฟ่านเฉิงเฉิงเคลื่อนเข้าไปใกล้ดมกลิ่นจากคนตัวเล็กกว่า
“มากกว่านี้ก็เป็นนายอีกคนแล้ว”
จัสตินบ่นอุบ
“งั้นดีเลยมาทำให้กลิ่นติดตัวมากกว่านี้ดีกว่าติดถึงข้างในเลยเป็นไง”
คำว่าข้างในให้จัสตินเดาจากรอยยิ้มเจ้าเล่ห์มันคงไม่พ้นเรื่องลามก
ย่นจมูกใส่ต้นตระกูลที่กอดอกมองมาก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย
“เดี๋ยวหนงหนงก็ถึงแล้วไปรอก่อนนะ”
ถึงจะรีบขนาดไหนแต่ใบหน้าแดงเรื่อก็ไม่สามารถเล็ดรอดสายตาของฟ่านเฉิงเฉิงไปได้
เขายกยิ้มแอบดมกลิ่นของเจ้าลูกหมาที่ติดตัวเขามาเหมือนกัน
กลิ่นของจัสตินยั่วยวนจนบางทีนอนนั่งใกล้ๆก็เกือบหักห้ามใจไม่ได้
ฟีโรโมนของหมาป่ารุนแรงเกินกว่าที่คิดเอาไว้มาก
ช่วงนี้นอกจากเฉินลี่หนงที่เขาวานให้อยู่ใกล้ๆเจ้าลูกหมาแล้ว
คนของเขาเองก็ตามติดจัสตินอยู่เหมือนกัน วันหนึ่งจัสตินจะแข็งแกร่งขึ้นในฐานะหมาป่าและแวมไพร์แต่ตอนนี้เจ้าลูกหมายังไม่พร้อมที่จะต่อสู้กับอะไรทั้งนั้นรวมไปถึงพ่อของเขาด้วย
“ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมแกต้องเอาไอ้คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าเข้ามาอยู่ใกล้ๆ
ข่าวลือแพร่ไปทั่วว่ามันเป็นของๆแก ตอบฉันหน่อยสิฟ่านเฉิงเฉิงแกเล่นอะไรอยู่”
เสียงดังเกือบตะคอกของคนมีอายุพูดดังในห้องโถงขนาดใหญ่
ฟ่านเฉิงเฉิงนั่งมองหน้าบิดาแบบไม่คิดจะหลบสายตา
พ่อเคยเป็นคนมีเหตุผลในความคิดของเขาแต่ตอนนี้มันไม่ใช่
พ่อแค่อยากให้ตัวเองมีอำนาจเหนือคนอื่นพ่อรักตัวเองรักมากจนเขาต้องเสียแม่ไป
พี่สาวเป็นคนเดียวที่เฉิงเฉิงเคารพและรักมาก ส่วนพ่อยังไงซะก็คงรักตัวเองที่สุดจนเขาไม่จำเป็นต้องแบ่งความรักแบบนั้นให้อยู่ดี
“ตอบฉันมาสิเฉิงเฉิง!”
“ผมว่าพ่ออย่ามายุ่งเรื่องของผมดีกว่าเอาเวลาไปยุ่งเรื่องของตัวเองเถอะ”
ใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มตัวเองตอนที่ตอบออกไป
“แกเป็นลูกชายฉันนะ”
“พ่อยังเห็นว่าผมเป็นลูกอีกหรอ
สิ่งที่พ่อทำผมไม่คิดว่าพ่อคิดแบบนั้น”
ชายสูงวัยตบโต๊ะเสียงดังลั่งแล้วลุกขึ้นมองหน้าลูกชายที่เขาคิดว่าอวดดี
ลูกชายที่หน้าตาถอดแบบมาเหมือนเขาไม่มีผิดเพี้ยน
“ที่พ่อทำแบบนั้นก็เพื่อแก
สวี่คุนเป็นพี่ชายของแกนะแล้วจะรักกันได้ไงมันเป็นไปไม่ได้”
แวมไพร์หนุ่มลุกขึ้นจ้องหน้าบิดาอย่างไม่ลดละ
กลอกตาไปมาอย่างระอากับสิ่งที่ได้ยิน
“มันก็เพราะพ่อไง
มีแม่คนเดียวไม่พอแล้วสิ่งที่พ่อทำมันไม่ใช่แค่แม่หรอกที่เจ็บเพราะผมเองก็เจ็บจากผลของการกระทำของพ่อเหมือนกัน
ขอตัวนะครับ”
“ฉันจะทำลายมันไอ้คนที่แกรักได้ยินไหมฟ่านเฉิงเฉิง”
ชายหนุ่มหันกลับมามองบิดาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป
“ถ้าพ่อแตะต้องลูกหมาของผมแม้แต่ปลายนิ้วพ่อจะรู้เองว่าสายเลือดต้นตระกูลที่พ่อใช้มันกดหัวคนอื่นทำอะไรได้บ้าง”
ฟ่านเฉิงเฉิงพูดออกไปอย่างเหลืออด
“แล้วก็นะพ่อทำลายไปแล้วคนที่ผมรัก”
…
ช่ายสวี่คุนเป็นพี่ชายคนละแม่ของฟ่านเฉิงเฉิงมีสายเลือดของเดียวกันอย่างที่เขาก็มี
ความเจ็บปวดในครานั้นเหมือนทำให้หัวใจของเขาแตกสลาย
สัมผัสของสวี่คุนยังเหมือนรายล้อมอยู่รอบตัวตลอดเวลา
ถ้าสวี่คุนเจ็บเขาเองก็เจ็บไม่ต่างกันเคยคิดอยากจะพาอีกคนหนีไปด้วยกันให้รู้แล้วรู้รอดแต่สวี่คุนไม่ทำเพราะรักแม่ของตัวเองเกินกว่าจะไปกับเขา
ใครๆก็บอกว่าเขาเป็นคนเย็นชาเคยรู้สึกตัวเองเป็นแบบนั้นจนกระทั่งวันที่ฝนตกหนักเขาแค่คิดจะเข้าไปหลบในร้านสะดวกซื้อเล็กๆ
และนั่นมันเป็นจุดเปลี่ยนของเขาไปตลอดกาล พนักงานกะกลางคืนที่เรียกความสนใจได้เพราะกลิ่นแปลกๆ
เขาวนไปที่นั่นตลอดเพื่ออะไรไม่รู้แค่อยากเห็นหน้าของคนที่ไม่เหมือนคนอื่น
เฝ้าติดตามดูความเคลื่อนไหวจนรู้ทุกเรื่อง
ยอมรับว่าจัสตินฮวงเป็นคนทำให้เขาลืมความรู้สึกในตอนนั้นไปเกือบหมด
พยายามจะทำใจยอมรับว่าช่ายสวี่คุนคือพี่ชายแต่ก็ไม่สามารถมองอีกฝ่ายเป็นพี่ชายหรือเรียกพี่ชายได้จริงๆ
“ได้ข่าวว่านายทะเลาะกับพ่อ”
ปู่ฝานที่นั่งเล่นมือถือเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ไม่ไกล
“ข่าวไวดีนะ”
“คราวนี้เรื่องอะไรอีกล่ะ”
“ลูกหมา”
ปู่ฝานหัวเราะกับการตอบแบบนิ่งๆแต่ภาพวันนั้นของทั้งคู่ยังอยู่ในความทรงจำของเขาเอง
ต้นตระกูลที่อ่อนโยนจนคนอื่นระทวย หาดูยากเสียยิ่งกว่าอะไรดี
“อะไรที่ทำให้นายสนใจลูกหมานั่น”
คำถามของเพื่อนตัวสูงทำให้เฉิงเฉิงยกยิ้มมุมปาก
“ความอวดดีมั้ง”
“มันจะฮาร์ดคอร์ไปหน่อยไหมวะ”
…
ดวงตาคมมองคนที่กำลังนอนหลับสนิทบนที่นอนของตัวเอง
ฟ่านเฉิงเฉิงตกใจแทบแย่ตอนที่รู้ว่าลูกหมาของตัวเองเป็นลมสาเหตุมาจากไม่ยอมกินเลือด
หมอตรวจว่าจัสตินฮวงเหมือนไม่ยอมกินเลือดเกือบอาทิตย์
เขาทั้งโกรธและหงุดหงิดจนอยากจับเจ้าตัวดื้อที่นอนหลับตาพริ้มมาฟาดให้เข็ด
มือใหญ่ลูบกลุ่มผมนุ่มเล่นพลางมองหน้าไปเรื่อยๆไม่รู้นานเท่าไหร่แต่มันคงนานพอที่จะทำให้จัสตินตื่นขึ้นมาเจอฟ่านเฉิงเฉิงทำหน้าดุใส่เขาตั้งแต่ลืมตา
“ทำไมไม่กินเลือดนายจะตายเอานะรู้ไหม”
น้ำเสียงดุๆทำเอาลูกหมาป่าจ๋อยสนิท
ดวงตากลมหลุบต่ำไม่กล้ามองหน้าของแวมไพร์หนุ่มจนกระทั่งร่างถูกยกขึ้นไปนั่งบนตักแกร่งของอีกฝ่าย
เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกปลดกระดุมออกจนเห็นแผงอกที่มีมัดกล้ามเรียงสวย
มือใหญ่เอื้อมไปจับคอปกดึงรั้งไปจนเห็นต้นคอขาวซีด
เส้นเลือดสีเขียวม่วงมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าจากตรงนี้
จัสตินเผลอแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเอง
“กินซะสิ”
จัสตินส่ายหัวไปมาถึงหิวแค่ไหนก็ไม่กล้ากินเลือดของคนตรงหน้า
ถึงจะแอบคิดในใจว่าเลือดของต้นตระกูลจะรสชาติเป็นแบบไหน
“ถ้าไม่กินฉันจะกินนายแทนนะ”
จัสตินเคลื่อนตัวเข้าไปจนชิดอกแกร่งริมฝีปากอิ่มแตะลงบนซอกคอขาวก่อนเขี้ยวแหลมยาวจะฝังลงบนคอของต้นตระกูล
กลิ่นของมันหอมหวานมากกว่าเลือดเกรดพรีเมียมจากมนุษย์ที่เคยกินด้วยซ้ำ
เลือดมากมายไหลลงคอมันทำให้จัสตินรู้สึกดีขึ้นมาก
เหมือนดื่มเครื่องดื่มชูกำลังที่ให้พลังงานมากจนสดชื่น
เผลอหลงใหลกับเลือดสดของแวมไพร์ตรงหน้าแม้จะถอนเขี้ยวออกมาแต่ก็ยังแลบลิ้นเลียเลือดที่ไหลออกมาจากรูเล็กๆของผิวหนัง
“ให้ตายสิฮวงหมิงฮ่าว”
ลูกหมาป่าสะดุ้งแล้วขยับตัวออกมาแต่ก็โดนดึงเข้าไปกอด
จมูกโด่งไล้ไปตามซอกคอจนอดใจเต้นไม่ได้
“เมื่อไหร่จะถึงวันเกิดนายซะที”
“อะ
อีกสองอาทิตย์กว่าไง” ตอบตะกุกตะกักไปอย่างลนๆ
“อยากให้มันเป็นพรุ่งนี้จังเพราะตอนนี้ความอดทนของฉันมันจะไม่ไหวแล้ว”
tbc.
#เล่นกับไฟเฉิงจัส
ความคิดเห็น