คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : PLAYING WITH FIRE : 10 (REWRITE)
จัสตินอยู่ที่โรงพยาบาลมาหลายวันเพราะร่างกายค่อนข้างบอบช้ำและที่สำคัญไปกว่านั้นนี่เป็นโรงพยาบาลของครอบครัวปู่ฝาน
ความปลอดภัยสูงและถูกบริการอย่างดีจนบางทีก็เกรงใจพวกพยาบาลสาวสวยที่ผลัดกันมาดูแล
ไม่ก็จะมาดูหน้าของต้นตระกูลที่มาเฝ้าเขาทุกวันเสียมากกว่า
วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบสิบเจ็ดปีในฐานะที่มีเลือดของหมาป่าในตัวเลยถือว่าจัสตินเข้าสู่วัยเจริญพันธุ์โดยสมบูรณ์
อายุสิบเจ็ดปีถ้าเป็นมนุษย์ก็ถือยังเป็นเด็กวัยรุ่นและอาจจะยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยซ้ำ
แต่ถ้าเป็นพวกหมาป่าก็จะถือว่าบรรลุนิติภาวะแล้วและเข้าสู่วัยเจริญพันธุ์สามารถแต่งงาน
มีครอบครัว หรือผสมพันธุ์ได้แล้ว
ด้วยความที่ยุคสมัยเริ่มเปลี่ยนน้อยนักที่หมาป่าผู้หญิงจะใช้ชีวิตอยู่ในวงจรเหมือนเมื่อก่อน
และจำนวนหมาป่าลดน้อยลงมา
ฟ่านเฉิงเฉิงเปิดประตูเข้ามาพลางถอนหายใจเมื่อได้กลิ่นของจัสตินลอยคลุ้งไปทั่วห้อง
เขาจัดการล็อกห้องก่อนจะเดินเอาของเยี่ยมจากพี่สาวไปวางไว้บนโต๊ะ
“กลิ่นนายรุนแรงมาก”
พูดบอกแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาข้างเตียงพลางมองหน้าเจ้าลูกหมาป่าที่กลายเป็นหมาป่าวัยเจริญพันธุ์
“มันห้ามไม่ได้นี่น่า
ได้กลิ่นตัวเองยังรำคาญเหมือนกัน” จัสตินบอกด้วยใบหน้ามุ่ยๆ
“จำได้ไหมฉันเคยบอกว่าอะไรก่อนที่จะถึงวันเกิดนาย”
เฉิงเฉิงยกยิ้มมุมปากหัวเราะหึในลำคอเบาๆ
“ไม่เด็ดขาด!”
“ลองมองตาฉันสิ”
จัสตินลืมไปสนิทว่าฟ่านเฉิงเฉิงสามารถสะกดจิตได้เขาเผลอสบตากับต้นตระกูลตามคำบอกของอีกฝ่าย
ร่างผอมก้าวลงจากเตียงเดินมานั่งคร่อมที่ตักของแวมไพร์หนุ่ม
เพราะวันนี้ตอนเช้าเพิ่งโดนถอดสายน้ำเกลือไปทำให้ทุกอย่างไม่ยุ่งยากหรือเจ็บตัว
กว่าจะรู้สึกตัวก็ตอนที่ได้ยินเสียงหัวเราะ
จัสตินทุบไหล่เจ้าของตักแรงๆแต่อีกฝ่ายก็ยังหัวเราะไม่เลิก ชุดที่จัสตินใส่อยู่แค่กระตุกเชือกเสื้อก็หลุดออกจากกัน
ความขาวเนียนปรากฏขึ้นตรงหน้า ฟ่านเฉิงเฉิงกดจูบที่ไหปลาร้าเบาๆ
ไล้ริมฝีปากลงมาที่แผ่นอกหยอกล้อกับยอดอกของคนบนตัก แลบลิ้นเลียมันแล้วอ้าปากดูดกลืนจนเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลาย
ส่วนล่างของจัสตินชูชันขึ้นแม้จะเล้าโลมเพียงแค่ส่วนบน
ฟ่านเฉิงเฉิงมองลูกหมาป่าที่กำลังอยู่ในช่วงเจริญพันธุ์ความต้องการเรื่องอย่างว่าก็จะสูง
จัสตินจ้องหน้าแวมไพร์หนุ่มอย่างยั่วยวนก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเฉิงเฉิงจนเห็นแผงอกและมัดกล้ามจากการออกกำลังกาย
ถึงผิวของเฉิงเฉิงจะขาวเพราะเผ่าพันธุ์จากการเป็นแวมไพร์แต่คนตรงหน้าดูเหมือนจะออกกำลังกายบ่อยๆ
ทุกอย่างถึงได้ดูดีราวกับรูปปั้น
หมาป่าตัวน้อยอ้าปากดูดยอดอกสีชมพูเข้มของเฉิงเฉิง
ทั้งกัด ดูด ขบเม้น แถมยังใช้เขี้ยวเล็กๆของตัวเองขบเบาๆจนเลือดซิบอีกต่างหาก
เคลื่อนกายเข้าไปใกล้จนหน้าท้องกับส่วนล่างที่ตื่นตัวชิดกัน
จัสตินจูบคางของแวมไพร์หนุ่มอย่างหยอกล้อ ดวงตากลมแพรวพราวเมื่อฝังคมเขี้ยวของตัวเองลงบนต้นคอของต้นตระกูล
รสชาติของเลือดดีจนอดไม่ได้ที่จะตะกละตะกลามตวัดลิ้นเอาเลือดชั้นดีลงคอจนพอใจ
“พี่จ๋าอยากผสมพันธุ์กับน้องไหม” จัสตินกระซิบเสียงเบาก่อนจะเปาลมเข้าหูของเฉิงเฉิง
วาร์ป iirony_
รหัส : 6716169
ดวงตาสีเข้มมองเพดานขาวไม่รู้ว่าเขานอนอยู่ที่นี่มากี่วันแต่ก็ไม่ชินกับการถูกดูแลเอาใจใส่โดยใครบางคนที่ตลอดมาไม่เคยจะมาสนใจใยดีกัน
เฉินลี่หนงถอนหายใจพลางขยับพลิกตัวด้วยความเคยชินแต่ดูเหมือนพลิกตัวตะแคงไปข้างที่เจ็บถึงได้เบ้หน้าเพราะความเจ็บ
“จะพลิกตัวทำไมไม่ดูดีๆล่ะ”
คนที่นั่งอยู่ไม่ไกลรีบเดินเข้ามาหาแม้จะบ่นเสียงดุและแสดงสีหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
“ผมก็บอกคุณแล้วไงว่าเดี๋ยวผมไปนอนโรงพยาบาลพี่ปู่ฝานก็ได้”
ลี่หนงตอบปัดๆ
ช่ายสวี่คุนกลอกตาไปมาอย่างระอา
ตั้งแต่ลี่หนงเจ็บดูเหมือนอีกฝ่ายจะเย็นชาใส่เขาแทนแถมยังเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกอีกต่างหาก
“พวกฉันทำนายเจ็บฉันก็ต้องรับผิดชอบ”
สวี่คุนบอกแล้วขยับผ้าห่ม
“ไม่จำเป็น คุณไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น”
“อย่ามาประชดฉันนะเฉินลี่หนง!”
เฉินลี่หนงยันตัวลุกขึ้นนั่งมองใบหน้าของคนที่กำลังจะร้องไห้ไม่ว่าด้วยเพราะหงุดหงิดเขาหรืออะไรก็แล้วแต่
จากนี้ลี่หนงจะไม่สนใจแวมไพร์ตรงหน้าอีกแล้ว
“คุณต่างหากถามตัวเองให้ดีก่อน
ผมดูน่าสมเพชในสายตาคุณใช่ไหมถึงได้ดูแลกันแบบนี้
อย่างที่หลัวเจิ้งบอกผมมันก็แค่หมาที่ถูกคุณจูงไปไหนมาไหนก็ยอมไปหมด
ไม่ได้เรื่องแถมยังน่าเบื่อ”
ความน้อยใจถูกระบายออกมาจากใบหน้าของคนที่กำลังยิ้มแต่มันเป็นรอยยิ้มที่เศร้า
เฉินลี่หนงที่ชอบทำตัวว่าไม่เป็นไรต่อหน้าเขา อนาคตจ่าฝูงที่ชอบคลอเคลียเขาทั้งที่ตัวใหญ่กว่าตั้งเยอะ
และเป็นคนที่ถูกเขามองข้ามมากที่สุด
“ผมไม่ใช่คุณชายเฉิง
พี่ก็รู้ว่าชาตินี้ผมก็เป็นคุณชายเฉิงไม่ได้เพราะฉะนั้นต่อจากนี้เราอย่ามายุ่งกันเลยดีกว่าและผมจะไม่ยุ่งกับเรื่องของพี่อีก”
คนเจ็บลุกขึ้นจากเตียงเดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเองที่วางอยู่ไม่ไกล
ลี่หนงหยุดนิ่งอยู่หน้าประตูห้องนอนหลังจากใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว
ได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆของแวมไพร์จอมเย็นชาแต่วินาทีนี้เขาควรจะเชื่อเฉิงเฉิงตามที่อีกฝ่ายแนะนำ
ไม่ทำตัวเป็นหมาที่ได้แต่ถูกจูงไปจูงมา
หมับ!
“ฮึก
อย่าไปนะ” แขนเรียวโอบกอดรอบลำตัวของหมาป่าหนุ่มจนแน่น
สะอื้นฮั่กอยู่ที่แผ่นหลังกว้างของคนเด็กกว่า
“ปล่อยผมเถอะ”
ลี่หนงแกะมือของสวี่คุนออกแต่อีกฝ่ายก็ยังดึงดังที่จะกอด
“ขอร้องอย่าไปนะหนงหนง
อย่าไปนะ…
ฮื่ออ อย่าไป”
แล้วสิ่งที่เฉินลี่หนงอนาคตจ่าฝูงทำได้คือการหันไปหาแวมไพร์ใจร้ายที่กำลังร้องไห้เหมือนเด็กๆ
ใบหน้าที่ไม่ค่อยแสดงอาการใดๆตอนนี้ดูแทบไม่ได้
ปากเล็กเบะออกและดวงตากลมก็เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา
“ง้อผมสิทำให้ผมอยากอยู่กับ”
“ฮึก…”
“ทำได้ไหมล่ะ”
tbc.
ขออภัยสำหรับฉากดุที่หยาบนิดนึงนะคะ
…
เอาตรงๆตอนนี้ไม่รู้จะหวีดคู่ไหน
คู่หลักก็ชอบมาก คู่รองก็มาวินค่ะ
น้องหนงเวลาเกรี้ยวกราดแบบนี้คนแต่งก็แอบกรี๊ดเองเหมือน
แง้
ตอนนี้น้องจัสตินของเราได้เข้าสู่วัยเจริญพันธุ์แล้ว
และมีเจ้าของแล้วด้วย ฮื้อ
ก็ขอสุขสันต์วันเกิดลูกชายคนเล็กสุดของเราด้วย
หวังว่าผู้อ่านทุกคนจะสนับสนุนน้อง
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ
และไม่ต้องกลัวดราม่ากำลังรอคุณอยู่
เราลงฟิคดึกๆบางทีเราก็แต่งแต่แปดโมงแต่ทำนู่นนี่นั่นก็แต่งเสร็จตี1-2
ก็ลงเลย
อ่านให้สนุกนะคะ
#เล่นกับไฟเฉิงจัส
ความคิดเห็น