เว่ยซี เซียนน้อยข้ามโลก

     เว่ยซีไม่คิดว่าพันปีที่เฝ้าบำเพ็ญเพียรเพื่อฝึกฝนตนเป็นเซียนในสำนักศึกษาอันดับหนึ่ง แห่งเขาคุนหลุน ในวันที่ต้องทดสอบตนเพื่อเข้าเป็นศิษย์สายใน ทุกคนต้องผ่านทัณฑ์สายฟ้าแห่งความรู้ทั้ง5 

     “เว่ยซี เจ้ากลัวหรือไม่” เพื่อนตัวน้อยที่เดินทางมาเพื่อทดสอบด้วยกัน ถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นและหวาดหวั่น ครอบครัวหวังกับเขาไว้มาก ทำไมจะไม่กลัว ถ้าพลาดจากครั้งนี้ เขาต้องโดนลงโทษให้เข้าถ้ำฝึกตนของตระกูลอีกหลายร้อยปีแน่

     “ใยต้องกลัว นี่ข้าได้ของดีมา” เว่ยซีแบมือให้เพื่อนตัวน้อยดู อัญมณีสีม่วงอเมทิสต์ส่องประกายระยิบระยับ นี่คือของวิเศษของตระกูล ที่เขาแอบท่านพ่อเอาออกมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ 

     “เป็นอย่างไร อึ้งล่ะสิ” คริๆ บอกแล้วเขาเตรียมการมาดี

หวังเว่ยซี!

“ตาเจ้าแล้ว ไปสิ” เพื่อนตัวน้อย ผลักเพื่อนออกไป เมื่อได้รับการขานชื่อ

เว่ยซีเดินขึ้นเข้าไปด้านใน พบลานโล่งกว้าง ไม่มีใครที่นี่ เขาเพียงแค่รอเวลาเท่านั้น

 

เปรี้ยง!

เปรี้ยง!

เปรี้ยง!

เปรี้ยง!

เปรี้ยง! 

ทัณฑ์ครั้งที่5 จบลงพร้อมแสงสว่างจากอเมทิสต์ที่ซ่อนไว้ใต้เสื้อ ส่องสว่างออกไปถึงนอกถ้ำ ก่อนทุกอย่างจะหายไป พร้อมร่างเซียนหนุ่มน้อยเว่ยซี เหลือเพียงอเมทิสต์ชิ้นหนึ่งที่ค่อยๆจางหายไป 

“เกิดอะไรขึ้น” 

เซียนอาวุโสทั้งหลาย แตกตื่นตกใจ สิ่งนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน 

“แม้แต่ร่างของเขาก็หายไป” ถ้าผู้ใดไม่สามารถผ่านทัณฑ์สายฟ้าได้ อย่างน้อยก็ยังเหลือร่างไว้ประกอบพิธี แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น