คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Chapter 18
ผมเริ่มรู้ัเามาึ้น
่อน้ารู้สึแปลๆับารที่เามีัวนอยู่ริ อีแฮวาน
ผู้ายที่อยู่ในวามฝันอผมมาลอหลายปี ำลันั่ทานไอศรีมอยู่้าๆผม พร้อมับฮัมเพลประอบวันพีเบาๆอย่ามีวามสุ
ผมับ้อไปที่เาอย่าไม่ปปิ เพราะสำหรับผมแล้ว ารไ้อยู่ับเาและทุอย่าเี่ยวับเามันูเหนือวามริเินไปหน่อย
นบารั้ผม้อหยิัวเอเพื่อเ็ว่าผมำลัฝันอยู่หรือเปล่า แ่อนนี้
ผมรับประันไ้เลยว่าผมไม่ไ้ำลัฝัน ผมำลันั่ทานไอศรีมับอีแฮวานในสนามเ็เล่นอยู่ริๆ
เาหันมาหาผม ลิ้นเล็ยัลเล็มเลียไอศรีม็อโแลที่เริ่มละลายไหลลเปรอะโน
ผมรีบเบือนหน้าหนีเพราะู่ๆ็รู้สึหน้าเห่อร้อนึ้นมาเสียื้อๆ
“เป็นอะไรหรือเปล่า? ราวี่ยา?” เาถามพร้อมับยื่นมือมาแะไหล่ว้า
ผมสะุ้โหยนไอศรีม็อโแลหยเลอะเสื้อเิ้ แฮวานรีบลุึ้นาที่นั่
“เี๋ยวันไปหาทิู่ - ” ผมัประโยอเา้วยารว้า้อมือบาเอาไว้่อนที่เาะไ้ไปไหน
เราสอน้มลมอ้อมือาวที่อนนี้เ็มไป้วย็อโแลเหนียวๆาฝ่ามืออผม
ผมรีบปล่อยมือ่อนะอโทษอโพยยให่ เี่ยเอ้ย... มึมาุ่ม่ามอะไรอนนี้เนี่ย?
ิมราวี่! ทำไมถึไ้ –
เสียหัวเราะอแฮวานึผมออมาาภวั์วามิ
เาบอว่าไม่เป็นไร ่อนะรบเร้าผมให้ามเาไปยั๊อน้ำสำหรับื่มในสวนสาธาระ
เาไหล่ผมให้้มลไปทำวามสะอาัวเอ ผมเรียเามาล้า้อมือบ้า
แ่เาลับบ่ายเบี่ย้วยเหุผลที่ว่าเา้อรีบินไอศรีมให้หม่อนที่มันะละลายไปมาว่านี้
“ให้ผม่วยไหมรับ?” ผมถาม ะเ็มือให้แห้้วยผ้าเ็หน้า
“หืมมม...?
ไม่้อหรอ ันินหมน่า” แฮวานพู ่อนะเมือบไอศรีมที่เหลือเ้าไปทั้โนในรวเียว
ผมหัวเราะออมาอย่าไม่รู้สึประหลาใับารระทำอเา
ไม่ว่าวามฝันหรือเรื่อริ ผม็รู้ทุรายละเอียารเลื่อนไหวและารพูอเา
ราวับว่าผมอยู่ับเามาทั้ีวิ แ่ไม่ใ่...
ริๆแล้วผมเพิ่เอแฮวานเมื่อสอสัปาห์่อน
หลัานั้นผม็รู้สึอยานัเอหรือวนเาออมาทาน้าวับผมอย่า่วยไม่ไ้
นระทั่ถึุที่ผมรู้สึว่าไม่ว่ายัไ ผม็้อเอเาให้ไ้อย่าอนนี้
“ไปันเลยไหมรับ?”
ผมเอ่ยถาม หลัาที่เาล้ามือเรียบร้อยแล้ว นิ้วมืออเาน่ารัมา...
ผมอยารู้ว่ามีใรเยมเาแบบนั้นบ้าหรือเปล่า – “มือพี่น่ารััรับ”
ผมโพล่ออไปอย่าไม่มีปี่มีลุ่ย ะที่สายาอผมไม่อาละไปาารเลื่อนไหวอเาไ้เลย
รู้ัวอีทีว่าพูอะไรออไป ็อนที่แฮวานเบิาว้า พลาหันหน้าหนีอย่าับพลัน่อนที่ผมะไ้แ้ัวอะไร
“ – ็เพราะว่าันน่ารัอยู่แล้วนี่!”
น่ารั
เาอายุมาว่า
แ่เาน่ารัเหลือเิน... เาทำแบบนี้ไ้ยัไ...? “แล้ว็...
ันมีเรื่ออยาะุยับนายหลัาร้อาราโอเะอ่ะ ไ้ไหม? เรื่อสำั...”
แฮวานพูเสียแผ่ว เายื่นมือมาับแนเสื้อผมะหลุบา่ำ ท่าทาอเาเหมือนเ็นผมไม่ิว่าผมะ้านทานไหว
นี่เาเี๋ยวน่ารัเี๋ยวเินเี๋ยวเศร้าเี๋ยวน่าสสารแบบนี้ในระยะเวลาไม่ี่วินาทีไ้ยัไ?
“วอนิ...?”
ผมสะุ้เมื่อไ้ยินื่อริอัวเอ
เารู้ไ้ยัไในเมื่อผมไม่เยบอเาเรื่อื่อ ‘วอนิ’?
ผมัริมฝีปาแทนที่ะเอื้อนเอ่ยอะไรออไป ทำให้เาเรียื่อผมอีรั้้วยเสียที่ัึ้น
พร้อมับระุแนเสื้ออผมเบาๆ “วอนิ! หยุใลอยะทีะไ้ไหม?
ฮยอเริ่มเบื่อับารรอนายพาไปร้านาราโอเะแล้วนะ!” แฮวานอแ ่อนะยู่ปา
เป็นอีรั้ที่ผมพยายามเบนวามสนใอผมไปที่อื่น – ที่ไหน็ไ้ที่ไม่ใ่เา
เพราะในหัวอผมอนนี้มันเ็มไป้วยเรื่ออเาและเหล่าวามฝัน่อนหน้านี้
–
ผมสะบัมือเาอออย่าับพลัน
เมื่อภาพร่าอันีเียวและเย็นเียบที่ถูอาบไป้วยเลืออเาแล่นเ้ามาในหัว
ผมมอไปที่เาอย่าหวาผวา ไม่ ไม่! มันเป็นแ่วามฝัน
ราวี่ มันเป็นแ่วามฝัน! เราไม่ไ้เป็นแฟนัน
– นที่ผมรัือบัมินอานเียวเท่านั้น ันั้น... ันั้นารที่แฮวานะประสบอุบัิเหุมันเป็นไปไม่ไ้หรอ! ใ่ – เาะปลอภัยราบเท่าที่เารัษาระยะห่าับผมอย่าที่วระเป็น –
แฮวานระแอมในลำอ
เรียสิผมลับมาสู่วามเป็นริ – ว่าเามีัวน และไม่ใ่แ่นแปลหน้าในวามฝัน
เามอมาที่ผม้วยวามัวล สายาู่นั้นับ้อมาแบบเียวับในฝันร้ายอผม
“เป็นอะไรหรือเปล่า? ทำหน้าอย่าับเห็นผีแหนะ เื่อเถอะ ันไม่ใ่ผีหรอ!
เนี่ยัวริเสียริเลยล่ะ~” แฮวานว้ามือผมไปทาบบนแผ่นอบา ให้ผมรู้สึถึัหวะหัวใที่เ้นถี่รัวอเาเ่นเียวับลมหายใที่ิั “ป
–
ไปันไ้หรือยั?” เาเอ่ยถามเสียแผ่ว ไม่่าาผมที่พยัหน้ารับอย่าัเิน
“เยี่ยมเลย! ันรู้ัร้านีๆร้านนึ! มีเรื่อื่มับนมบริารฟรี้วย
เพราะั้นไปร้านนั้นันนะ!” แฮวานพู้ออย่าระือรือร้นพร้อมับออเินนำ
มุ่หน้าไปยัเส้นทาที่ผมไม่่อยะุ้นเยเท่าไหร่นั
ผมเร่ฝีเท้าไปสมทบับเา
แฮวานยัพูโษาสรรพุร้านาราโอเะนั่น่าๆนานา
แถมยับอ้วยว่าเป็นร้านที่ีที่สุเท่าที่เาเยไปมา
เาเล่าว่าเาอบร้อเพลถึั้นว่าถ้าไม่ไ้เป็นิรรอย่าอนนี้
เาะเรียนนรีไปแล้ว ผมไม่ไ้ใส่ใับำพู่อๆมาอเามานั
เพราะมัวแ่สนใใบหน้าที่ายแววื่นเ้นับเรื่อที่พูอเา
ผมิมาลอว่ามีแ่ในวามฝันเท่านั้นที่ผมะไ้เอ็นูเาแบบนี้ ารยับปาอเา...
ารวัลิ้น... ารประสานมืออเราเ้า้วยันอนที่เาุยโวเี่ยวับัวเอ
ยเว้นเสียแ่ว่าอนนี้ แ่มืออเราบัเอิปัผ่านันเล็น้อย็ทำให้เาสะุ้
ระุ้นให้ผมอยาับมืออเาเอาไว้อีรั้เหมือนที่ผมเยทำ่อนหน้า...
ผิวอเาอ่อนนุ่ม เนียนละเอีย และรูปมืออเา... ็น่ารั
น่ารัมา...
“วอนิ?”
เาสะิเรียผม้วยนิ้วเรียวที่ิ้มที่้าแ้มอผม ผมส่ายหัวไล่วามินั้นออไปอย่าแร
เรียเสียหัวเราะาแฮวานไ้เป็นอย่าี
“ันถามว่านายมีั๋วหรือบัรรถบัสหรือเปล่า? ะไ้ึ้นรถบัสไปัน!”
รถบัส...?
ผมลืนน้ำลายลอ
“ม - ไม่มี ไม่มีรับ” ผมโหเาไป ถ้าผม้อนั่รถบัสไปับเา
สิ่ที่เิึ้นในวามฝันอาะลายเป็นเรื่อริ แ่ถึยัไ็เถอะ ผมไม่ไ้ำลับับแฮวาน
เพราะะนั้นมันเป็นไปไม่ไ้ที่วามฝันบ้านั่นะเิึ้นใ่ไหม? แ่ถ้าผมะ้อเสียโอาสที่ะไ้อยู่ับเาไปเพราะอุบัิเหุบ้านั่นที่ผมเห็นในวามฝันล่ะ?
ผมทนไม่ไ้หรอ... ผมทนเห็นัวเอายหรือเห็นเา้อร้อไห้ไม่ไ้
ะเป็นยัไ็ไ้ที่ไม่ใ่แบบนั้น...
และอนนี้ผมเอ็บับมินอาอยู่...
“อ – อ่า! ริ้วย
ไม่นั่รถบัสีว่าเนอะ! ูเหมือนันเอ็ลืมเอาบัรมาเหมือนัน! ั้แ่มีรถับ็ไม่่อยไ้ึ้นรถบัสเลยอ่ะ!”
แฮวานล่าวอโทษ ่อนะเินนำไปยัสถานีรถไฟแทน เราไม่ไ้พูอะไรระหว่าทาไปยัสถานีที่ใล้ที่สุ
เายัเินผิวปาอยู่ับัวเอ่อไปเรื่อยๆ
มือบายื่นมาสับอผมเบาๆพร้อมับุผม้วยเสีย ‘อาุมม่า’
ที่ผมเอาแ่้อเาไม่วาา “เินูทา้วยสิ! เป็นะอย่านี้เี๋ยว็ไ้เินนเสาหรอ
เ็สมัยนี้!”
ผมหัวเราะลั่น
ยมือึ้นุมท้อที่เริ่มปวเพราะารหัวเราะอย่าหนัหน่ว
แฮวานหลุยิ้มออมาในที่สุ – รอยยิ้มที่ริใ แ่รอยยิ้มนั้นลับาหายไปอย่ารวเร็วแทบะในทันทีที่มันปรา
“ถึะที! เี๋ยวฮยอออ่าั๋วให้เอ โอเป่ะ? รอนี่นะ” เาบไหล่ผมเบาๆ ่อนะึ่วิ่ึ่เินไปยัเรื่อายั๋วทันที
แผ่นหลัอเามหายไปในฝูนที่เินวัไว่ไปมาโยไม่เปิโอาสให้ผมปิเสธสัำ
ผมไ้แ่ยืนรอเาอย่าใเย็น
โยไม่ลืมวาสายามอหาเาท่ามลาผู้นอยู่เป็นระยะๆ
ไม่ี่นาที่อมา
แฮวานปราัวอย่าไม่บอล่าว พร้อมับพยายามทำให้ผมใ
แ่เผอิว่าผมันเห็นเาพอิบพอีับอนที่เาำลัะทำหน้าประหลาๆเพื่อหลอผม
เายื่นริมฝีปาล่าออมา ยู่ปาเหมือนเ็ถูัใ ่อนะเปลี่ยนเ้าสู่โหม
‘อาุมม่า’
ที่เริ่มบ่นุิเมื่อผมเริ่มลั้นำไม่อยู่
แฮวานัารลาผมที่ยัหัวเราะท้อแ็เ้าเทไปโยไม่รอให้ผมสบสิอารม์
เสียรถไฟใล้เ้ามา
พร้อมับเสียประาศเรียผู้โยสาร ผมไม่รอ้ารีบว้า้อมือเรียวแล้วออวิ่
“ถ้าไม่รีบวิ่อนนี้ ไม่ทันแน่เลยรับ!” ผมเอ่ยเย้า ะออแรุอีนวิ่ไป้วยัน
“็รอบวน่อปะ
- ”
“เร็วรับ!” ผมเร่เร้า
ะวาประูเอาไว้ไม่ให้ปินระทั่เราทั้สอสามารถแทรัวเ้าไปในรถไฟไ้สำเร็
แฮวานหอบหายใพลาทิ้ัวลบนที่นั่อย่าหมแร ผมหย่อนัวลนั่้าเา
พลาอบโยอาาศเ้าปอ้วยอาารไม่่าัน “เือบไม่ทันแล้วไหมล่ะรับ
เพราะพี่นั่นแหละที่มัวแ่ั้า!” ผมหยอ แ่เาลับทำเพียแ่หลับาล
“เหนื่อยอ่ะ...
พัันเถอะ...” แฮวานพูเสียแผ่วระนหอบหายใ
ผมเหลือบมอเาเล็น้อย
“รับ... เอาสิ...” ผมอบ ่อนะเอนศีรษะลบบนลาไหล่อเา
โยไม่ลืมที่ะหลับาลแน่น
เมื่อผมื่นึ้นมา็พบว่าแฮวานยัหลับสนิท
เราไม่ไ้อยู่ในรถไฟอย่าที่วระเป็น แ่เราลับลับมาอยู่ที่บ้าน – อพาร์ทเมนท์อเรา
โอบอันและันภายใ้ผ้าห่มผืนหนา ผมำลัฝันอีแล้วสินะ
เพราะมันไม่มีทาที่ผมะมาอยู่ับแฮวานแบบนี้ ในเมื่อผมมีมินอาอยู่แล้ว
นอเสียาว่าผมะเลิับเธอ แ่ผมะไม่มีวันทำแบบนั้น – ผมะไม่มีทานอใมินอา
โยเพาะอย่ายิ่ับผู้าย – หรือถ้าะพูให้ถู็ือ้อไม่ใ่ับแฮวาน ผมถอนหายใะมอเาหลับาพริ้ม
เาูผ่อนลายไร้วามัวลเวลานอนหลับ และยิ่ไปว่านั้นเวลายิ้ม ถ้าผมหยุเวลาไว้แ่รนี้ไ้
ผม...
แ่ผม้อื่นแล้ว...
พวเราวระ้อไปร้านาราโอเะอย่าที่วาแผนไว้ ผม้อื่นึ้นมา... ื่นสิวะ...
“ื่น! ื่น! ื่น! ื่นไ้แล้ววอนิ!”
เสียแหลมแสบหูอแฮวานัึ้น พร้อมับแรเย่าปลุผม
ผมะัเมื่อลืมาึ้นพบับวาลมใสในระยะประิ ใล้เินไปแล้ว...
ผมลืมหายใไปั่วะ นระทั่เาเป็นฝ่ายผละออไป่อน
“เราหลับเพลินนเลยป้ายมาสุสายแล้วเนี่ย! เรา้อนั่รถลับ!”
ผมโอรวแ่็ยอมให้เาุผมลุึ้นาที่นั่
เพื่อเินออารถไฟ แฮวานมอไปรอบๆสัพั่อนะ้มลมอนาฬิา้อมือ
แล้วถอนหายใออมา “ไม่มีเวลาพอะไปร้านาราโอเะแล้วอ่ะ... อโทษนะ - ”
“ทำไมอ่ะ? เพิ่หโมเย็นเอ อะไรัน? โนเอร์ฟิวเหรอรับ?
แม่พี่ไม่อยาให้ลูายลับบ้านึเหรอ?” ผมเอ่ยเย้าเาอีรั้ แฮวานหน้าเสีย
ผิับปิิริยาที่ผมิว่าะไ้รับ ผมหุบยิ้ม
่อนะถามถึบาอย่าที่ำลัรบวนิใเา ผมยมือึ้นวาบนไหล่ทั้สอ้าอเาเพื่อีันไม่ให้เาหลีเลี่ยารอบำถาม
เายัเียบ เป็นวามเียบที่รู้สึนานอย่าับลอาล
วาลมับ้อมายัวาอผมนิ่ และยอมปริปาในที่สุ “วันนี้วระเป็นารบอลา...”
แฮวานพูเสียเบาราวับเสียระิบ แ่ผมลับไ้ยินมันอย่าัเน
ไม่ทันที่ผมะทัท้วอะไรออไป เา็สาน่อประโยนบ “เราเอันอีไม่ไ้แล้ว
วอนิอา... เราเอันอีไม่ไ้แล้วริๆ เ้าใไหม?”
“ทำไมพูแบบนี้?
ผมทำอะไรผิหรือเปล่า? แ – เนฮยอ
ะบแบบนี้ไม่ไ้นะ รู้ไหม?!” ผมเริ่มึ้นเสีย ะอบุมไหล่บาแน่นและเย่าอย่าาั้น
“บอมาสิว่าผมทำอะไรผิ ผมะไ้ปรับปรุ! อร้อล่ะ - ”
โทรศัพท์อผมแผเสียัึ้นัประโยำพู
ผมแสร้ทำเป็นไม่ไ้ยินเพราะอยาะบบทสนทนาอเราเสีย่อน
แ่แฮวานบัับให้ผมรับสายโยารหยิบโทรศัพท์ออมาาระเป๋าาเและยัเยียให้ผมอย่าถือวิสาสะ
“รับสิ”
ื่ออีวอนเ่นหราอยู่บนหน้าอ
ผมผละออาแฮวานอย่าำใ
เาถอยหลัออไปเพื่อีัวห่าาผม ผมรับสายโยไม่ไ้พูอะไรอี
“ฮัลโหล - ”
“โอปป้า!
มินอาออนนี่อยู่โรพยาบาลอนนี้! รีบมาให้เร็วที่สุเลยนะ! เธอ้อารพี่!” ีวอนพูอย่าร้อนรน
ทำเอาผมแทบทำโทรศัพท์หล่นับ่าวนั้น
-xxxxxx-
“เป็นอะไรหรือเปล่า...?
เิอะไรึ้น?” ผมถามมินอาอย่าัวลใ ผมปัเส้นผมอเธอไปทัไว้หลัใบหู
รอยยิ้มบาๆปราึ้นบนริมฝีปาี เธอึผมเ้าไปใล้
ผมถอนหายใ่อนะยอมมอบในสิ่ที่เธอ้อาร ผมุ๊บริมฝีปาเย็นเียบอเธอเบาๆอย่ารวเร็ว
“บอันไ้ไหมว่าเิอะไรึ้น? เธอเ้าโรพยาบาลบ่อยเินไปแล้วนะ...
แน่ใเหรอว่าไม่ไ้เป็นอะไร - ”
มินอาปิปาผม้วยูบอีรั้
เธอุผมเ้าไปใล้เพื่อรับูบอันูื่ม แนเรียวไล้ึ้นไปโอบรอบออผม
ผมอบรับสัมผัสอเธออย่าที่ไม่ไ้ทำมาพัให่
ผมรู้สึถึริมฝีปาบาที่ลี่ยิ้มอย่าพอใ แ่ผมลับรีบผละออเมื่อใบหน้าอแฮวานลอยเ้ามาในหัว
เาไ้เพียแ่ยืนมออยู่นอหน้า่า้วยใบหน้าถมึทึ...
ผมลืมไปสนิทว่าเา็ามมา้วยเพราะเป็นห่วมินอาเหมือนัน แ่เพราะมินอาอยาเอผม่อน
พยาบาล็เลยให้เาับีวอนรออยู่้านอสัพั
วามสสัยปราบนใบหน้าอมินอาเมื่อผมผลัเธออออย่าไม่บอไม่ล่าว
ผมบออโทษเสียแผ่ว
่อนะหันไปเ็อาารอแฮวาน
แ่ลับพบเ้าับภาพอแฮวานที่ำลัอน้อสาวอผมทั้เสียหัวเราะ เาไม่เยหัวเราะแบบนั้นเลยสัรั้อนอยู่ับผม
หรือไม่แม้แ่ะยอมให้ผมับมือเา้วย้ำ แฮวานปาน้ำาอีวอนอออย่าทะนุถนอม
ทำเอาแ้มนวลอเธอึ้นสีเรื่อ เาหัวเราะ
่อนที่ีวอนะหลุหัวเราะามเาในวินาที่อมา ผมมวิ้วรุ่น
พลาัริมฝีปาล่าแน่นะสัเาร์ารระทำอพวเา ถ้าอย่านั้น...
นั่นเป็นุประส์อแฮวานั้แ่แรสินะ?
เ้ามาีสนิทับผมเพื่อะให้ผมอนุาให้เาบับีวอนไ้ั้นสิ? เา็เหมือนนอื่นๆที่พยายามเ้าหาผมเพราะอบน้อสาวอผม
แฮวานไม่่าานพวนั้น
นี่ผมิอะไรอยู่ถึไ้ยอมปล่อยให้เาทำามอำเภอใ? ไม่ใ่แ่เาพยายามีบีวอนแบบหน้า้านๆ
เายัล้ามาหลอให้ผมิว่าเาแ่า – หลอให้ผมิว่าเาเป็นนแปลหน้าในวามฝันอผมริๆ
ไม่มีทาที่พวเาะเป็นนๆเียวัน เพราะเารัผม ไม่ใ่ีวอน
– ไม่ใ่ีวอนอผม
แฮวานโห
เาโหผม
เาิว่าผมเป็นัวอะไร?
ไอ้หน้าโ่?
ผมัฟันรอและำหมัแน่น
“ราวี่... มีอะไรเหรอ?” มินอาพึมพำ พลาบีบไหล่อผมเบาๆ
ผมปัมือเธอทิ้่อนะหยัายลุึ้นาเียโรพยาบาล “เปล่า”
ผมอบเสียรอไรฟัน ะผลุนผลันออาห้อไปในทันที
ผมว้าไหล่อแฮวานและบีบให้เาผละออาีวอน แฮวานเบิาโพล่อนะหลับาปี๋ เมื่อหมัลุ่นๆระแทเ้าับใบหน้าอเา
“อะไรที่ทำให้พี่ิว่าผมโ่นไม่รูุ้ประส์ที่แท้ริอพี่ั้นเหรอ?!
พี่มัน็เหมือนนอื่น! เ้ามาีสนิทับผมเพราะอยาไ้ีวอน! ผมไม่ยอมให้พี่ทำเหมือนผมเป็นไอ้โ่หรอ พี่มัน - ” ีวอนยื้อท่อนแนอผมเอาไว้ไ้ทัน่อนที่ผมะ่อยแฮวานเป็นหมัที่สอ
หยน้ำาพรั่พรูออมาาวาอเธออีรั้
“พูอะไรอพี่น่ะ?!
ไม่เห็นะเ้าใเลยสันิ! หยุทำแบบนี้ับเนโอปป้านะ!” เธอร้อ
พยายามุรั้แนอผมเอาไว้แ่็ไม่ไ้ผล
ผมระาอเสื้ออแฮวานอย่ารุนแรโยไม่สนใำร้อออีวอน ไ้ยัไ...?
ผู้ายนเียวับในวามฝันอผม... นที่ผมับมือ อ ูบ และ... และ...
เามาทำแบบนี้ับน้อสาวผมไ้ยัไ? ผมิว่า... ผมิว่าเาเอ็หาผมเอแล้วเหมือนันะอี
แ่ะเป็นไปไ้ยัไในเมื่อทุอย่าที่เาสนใมีแ่ีวอน? โห...
ะเป็นแบบนี้ไม่ไ้... แฮวานบอว่าเารัผม ไม่ริ
–
“แล้วไ...?”
แฮวานพูเสีย่ำ “ถ – ถ้าันะอบีวอนแล้วมันะทำไม? ผิรไหนที่ันีสนิทับนาย?”
เาปามุมปา้วยหลัมือ้าที่ว่า ส่ผลให้เลือ้นๆเปรอะเปื้อนไปถึา
“ันไม่ไ้เป็นฝ่ายโทรนันี่ นาย่าหาล่ะราวี่ อีอย่า...”
แฮวานเหลือบมอีวอน แ่ผมบัับให้เาหันลับมาหาผม้วยารออแรระุอเสื้อ
เาสำลั แ่ผม็ทำไ้แ่ัปามอเานิ่ ผมะื่นึ้นมาในเร็วๆนี้...ใ่ไหม...?
“ันอบีวอนแล้วมีปัหาอะไร? มินอาเอ็ูื่นเ้นับเรื่ออเราะาย - ”
“พูอะไรอพี่น่ะ
เนโอปป้า?! หยุเถอะ” เธอแย้ึ้นมา
ผมหันไปหาเธอพร้อมสายามปลาบ เธอสะุ้้วยวามลัว – วามรู้สึที่ผมไม่อยาให้เธอรู้สึอนอยู่ับผม
แ่เธอ็ยัไม่วายวาลั่น “ปล่อยเานะ! ทำแบบนี้มินอาออนนี่ะรู้สึยัไ?!” ผมยอมปล่อยอเสื้อที่ยับยู่ยี่อเาทันที
เาเไป้าหลัเล็น้อยะพยายามทรัว ผมทำร้ายเา... และมินอา... มินอาเห็นสิ่ที่ผมทำ
ผม่อยๆหันไปเผิหน้าับหน้า่าระใสบานให่ที่ั่นระหว่าห้ออมินอาับทาเิน
เธอำลัร้อไห้ัวสั่น – เ่นเียวับีวอน ะ่าับน้อสาวผม็รที่มีแฮวานปลอบเธออยู่
ผมยืนนิ่อยู่ทีุ่เิมไม่ยับไปไหน รู้สึผิับารระทำอัวเอึ้นมาื้อๆ
“เห้ย!
อย่าแะ้อเธอ!” ผมว้าแนีวอนแล้วลาเธอมายืนหลบอยู่้าหลัผม
เธอร้อโวยวาย พยายามสะบัแนออาารเาะุมอผม “ทำไมพี่เป็นแบบนี้?!
นี่ไม่ใ่พี่ายที่ันรู้ัเลยนะ!” ผมไม่สนใสิ่ที่เธอพู
ทำเพียแ่วาใส่แฮวาน “อย่าเสนอหน้ามาให้ผมเห็นอี!
ผมไม่อยาเห็นหน้าพี่!” พ่นถ้อยำรุนแร ่อนะหันหลัลาีวอนเ้าไปในห้ออมินอา
“โอปป้า! เนโอปป้า!
อร้อล่ะ! เรา้อเป็นมิร่อันไว้สิ!”
ีวอนอ้อนวอน พร้อมออแรยื้อสุำลั้วยวามหวัว่าผมะลาเธอ้าล
“ไม่เป็นไรหรอ
ีวอนอา... ไม่้อเป็นห่วันนะ ทำัวเป็นเ็ีอพี่ายเธอ็พอ...” แฮวานพูเสียแผ่ว
่อนที่ผมะไ้ยินเสียริโทนที่น่าะเป็นอเาัึ้นหลัานั้น เพราะนอาเาแล้ว
ไม่มีใรใ้เพลที่ร้อว่า ‘โอโาิ’ ้ำไป้ำมาทั้เพลเป็นเสียเรียเ้าหรอ
แ่็แล้วะทำไม?
ยัไะ เา็เป็นแ่อมหลอลว
ผมะไม่สนอะไรอี่อไปแล้ว
________________________
T/N : อ่านแล้วอมเมน์ัน้วยนะ้า
ความคิดเห็น