คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 17
ผมมอลึเ้าไปในวาอแฟนหนุ่มอมินอา
พยายามส่ยิ้มสใสที่สุเท่าที่ผมะทำไ้
ูเหมือนเาะรู้แล้วว่าผมเป็นใร แ่เาูะไม่่อยประหลาใอะไรนานั้น
ราวับว่าเาเยเอผมมา่อนยัไอย่าั้น มินอาับราวี่ เอ่อ... พวเาเอาแ่พลอรัันอย่าับู่รั
(็เาเป็นู่รัันริๆนี่เนอะ) ึ่มันทำให้ผมทำอะไรไม่ถู
ผมยัปั้นหน้ายิ้มทั้ที่้าในะรู้สึอึอัแ่ไหน็าม
วาสอู่อเราที่ประสานัน
ทำให้ผมรู้สึราวับมีระแสไฟฟ้าแผ่ระายไปทั่วร่า
ราวับะอย้ำว่าผู้ายรหน้าผมนนี้ือเนื้อู่อผม หรืออย่าน้อย...
ผม็อยาะิแบบนั้น
ผมไ้แ่ยิ้มแล้ว็ยิ้ม
ลอเวลาที่มินอาเล่าถึโมเมน์น่ารัๆและหอมหวานที่ผ่านมาอพวเา
พยายามทำให้ผมมั่นใว่าราวีู่แลเธอเป็นอย่าี
เพื่อที่ผมะไ้ไม่้อเป็นห่วในวามสัมพันธ์อทัู้่ ผมแสรู้่ราวี่้วยเสีย
‘อาุมม่า’
ว่าถ้าหาเาูแลมินอาไม่ี
ผมะไม่ปล่อยไว้แน่ ทำเอาเราทั้สามหัวเราะท้อแ็
ผ่านไปสัพั
มินอาอัวไปเ้าห้อน้ำในเวลา่อมา ปล่อยให้ราวี่ับผมอยู่ันามลำพั
บรรยาาศ่อน้าน่าอึอัเพราะวามริที่ว่าผมฝันถึเามาลอ ฝันว่าไู้บับเา
รวมไปถึฝันเห็นเาาย่อหน้า่อาผม ลมหายใผมระุับสัมผัสอันะทันหัน
ผม้มลมอฝ่ามืออุ่นๆที่ทาบทับอยู่บนมืออผม ่อนะเยหน้ามอเาอย่าสับสน
“แ – เนฮยอ” เาพู
“ผมไม่รู้ว่าทำไม แ่ผมรู้สึเหมือนเยเอพี่มา่อน อาะเป็น... ในวามฝัน...?”
เามอไปยัมือที่ประสานันอเราสอน ทำเอาผมหายใิั ่อนที่เาะพู่อ
“ผมแ่สสัยว่าพี่รู้เรื่อนี้เหมือนันหรือเปล่า...?”
ผมแทบหยุหายใเมื่อประมวลผลในสิ่ที่เาเพิ่พูับผม
เา... เา็ฝันเหมือนัน วามฝันพวนั้น ไม่ใ่แ่ผมนเียวั้นเหรอ?
วินาทีนี้ ผมไ้แ่หวัให้เรื่อทั้หมเป็นเพียแ่วามฝัน
ผมอยาให้ารที่เาเป็นแฟนมินอาเป็นแ่ภาพลวา ารรับรู้อย่าไม่ทันั้ัวทำให้ผม็อนพูอะไรไม่ออ
มินอาลับมา่อนที่ผมะไ้พูอะไรออไป
พร้อมับำถามว่าทำไมแฟนอเธอถึไ้ับมือผมอยู่
“ันบอเาไปว่าใ้แฮน์รีมทุวัน
เาเลยอยารู้ว่าันมือนุ่มแ่ไหนน่ะ เห็นเาบ่นว่ามืออเาหยาบมา
ัน็เลยลอับูเหมือนัน” ผมอธิบายให้มินอาฟั้วยรอยยิ้ม
แอบหวัลึๆว่าเธอะเื่อำพูนั้น
และมินอา็ันเื่อ่ายๆอย่าน่าประหลา
ยิ่ไปว่านั้น เธอยัเห็น้วยับำพูอผม และบออีว่าเธอรู้สึเหมือนับับ้อนหินทุรั้ที่ับมือราวี่
ราวี่โวยวายับำิมนั้น เรียเสียหัวเราะาผมและมินอาอย่า่วยไม่ไ้
เธอยัแนะนำให้ผมหาเวลาพาราวี่ไปื้อแฮน์รีมอี้วย
ผมยิ้มเื่อนๆเมื่อเาเอ็ูท่าทาะเห็นีเห็นาม “ไ้สิ
ัน้อูแลแฟนอน้อสาวอยู่แล้ว แถมอนนี้เรา็เป็นเพื่อนี้ันแล้ว้วยใ่ป่ะ ิมวอนิ?”
ำว่า ‘เพื่อนี้’ ที่ผมใ้อธิบายวามสัมพันธ์อเรา
เรียไ้ว่าเป็นาร่าัวเอัๆ ในเมื่อผมอยาให้เราสอนเป็นมาว่านั้นมาลอ
แ่็้ออยเือนัวเอว่าเาเป็นไ้แ่แฟนอมินอา และำลัะลายเป็นลูพี่ลูน้ออผม
หลัาุยัน่ออีเล็น้อย เรา็ัสินใแยย้ายันลับบ้าน ผมสมวระไ้รับารพัผ่อนามๆหลัาาร่อสู้ับอารม์และิใอัวเอมาอย่าหนัหน่ว...
มินอาอลาผมามปิ
แ่ที่ทำให้ผมประหลาใือราวี่เอ็ทำอย่าเียวัน
แฟนสาวอเา็ูะ็อไปเล็น้อย แ่เธอ็ละวามสนใไปในที่สุ
เาผละออาผม่อนะยมือึ้นเาท้ายทอย พร้อมล่าวอโทษอย่าเ้ๆัๆ
มินอาเินนำหน้าเราออไป ทำให้ผมมีเวลาอยู่ับราวี่เพียลำพัอีรั้ “ฮยอ
ผมไม่ิว่านี่ือวามฝันหรอนะรับ” เาระิบ ่อนะวิ่ไปสมทบับแฟนสาว
ำพูอเาทำให้ผมประหลาใึ้นมาในทันที เาหมายวามว่ายัไ?
ผมมอพวเานั่รถออไป
พลาโบมือลาเป็นรั้สุท้าย ผมถอนหายใ่อนะเินไปที่รถอัวเอบ้า
ผมว่าผมวระฝััวอยู่ใ้ผ้าห่ม และหลับใหลไปลอาล
นายมันโ่
อีแฮวาน...
-xxxxxx-
“ฮยอรับ
ไปเทัน” เาพู้วยน้ำเสียที่เหมือนะออำสั่มาว่าเิวน
เสียทุ้มบ่นุ้ิ้ว่าหมู่นี้ผมยุ่นไม่มีเวลาแม้แ่ะนอนอับเา
ว่าะรู้ัวอีทีผม็ถูร่อมอยู่ใ้อาัิให่ เารึ้อมืออผมเอาไว้เพื่อไม่ให้ผมหนีไปไหนอย่ารู้ทันว่าผมะรีบหนีไปทำานทันทีที่ื่นึ้นมา
ั้แ่ผมไ้เอเาในีวิริ
ผมไม่รู้เลยว่าผมำลัฝันหรือผมำลัอเาในีวิริ แ่ผม็ยอมปล่อยวามินั้นหลุลอยไป อแ่อนนี้เท่านั้น ผมสัา... อแ่อนนี้ ใบหน้ามเลื่อนไปยัลำอระห
่อนะเริ่มบเม้มผิวายาว ทำเอาผมหลุเสียราหวานเรียื่อออีฝ่าย ไ้ทีเา็แล้ผม้วยารระิบ้าหู
“พี่เป็นอผม” หรือ “อผมทั้ัวเลย” เสียแหบพร่าปลุเร้าอารม์อผมไ้เป็นอย่าี
ำว่า ‘อผม’
ทำให้ผมรู้สึเหมือนผมเป็นอเาริๆ
แ่... ผมไม่ใ่อเามาั้แ่แร ผมเป็นอเาแ่ในวามฝันอผม...
หรือในวามฝันอเรา ถ้าวามฝันที่เาพูถึ
เหมือนับวามฝันที่ผมำลัมีอยู่ ไม่ว่าผมะสสัยแ่ไหน... ในท้ายที่สุ
มัน็เหลือแ่ผมฝ่ายเียว เพราะเามีมินอาอยู่แล้ว – แฟนสาวอเา
วามใทำให้ผมลืมวามินั้นไปั่วะ
เมื่อเารวบ้อมืออผมึ้นเหนือศีรษะ ผมัริมฝีปาเป็นรั้ราวเพื่อสัั้นเสียน่าเลีย
แู่เหมือนว่ามันะยิ่ระุ้นให้เาแล้ผมหนัว่าเิม เาทิ้รอยรัไว้บนร่าายอผมแทบทุารานิ้ว
ราวับะบอใร็ามที่มีโอาสไ้เห็นร่าเปลือยเปล่าอผมว่าผมมีเ้าอแล้ว หรือะระบุัๆว่า – ผมเป็นอิมวอนิ เาเลื่อนใบหน้าลับึ้นมา่อนะเ้ารอบรอริมฝีปาอผมโยไม่หยุารระทำใๆ
ฝ่ามือร้อนอเาสัมผัสที่้าแ้ม พลาลูบไล้อย่าอ่อนโยนราวับว่าผมเป็นสิ่ที่เปราะบา
ราวับลัวว่าผมะแสลายเป็นเสี่ยๆ ‘แ่ผมไ้แสลายไปแล้ว...’ ผมิับัวเอ
เาสอประสานมืออเราเ้า้วยัน
ะที่วามมอลึเ้ามาในวาอผมราวับะส่ผ่าน้อวามอะไรบาอย่าที่ผมไม่อาะเ้าใ
แ่่อนที่ะไ้ิอะไรไปมาว่านั้น เาวัแนโอบอผมแนบแน่นราวับลัวว่าผมะหายไป
“ผมรัพี่นะ
อีแฮวาน... ผมรัพี่มาเลยนะรับ” เาระิบ้าหูเสียแผ่ว
หยน้ำใสไหลอาบ้าแ้มอผมโยไม่รู้ัว ทำเอาเาวิ ผมไ้แ่บอเาว่าไม่เป็นไร
และเบนวามสนใอเา้วยประโย่อมา
“ัน็รันาย
ิมวอนิ...”
ผมลืมาึ้นมาพบับเพานสีม่วที่แสนุ้นเย
ผมถอนหายใออมาเมื่อรู้ว่ามันเป็นเพียแ่วามฝัน ทำไมยัเป็นอย่านี้อยู่ล่ะ?
ิมวอนิมีแฟนแล้วนะ ผมรู้สึถึวามเปียื้นที่้าแ้ม
ไม่ใ่วามเปียื้นอเม็เหื่อที่ผุพราย แ่ผมิว่ามันเป็นเพราะผมร้อไห้ะหลับ
– อีแล้ว
ผมพยายาม่มาลอีรั้ เพราะอนนี้มันยัเ้าเินว่าะเป็นเวลาื่นนอนอผม
ปิแล้วผมะื่น็่อเมื่อฮัยอนฮยอหรือแทอุนฮยอมาปลุ
ผมุใบหน้าเ้าับหมอนวันพีแู่เหมือนมันะไม่่วยอะไร เพราะผมื่นเ็มาแล้วในอนนี้
ผมึัสินใย้าย้นออาเียนอน รไปยัห้อรัว
แล้วผม็พบเ้าฮัยอนฮยอที่ำลัเรียมอาหารเ้าอยู่
“อ้าว ฮยอ!” เาสะุ้ใพร้อมับยมือทาบอับเสียทัทายอผม
เายมือึ้นเหัวผมเบาๆโทษานทำให้เาใั้แ่เ้า
พลายเหุผลล้านแปมาอ้าว่าทำไมผมถึไม่วรแล้เาแบบนั้น
และเนื่อาผมื่นแล้วและยัมีีวิอยู่ึ้อ่วยฮัยอนัโ๊ะเป็นารไถ่โทษ
่อนะไปเรียแทอุนฮยอมาทาน้าวามลำับ
แ่ยัไม่ทันะเินออาห้อรัว้วย้ำ
็ูเหมือนว่าแทอุนฮยอะเป็นฝ่ายโผล่เ้ามา่อนเสียเอ
ร่าสูเ้าอผมเผ้าระเอะระเิยืนยี้าอยู่ไม่ไลาพวเรามานั
ฮัยอนฮยอหัวเราะิัยัับสาววัยแรแย้มที่โนับแยับแฟนหนุ่มไปทั้ืน
ผมมอพวเาสอน้วยรอยยิ้มบาๆ แ่าารนิ่วหน้าอย่ารำาอแทอุนฮยอนั้น
ูเหมือนว่าเสียอฮัยอนฮยอะทำลายบรรยาาศยามเ้าออันเียบสบอแทอุนฮยอเ้าให้แล้ว
หลัาัเรียมทุอย่าเสร็เรียบร้อย
เรา็หย่อน้นลบนที่นั่ประำ่อนะเริ่ม้วอาหารเ้าสใหม่าเาที่ฮัยอนฮยอเป็นนทำ
มื้อนี้เป็นอาหารเาหลีุให่ที่ไม่ไ้ถึท้อผมมานานแล้ว ผมเริ่มิถึอาหารฝีมือแม่แล้วล่ะสิ...
ฮัยอนฮยอัอาหารให้ผมอย่าไม่หยุหย่อนพร้อมับพูว่า
“ินเยอะๆนะเนนี่ นายผอมเินไปแล้ว”
เล่นเอาผมถึับยู่ปาับับ้าวที่พูนามอผมไปหม แทอุนฮยอลอา
่อนะปรามฮัยอนฮยอให้หยุ่อนที่อาหาระล้นออมาาามอผม
บรรยาาศบนโ๊ะอาหารเียบว่าปิ
และมันทำให้ผมรู้สึระอัระอ่วนไม่น้อย ผมเยหน้าึ้นมอฮัยอนฮยอ
่อนะเผอิสบาเ้าับฮัยอนฮยอที่ำลัมอมา้วยสายาแบบนั้น ผมเลียสายาแบบนั้น
มันเป็นสายาที่ผสมผสานไป้วย ‘ันอยู่นี่แล้วนะ’ และ ‘บอันมาเถอะว่าเิอะไรึ้น’
และในท้ายที่สุ
ผม็ยอมเล่าทุเรื่อที่เิึ้นที่รบวนิใอผมในอนนี้
ผมถอนหายใพลาวาะเียบลบนโ๊ะ “็ไ้ ผมะเล่าให้ฟั”
ผมพูเสียแผ่วอย่ายอมแพ้ และทันในั้น
ำถามนับสิบ็พรั่พรูออมาาปาอฮัยอนฮยอไม่หยุ ผมเล่าถึวามฝันให้เาฟั
ทั้ฝันีและฝันร้าย โยไม่ลืมบออี้วยว่าผมเอนแปลหน้าในีวิริแล้ว
ทำเอาฮัยอนฮยอส่เสียฮึฮัับำบอเล่านั้น
“ห้ามไปเอเาอีนะ”
เาเอ่ยเสียแ็
“ทำไมอ่ะ?”
ผมถาม้วยวามสับสน
“เพราะ... เพราะ...”
“ผมทำไม่ไ้หรอฮยอ”
ผมถอนหายใออมาอีรั้ “เาำลัะมาเป็นลูพี่ลูน้ออผม... แม่อผมับพ่ออเา...
พวเา... นั่นแหละรับ”
ทั้ฮัยอนฮยอและแทอุนฮยอมอมาที่ผมเป็นาเียว
เาสอนเบิาว้าทวนำว่า ‘ลูพี่ลูน้อ’ ราวับมันเป็นศัพท์ในภาษาอื่นที่พวเาไมุ่้นเย
ฮัยอนฮยอลุึ้นรมาหาผม่อนะวาวแนโอบรอบัวผม ะปลอบประโลมผมว่าเา –
พวเาะอยู่้าๆผมเสมอ ผมบหน้าลบนไหล่อเา่อนะร้อไห้ออมาอย่าห้ามไม่อยู่
้วยรู้ว่ามันเป็นเวลาที่สมวระปลปล่อยวามรู้สึที่อัอั้นออมา แทอุนฮยอเ้ามาสมทบอี้า
มืออุ่นยึ้นลูบศีรษะอผมเียบๆ ึ่ผมเอ็ไม่ไ้ิใอะไร
ในเมื่อารระทำอเาทำให้ผมรู้สึีึ้น
หลัาปล่อยโฮออไปยให่
แทอุนฮยออาสาล้าานแทนผม ะที่ฮัยอนฮยอและผมแยย้ายันเรียมัวไปทำาน
เสียโทรศัพท์ัึ้นระหว่าที่ผมำลัแ่ัวอยู่ แ้ให้ทราบว่ามี้อวามเ้า
เป็น้อวามาเบอร์ที่ไม่รู้ั ผมเปิ้อวามนั้น้วยวามสสัย่อนะอ่านมัน
“ฮยอ
ราวี่เอนะรับ วันนี้พี่ว่าหรือเปล่า? ออมาเอันหน่อยไ้ไหมรับ?”
________________________
T/N : อ่านแล้วอมเมน์ัน้วยนะ้า
ความคิดเห็น