Please Take Care ปฏิบัติการดูแลหัวใจของนายมาดเท่

บทนำ
Anti Kiss Syndrome!!!

                เวลา 23.00 น.
                เอี๊ยดดดด!!!!
                เสียงของล้อรถสปอร์ทคันงามสีดำเงาวับที่บดขยี้พี้นถนนหน้าคฤหาสน์หลังงาม โฮะๆๆ ^O^ ไม่อยากอวดหรอกนะว่าบ้านฉันรวย >O< และที่สำคัญแฟนฉัน...
                ...หล่อมากกก~
                อย่าอิจฉากันล่ะท่านผู้อ่านที่น่ารักทั้งหลาย โฮะๆๆๆ ^O^
                เอาล่ะเข้าเรื่องดีกว่า พอดีฉันเพิ่งกลับจากงานวันเกิดของ “พีท” สุดที่รักสุดหวงแหนของฉันมาน่ะ >O< เสียงเบรกที่ได้ยินไปเมื่อกี้นี้ ก็เป็นเสียงรถสปอร์ทราคาเฉียดยี่สิบล้านของเขาเองแหละ อิอิ นอกจากจะหล่อแล้วยังโคตรรวยอีกต่างหาก โอ๊ย~ >o< มีความสุข ก็แบบว่าคนมันสวยน่ะนะ
                “ส่งเดลแค่นี้ก็ได้ค่ะพีท เดี๋ยวเดลเดินเข้าไปข้างในเอง”
                “จะดีเหรอครับเดล ผมขอเข้าไปสวัสดีคุณพ่อของคุณก่อนได้มั้ย”
                บ้าหรือเปล่าคะคุณที่รัก -_-; นี่ห้าทุ่มกว่าแล้วนะค้า~ นอกจากลุงยามวัยเกือบนอนวัดแล้ว ก็มิมีสิ่งมีชีวิตใดถ่างตารอรับไหว้คุณที่รักหรอกคะ
                “เอาไว้คราวหน้าดีกว่านะคะพีท ป่านนี้คุณพ่อของเดลท่านคงไปเยี่ยมคุณย่าแล้วล่ะคะ”
                “เอ๊ะ คุณย่าของเดลท่านเสียนานแล้วนี่ครับ o_o! หรือว่าคุณพ่อของเดลจะ... โธ่~ เดลสุดที่รักของพีท” พีทเอื้อมมือมาโอบไหล่ของฉันอย่างปรอบโยน
                ฮือๆ T^T ซึ้งใจจังเลยค่ะพีท ถ้าไม่มีพีท เดลคง... เอ๊ย!!! อีตาบ้า! -_- นี่ฉันมีแฟนสมองกลับหรือฟะเนี่ย!
                “นี่พีทคะ -_- พ่อเดลยังไม่ตายค่ะ ที่เดลพูดหมายความว่าพ่อเดลคงหลับสนิทไปแล้วค่ะ”
                “ฮ่าๆๆ ^O^ อย่างนั้นเองเหรอครับ พีทก็คิดไปซะไกล”
                พีทคะ -_- แถวบ้านเรียกโง่ค่ะ
                “ถ้าอย่างนั้นเดลขอตัวเข้าบ้านก่อนนะคะ ^_^” ฉันเปิดประตูรถข้างที่นั่งคนขับ แต่กลับโดนพีทจับมือไว้ไม่ให้ลงจากรถ “มีอะไรอีกหรือเปล่าคะพีท”
                “จะรีบไปไหนล่ะ พีทยังไม่ได้ของขวัญวันเกิดจากเดลเลย”
                “อ้าว~ ก็เดลเอาให้พีทตั้งแต่อยู่ในงานแล้วนี่คะ เอ๊ะ หรือว่าเดลจะทำหล่นคะเนี่ย”
                “เปล่าหรอกครับ ^_^ แต่ที่เดลให้น่ะ มันเป็นแค่ของขวัญธรรมดาเองนะครับ”
                “แหม~ พีทก็ ^o^ เดลอุตส่าห์เลือกอย่างดีเลยนะคะ มันจะธรรมดาได้ยังไงล่ะ”
                นาฬิการุ่นมหาเสน่ห์ ฝังเพชรหายากจากนอกโลกเชียวนะค้า~ จะธรรมดาได้ยังไง๊~
                “แต่พีทอยากได้อะไรที่มันพิเศษกว่านั้นน่ะสิ” ยังไม่ทันที่ฉันจะอ้าปากถาม พีทก็ค่อยๆ เลื่อนใบหน้าสุดหล่อเนียนของเขาเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ด้วยสัญชาตญาณและประสบการณ์ ฉันสัมผัสได้ทันทีว่าสิ่งที่พีทต้องการนั้นคืออะไร
                ฉันเองก็อยากตอบสนองความต้องการนั้นนะ แต่...
                เพลี๊ย!!! ฝ่ามือขาวเนียนของฉันทำการประทับตราห้านิ้วไว้บนใบหน้าหล่อหายากของพีทแบบชัดเจน ทำเอาพีทถึงกับหน้าหันตามแรงตบอย่างช่วยไม่ได้
                กรี๊ดดด~ o_o!!! นี่ฉันทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย~
                “พีทคะ เอ่อ...คือว่า...” ฉันพยายามจะแก้ตัว แต่กลับถูกลูกกะตาที่เต็มไปด้วยความโกรธของคุณสุดที่รักจ้องจนลิ้นเป็นง่อยพูดไม่ออก T^T
                “นี่มันหมายความว่ายังไงน่ะเดล พีทก็แค่จะจูบ ทำไมเดลต้องตบพีทแรงขนาดนี้ด้วย ถ้าไม่ยอมก็บอกกันดีๆ สิ ทำไมต้องลงไม้ลงมือกันขนาดนี้ด้วย!”
                นี่กะจะไม่ให้เค้าพูดเลยเหรอตัวเอง T^T
                “พีท...คือ...เดลไม่ได้ตั้งใจจะตบพีทเลยนะ เดลแค่ตกใจนิดหน่อยเอง”
                “ตกใจนิดหน่อยเหรอ! นี่ขนาดไม่ได้ตั้งใจยังตบแรงขนาดนี้ ถ้าวันไหนเดลเกิดตั้งใจขึ้นมา พีทไม่นอนเข้าเฝือกตัวเป็นมัมมี่แช่แข็งอยู่ที่โรงพยาบาลเลยหรือไง!”
                T^T จิกเจ็บนะคะเนี่ย~ ฮือๆ
                “แต่พีทคะ...”
                “เลิกพูดเถอะเดล...”
                “TOT”
                “สามเดือนที่เราคบกันมา พีทไม่เคยเลยที่จะทำให้เดลเจ็บ...”
                “TTOTT” <-------- พูดไม่ออก T^T
                “แต่ที่เดลทำกับพีทวันนี้มันเกินไปจริงๆ v-v พีทคงทนคบกับเดลอีกต่อไปไม่ได้แล้วล่ะ”
                “พีท...อย่าพูดแบบนี้สิ T^T เดลขอโทษ เดล...เดลจะปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น เดลสัญญาว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก ขอร้องล่ะพีท TOT ให้โอกาสเดลได้แก้ตัวอีกครั้งเถอะนะ” ฉันอ้อนวอนพีทด้วยน้ำตาที่ตอนนี้ไหลไม่ยอมหยุด พร้อมทั้งเขย่าแขนของเขาเบาๆ เพื่อให้เขายกโทษ แต่พีทกลับนิ่งเฉยเป็นรูปปั้นเปาบุ้นจิ้น และไม่ยอมชายตามองฉันเลยแม้แต่น้อย
                นี่มันอะไรก๊านนน~ T^T ฉันก็แค่ตบเบาๆ เองน้า~
                “พีท...เดล...”
                “เลิกพูดเถอะ พีทไม่อยากฟัง...”
                “อึก! TOT”
                “เดลกลับเข้าบ้านไปได้แล้ว และต่อจากนี้ไปเดลไม่ต้องโทรมาหาพีทอีกนะ ทุกอย่างที่เคยทำร่วมกันมาตลอดสามเดือนสี่วันสิบเอ็ดชั่วโมงยี่สิบนาที ขอให้เดลลืมมันไปซะ เรื่องของเราจบกันแค่นี้เถอะ”
                “พีทคะ...ฮือๆๆ TT^TT” น้ำเสียงของฉันถูกกลืนกินด้วยเสียงสะอึกสะอื้นร่ำไห้ แววตาถูกม่านน้ำตาไหลอาบจนมองภาพชายที่อยู่ตรงหน้าแทบไม่เห็น
                ฉันค่อยๆ ก้าวเท้าลงจากรถช้าๆ ถึงจะเจ็บปวดแค่ไหน แต่ฉันก็คงจะหน้าหนานั่งอยู่ในรถของคนที่ไม่ได้รักกันแล้วไม่ได้หรอก T^T
                นี่มันอะไรกัน T^T เหตุการณ์อันแสนโหดร้ายเดินทางมาเยือนฉันอีกแล้วหรือนี่ ตอนที่คบกันฉันนึกว่าเรื่องของฉันกับพีทจะไปได้สวย ที่ไหนได้ TOT มันก็เป็นแค่เรื่องที่ฉันจินตนาการไว้เท่านั้นเอง ฮือๆ หนูเดลเจ็บปวดใจค่ะ ฮือๆ TT^TT

                ฉันชื่อเดลค่ะ อย่างที่ท่านทั้งหลายได้รับรู้ไปแล้วเรื่องที่ฉันถูกผู้ชายทิ้ง T^T ฉันล่ะอยากรู้จริงๆ กะอีแค่ตบหน้าเฉยๆ ทำไมต้องโกรธกันขนาดนี้ด้วย T^T ฉันน่ะโดนผู้ชายทิ้งมาร้อยกว่ารอบแล้วล่ะค่ะ แงๆ คิดแล้วมันน่าน้อยใจ! ใช่ว่าฉันนิสัยไม่ดีหรือว่าขี้เหร่หรอกนะคะ ตรงกันข้าม ฉันออกจะสวย ดูดี มีชาติตระกูลสูงส่ง เป็นที่หมายปองของตัวผู้นับร้อย แต่ที่มันเป็นอุปสรรคขวางทางความรักอันรุ่งโรจน์ของฉัน มันคงเป็นเรื่องสุขภาพที่ไม่เหมือนชาวบ้านชาวเมืองเขานี่แหละ -_-; ฉันน่ะป่วยเป็นโรคต่อต้านริมฝีปากชายหรือที่เรียกเป็นภาษาปะกิดว่า ‘Anti Kiss Syndrome’
                ก็อย่างที่บอกไว้ ว่าโรคนี้เป็นโรคที่ไม่เหมือนชาวบ้านชาวเมืองเขาเลย เพราะทั่วทั้งจักรวาลทางช้างเผือกก็มีแต่ฉันคนเดียวนี่แหละที่เป็นโรคนี้ T^T น่าฉงฉานใช่มั้ยล่ะ
                อาการเบื้องต้นของโรคนี้คือ จะต่อต้านการจูบทุกรูปแบบจากเพศตรงข้าม พูดง่ายๆ คือฉันจะมีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรุนแรงที่สุดถ้ารู้ว่าจะโดนจูบ ดังเช่นที่ท่านผู้อ่านเห็นนั่นแหละ แค่รู้ว่าพีทจะจูบฉันก็ตบเขาซะโดนทิ้งเลยเห็นมั้ย ฮือๆ T^T และก็เป็นแบบนี้กับผู้ชายทุกคนที่ฉันคบด้วย เวลาที่ (อดีต) แฟนๆ ของฉันเขาขอจูบ ฉันจะหน้ามืดต่อต้านเขาทันที แบบว่าบางคนถึงกับโดนกระโดดถีบเลยนะ T_T เพราะอย่างนี้ไง ฉันถึงบอกว่าฉันโดนทิ้งจนชินแล้ว ฮือๆ คิดแล้วหดหู่เศร้าหมอง หมอบอกว่าโรคนี้ไม่สามารถรักษาได้ แต่มันจะหายไปเองเมื่อร่างกายฉันปรับตัวและพร้อมที่จะโดนจูบ
                แล้วเมื่อไหร่ฉันจะหายจากไอ้โรคบ้าๆ นี้สักทีน้า~ >~< ฉันเองก็อยากโดนจูบจากคนที่รักเหมือนกันนะยะ!!!

                เจ็ดวันต่อมา...
                ก๊อก ก๊อก ก๊อก~
                “คุณหนูคะ ^O^ มีแขกมาขอพบค่ะ~”
                “อือ~ =_=”
                ใครมันมาเสียงดังเอะอะอยู่หน้าห้องฉันเนี่ย! ไม่รู้หรือไงว่าคนจะนอน!
                “คุณหนูคะ~ เปิดประตูหน่อยค่ะ”
                “โอ๊ย! =O= พี่ดอกบัวค้า~ มาปลุกอะไรแต่เช้าคะเนี่ย! มารยาทน่ะมีมั้ยคะ! เดี๋ยวเดลก็บอกคุณพ่อไล่พี่ออกหรอก!” ฉันนอนคลุมโปงตะโกนด่าอีคุณพี่บัว คนใช้เอ๋อแดกที่คุณพ่อสงเคราะห์เก็บจากสะพานควายมาเลี้ยง ฉันล่ะเซ็งคุณพ่อจริงๆ -_-; ชอบเก็บเด็กข้างถนนมาเลี้ยง ฉันว่าอีกหน่อยบ้านฉันคงกลายเป็นมูลนิธิเด็กขอทานแน่เลย
                “นี่! ยัยเดล! พูดจาให้มันดีๆ หน่อยสิยะ!”
                หนอย~ นี่กล้าขึ้นเสียงกับฉันงั้นเหรอ อีคุณพี่บัว!!!
                “นี่กล้าเรียกเดลว่า ‘ยัยเดล’ อย่างนั้นเหรอคะพี่บัว! คอยดูเถอะ! เดลจะฟ้องคุณพ่อ!”
                “แกเสียใจจนเป็นประสาทไปแล้วหรือไงยัยเดล! จำเพื่อนรักที่สุดของแกไม่ได้หรือไงฮะ! -_-! เลิกวางกล้ามแล้วมาเปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
                เพื่อนรักที่สุด? o_o! หรือว่าจะเป็น...
                “ยัยกระต่าย!!!” ฉันรีบวิ่งไปเปิดประตู ก่อนจะโผเข้ากอดยัย ‘กระต่าย’ เพื่อนรักคนแรกและคนเดียวที่ฉันมี
                กระต่ายถือได้ว่าเป็นคนที่ฉันสนิทและก็รู้ใจฉันมากที่สุด ทุกครั้งที่ฉันมีปัญหาหรือเดือดร้อน ยัยนี่จะเป็นคนแรกที่ยื่นมือเข้ามาคอยปรอบโยนและให้กำลังใจ อาจเป็นเพราะเราสองคนรู้จักกันมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย จนตอนนี้หอยเท่าฝ่าตีนแล้ว ยัยนี่ก็ยังทนคบฉันป็นเพื่อนไม่เคยทอดทิ้งกัน
                “ทำไมแกไม่ยอมโทรหาฉันเลยล่ะยะยัยบ้า!”
                “ฮือๆ T^T ก็ฉันไม่อยากให้แกต้องมาปวดหัวกับเรื่องบ้าๆ ของฉันอีกแล้วนี่” ฉันปล่อยโฮอย่างหยุดไม่อยู่ ก่อนที่ยัยกระต่ายจะเดินจูงมือฉันเข้าไปนั่งบนโซฟา
                “เพราะแกไม่อยากให้ฉันยุ่งนี้แหละ แกถึงได้เอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้องไม่ยอมไปไหนซักที -_-; เฮ้อ~ ยังไม่ชินอีกเหรอ เป็นฉันชินไปนานแล้วนะ”
                “ไม่ต้องมาตอกย้ำฉันเลย T^T ก็ฉันรักเขามากนี่”
                “โอ๊ย~ ฉันก็เห็นแกรักทุกคนที่คบกับแกนั่นแหละ -_- แกจะไปคิดคะนึงหามันทำไม กับอีแค่ผู้ชายไม่มีความอดทน เชอะ! คิดว่าตัวเองหล่อเลือกได้หรือไง ถึงได้กล้ามาบอกเลิกเพื่อนรักของฉันแบบนี้! คอยดูนะ แม่จะเอาเลือดหัวมันมาล้างเท้าแม่ให้หายแค้นเลย -_-!!!”
                เอ่อ... -_-; ไม่ต้องของขึ้นขนาดนั้นก็ได้มั้งยัยกระต่าย
                “T^T”
                “เอาล่ะ แกเลิกร้องไห้แล้วก็ไปแต่งตัวซะ”
                “แต่งตัว?”
                “ใช่ ^O^ ฉันจะไม่ยอมให้แกนอนคลุมโปงร้องไห้เป็นเด็กไม่รู้จักโตอยู่แบบนี้แน่”
                “แล้วแกจะให้ฉันทำอะไรล่ะ แกก็รู้ว่าอารมณ์ของฉันตอนนี้มันแห้งเหี่ยวกว่าบวบแห้งซะอีก ไม่มีจิตคิดทำอะไรหรอก”
                “เอาน่า~ ไม่รองไม่รู้ กับอีแค่ตัวผู้ตัวเดียวจะไปเสียดายทำไมวะ ^_^ ถ้ามันไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษขนาดนั้นก็ปล่อยให้มันไปตายเถอะ ฉันว่าเราไปชอปปิ้งกันดีกว่า ผ่อนคลายไงผ่อนคลาย ^O^”
                “ก็จริงอย่างที่แกพูด จะไปสนทำไมกับผู้ชายความอดทนต่ำ o\/o! เอาล่ะ! วันนี้ฉันซื้อๆๆ แล้วก็ซื้อให้ห้างมันเจ๊งไปเลย!” ฉันลุกขึ้นยืนอย่างผ่าเผย พร้อมทั้งชูกำปั้นอย่างผู้ชนะ โฮะๆๆ
                “ต้องให้มันได้อย่างนี้สิ ^O^ ยัยเดลจอมลุยของฉันกลับมาแล้ว~”
                หึ! ฉันไม่สนแล้วว่าจะมีผู้ชายคนไหนกล้ามาคบกับฉันอีกมั้ย และไม่สนแล้วว่าไอ้โรคต่อต้านจูบที่ฉันเป็นอยู่มันจะหายหรือเปล่า ขอแค่ได้ใช้ชีวิตชิลๆ ตามประสาสาวโสด โดยมีเจ๊กาละแมเป็นไอดอลก็พอแล้ว >_<~ ก็แค่พวกผู้ชายที่หวังแต่ได้ ฉันขอปฏิญาณตนไว้ ณ ตรงนี้เลยว่า ถ้าชาตินี้ฉันหาผู้ชายดีๆ ยอมทำทุกอย่างเพื่อฉัน และยอมรับในสิ่งที่ฉันเป็นไม่ได้ ฉันจะขอขึ้นคานทองประดับเพชรฝังมุกเป็นเพื่อนพี่กาละแม ไปตลอดอายุขัยอันยืนยาวคงกระพันของฉัน! หึ!!!