Fighting Love! สู้สุดใจไม่ยอมเเพ้นายสุดหล่อ

บทนำ

ณ สวนสาธารณะร่มรื่นชื่นบาน พรมลิขิตขีดเขียนนำพาให้เขาและเธอเดินทางมาเจอกัน...
                ...ชายร่างสูงโปร่งผู้โชคร้าย (แต่สภาพหนังหน้าพอรับได้นะ) นั่งชันเข่าข้างขวาขึ้นพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นและแสนเป็นห่วงเป็นใยไปให้หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า
               "ฉันรักเธอ....ได้โปรดแต่งงานกับผู้ชายที่ไร้ค่า ขี้ยา อนาถา ยาจก ยากจน ค่นแค้น แสนอนาถ ฯลฯ อย่างฉันคนนี้ด้วยเถอะ (เอ่อ... -___-;;)" เขาจ้องไปในนัยน์ตาสีฟ้าสดของหญิงสาวดวงตกคนนั้นอย่างเฝ้ารอคำตอบจากเธอ
                "ฉันก็รักคุณค่ะ" เธอเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่เต็มเปรี่ยมไปด้วยความสุขสมหวัง 
                         "ถึงฉันคนนี้จะดูสูงค่าเกินไปสำหรับคุณ แต่ด้วยความรักที่ฉันมีต่อคุณฉันจะยอมลดตัวลงไปใช้ชีวิตที่แร้นแค้นคู่กับคุณค่ะ ^___^" ว่าแล้วเธอก็ยื่นมือซ้ายแสนเนียนขาวไปยังฝ่ามือของชายหนุ่มอนาถาอันเป็นที่รักของเธอ เขารับมือเธอไว้แล้วบรรจงสวมแหวนเพชร (ปลอมชัวร์!!) ไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธออย่างนุ่มนวล แล้วหลังจากนั้นจอภาพก็ค่อยๆ มืดดับลงพร้อมกับคำฮิตติดจอที่ว่า "The End"

                T___T ซึ้งมากกกก~
                "ตอนจบน้ำตาแทบท่วมจอแหนะ -__-;; แน่ใจนะว่าหนังรัก!!!" ฉันประชดขึ้นทันทีหลังจากที่พนักงานเปิดไฟในโรงภาพยนต์ ก่อนจะลากยัยเพื่อนรัก (หน้า) หักสวาทเดินออกมาข้างนอกด้วยอาการมึนๆ คล้ายจะเป็นลม
                "แหม~ มันก็สนุกดีนี่ T__T" ยังจะมาทำเป็นพูดดีอีกนะยัยโกโก้ ชิ!!!
                "นี่ถ้าไม่ติดที่ว่าแกเลี้ยงมีหวังฉันลุกไปตั้งแต่ฉากแรกแล้ว! -__-# หนังบ้าอะไร! เปิดฉากมาก็เจอพระเอกนั่งขอทาน! ยังจะมีหน้ามาบอกอีกนะว่าน่าสนุก -__-;;"
                แถมฉากที่สองยัยนางเอกยังมานั่งหน้าแป๋นแล๋นขายปลาร้าเน่าแปดชาติอีก บ่งบอกเลยนะว่าเป็นหนังไทยทางภาคไหน Y___Y ฮ่วย!!!
                "ใครจะไปตรัสรู้ได้ล่ะว่าหนังมันจะออกมาแนวนี้ T____T ก็เห็นเขาโฆษณากันอึกทึกคึกโครมซะขนาดนั้น ฉันก็เลยคิดว่ามันน่าจะสนุกดีนี่นา...ฉันขอโทษก็แล้วกัน" ยัยโกโก้ทำหน้าสำนึกผิดแบบสุดๆ จนฉันคิดว่าถ้าเกิดด่ายัยนี่อีกคำเดียวล่ะก็...มีหวังร้องไห้ขี้มูกโป่งกลับบ้านไปฟ้องแม่แหงๆ
                แต่ก็จริงอย่างที่ยัยโกโก้ว่า ไอ้หนังบ้านี่มันก็เหลือเกินจริงๆ โปรโมตซะยิ่งใหญ่เอาซะฉันเองก็อดไม่ได้ที่จะอยากดู แต่ที่ไหนได้หลอกกันชัดๆ  -__-+ ไหนบอกซะดิบดีว่าเป็นหนังรักที่ใช้ทุนในการถ่ายทำถึงสิบล้าน เชอะ! แค่สิบร้อยฉันก็ว่ามากไปแล้วย่ะ!!!
                ไอ้หนังรักยาจก!!!
                "ช่างมันเถอะ -__-;; ที่หลังก็รู้จักพิจราณาชื่อเรื่องบ้าง มีอย่างที่ไหนพาฉันมาดูหนังรักที่แค่เห็นชื่อฉันก็แทบจะสลายโมเลกุลกลับบ้านทันทีแล้ว...." อยากรู้มั้ยว่าเรื่องอะไร "...ตำนานรักไอ้ยาจก (บวกสกปรกอีกต่างหาก)"
                มันน่าดูตรงไหนวะ -__-;;
                "เสียชื่อฉันหมด!"
                "จ้า~~ แหม....รักษาจ๊างงง~ ภาพพจน์น่ะ!"
                "แน่นอนอยู่แล้ว ^___^ ระดับ "โซดา" ซะอย่าง! โฮะ!ๆๆๆ"
                "เอาไว้วันหลังฉันจะเลี้ยงชดเชยให้ก็แล้วกันนะ ^__^"
                ยังจะกล้า?
                "อย่าเลย -__-;; เกรงใจ"

        ถ้ามาอีกคราวหน้ามีหวังยัยนี่คงพาฉันมาดูหนังเรื่อง...ตำนานรักยัยจอมปลวก...แน่นอน! โซดาฟันเฟิร์ม!!!
                "แล้วนี่เราจะไปไหนต่อดีล่ะ?" ยัยโกโก้ถามขึ้นหลังจากที่เดินมาถึงหน้าลิฟต์
                "กลับ!"
                ขืนอยู่ต่อมีหวังยัยนี่พาไปปลูกป่าแน่ -__-;;
                "นี่แกจะบ้าหรอ? O_o? นี่เราเพิ่งจะมาเองนะ เรายังไม่ได้ร้องโอ'เกะกันเลย"
                "เชิญแกไปร้องคนเดียวเถอะ! ฉันจะกลับบ้าน"
                ติ๊งงง~
                เหมือนฟ้าเป็นใจให้ฉันกลับบ้าน บอกว่าจะกลับปุ๊บลิฟต์ก็มาปั๊บ ^__^
                แต่เอ๊ะ? ฉันยังไม่ได้กดปุ่มเลยนี่ o_O? แต่ช่างเถอะรีบกลับดีกว่า
                ฉันก้าวขาไปที่ลิฟต์อย่างสง่างามแบบกุลสตรีไทยแต่กำเยนิด แต่...
                พลั๊กกกกกกก!!! ตุ๊บบบบบบ!!!
                "โอ๊ยยย!!! บ้าเอ้ย!!!"
                ใครวะกล้ามาเดินชนช้านนน~ แถมก้นยังกระแทกพื้นซะเกือบยุบอีกต่างหาก T__T แง~
                "เดินดูทางบ้างซิวะ!!! โธ่เอ้ย!!!"
                เสียงสบถของคนที่บังอาจมาชนฉันจนล้มดังมาจากในลิฟต์ทำให้ฉันมองไม่เห็นเขา ท่าทางจะโกรธมากซะด้วยจะทำยังไงดีล่ะ (จะโดนฆ่ามั้ยวะเนี้ย) T__T แต่คนอย่างฉันไม่ยอมง่ายๆ หรอก เพราะฉันไม่ผิด!
                "กรี๊ดดด กล้าดียังไงมาว่าฉันเดินไม่ดูทาง! นายนั่นแหละที่ผิด! รู้จักขอโทษบ้างซิ! นายนี่มันไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย!"
                "นี่เธอ!!! ขนาดแม่ฉันยังไม่เคยด่าฉันเลย! แล้วเธอเป็นใครกล้าดียังไงไม่ด่าฉันฉอดๆๆ แบบนี้น่ะฮะ!!!" เขาว่าก่อนจะเดินชี้หน้าฉันออกมาจากลิฟต์เผยให้เห็นรูปร่างหน้าตาของเขาและพบว่า...
                ...เขาหล่อมากกกกกกกกกก! ร่างสูงโปร่งดูดี >___< ใบหน้าขาวเนียนจนฉันต้องอาย นัยน์ตาสีดำคมเข้มบวกกับจมูกที่โด่งเป็นสัน ริมฝีปากอมชมพูทรงกระจับดูน่าจุ๊บ ที่มาพร้อมกับทรงผมสีดำเป็นเงาที่ซอยพอดีกับรูปหน้าคมคายของเขา สรุปคือ...เขาหล่ออ่ะ >/////<
                แต่เดี๋ยวสิ! นี่มันไม่ใช่เวลามาชื่นชมหรือว่าเคลิบเคลิ้มกับสิ่งไร้สาระต้องคำสาปแบบนี้นะ!!!
                ถึงจะหล่อขนาดไหนก็อย่าคิดนะว่าฉันจะยอมใจอ่อน ต่อให้หล่อเป็นเทพบุตรบนสวรรค์ชั้นที่ล้านแปดฉันก็ไม่ยอมหรอก! แถมอีตานี่ยังเป็นพวกที่ดีแต่หน้าฟังก์ชันไม่ได้! อีกต่างหาก เชอะ!
                "หึ! ที่นายพูดคงหมายความว่านายมีแม่แต่ไม่เคยสั่งสอนซินะ ^__^++ ถึงได้ไร้มารยาทแบบนี้"
                "นี่เธอมันจะมากไปแล้วนะ!!!" เขาเอื้อมมือมากระชากแขนของฉันอย่างแรงจนฉันเซถลาไปปะทะกับอ้อมแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเป็นมัดๆ กลิ่นตัวอ่อนๆ จากตัวของเขาทำให้ฉันเคลิ้มจนลืมสิ่งรอบตัว แต่...
                ไม่ได้!!!ๆ นี่มันไม่ใช่เวลามาหลงผู้ชายนะ >___<+++ แขนช้านนนน!!!~
                "โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ! นายนี่มันไม่รู้จักบอบบางกับสุถาพสตรีเอาซะเลยนะ! แย่ที่สุด!!! โอ๊ยยยย~" ยิ่งพูดเหมือนยิ่งยุอีตาคนไร้มารยาทนี่บีบแรงกว่าเดิมอีก T__T เจ็บจะทนไม่ไหวแล้วโว้ยยย ยัยโกโก้นี่ก็อีกคน! แทนที่จะช่วยก็เอาแต่อ้าปากเหวอสายตาหยาดเยื้มอยู่นั่นแหละ รู้จักมาช่วยกันบ้างซิยะ!!!
                "เป็นไง! ยังกล้าปากเก่งอีกมั้ย?"
                "ปล่อยฉันนะไอ้คนเฮงซวย!"
                "ถ้าอยากให้ปล่อยนักก็ขอโทษฉันก่อนซิ"
                กรี๊ดดดด~ อีตานี่มันน่าจับยัดหม้อแล้วเอาไปถ่วงทะเลน้ำจืดซะจริงๆ (มีด้วยเหรอ?) กล้ามากที่มาบอกให้ฉันขอโทษทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นคนผิด! ไม่มีทางซะหรอก!!!
                "ไม่! นายนั่นแหละที่ต้องฝ่ายขอโทษที่เดินมาชนฉัน! แถมยังกล้ามาทำร้ายร่างกายอันบอบบางของสาวน้อยแสนใสซื่อบริสุทธิ์อย่างฉันอีก!!!"
                "จะไม่ขอโทษใช่มั้ย! งั้นก็ได้!"
                "โอ๊ยยยยยยย!!! ยัยโกโก้ช่วยฉันด้วย!!!"
                "@___@~~~ หล่อ~ น่ากิน~ น่า...~"
                เอ่อ...ปล่อยยัยนี่ไปตามทางเหอะ -__-;; แง~ พระเจ้าโปรดคุ้มครอง แม่จ๋าหนูตายแน่ พ่อคะหนูจะไปหาพ่อแล้วนะคะ T___T พี่มาริโอ้หนูลาก่อน!!!~
                "ตกลงจะยอมขอโทษดีๆ มั้ย!"
                "แง~ ก็ได้ๆ ฉันขอโทษ! T___T โอ้ยยย~" 
                "หึ!" ในที่สุดอีตาบ้านี่ก็ปล่อยฉันให้รอดตายจากน้ำมือของเขาจนได้ ฉันรีบใช้มือจับแขนตัวเองเพื่อเช็คสภาพทันที หนอย~ ไอ้คนบ้า! ไอ้ปรสิตไรฟัน! แขนฉันช้ำหมดแล้ววว!!! T___T
                "นายนี่มัน..."
                "ยังจะกล้าด่าฉันอีกหรอ?"
                กรี๊ดดดด!!! ไม่เอาแล้ว T__T ฉันรีบวิ่งไปหลบอยู่หลังยัยโกโก้ทันทีก่อนที่หมอนี่จะจับฉันแล้วเอาหัวฉันโขกกับผนังกำแพงหรือไม่ก็อาจจะจับฉันไปปล่อยแถวตะเข็บชายแดนแน่ๆ
                คนบ้าอะไรดุอย่างกับหะ...มา!!!
                "ทีหลังเวลาเดินก็รู้จักดูทางบ้างจะได้ไม่เจ็บตัว -__-++"
                "ไอ้ที่เจ็บตัวก็เพราะเดินชนคนอย่างนายนี่แหละ! T__Tไ
                หมดเลยภาพลักษณ์สาวมั่นของช้านนนนนนนนนนน~
                "ถ้าอย่างนั้นก็จำไว้ให้ดีนะว่าอย่ามาท้าทายคนอย่างฉันเดี๋ยวจะเจ็บตัวแบบวันนี้อีก! ไปล่ะ! ฉันล่ะเบื่อที่จะมาเสวนากับคนติงต๊องอย่างเธอจริงๆ"
                เออดี! ไปเลย! จะไปตกนรกอเวจีขุมไหนก็ไปเลย! ไม่มีใครเขาง้อให้นายอยู่หรอก! ไอ้คนซังกะบ๊วยเอ้ย!!!
                หนอย~ คนบ้าอะไรใช้กำลังกับผู้หญิง น่ารังเกียจที่สุด! ขออย่าให้ได้เจอกันอีกเลยชาตินี้!!! สาธุ!!!
                "ยัยโซดาแกเป็นอะไรรึเปล่า!" ยัยโกโก้รีบวิ่งมาดูสภาพฉันทันทีหลังจากที่หมอนั่นสลายร่างหายไป ทำให้หล่อนหลุดจากอำนาจสะกดจิตจากความหล่อของไอ้หมอนั่นและรู้ตัวสักทีว่าควรทำอะไร -__-;;
                บัดซบ! ทำไมไม่มาเอาตอนฉันลงโลงเลยล่ะยะ!!! ฮ่วย!!! (รู้สึกว่าจะเริ่มติดเชื้อจากหนังเรื่องนั้นแน่ๆ )
                "หนอย~ ไอ้บ้านั่นมันเป็นใครกัน! กล้าดียังไงมาทำให้แขนสวยๆ ของยัยโซดาเพื่อนรักของฉันต้องแปดเปื้อนไปด้วยรอยนิ้วมือที่หยาบช้าแบบเน้!~"
                ดูยัยนี่ใส่อารมณ์ซิ! ท่าทางจะโกรธกว่าฉันอีก -__-;; แกนี่มันน่าตบจริงๆ เลยนะยัยโกโก้!

Fighting Love!สู้สุดใจไม่ยอมเเพ้นายสุดหล่อ นิยายวันรุ่นเเนวๆ ลองอ่านซะจะได้"เนว!!!"