นิยาย Love chaos in Harry potter อลวนรักป่วนทะลุมิติฮอกวอตส์

ลำดับตอนที่ #3 : ปฎิบัติการลักพาตัวแฮร์รี่ (1)

บทที่ 3

ปฎิบัติการลักพาตัวแฮร์รี่ (1)

 

"โอ้!ดีงั้นไปกันเถอะ จริงสิอีกไม่กี่วันก็วันเกิดพอตเตอร์แล้วด้วยพวกเธอช่วยฉันเลือกเค้กหน่อยได้มั๊ย?"แฮกริดถามทั้งสามที่ยืนดูรายการอยู่
"วันเกิดแฮร์รี่?วันไหนเหรอค่ะ"เฟสต้าถามอย่างสงสัย
"วันที่ 31 กรกฎาคม"
"เหรอค่ะอืม...แล้วจะซื้อเค้กที่ไหนค่ะ"
"ที่โลกมักเกิ้ลนี่แหละฉันรู้จักร้านน่ะ อร่อยมากเลยที่นี้น ไปกันเถอะ"
"โอ้!!!"
พวกเธอเดินทางไปร้านขายขนมเค้กแห่งหนึ่งซึ่งถูกตกแต่งร้านได้น่ารักมาก ในร้านมีกลิ่นกาแฟ ขนมปังอบใหม่ละมุนไปทั่วร้านจนน่ากิน
"อ้าว!สวัสดีแฮรกริดไปได้เจอตั้งนาน"เจ้าของร้านทัก
"ดีใจที่ได้เจอ...ร้านขายดีมั๊ย?"
"ก็ดีน่ะไม่แย่อย่างที่คิด อ๊ะนั่น!"
"อ๋อ เด็กๆของฉันเองล่ะไม่ต้องห่วง"แฮรกริดอธิบาย
"สวัสดีค่ะ"ทั้งสามพูดพร้อมก้มหัวตามมารยาท
"สวัสดีจ๊ะ...ฉันชื่อ นาตาลี โรมานอฟ ยินดีที่ได้รู้จัก"
"ค่ะหนูชื่อเฟสต้า เฮอเรนเซีย ส่วนนั้นช็อกกี้ คริส และอีกคนวาตานุกิ เนียร์"
"ชื่อเพราะจังเลยน่ะ ว่าแต่พวกเธอมาทําอะไรที่นี้จ๊ะ"
"ซื้อเค้กวันเกิดค่ะ!"
"อืม...งั้นเหรอ...แต่ฉันว่าทําเองมันจะดูจริงใจมากกว่าน่ะ"นาตาลีพูดพลางทําท่าคิด
"เอางี้!ในห้องครัวฉันมีอุปกรณ์ทําเค้ก พวกเธอกับแฮรกริดช่วยกันทําเค้กก็ได้น่ะ"
"ได้จริงๆเหรอค่ะ"
"จ๊ะ"นาตาลีพูดพร้อมชี้ไปทางห้องครัวเล็กๆแต่ก็ไม่ได้แคบมาก มีอุปกรณ์ทําขนมหวานมากมายและหนังสือคู่มือกองอยู่บนโต๊ะไม้
"เชิญเลยจ๊ะ ทํากันตามสบายน่ะ"
"ขอบคุณค่ะ"


ผ่านไป 1 ชั่วโมงกว่า

"แต่งหน้าด้วยครีมสีแดงนี่แหละ"ช็อกกี้พูดพร้อมหยิบถ้วยถูกบรรจุด้วยครีมสีแดงอ่อนขึ้นมา
"สีม่วงเถอะดูดีกว่าเยอะ"วาตานุกิค้านแล้วผลักถ้วยครีมของช็อกกี้ออกไป
"ชมพูดีกว่าน่ากินดีออก"เฟสต้าพูดพร้อมลงมือทาครีมหน้าเค้กทันทีโดยไม่ถามเพื่อนทั้งสอง
"เอ๋!?!"สองพี่น้อง(ไม่แท้)หันมาทันที
"ฉันเห็นด้วยกับเฟสต้า"แฮรกริดบอก
"แล้วตัวเขียนสีอะไรอ่ะ?"
"เขียวล่ะกัน"
"อืม...แล้วจะเขียนว่าไรดีล่ะ"วาตานุกิมองก้อนเค้ก
"ฉันเขียนเอง"เฟสต้ายกมือขึ้นมาเหมือนเด็กก่อนจะคว้าครีมสีเขียวมาบีบเป็นตัวอักษร
ระหว่างที่เฟสต้าลงมือบีบครีมอยู่สองสาวหันมามองหน้ากันคิดเป็นเสียงเดียวกันว่า

 

'ทําตัวยังกับเป็นแฟนแฮร์รี่เลยน่ะ'

"ส....เสร็จแล้ว"เฟสต้าบอกพลางยิ้มยกยิ้มใหญ่พร้อมมองเค้กช็อกโกแลตมีลักษณะไม่เล็กและไม่ใหญ่มากจนเกินไปด้านหน้าถูกทาครีมสีชมพูหวานและครีมสีเขียวที่เขียนเป็นตัวอักษรดูน่ากินไปอีกแบบ
"หืม!เสร็จแล้วเหรอน่าตาน่ากินดีน่ะเนี้ย"แฮรกริดชมทั้งสาม
"ฮะๆไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ"
"เอาล่ะ!นาตาลีเธอช่วยห่อขนมเค้กให้หน่อยได้มั๊ย?"
"ได้สิ"นาตาลีห่อขนมเค้กให้เสร็จ
"กี่บาทเหรอค่ะ?"เฟสต้าถามราคา
"ฟรีจ๊ะ!ในเมื่อพวกเธอเป็นเพื่อนของแฮรกริดไม่ต้องจ่ายเงินก็ได้เพราะฉันเป็นหนี้บุญคุณแฮรกริดตั้งเยอะ"นาตาลีพูดพลางยิ้มพร้อมส่งกล่องขนมเค้กให้
"ขอบคุณค่ะ"
"จ๊ะๆไม่เป็นไรว่าแต่...แฮรกริดเธอจะรับพอตเตอร์ตอนไหนเหรอ?"
"ก็คงตอนที่พวกครอบครัวดัดลีย์ยังยืนกรานไม่ยอมให้แฮร์รี่ไปโรงเรียนฮอกวอตส์"
"ถ้ารับแล้วอย่าลืมบอกให้เขามาชิมเค้กที่ร้านฉันน่ะ"นาตาลีตาเป็นประกาย
"ได้ๆ ใกล้ถึงเวลาแล้วลาก่อนนาตาลี"
"ลาก่อนค่ะ"
"เช่นกันจ๊ะ แล้วพบกันใหม่"
ทั้งสี่ออกมาจากร้านขนมเค้กของนาตาลีก่อนมุ่งหน้าตรงไปทางบ้านดัดลีย์
"เอ๋...ทําไมนกฮูกถึงได้เยอะขนาดนี้เนี้ย!?!"ช็อกกี้อุทาน
"สงสัยพวกดัดลีย์คงจะไม่ยอมให้แฮร์รี่ไปเรียน"
"ได้ไงกัน!"
"เพราะโรงเรียนฮอกวอตส์มีค่าใช้จ่ายสูงในการเรียนน่ะสิ"
"อ่าว...แล้วพวกเรา"
"พวกเธอมีเงินสํารองในตู้เซฟในธนาคารกริงกอตส์แล้ว"
"แล้วใครเป็นคนไปฝากให้พวกเรา?"วาตานุกิถาม
"อาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนฮอกวอตส์"
"ดับเบิลดอร์อีกแล้วเหรอค่ะ"เฟสต้าพูด
"ใช่...ฉันบอกไปแล้วนี่ว่าเขารู้ทุกอย่าง"
"แล้วเรื่องแฮร์รี่ล่ะค่ะ"เฟสต้า
"ดับเบิลดอร์บอกว่าถ้าดัดลีย์ยืนยันว่าจะไม่ให้แฮร์รี่ไปฉันก็ต้องไปรับด้วยตัวของฉันเอง"
"อ่าค่ะ"เฟสต้าพูดเบาๆ
"ยังไงเราก็ควรจะดูสถานการณ์ไปก่อน พวกเธอไปพักที่บ้านนาตาลีล่ะกันมันอยู่ติดกับร้านขายขนมเค้ก ฉันคาดว่าเธอคงมีที่พักสําหรับพวกเธอทั้งสามอยู่แล้วแหละ"
"ขอบคุณค่ะ งั้นพวกหนูขอไปเดินเล่นสักครู่น่ะค่ะ"
"ตามใจพวกเธอเลยนี่แผนที่เอาไปดูก็แล้วกันนาตาลีเอามาให้ฉันเผื่อฉันหลงแต่ตอนนี้ก็จําเส้นทางได้แล้วล่ะ"
เฟสต้า วาตานุกิ ช็อกกี้เดินไปที่ร้านหนังสือแห่งหนึ่งดูเก่าโทรมเล็กน้อยข้างในมีเฉพาะหนังสือเรียกว่าสมัยอดีตชาติก็ว่าได้

กริ๊ง~

เสียงประตูเปิดพร้อมกระดิ่งส่งเสียงเล็กน้อย
"โอ้!...ยินดีต้อนรับ"ชายสูงอายุแต่งตัวเหมือนคนสมัยก่อนซึ่งเข้ากับร้านเป็นอย่างมาก
"สวัสดีค่ะ"
"พวกเธอไม่ใช่คนแถวนี้หรือ?"เขาดันแว่นขึ้นเล็กน้อย
"ใช่ พวกหนูไม่ใช่คนแถวนี้หรอก"วาตานุกิบอก
"ว่าแต่...ลุง!!ขายนังสือเป็นไงบ้าง"ช็อกกี้ถามพร้อมกระโจนนั่งเก้าอี้
"ช่วงนี้ไม่ค่อยมีลูกค้าเสียเท่าไหร...เฮ้อ นานแล้วที่จะมีคนเข้าร้านหนังสือคนสมัยนี้ใช้แต่อินเทอเน็ต อีบุ๊ค อะไรทํานองนี้ฉันล่ะไม่เข้าใจจริงๆหนังสือสําเร็จรูปแบบนี้มันดีกว่าตั้งเยอะ"เขาพูดพร้อมแสดงท่าทีฮึดฮัด
ระหว่างที่วาตานุกิกับช็อกกี้คุยกับชายสูงอายุ เฟสต้าเดินมองหนังสือก่อนจะสะดุดตากับเล่มหนึ่งที่ถูกเก็บไว้ชั้นล่างที่หนังสือทับไว้เยอะพอสมควรแต่ความอยากรู้อยากเห็นของเฟสต้านั้นก็ไม่ใช่อุปสรรคสักเท่าไหร เฟสต้าหยิบหนังสือออกทีล่ะเล่มจนพบหนังสือที่ตนต้องการ หนังสือสีนํ้าตาลอ่อนเล่มใหญ่หนา...เหมือนกับของชายชราไม่มีผิดเพี้ยนเลย
เฟสต้ามองก่อนจะเปิดอ่านหน้าแรกที่ถูกเขียนตรงกลางตระหง่าว่า

'เด็กสาวทั้งสามผู้มีพรสวรรค์ในโลกมักเกิ้ล'


 

ก่อนที่จะผลิกไปอีกหน้าชายชรารีบตะโกนออกมา
"อย่าแตะมัน!!!!"
"เฮือก!"เฟสต้าสะดุ้งพร้อมปิดหนังสือชายสูงอายุรีบคว้ามาทันที
"ค..คือว่า..."เฟสต้าพูดตะกุกตะกักด้วยความตกใจ
"ฉันขอโทษที่ทําให้ตกใจ...หนังสือเล่มนี้มันสําคัญมากฉันไม่ค่อยอยากให้แตะน่ะ"
"ค่ะ ว่าแต่เด็กสาวทั้งสามผู้มีพรสวรรค์ในโลกมักเกิ้ลเนี้ยคือ"
"ตํานานปรัมปราน่ะอย่าสนใจเลยมันไม่มีจริงหรอก"เขาบอกพร้อมยิ้มหัวเราะและรีบเปลี่ยนบทสนทนาทันที
"ช่วยเล่าให้หน่อยได้มั๊ยค่ะ"
"เอ่อคือ..."
"น่ะค่ะๆ"
"เฮ้อ!ก็ได้"เขานั่งกลงที่เก้าอี้ไม้พร้อมจ้องตาเด็กสาวทั้งสาม
"เด็กสาวทั้งสามผู้มีพรสวรรค์ในโลกมักเกิ้ลตํานานที่ถูกกล่าวขานมานักต่อนักว่าเด็กสาวทั้งสามที่เกิดมาจากโลกมักเกิ้ลสามารถปราบพิชิตคนที่คุณก็รู้ว่าใคร แต่มีเพียงหนึ่งในสามคนเท่านั้นที่สามารถแทงหัวใจคนที่คุณก็รู้ว่าใครได้ ซึ่งเป็นคําทํานายที่ถูกสืบทอดมาจากนักทํานายอนาคตชื่อดังแห่งโลกเวทย์มนต์ช่วงหนึ่ง คําทํานายนั้นได้ถูกจดบันทึกเอาไว้ในหนังสือเล่มนี้ทั้งหมดมีทั้งหมดเพียงสามเล่มในโลกเท่านั้น"
"โห!สุดยอดอ่ะ"ช็อกกี้อุทาน
"และผู้ที่สามารถแทงหัวใจคนที่คุณก็รู้ว่าใคร...จะต้องเห็นแหวนสามวงได้เท่านั้น แหวนสามวงนั้นเปรียบเสหมือนจิตใจ แหวนโกเมนสีแดงแสดงถึงความกล้าหาญไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคกล้าเผชิญหน้ากับความหวาดกลัวเปรียบได้กับแสงอาทิตย์ แหวนวงที่สองไพลินสีนํ้าเงินแสดงถึงความฉลาดหลักแหลม สติปัญญา ไหวพริบ เปรียบได้กับดวงจันทร์ และวงสุดท้าย..."
"แหวนวงสุดท้าย?"
"ไม่มีใครทราบมาก่อนแม้แต่ผู้ทํานาย"

'แหวนสามวงอย่างงั้นเหรอ'เฟสต้านึกถึงเรื่องครั้งก่อนแต่ก็สบัดหัวเพื่อไม่ให้ตัวเองคิดมาก...ไม่มีะไรเกิดขึ้นหรอก

"เอ่อ...แล้วพวกเธอพักที่ไหนกันเหรอ?"
"แถวๆร้านขนมเค้กของคุณนาตาลีค่ะ"
"อย่างงั้นเหรอ....พวกเธอเป็นแม่มดใช่มั๊ย!?!"
"ค..ค่ะ"
"ฉันเป็นพ่อมดยินดีที่ได้รู้จัก"
"เช่นกันค่ะ"
"พวกเธอเข้าเรียนที่ไหน"
"โรงเรียนฮอกวอตส์"
"ฉันก็เคยเรียนที่นั่นเหมือนกันน่ะ สนุกมากเลยล่ะ"
"เหรอค่ะ!!"
"ฉันไม่โกหกหรอกน่า"
"ว่าแต่พวกเธอจะกลับกันหรือยัง ฉันจะปิดร้านแล้ว"
"ค่ะ...ลาก่อน"
"ลาก่อน"

ทั้งสามเดินออกมาจากร้านหนังสือเก่า
"จะว่าไปเรายังไม่ได้ถามชื่อเขาเลยนิ"วาตานุกิพึ่งนึกได้
"จริงด้วย...ช่างมันเถอะ"เฟสต้าพูดพร้อมหันไปมองร้านหนังสือแต่บานประตูเขียนว่า close ไปเรียบร้อยแล้ว
"ว่าแต่...คนที่คุณก็รู้ว่าใครมันคือใครอ่ะ"ช็อกกี้พูดพร้อมเอียงคอ
"นั้นดิ!ค่อยถามแฮกริดล่ะกัน"
"อื้อ!!"

ชายสูงอายุมองเด็กสาวทั้งสามที่เดินลับตาไปแล้วพร้อมแสยะยิ้มก่อนจะมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูพร้อมสบัดไม้กายสิทธิ์
"อาโลโฮโมร่า"

แอ๊ด~

"หึๆ เจอแล้วสิน่ะเด็กสาวทั้งสามผู้มีพรสวรรค์ คราวนี้ก็เหลือตาแก่นั้น!!!"



TBC


 

:) Shalunla