แบงค์กับฟ้า ภาค 2 นิยายน่าอ่า่นค่ะ ซึ้งดี

ข้อมูลเบื้องต้น

ผมก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง ที่มีความรักเหมือนกับคนอื่นๆ

เนื้อเรื่อง

แทนผมว่าแบงค์ และแทนเธอว่าฟ้าแล้วกัน


ผมก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง ที่มีความรักเหมือนกับคนอื่นๆ


และมีก็หลายครั้ง แต่มีเพียงครั้งเดียวที่ผมคิดว่ามันคือ ความรักที่ดีที่สุด ถึงแม้ผมจะสูญเสียมันไป(รึเปล่า)?


เริ่มกันตั้งแต่ม.1เลย ผมเป็นคนที่อาจารย์เค้าบอกว่าผมหัวดี แต่ไม่ขยัน ตั้งแต่ไหนแต่ไร


เรียนเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ จนมาถึงม.1 นี้แหละ แต่ผมไม่ได้คิดว่าผมโง่เกินไป ตอนสอบเข้าโรงเรียน(ที่จริงแค่สอบเพื่อเค้าจะ


จัดห้องให้ )คือได้เข้าชัว กะว่าต้องได้ห้องดีๆซักหน่อย ประมาณห้อง 6-7 (มันมี  12 ห้อง)


พอสอบเสร็จก็มาดูผล กลายเป็นว่าได้ห้อง 2 ผมงี้งงมากเลย นึกในใจว่า เป็นไปได้ไงวะ?


แต่ผมก็ไม่ได้คิดมากเท่าไหร่ ผมไม่สนใจเรียนอย่างที่บอก ตอนที่เข้าแถวผมก็ไม่ได้สนใครเลย เฉยๆ


แต่ตอนเข้าห้องผมสนใจผู้หญิง มันก็มีหลายคน แต่ที่เข้าตาก็ 3 คน แต่มีผู้หญิงคนนึง


ชื่อฟ้า ซึ่งไม่ใช่คนที่ผมสนใจ ชอบมาแกล้งผม ผมก็งงมายุ่งทำไมเนี่ย?


คือประมาณว่ามาตบอะไรแบบนี้ ผมก็ตบคืน ยังเด็กไงครับ เลยทำไรซาดิส


พอตอนเข้าค่าย เค้าให้จัดแถว ดันไปนั่งข้างฟ้า คนที่ตบผมนั่นแหละ แล้วฟ้าก็ยังแกล้งผมเหมือนเดิม


ผมก็ตบกลับเหมือนเดิม แรกๆผมก็นึกว่าฟ้าซาดิส แต่พอตอนเข้าค่ายเค้าทำอะไรเศร้าๆก็ขี้ร้องเหมือนคนอื่น


ผมก็เอาแต่นั่งแล้วบอกว่า


"แน่จริงห้ามร้องนะ? "


ฟ้าก็สัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่า


"ไม่แน่นอน ชัว"


พอถึงเวลาก็เหมือนเดิม ก็กลายเป็นว่าได้อยู่ด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน แล้วมีคนมาขู่ผมว่า


"อย่ายุ่งกับฟ้า ไม่งั้นมีเรื่อง"


ผมอยากบอกเหลือเกินว่า ฟ้ามายุ่งเองนี่หว่า แต่เรื่องก็เงียบไป


ตอนม.1นี้ก็ยังเหมือนๆเดิม แต่มีวันนึงที่ฟ้าถามว่า


"แบงค์ชอบคนนั้นเหรอ"


หมายถึงเพื่อนอีกคนนึงที่สนิทกับผมมาก เพราะรู้จักกันตั้งแต่เด็ก คือเล่นด้วยกันตลอด ก็ประมาณตบไปตบกลับอะไรเงี้ย


ผมก็ตอบกลับไปว่า


"ไม่ได้ชอบ แต่สนิทกันมานานแล้ว"


แล้วฟ้าก็เงียบ ไม่ได้พูดอะไรต่อ


เวลาก็ผ่านไปรวดเร็วจนถึงม.2 ตอนนี้ก็เริ่มที่จะสนิทกันแล้ว ก็ตบไปตบกลับจนสนิทกัน


แต่ผมไม่ได้สนใจฟ้าเลย(ก็บอกแล้วว่าไม่เข้าตา)ผมก็เริ่มชักอยากจะมีแฟนขึ้นมา ฮอร์โมนมันพุ่ง โดยการหาทางอินเตอร์เน็ต


คือคุยกันแล้วถามว่าอยู่ร้านไหน ก็จะไปหาถึงที่เลย ก็เจอโอบ้าง ไม่โอบ้าง (เข้าใจปะครับ คือสวย ไม่สวยไง)


คุยไปคุยมา ดันมาเจอคนที่เป็นเพื่อนฟ้าซึ่งคุยกัน แล้วกะว่าจะไปหาครับ ผมไม่รู้ว่าบ้านฟ้าอยู่แถวนั้น พอเข้าไปในซอยก็ไม่กล้า


เข้าไปไงครับ แค่ขับรถผ่าน ดันได้ยินว่า


"แบงค์ "


ออกมาจากร้าน ผมก็งงว่ารู้ชื่อเราได้ไง ต้องลองวนดูอีกครั้ง พอไปอีกรอบก็ไม่กล้าเข้าไป


แต่ว่าฟ้าวิ่งออกมาเอง แล้วก็คุยว่า


"มาทำอะไรแถวนี้"


ผมก็บอกว่า


"มาเที่ยว ไม่มีอะไรพิเศษ"


แล้วก็ผ่านไป พอคุยกันไปคุยกันมา ฟ้าก็ถามว่า


"นั่นแบงค์เหรอ ที่คุยกับเพื่อนเรา?"


ก็ถามไปถามมา จนได้ความว่า คนที่ผมจะไปหานั้น เป็นเพื่อนของฟ้าเอง


แล้วฟ้าก็พยายามที่จะมาบอกผมว่า


"เพื่อนฟ้ามันหลายใจนะ"


ผมก็งงว่ามาบอกทำไม(สงสัยจะหวังดี?) แล้วไปบอกเพื่อนฟ้าว่า


"แบงค์อ่ะมันมีแฟนแล้วนะ"


เป็นงั้นไป ก็เลยเข้าใจผิดกัน ผมก็กะว่าครั้งนี้จะไปหาเพื่อนฟ้าเลย เบิ่งรถไปหาเลย ตอนนั้นฟ้าก็อยู่ในร้าน ฟ้าก็พูดว่า


"แบงค์มาแล้วๆ"


คือเค้าไม่นึกว่าผมจะมาไง เพื่อนฟ้าก็ตกใจใหญ่เลย ผมก็เข้าไปเคลียร์เลยว่าไม่มีแฟน อะไรอย่างเงี้ย


ฟ้าก็เงียบ ไม่ได้พูดอะไร


หลังจากนั้นผมกับเพื่อนฟ้าก็ห่างๆกันไป ก็เลยไม่ได้ต่อความยาว สาวความยืด


จากนั้นฟ้าก็มาหาผมที่ร้านเกมส์ในวันหยุดโรงเรียน แล้วบอกว่า


"แบงค์ วันนี้เค้าทำความสะอาดกันนะ"


ประมาณว่าชวนผมไป แต่ผมกะลังอินกะเกมส์อยู่เลยบอกว่า


"ฟ้าโกหกแน่ๆเลย" (แต่จริงๆไม่อยากไป)


ผมมารู้ทีหลังว่าโรงเรียนไม่ได้ทำความสะอาด


แล้วผมกับฟ้าก็เลือกเสรีเดียวกัน คือ จัดสวนหย่อม อยู่กลุ่มเดียวกัน เพราะไม่รู้จักกลุ่มอื่นๆ


มีอยู่วันนึง คือนั่งล้างบ่อกันสองคน  คนอื่นจัดสวนอยู่ข้างนอก ฟ้าก็พูดขึ้นว่า


"เราอยู่กันสองต่อสองแล้วนะ"


ผมก็ไม่ได้พูดอะไร เฉยๆ ถัดมาวันเรียนเสรี ฟ้าก็ทำงานกับผมสองคน อยู่ๆ ฟ้าก็ร้องเพลงว่า


"สิ่งมีชีวิต ที่เธอไม่ไม่รักเลย จะทำยังไง เธอก็ไม่เคยรัก..."


ผมก็ยังเฉยๆอยู่ (ไม่รู้ตัวเล้ย)


แล้วมีอยู่วันนึงผมนั่งเรียนอยู่ข้างหน้า(ซึ่งแปลกมากสำหรับผม)กลุ่มเพื่อนๆของฟ้า


ก็ฮัมเพลงจากวอร์คแมนมั้ง ตอนนั้นไม่มีใครรู้จัก mp3 หรอก


พวกเพื่อนๆของฟ้าก็ฮัมว่า


"เบื่อแววตาคู่นี้ของฉันบ้างไหมที่ยังคงมองแค่เธอ


เบื่อฟังเสียงของฉันบ้างไหมที่ย้ำว่าฉันรักเธอ


กับคำพูดเก่าๆ.....9ล9"


ผมรู้สึกว่าฟ้าพยายามจงใจร้องให้ผมฟังโดยเฉพาะ


พอช่วงหลังผมชักเริ่มรู้ตัวว่าฟ้านั้นคอยเอาใจใส่ผมอยู่ตลอด ผมเริ่มชอบฟ้า แล้วถ้าดูกันจริงๆฟ้าก็น่ารักเหมือนกัน เพราะคนใน


ห้องจีบฟ้าตั้ง 3-4 คน  เล่นเอาผมเครียดไปเหมือนกัน แต่ฟ้าก็ยังเอาใจใส่ผมเหมือนเดิม


วันนึงผมนั่งปั่นอังกฤษอยู่ แบบว่า


ขี้เกียจเลยต้องปั่นตอนท้าย ฟ้าก็พูดว่า


"มา เดี๋ยวเราเขียนให้"


ผมก็ให้ฟ้าเขียนให้ เพื่อนผมก็โวยวายว่า


"ทำไมเขียนให้แต่ไอแบงค์วะ เขียนให้เรามั่งสิ"


ฟ้าก็เขียนให้ 1 หน้า แต่เขียนให้ผมจนเสร็จ ก็ประมาณ 3-4 หน้า


ผมนั้นยังเล่นอินเทอร์เน็ตช่วงเวลา 2.30 เป็นต้นไป เพื่อหวังว่าที่จะได้เจอฟ้าในอินเทอร์เน็ต


ผมจำได้ว่าเคยเจอฟ้าในช่วงเวลานี้ ก็เจอบ้าง ไม่เจอบ้าง


หลังจากนั้น ม.3 ผมก็เริ่มตั้งใจเรียน ทำให้ผมโดดเด่นวิชาคณิตศาสตร์ ผมถนัดมานานแล้ว


แต่ไม่ได้สนใจ เกรดก็เลยน้อย เพื่อนๆก็ตกใจ ว่าจู่ๆทำไมคะแนนผมมากจัง จากนั้นผมก็เริ่มทำการบ้าน


(เมื่อก่อนไม่เคยคิดจะทำ) เพื่อที่จะเอามาให้ฟ้าลอกนั่นเอง ฟ้าจะพูดประมาณว่า


"แบงค์ คณิตเสร็จยัง เอามาลอกหน่อยนะ"


ผมก็เอาให้ไป(ที่จริงทำการบ้านมาก็เพราะเธอแหละ ไม่รู้ตัวเล้ย)


ฟ้าอ่อนคณิตพอสมควร ฟ้าเลยบอกผมว่า


"ช่วยติวคณิตให้ฟ้าหน่อย?"


ผมก็รีบตอบรับเลยว่า


"อืม..."(เฮ้อ พูดไม่หวานก็งี้แหละT_T)


ก็เลยนั่งติวกัน 2 คน เพื่อนๆก็ทักว่า


"สวีทเป็นคู่เลยนะ"


ผมและฟ้าก็เงียบ (ผมเงียบอยู่แล้วเพราะพอใจ อิอิ)


ทีนี้กลายเป็นว่าผมจะพยายามเข้าไปหาฟ้าเองเลย จากเมื่อก่อนฟ้าเคยทำแบบนั้น ผมมาทำเองซะแล้ว


มีอยู่วันนึง กำลังนั่งเรียนเสรี ก็นั่งตรงกันข้ามกันแล้วฟ้าก็พูดว่า


"แบงค์เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเราเลยนะ"


ผมงี้ใจเต้นแรงเลย ทำอะไรไม่ถูก เลยไม่ได้ตอบไปว่าอะไร


หลังจากนั้นก็ตัวเริ่มติดกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด แต่ผมพูดไม่เก่ง เลยพูดอะไรแนวจีบไม่ค่อยจะได้เรื่อง


(ก็ผมไม่เคยจีบใคร) ตอนเล่นบาสก็เล่นคนละทีมกัน ผมงี้อยากจะเลี้ยงบาสนานๆ


เพราะคนที่เข้ามาแย่งคือฟ้านั่นเอง ผมมีความสุขมากๆเลย


แล้วมีอยู่วันนึง เรียนอังกฤษกับอาจารย์ต่างชาติ เค้าให้ออกไปพูดกันหน้าห้อง 2 คนประมาณว่าทักทายกันมั้ง


เพื่อนผมออกไปคู่แรกเค้าก็เฮกัน เพราะเพื่อนผมชอบผู้หญิงคนนั้นอยู่ และเค้าก็รู้ตัว ตอนนั้นผมก็คิดในใจว่าให้เราออกไปกับ


ฟ้าบ้างเถอะ แล้วฟ้าก็โดนเรียกออกไป ส่วนคู่ของฟ้าเค้าก็ต้องให้เป็นผมอยู่แล้ว ผมก็ออกไป เค้าให้จับมือทักทายกันก่อน ผมก็


ยื่นมือออกไป คือไม่อยากล่วงเกิน แต่ฟ้าเข้ามาจับมือผมเองเลย ผมนี่รู้สึกเหมือนว่าเวลามันเดินช้าจังเลย หัวใจเต้นดังจริงๆ


ตอนนั้น (ไม่ได้เว่อร์นะ) แล้วก็กล่าวคำชมซึ่งกันและกัน ฟ้าก็พูดว่า


"แฮนซัม แอน สมาร์ท" (ชมผมไง)


ผมก็อ่านแปลไม่ค่อยเป็น แปลเป็นคำเดียว ผมก็ชมเธอไปว่า


"เวรี่บิ้วตี้ฟูล"


ฟ้าก็ยิ้มแบบว่าพอใจมาก


มีอยู่วันนึง เรียนไปฟ้าก็มาถามผมว่า


"ฟ้าคิดว่าฟ้าก็ไม่ได้หน้าตาขี้เหล่ใช่รึเปล่า?"


ผมก็ตอบไปว่า


"อืม..."(แหม ใจจริงอยากบอกว่าน่ารักมาก โอ๊ย แต่ทำไมมันพูดยากนักนะ)


พอถึงวันปีใหม่ ก็จะมีการแจก ส.ค.ส (เอ๊ะ มันโบราณรึเปล่า?)ตอนผมเดินมาหาเพื่อนผม ฟ้าก็เรียกผม แล้วก็ยื่นส.ค.ส


ให้ แต่ไม่ได้พูดอะไร คนอื่นก็มีให้บ้าง ได้ซัก 3-4 อันมั้ง แต่ผมไม่สนใจอันอื่น สนใจแต่ของฟ้าเท่านั้น ผมก็เอาไปอ่านที่อื่น


กะว่าไม่ให้ใครเห็น  ส.ค.ส อันอื่นจะมีคำอวยพรที่เขียนจากเพื่อนๆ พอหยิบของฟ้ามาอ่าน มันไม่มีคำอวยพรใดๆ มีแต่คำว่า


ถึงแบงค์....จากฟ้า และมันมีกลอนข้างใน แต่มันนานแล้ว และผมก็ทำหายไปแล้ว ประมาณว่า


"ถึงจะเซ่อร์...แต่ก็จริงใจ"


เล่นเอาผมงี้ใจเต้นแรงเลย แต่ผมก็ยังคงความปากแข็ง ไม่ได้พูดอะไรเหมือนเดิม โอ๊ยเซ็งตัวเองเหลือเกิน แต่จะนับประสา


อะไรกะคนที่ไม่เคยจีบใครล่ะครับ ภายในวันนั้นยังมีการแลกของขวัญกันด้วย ผมพยายามเก็บเงินอย่างมาก เพื่อที่จะซื้อของขวัญ


มาแลกกับคนในห้อง คือมันจะแยกเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มแลก กับไม่แลก กลุ่มแลกมีแค่ 5-6 คนเอง ซึ่งฟ้าจะแลกของขวัญ


ผมเลยหาตุ๊กตาหมีที่เขียนว่า LOVE ภาวนาว่าต้องให้ฟ้าจับได้เท่านั้น ผมก็อยากได้ของฟ้าเหมือนกัน แต่กลายเป็นว่าผมได้


ของอีกคนนึง เซ็งเลย แต่ฟ้าหยิบได้ของผม ฟ้าแกะกล่องออกมาเห็นตุ๊กตาหมี ดูเหมือนฟ้าจะพอใจมาก แล้วกอดตุ๊กตาตัวนั้นต่อ


หน้าผมเลย ผมพอใจอย่างมาก มีความสุขที่สุดเลย


มีครั้งนึง ที่เป็นวันที่ต้องสอบเก็บคะแนนวิชาคณิต ผมก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรเพราะว่าถนัด+ขยันเข้าไป อะไรก็สู้ผมบ่ได้ดอก


ผมก็มาเข้าห้องสาย พอมาถึงห้องเพื่อนคนอื่นๆ ดูเหมือนจะเว้นที่ว่างไว้ให้ผมเต็มไปหมด เก้าอี้มันมากกว่าจำนวนคนมาก


และหนึ่งในนั้นก็คือฟ้าก็เรียกผมด้วย ฟ้าก็พูดว่า


"แบงค์ มานั่งข้างเรา"


ผมก็ไม่ลังเลเลยที่จะเดินผ่านโต๊ะคนอื่นๆ เพื่อไปนั่งข้างฟ้า


คอยส่งซิกให้ฟ้า แต่มันเป็นข้อเขียน เลยลอกยากหน่อย ฟ้าก็เขียนใส่กระดาษแผ่นเล็กๆ อยากรู้ข้อไหนก็เขียนถามมา


คนอื่นก็ถามแต่ผมไม่สนใจ สนใจฟ้าคนเดียวตอนนั้น และเป็นแบบนั้นอยู่ตลอด


ฟ้าเป็นคนรักสวยรักงาม เลยสไลด์ผมไปโรงเรียน วันนี้เค้ามีตรวจทรงผม


ฟ้าก็ต้องโดนตัดไปตามระเบียบ อาจารย์ก็ตัดซะขึ้นมา


สูงเชียว จนดูฟ้าเหมือนคนเอ๋อเลย ผมก็เลยล้อฟ้าว่า


"ฟ้าเอ๋อจังเลย"


ฟ้าก็ทำหน้ายู่ แล้วก็ยิ้มแล้วบอกว่า


"บอกมาสิว่าเราน่ารัก"


ผมก็ไม่ลังเลเลยที่จะบอกว่า


"น่ารักก็น่ารัก" (ฟ้าอุตส่าห์เปิดทางมาให้ ถ้าไม่พูดคงเป็นควายจริงๆแหละ)


ฟ้าก็ยิ้มและหัวเราะ


หลังจากนั้นเราก็มองตากันบ่อยๆ ผมก็กะว่ามองให้เข้าไปถึงใจของฟ้าเลย จนฟ้าหลบตาผม ตอนจ้องนี่เหมือนเวลามันเดินช้า


มาก และเหมือนสายตา ใบหน้าของฟ้าจะตรึงไม่ให้ผมหันไปทางอื่นๆเลย


วันต่อมา เป็นวันทำความสะอาดครั้งใหญ่ ผมก็ทำๆอยู่ เพื่อนก็เดินเข้ามาสั่งให้ผมไปตักน้ำมาให้ ซึ่งตอนนั้นฟ้าก็ยืนข้างๆผม


ผมก็บอกว่า


"ไม่ไป ขี้เกียจ"


เพื่อนผมก็เอาจุดอ่อนผมมาเล่นงานผม บอกว่า


"โธ่เอ๊ย ทำเพื่อฟ้าหน่อยสิเมิง ไม่ได้รึ?"


ฟ้าก็ยิ้ม ผมก็ไม่ลังเลเลยที่จะ เดินไปหยิบถังเพื่อไปตักน้ำ หลังๆเพื่อนเริ่มจับติดว่าผมชอบฟ้าเข้าแล้ว เพื่อนก็ถามว่า


"เมิงชอบฟ้ารึ?"


ผมคิดว่าไม่จำเป็นต้องบอกเพื่อนคนอื่น ตอบไปว่า


"ไม่ได้ชอบ" (แต่ผมว่าพฤติกรรมผมเป็นแบบนี้ ไม่มีควายคนไหนเชื่อหรอก)


ตอนเข้าค่าย ผมก็เข้าค่ายตามปกติ อยู่คนละที่  เพราะชาย และหญิงอยู่ร่วมกันได้ไง เลยไม่ค่อยจะได้เจอ เซ็งสุดๆเลย



โอย แต่ก็มีวันนึงที่ผมประทับใจ คือจะมีคล้ายๆรอบกองไฟแหละ คือมีศิลปินอยู่บนเวที แล้วพวกเราก็ดิ้นอยู่ข้างล่าง ผมก็กะว่า



ต้องหาฟ้าให้เจอ และแล้วผมก็เจอ ฟ้าแต่งตัวน่ารักมากในสายตาผม เวลาเดินช้ามาก (อีกแล้ว คุณเชื่อรึเปล่า?) ผมก็ไม่



ได้ดิ้นอะไรกะเค้าหรอก เฉยๆ ผมรู้สึกว่าฟ้าไม่กล้าเต้น เพราะผมมองอยู่รึเปล่าหว่า? ฟ้าก็ยืนยิ้มให้ผมเฉยๆ จะคุยกันก็ไม่ได้


ไอ้ศิลปินนั่นก็แหกปากโวยวายอยู่ หนวกหูจัง กะว่าจะได้คุยอะไรกันบ้าง ก็แทบจะไม่ได้เจอกันเลยนี่นา ตลอดเข้าค่าย


และแล้วก็ถึงเวลาที่จะต้องจบม.3กันแล้ว มีการเขียนเฟรนชิพ ผมไม่ได้ซื้อหรอก แต่คนอื่นๆซื้อมาให้ผมเขียน ผมก็เขียนๆไป


ในใจก็คิดว่า อยากเขียนของฟ้า ฟ้าก็เดินเข้ามาบอกว่า


"แบงค์ เขียนให้เราหน่อย"


ผมก็เอาไปเขียน แบบว่าเอาไปเขียนที่บ้านเลย ก็เขียนไปๆ แหม ที่จริงผมอยากเขียนว่าไอ เลิฟ ยู ใจจะขาด


แต่ผมมันก็ไม่กล้าพอไงครับ เลยเขียนได้แค่ ไอ มิส ยู โอย การบอกคำว่ารักนี่มันยากจริงๆ แล้วก็เขียนประมาณว่า ถ้าสงสัย


เกี่ยวกับวิชาคณิต ก็มาถามผมได้เลยนะ


ม.4แล้ว ใจจริงผมก็อยากเข้าเรียนในห้องเดียวกับฟ้า แต่ฟ้าเลือกห้องศิลป์-ภาษา แต่ไอ้หน้าอย่างผมมันก็คงเลือกไม่ได้


เพราะเกรดผมมันต่ำตั้งแต่ตอนแรกๆ มาขยันตอนหลังมันก็ไม่ทันแล้ว เลยอยู่ห้องอ่อนเหมือนเดิม แต่ฟ้าก็เหมือนเดิม จะแตก


ต่างก็ตรงที่ไม่ได้เจอกันทุกวัน แต่ผมก็พยายามจะเข้าไปหาฟ้า เพราะฟ้าจะมีที่ประจำของกลุ่มฟ้าอยู่ ตอนแรกๆก็กล้าเข้าไปคุย


แต่หลังๆก็ไม่กล้าเพราะมีเพื่อนใหม่ล้อมหน้าล้อมหลังฟ้าเต็มไปหมด คุยกันลำบาก กขค มากเกินไป


มีอยู่วันนึงฟ้าอยู่คนเดียว ผมเลยตัดสินใจเข้าไปหา ก็คุยเรื่องทั่วๆไป แล้วฟ้าก็บอกว่า


"ขอถ่ายรูปแบงค์หน่อย"


ผมก็บอกว่า


"อืม..."(ดีใจสุดๆ แต่พูดอะไรไม่ออกอีกละ)


ผมก็ฉีกยิ้มไปให้แบบว่ามีความสุขมาก


ถัดมาอีกวันผมก็เข้าไปหาฟ้าอีก ฟ้าบอกว่า


"ไปนั่งตรงนั้นก่อน"(ฟ้ากะว่าจะคุยกัน 2 คนมั้ง)



ผมก็ไปนั่งรอ และฟ้าก็เข้ามาคุยด้วย ก็คุยเรื่องสพเพเหระต่างๆ อีกไม่นาน


เพื่อนๆของฟ้าซึ่งรู้จักกับผมก็เข้ามาคุยด้วยเต็มไปหมด ผมงี้เซ็งเลย กะว่าคุยกัน 2 คนก็ดีแล้ว


มีอยู่วันนึง ฟ้ามานั่งแถวๆสนามบาส ผมนั่งอยู่ใต้แป้น แต่เป็นอีกฝั่งนึง


ผมก็มองเห็นฟ้า ผมแอบมองฟ้าอยู่นาน แล้วผมก็หันไปคุยกับเพื่อน


พอหันมาอีกที ไม่เห็นฟ้าแล้ว ฟ้าไปไหน ผมก็บ่นอุบอิบว่า


"ฟ้าไปไหนแล้ว?"


แล้วอยู่ๆก็มีเสียงมาจากข้างหลังว่า


"มองหาเราอยู่เหรอ?"


เป็นฟ้านั่นเอง ตกใจมากเพราะอยู่ใกล้กันเลย


ผมก็พูดอะไรไม่ออก เอาแต่ยิ้ม


ถ้าบังเอิญฟ้าเดินมาเจอผมที่ไหน ก็จะเข้ามาคุยด้วย(เฉพาะคุยกัน 2 ต่อ 2)แล้วถามประโยคเดิมๆ ซ้ำๆ ว่า


"แบงค์ มีแฟนรึยัง?"


ผมก็ตอบกลับไปว่า


"หน้าตาแบบเราเหรอจะมี"


และถามว่า


"แบงค์มีเบอร์โทรศัพท์รึเปล่า?"


ไอ้ผมมันก็พวกคนจนเลยบอกไปว่า


"ไม่มี"


แต่ผมก็ไม่ได้ถามเบอร์โทรศัพท์ฟ้าเลย(โง่จริงๆ) แต่ถ้าถามไปคงไม่มีปัญญาโทรอีกแหละ


ช่วงนั้นยังเป็น นาทีละ 3 บาทเลย ฟ้าจะถามแต่คำถามนี้ ทุกครั้งที่เจอกัน


มีอยู่วันนึงเพื่อนฟ้าเข้ามาถามว่า


"แบงค์เป็นแฟนกับฟ้าเหรอ ฟ้าบอก?"


ตอนนั้นฟ้าก็อยู่ด้วย ฟ้าก็พูดว่า


"เราเป็นแฟนกันเนอะ แบงค์เนอะ?"


แต่ผมมันก็อายเพื่อนฟ้าเลยพูดเบาๆว่า


"ไม่ได้เป็น"


จากนั้นเวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ จนถึงม.5 ฟ้าก็เหมือนเดิม ผมก็เงียบเหมือนเดิม และมีคนที่มาตามจีบฟ้าอยู่ทุกวัน


และดูเหมือนว่าเพื่อนๆของฟ้าจะเชียร์มันซะด้วย แต่ฟ้าคงจะไม่สนใจมันเท่าไหร่


วันนั้นผมเดินไปหาฟ้าพอดี ฟ้าเลยพูดว่า


"แบงค์ มานั่งตรงนี้หน่อย"(หมายถึงนั่งข้างๆฟ้า)


ผมก็ไปนั่งโดยไม่ลังเล คือประมาณว่าที่ตรงนั้นไอ้คนนั้นมันจะเข้ามานั่ง เลยให้ผมไปขวางให้


ผมก็ไปนั่งขวางโดยไม่สนใจเพื่อนๆของฟ้าที่บอกให้ผมออกจากตรงนั้น ผมสะใจเล็กๆว่า สมน้ำหน้ามัน


มีอยู่วันนึงฟ้าเดินมาหาผมที่ๆผมเล่นเกมส์อยู่ และฟ้าก็เดินไปซื้อของข้างใน ผมก็หยุดเกมส์และเดินตามฟ้าไปคุย


ก็คุยเรื่องเดิมๆถามเดิมๆ แล้วถามว่า


"แบงค์ เราสวยมั้ย?"


ผมก็ตอบทันควันว่า


"สวยอยู่แล้ว"(ตูพูดได้แค่นี้เองเหรอฟะเนี่ย?)


แล้วก็เดินไปยังพวกการ์ดสัญญา รู้จักเปล่าครับ ฟ้าไปเจอสัญญาเป็นแฟนกันฉบับนึง และบอกผมว่า


"เราทำสัญญากันนะ?"


ในใจผมตกลงไปแล้ว แต่ปากแข็ง+ตกใจสุดขีด+ไม่กล้าพูดเลยทำได้แค่


"ฮะฮะฮะ..."(ถ้าตอบว่าอืม...ไปก็คงดี คงจะได้คบกัน)


จากนั้นฟ้าก็ไม่ได้พูดอะไร


หลังจากนั้นก็ไม่ค่อยได้เจอกัน


มีอยู่วันนึงฟ้าก็เดินผ่านร้านเกมส์กับใครก็ไม่รู้ พอฟ้าเจอผมฟ้าก็ไหว้ผม


แต่ตอนนั้นผมอึ้ง+งง+เซ็ง+เครียด(ตอนนั้นเวลาก็เดินช้าเหมือนกัน)แต่มันผิดกันตรงที่ผมเจ็บที่


อกซ้าย เหมือนมีรูโหวงๆ แล้วลมมันพัดผ่านอ่ะ


แล้วก็งงว่าฟ้าไหว้ผมทำไม? เพื่ออะไร? ตอนนั้นพูดอะไรไม่ออก ฟ้าก็ไม่พูดอะไรเหมือนกัน ผมรู้สึกว่าฟ้าห่างไปเรื่อยๆ


แต่ผมก็ยังหลอกตัวเองว่า ฟ้าคงเหมือนเดิม ยังไงผมก็สำคัญกว่าคนอื่นๆเหมือนเดิม


 หลังจากนั้นผมก็กะว่ายังไงๆก็ต้องหน้าด้านเข้าไปหาฟ้าที่ๆฟ้าอยู่ประจำ พอเข้าไปผมงี้อึ้ง


เลย เพราะว่าฟ้านั่งคุยอยู่กับผู้ชายคนนึง ท่าทางมีความสุขมาก ผมเลยทำได้แค่เดินออกมาเฉยๆ


ตอนนั้นอธิบายความรู้สึกไม่ถูกเลย แค่อยากอยู่เงียบๆ คนเดียว คุณคิดว่า


ผมทำเหมือนพระเอกในหนัง เว่อร์รึเปล่า? แต่บอกได้เลยว่าไม่ได้เว่อร์ ความรู้สึกจริงๆเป็นอย่างนั้น


ตอนดูหนังผมก็คิดว่าพระเอกเว่อร์เหมือนๆพวกคุณแหละ แต่พอเจอ


เข้ากับตัวนี้ซึ้งเลย จากนั้นผมก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปหาฟ้าอีก แต่ผมก็ยังเฝ้ามองห่างๆ ก็เห็นได้ว่าที่ไหนมีฟ้า



ที่นั่นก็จะมีผู้ชายคนนั้นติดสอยห้อยตามตลอด แล้วมีอยู่วันนึง ผมนั่ง


อยู่ที่ไม้หินอ่อน คือนั่งเฉยๆ รอเพื่อนอยู่ อยู่ๆฟ้าก็เดินเข้ามาโดยที่ไอ้คนนั้นมันมาด้วย คือมาพูดกับผมว่า


"แบงค์ ช่วยหาแผ่นเกมส์............"


ไอ้......นี่คือผมไม่ได้ยินเลยว่าฟ้าพูดอะไรบ้าง จะได้ยินอะไรละครับ ตอนนั้นมันอึ้งสุดๆ


และงงว่าทำไมฟ้าถึงพามันมาด้วย ไม่รู้เหรอว่าผมนั้นเสียความรู้สึกแค่ไหนกัน?


ตอนนั้นผมก็เริ่มที่จะเห็นความจริงแล้ว ว่าฟ้ามีความสุขได้(รึเปล่า?)แม้จะไม่มีผม


ในขณะที่ผมนั้นมีความทุกข์ ทุกข์ที่ทำไมพูดไม่ค่อยเก่ง ทั้งๆที่ผมก็รักฟ้าไม่แพ้ไอ้หน้าไหนทั้งนั้น


 แต่ปากมันแข็ง ไม่เคยพูดอะไรเพราะๆไม่เคยพูดอะไรให้ฟ้ามั่นใจว่าผมรักฟ้า จากนั้นผมก็พยายามหลบหน้าฟ้า


 ที่จริงก็อยากเห็นฟ้าแหละ แต่ไอ้ตัวที่มันเดินตามนี่แหละ ที่


ทำให้ผมปวดใจ แล้วมีอยู่วันนึงผมนั่งอยู่กับเพื่อน เพื่อนของฟ้าที่รู้จักกับผมเดินมากับฟ้า


(คราวนี้ไอ้นั่นไม่มาแฮะ)พูดมาว่า


"เดี้ยวนี้แบงค์ไม่ค่อยทักกันเลยนะ?"


แล้วฟ้าก็พูดเสริมว่า


"ทั้ง 2 คนนั่นแหละ"


ผมรู้สึกว่ากริยาท่าทางและน้ำเสียงคล้ายประชดผมคนเดียว ผมก็ไม่ได้ตอบว่าอะไร


ฟ้าไม่เข้าใจเลยเหรอว่าถ้าผมเข้าไปแล้วหาฟ้า แล้วเจอกับไอ้นั่น แล้วผมจะทำหน้ายังไง?


ผมจะเจ็บปวดยังไง? ผมก็อยู่อย่างทรมานแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนมาวันนึงผมก็เดินไปที่ๆเค้าขายพวก


 ของกิน ขนม ผมเดินเที่ยวอยู่พอมองไปข้างหน้าดันเจอฟ้าเดินมากับไอ้คน


นั้นอีกแล้ว รอยยิ้มที่ฟ้าเคยมีให้ผม ตอนนี้ไปยิ้มให้กับไอ้นั่น เห็นแล้วพูดอะไรไม่ออก


 ถึงขนาดว่าหันหลังกลับบ้านเลย ไม่สนใจอะไรแล้ว วันนั้นผมนั่งเหม่อทั้งวันเลย


 คิดถึงแต่ภาพนั้น ภาพที่ทำให้ผมปวดใจ แต่ผมก็ยังไม่ตัดใจ เพราะยังไม่รู้แน่ชัด ว่าเป็นแฟน


กันรึเปล่า?(รึว่าผมหลอกตัวเองอยู่?)ผมก็พยายามหาเบอร์โทรศัพท์ของฟ้า


ได้เบอร์มาแต่ดันติดต่อไม่ได้


 หลังจากนั้นก็จบม.6


ก็ต่างคนต่างแยกย้ายโรงเรียนไปเรียนมหาลัยกัน ผมสืบจนรู้ว่าฟ้าไปเรียนที่กรุงเทพ ส่วนผมก็เรียนที่เดิม



ในช่วงนั้นก็มีผู้หญิงเข้ามาบ้าง แต่ผมก็ไม่ได้สนใจ


 ผมนั้นยังไม่ยอมตัดใจ ตัวผมนั้นคิดจะรอจริงๆ ไม่ได้เว่อร์นะครับ


เมื่อก่อนผมเคยด่าเพื่อนว่าจะรอทำไม? ผู้หญิงมีตั้งเยอะแยะ หาใหม่ก็ได้


แต่ผมไม่ได้ทำตามที่ตัวเองนั้นสอนเพื่อนเลย


เมื่อก่อนผมงงว่าทำไมเพื่อนผมมันต้องงมงาย? เฝ้ารอแค่ผู้หญิงคนเดียวเอง


แต่ตอนนี้เจอด้วยตัวเองผมว่าผมโง่กว่าเพื่อนผมอีก เพื่อนผมมันงมงายไม่นาน จากนั้นมันก็หาใหม่


แต่ผมนี่สิ โง่งมงายอยู่นั่นแหละ ไม่ยอมเปิดใจให้ใคร ไม่ว่าจะสวย+นิสัยดี


ขนาดไหน ผมก็ไม่ต้องการ ผมต้องการฟ้าคนเดียวเท่านั้น


หลังจากนั้น 1 ปี


ผมก็อยู่แบบธรรมดาแหละ แต่ตอนนี้ปิดเทอม ผมก็มีความหวังลมๆแล้งๆว่าคงจะได้เจอฟ้าบ้าง



ตอนช่วงที่ฟ้ากลับมาจากกรุงเทพมาที่บ้านเกิด มีอยู่วันนึง ผมเดินไปเที่ยวตลาดที่เค้าจัดใหม่ที่เรียกว่า



"ถนนคนเดิน" ผมก็กะไปเดินเที่ยว ไม่ได้จะไปซื้ออะไรหรอก เพราะมันจะขายพวกเสื้อผ้า


ไม่ได้ขายของกิน เดินเที่ยวกับเพื่อน เดินไปเดินมาก็เจอฟ้ายืนอยู่ที่ร้านขายผ้า


ผมกับฟ้าก็สบตากัน แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงหลับตาและเดินผ่านฟ้าไป ฟ้าก็ไม่ได้เรียกอะไรผม


ทั้งๆที่ผมคิดว่าถ้าเจอก็อยากจะเดินเข้าไปคุยบ้าง แต่ถ้าพูดกันจริงๆ


ผมว่าผมไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไงเพื่อเข้าไปละมั้ง คือผมไม่คิดกับฟ้าแค่เพื่อนอยู่แล้ว เลยทำใจลำบากมั้ง?


 แต่รู้สึกว่าตอนนั้นผมมองไม่เห็นไอ้นั่นแฮะ รึว่าผมมองไม่ทั่ว เพราะพอเห็นฟ้า


ตามันก็ปิดลงซะแล้ว ในใจผมก็ยังคิดว่า


คนเราถึงขนาดแต่งงานกัน มีลูกกัน ก็หย่ากันได้ แล้วนับประสาอะไรกับคนที่แค่คบกัน


 
ก็อาจจะเลิกกันได้ เพราะไอ้นั่นถ้าได้ยินจากชื่อเสียงนั้น มันเป็นเพลบอยมือฉกาจทีเดียว


ฟ้าอาจจะเลิกกับมันเพราะมันไม่ดีก็ได้ แต่ถึงจะดีก็เลิกกันได้ จริงไหมครับ?


ผมก็ยัง(หลอกตัวเอง)อยู่ว่าตัวเองยังพอที่จะมีโอกาสที่จะได้ปรับปรุงนิสัยที่ทำได้แต่เงียบแบบนี้


 ผมได้ข้อคิดมาข้อนึง


เวลาผมพูดคุยกับผู้หญิง(คล้ายๆว่าจีบ)เห็นผมพูดได้น้ำไหลไฟดับ


ได้พอมาเจอคนที่เรารักจริงๆมันดันพูดไม่ออก ไม่รู้ทำไมถึงเป็นแบบนั้น?


คงเป็นเพราะเป็นคนที่เรารักจริงๆ เลยทำให้พูดอะไรไม่ออก


ตอนนี้ยังไงผมก็ยังคิดจะรอไปเรื่อยๆ ผมนั้นหวนคิดถึงวันเก่าๆ ที่


เราเคยอยู่ด้วยกัน


เราเคยสนิทกัน


เราเคยหยอกล้อกัน


ก็สังเกตุเห็นว่าฟ้าเอาใจใส่ผมมาตลอดกว่า 5 ปีเต็มๆ นับตั้งแต่ม.1-ม.5


และเปิดโอกาสให้ผมตั้งหลายครั้ง แต่ไม่มีซักครั้งเลยที่ผมจะทำได้ดี ทำให้ฟ้าพอใจ


ฟ้านั้นรอผมมาตั้ง 5 ปีเพื่อให้ผมได้บอกว่ารักฟ้า แต่ตลอดมา 5 ปี


ผมก็ไม่เคยทำได้เลย ผมก็เลยคิดว่ามาถึงตอนนี้ ผมก็ควรจะรอฟ้าบ้าง


แต่จะรอกี่ปีก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน แต่ที่แน่ๆคือตอนนี้ผมกำลังจะขึ้นปี 4 แล้ว


ผมก็ยังไม่เปิดใจให้ใครเหมือนเดิม


บางทีนอนคิดถึงวันเก่าๆ



บางทีถึงกับฝันเห็นว่าเรายังรู้สึกดีต่อกัน(แต่ในความจริงไม่รู้เป็นไง)


ก็ทำให้คิดถึงฟ้ามากขึ้น แต่ผมโมโหตัวเองจริงๆ ที่ไม่สามารถฝันถึงฟ้าได้ทุกวัน


นานจริงๆถึงจะเห็นซักวัน ทั้งๆที่ตอนตื่นก็คิดถึงฟ้ามาก


ผมเสียโอกาสมามากเหลือเกิน แต่ตอนนี้ความคิดผมเปลี่ยนไป คือว่าถ้าได้เจอใครที่เป็น


เพื่อนของฟ้าที่ผมรู้จัก ผมก็คงต้องหน้าด้านเข้าไปขอเบอร์ของฟ้าคนเดียวเลย


ถ้าเพื่อนฟ้าล้อว่า จะจีบฟ้าเหรอ?


 ทีนี้ก็คงจะต้องยอมรับไปเลย ถ้าเจอฟ้า ก็คงต้องรวบรวมความกล้าที่จะเข้าไปขอเบอร์ของฟ้าเลย


 ยังไงๆ การคุยโทรศัพท์ อาจจะทำให้ผม


กล้าพูดสิ่งที่อยากจะพูดมานานก็ได้ ถึงไม่กล้าพูดจริงๆ ก็ส่งข้อความไปเลยก็ได้


แต่ตอนนี้ผมยังไม่มีโอกาสที่จะเจอฟ้าเลย ตอนนี้ฟ้าอาจฝึกงานอยู่ที่กรุงเทพก็ได้ ตอนนี้ผม


คงทำได้แค่รอไปเรื่อยๆ เพื่อที่จะมีโอกาสแก้ตัว หรือว่าไม่มีโอกาสแก้ตัวอีกแล้ว


แต่ผมก็อยากกระเสือกกระสนดูอีกสักนิด


ตอนผมอ่านนิยายน้ำเน่า ที่เค้าบอกว่า


"การที่เราเห็นคนรักมีความสุข เราก็จะมีความสุขด้วย"


มันก็จริงส่วนนึงครับ แต่ผมว่าถ้าไม่ใช่ผมที่ทำให้ฟ้ามีความสุข แต่เป็นคนอื่น


ผมคงไม่มีความสุขแน่ๆ เพราะรอยยิ้มนั้นไม่ได้มีไว้ให้ผม แต่มีให้กับคนอื่น ที่ไม่ใช่ผม


ผมจะทำใจได้เหรอ?


ผมจะมีความสุขเหรอ?


ไม่ใช่ว่ามีความทุกข์เหรอ?


ในเมื่อผมไม่สามารถทำให้ฟ้าได้


ตอนฟังเพลงที่มีเนื้อหาประมาณว่า "ขอให้เธอไปดี มีความสุขกับเขา"


คุณคิดอย่างนั้นจริงเหรอครับ?


ถ้าคุณคิดอย่างนั้นได้ คุณก็คงเก่งจริงๆ ผมไม่สามารถทำแบบนั้นได้เลย ผมเอาแต่คิดว่า


"ขอให้ฟ้าไม่มีแฟน"


"ขอให้ฟ้ากลับมาหาผม"


"ขอให้ฟ้าไม่มีความสุขกับใครทั้งนั้น นอกจากผม"


คุณคิดว่าความคิดแบบผมนั้นมันเห็นแก่ตัวเหรอครับ?


ใช่ครับ ผมเห็นแก่ตัว แต่ผมมั่นใจว่าส่วนใหญ่ก็คิดเหมือนกับผม และผมก็เป็นคนธรรมดา


จะให้ผมคิดอะไรเพื่อผู้อื่น คงเป็นไปไม่ได้หรอกครับ


การที่เราทำตัวเป็นพระเอกในชีวิตจริงนั้น ไม่ได้ทำให้เค้ามาสนใจเราหรอกครับ


การเป็นพระเอก มีแต่จะทำให้เราเจ็บปวด จริงไหมครับ?


ตัวผมในตอนนี้ ก็ทำได้แต่รอไปเรื่อยๆ


จนกว่าจะได้พบกันอีกครั้ง และผมก็จะทำในสิ่งที่ผมไม่กล้าทำซักที


ไม่น่าเชื่อว่ามีอยู่วันนึงที่ผมฝันเห็นฟ้า คุณคิดว่าผมพูดอะไรกับฟ้าบ้าง?


ผมบอกได้เลยว่าตอนนั้นผมรู้ตัวว่าผมฝันอยู่ (น่าเชื่อมะ?)


ฟ้าเค้าก็พูดเรื่องธรรมดาแหละ แต่ผมตอนอยู่ในฝันผมก็พยายามจะขอเบอร์ฟ้าอย่างเดียว


ฟ้าก็บอกเบอร์ 10 หลัก


พอตื่นขึ้นมาก็รีบจดวุ่นวาย แถมยังลืมๆอีก ก็เลยจดเบอร์ที่พอจะเป็นไปได้ ก็ประมาณ 6 เบอร์ได้มั้ง


โทรไปทั้ง 6 เบอร์ ก็เจอใครก็ไม่รู้ บางเบอร์ก็ติดต่อไม่ได้ ผมเป็นเอามากนะเนี่ย!!!


ตอนนี้ผมก็ขึ้นเรียนต่อปี.4แล้วครับ


ช่วงนี้ก็ยุ่งๆ  กับเรื่องที่จะจบ และการฝึกงาน ตอนนี้ผมก็มีความรู้สึกว่าอยากจะเจอฟ้าแล้ว


ก็นั่งๆคุยกับเพื่อน เพื่อนก็บอกว่า


"หาทาง hi5 สิ น่าจะพอหาได้นะ"


ผมก็เลยพยายามหา และก็พยายามหาเบอร์เพื่อนเก่า ที่ผมพอจะถามเบอร์โทรศัพท์ได้


เบอร์เพื่อนก็ติดต่อได้บ้าง ไม่ได้บ้าง พอโทรไปมันก็ดันไม่ว่าง พอโทรไปวันอื่นๆก็ไม่รับอีกเลย


หรือว่าคงจะไม่อยากเสวนากับเราแล้ว เพราะว่าห่างกันตั้ง 6-7 ปี


ผมก็นั่งพยายามหา hi5 จนเจอจนได้ ผมรู้สึกว่าฟ้าเปลี่ยนไปมากเลย


และตอนนี้ฟ้าก็เรียนจบไปแล้ว หลักสูตรบังคับ 3 ปี


และฟ้าก็ทำงานแล้ว


เจออยู่ใน hi5 ผมก็แอดทันที และก็รอวันที่ฟ้าจะรับแอดผม


จากนั้นเธอก็รับแอดผมจนได้ครับ ผมก็ส่งข้อความไปขอเบอร์อย่างรวดเร็ว


แต่ผมลืมนึกไป ว่าผมไม่ได้อัพรูปตัวเองขึ้น เค้าจะตอบรึ?


ผมก็หารูปผมวุ่นวายไปหมด ผมไม่ชอบเลยกับการถ่ายรูป


แต่มีรุ่นน้องมันถ่ายรูปผมคู่กับมัน และก็รูปแยกผมเดี่ยวๆ ผมก็เลยค้นในคอมจนเจอ


รูปผมในคอมมีแค่รูปเดียวเท่านั้น คือทั้งชีวิตมีรูปเดียวนี่แหละ


ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะได้ใช้ในเนื่องโอกาสนี้ คุณว่ามะ?


ผมก็อัพรูปขึ้น แล้วก็ส่งข้อความไปสุขสันต์วันเกิด เพราะเลยวันเกิดมาพักนึงแล้ว และเม้นขอเบอร์โทรศัพท์

แล้วก็รอการตอบกลับของฟ้า แต่ฟ้าไม่ยอมตอบกลับผม ผมร้อนรนสุดๆ


งงว่าทำไมไม่ยอมตอบกลับมา? เพราะผมเห็นว่าฟ้ามาเล่นแน่นอน


ผมก็ส่งข้อความไปทุกวัน วันละ 1 ฉบับ


แล้วฟ้าก็ตอบกลับมาว่าขอบใจที่สุขสันต์วันเกิดให้ฟ้า


แต่ทำเฉยเรื่องเบอร์โทรศัพท์


ผมก็ส่งไปเรื่อยๆ


ฟ้าก็ตอบกลับมาอีกว่า


"เป็นไงบ้าง"?


"สบายดีไหม"?


"เจอเพื่อนเก่าคนไหนบ้าง"?


"เรียนอยู่ที่ไหน"? อะไรแบบเนี้ย


แล้วก็บอกว่า


"คิดถึงจังเลย".....คำนี้เล่นเอาผมหวังมากจริงๆ


ทั้งๆที่รู้ว่าผมไม่ควรที่จะหวังอะไรแล้ว


ผมก็ตอบกลับไปเรื่อยเปื่อย แต่เป้าหมายของผมคือการขอเบอร์โทรศัพท์


ก็เลยขออีเมลล์ไปก่อน เพราะว่าคราวที่แล้วขอเบอร์ ก็ไม่เห็นตอบกลับมา


พอผมโทรคุยกับเพื่อน เพื่อนด่าผมทันที บอกผมว่า


"ขอเบอร์เลยดีกว่า"


เพราะว่าพอได้เมลล์มา ก็อาจจะเล่นไม่พร้อมกัน และฟ้าก็ประมาณ 3-4 วัน


ถึงจะเล่นเน็ตซักครั้ง ต้องขอเบอร์จะดีกว่ามาก


พออีกวันผมก็เลยส่งข้อความไปว่า 


"ขอทั้งอีเมลล์ทั้งเบอร์เลยดีกว่า"


แล้วก็ถามเลียบๆเคียงๆไปว่า


"ฟ้ามีแฟนยัง"?


"ถ้าไม่มีจะจีบ อิอิอิ"


แต่ข้อความนี้ออกจะเล่นๆ ไม่ได้จริงจังอะไร


ผมก็รอวันที่ฟ้าจะตอบกลับมา แต่ไม่ยอมตอบกลับมา


ทั้งๆที่ฟ้าเล่น hi5 แน่นอน เพราะผมเจอตอนที่ฟ้าออนไลท์เลย


แต่ฟ้าพยายามที่จะกลบเกลื่อนว่า ฟ้าไม่ได้มาเล่นเลยไม่เห็นข้อความ


ผมก็ยิ่งร้อนรนไปใหญ่ ผมก็เลยคิดว่าผมควรที่จะเปิดเผยความรู้สึกไปเลย


ดีกว่าจะต้องรอ ผมก็เลยส่งข้อความไปอีกฉบับนึง ส่งไปว่า


"ฟ้ารู้ใช่ไหมว่าที่เราขอเบอร์ฟ้า เราขอเพื่ออะไร"?


"เราให้เวลาฟ้าคิด จะให้หรือไม่ให้เบอร์ก็บอกมาตรงๆ"


"ไม่ต้องรักษาน้ำใจ เราไม่ต้องการ!!!เราจะรอคำตอบนะ"


ผมว่าถ้าคิดในส่วนความเป็นจริงผมน่าจะพลาดแล้วแหละ


แต่ในความคิดส่วนลึกของผม ผมก็ยังหวังลึกๆว่าอาจจะได้คำตอบที่ดีมาก็ได้


ตอนนี้ก็รอ รอ รอ รอ จนกว่าจะได้รับคำตอบ


ผมก็รอ 7 วัน กว่าจะตอบ


และตอนนี้ฟ้าก็ตอบข้อความกลับมาแล้วครับ แต่ฟ้าแค่ให้อีเมลล์เท่านั้น


แต่ทำเป็นมองไม่เห็นเรื่องที่ผมขอเบอร์ผมก็เลยมึน


ตอนนั้นผมก็เริ่มทำใจรอไว้แล้ว ว่าผลสุดท้ายจะเป็นไง


ตอนนั้นผมเริ่มมั่นใจแล้วว่าน่าจะพลาดแล้ว แต่เป้าหมายของผมคือ


การบอกรักฟ้ามากกว่า มันอาจจะดูว่าบ้า แต่ผมก็อยากบอก


ไม่ว่ายังไง ผมต้องบอกให้ได้


แต่จังหวะก็ไม่เป็นใจ ได้เจอตอนเล่น msn แล้ว แต่มันดันต่อแล้วหลุดตลอดเลย


ก็เลยไม่ได้คุย ผมเริ่มคิดมากขึ้น ก็เลยหาข้อมูลไปเรื่อยๆ


ดันไปเจอเบอร์ของฟ้าอยู่ในเน็ตซะด้วย  เสร็จผมแน่งานนี้


ตอนนั้นก็รีบจดเบอร์ ทวนเบอร์ก็หลายรอบ


ผมไม่ค่อยกล้าโทรเท่าไหร่ แต่เพื่อนเป็นกำลังใจให้ผมก็โทรไปเลย


ผมก็โทรไป ตอนนั้นความรู้สึกของผมประหม่ามากเลย


พอรับปุ๊บฟ้าก็บอกว่า


"ฮัลโหล"


ผมจำเสียงได้ผมก็เลยถามว่า


"นั่นฟ้ารึเปล่า"


ฟ้าก็บอกว่าใช่ แล้วถามผมว่า


"นั่นใครเหรอคะ"


ผมก็เลยบอกว่าแบงค์เอง


ปุ้มก็จำไม่ได้ ผมก็เลยต้องอธิบายนิดหน่อย พอรู้ปุ๊บฟ้าก็ถามว่า


"แบงค์ได้เบอร์มาจากไหน"


ผมก็บอกว่า


"สืบสิ"


แต่ความรู้สึกผมบอกได้เลยว่าฟ้านั้นไม่ได้ดีใจอะไรเลยที่ผมได้เบอร์ฟ้ามา


แต่กลับรู้สึกว่าผมหามาได้ไง และฟ้าก็บอกว่า


ฟ้าจะนอนแล้ว และจะโทรหาผมเองพรุ่งนี้ ผมก็เลยวางสาย


ผมรู้สึกว่ามันเป็นข้ออ้างมากกว่า


วันรุ่งขึ้นผมก็รอให้ฟ้าโทรมา พวกคุณรู้ผลใช่ไหมว่าเป็นไง...


ไม่โทรมาหน่ะสิครับ ผมก็โทรไปเองครับ


ฟ้าก็รับ ผมก็คุยเรื่อยเปื่อย ซัก 2 นาที


ฟ้าก็บอกว่า


"แบงค์ไม่เคยพูดกับฟ้าแบบนี้(คือพูดดีๆครับ แบบว่าพูดประมาณว่า   ึง ก ประมาณนี้ครับ)"


ผมก็บอกว่า


"เราไม่เคยพูดแบบนั้นกับฟ้านะ"


ซักพักฟ้าก็บอกว่าไม่ว่าง ทำงานอยู่ บอกว่าจะโทรมาอีกแหละ ผมก็เลยต้องวางสายไป


และส่งข้อความบอกว่า ขอให้หลับฝันดีนะ เป็นห่วง


วันรุ่งขึ้นผมก็ยังรอ(ทั้งที่รู้ว่าไม่โทรมาแน่นอน)


ผมก็โทรไปอีก คุยกันไม่ถึง 1 นาที อยู่ๆสายก็ตัดไป ผมก็เลยโทรไปใหม่ ปรากฏว่า


ฟ้าปิดเครื่องหนีผมเลย


ผมก็เลยส่งข้อความไปว่า นอนห่มผ้านะ เป็นห่วง


และแล้วก็มาถึง...วันที่ผมต้องตัดสินให้รู้ดำรู้แดงกันไปเลย


ผมคิดว่า ถ้าวันนี้ฟ้ายังไม่ว่างก็แน่นอนแล้ว ผมควรที่จะตัดใจ จริงๆซักที


ผมก็โทรไปหาฟ้า และฟ้าก็เอามุขเดิมมาอีกแล้ว ไม่ว่าง...ทำงาน


ผมก็วางสาย หลังจากนั้น ผมก็เปิดคอมต่ออินเทอร์เน็ต


และส่งข้อความฉบับสุดท้าย ตอนนั้นบอกได้เลยครับ ว่าผมคิดอะไรไม่ออก


มันตื้อไปหมด นั่งคอตกเหมือนพระเอกเลยครับ และก็พิมพ์ข้อความไปว่า


"สวัสดีฟ้า
ฟ้า...เราขอโทษที่มารบกวนฟ้าซะนาน ที่เราพยายามที่จะคุยกับฟ้าเพราะว่าเราชอบฟ้า ชอบมานานแล้วตั้งแต่ ม.2 แล้ว
ไม่ใช่ว่าเราเพิ่งมาชอบฟ้าเอามาป่านนี้ เราแค่อยากจะบอกฟ้า แต่เราไม่กล้าพูดเองแหละ ได้แต่เงียบ ก็เลยคิดว่า เราบอกฟ้าดีกว่า
เราคงไม่กวนฟ้าอีกแล้ว บาย
                                                       แบงค์"
 

หลังจากนั้น ผมพยายามที่จะเลิกคิดถึงฟ้า แค่นี้ครับ เรื่องของผม


ผมอยากบอกทุกคนว่า อยากทำอะไรก็ให้รีบทำซะ ไม่ว่าจะเรื่องอะไร


อย่ามัวอ้างว่า ค่อยทำๆ


คำว่าพรุ่งนี้ เป็นคำที่เลวร้ายที่สุด


เพราะเราไม่รู้ว่าชีวิตเราจะมีพรุ่งนี้รึเปล่า


ยกตัวอย่างของผมครับ ถ้าผมบอกไปนานแล้ว คุณคิดว่าผลจะเป็นไงครับ?


ผมไม่รู้หรอก แต่ว่ามันก็คงดีกว่านี้แน่ๆ ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน


ถึงแม้ฟ้าจะปฏิเสธ ผมก็จะได้ก้าวต่อไปในทางข้างหน้า


การที่ผมไม่ยอมบอกรักฟ้า มันทำให้ผมต้องนั่งจมปักกับฟ้ามานานมาก


ถ้าผมโดนปฏิเสธมานานแล้ว ผมก็จะได้หาคนใหม่ได้เร็วกว่าในตอนนี้


แค่นี้ครับ