คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : จากคนรับใช้ไปเป็นสุนัข 4 (จบ)
ตอนที่ 4 โอ้~ลันลา
"...................." เวลานี้ทั่วทั้งห้องนั่งเล่นของชั้นปีหนึ่งเต็มไปด้วยบรรยากาศมาคุ โดยเจ้าคนที่แผ่ออกมานอนหน้างอนอยู่บนโซฟา บนหัวสีเงินที่ทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วมีสัญลักษณ์ 'โกษธ' อยู่ตัวบะเอ้ง สาเหตุเพราะอะไรน่ะหรือ เหอๆ(คนเขียนขอขำ)
"เฮ้! ลุกส์มาเล่นทางนี้มา" ลูเทอร์โบกมือเรียกจากที่ไกล ๆ ในมืออีกข้างถือลูกบอลเล็กสีแดงเอาไว้ ฮาเดสส่งนัยน์ตาอาฆาตตอบไป จนเด็กหนุ่มหนาวหยุดเรียกทันที
"เซนเทอร์เป็นไรไปวะ เมื่อเช้ายังดี ๆ อยู่เลย" แอลพูดก่อนที่จะรับลูกบอลจากลูเทอร์แล้วโยนออกไป
"มิคาเอลคงปวดท้องมั่งครับ ตอนกลางกินเยอะซะด้วย" แล้วก็โยนต่อไป
"เหมือนกินประชดอะไรซักอย่างนะ นั้นน่ะ" เบอร์ลินรับแล้วโยนให้มาคัสเต็มแรง
" - -** "
"เอ หรือเพราะเจ้าตัวแสบไม่ชอบอาบน้ำ" ไอเวร่าพึมพัม เฟรย์ถึงกับแบะปาก
"ขืนไม่เอานมข้นอาบน้ำ สถาพคลุกฝุ่นอย่างนั้นมีหวังฉันเป็นลมแน่ "
"อื้ม เพราะอะไรน้า" สาวนักระบำพูดแล้วหลบลูกบอลที่เพื่อนสาวหัวแดงหว้างมาไปกระแทกหัวเบอร์ลินที่อยู่ข้างหลังแทน
"แอ๊ก!"
"คุณหมาน้อย" ชื่อที่เรียกแต่ละทีทำให้ฮาเดสรู้ว่าใครเรียกโดยไม่ต้องหันไปมอง เจ้าหมาน้อยยังคงสถาพ 'งอนไม่เลิก' อยู่ ถึงแม้ว่าคนเรียกจะน่ารักแค่ไหนก็ตามที่เหอะ!
"อะไรกัน เจ้าลีโอยังไม่เลิกทำหน้าซังกะตายอยู่อีกหรอเนี่ย" เรน่าบ่น เธอไม่ชอบสัตว์ซักเท่าไรแต่ก็ทนไม่ได้ที่มันบังอาจเมินชื่อที่องค์หญิงของตนเรียก
"ช่างเถอะจ้ะ มันอาจจะคิดถึงเจ้าของก็ได้" ซานาเอลกล่าวอย่างอารมณ์ดี เธอไม่เคยเลี้ยงสัตว์มาก่อนถึงแม้ทีปราสาทจะมีสัตว์มากมายแต่ด้วยสัตว์พวกนั้นถูกฝึกมาอย่างดีแล้วทั้งนั้น ต่างจากสุนัขน้อยตัวนี้ เธอรู้สึกคุ้นเคยเหมือนรู้จักกันมาก่อน เหมือน...ใครบ้างคน?
"เอ๊ะ!" ซานาเอลร้องขึ้นมาอย่างตกใจ ทุกคนหันมามองเจ้าตัวอย่างสงสัย แม้แต่เคออสก็ยังหันมามอง
"มีอะไรเหรอค่ะองค์หญิง?" เรน่าหันมาถาม องค์หญิงน้อยกล่าวน้ำเสียงสั่น ๆ เหมือนเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย
"คะ...คุณ...ฮาเดส...ล่ะค่ะ?" ในที่สุดชื่อของบุคคลที่หายสาปสูญไปเป็นเวลานาน(ยังไม่ถึงวันเลย)ก็ถูกเอ๋ยออกมาจนได้(หัวเราะ)
"เฮ้ยยย!" ทุกคนร้องออกมาพร้อมกัน ยกเว้นอยู่คนหนึ่งที่หลุดอาการแค่นิดเดียว....
ร้องอย่างนี้ลืมกันซะสนิดเลยล่ะสิ เหอะ เหอะ เจ้าของชื่อที่ถูกลืมหัวเราะทั้งน้ำตา
"เออ..คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง เจ้าฮาเดสซะอย่าง ตายยากอยู่แล้ว" ลีรอยกล่าวถึงเพื่อนรักอย่างไม่ใจ โดยไม่สังเกตุหัวปุ้ยสีเงินที่กระตุกเล็กน้อย
"นั่นสิ เจ้านั่นอึดจะตาย ขนาด'จารย์ป้าแกสั่งให้ไปยืนหน้าห้อง ยังสามารถยืนหลับได้อย่างหน้าตาเฉย แถมเมื่อวานนี้ยังไปหลับอยู่ในห้องของรุ่นพี่เฟซิสอีก..." ลูเทอร์ได้โอกาสที่เจ้าตัวแสบไม่อยู่นินทาเต็มที่...หารู้ไม่ว่าคนที่กล่าวถึงหูกระตุกทุกครั้ง
"อืม ๆ เมื่อสามวันก่อนก็แอบโดดไปนอนที่ดาดฟ้าของหอคอยอีกต่างหาก" ไอเวร่าเข้าผสมโรง
"เอ๊ะ จะว่าไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วพวกนายก็แอบไปขโมยของกินที่โรงอาหารมาด้วยสินะ" เฟรย์ส่งสายตาจับผิดไปที่ผู้ต้องสงสัยทั้งสาม(ลูเทอร์ แอล เบอร์ลิน และฮาเดสที่ไม่อยู่ให้ส่งสายตาจับผิด อ๊ะ อยู่สิแต่ไม่มีใครรู้เท่านั้นเอง)
"เธอเห็น...อะ ไม่ใช่ฮาเดสมันชวนต่างหากล่ะ" แอลส่ายหน้าพลางโยนความผิดไปให้ตัวแสบหมายเลขหนึ่งทันที
งับ!
"อ๊ากกก เจ็บ!" เขี้ยวเล็กเจาะหัวของคนโยนความผิดด้วยความแรงขนาดที่ทำให้เด็กหนุ่มร้องลั่นไม่หยุด(เออ! สม /ฮาเดส)
"พะ พอได้แล้วค่ะ ไม่มีใครอยากตามหาคุณฮาเดสบ้างหรือไงค่ะเนี่ย!"
" 'ไม่' " ทุกคนกล่าวพร้อมกันไม่เว้นแม้แต่เคออส องค์หญิงน้อยรู้สึกอารมณ์ขึ้น(โอ้~ซานาเอลอารมณ์ขึ้น จะมีจริงเรอะ?) เดินเข้าไปคว้าลูกสุนัขที่ยังกัดหัวแอลไม่เลิกวิ่งออกไป ทำเอาเพื่อน ๆ แปลกใจเป็นแถว เสียงเด็กสาวดังออกมาให้ได้ยินกันอย่างทั่วถึง
"ในเมื่อทุกคนไม่ยอมหา ชั้นจะตามหาคุณฮาเดสคนเดียว(+เจ้าตัวแสบ)เองค่ะ!
"ทุกคนใจร้ายที่สุด ไม่เป็นห่วงคุณฮาเดสบ้างหรือไงนะ" เด็กสาวเดินมาที่ด้านหลังของปราสาทฟีนิกส์ ปัจจุบันเป็นสถานที่นอนกลางวันประจำของฮาเดส ซานาเอลทรุดตัวนั่งลงบนพื้นหญ้าโดยมีเจ้าตัวแสบเดินมานั่งอยู่ข้าง ๆ
"คุณหมาน้อยรู้จักคุณฮาเดสหรือเปล่า?" ซานาเอลถามลูกสุนัข นัยน์ตาสีฟ้าครามสดใสคู่สวยสบกับดวงตาโตสีอำพันที่ฉายแววหนักใจ
แล้วจะให้บอกยังไงล่ะ เขียนตัวหนังสือเรอะ?
"บ็อก" เจ้าตัวแสบไม่รู้ทำยังไงเห่าไว้ก่อนล่ะกัน ให้เด็กสาวคิดเอาเองคนเดียว
"เอ๊ะ คุณหมาน้อยรู้จักหรอ" น่าน~คิดเอาเองจริง ๆ ด้วยแฮะ
"บ็อก บ็อก(ฉันไง)" เด็กสาวเอียงคอสงสัย เธอไม่เข้าใจที่เจ้าหมาน้อยเห่าเลยสักนิด(ขืนเข้าใจ มีหวังคนอ่านช็อกตายอ่ะดิ) ซานาเอลถอนหายใจ
"คุณฮาเดสไปอยู่ที่ไหนของเค้ากันน้า~" เด็กสาวกล่าวเสียงเบาแต่ไม่พ้นหู(หมา)ของเจ้าตัวแสบหรอก ฮาเดสปลื้มอย่างสุกซึ้งที่ซานาเอลเป็นคนเดียวที่เอาใจใส่ตน ลูกสุนัขน้อยจึงเลียแก้มนุ่มของเด็กสาว ผู้ถูกเลียแก้มตกใจแก้มขาวขึ้นสีชมพูเล็กน้อยดูน่ารัก(อย่างมาก) ฮาเดสยิ้มให้
"บ็อก บ็อก"
"คุณ....."
"ซานาเอล!" ก่อนที่เด็กสาวจะพูดอะไร เด็กหนุ่มนัยน์ตาสีเทาหมอกก็วิ่งเข้ามาหา เคออสหอบเล็กน้อยเนื่องจากวิ่งตามหาเด็กสาวเกือบทั่วปราสาท ซานาเอลเดินเข้าไปดูด้วยความเป็นห่วง
"คุณเคออสมีอะไรหรือเปล่าค่ะ"
"เอ่อ ไม่....แค่นึกได้ว่าได้เวลาอาหารเย็นของ...'อะไรดี' ก็เท่านั้น..." ผู้มีฉายาว่าเจ้าชายแหล - - แต่เด็กสาวก็เชื่อสนิด หันไปมองลูกสุนัขอย่างกับว่าเข้าใจอะไรบ้างอย่าง ซึ่ง...ตรงกันข้ามกับความเป็นจริง
"ที่แท้คุณหมาน้อยหิวนี่เอง"
"หือ?"
"ก็เมื่อกี้คุณหมาน้อยเขาเห่าเมื่อจะพูดอะไร ที่แท้คุณหมาน้อยก็อยากกินข้าวไงล่ะค่ะ^^"ซานาเอลกล่าวอย่างดีใจ(กับอะไรล่ะ)ต่างจากเด็กหนุ่มที่ยังมึน ๆ กับลูกสุนัขน้อยที่ทำท่าเหมือนจะร้องไห้
กินอะไร~ถึงได้ใสซื่อ(ซื่อบื่อ)เยี่ยงนี้T^T หนอ องค์หญิงซานาเอล
หลังกินข้าวเสร็จ(ก็ค่ำซะแล้ว)
"เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยตามหาเจ้าของของลีโอนาส์ก็แล้วกัน" ลีรอยกล่าวหลังตกลงกับเรน่าเรื่องชื่อของเจ้าตัวแสบที่ตนตั้งให้เปลี่ยนเป็น'ลีโอนาส์'แทน เพื่อน ๆ พยักหน้ารับทราบแล้วองค์รักษ์หนุ่มก็เดินขึ้นห้องนอนก่อนเป็นคนแรกเหลือสองหนุ่มให้อยู่จัดการกับตัวปัญหาที่อยู่กับเด็กสาว เอริคเดินเข้าไปขอมิคาเอลจากซานาเอล แต่เด็กสาวไม่ให้ เธอกะจะเอาคุณหมาน้อยมานอนด้วย
ฉันอยากนอนกับซานาเอลมากกว่าแกนะเอริค ฮาเดสคิดชั่ว -*-
"ไม่ได้นะครับคุณซานาเอล ตอนนอนเขาห้ามนำสัตว์มานอนด้วย ขนของมันจะทำให้นอนไม่สบาย" เด็กหนุ่มนักบวชหนักใจกับการที่ทำให้เด็กสาวน่ารักเป็นทุกข์
"จริงหรอค่ะ"
"อืม" เคออสตักบท คว้าอะไรดีออกมา เอริคก็ได้แต่พยักหน้า
"อีกอย่าง....เจ้าเป็นผู้"
"ชั้นรู้ค่ะ .......ราตรีสวัสดิ์นะค่ะคุณเคออส คุณเอริค คุณหมาน้อย" องค์หญิงน้อยยอมตัดใจเดินขึ้นไปนอนแต่โดยดี ก่อนที่สองหนุ่มจะขึ้นไปตาม
"สุดท้ายแล้วก็ตามหาคุณฮาเดสไม่เจอสินะครับ" เอริดชวนคุยคนไม่ค่อยพูด
"อืม" คนไม่ค่อยพูดก็กล่าวอยู่แค่นั้น จนถึงที่นอนตนเอง วางเจ้าตัวแสบไว้ที่เตียงข้าง ๆ ก่อนที่จะล้มตัวนอน
"เอามิคาเอลนอนที่เตียงของคุณฮาเดสจะดีหรอครับ"
"อืม ให้นอนนั่นแหละ ไหน ๆ เจ้าตัวก็ไม่อยู่นี่"
อยู่สิฟะ - - **
เจ้าตัวแสบกระโดดขึ้นไปกลิ้งบนอกของเด็กหนุ่มเป็นการก่อกวนข้อหาขัดขวางไม่ให้ไปนอนกับองค์หญิง เรียกความไม่พอใจแก่ผู้ที่จะนอนอย่างมาก เคออสจับเจ้าลูกสุนัขโยนไปเตียงข้าง ๆ ฮาเดสไม่ยอมแพ้กระโดดไปหาเคออสอีกครั้ง
"บ็อก บ็อก(ไอ้ตู้เย็นเอาฉันไปนอนกับซานาเอลซะดี ๆ )" ฮาเดสเห่า พลางกัดผ้าห่มของเด็กหนุ่ม แล้วก็ถูกโยนออกไปอีก.......ผ่านไปสักพักก็เกิดมวยระหว่างเจ้าชายกับลูกหมาขึ้น
"บ็อก บ็อก!!(ไอ้ตู้เย็นเจ๊งบ้านี่ หาเรื่องเรอะฟะ)"
" - - ******ไอ้หมาบ้า นอนดี ๆ ไม่รู้จักหรือไง!" ร่างของเจ้าชายแห่งฟีเรียออสเต็มไปด้วยรอยข่วนและกัดของเจ้าอะไรดีตัวแสบ ถึง 2 คน(ตัว)นี่จะเถึยงกับเห่ากันอยู่แต่ก็ไม่มีใครตื่นขึ้นมาสนใจ(ลีรอยไม่ต้องไปถามถึง ไม่ตื่นขึ้นมาง่าย ๆ หรอก) อาจเพราะก่อนที่ทุกคนจะนอนได้เอาสำลีอุดหูป้องกันลูกสุนัขเห่าหอนตอนกลางคืน(จากคำแนะนำของสารานุกรมเคลื่อนที่ ไอเวร่า/อเทนน่า)
"คุณเคออส มิคาเอล หยุดทะเลาะกันซะทีเถอะครับ!TOT" เอริคที่ซวยไม่ทันได้นอนก็ต้องมาเป็นกรรมการห้ามทัพซะก่อน ด้วยความไม่ชำนาญในการห้ามทัพเหมือนองค์รักษ์หนุ่มลีรอยการห้ามทัพจึงไม่สำเร็จ ต้องอยู่ดูความปลอดภัยของทั้งคู่
โธ่~ ใกล้เที่ยงคืนแล้ว จะได้นอนไหมเนี่ยเรา
"แฮ่!!!"
"โอ๊ย!" เด็กหนุ่มโดนลูกสุนัขงับเข้าที่คอล้มลงไปซัดกันต่อบนเตียงของฮาเดส เด็กหนุ่มนักบวชทนไม่ไหวชักคฑาออกมา
"พอได้แล้ว ทั้งคู่หยุดเดียวนี้นะครับ!!!!!!!!!" เอริคตะโกนออกมาเสียงดังพลันหัวคฑาก็ส่องสว่าง เคออสและฮาเดสหยุด หันมามองนักบวชหนุ่มที่ขึ้นสีด้วยความโกรธก่อนจะเกิดเสียงดังลั่น!
เปรี๊ยง!!!!!!
"เฮ้ย!เอริค ใจเย็น ๆ ๆ" เจ้าตัวแสบร้องออกมาพลางแย่งคฑาของเด็กหนุ่มมา เอริคเริ่มใจเย็นลงหลังจากที่ได้ระบายความโกรธหันไปมองคนพูดแล้วอ้าปากค้าง เคออสเองก็อยู่ในอาการตกตะลึงเช่นกัน พร้อม ๆ กับพวกเพื่อน ๆ ที่เริ่มตื่นขึ้นมา ...ยกเว้นคนเดียวล่ะกัน(ไอ้ลีรอยนั่นแหละ)
"หนวกหูชะมัด พวกนายทำอะ...ไร..." ลูเทอร์กลืนน้ำลาย เสียงหายไปซะเฉย ๆ แอลผู้เป็นคู่หูอ้าปากค้างพอ ๆ กับเบอร์ลินและมาคัสที่เบิกตากว้างไม่เชื่อในสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า
ร่างของเจ้าชายแห่งฟีเรียออสในสถาพผมยุ่ง เสื้อขาดรุ่งริ้งตามตัวมีรอยกัดและข่วนจำนวนมาก แต่ก็ไม่เท่าเพื่อนหนุ่มที่หายหน้าหายตาไปครึ่งค่อนวันและกลับมาในสถาพ....เปลื..อย...เปล่า
"ว๊ากกกกกกกกกกกกกก!"
.
.
.
.
.
"สรุปคือ...นายทำความสะอาดที่ห้องทดลองเก่าจนหลับ(สลบ)ไป พอรู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นลูกหมาไปแล้ว ทีนี้พวกซานาเอลไปเจอเข้าจึงเก็บมาขอให้รุ่นพี่เซเรนเลี้ยง ใช่ไหม?" ไอเวร่ากล่าวสรุปข้อแก้ตัวของเด็กหนุ่มเพื่อความชัวร์ถามย้ำอีกที ฮาเดสพยักหน้าอย่างแรง
"ฮาเดส ไม่ว่าจะยังไงนายก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีนะ" ลีรอยกล่าว ถึงเขาจะไม่เห็นแต่จากที่คนที่เห็นเล่ามานี้ มันก็ชวนให้เข้าใจไปอีกเรื่องหนึ้ง
"ฉันไม่ได้ทำอะไรอย่างที่พวกนายคิดนะเฟ้ย!" เด็กหนุ่มกล่าว ทุกคนเองก็พยายามทำความเข้าใจในอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นแต่สิ่งที่เห็นเมื่อคืนมันยังชวนคิดให้เข้าใจผิดอยู่ดี ซานาเอลยกมือขึ้นถามเด็กหนุ่ม
"แล้วทำไหมคุณฮาเดสไม่บอกแต่แรกที่เจอกันล่ะค่ะ" คำถามของซานาเอล ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกลำบากใจ
จะให้บอกหรอว่าอยากแต๊ะอั่งไปนอนกับซานาเอล
"กะ ก็จะให้บอกยังไงล่ะ พูดก็ไม่ได้ แถมเขียนก็ยากอีก" เด็กหนุ่มหาข้อแก้ตัว ซานาเอลก็ใสซื่อเชื่อคำตอแหลของเจ้าตัวแสบไป
"ยังไงก็เจอตัวแล้วอย่าลืมไปทำความสะอาดห้องทดลองให้เสร็จล่ะฮาเดส" เสนาธิการสาวเอ๋ยอย่างไร้เยื่อใย ทำให้เจ้าคนรับใช้รับคำบัญชาอย่างใกล้จะตาย
"คร้าบ~" วันนั้นก็เป็นอีกวันที่ไม่ได้เห็นเจ้าตัวแสบอีกครั้ง กว่าจะได้เจอกันอีกครั้งก็วันรุ่งขึ้นของอีกวันในสถาพใกล้ตายเต็มที่ ซานาเอลหยิบผ้าชุบน้ำมาเช็ดใบหน้าเปื้อนฝุ่นของฮาเดสที่ซับอยู่กับโต๊ะ ในขณะที่คนอื่น ๆ ไปทานอาหารเช้ากันแล้ว
"จะว่าไปแล้ว ตอนนั้นคุณฮาเดสพูดว่าอะไรหรอค่ะ?" อยู่ ๆ เด็กสาวก็กล่าวออกมา ฮาเดสลืมตาขึ้นมามองอย่างสงสัยพลางถาม
"ตอนไหนล่ะ?" นัยน์ตาสีอำพันมองเด็กสาวตรงหน้า
"ก็...ตอนที่คุณเป็นคุณหมาน้อย หลังจากที่คุณละ...เลียหน้า..ไงคะ...ค่ะ" ใบหนาของเด็กสาวขึ้นสีไปตามจังหวะที่พูด ฮาเดสเห็นยังงั้นแล้วหัวเราะ
" พูดว่า...'ฉันรักเธอ ซานาเอล' ไงล่ะ" เด็กสาวหน้าแดงก่ำ
"คุณฮาเดสแกล้งกันนิค่ะ" ฮาเดสยิ้มอย่างมีความสุข ก่อนจะลุกขึ้นยื่นหน้าไปกระซิบที่ข้างหูเด็กสาวให้ได้ยินเบา ๆ
"ถึงตอนนี้ฉันไม่ได้เป็น'คุณหมาน้อย'แล้ว จะช่วยอุ้มฉันได้ไหม หือ? ซานาเอล ฮะฮะ" เด็กหนุ่มเดินออกห่างไป ทิ้งให้เด็กสาวหน้าแดงก่ำยิ่งกว่าเดิมค้างนั่งอยู่ที่โต๊ะนั่นจน เพื่อน ๆ ทุกคนเข้ามาดูอาการขององค์หญิงน้อยที่น่ารักของพวกเราทุกคน
.
.
.
.
.
"ขอบใจนะ...ซานาเอล ที่ห่วงใยฉันเสมอมา
แม้ว่าฉันอาจจะทำให้เธอเกลียดแค้น จนยากทีจะให้อภัยก็ตามที"
ว่าง ๆ ก็ไปอ่านอีกเรื่องที่แต่งนะครับ
ฟิคของ the prince of killer เหมือนกัน แต่เป็นแบบเกม
ความคิดเห็น