fic.the prince of killer ( เซ็งคนเขียน )

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนพิเศษ ฮาเดส*ซีเวียร์+ซานาเอล=?

หิมะสีขาวที่ค่อย ๆ ร่วงหล่นจากท้องฟ้าสีเทา ย้อมประเทศนี้ในเป็นสีขาวอันบริสุทธิ์ ร่างสูงของเด็กหนุ่มผมเงินที่ยืนอยู่กลางทุ่งหิมะอย่างโดดเดียวในคืนที่หนาวเหน็บ โดยไม่รู้สึกถึงอาการที่หนาวเย็นนี้เลยแม้แต่น้อยหรือเพราะว่า...ในหัวใจของเขาหนาวจนไม่รู้สึกถึงความหนาวที่อยู่รอบ ๆ ตัวก็เป็นได้ มีเพียงนัยน์ตาสีอำพันเลือนลางที่เงยหน้ามองท้องฟ้าสีเทานี้เท่านั้นที่ฉายแววความเศร้าอยู่ในดวงตาคู่นั้น
 'ฮาเดส เธอรู้จักหิมะหรือเปล่า' เสียงที่ดังขึ้นมาจากความทรงจำดูสดใส เหมือนกับนัยน์ตาสีเขียวของเจ้าของเสียงนั้น ลอยมาพร้อมกับหิมะที่กระทบลงบนใบหน้าของเด็กหนุ่ม
 "...อะไรคือหิมะ..." ฮาเดสพูดขึ้นอย่างเลื่อนลอยเหมือนกับที่เขาเป็นคนพูดกับเด็กคนนั้นเมื่อในอดีต
 'เออ มันเป็นเกล็ดน้ำแข็งที่หล่นจากท้องฟ้าไงล่ะ มันสวยมากเลย' เสียงนั้นดูมีความสุขเมื่อนึกถึงปุยนุ่นสีขาวที่ลอยลงมาจากท้องฟ้าสีเทา
 'ฮาเดสอยู่ข้างนอกคงเห็นแต่ไม่รู้จักสินะ หิมะสวยใช่ไหมล่ะ'
 "สวยงั้นเหรอ...ใช่มันสวย แต่มันทำให้ฉันหนาว" หนาวไปถึงขั้วหัวใจที่ว่างเปล่าของฉัน
 'เอ๋ ก็ต้องหนาวสิ แต่ว่าก็มีหิมะที่อบอุ่นเหมือนกันนะ'
 "โกหก..."
 'จริง ๆ นะ เธอเป็นหิมะที่บริสุทธิ์และเป็นน้องสาวที่น่ารักของฉันเลยแหละ'น้ำเสียงที่ได้ยินนั้นกล่าวอย่างภูมิใจ
 "น้องสาวของนาย? ไม่เห็นเกี่ยวกันสักหน่อย" ได้ยินดังนั้นเด็กน้อยทำแก้มป่องใส่ทันที
 'ก็ซานาเอลบริสุทธิ์เหมือนหิมะจริง ๆ นี่นา'
 "นายเนี่ยนา..."
 'ฮาเดสเองก็เป็นหิมะที่อบอุ่นของฉันเหมือนกัน' จู่ ๆ เด็กคนนั้นก็พูดขึ้น ทำเอาเจ้าของชื่อเบิกตากว้าง
 "จะบอกว่าฉันบริสุทธิ์หรือไง นายก็รู้.....มือของฉันมันถูกย้อมไปด้วยเลือด มือของนักฆ่า...ต่อให้ล้างสักกี่ครั้ง...มันก็ไม่หายไปหรอก" เด็กหนุ่มกล่าวอย่างเศร้า ๆ เขาไม่บริสุทธิ์เหมือนหิมะเลยสักนิด เด็กน้อยส่ายหัว
 'ฮาเดส เธอยื่นมือมาสิ' ถึงจะงงเด็กหนุ่มก็ยื่นมือไปข้างหน้าที่ หิมะสีขาวลอยมากระทบฝามือเบา ๆ แล้วก็จางหายไป แต่ฮาเดสก็ไม่สนใจ ยังคอยฟังเสียงจากในความทรงจำ ภาพเด็กคนนั้นยื่นมือเล็กมาจับมือของตนไว้แล้วเอามาแนบกับหน้าของตัวเอง ผมสีเงินยาวสลวยที่ดูแลไว้อย่างดีถูกมัดเป็นหางม้า แก้มเล็กขึ้นสีระเรือเล็กน้อย ดวงตาสีเขียวมีความยิ่งใหญ่แฝงอยู่ภายใน ริมฝีปากเล็กคี่ยิ้มสดใส
 'รอยยิ้มไงล่ะ รอยยิ้มที่อบอุ่นและสวยงาม เธอมีรอยยิ้มที่มุ่งมั่นเสมอแม้ว่าในยามที่เธออยู่คนเดียวก็ตามที เธอก็ยังทำให้คนอื่นยิ้มได้เหมือนฉันไง ฮาเดสเป็นคนแรกที่ทำให้ฉันยิ้มได้ตั้งแต่ถูกขังไว้ที่นี้ เธอเป็นหิมะที่ฉันชอบที่สุด '
 "แต่ถึงยังไง หิมะก็ยังทำให้ฉันหนาวอยู่ดี" เด็กหนุ่มแยงเสียงเบา
 'ถ้าเธอหนาวก็จับมือของฉันไว้สิ'นัยน์ตาสีอำพันมองร่างโปร่งใสตรงหน้าที่ยิ้มอย่างสดใส นัยน์ตาสีเขียวยังคงอ่อนโยนเสมอ ฮาเดสเอื้อมมือลูบผมสีเงินยาวสวยเบา ๆ แม้จะสัมผัสไม่ได้ก็ตามทีก่อนที่จะลดมือลงพูดเบา ๆ
 "มือนายอุ่นหายหนาวทันทีเลยล่ะ"ฮาเดสยิ้มให้กับเจ้าของมือ เด็กคนนั้นหัวเราะนัยน์ตาสีมรกตดูมีความสุขก่อนจะพูดแหย่
 'ฮาเดสนี่เหงาเป็นเหมือนกันเหรอเนี่ย' นัยน์ตาสีอำพันสะดุ้งกับคำพูดของคนตรงหน้า
 "ฉันไม่ได้เหงา...ซะหน่อย...แค่หนาวต่างหาก"เด็กหนุ่มผลุบตาลงซ่อนความรู้สึกเอาไว้ มือโปร่งใสของคนตรงหน้าโอบกอดร่างของเด็กหนุ่ม เสียงกระซิบของเขาดังที่ข้าง ๆ หู ก่อนที่ร่างนั้นจะค่อย ๆ จางหายไป
 'ไม่เป็นไรหรอก เพราะฉันจะอยู่เคียงข้างเธอ...เพียงแค่เธอ...ไม่ลืมฉันก็พอ ได้ไหม? ฮาเดส'
 "อืม ฉันจะไม่ลืมนาย ซีเวียร์ ฉันสัญญา...แล้วฉันจะพานายออกไปจากที่นั่นให้ได้...นายช่วยรออีกหน่อยได้ไหม" ฮาเดสมองเข้าไปในนัยน์ตาของคนตรงหน้า ซีเวียร์ยิ้มก่อนที่จะเลือนหายไปพร้อมกับเสียงสุดท้ายที่ดังอยู่ในความทรงจำของฮาเดส
 'อืม แล้วถ้าถึงตอนนั้น เรามาดูหิมะด้วยกันนะ เพราะว่า...ถ้าได้ดูกับคนที่เรารัก...มันจะยิ่งสวยมาก'
 "ฮะฮะ นายเนี่ยจะบอกว่ารักฉันหรือไง ...ชอบล้อเล่นตลอดเลย" ฮาเดสเอ๋ยเสียงเครือ
 "หิมะหยุดตกแล้ว แต่กับมีฝนตกลงมาแทนเหรอเนี่ย..." เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นท้องฟ้าปล่อยให้ฝนที่ว่าออกมาจากนัยน์ตาสีอำพันไหลอาบแก้ม ก่อนที่จะเช็ดมันออกไปเมื่อมีเสียงฝีเทาดังขึ้น
 "คุณฮาเดสค่ะ"เสียงหวานของเจ้าหญิงน้อยดังจากด้านหลัง ฮาเดสทักกลับโดยที่ไม่หันมามองเด็กสาว
 "มีอะไรเหรอซานาเอล" นัยน์ตาสีครามใสมองแผ่นหลังของเด็กหนุ่มด้วยความเป็นห่วง เธอเดินเข้ามาใกล้ก่อนที่จะถอดเสื้อกันหนาวผืนใหญ่มาคลุมไหล่ร่างที่สูงกว่าตน
 "อากาศหนาวมากแล้วเดียวจะเป็นหวัด ทุกคนเป็นห่วงคุณฮาเดสนะค่ะ" ซานาเอลเดินมาอยู่ข้างหน้าฮาเดสพลางคว้ามือเย็นของเด็กหนุ่มขึ้นมาแนบแก้มที่แดงระเรือของตัวเองแล้วยิ้มให้ ความคิดที่ชวนเศร้าผุดขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
 ซีเวียร์ ซานาเอลน้องสาวของนาย ถ้าเธอรู้ว่าฉันเป็นศัตรู เธอจะยังยิ้มให้ฉันไหมนะ
 "อืม ขอบใจนะ...ซานาเอล"ฮาเดสยิ้มให้แต่เป็นรอยยิ้มที่เศร้าสร้อย ซานาเอลเห็นอย่างนั้นก็กอดเด็กหนุ่มเบา ๆ ทำให้คนถูกกอดเบิกตากว้างกับการกระทำของคนตรงหน้า
 "ซะ ซานาเอล? "
 "คุณฮาเดสน่ะ ยังมีพวกเราอยู่ พวกเราเป็นเพื่อนกันนะค่ะฉะนั้น...ถ้ามีเรื่องทุกข์ใจก็อย่าได้เก็บเอาไว้คนเดียวเลยค่ะ" เด็กสาวกล่าวอย่างอ่อนโยนแม้ว่าใบหน้านั้นจะแดงน่ารักด้วยความเขินไปแล้วก็ตาม ขอแค่คุณฮาเดสกลับมายิ้มอย่างมีความสุข จะให้กอดกี่ครั้งก็ไม่เป็นไร ซานาเอลตั้งใจแน่วแน่ก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นกว่าเดิม ฝ่ายเด็กหนุ่มที่ได้ยินคำพูดของเด็กสาวอย่างนั้นก็ตัวแข็งทื่อ
 ...เพื่อน...อย่างนั้นเหรอ ...ทั้ง ๆ ที่เราเป็นแค่เพื่อนปลอม ๆ เท่านั้น...แต่เธอกลับไม่รู้เลยสักนิด....
 ฮาเดสรู้สึกเจ็บที่อกด้านซ้าย การโกหกเด็กคนนี้มันทำให้เขาเจ็บปวด อยากปกป้องแต่ว่า...อีกไม่นาน...เราก็ต้องตื่นขึ้นมายอมรับความจริงนี้เข้าสักวัน เด็กหนุ่มกอดตอบเด็กสาวเบา ๆ
 "ขอบใจนะ ซานาเอล..."ถึงจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติ แต่นัยน์ตาสีอำพันก็ยังแฝงความเศร้าเอาไว้อยู่
 "ไม่เป็นไรค่ะ ก็พวกเราเป็นเพื่อนกันนี่คะ" ซานาเอลพูดขึ้นอย่างสดใสแล้วคลายอ้อมกอดออก เธอยื่นมือเรียวมาที่ฮาเดส "กลับกันเถอะคะคุณฮาเดส"
 "อืม" เด็กหนุ่มยื่นมือเข้าไปจับ นัยน์ตาสีอำพันกลับไปสดใสเหมือนอย่างเดิม ด้วยคำพูดที่แสนบริสุทธิ์ของหิมะน้อย ฮาเดสได้แต่ภาวนาในใจอย่างเงียบ ๆ ......ขอให้รอยยิ้มที่บริสุทธิ์นี้ ไม่ถูกมือที่เปื้อนเลือดของฉันทำลายและคงอยู่ต่อไป ซีเวียร์...นายเองก็ต้องปกป้องรอยยิ้มนี้เอาไว้ให้ได้นะ
.
.
.
.
'...ถ้าหากฉันหลับอยู่ ได้โปรด...อย่าปลุกให้ฉันตื่น
แต่หากฉันตื่น...ได้โปรด......อย่าให้ฉัน....หลับอีก...
ไม่อย่างนั้น...ฉันคงจะเศร้าเสียใจ...ที่ยังมีชีวิตอยู่...โดยที่ไม่รู้ความจริง...'
 

*****************************************************

ขอโทษที่หายไป(ไม่ค่อย)นานนะครับ

ฟิคนี้แต่เล่น ๆ ไม่ได้คิดอะไรมาก(ไอ้โกหก- -**)

- - ^ คู่นี้ผมชอบที่สุดครับ(แถมน้องสาวที่น่ารักอีกต่างหาก)

คู่ที่ผมคิดไว้มาเยอะมาโดยเฉพาะกับซีเวียร์...คนเขียนแหลเก่งครับ

คู่มั่วครับ--->

ฮาเดสกับลีรอย(เมื่อก่อนไม่คิดครับ)
     "         ซีเวียร์(อันนี้ประจำ)
     "         พ่อซานาเอล(เล่นข้ามรุ่น)
     "         พ่อเคออส(แกเคยเห็นหน้าเขาเหรอ)
     "         ผ.อ.(=[]=!!!!)
....และอื่น ๆ อีกมากมาย

เหอะๆ ๆ ๆ