คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : fic .K-H
"เคออส"
เจ้าของชื่อหันไปมองผู้ที่เรียกตน เมื่อเดินผ่านสนามหญ้าที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาว ลีรอยโบกมือให้ก่อนจะวิ่งเข้าไปหา
"มีอะไร" ชายหนุ่มกล่าวเสียงราบเรียบอย่างที่ติดเป็นนิสัย
ลีรอยยิ้มกว้างแล้วตอบออกมาว่า "ไม่มีอะไร แค่เทสต์เสียงเฉย ๆ "
"........" ร่างสูงนิ่งเงียบแต่เจ้าคนขี้เซากลับรู้สึกถึงลมเย็นที่แผ่ออกมาจากร่างสูงตรงหน้า
"ล้อเล่นน่า อย่าหงุดหงิดสิ เดี๋ยวหน้าหล่อ ๆ จะหมองเปล่า ๆ "
"........" ไร้ซึ่งเสียงตอบรับจากร่างตรงหน้า
ลีรอยถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะตบบ่าเพื่อนรักเบา ๆ
"นายอยากจะทำอะไรก็ตามใจ แต่ว่าเรื่องของฮาเดสน่ะ...ฉันว่านายควรจะตัดใจซะ ยังไง ๆ หมอนั่นก็คงไม่กลับมาอีกแล้ว" นัยน์ตาสีแดงฉายแววเศร้าใจยามเมื่อพูดถึงเพื่อนรักอีกคนหนึ่ง ก่อนที่ชายหนุ่มจะพยายามยิ้มปลอบใจ เพราะถึงยังไงคนที่เสียใจมากที่สุดคือ...คนตรงหน้า
"กลับกันเถอะ วันนี้หิมะตกหนักเดี๋ยวจะไม่สบายเอา"
"อืม..." เคออสตอบรับเบา ๆ แต่ร่างกายกลับไม่เดินตามเพื่อนผมดำตรงหน้า
ลีรอยมองร่างสูงทียังยืนนิ่งเป็นรูปปั้นอย่างอ่อนใจ ก่อนจะถอดเสื้อโค้ดหนาของตนให้ "ฉันกลับก่อนละกัน นายเองก็อย่าตากหิมะนานล่ะ"
"อืม..."
ลีรอยเดินกลับไปแล้ว โดยทิ้งให้ชายหนุ่มยืนอยู่ท่ามกลางหิมะอย่างเดียวดาย นัยน์ตาสีฟ้าเงยหน้าขึ้นจ้องมองท้องฟ้าสีเทาอย่างเหม่อลอย ก่อนจะรู้สึกถึงความเย็นที่กระทบใบหน้า
หิมะได้ตกลงมาแล้ว... เคออสกระชับเสื้อโค้ดผืนหนาของลีรอย ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปในหอพักตามหลังเพื่อนหนุ่มบ้าง แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อมีร่างหนึ่งที่คุ้นเคยภายใต้ผ้าคลุมผืนหนาสีดำยืนอยู่ตรงหน้า
"สวัสดี เคออส..." น้ำเสียงที่คุ้นหูดังลอดออกมาจากผ้าคลุมผืนใหญ่ตรงหน้า ก่อนที่ผ้าคลุมจะถูกดึงให้เห็นใบหน้าที่อยู่ใต้ผ้า
"ไม่...จริง" เคออสกล่าวเสียงสั่นเล็กน้อย
ทุกอย่างยังคงเป็นเหมือนเดิมทั้งเส้นผมสีเงิน ใบหน้าคมคายอ่อนโยนและรักสนุก... ทั้งดวงตาสีอำพันที่ฉายแววทะเล้นอยู่เสมอคู่นั่นยังอบอุ่นราวกับดวงอาทิตย์ไม่เปลี่ยนแปลง ...
ฮาเดส...
"นาย...มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"
"หือ?" ใบหน้าทะเล้นเอียงเล็ก ๆ อย่างไม่เข้าใจความหมายที่ชายหนุ่มพูดมาก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ "ทำไมฉันจะมาไม่ได้ล่ะ ในเมื่อ....ฉันเองก็เป็นนักเรียนของที่นี่มาก่อน"
"แต่นายเป็นนักฆ่า"
"แล้วไงล่ะ?" รอยยิ้มกวน ๆ ปรากฏอยู่บนใบหน้าที่แสนอยากกระทืบยิ่งเพิ่มความน่ากระทืบเข้าไปอีกเป็นเท่าตัว "ฉันก็แค่อยากเข้ามา ใครจะทำอะไรฉันได้ หรือว่านายจะห้ามไม่ให้ฉันมาล่ะ เคออส"
นัยน์ตาสีฟ้าจ้องมองชายตรงหน้าด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ "นั่นเป็นนายจริง ๆ หรือฮาเดส?"
ผู้ถูกถามฉีกยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ "หน้าตาดีขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่ฉันแล้วจะเป็นใครกันล่ะ..."
ไม่ทันที่ชายหนุ่มผมเงินจะพูดจบ ร่างสูงของอีกฝ่ายก็โถมเข้าหาอย่างไม่ให้ตั้งตัว ร่างทั้งสองล้มลงไปกับพื้นหิมะทันที ฮาเดสร้องเบา ๆ อย่างเจ็บปวด เมื่อหัวของตนกระแทกกับก้อนหินที่โผล่งขึ้นมาเหนือหิมะเล็กน้อย ก่อนจะอ้าปากโวยส่งร่างที่พุ่งเข้ามาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ริมฝีปากเย็นของอีกฝ่ายก็แนบกับริมฝีปากของตนทันที
ฮาเดสเบิกตากว้างอย่างตกใจ ก่อนที่ริมฝีปากเย็นของคนตรงหน้าจะค่อย ๆ ถอยห่างออกไป
"เค...ออส" ฮาเดสที่หน้าขึ้นสีนิด ๆ พูดชื่ออีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา นัยน์ตาสีฟ้าคู่สวยของอีกฝ่ายฉายแววความโหยหายอย่างไม่คิดจะปิดปัง
"อย่า...ไปไหนอีกได้ไหม? ฮาเดส"
ฮาเดสมองหน้าอีกฝ่ายก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน "ถ้านายจับฉันได้น่ะนะ"
ในหัวของเคออสว่างเปล่าไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนที่ผลุบตาลงต่ำ ฮาเดสยิ้มนิด ๆ ก่อนจะดันให้ร่างสูงลุกขึ้นออกไปจากตัว
"ฮาเดส ฉันมีเรื่องจะพูดกับนาย..."
"ฉันเองก็เหมือนกัน แต่ว่า..." ชายหนุ่มผมเงินยิ้ม "เราไปดื่มน้ำชาด้วยกันก่อนไหม?"
ที่ที่ฮาเดสพาเคออสมาดื่มน้ำชาคือด้านหลังของปราสาทฟีนิกส์ ชายหนุ่มผมเงินเดินนำทางไปเรื่อย ๆ จนหยุดอยู่ที่กำแพงส่วนหนึ่งของปราสาท มือหนาทาบไปที่พนังเบา ๆ ก่อนจะเหมือนว่ากำแพงยุบตัวลง ปรากฏเป็นทางเดินที่มืดสนิท
เคออสเดินตามร่างบางไปเรื่อย ๆ อย่างไม่คิดจะสนใจว่าที่นี่จะเป็นที่ไหน ขอเพียงยังมองเห็นร่างของเขาอยู่แค่นั่นก็พอ
"มาสิเคออส" ฮาเดสกล่าว ก่อนจะดีดนิ้วเบา ๆ ปรากฏลูกไฟสีอำพันขึ้นมาจากปลายนิ้ว ก่อนที่จะถูกโยนเข้าเตาผิงให้เปลวไฟลุกขึ้น สร้างความอบอุ่นภายในห้องที่มืดสนิท "แปลกใจหรือเปล่า?"
เคออสไม่ตอบ ฮาเดสก็ไม่ได้กล่าวอะไรต่อเช่นกัน ชายหนุ่มผมเงินเดินเข้าไปรื้อข้าวของที่กองอยู่ที่มุมห้องโดยไม่สนใจคนที่ตนพามา
"แย่จังแฮะ ฉันหาแก้วน้ำไม่เจอ ใช้ถ้วยแทนได้หรือเปล่า?"
"......." นัยน์ตาสีเทามองแผ่นหลังที่กำลังรื้อค้นหาแก้วน้ำอยู่อย่างลังเล ก่อนจะลุกขึ้นมาสวมกอดชายหนุ่มจากทางด้านหลัง
"เคออส?" แม้ฮาเดสจะรู้อยู่แล้วว่าเป็นเขา แต่ก็อดไม่ได้ที่จะแปลกใจ "เป็นอะไร?"
"......" เคออสยังคงเงียบและกอดร่างที่เล็กกว่าแน่น "ฮาเดส..."
"หืม?"
"เป็นนายจริง ๆ ใช่ใหม?"
"......" ฮาเดสเป็นฝ่ายเงียบบ้าง นัยน์ตาสีอำพันฉายแววสับสนและลังเล ก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับผู้ที่เอ่ยถามพลางยิ้มให้ "แน่นอน..."
"ฮาเดส..."
ฮาเดสก้มลงจูบดวงตาเคออสเบา ๆ อย่างอ่อนโยน โอบรอบคอของร่างที่สูงกว่าแล้วกระซิบที่ข้างหูอย่างแผ่วเบาเรียกชื่อของคนตรงหน้าซ้ำไปซ้ำมา "เคออส เคออส เคออส...."
เคออสมองเจ้าของนัยน์ตาสีอำพันด้วยนัยน์ตาสีเทาเป็นประกาย ก่อนจะประทับริมฝีบางของตนเข้ากับคนตรงหน้า ฮาเดสหลับตาพริ้มรับสัมผัสที่หอมหวานที่เจ้าชายที่เป็นดังรูปปั้นน้ำแข็งมอบให้อย่างไม่คิดจะขัดขืน เนิ่นนานจะแช่มช้า ชายหนุ่มผู้แสนเย็นชาถอนริมฝีปากช้า ๆ เงยมองหน้าขาวของผู้ที่สวมกอดที่ขึ้นสแดงนิด ๆ ดูน่ารัก
เคออสยิ้มพลางกอดฮาเดสแน่นยิ่งกว่าเดิม "ฉัน...จับนายได้แล้วหรือยัง?"
ฮาเดสไม่ตอบ เขาได้แต่ยิ้มให้ ก่อนจะพูดเบา ๆ ว่า
"แล้วอย่าปล่อยมือล่ะ... เจ้าตู้เย็น"
กลางดึกคืนนั่น เด็กหนุ่มยันกายที่เปลือยเปล่าของตนขึ้นมาจากเตียง ก่อนจะมองร่างที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ข้าง ๆ โดยที่ไม่รู้สึกตัวอย่างเศร้าเสียใจ มือบางยื่นเข้าไปลูบเส้นผมสีฟ้าอย่างแผ่วเบา
"เคออส ฉันรักนายนะ แต่ว่า..."
เพราะว่านายเป็นคนสำคัญ...ฉันถึงต้องปล่อยมือจากนาย
"เคออส...ฉันขอโทษ" เด็กหนุ่มผมเงินถอนมือกลับพลางกล่าวเบา ๆ กับร่างที่นอนหลับสนิท ก่อนจะลุกขึ้นหยิบเสื้อคลุมที่วางเรี่ยราดอยู่บนพื้นขึ้นมาคลุมร่างของตนเองก็เดินออกไปท่ามกลางหิมะที่ตกหนัก โดยไม่คิดที่จะหันหลังกลับมาอีก...
.......
มีเพียงความฝันเท่านั่น ที่ฉันจะสามารถอยู่กับนายได้ เป็นเพราะเมื่อฉันตื่นขึ้นมาจากความฝันนั่นผู้ที่อยู่ข้าง ๆ ฉันไม่ใช่นาย แต่เป็นผู้ที่ฉันสาบานด้วยชีวิตว่าจะอยู่เคียงข้างเขา
...เจ้าของนัยน์ตาสีเขียวมรกตที่สะกดผู้คนให้จำนนคนนั้น
"อรุณสวัสดิ์ ฮาเดส"
ใช่แล้ว เพราะมีเขาอยู่...ฉันจึงไม่สามารถอยู่ข้าง ๆ นายได้
"อรุณสวัสดิ์ เซเวียร์..." ฮาเดสทักทายกลับ ก่อนจะสังเกตุเห็นว่าคนตรงหน้ามองมาด้วยสายตาเย็นชากว่าทุกครั้งจึงเอ่ยถาม "มีอะไรเหรอ?"
"เมื่อคืนนายละเมอออกมา..." เจ้าของนัยน์ตาสีเขียวมรกตโน้นศีรษะลงมาใกล้เด็กหนุ่มจนแทบปลายจมูกชนกัน
"แล้วไง?" เด็กหนุ่มถามกลับโดยไม่หลบตา
"ใครคือ'เคออส'?"
นัยน์ตาสีอำพันชะงักค้าง ก่อนที่จะหัวเราะออกมา "ฮะฮ่ะฮ่ะ"
เซเวียร์มองฮาเดสที่หัวเราะออกมาไม่หยุดด้วยสีหน้าเรียบเฉย "ฮาเดส?"
"ฮ่ะฮ่ะ..." ฮาเดสยกแขนซ้ายของตนขึ้นมาปิดดวงตาไม่ให้เด็กหนุ่มตรงหน้าสังเกตุเห็นน้ำตาสายเล็ก ๆ ที่ไหลออกมา ก่อนจะพูดออกมาทั้งที่หัวเราะว่า...
"ไม่รู้สิ...ฉันลืมมันไปหมดแล้ว"
ความคิดเห็น