คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : fic. อรุณที่ไร้แสง(ไรเดอร์กลับมามั่วอีกแล้ววววววว)
มิได้เจอกันตั้งนานยังจำกันได้อยู่ไหมค่ะกับไรเดอร์กำมะลอที่หยิบนิยายที่หลายท่านที่เข้ามาในที่นี้รู้จักกันดีในชื่อเรื่อง Prince of killer คราวนี้ไรเดอร์กำมะลอคนนี้ก็ขอแอบหยิบยืมมาอีกครั้งกับชื่อตอนที่...ดูมืดมนไม่ต่างจากชื่อภาคที่สามที่ไรเดอร์ตัวจริงทิ้งหายสอยไป (รุ่งอรุณที่แสนห่างไกล....ไกลจนไปไม่กลับ หลับไม่ตื่น ฟื้นไม่มี หนีไม่พ้น เอ๊ย!)
ตอนนี้ก็ได้ไอเดีย(ก๊อบมาทั้งดุ้น)อีกเช่นเคย จึงนำมายำใหม่ให้เสร็จสรรพ ใครอ่านแล้วไม่เข้าใจ..ก็ไม่เข้าใจต่อไปเหอะ คนเขียนก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน เพียงแต่บอกได้คำเดียวว่า!
ทำใจอ่าน ๆ ไปเหอะ...
ป.ล. ไม่ต้องไปคิดจริงจังมาก นี่มันฟิค ไม่มีความจริงแฝงอยู่แต่อย่างใด
******************************************************************************************************
-โรงเรียนอาม์เมอร์คิง-
"ผ้าก๊อตไมจ๊ะ? ยาดม ยาหอม ยาหม่องก็มีนะจ๊ะ" แววเสียงใสเอ่ยถามผู้คนที่อยู่บนอัฒจันทร์
"ซานาเอล ทางนี้ของผ้าก๊อตจ๊ะ"
"จ้า" เด็กสาวผมเงินยื่นผ้าสีขาวที่ม้วนไว้อย่างเรียบร้อยให้เด็กสาวผมแดง ก่อนเอ่ยถามไถ่เด็กสาวนัยน์ตาสีน้ำเงินที่นั่งอยู่ข้าง ๆ "เอ๊ะ คุณไอเวร่า บาดแผลหายดีหรือยังคะ?"
"ดีขึ้นเยอะแล้วล่ะ แต่ก็ยังไม่เข้าทีดี ช่วงนี้หัวหน้าก็ยกงานให้คนอื่นทำก่อน" ไอเวร่าหรืออเทนน่าตอบ
"ถ้าอย่างนั่น คุณไอเวร่าก็มาช่วยกันแจกยากันนะค่ะ" ซานาเอลกล่าวพร้อมกับกล่องยา 3 กล่องมอบให้โดยไม่อยู่รอให้เด็กสาวปฏิเสธ ไอเวร่าถอนหายใจก่อนจะแจกยาตามที่เด็กสาวสั่ง
วันนี้เป็นวันว่างของนักเรียน ทุกคนจึงรวมตัวกันเล่นเกมที่ลานประลองโดยมีการอนุญาติให้ใช้ทุกปี เกมที่ใช้เล่นคือการให้ให้ตัวล่อหนึ่งคนถือกระจกโดยวิธีหรืออาวุธใดก็ได้ทำลายกระจกนั่นให้แตก จึงจะชนะและมีรางวัลให้ ซึ่งครั้งนี้ตัวล่อก็คือเด็กหนุ่มคนดังเจ้าชายน้ำแข็งแห่งปราสาทฟีนิกส์
เคออส เฟย์ รารีนัส
เด็กหนุ่มขยับมุมปากขึ้นยิ้มเล็ก ๆ ออกมาออกมาพร้อมกับโบกกระจกทรงรีขนาดเท่าฝาหม้อไปมาแล้วตะโกนเชิญชวนด้วยน้ำเสียงเย็นแต่ได้ใจ(สาว ๆ ทั้งแท้และเทียม)
"ใครอยากได้รางวัลก็เข้ามา..."
"กริ๊ดดดดดดดดด! ท่านเคออสขา!!" พร้อมกับส่งสายตารูปหัวใจให้
รอยยิ้มของท่านเจ้าชายที่ยากจะเห็นเรียกเสียงกริ๊ดจากเหล่าแฟนคลับ เพราะเคออสนั่นสุดแสนจะ Friendly Smily cutty hamesome fashy สุด ๆ (เวอร์เนอะ) ...ช่างสมกับเป็นเจ้าชายคนเก่งจริง ๆ
"....พวกเธอที่นั่นอยู่ตรงนั่นก็ลงมาสิ" เมื่อไม่ค่อยเห็นใครลงมาเล่นเด็กหนุ่มผมเทาจึงกวักมือเรียกรุ่นน้อง ผู้เป็นรุ่นน้องก็ไม่ขัดสรรธารุ่นพี่ ลงสนามกันมาโขยงหนึ่ง ทั้งหญิง(แท้/เทียม)และชาย ทำเอาคนเรียกมาเงียบกริบ ใบ้สนิท
"แหม พวกเราก็อยากลองของบ้าง รุ่งพี่สั่งมาพวกเราก็ต้องเอาให้เต็มที่" รุ่นน้องชายคนหนึ่งตอบกลับมา
ชายหนุ่มพยักหน้าหน่อย ๆ "....ถ้าอย่างนั่นก็เข้ามา"
ตูม!!!
"...ทางนี้" เคออสกล่าวพร้อมกับเอี้ยวตัวหลบลูกธนูและคมดาบที่พุ่งเข้ามา อาศัยความเร็วดึงคอเสื้อรุ่นน้องคนหนึ่งโยนมาทางที่คันธนูของเด็กสาวคนหนึ่งเล็งเป้ามาที่ตนอย่างงดงาม(ในสายตาสาว ๆ แฟนคลับ)
"เสร็จข้าล่ะ!" เด็กหนุ่มคนหนึ่งยกดาบข้นสูงหวังฟาดกระจกที่เด็กหนุ่มผมเทาชู้ขึ้นทางฟ้า แต่เคออสกลับลดกระจกลงมาด้านข้าง ทำให้เป้าหมายของดาบที่เล็งกระจกกลับเป็นตัวเด็กหนุ่มแทน!
"เฮ๊ย!!" เด็กหนุ่มเจ้าของดาบที่ผลาดเป้าร้องออกมาอย่างตกใจ
เปรี๊ยง!!
ทันใดนั่นก็เกิดบาเรียสีฟ้าโปร่งขึ้นมาป้องกันได้อย่างหวุดหวิด ความรุนแรงของมันทำให้เด็กหนุ่มผู้เคราะห์ร้ายกระเด็นไปไกล แต่ก็ทำให้เขาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
ฟู่ คิดว่าจะฆ่าคนตายซะแล้ว...
เด็กหนุ่มคิดในใจ
"...โทษทีนะ ไม่เป็นไรใช่ไหม?" เจ้าของบาเรียถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย เด็กหนุ่มส่ายหน้า "งั้นก็แล้วไป เอาล่ะ! ใครจะเข้ามาอีก เชิญเลย"
แล้วเด็กหนุ่มผู้มีศักดิ์เป็นเจ้าชายก็ทำหน้าที่ตัวล่อของตนต่อไป ไม่นานนักเสียงเวลาหมดรอบก็ดังขึ้นมา กลุ่มผู้ท้าชิงกลุ่มแรกเดินออกจากสนาม สลับกับกลุ่มใหม่ที่เตรียมตัวเรียบร้อยแล้ว
"ฮู้ โล่งใจชะมัดเลย ตอนที่คิดว่าจะฟันรุ่นพี่แกเนี่ย ในหัวมีแต่ภาพคุกลอยไปมาเลย" เด็กหนุ่มที่หวิดจะเป็นผู้ร้ายฆ่าคนโดยอุบัติเหตุพูดออกมาอย่างโล่งใจให้กับเพื่อน ๆ ฟัง ก่อนจะรับผ้าก๊อตที่ยื่นมาให้ เด็กหนุ่มกล่าวขอบคุณแต่ก็ชะงัก "เอ๊ะ ขอบคุณ..."
เด็กหนุ่มสบตากับนัยน์ตาสีน้ำเงินที่มองมาอย่างเย็นชา
...ไอเวร่า เธอช่างเป็นเด็กดีจริง ๆ ไม่คิดว่าจะช่วยซานาเอลทำมาหากินด้วยนะเนี่ย ....เฟรย์ที่มองมาคิดก่อนจะหันกลับมาแจกยาในส่วนของตนต่อไป
"ว้าว โชดดีเป็นบ้าเลยวะ รุ่นพี่ไอเวร่าคนสวยมาแจกผ้าก๊อตเองกับมือ"
"ขะ เขาก็แจกให้ทุกคนแหละน่า" เด็กหนุ่มกล่าวหน้าแดง
"รุ่นพี่เคออสเนี่ยเท๊เท่เนอะ" เด็กสาวรุ่นน้องคนหนึ่งกล่าว
"นั่นสิ หล่อสุด ๆ " เด็กสาวอีกคนรับ "ผิดกับเจ้าชายอีกคนลิบลับเลย"
คำพูดของเด็กสาวคนรับหมายถึงร่างที่นั่งอยู่อย่างโดดเดียวใกล้ ๆ กัน ชายหนุ่มผมเงินเช่นเดียวกับผู้เป็นน้องสาว ...เซเวียร์ ซิลฟา
"มานั่งทำอะไรอยู่คนเดียวแถวนี้ เซเวียร์"
ชายหนุ่มเจ้าของชื่อกล่าวตอบกลับไปโดยไม่หันมามองว่าผู้พูดเป็นใคร แต่ถึงจะหันไปก็มองไม่เห็นอยู่ดี เขาจึงแยกแยะเสียงแทนการมองเห็น "เสียงนี้...ฮาเดสเหรอ?"
"อืม ทำไมไม่ไปเล่นกับทุกคนกันล่ะ สนุกนะ"
"ไม่ได้หรอกครับ คนอย่างผมเข้าไปเล่นด้วยก็มีแต่จะเป็นตัวถ่วงเปล่า ๆ " ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา นัยน์ตาสีเขียวไร้แววของคนมีชีวิต
"งั้นเหรอ?..." เจ้าของเสียงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ลากเสียง "น่าเสียดายนะ ทั้งที่ทุกคนก็ออกจะสนุกแท้ ๆ แต่นายกลับมานั่งอยู่คนเดียวแบบนี้"
"...นั่นนะสิครับ เคออสน่ะเท่ก็เท่ หน้าตาดีเก่ง ฉลาดต่างกับผมที่มืดมน พิการมองไม่เห็น หน้าตาก็ไม่หล่อ ห่วยแตก"
...เอาแล้วไง ดันเผลอไปสะกิดต่อมมืด
"...ไม่ว่ายังไง ผมก็คงเป็นได้แค่เงามืดเล็ก ๆ เท่านั้นแหละ"
"....." คำพูดของเซเวียร์ทำให้คู่สนทนาเงียบไป ก่อนจะฉีกยิ้ม "ถ้าอย่างนั่นฉันจะเป็นตาให้นายเอง"
"เอ๋?"
"ฉันจะเป็นคนเล็งเป้า ส่วนนายก็เป็นคนขว้างยังไงล่ะ"
"แต่ว่าผมไม่มีอาวุธ"
"ยืมของฉันก็ได้ก็ได้"
"จริง..เหรอครับ?"
"ใช่! ที่นี่นายก็จะได้เล่นสนุกพร้อมกับทุก ๆ คนได้ยังไงล่ะ" เด็กหนุ่มผมเงินกล่าวพร้อมกับฉีกยิ้มลึกลับ แต่อีกฝ่ายไม่สามารถเห็นความคิดที่แฝงไว้ของอีกฝ่าย เพียงแค่ได้ยินว่าตนจะสามารถเล่นกับทุก ๆ คนได้ ก็ยิ้มตามอย่างไม่รู้ความคิดเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
คำพูดของปีศาจช่างหอมหวานยั่วยวนให้ชายหนุ่มหลุ่มหลงและเดินตามอย่างไร้การขัดขืน...
"เอ้า นี่ลูกศร" ฮาเดสวางลูกศรที่ทำจากไม้ขัดกันจนแหลมแต่ส่วนปลายของลูกศรนั่นเป็นสีแดงดุจเลือด ก่อนจะจัดให้เด็กหนุ่มนัยน์ตามืดบอดถือเอาไว้ให้มั่น ๆ ยกขึ้นมาเล็งไปที่บนสนาม
ก่อนจะขว้างเซเวียร์ถามฮาเดสขึ้นว่า
"เอ๊ะ นายไม่เล่นบ้างเหรอ ฮาเดส"
"เออ..ไม่ล่ะ เข็ดแล้ว" คนถูกถามเบือนหน้านึกถึงคราวที่เขาลงเล่น "คราวที่แล้วฉันเล่นเป็นตัวล่อ แต่ไม่มีใครเล็งกระจกเลยซักคน"
"ฮะฮะ" เด็กหนุ่มผมเงินยาวหัวเราะหน่อย ๆ อย่างเห็นใจ
ฮาเดสกลับมาทำหน้าที่ตาของตนโดยจับมือของเซเวียร์เล็งไปที่สนาม "เอ้า ตานาย
ใบหน้าที่เศร้าหมองของเซเวียร์เปล่งกระกาย รู้สึกตื่นเต้นมาก ๆ ก่อนจะเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ "ฮาเดส ถ้าโดนกระจก จะมีเสียงตบมือหรือเปล่า?"
ฮาเดสขับยิ้มสดใสออกมาทางใบหน้ากล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดีใจไม่แพ้กัน "แน่นอนอยู่แล้ว เอาล่ะ ที่นี่..."
ปลายของลูกศรไม่มีได้เล็งกระจก...แต่เป็นตัวผู้ถือกระจก
"ขว้างออกไป...ให้สุดแรง" นั่นเป็นเสียงกระซิบของยมฑูต
ผมขว้างออกไปตามที่เสียงนั่นกระซิบบอก โดยที่ในใจหวังว่าจะได้รับเสียงตบมือตอบกลับมา
.....
...
..
.
...แต่ผมไม่ได้ยินเสียงตบมือตอบกลับมา
*******************************************************************************************
ฮ่าๆๆๆ สั้น ๆ ง่าย ๆ งง ๆ ก๊อบมาทั้งดุ้น เปลี่ยนแค่ไม่กี่อย่าง ใครเคยอ่านเรื่อง ก๊วนผู้กล้าคือเทพศราตราฯ(ไม่ทราบว่าชื่อนี้หรือเปล่า พอดีข้าน้อยไม่จำ) ก็จะทราบดี... งานนี้ให้ฮาเดสเป็นตัวร้ายบ้างเนอะ เป็นพระเอกนานจนเบื่อหน้าล่ะ
ก็นะ อ่านแล้วนึกถึงฮาเดสทุกทีเลยเอามายำให้หายคิดถึงหน่อย ๆ มีอีกตอนที่อยากลองแต่งดู แต่ถ้าใครไม่ชอบให้ก๊อบก็บอกมาได้ ข้าน้อยไม่ถือ (แต่ห้ามด่า) ข้าน้อยก็ใช่ว่าชอบก๊อบของ ๆ คนอื่น แต่เพราะชอบมากเลยอยากเอามาคิดให้ตัวละครเรื่องอื่น ๆ เป็นดูบ้าง และลองแต่งดูว่าจิตนาการของเรา พอที่จะลงมาให้อ่านขำ ๆ หรือเปล่า เพราะไรเดอร์แต่งเองอ่านเองคนเดียวมันไม่ขำ - -^
ถ้ายังไงก็ขอโทษด้วยถ้าทำให้ผิดหวัง และคราวหน้า(ไม่รู้ว่าเมื่อไร)ก็จะมาลงให้ทุกท่านอ่านอีกเช่นเคย แต่วันนี้ เดือนนี้และเดือนหน้า ขอดองเอาไว้ก่อน จนกว่าจะถึงเวลาให้พบกับ ก็ขอให้อย่าลืมเรื่องนี้นะค่ะ
บะบาย
ป.ล. ถ้าคนเขียนPrince of killer กลับมาแต่งต่อ(ซักที) จะดีใจมาก ๆ เลยเนอะ? ว่างั้นหรือเปล่า?
ป.ล. 2 ข้าน้อยพิมพ์ผิดไปเยอะเลย อย่าว่ากันนะ
ความคิดเห็น