คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 9 : Escape
สเนปเดินกลับเข้ามาในห้อง แฮร์รี่ยังคงหลบซ่อนอยู่ในห้อง
เขาอดสงสัยไม่ได้ว่าใครกันนะคือคนที่สเนปคุยด้วยเมื่อสักครู่นี้
แฮร์รี่ครุ่นคิด แต่เขาก็คิดได้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งคิดถึงคนอื่นๆ
เขาต้องหาทางออกไปจากที่นี่ให้ได้ซะก่อน
แต่จะออกไปอย่างไงดีล่ะ?
ตราบใดที่สเนปยังอยู่ในห้องเขาก็หาทางออกไปไม่ได้อยู่ดี
เขานึกอยากให้ตัวเขาเองเอาผ้าคลุมล่องหนด้วย
เพราะอย่างน้อยมันก็คงช่วยพาเขาออกไปได้ ตอนนี้ไม่มีอะไรที่พอจะช่วยเขาได้เลย
ถ้ารู้ว่าเป็นผลมันจะเป็นแบบนี้เขาก็คงไม่เข้ามาที่นี่หรอก
ขณะที่เด็กหนุ่มกำลังคิดจะหาวิธีออกไปนั้น
เขาก็ได้ยินเสียงสเนปนั่งกระแทกลงบนเก้าอี้ และท่าทางจะอารมณ์เสียไม่น้อย
"เฮ้อ!เจ้าเด็กบ้านั่น! ทำเสียเวลาไปเยอะ
แต่ก็เอาเถอะต้องรีบทำงานต่อให้เสร็จ"
แฮร์รี่ได้ยินเสียงปากกากำลังเขียน งั้นสเนปก็กำลังตรวจงานอยู่น่ะสิ
แล้วเขาจะได้ออกไปมั้ยเนี่ย?
บางทีเขาอาจจะต้องรอจนกว่าสเนปจะหลับแล้วค่อยย่องออกไป
แต่กว่าสเนปจะหลับมันก็คงปาเข้าไปดึกมากแล้ว ถึงออกไปตอนนั้นได้
แต่เขาก็ต้องเสี่ยงกับการเจอฟิลล์อีก ไม่มีทางเลือกเลย
นอกเสียจากว่าเขาต้องรอจนกว่าจะเช้าหรือไม่ก็ต้องเลือกที่จะเผชืญหน้ากับสเนป!!
เขาจะทำอย่างไงดีล่ะ? ขณะที่เด็กหนุ่มกำลังกระวนกระวายใจอยู่นั้น
ทันใดนั้นก็มีงูหลามโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ กำลังเลื้อยมาตรงหน้าเขา
มันเป็นงูหลามสีเผือกที่สวยมาก
แต่ขนาดของมันกลับเล็กกว่างูหลามทั่วๆไปหลายเท่า
แฮร์รี่ตกใจมากที่จู่ๆก็มีงูโผล่ออกมาโดยที่เขาไม่ทันระวังตัว
เขาเกือบจะร้องออกมาแต่ก็เอามือปิดปากตัวเองไว้ได้ทัน
มันเกือบจะเลื้อยมาตรงหน้าเขาแล้ว แต่เจ้างูก็เริ่มเลื้อยไปทางอื่น
มันแทบจะไม่สังเกตุหรือสนใจเขา มันเลื้อยไปตรงที่โต๊ะทำงานของสเนป
เด็กหนุ่มเดาเอาว่าสงสัยมันคงจะเป็นส่วนผสมอย่างหนึ่งในการปรุงยาก็ได้มั้ง?
เขาเคยอ่านหนังสือผ่านๆว่าพิษงูก็เป็นส่วนผสมอย่างหนึ่งในการปรุงยาเหมือนกัน
สงสัยว่าเจ้างูตัวนั้นมันคงจะหลุดออกมาจากกรงก็เป็นได้
แฮร์รี่คิดว่าสเนปเองก็คงจะตกใจที่เห็นมันหลุดออกมา แต่เขาก็ต้องประหลาดใจ
สเนปไม่ได้เพียงแค่ไม่ตกใจ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี
"อ้าว!แกเองเหรอ
หายไปไหนมาล่ะ"แฮร์รี่ได้ยินสเนปพูดกับงูตัวนั้นราวกับว่ามันเป็นเพื่อนของเขาก็ไม่ปาน
งั้นแสดงว่างูตัวนั้นก็เป็นสัตว์เลี้ยงของสเนปน่ะสิ
"วันนี้หนีเที่ยวไปที่ไหนอีกล่ะ
กินอะไรมาหรือยัง?"สเนปว่าพลางอุ้มมันให้เลื้อยขึ้นมา แฮร์รี่แอบชำเลืองมอง
เขาเห็นงูส่ายหน้าเบาๆ
"ยังไม่ได้กินอะไรงั้นหรือ?
งั้นเดี๋ยวฉันหาอะไรให้แกกินนะ"สเนปพูดกับมันอย่างอ่อนโยน แล้วลูบหัวมันเบาๆ
แฮร์รี่อดขำไม่ได้ เขาไม่เคยสเนปทำท่าทางอ่อนโยนแบบนั้นมาก่อน
เขาเกือบจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่
เด็กหนุ่มยิ้ม เขานึกอิจฉางูตัวนั้นเล็กน้อย
เขาเองก็อยากได้รับความอ่อนโยนแบบนั้นบ้าง
"อ็ะ"เด็กหนุ่มหน้าแดงขึ้นมา"จะบ้าหรือ!
ทำไมตัวเราต้องอยากได้รับความดูแลเอาใจใส่อย่างนั้นด้วย"แฮร์รี่พึมพรำเบาๆ
หัวใจของเขาเต้นระส่ำระส่ายไม่เป็นจังหวะ
เขาหน้าแดงซ่านแต่ก็อดที่จะเจ็บใจไม่ได้
"แต่ก็น่าอิจฉานะ
ทั้งๆที่ฉันไม่เคยเห็นเขายิ้มแบบนั้นเลยซักนิด"เด็กหนุ่มซึมเศร้าอีกครั้ง "
แต่เขาคงไม่ยิ้มอย่างนั้นกับเราหรอก เขาคงไม่มีวันอ่อนโยนกับเราแน่
เขาไม่ทางจะ....."แฮร์รี่ปวดใจเล็กน้อย
ทันใดนั้นเขาก็ต้องตกใจเมื่อเขาได้ยินเสนปเรียกชื่องูตัวนั้น
"มีอะไรเหรอ แฮร์รี่ ตรงนั้นมีอะไรประหลาดอยู่หรือไง"
เด็กหนุ่มตกใจไม่น้อย งูตัวนั้นก็ชื่อแฮร์รี่
มันมีชื่อเหมือนกันกับเขาหมายความว่ายังไงกันนะ? เด็กหนุ่มอดใจเต้นไม่ได้
ที่งูตัวนั้นชื่อเหมือนกับเขามันมีความหมายอะไรพิเศษหรือปล่าว?
แฮร์รี่แอบชำเลืองมองดูอีกครั้ง เขาเห็นมันกำลังหันมามองตรงที่ที่เขาซ่อนอยู่
"หือ! แกอยากให้ฉันมาดูอะไรตรงนั้นงั้นรึ"สเนปถาม
แฮร์รี่ได้ยินเสียงฟ่อเบาๆ เขาพอจะแปลได้ว่ามันพูดอะไร
แต่เขาไม่อยากให้สเนปทำอย่างที่มันกำลังพูดอยู่เลย
แต่แล้วเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ๆ
ไม่นะ!!สเนปกำลังจะเดินมาทางนี้ เขาเห็นงูกำลังเลื้อยมาด้วย
มันเลื้อยมาเร็วมากและมาหยุดต่อหน้าเขาพอดี
เด็กหนุ่มได้ยินเสียงขู่ฟ่อเบาๆ "นายเป็นใคร? มาทำอะไรที่นี่"
แฮร์รี่ตอบเบาๆกลับไป"ไม่นะ!! อย่าให้เขามาที่นี่
อย่าให้เขารู้นะว่าฉันหลบอยู่ตรงนี้"
"งั้นนายก็เป็นผู้บุกรุก ทางนี้!! เจ้านาย"เขาได้ยินมันขู่ฟ่อดังขึ้น
"ไม่นะ ฉันไม่ใช่ผู้บุกรุก บังเอิญว่าฉันมีธุระพอดี หมายถึงมี..ปัญหาน่ะ
ฉันก็เลยมาหลบอยู่ที่นี่ เอ่อ...แล้วฉันก็กำลังจะออกไปแล้ว เอ่อ..."
"เชื่อใจได้หรือ นายกล้าสาบานมั้ยว่าไม่โกหก"
"ได้สิ ฉันกล้า"แฮร์รี่ตอบอย่างมั่นใจ มันนิ่งไปซักพัก
แล้วมันก็ทำท่าผงกศรีษะแสดงว่ามันเชื่อใจเขา แฮร์รี่ค่อยโล่งใจได้หน่อย
เขาเริ่มหาวิธีออกไปได้แล้ว
"จริงสิ!! นายช่วยล่อเขาทีได้มั้ย ฉันไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันหลบมาอยู่ที่นี่
ได้โปรดช่วยฉันทีนะ ฉันอยากจะออกไปจากที่นี่เหลือเกิน"เขาขอร้องมันอย่างสุภาพ
มันทำท่าลังเลใจอยู่สักครู่ แล้วเจ้างูก็ผงกหัวให้
"จริงหรือ ขอบใจนะ"แฮร์รี่ขอบคุณมัน
แล้วแฮร์รี่ก็เห็นมันเลี้ยวไปทางอื่น มันหันไปหาสเนป
"มีอะไรหรือ แฮร์รี่แกเจออะไรแปลกๆหรือไงล่ะ" สเนปถาม แฮร์รี่แอบมองอยู่
เขาเห็นมันส่ายศรีษะเล็กน้อย
"ไม่มีอะไร?แล้วแกแปลกใจอะไรล่ะ?"สเนปถามมันต่อ
แต่งูไม่แสดงท่าทีอะไรทั้งสิ้น มันนิ่งเงียบ
"งั้นสงสัยว่าแกคงจะหิวล่ะมั้ง
งั้นไปหาอะไรให้แกกินกันเถอะ"แล้วสเนปก็อุ้มงูตัวนั้นหายไปอีกห้องหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ
มันล่อเสเนปให้ไปจากห้องได้
แฮร์รี่ฉวยเอาโอกาสนี้ล่ะหลบออกไปได้ ขณะที่เขากำลังจะพ้นออกไปจากห้องนั้นได้
แต่เด็กหนุ่มไม่ทันระวัง เขาเผลอวิ่งชนสะดุดโต็ะที่อยู่ใกล้ๆ
ทำเอาหม้อที่ตั้งอยู่ตกลงมาดัง โครม!!!
"นั่นใครน่ะ?"สเนปโผ่ลออกมาจากห้องที่เขาหายเข้าไป
เขาหันหน้ามาพอดี สเนปรู้เข้าจนได้ว่าเขาแอบอยู่ในห้องนี้
"พอตเตอร์?"สเนปตกใจไม่น้อย "ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่ได้"
แฮร์รี่ไม่มีเวลามาตอบคำถาม เด็กหนุ่มรีบลุกแล้ววิ่งหนีไปอย่างไม่คิดชีวิต
"เดี๋ยว!!! พอตเตอร์ กลับมาก่อน"สเนปตะโกนไล่หลังเขา
แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ได้หันกลับไปมอง เขาตกใจมากที่ไม่คิดว่าจะเจอจับได้
เขาวิ่งไปเรื่อยๆโดยไม่าสนใจที่จะหยุด
จนในที่สุดเขาก็มาถึงหอพักบ้านกริฟฟอดอร์
แฮร์รี่หยุดพักแล้วหายใจหอบ เขาบอกรหัสผ่านพลางหายใจลำบาก
"แฮ่ก! แฮ่ก! เดนีส คาร์เพนตาร์"
"รหัสถูกต้อง ว่าแต่เธอไปทำอะไรมาน่ะ วิ่งหน้าตื่นมาเชียว"
"ปล่าว ไม่มีอะไรหรอก"แฮร์รี่ตอบอย่าไม่ใส่ใจ
เขาปีนเข้าไปภายในบ้านกริฟฟินดอร์ ตอนนี้เริ่มค่ำแล้ว
เด็กคนอื่นๆส่วนใหญ่มักจะนั่งทำการบ้านกัน
แฮร์รี่เห็นรอนกับเฮอร์ไมนี่นั่งทำการบ้านอยู่ใกล้ๆเตาผิง
เฮอร์ไมนี่สังเกตุเห็นเขาก่อน
"รอน!ดูนั่นสิ แฮร์รี่กลับมาแล้ว"เธอว่าพลางดึงรอน ทั้งคู่รีบลุกขึ้นมาหาเขา
"แฮร์รี่ นายหายไปไหนมาตั้งนาน พวกเราเป็ห่วงแทบตาย เอ่อ
เมื่อกี้นี้ฉัน......ฉันขอโทษนะ"รอนทำหน้าเสียใจ
"ไม่เป็นไรหรอก ไหนๆเรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว ฉันต่างหากล่ะ
ที่ต้องขอโทษที่เล่าอะไรให้ฟังไม่ได้"
"ไม่...ฉันต่างหาก ที่....ทำให้นายลำบากใจ"รอนว่าเขารู้สึกผิดมากจริงๆ
"ถ้านายไม่อยากเล่าอะไร นายก็ไม่ต้องเล่าก็ได้นะ ฉันจะไม่ถามนายอีกแล้ว"
"เอาเถอะ! ถือว่าเรื่องมันจบไปก็แล้วกัน" แฮร์รี่พูดแล้วยิ้มให้รอน
รอนยิ้มตอบ ทั้งคู่เริ่มคืนดีกันอีกครั้ง
"ถ้าหมดเรื่องแล้วงั้นเราไปทำการบ้านกันต่อเถอะ"เฮอร์ไมนี่ที่เงียบไปนาน
ก็เสนอขึ้นมา รอนโวยเล็กน้อยเมื่อพูดถึงการบ้าน
"โธ่ เฮอร์ไมนี่ คนเขากำลังซึ้งๆกันอยู่พอดี อย่าเพิ่งพูดถึงการบ้านได้มั้ย"
"แล้วใจคอนายไม่คิดจะทำการบ้านหรือไงยะ"เฮอร์ไมนี่พูดเสียงเขียว
"ก็ไม่ได้บอกว่าจะไม่ทำนี่!"
แล้วแฮร์รี่ก็ไปนั่งทำการบ้านกับทั้งสองคน
แต่เขานึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ไปเอาหนังสือมาเลย
เขาขอตัวทั้งสองคนไปเอาหนังสือมาก่อน
แฮร์รี่รีบวิ่งขึ้นไปที่หอนอน เขาไปที่เตียงของเขา
ขณะที่แฮร์รี่กำลังจะค้นหนังสืออกมา ทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ว่า
เขายังเก็บหนังสือเล่มนั้นไว้อยู่ แฮร์รี่รีบเอามันออกมา
"ตายล่ะ! เผลอเอาออกมาด้วยได้ไงนี่"แฮร์รี่ตกใจ
เขาไม่ได้ตั้งใจจะเอามันออกมาด้วยเลย
แฮร์รี่มองมันเขาเอามือลูบเบาๆอย่างทะนุถนอม
เขาลังเลที่จะเปิดมันขึ้นมาอ่านด้วยดีมั้ย
แต่แล้วเขาก็ตัดสินใจว่าอย่าเพิ่งเปิดมันดูดีกว่า
"ช่างเถอะ!
เก็บมันไว้อย่างนี้ก่อนดีกว่า"แฮร์รี่ว่าพลางเอามันใส่ไว้ในกระเป๋า
แล้วเขาก็เดินออกจากหอนอนไป
ความคิดเห็น