คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 10 : ความฝันกับ ความทรงจำ (ตอน1)
"ที่นี่? ที่ไหน"
"ฉัน?"
"กำลังอยู่ที่ไหน?"
"ทำไม?"
" มืด "
"มืดเหลือเกิน"
"????"
"ฉันกำลังทำอะไรอยู่"
"หนาว??"
"หิมะ? หิมะกำลังตก"
" แปลก? ทั้งๆที่มืดออกขนาดนี้ ทำไมถึงเห็นหิมะได้ล่ะ"
"ไม่เข้าใจ"
"....................."
"เพราะอะไรกัน? เวลาที่หิมะตก"
".....ถึง......"
"....ได้............"
"หนาว..........."
"....ขนาดนี้ ..."
"ไม่เข้าใจ............."
"ไม่เข้าใจเลยจริงๆ"
"อาจเป็นเพราะ.........นาย"
"เพราะ............นาย"
"ไม่......อยู่แล้วก็ได้"
"............................................."
"บ้าจัง"
"อุตส่าห์เกือบจะลืมความรู้สึกนั้นไปแล้วนะ"
"เพราะ............นายดนเดียว"
"หรือ...................ไมใช่?"
"เพราะ........เด็ก..คนนั้น "
"ไม่หรอกมั้ง........"
"แต่ก็........."
" เป็นไปได้ "
"ถึงอย่างนั้น ก็เถอะ........."
"ยังไง............ฉันก็..ยัง.............เสมอ"
"....................."
"หิมะ ?"
".........................."
"หยุดแล้ว"
"ทำไม.........."
"ถึงต้องเศร้า"
"จริงสินะ!"
"คนที่ทำให้ฉันเศร้าได้ ยิ้มได้ หัวเราะได้ ทุกข์ได้ คลั่งได้แทบเป็นแทบตาย
ก็มีแต่นายเท่านั้น"
"ถ้าไม่มีนาย.......... ชีวิตนี้ ..จะเป็นยังไงนะ?"
"บอกได้มั้ย?........"
"เจมส์"
.............................................................................................................................................................
"เซอเวอรัส? เซอเวอรัส"
เสียงเล็กๆเสียงหนึ่งกำลังปลุกชายหนุ่มให้คลายมนต์จากการนิทรา
"ใคร? ใคร กำลังเรียกฉันอยู่" ชายหนุ่มครุ่นคิด
"เซอเวอรัส ตื่นหน่อยเถอะน่า"
" เสียงนั่น? คุ้นๆแฮะ ราวกับเป็นเสียงที่ฉันไม่ได้ยินมานาน"
"โธ่! ได้โปรดเถอะ ตื่นหน่อย"ร่างเล็กเริ่มเร่งเร้าให้ชายหนุ่มตื่นเร็วขึ้น
"หือ! อะไร ใคร? ปลุกฉันทำไม" ชายหนุ่มถามแต่เขายังคงปิดเปลือกตาไว้อยู่
"เซอเวอรัส ตื่นสิ ฉันมีอะไรอยากให้นายดู"
ชายหนุ่มร่างที่เล็กกว่าท่าทางจะมีอะไรให้เขาตื่นใจเล่น
ในที่สุด เซอเวอรัส สเนป ทนความตื้อไม่ไหว เขายินยอมตื่นจนได้
"เออ! ตื่นก็ได้แล้ว"
ทันทีที่ ชายหนุ่มลืมตาขึ้น เขาก็ประหลาดใจอย่างท่วมท้น
"เจมส์"
"ใช่สิ ก็ฉันเอง" ร่างเล็กทำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย
"แต่....นายมานี่ได้ไง นี่มัน หอนอน บ้านสลิเธอรินนะ"
"ก็......อย่างที่นายก็รู้ ว่าทำไม" ร่างเล็กทำเสียงเจ้าเล่ห์
แต่ชายหนุ่มก็รู้ทัน
"แอบใช้ทางลับนั่นอีกล่ะสิ"
"แหม! ก็มันเป็นทางที่ผ่านมายังห้องนายโดยตรงนี่นา"
" นี่! ฉันบอกกี่ครั้ง ถ้าไม่มีธุระจำเป็น อย่าใช้ทางนี่ อีกนะ มันอันตรานย"
"เป็น........ห่วงด้วยเหรอ"
"แหงสิ! จะไม่ให้ห่วงได้ไง ตัวนายทั้งคน"
"........"
"เฮ้ย! เป็นอะไร ทำไมนายต้องน้ำตาครอด้วย ฉัน! ฉันทำอะไร! ให้นายเจ็บเหรอ"
"ปะ....ปล่าว! แต่ว่ามันดีใจน่ะ" ชายหนุ่มร่างเล็กปาดน้ำตา
"ก็ นายไม่เคย บอกว่า เป็นห่วง ฉัน .....ฉันก็เลย......"
"เอ้อ.... นายนี่จริงๆเลย เอ้า! เช็ดซะ" ร่างสูงส่งผ้าเช็ดหน้าให้
" ขอบใจ......นะ"
20 นาทีต่อมา หลังจากเซอเวอรัสอาบน้ำเสร็จ เจมส์ยังคงรออยู่
"ว่าแต่! วันนี้มีธุระอะไรล่ะ ถึงต้องมานี่" เซอเวอรัสถาม
"อ๋อ! ใช่สิ มีของอยากให้นายดูนิดหน่อย"
"ของ?? แล้วทำไมนายไม่ไปดูกับ แก๊งตัวป่วนของพวกนายล่ะ
ไม่จำเป็นต้องเป็นฉันก็ได้นี่"
"เอ่อ..... คือ ว่า มันเป็นของที่ฉันอยากให้นายดูคนเดียว" เจมส์ หน้าแดง
"งั้นเหรอ" เซอเวอรัสแกล้งทำเสียงเย็นชา
แต่ความจริงชายหนุ่มอยากแกล้งร่างเล็กให้ตกใจเล่นเท่านั้น
"ว้า~ แย่จัง วันนี้ฉันไม่ว่างซะด้วย"
"หา! ได้ไง ถ้าไม่ใช่วันนี้ก็แย่สิ อุ๊บ!" เจมส์เอามือปิดปาก
เขายังไม่อยากให้การเซอร์ไพรส์ครั้งนี้ต้องแตกก่อน
แต่เซอเวอรัสก็พอจะรู้ทัน
"ทำไม! วันนี้เป็นวันอะไรหรือไง?"
"ปล่าวนี่! ถ้านายไม่อยากไป ก็ไม่ต้องไปก็ได้"เจมส์เริ่มงอน
แต่มันทำให้ชายหนุ่มยิ่งอยากแกล้งเขาขึ้นไปอีก
"งั้นฉันไม่ไปจริงด้วย" ว่าแล้วชายหนุ่มก็แสร้งเดินออกไปนอกห้อง
"เฮ้! ดะ ....เดี๋ยวสิ เซอเวอรัส"
แต่ชายหนุ่มไม่ฟัง เขาออกไปนอกห้องจนได้
"ฮึ่ม! เซอเวอรัส! คนบ้า! ทั้งที่คนเขาอยากให้ไปด้วยขนาดนี้ "
ทันใดนั้น ประตูก็เปิดออกมาทันที
"ล้อเล่นน่ะ" เซอเวอรัสเปิดประตูกลับมา พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ
"นะ.....นาย แกล้ง ฉันเหรอ......"เจมส์ทำหน้างงๆ เขาถูกหรอกจนได้
" ฮะ ฮะ เมื่อวาน นายกับเจ้าแบล็ก แหย่ฉันก่อนนะ ตาฉันเอาคืนมั่งละกัน"
"หนอย! เซอเวอรัสบ้าที่สุด"
......................................................................
"บรื๋อ! หนาวจัง ทำไมต้องออกมาข้างด้วยล่ะ" เซอเวอรัส บ่นพึมพรำ
"เอาน่า! อีนิดเดียวก็จะถึงแล้ว"
ในที่สุดทั้งคู่ก็มาถึงเนินๆหนึ่ง ซึ่งอยู่ใกล้กับบริเวรป่าต้องห้าม
เจมส์พาเซอเวอรัสมาที่ใต้ต้นสนแห่งหนึ่ง
ซึ่งทั้งเจมส์แซอเวอรัสต่างก็คุ้นเคยกันเป็นอย่างดี
เพราะต้นสนต้นนี้เป็นสถานที่เขาทั้งคู่มาพบกันครั้งแรกที่นี่
และยังเป็นที่ที่เซอเวอรัสชอบมานั่งหลบผู้คนเป็นประจำ
"ไหนล่ะ ของที่อยากให้ดู "
"หลับตาก่อนสิ"
"ทำไม! ต้องหลับตาด้วยล่ะ" เซอเวอรัสถาม
"เถอะน่า"
"เอางั้นก็ได้"
"นับ 1-3 แล้วค่อยลืมตานะ"
"ก็ได้"
"1-2-3 ลืมตาได้"
ทันทีที่ชายหนุ่มร่างสูงลืมตา เขาก็พบกล่องของขวัญอยู่ในมือ
"เอ๋! นี่เพื่อฉันเหรอ เจมส์"
"ฉลองที่ฉันพบกับนาย 2 ปี พอดีไงล่ะ ลองแกะดูสิ ไม่รูว่าจะถูกใจหรือปล่าวนะ"
ร่างเล็กทำท่าเขินเล็กน้อย
พอชายหนุ่มแกะของขวัญเสร็จ
เขาก็พบงูเหลือมตัวน้อยกำลังขดตัวหลับอย่างมีความสุข
"งู! ตัวนี้ ของฉันงั้นเหรอ!"
"เอ่อ...... ก็เห็นนายไม่มีสัตว์เลี้ยงซะที ฉันก็เลยซื้อมาให้
เห็นนายบอกว่าอยากได้งูมาเลี้ยงนี่นา.... เนี่ยหายากน่าดูรู้มั้ย! "
แต่ร่างเล็กยังพูดไม่ทันจบ ชายหนุ่มร่างสูงก็คว้าตัวเขาขึ้นมากอด
"เอ๋! ซะ...เซอเวอรัส ปะ.ปล่อยสิ"
"ขอบใจนะ! เจมส์"
"บ้าน่า! ไม่ต้องขอบใจอะไรหรอก เซอเวอรัส ฉัน..เขินนะ"
แต่ชายหนุ่มร่างสูงก็ไม่ยอมคลายอ้อมแขน
เขายังคงกอดร่างเล็กเอาไว้อย่างแนบแน่น แต่ก็อ่อนโยน
ในขณะที่ร่างเล็กทำเสียงแข็ง แต่ความจริงเขาอยากจะอยู่ในอ้อมกอดนี้นาน แสนนาน
หิมะเริ่มตก อากาศเริ่มเย็นลง แต่ถึงกระนั้นก็เถอะ อะไรก็ไม่สามารถ
ทำลายความอบอุ่นของคนคู่นี้ได้
ความคิดเห็น