คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 11 : ความฝันกับ ความทรงจำ (ตอน2 )
"อืม................."
"มีอะไรเหรอเซอเวอรัส เห็นนั่งเหม่อมองเจ้านี่มาตั้งนานแล้วนะ"
เจมส์ถามชายหนุ่มร่างสูง ซึ่งกำลังมองเจ้างูน้อยอย่างครุ่นคิด
ในขณะที่ตัวเขากำลังซบไหล่ของเจ้าตัวอยู่
"ก็.... ยังไม่รู้เลยว่าจะให้มันชื่ออะไรดี"
"โธ่.... ไม่เห็นยากเลย ก็เรียกมันว่า เจ้าเหลือมน้อยก็ได้นี่"
เจมส์พูดหยอกอย่างขำๆ แต่เซอเวอรัสจริงจังมากกับการตั้งชื่อให้มัน
"อย่ามาล้อเล่นนะ เจมส์ ฉันกำลังหาชื่อดีๆให้มันอยู่"
"แหม..... ทำไมต้องซีเรียสขนาดนั้นด้วย มีชื่ออะไรๆ ก็เรียกมันไปเถอะ
ไม่ต้องกังวลกับชื่อมันขนาดนั้นก็ได้นี่?"
" มะ...ไม่ได้หรอก!
นี่เป็นของขวัญที่นายอุตส่าห์ให้ฉันนะ"เซอเวอรัสพูดใส่อารมณ์รุนแรง
พร้อมกับหน้าแดงเถือก
"หา.....!"เจมส์ตกใจนิดหน่อย เขาไม่คิดว่าเซอเวอรัส
จะให้ความสำคัญกับของที่เขาให้ขนาดนั้น
และแล้วชายหนุ่มร่างเล็กก็หน้าแดงไม่แพ้กัน
ทั้งคู่ต่างเงียบกริบ เป็นเวลานาน ไม่มีใครยอมพูดอะไรออกมา เพราะความเขินอาย
"จะ....จริงสินะ" ในที่สุดเซอเวอรัสก็เป๋นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน
"เอ๋! อะไรจริงเหรอ" เจมส์ทำหน้างงเล็กน้อย
มีไม่บ่อยครั้งที่ชายหนุ่มหัวดีอย่างเขาจะทำหน้างงๆ
ซึ่งนั่นก็ทำให้เซอเวอรัสชอบแกล้งให้เขาหัวปั่นเล่น
แต่เจมส์ก็หาทางแกล้งกลับคืนจนได้
บางทีนี่ก็อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้ทั้งคู่ สนิทกันมากขึ้น
ในขณะที่คนอื่นมองเห็นว่าการกระทำเป็นการแกล้งกันแบบแค้นนี้ต้องชำระ
นอกจากพวกแก๊งตัวกวนของเจมส์ ไม่มีใครที่รู้ความลับของเขาสองคนอีก
"ก็.... นายเคยบอกฉันใช่มั้ย?? ว่าอยากมีลูกชายน่ะ"
"อ๋อ... เรื่องนั้นน่ะเหรอ นายยังจำได้อยู่อีกเหรอเนี่ย"
"ถ้าเป็นเรื่องทุกเรื่องที่นายบอกฉัน ไม่มีเรื่องไหนที่ฉันจำไม่ได้หรอก"
"เอ่อ............"เจมส์หน้าแดงอีกครั้ง
แต่ชายหนุ่มแสร้งทำกลบเกลื่อนเพื่อปิดว่าเขาไม่ได้อาย
"บ้าสิ ใครจะมีสมองไปจำเรื่องทุกเรื่องได้" แล้วเจมส์ก็หลบหน้าไปอีกทาง
"ฉันจำได้ก็แล้วกัน "
เซอเวอรัสพูดแบบเอ็นดูชายหนุ่มร่างเล็กที่อยู่ต่อหน้าเขา
ชายหนุ่มร่างสูงเริ่มเอามือโอบร่างเล็กไว้อีกครั้ง
"เฮ้! เซอเวอรัส จะทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ!! "ร่างเล็กขัดขืนตัว
แต่ก็ยอมให้ชายหนุ่มโอบกอดจนได้
"หึ หึ สุดท้ายก็ยอมให้ฉันกอดแต่โดยดีจนได้ละน้า~"ร่างสูงหยอกล้อเชิงเอ็นดู
" บ้า!! ใครจะไปสู้แรงนายได้" ร่างเล็กเริ่มงอน
" แปลว่าไม่อยากให้กอดเหรอ"
" ปล่าวนี่! มันหนาวต่างหาก"
แล้วร่างเล็กก็ยอมให้ร่างสูงโอบกอดต่อไปเรื่อยๆ
" เจมส์ "
" อะไร? "
"ยังจำได้มั้ย ที่นายเคยบอกว่าอยากมีลูกชาย "
"แหงสิ ก็ต้องจำได้อยู่แล้ว มันเป็นความฝันของฉันนี่นา
สักวันหนึ่งฉันอยากจะแต่งงานกับคนที่ฉันรัก แล้วก็อยากจะมีลูกชายตัวเล็กๆ
น่ารักๆสักคนหนึ่ง แต่สงสัยว่าท่าทางฝันคงจะเป็นจริงไม่ได้แล้วล่ะมั้ง?
ถ้ามีนายอยู่ใกล้ๆฉันตลอดแบบนี้"
"คงงั้น ทั้งนายและฉันก็เป็นผู้ชายนี่! ถ้านายเป็นผู้หญิงได้ก็ดีหรอก"
"นี่! อย่าพูดอย่างนั้นอีกได้มั้ย มันเขินนะ"
"ล้อเล่นแค่นี้ก็เขิน"
"ก็............" ร่างเล็กเริ่มพูดไม่ออก
ทั้งคู่ต่างเงียบไปอีกสักพัก จู่ๆเซอเวอรัสก็พูดเหมือนกับคิดอะไรออก
"จริงสิ นายเคยบอกว่าถ้ามีลูกชายจะให้ชื่อว่า แฮร์รี่ ใช่มั้ย?"
"อ็ะ....อืม " ร่างเล็กผงกหัวเบาๆ
"งั้นรู้แล้วล่ะ"
"หืม! รู้อะไรเหรอ"
"ก็ชื่อของเจ้านี่น่ะสิ"
"นี่! เวลาแบบนี้ยังอุตส่าห์นั่งนึกชื่อให้มันอีกเหรอ
แล้วตกลงจะให้มันชื่ออะไรล่ะ?"
"แฮร์รี่!"
"หา!?....."
"ชื่อแฮร์รี่ละกัน ตกลงว่าเป็นตามนี้นะ"
"ดะ .... เดี๋ยว ทะ ทำไมต้องชื่อนี้ด้วยล่ะ"
"ก็มันจะได้เหมือน เป็นลูกของเราสองคนไงล่ะ"
"อึก!......หยะ .. อยากจะชื่อ อะไรก็ตามใจนายแล้วกัน"
"เขินอีกแล้วหรือไง"
"ปล่าวนะเฟ้ย!? ฉันไปก่อนดีกว่า"
ร่างเล็กเริ่มลุกตัวออกจากร่างสูง
แต่ชายหนุ่มร่างสูงกลับคว้าตัวเขาไว้ทันก่อน
"เจมส์ ฉันรักนาย"
".....!?...... พะ พูดอะไร บ้าๆอีกล่ะ ปล่อยนะ"ร่างเล็กสะบัดตัวหนี
แต่ไม่เป็นผล
"นายล่ะ? รักฉันบ้างมั้ย"ร่างสูงจู่โจมถามแถมประชิดตัว
" ก็................." ร่างเล็กเริ่มเสียงแผ่ว
"บอกมาสิ "
"ระ........รัก สิ.... รักที่สุด พอใจยัง? ทีนี้ปล่อยฉันได้แล้วนะ"
"ปล่อยก็ปล่อย งั้นเรากลับกันเถอะ"
ร่างสูงเริ่มลุกขึ้นพลางจับมือยึดให้ร่างเล็กลุกตาม
...............................................................
จากนั้นทั้งคู่ก็เดินออกมาจากเนิน จู่ๆเจมส์ก็พูดขึ้นมา
"เซอเวอรัส "
"อะไรเหรอ "
"สัญญา อะไรหน่อยได้มั้ย"
"สัญญาอะไรล่ะ?"
"จากนี้ไม่ว่ายังไง อย่าเกลียดฉันนะ ได้มั้ย!?"
"ทำไม? ฉันจะเกลียดนายได้ยังไงล่ะ ในเมื่อฉันรักนายออกขนาดนี้ "
"เถอะน่า! สัญญานะ"
" เอาไงก็เอา แต่นายต้องสัญญาด้วยนะ ว่าจะรักฉันตลอดไป "
" ............... " จู่ๆเจมส์ก็เงียบไป
" เป็นอะไรไปเหรอ" เซอเวอรัสถามอย่างเป็นห่วง
"ปะ ปล่าว เซอเวอรัส แต่นายต้องสัญญาแน่ๆนะว่าจะไม่เกลียดฉัน พูดดูซิ"
"ก็ได้ ก็ได้... " ร่างสูงเริ่มทำตามที่ร่างเล็กขอร้อง
"จากนี้ ผมเซอเวอรัส สเนป ขอสัญญา ไม่สิ!? ขอสาบานว่า จากนี้ไม่ว่าเมื่อไร
ผมก็จะไม่มีทางเกลียดเจมส์ พอตเตอร์ได้หรอก ผมขอสัญญาด้วยหัวใจ ทีนี้พอใจยัง"
เซอเวอรัสหันกลับมามองที่ร่างเล็กอย่างเอ็นดู ในขณะที่ร่างเล็กกำลังยิ้มตอบ
ทันใดนั้น เซอเวอรัสก็สังเกตุว่าร่างเล็กกำลังจะหายไป
และทุกอย่างโดยรอบก็เริ่มดูมืดลงทุกที
"เอ๋ เจมส์ นะนาย!? จะไปไหนน่ะ"
"ขอโทษนะ เซอเวอรัส"ร่างเล็กน้ำตาไหลอาบแก้ม
"ฉันรักนายไม่ได้ ยกโทษให้ฉันด้วย "
"เจมส์ เดี๋ยวรอฉันก่อน นี่! มันหมายความว่าไง" ชายหนุ่มพยายามจะวิ่งตามไป
แต่ยิ่งวิ่งเร็วเท่าไร ดูเหมือนว่าเขายิ่งไกลห่างออกไปทุกที
" เซอเวอรัส อย่าตามเลย ขอร้อง"
"ไม่นะเจมส์ นายจะไปไหนน่ะ" ชายหนุ่มยังคงวิ่งตามไปต่อ
ทันใดนั้น ก็ปรากฎ ร่างของหญิงสาวผมสีแดง ที่ท่างดูอ่อนเยาวน์และอ่อนโยน
ยืนอยู่ข้างๆร่างของเจมส์
"ขอโทษจริงๆ แต่ยังไงๆ ฉันก็รักนายไม่ได้ "
"เจมส์ อย่า!!! อย่าทิ้งฉันไป"
"ลาก่อนเซอเวอรัส"
" เจมส์ ไม่นะ!?"
และแล้วทั้งคู่ก็หายไป ปล่อยให้ชายหนุ่มจมอยู่ท่ามกลางความมืดมิดต่อไป
.............................................................
"ทำไม!!"
"นายต้อง............"
"ไป"
"ฉันทำผิดอะไร!? "
"ทำไม!? เพราะ อะไร!? ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน"
"เจมส์ บอกฉันที"
"ทำไม นายถึงเลือกเธอ"
"เพราะ เธอ!? เป็นผู้หญิงเท่านั้น งั้นหรือ!!"
"หรือ เพราะฉัน!? เป็นผู้ชาย"
"เราถึงรักกันไม่ได้ "
" ใช่มั้ย! "
"เจมส์ บอกฉันที!!"
" นาย.............."
"ทำให้ฉันต้องผิดคำสาบาน"
"ยังไงๆ ฉันก็................"
"ให้อภัยนาย........."
" ไม่ได้ "
"........................................................................"
"..............................................................."
"..............................................................."
"..............................................................."
"หิมะ??"
"ตกอีกแล้ว"
"เมื่อไรนะ"
"จะหลุดจากความหนาวเหน็บนี้ไปได้"
"ทำไมหิมะ?!"
"ต้องหนาวขนาดนี้"
"เพราะอะไรไม่เข้าใจเลยจริงๆ"
ฮึก! ฮึก!
"เอ๋?!......."
ฮือ! ฮือ!
"ใครน่ะ......"
"กำลัง"
"ร้องไห้"
"เธอเป็นใคร"
"หันหน้ามาหน่อยสิ"
" เธอ แฮร์รี่!!!!!!!!!!!"
...............................................................................
"แฮร์รี่" ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นมา
"แฮ่ก! แฮ่ก!" ชายหนุ่มหันไปมองรอบๆ
ทุกสิ่งทุกอย่างในห้องทำงานยังคงปกติอย่เหมือนเดิม
"ที่แท้!? ก็แค่ฝัน " เซอเวอรัส มองไปที่ทำงาน เจ้าแฮร์รี่ยังคงหลับอยู่บนโ
ชายหนุ่มเริ่มครุ่นคิด
"นานเท่าไรแล้วนะ ที่ไม่ได้ฝันถึงเรื่องนี้ " เขามองที่นาฬิกา
ตอนนี้เพิ่งสองทุ่มกว่า
ในคุกใต้ดินยังเงียบและมืดมัว
แต่ก็ยังเทียบกับความมัวหมองที่อยู่ในใจของชายหนุ่มคนนี้เกือบตลอดเวลา 20
ปีที่ผ่ามาไม่ได้
ชายหนุ่มเอามือกุมอก
"เจมส์ยังไงฉันก็ยกโทษให้นายไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้น....ฉันก็ยัง........
แฮร์รี่"
ในที่สุดความเงียบก็เริ่มงอบงำทุกสิ่ง แม้แต่ในหัวใจอันแสนเย็นชาของเขา
เซอเวอรัส สเนป
ความคิดเห็น