Fic POT[Rikkai:SanaKiri] : Why don't I love you my sassy boy

เนื้อเรื่อง

Fic TPOT[Rikkai:SanaKiri] : Why don’t I love you my sassy boy

Paring : Sanada Genijiro x Kirihara Akaya

Rate : PG

“ดูเหมือนหมู่นี้ดูนายยิ้มง่ายขึ้นนะ”กัปตันของชมรมเทนนิสแห่งสาธิตริคไค เอ่ยขึ้นมากลางบทสนทนาที่รองกัปตันซานาดะมาเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล

“หมายความว่าไง? ยูคิมูระ”

“หึ หึ เพราะคิริฮาระคุงสินะ”

“พรวด!!!”ซานาดะที่กำลังซดชาอยู่ในห้องเยี่ยมไข้ของยูคิมูระแทบจะสำลักคอหายใจเกือบไม่ทัน

“พูดอะไรของนายน่ะ? ฉันกับอาคายะเนี่ยนะ” เจ้าตัวปฏิเสธทันควันพลางรู้สึกหงุดหงิดตัวเองที่ทำไมต้องเกิดอาการลนขึ้นมา

“อ้าว? ไม่ใช่เหรอ ก็ดูท่าทางหมู่นี้นายจะพูดถึงเขาบ่อยขึ้นนะ”ยูคิมูระทำหน้าสงสัย

“บ้า!! ก็เจ้านั่นมันเอาแต่ใจ ชอบดีแต่สร้างปัญหา ฉันก็เลยบ่นถึงมันก็เท่านั้นเอง”

“แหม…งั้นเหรอ”ยูคิมูระพูดเหมือนท่าทางเสียดาย “ฉันก็หลงนึกว่า เก็นอิจิโร่ จะชอบเด็กคนนั้นซะอีก”

“ใครจะไปชอบหมอนั่นลง เจ้าเด็กที่ดีแต่สร้างปัญหานั่นน่ะ”ซานาดะโวยวายเสียงดังแทบจะออกไปถึงนอกห้อง

“ไม่เห็นจะต้องทำเสียงดังแบบนั้นก็ได้ เก็นอิจิโร่”

“อ๊ะ ขอโทษทียูคิมุระ พอดีลืมตัวไปหน่อย”เจ้าตัวกระแอมไอ เพื่อกลบเกลื่อนอารมณ์ แต่ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องร้อนตัวขนาดนั้นผิดกับวิสัยของเขาทุกที

“หึหึ….”

“ยิ้มอะไรของนาย…..”

“เปล่าสักหน่อย” แต่ท่านกัปตันแห่งริคไคก็ยิ้มไม่เลิกแถมดูท่าจะชอบที่เห็นรองกัปตันเพื่อนสนิทของตนเองดูท่าทีดื้อๆอย่างนั้นด้วยซ้ำ

ชอบงั้นรึ? คนอย่างเขาเนี่ยนะ จะชอบเจ้าเด็กปีศาจนั่นได้

มันก็แค่อารมณ์ของผู้ปกครองที่ต้องคอยดูแลเด็กๆในปกครองของตัวเองไม่ใช่รึไง?

เอาที่ไหนมาพูดกัน……

แต่ทำไมกันนะ……

เขาเอาแต่เฝ้าคิดถึงเรื่องของเจ้านั่นตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน

ท่าทางที่เอาแต่ครุ่นคิดหนัก เพียงแค่นั้นก็พอจะบอกได้ว่า เพื่อนสนิทของคนรู้สึกอย่างไรกับเด็กคนนั้น

“นายแค่ปฏิเสธหัวใจตัวเองเท่านั้นล่ะนะ เก็นอิจิโร่…..”ยูคิมูระรำพันในใจ

ตึก!ตึก! แต่เหมือนกับว่าเสียงฝีเท้าของใครสักคนดังขึ้นที่หน้าห้อง

“หือ? ใครกันน่ะ”

“เดี๋ยวฉันไปดูให้”ว่าแล้วซานาดะก็เปิดประตูห้องออกไป

“หือ? ไม่เห็นมีใครเลย” ใครมาแกล้งอะไรเล่นหรือเปล่าเนี่ย เด็กหนุ่มร่างสูงคิดพลางรู้สึกไม่ชอบใจเล็กน้อยแต่แล้วเขาก็สังเกตเห็นตะกร้าผลไม้ที่วางทิ้งไว้อยู่หน้าห้อง

“รู้สึกจะเป็นของนายน่ะ ยูคิมูระ”ซานาดะเอาตะกร้าผลไม้มาวางไว้ในห้อง

“เอ๋ ใครกันนะ มาวางทิ้งไว้”

“ไม่รู้สิไม่มีการ์ดบอกไว้สักใบ เฮ้อ…ถึงจะไม่อยากแสดงตัวก็เถอะ แต่อย่างน้อยก็น่าจะทิ้งการ์ดบอกเอาไว้บ้างไม่รู้จักมรรยาทเอาซะเลย”

“ฮ่ะๆ เอาน่าคนเยี่ยมเค้าคงอาจจะแค่ขี้อายล่ะมั้ง”ยูคิมูระพูดอย่างมองในแง่ดี 

“เอ๊ะ?” แต่เมื่อเห็นว่าผลไม้ที่จัดยูคิมูระก็รู้สึกแปลกใจนิดหน่อย ทำให้เขาอดคิดไม่ได้ หรือว่าเจ้าของตะกร้าที่วิ่งหนีไปเมื่อสักครู่จะเป็น…

“มีอะไรงั้นรึ?”

“เปล่าๆ ไม่มีอะไร หรอก”ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงบอกปัดเปลี่ยนเรื่องไป

“งั้นฉันจะเอาผลไม้ไปปอกให้นะ”

“อะอืม ขอบใจมาก”

หลังจากที่ชายหนุ่มเดินออกไป ยูคิมูระก็ครุ่นคิดว่าเจ้าของตะกร้าที่วิ่งหนีไปคงจะเป็นคิริฮาระไม่ผิดแน่

คนที่เอาของที่ตัวเองชอบมาจัดเป็นของเยี่ยมไข้คงมีไม่กี่คน และหนึ่งในนั้นก็เป็นเด็กหนุ่มจอมดื้อคนนั้น

เขาจำได้อย่างแม่นยำว่าสมาชิกในชมรมของตนเองชอบอะไรบ้าง

บางทีเด็กหนุ่มคงจะได้ยินบทสนทนาเมื่อสักครู่นี้และคงเป็นชอทเด็ดพอดี……

“เฮ้อ ดูท่าแบบนี้คงจะมีเรื่องเข้าใจผิดกันแน่…..”

แต่เอาเถอะในฐานะเพื่อนที่รู้ใจ

“ไปแก้ไขความเข้าใจของนายเองละกันนะ เก็นอิจิโร่ เพื่อตัวนายเองด้วยล่ะ” ยูคิมูระยิ้มกับตัวเอง ไม่นานเขาคงได้เห็นอะไรสนุกๆล่ะหลังจากที่ได้แต่นอนแกร่วจากโรงพยาบาลอยู่ซะนาน

“ฮัดชิ่ว! อะไรกัน แสดงว่าเรายังรักษาสุขภาพไม่ดีพอสินะ” เจ้าตัวที่ถูกพูดถึงที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยก็ยังคงบื้ออยู่อย่างนั้น

ในเย็นของการซ้อมวันถัดมา

“ก็ดูนายชอบเด็กคนนั้นออกนะ”

“เฮ้อ…..”พอคิดถึงเรื่องที่ยูคิมูระพูดขึ้นมา เขาถอนหายใจเบาๆ

ทำไมกันนะ ต้องเก็บเอาเรื่องแค่นี้มาคิดมาก มันช่างไม่สมกับเป็นตัวเขาเอาซะเลย

จริงอยู่หรอก ว่าหมู่นี้เขาเอาแต่พูดถึงอาคายะบ่อยเหลือเกิน

แต่ก็นั่นแหละ…..ก็เพราะตัวเขาต้องคอยดูแลเด็กหนุ่มคนนั้นอยู่ตลอดเวลา จะไม่ให้พูดถึงได้ไงกัน

แต่ก็อีกล่ะ……

ที่เขาเริ่มมองแต่อาคายะไม่รู้ตัว ไม่สิ….อาจจะเรียกได้อยู่ว่า แทบจะไม่คลาดสายตาไปไหนจากเด็กหนุ่มเลย

และก็เอาแต่ครุ่นคิดถึงแต่เรื่องของเด็กหนุ่มในแต่ละวัน

ก็เพราะว่าเฝ้ามองมาตลอดนี่นะ

แต่มันจะใกล้เคียงกับคำว่า”ชอบ”หรือเปล่า?

เขาก็ยังไม่รู้ใจตัวเองเลย

…………………………

“อ๊า!!….รองกัปตันอ่ะทำไมต้องโหดกับแต่ผมคนเดียวล่ะ”

“ก็เพราะว่านายทำตัวดื้อแบบนั้นน่ะสิ จะไม่ให้เข้มงวดได้ยังไง….”

…………………………

“อาคายะ!!! มาแข่งตามใจตัวเองอีกแล้ว ไปวิ่งสิบรอบสนามซะไป!!”

“เอ๋!! ใจร้ายยยอ่ะ TT[]TT” ”

…………………………

“เริ่มฟอร์มดีขึ้นนี่นาอาคายะ”

“จริงเหรอ ฮิๆ งั้นคราวหน้าผมจะมีลุ้นแข่งชนะ รองกัปตันได้มั่งแล้วสิ”

“เฮ้ยๆ ทะนงตัวเกินไปแล้วนายน่ะ แค่นี้ยังไม่พอที่จะเอาชนะคนอื่นเลยด้วยซ้ำ”

“ง่าาาาา….รองกัปตันอ่ะ!!!”

“………”

“ไม่ต้องทำท่างอนอย่างนั้นน่า!!”

“ก็….ทุกทีเลย พอจะชมสุดท้ายก็ไม่เคยจะชมผมจริงๆสักทีนี่นา แล้วก็ชอบดุทุกที…..”

“…………….”

“อาคายะ!!!”

“อ่ะ ครับ!?!”

“พยายามได้ดีขึ้นนะ นายน่ะ……..”

“อ่ะ…….”

“เป็นอะไรไม่พอใจหรือไง?”

“เหะๆ…..”

“เอ้า!ไปซ้อมสักที มัวแต่ยิ้มอยู่นั่นแหละ”

“คร๊าบบบบ~~”

…………………………………..

“รองกัปตัน” คิดถึงเสียงและสีหน้าของเจ้านั่นทีไรเขาก็ไม่รู้สึกเบื่อหรือเคยเหนื่อยหน่ายใจเลยสักนิด

ถึงจะมีเรื่องให้ต้องดุให้ต้องทำโทษทุกครั้ง เจ้าเด็กนั่นแม้จะทำท่าอิดออดในบางครั้ง

แต่ก็ไม่คิดเคยที่จะโกรธจริงๆเลยสักครั้งไป…….

ทว่าตัวเขาก็ยังไม่มั่นใจในตัวเองอยู่ดี….

ว่าความรู้สึกนี้มันจะใช่คำว่า “ชอบ”หรือเปล่า?

แต่ถึงใช่…..อาคายะล่ะ?

จะคิดอย่างไรกับตัวเขา……

ถึงแม้ว่าเขาจะชอบเจ้าเด็กนั่นจริงๆ…….แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า

เจ้านั่นจะชอบเขาตอบสักหน่อย

อีกอย่าง……

ในฐานะรองกัปตันที่ต้องรับผิดชอบลูกทีม

การจะไปสู่ระดับประเทศ…….

มันจำเป็นด้วยรึที่ต้องคิดเรื่องพวกนี้ให้รบกวนใจ

‘นายเข้าใจฉันผิดแล้วล่ะ ยูคิมูระ……ตัวฉันในตอนนี้ไม่อาจชอบใครได้อย่างจริงจังหรอก’

มีแต่การแข่งเท่านั้นที่สำคัญที่สุด…….

เด็กหนุ่มร่างสูงไม่รู้หรอกว่า

การโกหกนั้นไม่ช้าก็เร็วก็ต้องถูกเปิดเผยอยู่ดี…..

โดยเฉพาะการโกหกความรู้สึกของตัวเอง……

“เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้….”ซานาดะตะโกนบอกเลิกการฝึกกับเหล่าสมาชิก

“ฮ้า….วันนี้เหนื่อยชะมัด”

“ฉันยังไม่เห็นนายแม้แต่จะหวดลูกเลยนะนิโอ…”

“หนวกหูน่า บุนตะ ไม่เห็นเหรอกว่าฉันซ้อมหนักอยู่นา…..”

“นอนนี่นะซ้อมหนัก? ==” ”

“มองหาอะไรอยู่เหรอ ซานาดะ” เร็นจิเดินเข้ามาถามท่านรองกัปตันที่เหมือนกำลังมองหาอะไรสักอย่าง

“อาคายะล่ะ? วันนี้หายไปไหน” ซานาดะถามพลางไม่เข้าตัวเองว่าทำไมจู่ๆก็รู้สึกหงุดหงิดที่ไม่ได้เห็นหน้าเด็กหนุ่ม ที่ปกติน่าจะมาซ้อมอยู่เป็นประจำ

“เอ๋? เห็นเขาบอกว่าอยากรีบกลับก่อน เขาไม่ได้บอกนายเอาไว้เหรอ?”

“อะไรนะ!!!” ได้ยินอย่างนั้นเขายิ่งรู้สึกไม่ชอบใจ

“เป็นไปได้ไง! ปกติฉันเคยบอกแล้วนี่ ว่าถ้าจะขาดซ้อมต้องมารายงานฉันก่อนน่ะ!”

“ใจเย็นๆก่อนสิ ซานาดะ บางทีอาคายะคุงเขาคงแค่รีบร้อนจนลืมบอกก็เป็นได้….”เร็นจิพยายามปลอบให้รองกัปตันใจเย็นลง

“………”เขาเดินหันหลังกลับพลางรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นทุกที…….

“ซานาดะ…..”เร็นจิพยายามจะเรียกแต่ดูเหมือนว่าในยามนี้รองกัปตันไม่ยอมรับรู้อะไรทั้งสิ้น

“ฉันจะกลับก่อนล่ะ!! ฝากชมรมด้วย”

รองกัปตันตัดบทและทิ้งชมรมเอาซะดื้อๆ

ปล่อยให้เร็นจิได้แต่ถอนหายใจเบาๆ

มีหรือที่เขาจะดูไม่ออก……

นอกจากยูคิมูระแล้วคนที่ดูออกว่า ซานาดะคิดอย่างไรกับอาคายะคุงก็มีเขาอีกคน

มีแต่เจ้าตัวนั่นล่ะที่ปากแข็งไม่ยอมรับความรู้สึกจริงๆซะที…….

“อาจจะต้องลำบากสักหน่อย แต่ก็พยายามเข้านะ ”เร็นจิพูดเหมือนจะตัดพ้อกับตัวเอง

……………………………

‘ทำไมกัน!! จู่ๆคิดจะหายหน้าก็ไม่บอกเขาสักคำ’ซานาดะเดินกระทืบเท้าลงด้วยความโมโหมากขึ้นตลอดทางที่เขาเดินกลับ

ปกติอาคายะไม่เคยทำอย่างนี้กับเขามาก่อน

ไอ้เรื่องหนีซ้อมน่ะ….มีเคืองอยู่บ้าง

แต่เล่นไม่บอกเขาสักคำนี่สิ……..ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิดมากเท่านั้น

แต่สิ่งที่ทำให้หงุดหงิดยิ่งกว่านั้น….

ก็คือการที่เขาต้องหงุดหงิดกับอีแค่เรื่องพรรค์นี้

โดยเฉพาะกับเด็กอย่างหมอนั่น……..

แต่ทำไมกับแค่ไม่เห็นหน้า…..มันก็ทำให้เขาหงุดหงิดโดยไม่มีเหตุผล

ไม่สมกับเป็นตัวเขาเลย

มันช่างไม่สมกับเป็นตัวเขาเอาซะเลย

ทางเดียวที่จะทำให้เขาสงบใจได้ก็มีแต่…..

“อาคายะเป็นอะไรของเธอน่ะ กลับมาก็เอาแต่นอนตั้งแต่หัววันเลย…..”หญิงสาวผู้เป็นพี่ส่ายหน้ากับท่าทีของน้องชาย

ถ้าอาคายะกลับมาก็เอาแต่คลุมโปงอยู่บนเตียงแบบนี้ แสดงว่า คงมีเรื่องที่กำลังกังวลใจไม่น้อย แล้วยิ่งขาดการซ้อมที่เป็นเรื่องสำคัญยิ่งกว่าสิ่งอื่นด้วย

“แล้วไม่ไปซ้อมเทนนิสหรือไง?” เธอพูดจี้ใจดำน้องชาย

“………”

“อาคายะ”

“……..”

“ใจคอจะให้พี่พูดอยู่คนเดียวรึไง?”

“ฮึ่ม! พี่ก็…ขอผมอยู่คนเดียวเหอะน่า!!….” เด็กหนุ่มตะโกนรอดผ่านผ้าห่มเสียงอู้อี้

ผู้เป็นพี่ถอนหายใจก่อนจะนั่งลงไปข้างๆเตียงแล้วโน้มลงไปคุยกับน้องชายใกล้ๆ

“นี่ ไปโกรธอะไรใครมา อยู่ใช่ม๊า….”

“……..”

“ แสดงว่าพี่พูดถูก”

“เปล่าสักหน่อย!!……”เด็กหนุ่มยอมพูดแต่น้ำเสียงนั้นเศร้าลง…

“หืม…ทำน้ำเสียงแบบนั้นแสดงว่ากำลังมีเรื่องเศร้าใจอยู่สินะ”

“…..”

“อาคายะ……”

“…………”

“?”

“………..”

หญิงสาวค่อยๆเปิดผ้าห่มเบาๆก่อนจะพบว่าเจ้าน้องชายจอมดื้อนั้น

“อาคายะ! นี่เธอ ร้องไห้ทำไม?” 

“……………..”

“ตายแล้ว!! พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอ……”

“เปล่าฮะ ไม่ใช่พี่…ไม่ใช่เพราะพี่หรอก….”เด็กหนุ่มเช็ดน้ำตา

“แต่ว่า……”

“เพราะผมไม่ดีเอง…..คนๆนั้นเขาถึงได้….เขาถึงได้……”เด็กหนุ่มสะอื้นจนเริ่มพูดเป็นจังหวะไม่ได้

“ขอโทษฮะพี่… ผมมันบ้าไปเอง พี่ไม่ต้องสนใจหรอกนะ…..เดี๋ยวก็หายแล้ว”

หญิงสาวทำท่าเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็เปลี่ยนไปจับที่หัวไหล่น้องชายของเธออย่างเห็นใจ

ไม่บ่อยครั้งนักที่เธอจะเห็นเขาร้องไห้ถ้าไม่ใช่เรื่องที่ทำให้เสียใจถึงที่สุดจริงๆ

“อาคายะ….”

ใครกันนะที่ทำน้องชายเธอเสียใจได้ลงคอ 

แต่ระหว่างที่คิดอยู่นั้น เสียงออดก็ดังขึ้น….

“อ๊ะ! ตายล่ะลืมไปเลยว่าพ่อแม่ไม่อยู่”เธออุทานขึ้นมาขณะที่เสียงออดดังขึ้นมาอีกรอบ

“งั้นเดี๋ยวผมลงไป…..”เด็กหนุ่มรีบเช็ดน้ำตา แต่หญิงสาวดักคอเขาไว้ก่อน

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพี่ลงไปเอง เธออยู่ที่ห้องทำใจให้สบายดีกว่านะ”

หญิงสาวลูบผมน้องชายอย่างห่วงใย

ขณะที่เสียงออดดังซ้ำขึ้นอีกครั้ง

“ค่า! ค่า! จะลงไปเดี๋ยวนี้แล้ว

หลังพ้นพี่สาวไป แม้จะบอกให้เขาทำใจให้สบาย

แต่เด็กหนุ่มก็นั่งย้อนคิดถึงคำพูดที่ได้ยินในวันที่เขาไปเยี่ยมกัปตันยูคิมูระนั้น

“ใครจะไปชอบหมอนั่นลง เจ้าเด็กที่ดีแต่สร้างปัญหา”

“อึก……”

น้ำตามันพาลจะไหลไม่รู้ตัวอีกแล้ว

ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่ามันจะเจ็บปวดขนาดนั้น…….

ไม่เคยคิดเลยว่า จะได้ยินคำพูดอย่างนั้นมาจากปากของเขา…..

แต่ที่ร้ายไปกว่านั้น……

เขาไม่คิดว่าตัวเขาเองจะชอบ รองกัปตันซานาดะมากขนาดนี้……

“แต่ว่า……รองกัปตันเกลียดเขา……”

ถึงจะชอบมากแค่ไหน แต่รองกัปตันก็ไม่ได้ชอบเขา…..

มันก็แน่อยู่แล้ว…….คนที่ดีแต่ก่อเรื่องอย่างเขา

คงทำให้รองกัปตันลำบากใจอยู่ไม่น้อย

รองกัปตัน……

แต่เขาหยุดความรู้สึกตัวเองไม่ได้แล้ว

ถึงจะโดนเกลียด แต่ก็หยุดใจให้ไม่ชอบไม่ได้แล้ว

เจ็บ…..มันเจ็บเหลือเกิน……

ความรู้สึกนี้…….

“อาคายะ…..”

ทั้งน้ำเสียงทั้งใบหน้าของรองกัปตัน

เขาจะทำใจได้อย่างไร….

ยิ่งพยายามจะลืม ก็ดูเหมือนว่ามันยิ่งจำ

ไม่รู้ตัวเลยว่าทุกๆสิ่งที่เคยทำไปมันจะทำให้ตัวเองต้องเจ็บปวด

เขาจะทำยังไงดี

ไม่รู้ว่าจะทำอะไรอีกแล้ว……

“ก๊อกๆ!” เสียงเคาะประตูดังขึ้น

เด็กหนุ่มรีบเช็ดหน้าเช็ดตาอีกครั้ง

“อะไรฮะพี่” เขานึกว่าเป็นพี่สาวขึ้นมา เพราะเป็นห่วง แต่เด็กหนุ่มไม่อยากให้พี่ต้องมากังวลกับเขานัก

ทว่าเมื่อเปิดประตูห้องออกไป….

เด็กหนุ่มก็ได้แต่ยืนตะลึงนิ่งอึ้ง

“อาคายะ…..”ซานาดะมายืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียด….

แต่ก่อนที่จะทันได้พูดอะไรมากกว่านี้

เด็กหนุ่มก็ทำท่าจะปิดประตูหนี

“เดี๋ยวสิ!!!”ดีที่เขาไหวทันก่อนที่เด็กหนุ่มจะหนีขึ้นบนเตียงไป

“อาคายะ!!!”

แม้เขาจะตะโกนรียก

แต่เจ้าเด็กหนุ่มจอมดื้อก็เอาผ้าห่มมาคลุมโปงก่อนตามด้วยหมอนปิดตัวเองเอาไว้

“…เป็นบ้าอะไรของนายน่ะ ทำไมถึงทำตัวแบบนี้”

“………”

“นายจะออกมาคุยกับฉันดีๆได้มั้ย…..”ชายหนุ่มทำเสียงเบาลง

“………..”

เขาชักจะเริ่มหมดความอดทนขึ้นทุกที

“อาคายะ!!! อย่าให้ฉันต้องใช้กำลังกับนายนะ”

“…………”

“พอกันที!” ทีแรกเขาตั้งใจว่าจะคุยกับเด็กหนุ่มดีๆด้วย  แต่ดูท่าว่าเด็กหนุ่มจะไม่ยอมคุยกับเขา

ซานาดะกระชากผ้าห่มออกก่อนจะกระชากดังข้อมือของเด็กหนุ่มเข้ามาใกล้ๆ….และต้องตกใจ

“…อาคายะ……นาย….”

แล้วความหุนหันกับความโกรธก็แทบมลายเมื่อเห็นน้ำตา

“อึก……” เด็กหนุ่มพยายามเบือนหน้าหนีไปอีกทาง

“ทำไม….หรือว่าฉันรุนแรงกับนายไป…..”

“……..”

“พูดกับชั้นสิ อาคายะ…”

“……….”แต่เด็กหนุ่มยิ่งกลับเงียบ

แล้วแรงบีบที่ข้อมือก็เริ่มกลับยิ่งแรงขึ้น

“อึก….”

“ถ้านายไม่พูด ฉันจะรู้ได้มั้ย ว่านายคิดอะไรอยู่!”ซานาดะเริ่มมีน้ำโหอีกครั้ง

“อ๊ะ!เจ็บ”

แต่เมื่อเห็นเด็กหนุ่มเริ่มเจ็บจริงๆ ซานาดะซะเองที่ต้องเป็นฝ่ายปล่อยมือเด็กหนุ่ม

“ขอโทษ……”

เด็กหนุ่มคลำข้อมือเบาๆ ขณะที่น้ำตายังคงไหลโดยที่เจ้าตัวยังไม่ยอมพูดอะไร

“เจ็บมากรึเปล่า?”รองกัปตันถามเขาขณะเริ่มรู้สึกผิดที่ตัวเองใช้อารมณ์มากเกินไป

ซานาดะจับข้อมือของเด็กหนุ่มมาดูด้วยความห่วงใย

ทว่ายิ่งเห็นท่าทีแบบนั้น เขายิ่งกลับปวดใจ

“พอซะทีเถอะฮะรองกัปตัน!!”เด็กหนุ่มตะโกนพร้อมกับกระชากมือออกจากเขา

“เอ๊ะ?”

“คุณจะทำยังไงกับผมกันแน่……!”

ทั้งแววตาและน้ำเสียงของอาคายะดูปวดร้าว

“ทำไมต้องทำดีกับผม ทำไมต้องเป็นห่วงผม ทั้งที่ใจคุณไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ”

“พูดอะไรของนาย จะไม่ให้ฉันเป็นห่วงได้ไงก็ในเมื่อ…..”

“พอเถอะ!! อย่าแกล้งทำเป็นสงสารผมนักเลย……ที่ยังใจดีกับผมน่ะ ก็แค่เห็นผมเป็นประโยชน์ให้กับทีมอยู่น่ะสิ ใช่มั้ยล่ะ!” คราวนี้เด็กหนุ่มเริ่มโวยวายอย่างไร้เหตุผล

“ถึงยังไงผมมันก็แค่จอมวุ่นวายที่ดีแต่สร้างความรำคาญให้…..ไม่มีอะไรให้คุณต้องสงสารหรอก!!”

“สงสาร พูดอะไรของนายกัน! ฉันไม่เห็นจะเข้าใจ”ซานาดะเริ่มไม่เข้าใจกับสิ่งที่เด็กหนุ่มพูด

“เข้าใจ!! คุณก็น่าจะรู้ตัวเองดีนี่ ก็เกลียดผมแล้วนี่นา”

“เกลียด!! พูดเป็นเล่นน่า…นายไปเอาอะไรมาพูด ว่าฉันเกลียดนาย”เขาถึงกับงงหนัก ยิ่งไม่เข้าใจว่าเด็กหนุ่มเอาอะไรไปเข้าใจแบบนั้น

“อย่ามาโกหกผมเลย ผมได้ยินที่คุณพูดกับกัปตันหมดแล้ว!”

“ได้ยินที่พูด?!”แล้วซานาดะก็หวนไปคิดถึงตอนตระกร้าผลไม้ปริศนา

“หรือว่าคนที่ไปเอาตระกร้านั่นตอนนั้น ก็คือนาย….”

“ฮึก….”เด็กหนุ่มมองหน้าเขาเขม็ง “ก็ใช่น่ะสิ ผมไปได้ยินว่า ยังไงคุณก็ไม่ชอบ ตัวสร้างปัญหาอย่างผม”

ซานาดะเริ่มไปถึงบางอ้อ……

ที่แท้อาคายะกำลังเข้าใจเขาผิดไป……

“เอ่อ อาคายะ นายกำลังเข้าใจผิดไปนะ….”ซานาดะพยายามค่อยๆอธิบาย แต่…เด็กหนุ่มไม่ยอมรับฟัง

“จะเข้าใจอะไรผิดล่ะ!! ก็ผมได้ยินเต็มชัดสองรูหูนี่เลย”

“ไม่ใช่นะ ตอนนั้นฉัน…..”

“พอที…..ไม่ต้องแก้ตัวแล้ว”

“นี่อาคายะ ใจเย็นลงหน่อยสิ”

“ทำไมผมจะต้องใจเย็นลงด้วยล่ะ ทำไมผมจะต้องคอยทำตามที่คุณบอกทุกอย่าง…..”คราวนี้เด็กหนุ่มเริ่มหาเรื่อง

“ฉันไม่ได้มานี่เพื่อทะเลาะกับนายนะ!”

“หยุดพูดทีเถอะ ทั้งๆที่คุณเกลียดผมแท้ๆ แต่ทำไมผมต้องชอบคุณมากขนาดนั้นด้วย!”

ในขณะที่กำลังโกรธอยู่นั้น เด็กหนุ่มก็พลั้งปากออกไปถึงความรู้สึกของตัวเอง

ซานาดะยิ่งถึงกับอึ้งเข้าไปอีก

‘อาคายะ ชอบ ชั้น’

เขาได้ยินไม่ผิดไปใช่มั้ย

แล้วตัวเขาล่ะคิดยังไงกับเด็กหนุ่ม……

ถ้าหากว่าอาคายะชอบเขาจริงๆ

ตัวเขาเองนั้นก็คง………

“อ๊ะ…….”ก่อนที่จะรู้ตัวว่าเผลอพูดอะไรออกไป 

เด็กหนุ่มทำท่าจะวิ่งหนีออกจากห้องไป

แต่ซานาดะฉุดมือเขาไว้อยู่

“เดี๋ยวสิ!!”

“ปล่อยนะ!!!” เด็กหนุ่มโวยวายทั้งหน้าแดง ทั้งรู้สึกยิ่งโกรธตัวเองที่พูดอะไรไปแบบนั้น

“แต่ฉันมีเรื่องจะพูดกับนาย”

ในเมื่ออาคายะเป็นฝ่ายบอกเขา เขาเองก็ต้องทำให้ตัวเองแน่ใจความรู้สึกสักที

“ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว!!….ผมไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น”

“เดี๋ยวสิ ฟังฉันก่อน..”

“ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ผมไม่อยากฟัง”

“อาคายะ ฟังก่อนสิ!!”

“ไม่เอา! ผมไม่ฟัง!”

“อาคายะ!!”

ให้ตายเหอะ!!ทำไมเขาต้องมาทะเลาะเป็นเด็กๆกับเจ้านี่ด้วย

“จะฟังหรือไม่ฟัง!” เขาเริ่มขึ้นเสียงอีกครั้ง

“ไม่!!!!”

ไม่ว่าอย่างไรอาคายะก็ดูไม่มีแววจะยอมเขาง่ายๆ แถมตั้งท่าจะหนีอย่างเดียวด้วย

“เฮ้อ…..ให้ตายสิ…….”

เขาไม่อยากทำแบบนี้เลย แต่กับเด็กหนุ่มที่กำลังคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เขาไม่มีทางเลือก

แล้วซานาดะก็ตรงไปจับมือของเด็กหนุ่มที่พยายามปิดหูตัวเองอีกครั้ง

“จะทำอะไรน่ะ….อื้อ”

แต่ไม่ทันที่จะได้เถียง ริมฝีปากของเขาก็ถูกประกบเสียก่อน

“อื้อ…..อืม……ดะเดี๋ยว….อื้อ”

แทนที่จะพยายามขัดขืน เด็กหนุ่มกลับรู้สึกไร้เรี่ยวแรง

ปลายลิ้นที่ร้อนผ่าวทำให้เด็กหนุ่มเกือบลืมได้ทุกสิ่ง…….

ซานาดะค่อยๆถอนริมฝีปากออก ก่อนจะรั้งเด็กหนุ่มให้อยู่ในอ้อมแขน

“ทีนี้พอจะสงบสติอารมณ์ได้รึยัง? อาคายะ”

เด็กหนุ่มรู้สึกถึงใบหน้าร้อนผ่าวของตน….

ก่อนจะเบนหน้าหลบไปทางด้านข้าง

“แต่….ทำไม ถึง…จูบ”

“ฉันไม่มีทางเลือกนี่นา….”

“แต่จะตบก็ได้นี่….ไม่ก็ทำแบบที่คุณเคยทำ”

“เฮ้อ…..แล้วนายอยากให้ฉันทำรุนแรงอีกหรือไง”

“ก็….. ก็คุณบอก คุณไม่ชอบผมนี่…..”

“ฉันบอกแล้วนั่นมันเรื่องเข้าใจผิด ถึงฉันจะเคยพูดไปอย่างนั้นก็จริง แต่ฉันไม่หมายความตามที่พูด”

“ตะแต่……..”

“อีกอย่างถ้าฉันเกลียดนายจริง…คิดหรือว่า ฉันจะทำแบบนี้กับนายได้……”

“……………”เด็กหนุ่มก้มหน้าลง แต่คราวนี้ไม่ใช่เพราะโกรธหรืองอนอะไร แต่เป็นเพราะไม่รู้จะแสดงสีหน้ายังไงกับซานาดะดี…….

“เชื่อชั้นแล้วสินะ……”เขาเชยคางเด็กหนุ่มให้หันมาหน้า

“หึ! ขี้โกง!”อาคายะเริ่มกลับมาทำสีหน้าง้องอนอีกครั้ง

“หือ? ขี้โกงอะไร?”

“ก็….คุณเล่นทำเอาผมเข้าใจผิดอยู่ฝ่ายเดียว ให้ผมหลงคิดน้อยใจไปเอง….แล้วผมยังเป็นคนบอกความรู้สึกอยู่ฝ่ายเดียวด้วย คุณน่ะขี้โกงที่สุด!!!”แล้วเจ้าเด็กขี้น้อยใจ คนตะกี้ก็กลับเป็นอาคายะจอมดื้อคนเดิมจนได้

“เฮ้อ……..นี่ฉันต้องปวดหัวกับนายไปอีกนานเท่าไรนะ” ซานาดะถอนหายใจเบาๆ

“หึไม่รู้ล่ะ!”อาคายะแสร้งทำแก้มป่อง ก่อนที่จะโดนเชยคางอีกครั้ง

“อื้อ…อืม…”

ก่อนที่จะถอนจูบออก ซานาดะพึมพรำเบาๆกับเด็กหนุ่ม

“ดูท่าจากนี้ไปฉันต้องปวดหัวไปตลอดชีวิตสินะ”

………………………………..

ที่โรงพยาบาลอีกครั้งในบ่ายวันเสาร์

เด็กหนุ่มร่างสูงนั่งซดน้ำชาขณะที่ยูคิมูระกำลังยิ้มๆ

“หึๆ เก็นอิจิโร่ ใจลอยอีกแล้วนะ คิดถึงคิริฮาระคุงอยู่ล่ะสิ….”

“พรวด!!!” ซานาดะสำลักน้ำชา “ไปเอาที่ไหนมาพูดน่ะ ยูคิมูระ”

“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ…….”กัปตันยิ้มอย่างคนรู้ทัน ขณะที่เจ้าตัวกลับทำบ่ายเบี่ยง

“พูดเรื่องอะไรฉันไม่เห็นจะเข้าใจ”

“เดี๋ยวก็รู้…..”

ก๊อกๆ! เสียงประตูห้องดังขึ้น

“เชิญครับ”

แล้วเร็นจิกับเด็กหนุ่มที่กำลังพูดถึงอยู่นั้นก็มาพอดี

“อ้าวพูดถึงก็มาเชียว”ว่าแล้วยูคิมูระยิ้มๆให้กับเด็กหนุ่ม

“พูดถึงอะไรกันเหรอฮะ”

“อ๋อ ก็พูด ว่า ซานาดะเค้าคิดถึงเธอน่ะ คิริฮาระคุง”

“พรวด!!” ซานาดะที่กำลังดื่มชาอีกครั้งก็ต้องสำลักมาเป็นครั้งที่สองของวัน ขณะที่อาคายะหน้าแดงแปร๊ด

ส่วนเร็นจินั้นก็หันไปยิ้มกับกัปตันอย่างคนรู้เท่ากัน

“ยูคิมูระ!!!!”เขาโวยวายขึ้นมา

“จะปฏิเสธว่าไม่ใช่หรือไง…?”เพื่อนรักดักคอขึ้นมา ปล่อยให้ซานาดะอ้ำอึงเถียงอะไรไม่ออก

“จริงมั้ยคิริฮาระคุง”

เด็กหนุ่มที่กำลังหน้าแดงแปร๊ดก็ทำอะไรไม่ถูก…. “เอ่อ คือ……”

“ว่าไงล่ะ?” ยิ่งถูกคาดคั้น เด็กหนุ่มก็รู้สึกตกในที่นั่งลำบาก

“ง่า……ผม ผมไม่รู้แล้วล่ะ!!!..”แต่เจ้าตัวดันซิ่งหนีไปซะได้

“เฮ้ยอาคายะ!!” แล้วซานาดะก็รีบตามเด็กหนุ่มไปทันที

“เฮ้อๆ…..”ยูคิมูระได้แต่ถอนหายใจ

“นายว่าระหว่างคนไม่กล้าแสดงออกกับคนปากไม่ตรงกับใจอย่างไหนนี่จัดการยากกว่านั้นนะ เร็นจิ”

“ก็คงทั้งสองฝ่ายล่ะมั้ง…..”

“แล้วเราควรทำไงดีล่ะ?”

“แหม….เรื่องของเขาก็ปล่อยให้เคลียร์กันเอาเองก็แล้วกัน”

“นั่นสิน๊า” ยูคิมูระหัวเราะอย่างรู้สึกสนุก

แม้จะต้องพานพบกับเรื่องยุ่งๆที่อาจจะเกิดไม่รู้ต่อกี่ครั้ง

ทว่ามันก็ยังเป็นแค่บทเริ่มต้นของพวกเขาสองคนจากนี้ไป……….

“ยิ้มอะไรน่ะ อาคายะ?

“เปล่านี่ฮะ……”

“……….แปลกคนจริงนะนายน่ะ…..”

“นี่! นี่! รองกัปตัน…..”

“อะไรล่ะ?”

“บอกผมว่าชอบสักครั้งได้มั้ยฮะ…..”

“…………”

“รองกัปตัน?”

“…………”

“ฮึ่ม……..”

…………………………………………

“ชอบ……..”

“เอ๊ะ?”

“ก็ได้ยินไปแล้วนี่!”

“ง่ะ เดี๋ยวสิ! ผมได้ไม่ชัดนะฮะ”

“ก็บอกไปแล้วนี่ อีกอย่างฉันไม่ใช่คนชอบพูดอะไรซ้ำสอง”

“ง่า กัปตันอ่ะ ใจร้าย!!!พูดอีกรอบเถอะนะ น๊าๆๆๆๆ”

“เฮ้อ…บอกไปแล้วก็บอกไปแล้วยังจะเอาอีก…...”

“…รองกัปตันอ๊ะ!!!………”

~Fin~