คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 (รีไรท์)
The need
เมื่อเดรโกเหลือบมองเห็นแฮร์รี่เดินอยู่ท่ามกลางชายหาดที่ปกคลุมด้วยแสงจันทร์ ลมหายใจของเขาติดอยู่ในลำคอ จากภาพที่ได้เห็น แสงจันทร์สาดส่องลงมายังตัวเขา ช่างเป็นภาพที่กระชากลมหายใจเมื่อได้มอง เดรโกรักเขา ความปรารถนาอย่างบ้าคลั่งที่จะทำให้แฮร์รี่เป็นของเขานั้นมันมากมายเสียจนเขารู้สึกถึงมันได้ หลายต่อหลายครั้งที่แฮร์รี่พยายามหลบเขาจนมาถึงจุดที่ทำให้เขาบ้าคลั่งด้วยความปรารถนา แต่เดรโกไม่คิดจะบังคับตัวเองให้หันไปสนใจคนอื่น และเขาก็ไม่คิดที่จะเริ่มทำมันตอนนี้ เขาต้องได้แฮร์รี่ หรือไม่ก็ตาย
แฮร์รี่รู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังถูกจับตาดู เขาเหลือบมองขึ้นไป และเงาของชายคนหนึ่งอยู่ในความมืด เขาไม่รู้สึกกลัวที่ถูกจับได้ว่าอยู่ลำพังในยามค่ำคืน เนื่องจากเขารู้ว่า นั่นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเดรโก มีแต่ชายที่หน้าด้านขนาดเขาเท่านั้นแหละที่จะรบกวนความเป็นส่วนตัวของคนอื่น เขาถอนหายใจ ทำไมนะ ท่านถึงไม่เข้าในว่าคนที่อยู่ในฐานะอย่างเขามีหน้าที่ที่ต้องกระทำ และตอนนี้หน้าที่ของเขาคือ หน้าที่ต่อชายที่อุปการะเขามา ลอร์ด รีมัส ลูปิน จนกว่าเขาจะหาคนมาทำหน้าที่แทนเขาได้ เขารู้ว่าบิดาของเขาต้องการให้เขาแต่งงาน และมีชีวิตของตนเอง แต่แฮร์รี่ยังไม่พร้อม อย่างน้อยหัวใจของเขาก็ยังไม่พร้อม เขาพร้อมที่จะวางความสุขของตนเองไว้ก่อนจนกว่าบิดาของเขาจะมีความสุข แต่เดรโกไม่สนใจเลย ทุกสิ่งที่เขาต้องการคือ การรับ และไม่เคยคิดที่จะให้ เขาไม่พอใจเดรโกตรงจุดนี้
“เมื่อไหร่เจ้าจะยอมเป็นคู่สมรสของข้าเสียที?” เดรโกถามแฮร์รี่ในวันหนึ่ง อยู่ๆเขาก็ถามขึ้นมา และแฮร์รี่ก็ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร
“ท่านว่าอย่างไรนะ?” เขาตอบอย่างอารมณ์เสีย
“เจ้าก็รู้ว่าข้าปรารถนาในตัวเจ้าเพียงไร”
“แล้วความรักล่ะ?”
“ความรัก?”
“ถูกแล้ว ชายที่ข้าจะสมรสด้วยนั้น ต้องรักข้า ข้าไม่ได้ลุกขึ้นและแต่งงานกับคนคนแรกที่ขอหรอกนะ”
“โอ้! สวรรค์ช่วยนั่นไม่ควรเกิดขึ้นหรอก เจ้า มาสเตอร์พอตเตอร์ ไม่ได้มีความโรแมนติกอยู่ในตัวเลยแม้แต่น้อย”
“และท่าน ลอร์ดมัลฟอย คนเห็นแก่ตัว คนเจ้าชู้ที่ชั่วช้า”
“ทั้งหมดนั้นก็มีไว้เพื่อเจ้า ที่รัก”
“ทำไม ท่าน-“เขาเริ่มพูด และเดรโกทำในสิ่งที่เขาต้องการที่สุดตั้งแต่นาทีแรกที่เขาพบแฮร์รี่ เขาคว้าแขนทั้งสองของแฮร์รี่ กระชากร่างของเขามาบดเบียดกับร่างกาย และจูบเขา
แฮร์รี่ตกตะลึง ไม่เคยมีใครเคยแตะต้องตัวเขาแบบนี้มาก่อน เขาดิ้นรนต่อต้านเดรโกเพื่อจะเป็นอิสระ เดรโกรัดอ้อมแขนกับแผ่นหลังของแฮร์รี่และโอบกอดเขาแน่นขึ้น เขาเริ่มรู้สึกเวียนหัวจากการขาดอากาศ และเริ่มจะเป็นลม เมื่อนั้นเขารู้สึกถึงลิ้นสำรวจรอยต่อของริมฝีปากที่ปิดอยู่ เขารู้สึกเหมือนมีอะไรกระพืออยู่ในท้องของเขา และขาของเขาก็เริ่มสั่น เขาเริ่มสำรวจโดยการแหย่ลิ้นออกไปเพื่อสัมผัสกับลิ้นของเดรโก เมื่อนั้นเขารู้สึกว่าโลกรอบๆตัวเขากำลังไหลผ่านไปเมื่อเดรโกดูดลิ้นของเขาเข้าไปสู่ความอบอุ่นในปาก เดรโกกลืนกินเขา นำพาเขาไปสู่สุดปลายครั้งแล้ว ครั้งเล่า ทำให้เขารู้สำหนาวและร้อนไปหมด
เดรโกเริ่มตระหนักว่ามันเป็นความคิดที่ผิดที่จูบแฮร์รี่ มันเหมือนกับการจมลงไปในไวน์รสเลิศ ความไร้เดียงสาของแฮร์รี่กำลังล่อหลอกทำลายเขา และเมื่อลิ้นของแฮร์รี่สัมผัสกับเขาเป็นครั้งแรก เขาแทบจะมีอะไรกับแฮร์รี่ตอนนั้น และตรงนั้นเลย บนพื้นห้องสมุดที่บ้านของพ่อของเขา เขามีความรู้สึกที่รุนแรงเหลือเกินแด่ชายผู้นี้ แฮร์รี่ของเขา
เขาใช้มือข้างที่ว่างอยู่ เอื้อมลงไปเพื่อสัมผัสกับส่วนแข็งขึงของแฮร์รี่ ผ่านทางเนื้อผ้าของกางเกง....
สัมผัสของมือในที่ส่วนตัวของเขานั้น ดึงแฮร์รี่กลับมาเหมือนถูกสาดหน้าด้วยน้ำเย็น เขาดิ้นหลุดออกจากวงแขนของเดรโก รู้สึกตกตะลึงมากกว่าทุกครั้ง เขาไม่สามารถหาคำใดมาอธิบายความรู้สึกของเขาในขณะนั้นได้ ดังนั้นเขาจึงทำอย่างเดียวที่เขานึกได้ในขณะนั้น เขาเงื้อมือขึ้น และตบหน้าเดรโก
“ชั่วช้า!” เขาประณาม “ไม่มีชายใดกล้าแตะข้าอย่างที่ท่านทำวันนี้! ข้าจะไปบอกท่านพ่อว่าท่านทำอะไรลงไป”
“ข้าอาจจะชั่วช้า มาสเตอร์พอตเตอร์ แต่รู้ไหม ถ้าเจ้าบอกท่านพ่อของเจ้าในเรื่องนี้ ว่าข้าได้ทำอะไรกับเจ้า ข้าอาจมีความจำเป็นที่จะต้องบอกเขาว่า ข้าได้พรากความบริสุทธิ์ของเจ้ามาแล้ว เขาก็จะไม่มีเหตุผลในการกล่าวอ้าง นอกจากให้เจ้าแต่งงานกับข้าเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้”
ตาของแฮร์รี่เบิกกว้าง
“ท่านไม่กล้าหรอก!”
“ลองดูไหมล่ะ แฮร์รี่ ลองดู” แฮร์รี่จ้องไปในดวงตาของเขา และพบว่าเขาเอาจริง
“ข้าเกลียดท่าน เดรโก มัลฟอย ข้าเกลียดท่าน! อย่ามาพูดกับข้าอีก ! “ ดวงตาสีเขียวของเขาวาววับไปด้วยน้ำตา และเขาวิ่งออกจากห้องไป
“ไม่ มาสเตอร์แฮร์รี่ เจ้ารักข้า แต่ปฏิเสธที่จะยอมรับมัน มันขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้นแหละ ที่รักของข้า เจ้าจะต้องเป็นของข้า” เขาประกาศต่อห้องว่างเปล่า เก็บของและเดินออกไป
แฮร์รี่มัวแต่คิดถึงการเผชิญหน้าครั้งสุดท้ายของพวกเขา และไม่สามารถหยุดถอนหายใจได้ เดรโกทำให้เขารู้สึกถึงบางสิ่งที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน และความรู้สึกนี้ทำให้เขากลัวจนตัวสั่น เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร และเขายิ่งเกลียดชายคนนั้นมากขึ้นที่ทำให้เขารู้สึกอย่างนี้ เขาเกลียดตัวเองที่ยอมให้เรื่องอย่างนี้เกิดขึ้น แต่เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร เขานอนไม่ค่อยหลับตั้งแต่วันนั้น ทุกครั้งที่เขาปิดตาลง เขาเห็นเดรโก เป็นอย่างสุดท้ายที่อยู่ในความคิดของเขาก่อนที่จะหลับ และเป็นคนแรกที่เขาคิดถึงเมื่อลืมตาตื่นมาในตอนเช้า นี่เขากำลังตกหลุมรักหรือ? ความรักเป็นอย่างนี้หรือ? เขาอยากให้มารดาของเขายังมีชีวิตอยู่และมาคุยกับเขา เขาไม่คิดว่าบิดาบุญธรรมของเขาจะเข้าใจในเรื่องนี้
สายลมเริ่มพัดแรงขึ้น แฮร์รี่หลุดออกจากความคิด เขาดึงเสื้อคลุมให้กระชับเพื่อป้องกันความเย็น และมุ่งหน้ากลับไปยังบ้านพักของบิดาเขา เขาไม่สามารถหาทางเลี่ยงเดรโกได้ เนื่องจากเขายืนอยู่กลางทางเส้นเดียวที่ทอดกลับไปยังบ้าน เขาเดินไปหยุดอยู่เบื้องหน้าเดรโก
“ขยับไปหน่อยได้ไหม?” เขาถาม
“ข้ามายืนอยู่ที่นี่ก่อน” เดรโกตอบ
“ถ้าท่านไม่ได้สังเกต นั่นมันเหมือนเด็กๆ และข้าต้องการกลับเข้าบ้านก่อนที่จะแก่ตาย”
“ทำไมเจ้าถึงออกมาที่นี่ตั้งแต่แรก?”
“ข้าต้องการสูดอากาศ”
“ทำไม?”
“เพราะข้าต้องการให้สมองแจ่มใส”
“ทำไมล่ะ?” เขาถามซ้ำ เขาไม่ยอมถอยแม้แต่ก้าวเดียว
“ท่านนี่เป็นคนกวนโมโหที่สุดที่ข้าเคยพบ” เขาอุทาน
“ขอบคุณสำหรับคำชม” เขายิ้ม ฟันสะท้อนแสงจันทร์เป็นประกาย
“คนบ้า” แฮร์รี่พุ่งผ่านเขาไป เกือบจะกระแทกเขาล้มลง และเดินต่อไปตามทาง เสียงหัวเราะของเดรโกดังตามหลังเขามา
ความคิดเห็น