ฉัน ความว้าวุ่นในวันหนึ่ง

เนื้อเรื่อง

บางครั้ง บางสิ่งก็ทำให้ฉันมีความรู้สึกเหมือนจะร้องไห้ แม้ว่าจะไม่มีอะไรเลยก็ตาม บางครั้งการอยู่คนเดียวก็ทำให้ใจสงบได้พอๆกับทำให้รู้สึกเปล่าเปลี่ยว ความเหงาที่มีมากมายแม้ว่าเวลาอยู่ท่ามกลางผู้คน แต่บางครั้งเวลาที่อยู่ท่ามกลางคนอื่นๆกลับต้องการความเงียบ ความรักที่ไม่รู้ความจริง ความรัก  ฉันสับสนลังเลกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต เรื่องทุกเรื่องทำให้ลังเลใจ ไม่สามารถเลือกเส้นทางที่ควรจะเดินต่อไปได้ เส้นทางที่ถูกต้องสำหรับฉันอยู่ที่ไหนกันนะ เมื่อไหร่ฉันจะหามันเจอสักที ที่ไหนนะที่เป็นลิขิตของชีวิต ที่ไหนนะที่ความฝัน ความต้องการของฉันมุ่งไป เมื่อไหร่ฉันจะรู้สักที

ทำไมนะฉันไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองต้องการอะไรในชีวิต ฉันยอมรับสิ่งที่เข้ามาทุกอย่าง อะไรก็ๆได้ ยังไงก็ได้ ไม่เคยต้องการอะไรที่มันมากมาย ไม่เคยมีจุดมุ่งหมายที่ชัดเจน ความฝันของฉันมันคืออะไรกันแน่ หรือฉันทำตามคนอื่นมากจนไม่เหลือความฝันของตัวเองอีกแล้ว ฉันเคยอยากวาดรูป แต่ฉันก็บอกตัวเองตามที่ฟังคนอื่นพูดว่า อย่าเลย เรามันไม่มีพรสวรรค์ ทำอย่างอื่นดีกว่า ทำอย่างอื่นเหรอ อะไรล่ะ อะไรดี ฉันอยากทำอะไรเหรอ ฉันยังไม่รู้เลย และแล้วฉันก็ก้าวเท้าไปตามทางเดินที่ถูกบอก ที่ถูกวาดไว้ ก็ไม่ใช่ว่าฉันไม่พอใจ ไม่ชอบหรอกนะ มันก็ดี แต่มันก็เฉยๆฉันไม่ได้รู้สึกอะไรมากไปกว่า เอ้อ ก็ได้ อะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ แต่มันเป็นสิ่งที่ฉันต้องการจริงๆงั้นเหรอ ฉันก็ไม่รู้นะ การเข้ามาอยู่ เข้ามาเรียนที่นี่ มันช่างดีเหลือเกิน ฉันรักทุกสิ่งทุกอย่างในคณะนี้ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ก้าวเท้าเข้ามาตั้งแต่ได้รู้จักกับทุกๆคน ทุกๆสิ่งที่อยู่ภายในนั้น ความรู้สึกที่เต็มตื้นขึ้นเรื่อยๆนี้ มันทำให้ฉันซึ้งใจจนน้ำตาไหล ฉันรักทุกๆคนมากๆ แต่ความรู้สึกหลงทางของฉันมันก็ยังคงอยู่ ยิ่งใกล้วันเรียนจบมากขึ้นเท่าไหร่ ความสับสนในตัวของฉันก็ยิ่งมากขึ้น มันยิ่งทับถมทวีอยู่ภายในจิตใจของฉัน แล้วสั่นคลอนตัวตน กัดกินวิญญาณของฉันมากขึ้น มากขึ้น ทุกวัน ทุกวัน ฉันสับสนเหลือเกิน ฉันไม่รู้จะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ ฉันเหมือนคนหลงทางอยู่ในความมืด ที่ไม่อาจมองเห็นแสงสว่างของทางออก ได้แต่เดินตามเส้นเชือกที่ขึงนำทางให้ก้าวไป ก้าวไป ก้าวต่อไป โดยไม่รู้ว่าจะไปสิ้นสุดที่ไหน ที่นั่นเป็นที่ที่ฉันต้องการหรือ ฉันไม่รู้ ฉันอยากทำอะไรกันแน่นะ ทำไมฉันไม่มีคำตอบสักที มันทำให้ฉันจะกลายเป็นบ้า ยิ่งเห็นเพื่อนทุกคนมีเป้าหมาย มีความหวัง มันก็ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน  ทำไมนะ เมื่อไหร่ความสับสนจะหายไปซะทีล่ะ ไม่มีใครเข้าในฉันเลย ฉันรอคอยด้วย ความหวัง รอสักวัน ที่จะมีใครสักคนเข้ามาแบ่งความรู้สึกนี้กับฉัน คนที่เข้ามาเข้าใจฉันไหมนะ ไม่รู้สิ แต่ทำไมฉันยังรู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนเดิม

เก็บเพลงรักนี้ ไว้ให้เธอ เมื่อวันใดที่เจอะเจอฉันก็พร้อมและยินยอมมอบความรัก และ จิตใจ ชั่วนิรันดร์

เวลาผ่านไป แล้ว แต่ฉันยังคงสับสน ว้าวุ่น ไม่อาจเ่อ่ยปากบอกให้ใครเข้าในถึงความรู้สึกนี้ ความต้องการของตัวฉัน ก็จะบอกได้ยังไงล่ะ ในเมื่อฉันเองยังไม่รู้เลย    ตอนนี้ความต้องการเพียงหนึ่งเดียวของฉันคือ ขดตัวหลับใหลในที่ซ่อนที่ไม่มีใครสามารถหาฉันพบ แล้วหลับไปตลอดการ ไม่ต้องตื่นขึ้นมาเผชิญหน้าความจริงทั้งหลายที่ฉันยังไม่พร้อมที่จะเจอมันเลย

 แต่นั่นมันก็เป็นแค่การหนีเท่านั้นใช่ไหม ฉันเป็นเพียงคนขลาดที่ไม่กล้าพบเจอกับโลกแห่งความเป็นจริง หลายวันมานี็ฉันหลบซ่อนตัวอยู่ภายในบ้าน ไม่ออกไปไหน ไม่ต้องการตื่นขึ้นจากความฝันนี้ บ้านเป็นเหมือนดั่งรังไหม ตัวฉันคือดักแด้ที่หลับอยู่ในนั้น   แต่แตกต่างเจ้าหนอนน้อยที่รอวันกลายเป็นผีเสื้อ เนื่องจากฉันคงไม่มีวันกลายเป็นผีเสื้อแสนสวยที่โผบินร่อนตามลมไปในอากาศ ฉันมันก็เป็นเพียงแค่มนุษย์ มนุษย์ตัวน้อยที่ไม่อาจต้านทานกระแสคลื่นของสังคมที่พัดผ่านตัวฉันไป  ฉันถูกพัดพาไปตามกระแสนั้น ไม่สามารถต้านทานได้ ไม่สามารถสวนทางได้ ไม่สามารถว่ายหนีขึ้นจากน้ำ หรือทวนกระแสน้ำที่ไหลบ่าเข้าโถมกระหน่ำความมีตัวตนของฉันให้กลืนหายไปภายใต้ความบ้าคลั่งนั้นได้เลย

ฉันจึงไม่อยากออกไป ไปจากเปลือกที่ห่อหุ้มตัวเองไว้ ฉันรู้สึกปลอดภัยเหลือเกินภายใต้เปลือกหุ้มนี้ แต่ฉันก็รู้ ฉันไม่มีวันที่จะซ่อนตัวอยู่ได้ตลอดไป สักวันหนึ่ง ทุกสิ่งรอบตัวฉันก็จะออกแรงกด บีบ ให้ฉันต้องลืมตาตื่นขึ้นมาพบกับโลกอันโหดร้ายที่รอคอยฉันอยู่  เช่นเดียวกับเจ้าผีเสื้อที่ต้องออกมาจากดักแด้ในสักวันหนึ่ง

อยากหลับตา และนอนหลับชั่วนิรันดร์ เพื่อจะสานต่อ เรื่องราวความฝันที่สวยงาม ของหัวใจ .....

ในค่ำคืนที่ยากแก่การหลับใหลนี้ ฉันนั่งมองไปยังความว่างเปล่า ไม่คิดอะไร ไม่สนใจอะไร ไม่อยากทำอะไร นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวฉันกันแน่ ฉันรู้สึกราวกับว่าตัวตนของฉันที่มีอยู่ค่อยๆเลือนหายไป เหมือนกับตอนยืนอยู่ในรถไฟฟ้าที่แน่นขนัด  รถไฟวิ่งไปราวกับไม่มีวันสิ้นสุด วิ่งไป วิ่งไป วิ่งไปเรื่อยๆ ข้างทางมืดมิดจนไม่อาจที่จะมองเห็นแม้แต่แสงไฟที่ลอดผ่าเข้ามา หยาดฝนโปรยลงมาจากบนฟากฟ้าอันแสนไกล นี่ฉันกำลังจะไปไหนกันนี่ ฉันรู้สึกราวกับตัวเองหลุดออกมายังอีกมิติหนึ่ง เป็นโลกที่ไม่มีใครเห็นฉัน ไม่มีใครสนใจฉัน ไม่รู้ถึงการดำรงอยู่ของฉัน ฉันกำลังจะหายไป

ความต้องการของฉันไม่มีอะไรมากมาย ฉันแค่อยากอยู่บ้าน อ่านหนังสือที่อยากอ่าน ทำในสิ่งที่ต้องการ ไม่อยากคิดถึงอะไรทั้งนั้น หรืออาจแค่ต้องการนอนหลับไปโดยไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย เป็นความผิดของฉันงั้นหรือที่ต้องการแต่นี้ บางครั้งฉันไม่อยากคิด ฉันแค่อยากปล่อยตัวเองไหลไปตามกระแสของกาลเวลา ปล่อยให้สายลมปลอบประโลมตัวฉัน   เป็นความผิดของฉันหรือที่ไม่อาจตัดสินใจเลือกทำอะไรในสิ่งที่ฉันเองก็ยังไม่รู้ว่าคิดอย่างไร การตัดสินใจที่จะทำให้ชีวิตที่เหลือของฉันต้องทนอยู่กับมันไปตลอดกาล ฉันไม่อาจเลือกได้ ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าสิ่งที่ฉันต้องการจริงๆแล้วคืออะไรกันแน่ ฉันถูกหาว่าเอาแต่ใจตัวเอง การที่ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองต้องการนี่คือการเอาแต่ใจตัวเองอย่างนั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นฉันคงเป็นคนเอาแต่ใจเอามากๆ

แต่จริงหรือ ที่จริงๆแล้วภายในใจฉันไม่มีคำตอบให้ตัวเอง จริงหรือที่ตัดใจไม่ได้ ความต้องการที่คุกรุ่นอยู่ภายในใจนี้มันมีอยู่ แต่ฉันกลัวที่จะบอกออกไป ด้วยรู้ว่าไม่มีวันเป็นจริง เอาอีกแล้ว ฉันยอมตัดใจอีกแล้ว เมื่อไหร่นะที่ฉันจะกล้าหาญ แข็งแกร่งเพียงพอที่ จะเปิดความในใจให้ใครรู้ แข็งแกร่งพอที่จะทำอะไรตามต้องการโดยไม่กลัวต่อคำบอกว่าเป็นไปไม่ได้ ไม่กลัวที่จะทำร้ายใจใครกับการบอกความต้องการของตนออกมาอย่างบริสุทธิ์ ซื่อตรง เมื่อไหร่ล่ะ เมื่อไหร่ หรือมันจะไม่มีวันนั้นเลย